Αλογόραχη - Σούφλες (Βαρδούσια)

Και πάλι Βαρδούσια!!! Είναι όμως τόσες οι κορυφές, που χρειάζεσαι χρόνια για να πεις ότι έχεις γυρίσει το βουνό από όλες τις πλευρές (διακαής πόθος – στόχος του γράφοντα). Με σύλλογο αυτή τη φορά (ορειβατικό της ΕΥΔΑΠ), χαλαρό πρόγραμμα την πρώτη ημέρα με ανθρώπινη αναχώρηση από την Αθήνα (10:00), ελαφρύ μεσημεριανό στη Μουσουνίτσα και οριακά με φως στήσιμο κατασκήνωσης στον Πρ. Ηλία.

Με θέα την Νότια Κορυφογραμμή

Τσιμπούσι μετά μεγάλης φωτιάς και χορταστικός ύπνος στον ζεστό μου πουπουλένιο υπνόσακο. Το βράδυ είχαμε επισκέπτες (δεν καταλήξαμε τελικά στο είδος του ζώου) με μικρές ζημιές (μετακίνηση πραγμάτων, μικροζημιές σε 2 σκηνές) χωρίς περαιτέρω προβλήματα. Αναχώρηση πρωί - πρωί για Αλογόραχη, από χωματόδρομο και μονοπάτι μέχρι την διασταύρωση πάνω από τον Σταυρό για τα καταφύγια και από εκεί μέσω του χωματόδρομου. Τα χιόνια των προηγούμενων ημερών έχουν λιώσει και μάλλον δε θα μας χρειαστούν τα σιδερικά (τα οποία εννοείται και κουβαλάμε). Θερμοκρασία σχεδόν στο μηδέν και όλοι γλυκοβλέπουμε την πλαγιά της Αλογόραχης που την «βλέπει» ήδη ο ήλιος. Στα "ζερβά" σημεία υπάρχει πάγος. 

Θέα προς Πελοπόνησο

Για πρώτη φορά επισκέπτομαι τα λιβάδια της Ραιλής και του Κόκκινου Λιθαριού. Έχουμε τώρα την ανηφόρα για να βγούμε ψηλά στην Αλογόραχη. Ο αρχηγός μας (ο αεικίνητος Τάσος Μήτσιος) μας οδηγεί στην κορυφή (ανατολικά) με το σπασμένο κολωνάκι (2264) αλλά είναι εμφανές ότι υπάρχει ψηλότερο σημείο στα βορειοδυτικά. Λόγω όμως ότι έχουμε να κάνουμε και την Σούφλα, πρέπει να βιαστούμε. Σε αυτό το σημείο η ομάδα θα διασπαστεί λόγω της ξεροκεφαλιάς, του ηλίθιου εγωισμού και την ύπαρξη μηδενικής ομαδικότητας από μερίδα συμμετεχόντων που θεωρούνται και έμπειροι ορειβάτες! Οι υπόλοιποι θα πάρουμε ξανά τον ίδιο δρόμο προς τα πίσω και στο πιο εύκολο σημείο θα περάσουμε το ρέμα που ενώνει την Αλογόραχη με τις Σούφλες. Πολύ σαθρό μέρος και η ανάβαση είναι κοπιαστική. Το λίγο χιόνι δεν βοηθάει την κατάσταση. Στο τέλος θα χρειαστεί να βγάλουμε και τα piolet για να περάσουμε το τελευταίο ζωνάρι για την κορυφογραμμή. Τελικώς συγκεντρωνόμαστε όλοι, αφού και η αποσχισθείσα ομάδα, τραβερσάροντας ένα παγωμένο σημείο, ενώνεται μαζί μας, από διαφορετικό μονοπάτι. Λίγο προσοχή σε ένα λουκάκι  και είμαστε στην ψηλότερη Σούφλα (την Κεντρική)

Σκόρδα Πιτιμάλικου

Η θέα είναι συγκλονιστική. Απεριόριστη θέα με τα βουνά της Πελοπονήσου, το ίδιο και προς το Βορρά, ο Όλυμπος φαίνεται ξεκάθαρα, και όμως το Πήλιο και η Οθρυς έχουν περισσότερα χιόνια. Στην επιστροφή ο Τάσος βάζει σκοινί που κάνει τα πράγματα να φαίνονται πραγματικά εύκολα. Όλοι με ασφάλεια περνάμε το δύσκολο σημείο και από τα ίδια επιστρέφουμε στα μαντριά της Αλογόραχης και από τον χωματόδρομο  στον Πρ. Ηλία και στη συνέχεια στο χωριό.

Ένα ευχαριστώ για ακόμα μια φορά στην συγκινητική ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ προσφορά του Τάσου και την υπομονή του με όλους αυτούς τους ορειβαταράδες. 

Περπατώντας στην ομίχλη

(Φώτο: Δ. Μονέζης)

(Φώτο: Δ. Μονέζης)

Τελικά οι Νεράιδες δεν εμφανίστηκαν ποτέ...

Περπατώντας στην ομίχλη (Φώτο: Δ. Μονέζης)

Η Συννεφιασμένη Δίρφη (Φώτο: Δ. Μονέζης)

Cycling for Wine (Ποδηλατικός Γύρος Οινοποιείων Νεμέας Vol.3)

Μικρές υψομετρικές, ατελείωτες ευθείες, πολλές στάσεις, ακόμα περισσότερα κρασιά, πολύ καλή οργάνωση, πολλά ποδήλατα, χορταστικός μπουφές, αναμνηστικό μπλουζάκι... 
http://www.cycling4wine.gr/topics.php?option=3&target=83&item=84
Και μια καταγγελία: Οι κουρσάδες έφαγαν όλα τα σαλαμάκια...

Στη Ρούμελη αδέρφια μου, στη Ρούμελη

Πόσες πιθανότητες άραγε να υπάρχουν στην συνάντηση δυο αυτοκινήτων που έχουν ακολουθήσει διαφορετικές πορείες φεύγοντας από Αθήνα για Παύλιανη και να βρεθούν στο πρώτο σημείο διασταύρωσης των δυο διαφορετικών πορειών τους...

Για να μη σας κουράζω, με διαφορά 5 δευτερολέπτων (το πολύ) τα φώτα του Ignis και της Fabia διασταυρώθηκαν στη διχάλα στο Πουρναράκι (έξω από το Μπράλο και το Σκαμνό, πηγαίνοντας προς Οίτη). Θα οδηγούμασταν στην Αγ. Τριάδα έξω από την Καλοσκοπή για την συν-διοργάνωση ποδηλατάδας σε Οίτη και Γκιώνα με τους αγαπημένους μας Προβομάστορες. Λόγω της επικείμενης κακοκαιρίας, τροποποιήθηκε ελαφρώς το πρόγραμμα και αποφασίστηκε να γίνει η μεγάλη διαδρομή το Σάββατο και αναλόγως της όρεξης να πραγματοποιηθεί η μικρή την Κυριακή. Επειδή μας αρέσουν οι διανυκτερεύσεις στην ύπαιθρο, αποφασίσαμε να καταφτάσουμε στο σημείο συνάντησης από την Παρασκευή βράδυ, καταλύοντας στον στεγασμένο εξωτερικό χώρο της εκκλησίας μετά από ελαφρύ δείπνο και ελάχιστο (για τη Χριστίνα) αλκοόλ..

Την επομένη το πρωί κατέφθασε και η πολυάριθμη ομάδα από τους Προβομάστορες  και σιγά – σιγά ξεκινήσαμε την πορεία μας. Βγαίνουμε πρώτα στον κεντρικό δρόμο Παύλιανης – Λιδορικίου, όπου κάποιοι ασυνείδητοι εγκατέλειψαν δυο πανέμορφα κουταβάκια, και σε 200 μέτρα φεύγουμε στον χωματόδρομο που ανηφορίζει πάνω από το ξενώνα Vista και κατευθύνεται προς Πυρά Ηρακλέους. Αρκετές στάσεις μέχρι τη διασταύρωση για Πυρά, αφού διευθετήσουμε μικρά προβληματάκια σε ένα ποδήλατο (αλλαγή σαμπρέλας). Ο καιρός είναι πολύ κλειστός, αλλά δε μας χαλάει τη διάθεση. Στη συνέχεια, σχετικά χαλαρή διαδρομή για Καταβόθρα, και μικρή στάση για μια επίσκεψη στην μυστηριώδη σπηλιά που χάνονται τα νερά των πηγών της Οίτης.

Αποφασίζουμε να επεκτείνουμε λίγο την αρχικά σχεδιασμένη διαδρομή με μια μικρή επίσκεψη στις Λειβαδιές, με θέα το βραχώδες Γρεβενό. Η ξαφνική εμφάνιση του ήλιου ευεργετική, στεγνώνοντάς μας από τον ιδρώτα της επίμονης ανηφόρας. Ο καιρός όμως αγριεύει και «αναγκαζόμαστε» να πάρουμε βιαστικά την κατηφόρα για την διασταύρωση του Αγ. Πνεύματος.  

Θα παρουσιαστεί άλλο ένα προβληματάκι με ένα ντεραγιέ που ο οδοντίατρος Γιώργος (κάλλιστα θα μπορούσε να είναι και σπεσιαλίστας τεχνικός ποδηλάτων) θα επιλύσει. Έτερο θέμα ο «αφρενάριστος» Κωστής με τα ανύπαρκτα τακάκια φρένων. Ευτυχώς που οι σόλες των παπουτσιών του άντεξαν την τριβή. Η Χριστίνα θα συνειδητοποιήσει αυτό που τη βασάνιζε εδώ και καιρό. Δεν έχει το σωστό μέγεθος ποδηλάτου γιατί δεν την «μετρήσανε» σωστά!!!

Συνεχίζουμε σε πιο απότομη κατηφόρα, κατευθυνόμενοι προς το Αγ. Πνεύμα και νέα στάση. Η ώρα έχει πάει 5 και έχουμε ακόμα αρκετή διαδρομή μπροστά μας. Στο σημείο αυτό βρίσκεται και το πιο απότομο κομμάτι της διαδρομής που προσωπικά θα με κουράσει αρκετά. Πρώτη διασταύρωση που μας πληροφορεί για Κέδρο – Παναγιά. Η πορεία μας είναι δεξιά προς Κέδρο με συνεχόμενα σπαστικά ανεβοκατεβάσματα πάνω σε ράχη. Οι περισσότεροι θα πάρουμε τα ποδήλατα στα χέρια για λίγο. Στην επόμενη διασταύρωση, αγνοούμε τον ανηφορικό τυφλό χωματόδρομο, όπως και το κατηφορικό για Παναγιά και αντίστοιχα στην επόμενη διασταύρωση το κατηφορικό για Πρ. Ηλία. Κοινώς μένουμε ψηλά, με στόχο το σκληρό - φυτεμένο με άπειρες πέτρες χωματόδρομο που τραβερσάρει την ανώνυμη 1804 και καταλήγει λίγο κάτω απο τα Πυρά Ηρακλέους. Μικρές ρυθμίσεις στα προβληματικά ποδήλατα και βουρ για την τελευταία απολαυστική κατηφόρα που θα μας βγάλει στην άσφαλτο και στο base camp.

Και τώρα αρχίζουν τα ωραία. Άναμμα φωτιάς, προετοιμασία του βραδυνού με τον top chef Κωστή, συνοδεία καλού κρασιού, καλής παρέας (με νέες συμμετοχές τον Θανάση από το forum και τον δικό μας Makis)  και μετά αναλαμβάνει δράση το κλαρίνο του Γκέκα. Σημειωτέον, ότι η δυνατή βροχή περίμενε το πέρας των εκδηλώσεων για να μας συντροφεύσει μέχρι το ξύπνημα μας, την επομένη.

Και στα στατιστικά μας, η διαδρομή ήταν σχεδόν 47 km και χρειάστηκαν περίπου 4:10:00.

Την επομένη, οι Αλλου Γιαλλού με νέο πρόσωπο τον Makis, κάναμε μια μικρή βόλτα στην ηλιόλουστη Γκιώνα, μέσω Καλοσκοπής – Μνημάτων – Πανουργιά (18,6 km), δοκιμάζοντας τις συνθήκες λάσπης και υψηλές ταχύτητες στην κατηφόρα της Παύλιανης. Θα χαιρετήσω τους φίλους μου που επιστρέφουν στην Αθήνα, παρατείνοντας την παραμονή μου στην περιοχή, επισκεπτόμενος τη γιαγιά στο χωριό, απολαμβάνοντας πολύ ύπνο, την ζεστασιά της ξυλόσομπας αλλά και το πρώτο χιόνι στα Βαρδούσια. Καλό χειμώνα… (?)  

Στα Ψηλά (των Βαρδουσίων)

Με συνοπτικές διαδικασίες – πλύση εγκεφάλου του φίλου Μάκη, βρεθήκαμε στην Αρτοτίνα το απόγευμα του προηγούμενου Σαββάτου και αφού συναντηθήκαμε με τον αδερφό Κώστα και την παρέα του (που πριν είχαν περάσει από το συγκρότημα της Οξυάς), πήραμε τον χωματόδρομο για τον Πρ. Ηλία, έξω από το χωριό. Λίγο το σκοτάδι, λίγο η βαρεμάρα να ανοίξουμε τον χάρτη, βρεθήκαμε στα Αρτοτινά Λειβάδια, με το Corsa του Κώστα, να βγαίνει σχεδόν ανέπαφο από τη μάχη με τις κοτρώνες.

Εγκατάσταση κατασκήνωσης, το αεράκι το βράδυ δυνάμωσε, αλλά δε μας δημιούργησε περισσότερα προβλήματα, κάποιοι προτίμησαν να κοιμηθούν με θέα τα αστέρια. Το πρωινό ξύπνημα το κάτι άλλο. Το θέαμα για αυτούς που δε το έχουν ζήσει μοναδικό. Οι Σούφλες να χάσκουν ακριβώς από πάνω σου, και να είσαι περικυκλωμένος από άγριους ασβεστολιθικούς όγκους.

Στα της πορείας: Από τα Αρτοτινά λειβάδια, φεύγει δρόμος, ο οποίος σταδιακά μετετρέπεται σε φαρδύ μονοπάτι, που τραβερσάρει κάτω από τους όγκους της Αλογόραχης και της Πλάκας (χαρακτηριστική ρεματιά, με καταρρακτάκια). Στη συνέχεια αρκετά γιδόστρατα φεύγουν στην πλαγιά. Εμείς αγνοούμε αυτό που φεύγει απότομα πάνω προς τη Μουσουνιτσιώτικη Διασέλα, αλλά προτιμούμε αυτό που χάνει ύψος, περνά από αυτοσχέδιο μέρος σταλίσματος των προβάτων και βγαίνοντας στην πρώτη ράχη, αρχίζει η κοπιαστική ανηφόρα.

Όλες οι ράχες βγαίνουν στο διάσελο Πλάκας – Κάτω Ψηλού. Διαλέγετε και παίρνετε.

Για πρώτη φορά αντικρύζουμε το Πάνω Ψηλό. Ως τώρα τις εντυπώσεις κερδίζει το ακόμα πιο απότομο Κάτω Ψηλό. Ακριβώς από κάτω μας η λεκάνη που δημιουργείται μεταξύ Πάνω – Κάτω Ψηλού και Πλάκας που τροφοδοτεί με νερό τον περίφημο Ανεμιστό στην Κουφόλακκα. Από το διάσελο, κολλάμε δίπλα στο ντουβάρι της Πλάκας και σε 10 λεπτά είμαστε στο διάσελο Πυραμίδας – Πάνω Ψηλού. Εκεί διαλέγουμε είτε το κοκκινόχωμα για να βγούμε στην κορυφογραμμή ή τα βράχια της κόψης. Η θέα είναι συγκλονιστική, αξίζει να φύγετε ευθεία μπροστά (όσο μπορείτε) για να απολαύσετε τη θέα 700μ χαμηλότερα στη Κουφόλακκα. Η θέα της Πυραμίδας με τα πολλά χορτιαριασμένα διαζώματα, προκαλεί τον φίλο Μάκη για μια χωρίς αύριο ανάβαση. Ευτυχώς θα πρυτανεύσει η λογική και θα επιστρέψει πίσω σύντομα.

Επιστρέφουμε στο διάσελο Πλάκας – Κάτω Ψηλού και ακολουθώ το Μάκη και τον Λεωνίδα στην επόμενη πρόκληση.

Κάτω Ψηλό: Τι και αν έχουμε μαζί μας τις έγχρωμες φωτοτυπίες του Ανεβαίνοντας (τεύχος 51), τι και αν έχουμε διαβάσει την περιγραφή του Γιώργου Σιδηρά από το Hellaspath, τα καμάρια μας με το που φτάσαμε στα ριζά του Κάτω Ψηλού (από την ομολογουμένως περίεργη και σπασμένη κορυφογραμμή), το κυκλώνουν δεξιόστροφα, και στο πρώτο «σπάσιμο» του βράχου, δοκιμάζουν να ανέβουν με αποτέλεσμα ένα μικρό βράχωμα του ενός. Ο τρίτος έξυπνος, εγώ, συνεχίζω πιο πέρα, ψάχνοντας ένα σαφές λούκι που να οδηγεί προς την κορυφή. Τους το υποδεικνύω (χωρίς να ξέρω αν είναι το σωστό) και τους χαιρετώ, επιστρέφοντας στο διάσελο, και κακήν κακώς από σάρες - ράχες και ρεματιές στα Αρτοτινά Λειβάδια.

Για την ιστορία τα παιδιά έφτασαν αρκετά ψηλά (ίσως και 50 μέτρα από την κορυφή) χωρίς τη χρήση σκοινιού ή άλλων αναρριχητικών υλικών αλλά επέστρεψαν αφού δεν ήταν σίγουροι για το τελικό δρόμο προς την κορυφή.

Αξίζει και με το παραπάνω ένα ΣΚ στα Αρτοτινά λειβάδια με αναβάσεις στα Ψηλά ή τις Σούφλες ή ακόμα και την Κωστάριτσα. Για το Πάνω Ψηλό, υπολογίστε περίπου 2 ώρες μέχρι το πρώτο διάσελο και άλλα 15 λεπτά για την κορυφή.

Για περισσότερες πληροφορίες για την περιοχή και τις υπόλοιπες κορυφές των Βαρδουσίων, Ανεβαίνοντας Τεύχος 51.        

Delivery στην Τραπεζίτσα

Μετά από ένα ομολογουμένως μεγάλο ταξίδι φτάνω στην Κόνιτσα. Έχω σταματήσει βέβαια αρκετές φορές για ξεκούραση αλλά οι πιο χαλαρωτικές ήταν αυτές για να απολαύσω το συγκρότημα της Γκαμήλας και της Αστράκας λίγο μετά το Καλπάκι, πριν πιάσω τις κατηφορικές στροφές για την πεδιάδα της Κόνιτσας.

Παρόλο ότι έχουμε περπατήσει αρκετά στην περιοχή δεν έχω περάσει ποτέ από την Κόνιτσα, οπότε στάση για να απολαύσω το ομώνυμο γεφύρι και την συγκλονιστική θέα του τσεκουριού (Γκαμήλα) να ασπροβολάει κάτω από τον καυτό Αυγουστιάτικο ήλιο.

Φτάνω στον Άγιο Αθανάσιο, πάνω από την Κόνιτσα, παρκάρω και αρχίζω να ανιχνεύω τη γύρω περιοχή. Πιο πάνω τσοπάνος με τα γίδια του και να σου 2 ποδηλάτες. Δυο πιτσιρικάδες ανεβαίνουν για τον Προφήτη Ηλία (το λόφο πάνω από την Κόνιτσα, που λέγεται Μακροβούνι).

Εκεί που βγάζω τη σκηνή και ψάχνω μέσα στο περιφραγμένο χώρο της εκκλησίας για το κατάλληλο μέρος κατασκήνωσης, έρχεται προς το μέρος μου ο τσοπάνος.

Πιάνουμε την κουβέντα, του λέω τα σχέδια μου για την αυριανή ημέρα, και μου ζητά να μεταφέρω μια κούτα τσιγάρα στον αδερφό του (και έτερο τσοπάνο της περιοχής) που βρίσκεται στα Καρούτια, την μοναδική πηγή ψηλά στην Τραπεζίτσα.

Μετά τις απαραίτητες συννενοήσεις πέφτω για ύπνο, και βρίσκω τα τσιγάρα στον καθρέπτη του αυτοκινήτου το επόμενο πρωί. Εκτός του ορειβατικού εξοπλισμού, κουβαλάω και το ποδήλατο μαζί μου και παρόλο που το έχω χύμα μες το αυτοκίνητο θα κάνω μια μικρή βόλτα μέχρι την κορυφή του Μακροβουνίου με την εκπληκτική θέα προς το Λάπατο. Η κατηφόρα αναζωογονητική και ετοιμάζομαι για την ανάβαση. Νερό από τη βρύση έξω από το ξωκκλήσι της Παναγιάς (2 στροφές πιο κάτω) και εκκίνηση της πορείας ακριβώς απέναντι από τον Αγ. Αθανάσιο περνώντας το δρόμο και εντοπίζοντας το πρώτο σημάδι.

Η σήμανση είναι πολύ καλή, βγαίνω σε πρώτο ξέφωτο, αγνοούμε κόκκινες κορδέλες που φεύγουν δεξιά σε τρακτερόδρομο, και είμαστε χωμένοι μέσα στο δάσος. Πρώτο χαρακτηριστικό σημείο τα ασπροχώματα, ξεραμένες ρεματιές που μεταφέρουν διάφορα υλικά χαμηλότερα κατά τη διάρκεια των βροχωπτώσεων και των κατολισθήσεων (φαντάζομαι) με χαρακτηριστικό ανοικτόχρωμο ψιλό χώμα.

Στη συνέχεια θα βρούμε τη διασταύρωση για Αημηνάδια που ο χάρτης της Ανάβασης (Σμόλικας – Τραπεζίτσα) δεν αναφέρει (το μονοπάτι είναι ξεκάθαρο). Η ανηφόρα δεν είνια απότομη, σε λίγο θα δούμε ταμπέλα τοπωνύμιου (ΓΟΝΗ, παλιά πηγή, τώρα έχει στερέψει). Κάπου 100 μέτρα υψομετρικής πιο πάνω βρίσκουμε στη βάση βράχου το ταμπελάκι που μας ενημερώνει αριστερά για Τραπεζίτσα, και δεξιά για Καρούτια, όπως το έχει χαράξει ο βοσκός της περιοχής. Ο αδερφός του στο μεταξύ με έχει πάρει 2 φορές τηλέφωνο για να βεβαιωθεί ότι έχω πάρει το σωστό μονοπάτι και δεν έχω χαθεί (ίσως και για να υσηχάσει ότι δε θα χρειαστεί να ανέβει εκείνος μέχρι το καλύβι για του φέρει τα τσιγάρα).

Η ζέστη πλεον είναι ανυπόφορη, παρόλο το γεγονός ότι το δάσος είναι πολύ πυκνό για να αφήσει τις ακτίνες του ήλιου να διεισδύσουν. Στο πρώτο ηλιόφωτο σημείο σταματώ για να στεγνώσω. Η επιλογή θα είναι λυτρωτική γιατί ακολουθεί ένα λίγο απότομο ανέβασμα στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής, τον ώμο στα 1780 μέτρα, όπου έχεις την ευκαιρία για πρώτη φορά να απολαύσεις τους απότομους όγκους της Γκαμήλας απέναντι. Τώρα το μονοπάτι αλλάζει κατεύθυνση, κατηφορίζει στα 1700 μέτρα, ακούω τα βελάσματα των προβάτων και σε 20 λεπτά φτάνω στο καλύβι του Γιώργου Σπανού (βοσκού της περιοχής, απλή συνωνυμία με τον δικό μας φίλο – τσοπάνο) και την μοναδική πηγή ψηλά στην Τραπεζίτσα. Με καλωσορίζει, έχει όρεξη για κουβέντα, (μιας και η μοναξιά είναι αβάστακτη για τους βοσκούς στα ψηλά), μαγειρεύει την προβατίνα με λίγο γιουβετσάκι και είναι αδύνατο να αρνηθείς μια τέτοια προσφορά. Τα λέμε για ώρα, αλλά το μυαλό μου είναι στο Ροιδοβούνι και την ολοκλήρωση της διαδρομής.

Τον αποχαιρετώ προσωρινά, αφού μου έχει πει τι να προσέξω για να μη χάσω το μονοπάτι, τραβερσάρω την πλαγιά χωρίς να χάσω ύψος, θέλει λίγη προσοχή στο πρώτο ξέφωτο μιας και απότομα το μονοπάτι ανηφορίζει (υπάρχουν κούκοι και σημάδια), περνάει ακριβώς κάτω από απότομα βράχια, έχει ένα σημείο που θέλει λίγη προσοχή (η λεγόμενη σκάλα), και οδηγεί στο διάσελο μεταξύ Τραπεζίτσας και Ροιδοβουνίου (λαιμός Νταβέλη για τους ντόπιους). Από κει η σήμανση και το μονοπάτι είναι πιο ξεκάθαρα, οπότε σε άλλα 20-30 λεπτά βγαίνεις στο τελευταίο ξέφωτο 100-120 μέτρα κάτω από την κορυφή. Αν προχωρήσεις ευθεία μπροστά θα απολαύσεις τον Αωό και τη Μονή Στομίου καθώς και τη θέα των κορυφών της Γκαμήλας. Προσωπική γνώμη, ότι δε χρειάζεται να ανέβεις στην κορυφή (εκτός και αν θες να απολαύσεις τη θέα και προς τον Σμόλικα).

Κάποια σημάδια στα τεράστια ρόμπολα, σε οδηγούν στην κορυφή και το κατεστραμμένο κολωνάκι.  Η θέα είναι μοναδική και αξίζει τον κόπο της παράκαμψης της κύριας κορυφής (2022μ).

Η σήμανση της επιστροφής είναι λίγο προβληματική αφού δεν υπάρχουν αρκετά σημάδια, αλλά με λίγη προσοχή κατηφορίζουμε αρχικά από την κορυφή στο πλάτωμα, μετά τραβερσάρουμε στο Λαιμό του Νταβέλη και στη συνέχεια κατευθυνόμαστε στη στάνη στα Καρούτια. Συνεχίζουμε τη κουβέντα με το τσοπάνο, μου αναφέρει και άλλα μονοπάτια της περιοχής και αφού τον ευχαριστήσω για την φιλoξενία, παίρνω το δρόμο της επιστροφής.

Καθαρός χρόνος ανάβασης: Κάτι παραπάνω από 3 ½  ώρες

Για την κατάβαση υπολογίστε περίπου 2 ½  ώρες

MTB στην Ν.Πίνδο (καλοκαιριάτικα!!!)

Τι σχέση μπορεί να έχουν οι Pearl Jam με το νεοαποκτηθέν ποδήλατο μου;;; Δίνοντας ραντεβού για την πια φιλόξενη Πύλη Τρικάλων, επί το πλείστον στο Radio-cd του αυτοκινήτου άκουγα Pearl Jam από το live στην Αθήνα και στο άκουσμα του Rearviewmirror (και όχι μόνο) έριχνα κλεφτές ματιές από τον καθρέπτη στο ποδήλατο που είχα ακριβώς πίσω από στην πλάτη μου. 

Με αφορμή τα γενέθλια της φίλης μας Ελισάβετ, την ενασχόληση όλο και περισσότερων από την παρέα με το συμπαθές δίτροχο, αποφασίστηκε μια διαδρομή στην καρδιά της Νότιας Πίνδου, με έναρξη και τερματισμό την είσοδο του χωματόδρομου για Βλάχα, όπως ανεβαίνουμε από Ελάτη.

Η διαδρομή χαρακτηρίζεται από ήπιες κλίσεις, εκτός της ανηφόρας από Πύρρα για την κεντρική άσφαλτο Νεραιδοχωρίου – Δέσης.

Πιο αναλυτικά: Μια γλυκιά ανηφόρα, δίνει τη θέση της σε κατηφορικό κομμάτι για τη Βλάχα, αρκετά φορτηγά στο δρόμο για την κατασκευή νέου 5άστερου ξενοδοχείου, συνεχόμενη ανηφόρα και κατέβασμα στη Βρύση του Κόρπου με τρελή θέα σε Κόζιακα και Λουπάτα. Αγνοούμε τη διασταύρωση για Στουρναρέικα (τουλάχιστον αυτή τη φορά), τρελή κατηφόρα μέχρι τη διασταύρωση που ενημερώνει για Νεραιδοχώρι και Πύρρα. Αδύνατο να μην επικεντρωθεί το μάτι σου στο μονοπάτι (βλαχόστρατα) απέναντι που οδηγεί στο πέτρινο γεφύρι του Χατζηπέτρου.

Προηγουμένως, άλλος ποδηλάτης μας έχει ενημερώσει πως ο δρόμος για Πύρρα έχει «πέσει». Στέλνουμε τους ανιχνευτές μας και μας καλούν να δούμε το θέαμα. Οι πολλές βροχές παρέσυραν μεγάλο κομματι του βουνού προς τη ρεματιά. Την ίδια στιγμή, από την άλλη πλευρά δυο πεζοπόροι προσπαθούν να βρουν δίοδο για να περάσουν. Τους χαιρετάμε και αποφασίζουμε να κάνουμε και εμείς λίγο πεζοπορία με τα πολήλατα στα χέρια προσπαθώντας να βγούμε στη συνέχεια του δρόμου.

Ο χωματόδρομος πλέον δεν είναι τόσο ομαλός, κακοτράχαλος με πολλές πέτρες και νερά. Περνάμε γεφύρια με ρέματα, αναπληρώνουμε το νερό και δροσιζόμαστε λίγο αφού η ζέστη είναι έντονη. Τελική διασταύρωση όπου κάνουμε δεξιά για να ανηφορίσουμε προς τη Πύρρα, περνώντας από το γραφικό πέτρινο γεφύρι. Στάση στην αγαπημένη μας «Αντιγόνη» για αναπλήρωση ηλεκτρολυτών και 2-3 μεζέδες.

Ξεκουραζόμαστε όσο πρέπει για το πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής. Μέχρι εδώ υπολογίστε περίπου 18,5km. Οι πιο δυνατοί θα κάνουν τα επόμενα δύσκολα 2,7km πάνω στο ποδήλατο, οι υπόλοιποι στα χέρια για να βγούμε στην άσφαλτο. Στα 300 μέτρα υπάρχει πηγή για την ξεκούραση μας. Η ζέστη είναι πλέον αφόρητη.

Αλλά τώρα έρχονται τα ωραία. Μετά από λίγη ανηφόρα μέχρι την Μονή της Αγ. Παρασκευής (όπου και εκ νέου ξεκούραση) αρχίζει η ανακουφιστική – δροσιστική κατηφόρα. Η αίσθηση είναι μοναδική. Με υψηλές ταχύτητες, περνώντας μέσα από αυτά τα υπέροχα λιβάδια και δάση, και με παρένθεση μιας μόνο ανηφόρας μετά το χιονοδρομικό του Περτουλίου, καταλήγουμε στη διασταύρωση της Βλάχας.    

Καθαρός χρόνος πορείας: 3:10:00. (για αυτούς που ανέβηκαν την ανηφόρα της Πύρρας πάνω στο ποδήλατο, κάτι λιγότερο)

Συνολικά χλμ διαδρομής: 42,8

Σημειωτέον ότι έγινε και στάση για καφέ στο Περτούλι.

Με τόσες καμένες θερμίδες, η Ελισάβετ φρόντισε με τα 2 ταψιά μουσακά και πίτσας στο φιλόξενο χώρο του Αγ. Γεωργίου στην Ελάτη.

Γενέθλια χωρίς γλυκό γίνεται;;; Και ένα μπωλ τούρτα παγωτό να εξαφανίζεται σε λίγα λεπτά. Αποχαιρετίσαμε τον Αποστόλη και τη Γεωργία που θα ξεκινούσαν το trekking στην Πίνδο και ήπιαμε και ένα ποτάκι στην πάντα rock Καφέ Αρκούδα.

Για αποθεραπεία, κάναμε την επομένη μια αναγνωριστική στην Λίμνη Πλαστήρα, γύρω από τα καλύβια Πεζούλας.

Και τώρα δίαιτα για να χάσουμε αυτά που πήραμε το ΣΚ 

Καλό καλοκαίρι σε όλους