Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

Λουπάτα - Μαρόσα - Αυγό - Νεράιδα - Μπάτης

Δε το συνηθίζουμε να πηγαίνουμε με συλλόγους, ειδικότερα τα περισσότερα μέλη των Αλλού Γιαλλού. Ο υπογράφων, ως μέλος του ΕΠΟΣ Φυλής, είχε σταμπάρει τη συγκεκριμένη διαδρομή από καιρό. Για φέτος θα ήταν η δεύτερη συμμετοχή μελών μας σε δραστηριότητα ορειβατικού συλλόγου. Και κατά διαολεμένη σύμπτωση και η δεύτερη θα ήταν στην Νότια Πίνδο...

Το ραντεβού ήταν κλασσικά για τις 16:00 έξω από τον Σταθμό της Αττικής. Τελικός προορισμός η Ελάτη Τρικάλων. Μαζευτήκαμε 34 άτομα (ζωή να έχουμε) και ξεκινήσαμε το μακρύ ταξίδι για τα Τρίκαλα. Παραδόξως, η ορειβατική ομάδα θα είναι πολυπληθής, μετά και τις διευκρινήσεις των αργηχών για το περιεχόμενο του προγράμματος του ΣΚ. Στην Ελάτη θα μας περίμενε και ο συμφορουμίτης Dadan ή Ντάνης, που θα συμμετείχε στην εξόρμηση μας, κάτι σαν προααπαιτούμενο για την συμμετοχή του στην εκδρομή εξωτερικού του Συλλόγου στην Ινδία. Στο ίδιο χωριό θα βρούμε και τον Νίκο τον Κρούπη, οδηγό μας τις επόμενες 2 ημέρες, και ιδιοκτήτη του ξενώνα που θα φιλοξενούσε τους περισσότερους συμμετέχοντες.
Οι υπόλοιποι θα εγκατασταθούν έξω από το σπίτι της γιαγιάς του σε σκηνές. Παρόλο το προχωρημένο της ώρας και ως γνήσιοι Ελληνάρες θα τσιμπήσουμε κάτι σουβλάκια για δείπνο, και θα έχω τη χαρά να γνωρίσω και ένα τρίτο μέλους του forum (www.oreibasia.gr), τον Χάρη, και θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε για λίγο σε ένα πολύ συμπαθητικό μπαράκι, την Αρκούδα. Με αυτά και με αυτά, ή ώρα πήγε 01:00 και μειώθηκαν απελπιστικά οι ώρες ξεκούρασης μου. Εγερτήριο στις 05:00, αναχώρηση στις 06:00 με το λεωφορείο για την τοποθεσία Γελαδαριά (λιβάδι). Εκκίνηση της πορείας μας, περπάτημα για 45 λεπτά σε δασικό δρόμο, και από κει κάθετα σε πυκνό δάσος, για να βγούμε στο αλπικό τοπίο, και στην αρχή της κορυφογραμμής της Λουπάτας. Ο Νίκος μας βοηθά στην αναγνώριση των Θεσσαλικών Αγράφων, εγώ σιγά-σιγά χωνεύω τα χθεσινοβραδυνά σουβλάκια και παίρνουμε τον δρόμο για την κορυφογραμμή. Δε θα αργήσουμε να βγούμε στο χαρακτηριστικό πυροφυλάκιο, λίγο πριν την υψηλότερη κορυφή της Λουπάτας. Το θέαμα είναι εντυπωσιακό, βλέπουμε το υπόλοιπο της κορυφογραμμής και συνεχίζουμε με κατέβασμα σε αυχένα που θα μας οδηγήσει στον όγκο της Μαρόσας. Η ομάδα είναι σχετικά γρήγορη, αλλά είμαστε απελπιστικά πολλοί. Αυτό θα φανεί, όταν λίγο μετά θα πρέπει να κατέβουμε ένα λούκι για να πιάσουμε την κορυφογραμμή της Μαρόσας. Ο Νίκος δοκιμάζει 2 σημεία για να κατέβουμε αλλά μεν το πρώτο κόβεται, το δε δεύτερο θα θεωρηθεί όχι ασφαλές για το πέρασμα 18 ανθρώπων. Σε αντίτοιχη περίπτωση μικρής ομάδος, όπως των Αλλού Γιαλλού, σίγουρα θα το είχαμε κατέβει παρ’ότι ήταν αρκετά δύσκολο. Η ομάδα πρέπει να τραβερσάρει όλη τη πλαγιά και ούτε λίγο ούτε πολύ, αυτό θα μας κοστίσει πάνω από 2 ώρες. Κατέβασμα πάνω από 300 μέτρα υψομετρικής, η ράχη δε λέει να σβήσει, τραβερσάρισμα της, στα ψηλά η χορταριασμένη πλαγιά δε σου παρέχει ασφάλεια, οπότε πάλι πιο χαμηλά και ανέβασμα της ρεματιάς με κατεύθυνση την κορυφογραμμή της Μαρόσας. Αρκετά κοπάδια, ο αρχηγός μας ο Στέλιος, που ήδη είχε κατέβει το λούκι, μας περιμένει στην κορυφογραμμή, κάποια άλογα μας κοιτούν με απορία. Η κορυφογραμμή είναι αρκετά άγρια, αλλά ο όγκος που κερδίζει τις εντυπώσεις, είναι χωρίς καμιά αμφιβολία αυτός του Όρνιου. Ήδη εδώ και αρκετή ώρα, ο καιρός κλείνει και ακούμε τις πρώτες βροντές, ευτυχώς ακόμα μακριά. Με το που βγαίνουμε στην κορυφή της Μαρόσας (1.975μ) τα πράγματα αγριεύουν. Περισσότερες βροντές, πιο κοντινές, και περισσότερη μαυρίλα. Το Όρνιο στέλκεται επιβλητικό δίπλα μας και είναι πολύ δύσκολο να του αντισταθείς. Θα υπάρξουν 3-4 θαραλλέοι που θα το ανέβουν. Ο υπογράφων δε θα ρισκάρει (λόγω καιρού), αλλά θα του αφιερώσει αρκετο χώρο στη μνήμη της φωτογραφικής του μηχανής . Άτακτη υποχώρηση προς τα κάτω με κατεύθυνση τις άσχημες αλλά και θορυβώδεις κεραίες κινητής τηλεφωνίας και τον δρόμο που οδηγούν σε αυτές. Το γρασίδι γλυστράει υπερβολικά και σχεδόν όλοι θα υποκύψουν σε μια θεαματική πτώση.

Η βροχή ξεκίνησε, αλλά δεν έίναι και τόσο τραγικά τα πράγματα. Θα μας συντροφεύσει για καμμιά ώρα, ενώ θα κοινούμαστε κατηφορικά με κατεύθυνση το Νεραιδοχώρι. Το Αυγό θα περιμένει για μια άλλη φορά. Κρίμα, γιατί απογοητεύσαμε τον φίλο Dadan.
Ο δρόμος αρκετά βαρετός, και πολύ μακρύς. Το ενδιαφέρον μας θα επικεντρωθεί εκατέρωθεν του δρόμου, στις αγριοφράουλες που είναι και το φρούτο της εποχής.
Στο τελευταίο κομμάτι θα παρατηρήσουμε διάνοιξη του κεντρικού χωματόδρομου με τεράστιες κατολισθήσεις.

Τι στο καλό σκέφτηκαν οι τοπικοι άρχοντες για το καλό του τόπου τους, πάλι;;

Τερματισμός, στη κάτω πλατεία του Νεραιδοχωρίου, και στάση για φαγητό. Επιστροφή στην Ελάτη για ξεκούραση, και ελεύθερο προγραμμα. Με τον Αποστόλη θα επισκεφτούμε τον ξενώνα της κυρα-Βαγγελιώς, θα πιούμε ένα καφέ και θα επιστρέψουμε στα κρεββάτια μας (ε, συγνώμη στα κάριματ μας).

Την επομένη, έχει πάλι πρωινό ξύπνημα με στόχο την κορυφή Νεράιδα. Θα αρχίσουμε σχεδόν δίπλα στο εκκλησάκι της Αγ. Κυριακής πριν το Περτούλι, πρώτα σε δασωμένη πλαγιά και στη συνέχεια αφού πάρουμε έναν χωματόδρομο και μια ξεραμένη ρεματιά (ρέμα Αγ. Κυριακής) θα καταλήξουμε σε ποτίστρα στις πλαγιές της Νεράιδας. Το μέρος μας είναι γνώριμο από την επίσκεψη στη Μπουντούρα (προκορφή της Νεράιδας) πέρσι τα Χριστούγεννα. Θα τραβερσάρουμε τις γυμνές πλαγιές της και αφού θα ενοχλήσουμε αρκετά κοπάδια αγελάδων που μας κοιτάνε απορημένες, θα φτάσουμε στην κορυφή. Ο καιρός είναι συννεφιασμένος, αλλά τουλάχιστον δεν μπουμπουνίζει. Στη συνέχεια, θα κινηθούμε αρχικά ΝοτιοΔυτικά και στη συνέχεια Βορειοδυτικά με κατεύθυνση την κορυφή Μπάτης. Όσο θα χάνουμε ύψος θα αποκαλύπτεται η άγρια δυτική όψη της Νεράιδας που καμμία σχέση δεν έχει με τις ομαλές ανατολικές της πλαγιές. Πιάνουμε το τελικό βράχινο χτένι και είμαστε στα 1.956 μέτρα και χαζεύουμε τα γύρω βουνά (Τριγγία, Νεράιδα, Κάλτσα, Κοκκινόβρυση). Με τον Αποστόλη μελετούμε το πέταλο που έχουμε αφήσει εκκρεμότητες (Μπριτσιάσα, Χαλικόβουνο, Αριμπιάτσα).
Κατέβασμα σιγά – σιγά προς το ρέμα της Κρυόβρυσης όπου βρίσκουμε και στάνη. Παίρνουμε το δεξί παρακλάδι του δρόμου (κάτω από το βουνό Μάντρα) και κατηφορίζουμε για το δρόμο που συνδέει την Πύρρα με το Νεραιδοχώρι. Το λεωφορείο μας περιμένει και γρήγορα – γρήγορα αλλάζουμε για να καταλήξουμε σε ταβέρνα του Νεραιδοχωρίου. Εκεί θα ξεδιψάσω με την τοπική γνωστή βυσινάδα Κλιάφα, θα χαιρετήσω τον φίλο Ντάνη που ήρθε από τη Θεσσαλονίκη και θα βυθιστώ σε ένα γλυκό ύπνο συνοδεία ισχυρής βροχής (τουλάχιστον μέχρι την Πύλη). Ο καιρός μας βοήθησε και απολαύσαμε 2 πολύ καλές βόλτες στα βουνά της Νότιας Πίνδου.
Μεγάλο μερίδιο του επιτυχημένου διημέρου ανήκουν στον Νίκο Κρούπη, κάτοικο της περιοχής και πολύ καλό ορειβάτη. Τον ευχαριστούμε πάρα πολύ για την βοήθεια του.

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Προσκύνημα στα Ιερά Βουνά - 2ο Μέρος

Επινιανά - Ασπρόρεμα – Ντελιδήμι
Το βράδυ της Παρασκευής «μετακομίζουμε» από τα Άγραφα στα Επινιανά και αφού πίνουμε ένα τσιπουράκι στη ταβέρνα του χωριού με την εξαιρετική θέα, ρωτάμε για πιθανά μέρη ύπνου. Ο ιδιοκτήτης θα μας προσφέρει ευγενικά το μπαλκόνι του σπιτιού του και θα απλώσουμε τα υποστρώματα μας. Περιμέναμε ένα ακόμη μέλος μας (Γ. Σπανός) και τελικά μας κάνει την έκπληξη αφού τελικώς θα συνοδεύεται από την Ελισάβετ. Μη επιβεβαιωμένες πηγές έκαναν λόγο για επίσκεψη ηλικιωμένης "θειάς" τις πρώτες πρωινές ώρες...

Ξύπνημα σχετικά νωρίς, σχετικές ετοιμασίες, πρόχειρο πρωινό και με τα αυτοκίνητα κατευθυνόμαστε λίγο έξω από το χωριό, όπου υπάρχουν οι σχετικές πινακίδες για την είσοδο στο Ασπρόρεμα.

Το μονοπάτι κινείται σε πολύ δασωμένο πεδίο, και γενικότερα η βλάστηση οργιάζει. 1ο εικονοστάσι, θα αγνατεύσουμε απέναντι τη Μονή Στάνας, θα δροσιστούμε από εναέριο συντριβάνι (σωλήνας νερού με μικρή διαρροή), θα περάσουμε από 2 ρέματα για να βγούμε σε χαρακτηριστικό αυχένα με ερείπια σπιτιού (θέση Εκκλησιές). Στη συνέχεια κατηφορίζουμε για να περάσουμε νέο ρέμα για να βγούμε στο πιο ωραίο κομμάτι του μονοπατιού. Σκαμμένο μέσα στο βράχο, με τη βοήθεια της ΜΟΜΑ εδώ και κάποιες δεκαετίες, γίνεται άγριο και απόκρημνο. Στη συνέχεια θα βρούμε ένα από τα μεγαλύτερα ρέματα της περιοχής, το Σκυλόρεμα, που αφού θα το περάσουμε, δε συνεχίζουμε στο μονοπάτι (αφού έχει πέσει), αλλά περνάμε το ίδιο το Ασπρόρεμα. Βρίσκουμε το πιο στενό αλλά ταυτόχρονα ρηχό πέρασμα και περνάμε απέναντι. Μια καλή ευκαιρία για στάση. Από δω και πέρα η εύρεση του μονοπατιού είναι σαφώς πιο δύσκολη, το μονοπάτι κινείται δίπλα στο ποτάμι σε πλατανόδασος και μόνο κάποιοι κούκοι βοηθούν την κατάσταση. Στη συνέχεια ανεβαίνει απότομα έως χαρακτηριστικό βράχο, μέσα από απελπιστικά πυκνή βλάστηση και σάρα ταυτόχρονα. Στον ώμο υπάρχει χαρακτηριστικό τηλεγραφόξυλο και εικονοστάσι.
Το μονοπάτι ξαναπέφτει για να περάσει από ένα ακόμη πυκνό δάσος με αρκουδοπούρναρα ή ου ή γκι, και βγαίνει πάλι ακριβώς δίπλα στο ποτάμι. Εδώ θέλει λίγη προσοχή αφού οι λιγοστοί κούκοι δεν είναι αρκετοί για να βρούμε τη συνέχεια του μονοπατιού. Περνάμε ακριβώς δίπλα στο ποτάμι, μέσα από πλατάνια (τοποθετήσαμε και νέο κούκο) και βλέπουμε μπροστά μας ανηφορικό ώμο, όπου βρίσκεται άλλο ένα χαρακτηριστικό πράσινο εικονοστάσι. Τραβερσάρουμε μια κάπως απότομη πλαγιά, μια ρεματιά για να βγούμε δεξιά από απότομο λόφο με ερείπια παλαιότερου οικισμού. Το σπίτι της Κυρά –Ζαρκαδούλας (το παλιό και το καινούργιο) δεν είναι πολύ μακριά. Τελευταίο εμπόδιο, αλλά επικύνδυνο, η ρεματιά πριν την τελική ανηφόρα.

Εκεί περιμένουν οι φρουροί της κυρά Μαρίας, τα 8-9 τσοπανόσκυλα της οικογένειας. Θα τα αποφύγουμε χωρίς απώλειες και σε 5 λεπτά είμαστε στην αυλή της , όπου θα γευτούμε φρέσκια φέτα, ντομάτα και φρεσκοζυμωμένο ψωμί. Θα ακούσουμε τις ιστορίες της, για τους αμέτρητους ανθρώπους που έχει κατά καιρούς φιλοξενήσει, στεγάσει, ταίσει, θα πάρουμε πληροφορίες για τη συνέχεια της διαδρομής μας, θα μάθουμε τις ονομασίες όλων των πλαγιών, βουνών, ρεμάτων, οικισμών και θα συνεχίσουμε στον δρόμο που οδηγεί στο Σφυρί. Το μονοπάτι κάτω ακριβώς από το σπίτι της κυρά-Ζαρκαδούλας δεν χρησιμοποιείται πια. Βρίσκουμε διασταύρωση που δεξιά οδηγεί στο Τροβάτο - Τρίδεντρο, ενώ η αριστερή προχωράει κανά χιλιόμετρο μέχρι τον οικισμό του Σφυριού (Σφρί στο χάρτη της Ανάβασης).

Μετά από συννενόηση, η κατασκήνωση μας θα στηθεί στο σημείο που ο δρόμος περνάει από το ρέμα κοντά στο παλιό οικισμό Καρυά. Η ώρα έχει φτάσει 3 και πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Ή χαλαρώνουμε δίπλα στο ποτάμι ή δοκιμάζουμε μια γρήγορη ανάβαση στο Ντεληδήμι. Αφήνουμε τον Γιώργο και την Ελισάβετ να στήσουν την κατασκήνωση και οι υπόλοιποι παίρνουμε το δρόμο για τα ψηλά. Η φωνή της λογικής είχε παραδόξως σιωπήσει...

Έχοντας μόνο μια φωτογραφία από ένα παλιό τεύχος του Ανεβαίνοντας, αποφασίζουμε direct ανάβαση από πλαγιά με αρκατή κλίση (δυστυχώς το μονοπάτι το βρήκαμε όταν κατεβαίναμε), για να βγούμε σε χαρακτηριστικά ερείπια. Έχουμε ήδη χύσει άπειρο ιδρώτα και δεν είμαστε καν στα 1500μ. Ο δρόμος για τα ψηλά είναι ξεκάθαρος. Ράχη – ράχη για να βγούμε σε εγκατελειμένες πέτρινες στάνες. Τώρα υπάρχουν δυο επιλογές. Μια να ανέβουμε ντου-γρού σε μια κορυφή 2000 μ και από εκεί προς το Ντεληδήμι, ή να κάνουμε δυο μεγάλες τραβέρσες που θα μας βγάλουν στο χαρακτηριστικό διάσελο κάτω από το Ντεληδήμι, εκεί που βγαίνει το μονοπάτι από Λεοντίνο (όπως δείχνει και ο χάρτης). Ο Κώστας αποφασίζει να γυρίσει πίσω. Στην τραβέρσα (1 ώρα) θα συναντήσουμε 3 αναβλύσεις νερού. Τελική κόντρα, το Ντεληδήμι θυμίζει Πυραμίδα Γκιώνας από την ανάποδη και πολύ σύντομα απολαμβάνουμε τη θέα από την κορυφή (Γιατί ως γνωστόν ήρθαμε για τη θέα).
Αναγνώριση των κορυφών των Βορείων Αγράφων (Καράβα, Βουτσικάκι, αλλά και νοτιότερα προς Μπορλέρο) και επιστροφή από τα ίδια στην κατασκήνωση. Περπατήσαμε αρκετά νομίζω για σήμερα...

Την άλλη μέρα με βαριά καρδιά ξεκινάμε για τα Επινιανά, από την ίδια διαδρομή. Θα ακούσουμε παραδοσιακά τραγούδια από το κινητό του Κώστα, θα χαιρετήσουμε τη Κυρά Μαρία και τα τσοπανόσκυλα της, και θα κάνουμε την αντίστροφη διαδρομή Ασπρόρεμα - Επινιανα. Η κούραση έχει κάνει δειλά – δειλά την εμφάνιση της και το τελευταίο κομμάτι μετά τη διάσχιση του Ασπρορέματος φαίνεται ατελείωτο. Η λύτρωση θα έρθει μες στο μεσημέρι με αρκετή ζέστη. Η αρχική ανταμοιβή μας θα είναι μια μπανάνα, από το τεράστιο σακίδιο γεμάτο με τρόφιμα, του Γιώργου, και θα συνεχίσουμε με αναπλήρωση δυνάμεων και ηλεκτρολυτών στο τοπικό και γραφικό ταβερνάκι των Επινιανών.

Η παρέα θα δώσει ραντεβού για ένα γρήγορο καφεδάκι στην κεντρική πλατεία του Καρπενησίου και θα ταλαιπωρηθεί κατά την επιστροφή της από τα διάφορα έργα στην Αθηνών - Λαμίας.

Παρ’όλα αυτά, νοιώθω πολύ γεμάτος από αυτό το 4ήμερο. Καλύψαμε πολύ μεγάλο μέρος των Αγραφιώτικων Βουνών, αλλά πάντα θα υπάρχει μια κρυμμένη γωνιά στο χάρτη, έτοιμη προς εξευρεύνηση...

Περισσότερες φωτογραφίες στο
https://photos.google.com/album/AF1QipNfbgiHw3MLxVHhK2r9DpL65s5TCBO7R4rlJJyI

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Προσκύνημα στα Ιερά Βουνά - 1o Μέρος


Άγραφα – Νιάλα – Καταραχιάς – Σβώνη – Κουκουρούντζος

Το λέγαμε εδώ και 2-3 χρόνια. Όλο κάτι συνέβαινε και δεν φτάναμε στα Άγραφα. Μεσολάβησαν άλλα επιτυχημένα projects, αλλά αυτό μας είχε μείνει απωθημένο. Ο καθένας μας είχε κάνει πράγματα στα Άγραφα, ειδικά τα παιδιά είχαν στο ενεργητικό τους, αναβάσεις στα Δυτικά Άγραφα (Φτέρη – Λιάκουρα). Με την εκλογική άδεια του Κώστα και με την αντίστοιχη διήμερη δική μας, δώσαμε ραντεβού στο χωριό Άγραφα. Θα έπαιρνα τον Κώστα από τον Αγ. Κωνσταντίνο και ο Αποστόλης θα ερχόταν από τα Ζαγόρια που τον είχαμε αφήσει (!) μέσω Άρτας – Αργιθέας και περίπου 110km χωματόδρομου στα Άγραφα.

Σημείο συνάντησης ο γραφικότατος και δροσερός νερόμυλος στην είσοδο του χωριού αργά το βράδυ. Οδηγούσα για 2 ώρες μετά το Καρπενήσι, βράδυ, χωρίς να ξέρω που πηγαίνω, ανεβαίνοντας – κατεβαίνοντας βουνά, περνώντας παλιές μεταλλικές γέφυρες. με κερασάκι στη τούρτα τα τελευταία 25 χωμάτινα χιλίομτερα. Η Fabia, δε μάσησε όυτε πηρε καμιά πέτρα απο κάτω, οπότε άγρια μεσάνυκτα, να’μαστε στο χωριό Άγραφα προς εύρεση στέγης ή έστω υποστέγου. Κλασσική κατάσταση, την έχουμε ζήσει άπειρες φορές. Θα διαλεξουμε την ομολογουμένως τεράστια εκκλησία στο κέντρο του χωριού και θα στρώσουμε κάριματ χωρίς σκηνή δίπλα της, αφου ο καιρός φαινόταν καλός. Θα δικαιωθούμε και θα απολαύσουμε περίπου 6 ώρες ύπνου, ξύπνημα στις 07:30 με το καφεδάκι μας σε ένα από τα αρκετά καφενεδάκια του χωριού.

1η Ημέρα
Ετοιμασία σακιδίων, μελέτη σχετικής βιβλιογραφίας και κατά τις 9 (πολύ νωρίς, ε) εκκίνηση με πρώτο στόχο τα Πατήματα (ένα χαρακτηριστικό διάσελο με στάνη, κάτω από τον Κουκουρούντζο). Θα πιάσουμε το μονοπάτι από το χωριό, που οδηγεί τον Αγ. Νικόλαο. Θα επιλέξουμε το παλιό μονοπάτι και όχι το τσιμεντόδρομο και αυτο θα μας κοστίσει 200μέτρα επίπονης ανηφόρας μέχρι ένα καταπράσινο λιβάδι. Απέναντι μας φαίνεται το μονοπατι. Για την ιστορία, το κανονικό μονοπάτι περνάει από τον Αγ. Νικόλαο, συνεχίζει τον δρόμο, με χαρακτηριστική ταμπέλα 300 μέτρα μετά, και ανεβαίνει γλυκά γλυκά για να αρχίσει η ατελειώτη τραβέρσα του Κουκουρούντζου για τα Πατήματα.
Να γυρίσουμε λίγο πίσω εκεί που είμαστε εμείς. Έχουμε πάρει μια ράχη ή οποία είναι πολύ απότομη και ευτυχώς μας βγάζει σε επίπεδο λιβάδι. Το μονοπάτι είναι μπροστά και δεξιά μας. Αυτο που μας χωρίζει είναι μια τεράστια σάρα, που αναγκαστικά πρέπει να τη διασχίσουμε (δε το χαρήκαμε κιόλας).
Πληροφορίες (!) έδιναν χρόνο από Άγραφα – Πατήματα 1 και 45 λεπτά. Ακόμα και να παίρναμε σωστά το μονοπάτι δε νομίζω ότι θα κάναμε λιγότερο απο 2 ώρες και 45 λεπτά. Ατελείωτη τραβέρσα με πηγή προς το τέλος της διαδρομής.
Ωραίο μονοπάτι, πετρόχτιστο σε ορισμένα σημεία, και ευτυχώς ακόμα περπατιέται από τους λίγους τσοπάνους της περιοχής. Στα Πατήματα υπάρχει κανονική στέρνα με νερό που έρχεται από την Τούρλα. Ξεκούραση, λίγο νερό στα πρόσωπά μας και σχεδιασμός της μετέπειτα πορείας μας. Αρχικός στόχος, ο Καταραχιάς, οπότε έπρεπε να περάσουμε κάτω από την Τούρλα, για να βγούμε στον δρόμο, κοντα στο σημείο του μνημείου του ΔΣΕ. Παίρνουμε λοιπόν το μονοπάτι και σε περίπου μια ώρα βγαίνουμε στο δρόμο, περίπου στα 1750 μέτρα, κάτω μας η περίφημη Νιάλα, μπροστά μας ο Καταρραχιάς και ένα κοπάδι πρόβατα.

Σημείωση: όταν βλέπετε πρόβατα, 99% θα βρείτε και τσοπανόσκυλα. Για τα γίδια δεν ισχύει ο παραπάνω κανόνας.
Μας υποδέχονται τα σκυλιά με τα κλασσικά γαβγίσματα, θεωρούμε σοφό να αποφύγουμε το κοπάδι και να κατέβουμε λίγο κάτω από το δρόμο και στη συνέχεια να αρχίσουμε την κόντρα για τον Καταρραχιά. Η κορυφή του (η πιο βόρεια) αποκαλύπτεται σχετικά αργά. Περνάμε δολίνη που κρατάει το τελευταίο χιόνι και είμαστε στην κορυφή. Το θέαμα είναι συγκλονιστικό. Είμαστε σχεδόν στο κέντρο των Αγράφων και βλέπουμε σχεδόν όλες τις κορυφές (Σβώνη, 5 Πύργοι, Φλυτζάνι, Πλάκα, Φτέρη, Λιάκουρα, Ντεληδήμι.

Βλέπουμε στο βάθος τα Τζουμέρκα, με το τελευταίο χιόνι, λίγο το Πριστέρι και επιστρέφουμε από τα ίδια, στο δρόμο για να πάρουμε τα σακίδια μας, που τα είχαμε αφήσει σε μια πλαγιά της Γραμμένης.
Το πρόγραμμα λέει για τη συνέχεια Σβώνη ή Μαραθιάς. Θα πρέπει να φύγουμε δυτικά, πάνω στον δρόμο και για να αποφύγουμε τις απανωτές φιδωτές στροφές του δρόμου, να κόψουμε όπου μπορούμε. Βρίσκουμε εναλλακτική ανάβαση από τον δρόμο χαμηλά, στην ευθεία του Πρ. Ηλία της Νιάλας, αλλά θέλουμε να περπατήσουμε περισσότερο. Παρότι μιλήσαμε με τον ειδήμων της περιοχής (Θείος Παύλος Ευαγγελίδης) και τον Γιώργο Πρίντεζη για πιθανές πηγές νερού, δε παίρνουμε το μονοπάτι που τραβερσάρει το Καρνόπι από αριστερά, αλλά από δεξιά. Σαν αποτέλεσμα, θα πέσουμε αρκετά χαμηλά (πάνω από 250 υψομετρικής) προς τα Καμάρια, ατενίζοντας τη Σβώνη και το Πουλί. Στόχος το διάσελο που τα ενώνει-χωρίζει.
Η παρατηρητικότητα μας, όμως θα μας ανταμείψει και θα βρούμε ποτίστρα με νερό κάτω ακριβώς από τη Σβώνη και κανά χιλιόμετρο πριν το διάσελο Πουλιού Σβώνης. Θα στήσουμε την σκηνή μας και θα απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα, χαζεύοντας το Βελούχι και το Πουλί.

2η Ημέρα

Μετά από συζητήσεις με συνοδεία καφέ και σοκολάτας, αποφασίζουμε χύμα ανάβαση (ο αγαπημένος μας τρόπος) από ρεματιά – ράχη της Σβώνης. Στόχος, ένα μεγάλο ζωνάρι κάτω ακριβώς από το μοναδικό κάθετο κομμάτι του βουνού (τουλάχιστον όπως το κοιτάζαμε εμείς). Αφήνουμε τα σακίδια, και τραβερσάροντας για κανά 15 λεπτο, πιάνουμε την κορυφογραμμή που έρχεται από το διάσελο Πουλιού – Σβώνης. Σε 10 λεπτά είμαστε στην κορυφή. Νέες συγκλονιστικές εικόνες, συνοδεία των άλλων ένδοξων ευρυτανικών Βουνών, Βελουχίου, Καλιακούδας, Χελιδώνας, αλλά και του Παναιτωλικού και των Βαρδουσίων.

Προς τα βόρεια, χαζεύουμε τη Νιάλα και τις υπέροχες κορυφές τις. Θα γυρίσουμε από τα ίδια, αλλά τώρα θα πιάσουμε τη ράχη που συνδέει τη Σβώνη με το Καρνόπι και θα καταλήξουμε κάπου στη μέση του. Είμαστε στα 1900 μέτρα, Τα παιδιά θα κάνουν μια μικρή παράκαμψη για να επισκεφτούν τη ψηλότερή κορυφή του στα 1972μ. Η πορεία μας είναι βορινή, και θα μας βγάλει στη βάση του Καρνοπίου, στο δρόμο, πολύ κοντά στο 1ο μνημείο του Εμφυλίου. Μέχρι εδώ έχουμε εντοπίσει και 2 αναβλύσεις. Μια, στη ράχη που συνδέει τη Σβώνη με το Καρνόπι (χαρακτηριστική χιονούρα) και μια δεύτερη στο ύψος του πρώτου μνημείου, 15 μέτρα κάτω από το δρόμο (θα την καταλάβετε από την χαρακτηριστική βλάστηση). Για να μην πλήξουμε θα δοκιμάσουμε να τραβερσάρουμε την Τούρλα, από την άλλη πλευρά (δυτικά). Παρότι δεν υπάρχει μονοπάτι στο χάρτη, υπάρχει «σκάλα» που στριφογυριστά , σε οδηγεί σε ομαλή κόψη, πάνω από τα Πατήματα. Βρισκόμαστε στο χαρακτηριστικό διάσελο πολύ νωρίς και αποφασίζουμε να μην γυρίσουμε ακόμα πίσω. Σειρά έχει ο Κουκουρούντζος (το βουνό που στέκει απότομο πάνω από το χωριό Άγραφα).
Υπάρχει μονοπάτι που ξεκινάει δίπλα στη στάνη και αφού τραβερσάρει 2 μικρά λοφάκια, συνεχίζει με μια μεγαλύτερη τραβέρσα στις πλαγιές του, 1-2 σημεία θέλουν προσοχή, αφού το μονοπάτι δεν χρησιμοποιείται πια, και βγαίνουμε στο χαρακτηριστικό διάσελο Φουρκούλας - Κουκουρούντζου (30 λεπτά από Πατήματα). Κινούμαστε τώρα στη κόψη της κορυφογραμμής μέχρι τον τελευταίο όγκο (κορυφή) του βουνού. Ευθεία προς τα πάνω και η κορυφή δεν αργεί. Αγνάτεμα των γύρω χωριών (Άγραφα, Επινιανά) των γύρω κορυφών (Καταρραχιάς, Τούρλα, Γραμμένη, Καρνόπι) και φυσικά της κοιλάδας του Αγραφιώτη.
Επιστροφή από τα ίδια στα Πατήματα, μας πιάνει κουβέντα ο βοσκός της περιοχής, κλασσικά απορεί για το λόγο της επίσκεψης μας, τον χαιρετούμε και κατηφορίζουμε για το χωριό (Άγραφα). Σε 2 ώρες θα είμαστε στην πλατεία του χωριού και αφού καθαριστούμε – αλλάξουμε θα κάτσουμε και θα απολαύσουμε 2 τεράστιες πιατέλες με λουκάνικα και τηγανιά συνοδεία φυσικά του απαραίτητου ηλεκτρολύτη.
Γιατί έτσι μας αρέσει...
Περισσότερες φωτογραφίες στο γνωστό link

Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

ΑΣΤΡΑΚΑ 3ήμερο Αγ. Πνεύματος


Το πολυαναμενόμενο 3ήμερο έφτασε. Οι ευρωεκλογές δεν μπόρεσαν να μας σταθούν εμπόδιο. Θα μας προκαλούσαν όμως μια παράπλευρη απώλεια, αφού το γίδι – κάτοικος εξωτερικού (Χανίων)- δημόσιος υπάλληλος Κώστας θα έπρεπε να εξασκήσει τα εκλογικά του δικαιώματα για να λάβει 3ήμερη εκλογική άδεια που θα την χρησιμοποιούσε για την επόμενη μας εξόρμηση, στα Άγραφα.

Με τα πολλά, μαζευτήκαμε 9 άτομα, με 4 διαφορετικά αυτοκίνητα, με διαφορετικές ώρες αναχώρησης αλλά κοινό μέρος προορισμού. Το Μονοδέντρι, ένα από τα δυο – τρια σημεία εκκίνησης του φαραγγιού του Βίκου.
Αποστόλης (ο γνωστός Ααλήτης), η Αλέκα (νέο αίμα, αλπινίστρια του Επος Φυλής, με τουλάχιστον 2 επιτυχημένες αποστολές σε βουνό εξωτερικού άνω των 4.000μ) και εγώ στο ένα αυτοκίνητο, Γιώργος Σπανός (για σένα βρε τα κάνουμε όλα) και Αναστασία (παλιά συμμαθήτρια της σχολής Ορειβασίας και πωλήτρια σε γνωστό ορειβατικό κατάστημα), Γιώργος – Γεωργία το παντρεμένο μας ζευγάρι και τα Μαρουσάκια (Κώστας - Μαρούσα) για τους μη γνωρίζοντες. Η ανησυχία μας για κίνηση λόγω εκλογών δεν επιβεβαιώνονται και δεν καθυστερούμε υπερβολικά. Στάση στο Αντίρριο για να τσιμπήσουμε κάτι (ε, Αλέκα;;) και συνάντηση με τον Σπανό και την Αναστασία. Το ζευγάρι μας, ήδη είναι στα Γιάννενα και γεύεται τοπικό κοντοσούφλι.
Κατά την 01:00, φτάνουμε στο Μονοδέντρι όπου έχουμε ενημερώσει τους πάντες για το σημείο κατασκήνωσης. Άγνωστο γιατί η αγάπη μας η Γεωργία, έστησε 2 ραχούλες παραπέρα.
Πρωινό ξύπνημα στις 07:00, με σχετικές διαμαρτυρίες για υγρασία που δεν επέτρεψε ένα γλυκό αλλά προπάντων ζεστό ύπνο. Αφού έγιναν οι απαραίτητες συννενοήσεις, ξεκίνησε ο γολγοθάς για την εξασφάλιση αυτοκινήτων στο Πάπιγκο (κοινώς, τράμπες). Τρια (3) αυτοκίνητα έφυγαν από Μονοδέντρι και θα γύριζε μόνο το ένα πίσω, το οποίο κατά διαολεμένη σύμπτωση δεν είχε βενζίνη(!). Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να ξεκινήσουμε την πορεία μας στις 10:15 (τα νεύρα μου), ενώ βέβαια οι υπόλοιποι απολαύσαμε ένα πρωινό καφεδάκι στο χωριό.Τα Μαρουσάκια θα πήγαιναν στο Βραδέτο για τη δική τους παραλλαγή ανάβασης στη Ξερολούτσα.
Το κατέβασμα λίγο άχαρο μέχρι να βγούμε στην κοίτη, αρκετή ζέστη και δεν αργούμε να αποδείξουμε και στους νέους συμμετέχοντες, την προέλευση της ονομασίας των Αλλού Γιαλλού. Ενώ είμαστε στην κοίτη, το μονοπάτι φεύγει απότομα προς τα πάνω, κανείς δε το διακρίνει (εκτός από τον υπογράφων) και η ομάδα συνεχίζει στη κοίτη για κανά μισάωρο ακόμη, ευτυχώς χωρίς άλλες επιπλοκές και δυσάρεστες εκπλήξεις.

Στο ύψος της πλέον σκουριασμένης σκάλας η ομάδα επανενώνεται και συνεχίζει ατάραχη το δρόμο της. Νοιώθεις ένα δέος περπατώντας στον πάτο ένος φαραγγιού, βλέποντας αυτά τα κάθετα κομμάτια βράχου να βρίσκονται από πάνω σου. Έχουμε βγει εκτός προγράμματος αφού έχουμε διασχίσει το 1/3 του φαραγγιού σε 2 ½ ώρες. Αποφασίζω να δώσω ένα πιο γρήγορο ρυθμό στην ομάδα, αγνοώντας το βασικό σκοπό της ενασχόλησης μας στο βουνό αλλά και στη ζωή. Τη σημασία του ταξιδιού και όχι απαραίτητα του προορισμού. Περνώντας από τα λιβάδια λίγο πριν τις πηγές του Βοιδομάτη, έχω αλλάξει άρδην τις ιδέες μου για το πρόγραμμα της σημερινής μέρας προς απογοήτευση του Αποστόλη. Φτάνοντας στις πηγές και αφού θα κάνουμε ένα δροσερό ποδόλουτρο (πονάω μόνο που το σκέφτομαι) και ο Αποστόλης ένα σύντομο μπάνιο, θα του ανακοινώσω τις σκέψεις μου. Αντί του αρχικού προγράμματος που προέβλεπε Βίκο – Μικρό Πάπιγκο και στη συνέχεια, φορτωμένοι με full σακίδια, κατασκήνωση στη Ξερολούτσα κάτω από το καταφύγιο και γενικότερα τον όγκο της Αστράκας, θα αντιπρότεινα τέλος της σημερινής πεζοπορίας στο Πάπιγκο, ξεκούραση και κατασκήνωση στην πρώτη πηγή, 10 λεπτά έξω από το χωριό.
Η Γεωργία και ο Γιώργος μας ξεκαθαρίζουν ότι θα κάονουν μόνο το φαράγγι και σιγά-σιγά δημιουργείται κλίμα υπέρ της διαμονής μας στο Πάπιγκο. Τελευταίο και πιο κουραστικό κομμάτι αυτό της ανάβασης από Πηγές στο Πάπιγκο, τραβερσάροντας κάτω από τους Πύργους της Αστράκας, που θα μας συνοδεύουν σε όλη τη διαδρομή. Στη τελευταία διασταύρωση θα πάρουμε τον πάνω δρόμο για το μικρό Πάπιγκο για να καταλήξουμε στο καφενεδάκι ΔΙΑ για την ανπλήρωση των χαμένων ηλεκτρολυτών, καφεδάκι και χαλάρωση.
Η ομάδα ανακτά δυνάμεις και κατευθύνεται στο σημείο διανυκτέρευσης. Μαγείρεμα με τα γκαζάκια, ο καθένας τη σπεσιαλιτέ του (α, να μη ξεχάσω να μνημονεύσω τις μαγειρικες περγαμηνές της Αναστασίας)
Ο Αποστόλης δε κρατιέται και αποφασίζει νυχτερινή ανάβαση στο Λάπατο και θα μας περιμένει στο καταφύγιο. Οι υπόλοιποι θα ξεκινήσουμε 8 το πρωί για το κλασσικό μονοπάτι που οδηγεί στο καταφύγιο αφού περάσει από τρεις πηγές. Όσο είμαστε στο δάσος, θα είμαστε δροσεροί, με το που θα βγούμε στο γυμνό, τα πράγματα θα δυσκολέψουν. 11:15 είμαστε στο καταφύγιο και χαζεύουμε τη Ξερολούτσα, την Αστράκα, τη γύρω περιοχή. Η Αλέκα παραδόξως πεινάει και θα παραγγείλει πρωινό, ενώ οι υπόποιποι θα πιούμε μόνο ένα καφέ. Απο ψηλά χαζεύουμε την μικροσκοπική σκηνή Lafuma των παιδιών (Μαρουσάκια) και οριστικοποιούμε το πρόγραμμα της σημερινής ημέρας.
Θα πραγματοποιήσουμε ανάβαση στην Αστράκα από Λούτσα Ρομπόζη, θα συνεχίσουμε προς τους Πύργους και θα γυρίσουμε από το βάραθρο της Προβατίνας. Στο ύψος της Λούτσας Ρομπόζη, θα συναντηθούμε με δυο Ισραηλινούς που θα επιχειρούσαν την ίδια κορυφή. Παραξενεύονται που δεν υπάρχουν τόσα πολλά σημάδια για το μονοπάτι, αλλά τους καθυσυχάζουμε και τους δείχνουμε στο χάρτη την πορεία για την κορυφή. Η αλήθεια είναι ότι κάνεις ένα μεγαλο κύκλο, αλλά είναι απαραίτητος μιας και τα κάθετα μπροστινά κομμάτια του βουνού δε σου δίνουν εναλλακτικές. Κάποια στιγμή, παρεκκλίνουμε ελαφρά από την πορεία μας, περνάμε από έναν Βραχόκηπο, αλλά οι κούκοι μας επαναφέρουν στην πορεία για την κορυφή. Θα υπάρξει ένας μικρός προβληματισμός μόλις σταθούμε σε αυτήν αφού το κολωνάκι βρίσκεται στην ακριβώς απένταντι κορυφή, η οποία συνοδεύεται από μια τεράστια κορνίζα χιονιού και είναι τελικώς 4 μέτρα κοντύτερη .

Αφού σιγουρευτούμε ότι είμαστε στη σωστή κορυφή, αγναντεύουμε τις γύρω κορυφές, θα ξεκουραστούμε για αρκετή ώρα και θα αποφασίσουμε να γυρίσουμε από τα ίδια. Τολμώ να κατέβω 10 μέτρα από την κορυφή προς τα βόρεια και να χαζέψω από ψηλά, την Ξερολούτσα, το καταφύγιο, την Δρακόλιμνη. Θαρρείς και είσαι σε αεροπλάνο και τα βλέπεις όλα από ψηλά και τόσο μικρά. Την ίδια ώρα ο Αποστόλης, που τον αποχωριστήκαμε στο ύψος της Λούτσας Ρομπόζη θα κατευθυνόταν προς τη Γκαμήλα, όπου ήδη είχαν ξεκινήσει τα Μαρουσάκια. Για λόγους που ξέρουν μόνο αυτοί δε θα βρεθούν ποτέ πριν γυρίσουμε όλοι μαζί στη Ξερολούτσα. Θα γνωρίσει όμως μια πατριώτισσα από το Κιάτο, και συνολικά δυο κοπέλες με το ίδιο όνομα: Νατάσσα.
Πίσω πάλι στη δική μας πορεία. Δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια για κυκλική πορεία και επιστρέφουμε από τα ίδια. Θα δούμε γενικά και άλλο κόσμο, σκηνές στημένες στη Λούτσα Ρομπόζη και θα απολαύσουμε την επιστροφή σε χαλαρούς πλέον ρυθμούς. Η έκπληξη θα έρθει από τον γνωστό καταρράκτη πάνω από τη Ξερολούτσα, ο οποίος πλέον τρέχει και δημιουργεί ένα μικρό ρέμα που κατευθύνεται προς τη Ξερολούτσα. Το περίεργο είναι πως μέχρι το μεσημέρι δεν υπήρχε καταρράκτης αλλά δημιουργήθηκε αργότερα. Μικρή στάση στη Ξερολούτσα, γνωριζόμαστε με τις δυο Νατάσσες και αφού παίρνουμε 2 ανάσες, φορτωνόμαστε για το μέρος διανυκτέρευσης στη Δρακόλιμνη.
Μικρή πορεία ευτυχώς, έχει σηκωθεί αέρας και αυτό θα δυσκολέψει την έυρεση σωστού σημείου κατασκηνωσης. Θα στήσουμε πολύ κοντά στη σκηνή των 2 κοριτσιών (Νατάσσες), όχι και στο πιο επίπεδο μέρος, αλλά με σχετική προστασία από τον άνεμο.
Και η παρασκευή φαγητού θα είναι ελαφρώς προβληματική, αλλά αν υπάρχει διάθεση, το μυαλό βρίσκει τον τρόπο. Πίσω από μεγάλους βράχους, βάζοντας τα σακίδια για ανεμοθραύστη, το δείπνο μας είναι έτοιμο, συνοδεία λίγης ρακής, και πάντα καλής παρέας. Έχει αρκετή δροσιά έως κρύο και θα μαζευτούμε νωρίς στις σκηνές. Θα βάλουμε όμως ξυπνητήρι, αφού το ίδιο βράδυ έχει Πανσέληνο. Ραντεβού λοιπόν στις 00:30, ανοίγουμε τη σκηνή και εμφανίζεται ένα φοβερό θέαμα. Παρόλο που ο ουρανός δεν είναι καθαρός, μάλιστα έριξε κάποιες σταγόνες νωρίτερα, η αντανάκλαση του φεγγαριού μέσα στη Δρακόλιμνη με τη χιονούρα στην άκρη είναι αλησμόνητη εμπειρία. Μη φανταστείτε ότι καθήσαμε με τις ώρες και χαζεύαμε το φεγγάρι. Μιλάμε για μισό λεπτό το πολύ. Συγγνώμη Αλέκα...
Η Αλέκα θα ρεφάρει το επόμενο πρωί, αφού θα ξυπνήσει για να δει την ανατολή του Ηλίου, ενώ οι υπόλοιποι είμαστε χωμένοι στους υπνόσακούς μας. Ξυπνάμε σχετικά νωρίς, ξεστήνουμε πάλι γρήγορα και ετοιμαζόμαστε με την απειλή βροχής να πλανάται από πάνω μας. Στην επιστροφή πείθουμε την Αλέκα να ζητήσει λεμονίτα Κλιάφα από τον καταφυγιά, χωρίς επιτυχή κατάληξη. Δυο ανάσες στο καταφύγιο και γρήγορα την κατηφόρα για το Πάπιγκο. Θα αράξουμε πάλι στο ίδιο μαγαζί, θα πιούμε τις μπύρες μας, τους καφέδες μας, θα περιμένουμε τα Μαρουσάκια που θα μας έφερναν το 3ο αυτοκίνητο, εκείνοι θα καθυστερήσουν και αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να μην συναντηθούμε με τη Γεωργία που ήδη περιμένει στα Γιάννενα. Η ζέστη είναι πολύ έντονη, ακόμα και στα Ζαγόρια, φανταστείτε διαφορά κατεβαίνοντας για Γιάννενα. Θα κάτσουμε δίπλα στη λίμνη, θα φάμε σχετικά ελαφριά (άλλο λίγο και θα καταλήγαμε στι Πίτα του Παππού) και θα πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Αφήνουμε τον Αποστόλη στα Γιάννενα όπου θα συνεχίσει τις πεζοπορίες του σε Τραπεζίτσα και Τόμαρο.
Η διάθεση παραμένει σε πολύ καλά επίπεδα, διασεδάσαμε αρκετά κατά την επιστροφή. Θα φάμε ένα παγωτό στην Αμφιλοχία και τελευταία στάση στο Αντίρριο για καφέ.

Εκεί που μελαγχολούσα, στα τελευταία χιλιόμετρα της διαδρομής, ήρθε το γεμάτο φεγγάρι να μας συντροφεύσει από την Ακράτα και μετά, με αποκορύφωμα το θέαμα του παρέα με τη φωτισμένη Ακροκόρινθο.

Πάντα τέτοια!!! Και του χρόνου ραντεβού πάλι εδώ

Ευχαριστούμε θερμά όλους τους συμμετέχοντες, ειδικότερα την Αλέκα για την εμπιστοσύνη της, την Αναστασία για το μαγείρεμα της :) , και τον Γιώργο (σύζυγο της Γεωργίας) για τις θυσίες που κάνει!
Περισσότερες φωτογραφίες στο
https://photos.google.com/album/AF1QipOv6suM77i4EZzeWE7NUt_R9fIhLWS4euDPKkK3

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009

ΕΝΑΣ ΓΡΗΓΟΡΟΣ ΚΟΡΑΚΑΣ

Το συγκεκριμένο ΣΚ προβλεπόταν χαλαρό. Θα ανέβαινα στο χωριό (Αθ.Διάκος) να δω τη γιαγιά μου, άντε να κάνω και κανά χαζοπερπάτημα το Σάββατο και το απογευματάκι θα κατηφόριζα για το Καλλίδρομο, όπου θα έβρισκα τον Κωστή με τους φίλους του, με τα ποδήλατα τους και ενώ θα είχαν τελειώσει την ποδηλατάδα τους από την Μενδενίτσα. Εννοείται πως στη ποδηλατάδα έδινε το δυναμικό παρόν και ο Αποστόλης, εκπροσωπόντας τους Αλλου Γιαλλού.
Τελικά τα σχέδια άλλαξαν ελαφρώς, αφού ο αδερφός μου, προετοιμαζόμενος για το μεγάλο ταξίδι στις Άλπεις, ήθελε να κάνει μια ανάβαση στον Κόρακα. Αφού εξασφαλίσαμε προώθηση(!) μετά αγροτικού στον Πρ. Ηλία, ξεκινήσαμε με γρήγορο ρυθμό για το λόφο ακριβώς πάνω από τον Πρ. Ηλία. Αμέσως μετά η ράχη πάνω από το δρόμο και το χαρακτηριστικό εικονοστάσι και η τραβέρσα της σάρας που θα μας οδηγούσε στο πρώτο πλατό των Κοπρισιών με την απίθανη θέα στου Γκιώνη το πλάι και με το ζωηρό ρέμα των Κοπρισιών στα πόδια μας.
Ανηφορική πορεία δίπλα στα ριζά του βράχου στα αριστερά μας, και όπως ανεβαίναμε, βρίσκουμε το πρώτο δύσκολο εμπόδιο. Η χιονούρα που οδηγεί στο δεύτερο πλατό. Λίγα βήματα στο χιόνι, τα παπούτσια δεν βοηθάνε, τα δάχτυλα των χεριών, σε ρόλο crampon χωμένα στο χιόνι, για καλύτερη ισορροπία, λίγο σκαρφάλωμα στο βράχο και τσουπ, να’μαστε στο δεύτερο πλατώ.
Ο καιρός, ομιχλώδης, με δυνατές ριπές αέρα, που δεν μας επιτρέπουν να αγναντέψουμε καθαρά τον όγκο του Κόρακα. Φτάνουμε στην μεγάλη χοάνη κάτω από το Μέγα Κάμπο. Ο Κόρακας φλερτάρει με τα σύννεφα που έρχονται από Δυτικά και μας κρύβεται. Τα παπούτσια γλυστράνε επικίνδυνα, και αφήνω χρέη οδηγού στον αδερφό μου για άνοιγμα βημάτων στην απότομη πλαγιά. Μικρά βήματα και στάσεις για λίγες ανάσες μας βγάζουν στον ανθισμένο και καταπράσινο Μέγα Κάμπο. Η ομίχλη μόνιμη, μας κρύβει ακόμη και το δρόμο για την κορυφή. Παίρνουμε την πλαγιά, ακολουθούμε τα σημάδια και περνώντας και το τελευταίο εμπόδιο της προκορφής, είμαστε στα 2495μ. Οσο θα ειμαστε πάνω ο καιρός δε θα ανοίξει καθόλου, οπότε ο δρόμος της επιστροφής είναι άμεσος. Ανησυχώ για το κατέβασμα στις Κοπρισιές. Με ομίχλη είναι ζόρικα τα πράγματα.
Κατεβαίνουμε σχετικά σιγά την χοάνη και βγαίνουμε στον πάτο της. Ο αδερφός μου θα δοκιμάσει και λιγο κολωσκι αφού δεν υπάρχει κάποιο εμπόδιο μπροστά του. Λίγο πιο πάνω από το δεύτερο πλατώ θα βρούμε ένα ζευγάρι που ανεβαίνει. Μένει το κατέβασμα του βράχου στο πρώτο πλατό που το κατεβαίνουμε λαναθασμένα από δεξιά (ίσως για να παίξουμε λίγο με τα βράχια). Παίρνουμε το μονοπάτι για τον Πρ. Ηλία. Νέα έκπληξη, καινούργια παρέα ξεκουράζεται, στην προσπάθεια ανάβασης της για τα καταφύγια.
Θα κατεβουμε από το κλασσικό μονοπάτι και όχι από το κοφτό, δίπλα απο τον Πρ. Ηλία. Θα βρούμε 2 σκηνές και ένα jeep στο χαρακτηριστικό πλάτωμα, το οποίο για κάποιο ανόητο λόγο έφτασε μέχρι το ομώνυμο εκκλησάκι (τριμέγιστη η βλακεία που δέρνει τον σύγχρονο νεοΈλληνα)

Το μονοπάτι αρχίζει και παρουσιάζει σημάδια εγκατάλειψης. Πολλά εμπόδια, πολλά πεσμένα δέντρα σε αναγκάζουν να παρεκκλίνεις της πορείας σου. Κατα τα άλλα, ένα πανέμορφο μονοπάτι που σε βγάζει στο δασικό δρόμο. Στο επόμενο σημάδι του Ε4, δεν μπαίνουμε στο δάσος, μένουμε στο δρόμο, μέχρι το εικονοστάσι και τη χαρακτηριστική δεξαμενή στα Ζηρέλια, 400 μέτρα πιο κάτω. Επόμενη έκπληξη. Δυο άγνωστοι μας χαιρετούν στα Αγγλικά. Είναι Βούλγαροι ορειβάτες που είχαν κάνει ήδη Παρνασσό και Γκιώνα και ήθελαν να κλείσουν την περιοδεία τους με μια ανάβαση στον Κόρακα.

Οι εκπλήξεις δεν τελείωσαν. Λίγο πριν το χωριό, «πέσαμε» πραγματικά πάνω στο κοπάδι του Νίκου του Σταθιά, και τα άγρια τσοπανόσκυλά του. Ευτυχώς ήταν κοντά και ο ίδιος και φρόντισε για την σωματική μας ακεραιότητα. Κάπου εκεί, γκρεμίστηκαν και τα ονειρα του αδερφού μου για καλοκαιρινή διάσχιση Αθ. Διάκου –Αρτοτίνας. Επστροφή στο σπίτι, η γιαγιά μας περίμενε με δυο πιάτα, παραφουσκωμένα μακαρόνια με κιμά.

Ξεκούραση του πολεμιστή για 2 ώρες και πάλι στο δρόμο υπό τους ήχους του φοβερού νέου cd των Prodigy, Invaders Must Die.

ΚΑΛΛΙΔΡΟΜΟ 29-30 ΜΑΙΟΥ (ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ - ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ)



Γράφει ο Αποστόλης Στεργίου:
Μάϊος. Ο καλύτερος μήνας του έτους για του περισσότερους ορειβάτες-φυσιολάτρες. Υπάρχει όμως ένας βασικός προβληματισμός : Τι να πρωτοκάνεις σε 4 ή 5 Σαββατοκύριακα;;; Πεζοπορία; Ποδηλασία; Κατασκήνωση σε λιβάδια;
Την απάντηση σε τούτο τον προβληματισμό ήρθε να δώσει ο αεικίνητος Κωστής Πετρόπουλος από τον Αγ. Κωνσταντίνο με την ομάδα του ΑΠΟΝΤΕΣ. Την ομαδική εξόρμηση στο ομαλό πλην όμως πανέμορφο Καλλίδρομο από κάθε του γωνιά και με κάθε τρόπο!!! Και έτσι η ομάδα που απαρτιζόταν από περίπου 20 άτομα ξεκίνησε με τελικό ραντεβού το λιβάδι με το ένδοξο όνομα ‘’Στέκι του Μπράλου’’ κάπου στα 1000μ. υψόμετρο, το απόγευμα του Σαββάτου 30/05/09. Η πενταμελής τελικά ομάδα των ποδηλατών, που απαρτιζόταν από τρεις Νίκους, έναν Κώστα και έναν Αποστόλη, έτσι για ξεκάρφωμα, ξεκίνησε περίπου στις τρεις και μισή το μεσημέρι από το Μοναστήρι Αγ. Τριάδας, περίπου 2 χλμ πριν το χωριό Μενδενίτσα. Κινούμαστε πάντα σε χωματόδρομο με δυτικό προσανατολισμό και μετά τα πρώτα 500μ αρχίζει η πρώτη κόντρα. Ο δρόμος είναι σε καλή κατάσταση και ο καιρός ευνοϊκός, στο μεγαλύτερο διάστημα συννεφιά και δροσερό αεράκι στα ψηλά. Περνάμε διαδοχικά από δυο πηγές-ποτίστρες που μας ξεδιψούν από την έντονη προσπάθεια να βγει “εις πέρας” και η τελευταία ανηφόρα, και φτάνουμε μετά από 1.30 ώρα και περίπου 9 χλμ ποδηλασίας, στην πρώτη εποχιακή λιμνούλα του Καλλίδρομου, στην περιοχή Παλιοσουβάλα και σε υψόμετρο 1050μ. Μια μεγάλη στάση εδώ, ακριβώς στην διασταύρωση του μονοπατιού για την ψηλότερη κορφή του βουνού, την Γκιόζα στα 1399μ., μία ώρα δρόμο από εκεί.
Τα υπόλοιπα έξι χλμ της πορείας μας κινούνται σε μεγάλες ευθείες, μικρές και ελάχιστες ανηφόρες και έντονες κατηφόρες που όπως πάντα ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη, ειδικά όταν πρόκειται για ταχύτητες 40 χλμ σε μισοκατεστραμμένους χωματόδρομους. Λίγο μετά την πρώτη λίμνη, γεμίζουμε τα παγούρια μας με παγωμένο νερό σε μία ακόμη από τις πολλές ποτίστρες του βουνού, και με μια έντονη κατηφόρα μέσα σε ελατόδασος πλέον, φτάνουμε στην κύρια λίμνη του Καλλίδρομου, στην περιοχή της Νεβρόπολης και πολύ κοντά στο καταφύγιο. Η δεύτερη λίμνη κρατούσε ακόμα λίγο νερό στο κέντρο της ενώ περικλείεται από εκατοντάδες πολύχρωμα μελίσσια, άλλο ένα χαρακτηριστικό όλης της περιοχής. Λίγα μέτρα ευθείας πορείας ακόμα και φτάνοντας σε διασταύρωση, αγνοούμε τον δεξιό κλάδο που οδηγεί στο Ελευθεροχώρι και κατευθυνόμαστε αριστερά προς το "Στέκι του Μπράλου" που είναι και ο τελικός μας προορισμός.
Την Κυριακή το πρωί μετά από ένα απολαυστικό πρωινό, και αφού αποχώρησαν οι δύο από τους τρεις Νίκους και προστέθηκε ο Κωστής και ο Αδάμ, πραγματοποιήσαμε την εντυπωσιακή κατάβαση εν μέσω ομίχλης, προς το Ελευθεροχώρι αρχικά και την Μονή Δαμάστας αργότερα, διανύοντας τα 9 χλμ σε λιγότερο από μισή ώρα!!Το Καλλίδρομο είναι ένα βουνό που σίγουρα προσφέρεται για ποδήλατο και ήπιας μορφής πεζοπορίας. Δυστυχώς όμως το μεγάλο δίκτυο χωματόδρομων και η ίδια του η ομαλότητα, φέρνει στο βουνό και κάθε ένα από τα γνωστά πλέον "ζώα" που ως γνωστών καταπατούν την αγαπημένη μας φύση, αφήνοντας πίσω κάθε λογής σημάδια, όπως σκουπίδια και ροδιές από τα τζιπ τους στον πυθμένα κάθε εποχιακής λιμνούλας που με το ζόρι προσπαθεί να κρατηθεί μέχρι τα τέλη κάθε Άνοιξης.

Γράφει ο Νίκος Μονέζης:

Το ραντεβού δόθηκε για το Σάββατο το απόγευμα. Τρελή συνάντηση των ΑΛΛΟΥ ΓΙΑΛΛΟΥ και των ΑΠΟΝΤΩΝ στην καρδιά του Καλίδρομου. Ήμουν στο χωριό μου (Αθ. Διάκος) από την προηγουμένη το βράδυ, όπου θα έκανα και έναν γρήγορο Κόρακα μαζί με τον αδερφό μου. Επιστροφή στο σπίτι της γιαγιάς για λίγη ξεκούραση και πάλι στο αυτοκίνητο για το Καλλίδρομο.

Στην Παύλιανη θα πέσω πάνω στον Παύλο Ευαγγελίδη (τον Θείο Παύλο, όπως τον λέει και ο Κώστας ο Μιναχείλης), που πήγαινε για Πυραμίδα Γκιώνας, και θα κατηφορίσω για Μπράλο με τελικό προορισμό το Ελευθεροχώρι. Από κει θα φορτωθώ τα απαραίτητα για την κατασκήνωση του Καλλίδρομου. Ο δρόμος οικείος, τον είχα επισκεφτεί δις για το Ραλι Ακρόπολις, όταν αυτό διέσχιζε τις Λίμνες του Καλλίδρομου και μάζευε άπειρους θεατές, όπου σαν γνήσιοι Έλληνες άφηναν τα σκουπίδια τους, μετά το πέρασμα των «θηρίων».

Μετά από 45 λεπτά πορείας, είμαι το Στέκι του Μπράλου. Ένα καταπράσινο μέρος, στην καρδιά του Καλλίδρομου με ποτίστρα, παγκάκια, και άπειρο χώρο για να φιλοξενήσει όλους τους επισκέπτες (ποδηλάτες, ορειβάτες, τουρίστες, αλλά και αγελάδες) το ίδιο βράδυ.

Ο Κωστής είχε κάνει πολύ καλό προγραμματισμό, είχε φροντίσει για την μεταφορά όλων των πραγμάτων, κατασκηνωτικού υλικού, και το πιο σημαντικό του catering. Περιττό να πούμε για το τι φάγαμε εκείνο το βράδυ. Ρωτήστε τον Αποστόλη. Καλή φωτιά, για τα διαφόρων ειδών κρέατα, σαλάτες, κρασιά, μπύρες και το πιο σημαντικό καλή παρέα. Τα καλύτερα ήρθαν μετά. Επιασε δουλειά το κλαρίνο του Κώστα, το τουμπερλέκι – ντέφι του Μανώλη με δημοτικά τραγούδια. Τι το καλύτερο στη καρδιά της Ρούμελης.

Το γλέντι θα τραβήξει μέχρι τις 02:30 με αποτέλεσμα οι πρώτες ακτίνες του ήλιου να μην είναι αρκετές για το έγκαιρο ξύπνημα μας. Στη συνέχεια, καλό πρωινό, συννενοήσεις για το χωρισμό της ομάδας, σε ποδηλάτες και πεζοπόρους και ραντεβού στη Μονή Δαμάστας.

Το μονοπάτι παίρνει τον δασικό δρόμο και ανεβαίνει σχετικά γλυκά, σε πυκνό δάσος βελανιδιάς για να μπει μέσα στο ελατόδασος του Καλλίδρομου. Στη παρέα μας και η Κατερίνα που δεν μπόρεσε να παρευβρεθεί στη διαδρομή της Γκιώνας. εγκυμονούσα, στον 4ο μήνα, έπρεπε να πάει με το ρυθμό της, για αυτό και προσπαθούσαμε να ελέγξουμε και εμείς το δικό μας. Βγαίνουμε στο πρώτο πλάτωμα, ένα φυσικό μπαλκόνι του Σπερχειού και του Μαλιακού. Συνέχεια του μονοπατιού, περνάμε από ρέμα με χαρακτηριστικό σκούρο πέτρωμα με χαρακτηριστική διασταύρωση για το καταφύγιο του Καλλίδρομου, και προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με τους ποδηλάτες και τους άλλους πεζοπόρους, που είχαν επιλέξει διαφορετική διαδρομή. Επεισοδιακή η συνάντηση αφού η άλλη ομάδα προσπέρασε την είσοδο του μονοπατιού και καταηφόρισε για λίγες στροφές. Τέλος καλό όλα καλά.

Ανεβαίνουμε, κόβοντας τον δασικό δρόμο βγαίνοντας στην Παναγιά των Θερμοπυλών. Νέα ποτίστρα - πηγή και ευκαιρία για ξεκούραση. Σιγά – σιγά το ελατόδασος δίνει τη θέση του σε πιο χαμηλή βλάστηση, ένδειξη ότι κατηφορίζουμε στον τελικό προορισμό. Η ζέστη γίνεται έντονη, το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής κουραστικό, φτάνοντας στον ελαιώνα του χωριού. Έξοδος στις Θερμοπύλες, ξεκούραση στην πλατεία, απαραίτητες συννενοήσεις για την συλλογή των αυτοκινήτων, επιστροφή στη Μονή Δαμάστας, μπάνιο στα «καλλυντικά» λουτρά των Καμένων Βούρλων και φαγητό δίπλα στη θάλασσα στον Αγ. Κωνσταντίνο σε γραφική ταβερνούλα. Η βλάβη στο αυτοκίνητο του Κωστή δεν είναι ικανή να χαλάσει τη διάθεση της παρέας και πόσο του ίδιου.

Αρχίζει σιγά-σιγά η μελαγχολία της επιστροφής. Αποχαιρετισμοί και υποσχέσεις για επόμενες συνευρεύσεις.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Κωστή για την όλη οργάνωση και σε όλους τους συμμετέχοντες. Ειδική μνεία και στην Κατερίνα που μας τίμησε παρ'ότι εγκυμονούσα

Επειδή μάλλον δεν το ανέφερα, το μονοπάτι που κάναμε ήταν το Μονοπάτι του Εφιάλτη, ή η Ανοπαία Ατραπός, ο δρόμος που επέτρεψε στους Πέρσες να βρεθούν στα νώτα των Ελλήνων στη μάχη των Θρμοπυλών το 480 π.χ.