Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

30+30




Μετά τη χθεσινή βόλτα στο Ποικίλο, μύησης και ξενάγησης των χωματόδρομων της περιοχής στον αδερφό Αποστόλη και αφού ενώσαμε Ποικίλο και Αιγάλεω μέσω της νέας γέφυρας του προαστικού (βγάζοντας τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες πάνω από την Αθηνών – Κορίνθου), συμφωνήσαμε για νέο ραντεβού με σκοπό κάτι γρήγορο στον Κιθαιρώνα. Μόνη μας ανησυχία ο καιρός. Η διαδρομή μας κυκλική με αφετηρία και τερματισμό τα Βίλλια.
 
Βγαίνουμε από το χωριό και στη Βρύση της Τσιάς παίρνουμε τον ανηφορικό χωματόδρομο. Μετά από 250 μέτρα ήπιας υψομετρικής βγαίνουμε στο πρώτο ψηλό σημείο της διαδρομής (χαρακτηριστικό νταμάρι) με θέα στη γύρω περιοχή (Πατέρας – Κιθαιρώνας – Πάρνηθα).  Τώρα ο χωματόδρομος κατηφορίζει αγκαλιάζοντας το Λεστόρι και γρήγορα βρίσκουμε το εκκλησάκι της Παναγιάς και ακριβώς από κάτω το φαράγγι της Γκούρας που έρχεται και το μονοπάτι μέσα από το χωριό. Συνεχίζουμε απτόητοι, χαιρετούμε τους κηνυγούς και βγαίνουμε στο διάσελο της Κιάφα Μούζα. Μιας και ο καιρός κρατάει και δεν έχουμε κάνει μεγάλη υψομετρική αποφασίζουμε να ανιχνεύσουμε τους χωματόδρομους προς την Κιάφα Φίχθι και να εντοπίσουμε πιθανή διάνοιξη χωματόδρομου προς Πλαταιές. 

Όντας πάνω στο Μονοπάτι 22, προς στιγμήν θα θεωρήσουμε ότι βρήκαμε κάτι, μα η χαρά μας θα κρατήσει για λίγο αφού ναι μεν πρόκειται για νέους χωματόδρομους, εξυπηρετούν δε την εγκατάσταση των πυλώνων υψηλής τάσης. Μάλιστα, οι νέοι χωματόδρομοι μας αποπροσανατόλισαν και δεν βρήκαμε αμέσως αυτόν που κατηφορίζει για 500 μέτρα, γινόμενος μονοπάτι αλλά σβήνει ξαφνικά πριν ενωθεί με αυτόν που έρχεται από τις Πλαταιές (Κόκλα).  Με αυτά και τα άλλα καταφέραμε να κάνουμε άλλα 5 χιλιόμετρα και να παρατείνουμε την παραμονή μας στα ψηλά.
Βουρ στην κατηφόρα (με τις μπάντες), οδηγούμενοι προς Ερυθρές (Κρυεκούκι). Περνάμε από διαδοχικά παλιά λατομεία, η βλάστηση είναι ελάχιστη, μα πιο χαμηλά, θα μπούμε σε εντυπωσιακό πευκοδάσος που θα μας οδηγήσει στην παλιά Εθνική.
Η αποτύπωση της διαδρομής χωρίς τα extra στα ψηλά
Ο χώρος στα δεξιά υπεραρκετός, μικρή ανηφόρα για να βγούμε στο πέρασμα της Κάζας. (Κιάφα Σούρι). Η κατηφόρα (και η χαρά της ταχύτητας) είναι σχετικά μικρή, προσοχή να είμαστε ασφαλείς από τις προσπεράσεις των αυτοκινήτων και στην πρώτη διασταύρωση στρίβουμε δεξιά για Βίλλια. Ίσως η πιο άχαρη ανηφόρα της διαδρομής που θα μας οδηγήσει πίσω στο χωριό.Το εθυμοτυπικό τσιπουράκι, μελέτη επόμενων διαδρομών και επιστροφή.

30 χιλιόμετρα εκ των οποίων 13 (περίπου σε άσφαλτο).
Καθαρός χρόνος 2:36:00, συνολική υψομετρική 700 μέτρα, μέσος όρος 11,5km     

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Αλογόραχη - Σούφλες (Βαρδούσια)




Και πάλι Βαρδούσια!!! Είναι όμως τόσες οι κορυφές, που χρειάζεσαι χρόνια για να πεις ότι έχεις γυρίσει το βουνό από όλες τις πλευρές (διακαής πόθος – στόχος του γράφοντα). Με σύλλογο αυτή τη φορά (ορειβατικό της ΕΥΔΑΠ), χαλαρό πρόγραμμα την πρώτη ημέρα με ανθρώπινη αναχώρηση από την Αθήνα (10:00), ελαφρύ μεσημεριανό στη Μουσουνίτσα και οριακά με φως στήσιμο κατασκήνωσης στον Πρ. Ηλία.
Με θέα την Νότια Κορυφογραμμή
Τσιμπούσι μετά μεγάλης φωτιάς και χορταστικός ύπνος στον ζεστό μου πουπουλένιο υπνόσακο. Το βράδυ είχαμε επισκέπτες (δεν καταλήξαμε τελικά στο είδος του ζώου) με μικρές ζημιές (μετακίνηση πραγμάτων, μικροζημιές σε 2 σκηνές) χωρίς περαιτέρω προβλήματα. Αναχώρηση πρωί - πρωί για Αλογόραχη, από χωματόδρομο και μονοπάτι μέχρι την διασταύρωση πάνω από τον Σταυρό για τα καταφύγια και από εκεί μέσω του χωματόδρομου. Τα χιόνια των προηγούμενων ημερών έχουν λιώσει και μάλλον δε θα μας χρειαστούν τα σιδερικά (τα οποία εννοείται και κουβαλάμε). Θερμοκρασία σχεδόν στο μηδέν και όλοι γλυκοβλέπουμε την πλαγιά της Αλογόραχης που την «βλέπει» ήδη ο ήλιος. Στα "ζερβά" σημεία υπάρχει πάγος. 
Θέα προς Πελοπόνησο
Για πρώτη φορά επισκέπτομαι τα λιβάδια της Ραιλής και του Κόκκινου Λιθαριού. Έχουμε τώρα την ανηφόρα για να βγούμε ψηλά στην Αλογόραχη. Ο αρχηγός μας (ο αεικίνητος Τάσος Μήτσιος) μας οδηγεί στην κορυφή (ανατολικά) με το σπασμένο κολωνάκι (2264) αλλά είναι εμφανές ότι υπάρχει ψηλότερο σημείο στα βορειοδυτικά. Λόγω όμως ότι έχουμε να κάνουμε και την Σούφλα, πρέπει να βιαστούμε. Σε αυτό το σημείο η ομάδα θα διασπαστεί λόγω της ξεροκεφαλιάς, του ηλίθιου εγωισμού και την ύπαρξη μηδενικής ομαδικότητας από μερίδα συμμετεχόντων που θεωρούνται και έμπειροι ορειβάτες! Οι υπόλοιποι θα πάρουμε ξανά τον ίδιο δρόμο προς τα πίσω και στο πιο εύκολο σημείο θα περάσουμε το ρέμα που ενώνει την Αλογόραχη με τις Σούφλες. Πολύ σαθρό μέρος και η ανάβαση είναι κοπιαστική. Το λίγο χιόνι δεν βοηθάει την κατάσταση. Στο τέλος θα χρειαστεί να βγάλουμε και τα piolet για να περάσουμε το τελευταίο ζωνάρι για την κορυφογραμμή. Τελικώς συγκεντρωνόμαστε όλοι, αφού και η αποσχισθείσα ομάδα, τραβερσάροντας ένα παγωμένο σημείο, ενώνεται μαζί μας, από διαφορετικό μονοπάτι. Λίγο προσοχή σε ένα λουκάκι  και είμαστε στην ψηλότερη Σούφλα (την Κεντρική)
Σκόρδα Πιτιμάλικου
Η θέα είναι συγκλονιστική. Απεριόριστη θέα με τα βουνά της Πελοπονήσου, το ίδιο και προς το Βορρά, ο Όλυμπος φαίνεται ξεκάθαρα, και όμως το Πήλιο και η Οθρυς έχουν περισσότερα χιόνια. Στην επιστροφή ο Τάσος βάζει σκοινί που κάνει τα πράγματα να φαίνονται πραγματικά εύκολα. Όλοι με ασφάλεια περνάμε το δύσκολο σημείο και από τα ίδια επιστρέφουμε στα μαντριά της Αλογόραχης και από τον χωματόδρομο  στον Πρ. Ηλία και στη συνέχεια στο χωριό.

Ένα ευχαριστώ για ακόμα μια φορά στην συγκινητική ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ προσφορά του Τάσου και την υπομονή του με όλους αυτούς τους ορειβαταράδες.