Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

30+30




Μετά τη χθεσινή βόλτα στο Ποικίλο, μύησης και ξενάγησης των χωματόδρομων της περιοχής στον αδερφό Αποστόλη και αφού ενώσαμε Ποικίλο και Αιγάλεω μέσω της νέας γέφυρας του προαστικού (βγάζοντας τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες πάνω από την Αθηνών – Κορίνθου), συμφωνήσαμε για νέο ραντεβού με σκοπό κάτι γρήγορο στον Κιθαιρώνα. Μόνη μας ανησυχία ο καιρός. Η διαδρομή μας κυκλική με αφετηρία και τερματισμό τα Βίλλια.
 
Βγαίνουμε από το χωριό και στη Βρύση της Τσιάς παίρνουμε τον ανηφορικό χωματόδρομο. Μετά από 250 μέτρα ήπιας υψομετρικής βγαίνουμε στο πρώτο ψηλό σημείο της διαδρομής (χαρακτηριστικό νταμάρι) με θέα στη γύρω περιοχή (Πατέρας – Κιθαιρώνας – Πάρνηθα).  Τώρα ο χωματόδρομος κατηφορίζει αγκαλιάζοντας το Λεστόρι και γρήγορα βρίσκουμε το εκκλησάκι της Παναγιάς και ακριβώς από κάτω το φαράγγι της Γκούρας που έρχεται και το μονοπάτι μέσα από το χωριό. Συνεχίζουμε απτόητοι, χαιρετούμε τους κηνυγούς και βγαίνουμε στο διάσελο της Κιάφα Μούζα. Μιας και ο καιρός κρατάει και δεν έχουμε κάνει μεγάλη υψομετρική αποφασίζουμε να ανιχνεύσουμε τους χωματόδρομους προς την Κιάφα Φίχθι και να εντοπίσουμε πιθανή διάνοιξη χωματόδρομου προς Πλαταιές. 

Όντας πάνω στο Μονοπάτι 22, προς στιγμήν θα θεωρήσουμε ότι βρήκαμε κάτι, μα η χαρά μας θα κρατήσει για λίγο αφού ναι μεν πρόκειται για νέους χωματόδρομους, εξυπηρετούν δε την εγκατάσταση των πυλώνων υψηλής τάσης. Μάλιστα, οι νέοι χωματόδρομοι μας αποπροσανατόλισαν και δεν βρήκαμε αμέσως αυτόν που κατηφορίζει για 500 μέτρα, γινόμενος μονοπάτι αλλά σβήνει ξαφνικά πριν ενωθεί με αυτόν που έρχεται από τις Πλαταιές (Κόκλα).  Με αυτά και τα άλλα καταφέραμε να κάνουμε άλλα 5 χιλιόμετρα και να παρατείνουμε την παραμονή μας στα ψηλά.
Βουρ στην κατηφόρα (με τις μπάντες), οδηγούμενοι προς Ερυθρές (Κρυεκούκι). Περνάμε από διαδοχικά παλιά λατομεία, η βλάστηση είναι ελάχιστη, μα πιο χαμηλά, θα μπούμε σε εντυπωσιακό πευκοδάσος που θα μας οδηγήσει στην παλιά Εθνική.
Η αποτύπωση της διαδρομής χωρίς τα extra στα ψηλά
Ο χώρος στα δεξιά υπεραρκετός, μικρή ανηφόρα για να βγούμε στο πέρασμα της Κάζας. (Κιάφα Σούρι). Η κατηφόρα (και η χαρά της ταχύτητας) είναι σχετικά μικρή, προσοχή να είμαστε ασφαλείς από τις προσπεράσεις των αυτοκινήτων και στην πρώτη διασταύρωση στρίβουμε δεξιά για Βίλλια. Ίσως η πιο άχαρη ανηφόρα της διαδρομής που θα μας οδηγήσει πίσω στο χωριό.Το εθυμοτυπικό τσιπουράκι, μελέτη επόμενων διαδρομών και επιστροφή.

30 χιλιόμετρα εκ των οποίων 13 (περίπου σε άσφαλτο).
Καθαρός χρόνος 2:36:00, συνολική υψομετρική 700 μέτρα, μέσος όρος 11,5km     

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Αλογόραχη - Σούφλες (Βαρδούσια)




Και πάλι Βαρδούσια!!! Είναι όμως τόσες οι κορυφές, που χρειάζεσαι χρόνια για να πεις ότι έχεις γυρίσει το βουνό από όλες τις πλευρές (διακαής πόθος – στόχος του γράφοντα). Με σύλλογο αυτή τη φορά (ορειβατικό της ΕΥΔΑΠ), χαλαρό πρόγραμμα την πρώτη ημέρα με ανθρώπινη αναχώρηση από την Αθήνα (10:00), ελαφρύ μεσημεριανό στη Μουσουνίτσα και οριακά με φως στήσιμο κατασκήνωσης στον Πρ. Ηλία.
Με θέα την Νότια Κορυφογραμμή
Τσιμπούσι μετά μεγάλης φωτιάς και χορταστικός ύπνος στον ζεστό μου πουπουλένιο υπνόσακο. Το βράδυ είχαμε επισκέπτες (δεν καταλήξαμε τελικά στο είδος του ζώου) με μικρές ζημιές (μετακίνηση πραγμάτων, μικροζημιές σε 2 σκηνές) χωρίς περαιτέρω προβλήματα. Αναχώρηση πρωί - πρωί για Αλογόραχη, από χωματόδρομο και μονοπάτι μέχρι την διασταύρωση πάνω από τον Σταυρό για τα καταφύγια και από εκεί μέσω του χωματόδρομου. Τα χιόνια των προηγούμενων ημερών έχουν λιώσει και μάλλον δε θα μας χρειαστούν τα σιδερικά (τα οποία εννοείται και κουβαλάμε). Θερμοκρασία σχεδόν στο μηδέν και όλοι γλυκοβλέπουμε την πλαγιά της Αλογόραχης που την «βλέπει» ήδη ο ήλιος. Στα "ζερβά" σημεία υπάρχει πάγος. 
Θέα προς Πελοπόνησο
Για πρώτη φορά επισκέπτομαι τα λιβάδια της Ραιλής και του Κόκκινου Λιθαριού. Έχουμε τώρα την ανηφόρα για να βγούμε ψηλά στην Αλογόραχη. Ο αρχηγός μας (ο αεικίνητος Τάσος Μήτσιος) μας οδηγεί στην κορυφή (ανατολικά) με το σπασμένο κολωνάκι (2264) αλλά είναι εμφανές ότι υπάρχει ψηλότερο σημείο στα βορειοδυτικά. Λόγω όμως ότι έχουμε να κάνουμε και την Σούφλα, πρέπει να βιαστούμε. Σε αυτό το σημείο η ομάδα θα διασπαστεί λόγω της ξεροκεφαλιάς, του ηλίθιου εγωισμού και την ύπαρξη μηδενικής ομαδικότητας από μερίδα συμμετεχόντων που θεωρούνται και έμπειροι ορειβάτες! Οι υπόλοιποι θα πάρουμε ξανά τον ίδιο δρόμο προς τα πίσω και στο πιο εύκολο σημείο θα περάσουμε το ρέμα που ενώνει την Αλογόραχη με τις Σούφλες. Πολύ σαθρό μέρος και η ανάβαση είναι κοπιαστική. Το λίγο χιόνι δεν βοηθάει την κατάσταση. Στο τέλος θα χρειαστεί να βγάλουμε και τα piolet για να περάσουμε το τελευταίο ζωνάρι για την κορυφογραμμή. Τελικώς συγκεντρωνόμαστε όλοι, αφού και η αποσχισθείσα ομάδα, τραβερσάροντας ένα παγωμένο σημείο, ενώνεται μαζί μας, από διαφορετικό μονοπάτι. Λίγο προσοχή σε ένα λουκάκι  και είμαστε στην ψηλότερη Σούφλα (την Κεντρική)
Σκόρδα Πιτιμάλικου
Η θέα είναι συγκλονιστική. Απεριόριστη θέα με τα βουνά της Πελοπονήσου, το ίδιο και προς το Βορρά, ο Όλυμπος φαίνεται ξεκάθαρα, και όμως το Πήλιο και η Οθρυς έχουν περισσότερα χιόνια. Στην επιστροφή ο Τάσος βάζει σκοινί που κάνει τα πράγματα να φαίνονται πραγματικά εύκολα. Όλοι με ασφάλεια περνάμε το δύσκολο σημείο και από τα ίδια επιστρέφουμε στα μαντριά της Αλογόραχης και από τον χωματόδρομο  στον Πρ. Ηλία και στη συνέχεια στο χωριό.

Ένα ευχαριστώ για ακόμα μια φορά στην συγκινητική ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ προσφορά του Τάσου και την υπομονή του με όλους αυτούς τους ορειβαταράδες. 

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Περπατώντας στην ομίχλη

(Φώτο: Δ. Μονέζης)


(Φώτο: Δ. Μονέζης)

Τελικά οι Νεράιδες δεν εμφανίστηκαν ποτέ...


Περπατώντας στην ομίχλη (Φώτο: Δ. Μονέζης)

Η Συννεφιασμένη Δίρφη (Φώτο: Δ. Μονέζης)

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Cycling for Wine (Ποδηλατικός Γύρος Οινοποιείων Νεμέας Vol.3)



Μικρές υψομετρικές, ατελείωτες ευθείες, πολλές στάσεις, ακόμα περισσότερα κρασιά, πολύ καλή οργάνωση, πολλά ποδήλατα, χορταστικός μπουφές, αναμνηστικό μπλουζάκι... 
http://www.cycling4wine.gr/topics.php?option=3&target=83&item=84
Και μια καταγγελία: Οι κουρσάδες έφαγαν όλα τα σαλαμάκια...







Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Στη Ρούμελη αδέρφια μου, στη Ρούμελη



Πόσες πιθανότητες άραγε να υπάρχουν στην συνάντηση δυο αυτοκινήτων που έχουν ακολουθήσει διαφορετικές πορείες φεύγοντας από Αθήνα για Παύλιανη και να βρεθούν στο πρώτο σημείο διασταύρωσης των δυο διαφορετικών πορειών τους...

Για να μη σας κουράζω, με διαφορά 5 δευτερολέπτων (το πολύ) τα φώτα του Ignis και της Fabia διασταυρώθηκαν στη διχάλα στο Πουρναράκι (έξω από το Μπράλο και το Σκαμνό, πηγαίνοντας προς Οίτη). Θα οδηγούμασταν στην Αγ. Τριάδα έξω από την Καλοσκοπή για την συν-διοργάνωση ποδηλατάδας σε Οίτη και Γκιώνα με τους αγαπημένους μας Προβομάστορες. Λόγω της επικείμενης κακοκαιρίας, τροποποιήθηκε ελαφρώς το πρόγραμμα και αποφασίστηκε να γίνει η μεγάλη διαδρομή το Σάββατο και αναλόγως της όρεξης να πραγματοποιηθεί η μικρή την Κυριακή. Επειδή μας αρέσουν οι διανυκτερεύσεις στην ύπαιθρο, αποφασίσαμε να καταφτάσουμε στο σημείο συνάντησης από την Παρασκευή βράδυ, καταλύοντας στον στεγασμένο εξωτερικό χώρο της εκκλησίας μετά από ελαφρύ δείπνο και ελάχιστο (για τη Χριστίνα) αλκοόλ..

Την επομένη το πρωί κατέφθασε και η πολυάριθμη ομάδα από τους Προβομάστορες  και σιγά – σιγά ξεκινήσαμε την πορεία μας. Βγαίνουμε πρώτα στον κεντρικό δρόμο Παύλιανης – Λιδορικίου, όπου κάποιοι ασυνείδητοι εγκατέλειψαν δυο πανέμορφα κουταβάκια, και σε 200 μέτρα φεύγουμε στον χωματόδρομο που ανηφορίζει πάνω από το ξενώνα Vista και κατευθύνεται προς Πυρά Ηρακλέους. Αρκετές στάσεις μέχρι τη διασταύρωση για Πυρά, αφού διευθετήσουμε μικρά προβληματάκια σε ένα ποδήλατο (αλλαγή σαμπρέλας). Ο καιρός είναι πολύ κλειστός, αλλά δε μας χαλάει τη διάθεση. Στη συνέχεια, σχετικά χαλαρή διαδρομή για Καταβόθρα, και μικρή στάση για μια επίσκεψη στην μυστηριώδη σπηλιά που χάνονται τα νερά των πηγών της Οίτης.
Αποφασίζουμε να επεκτείνουμε λίγο την αρχικά σχεδιασμένη διαδρομή με μια μικρή επίσκεψη στις Λειβαδιές, με θέα το βραχώδες Γρεβενό. Η ξαφνική εμφάνιση του ήλιου ευεργετική, στεγνώνοντάς μας από τον ιδρώτα της επίμονης ανηφόρας. Ο καιρός όμως αγριεύει και «αναγκαζόμαστε» να πάρουμε βιαστικά την κατηφόρα για την διασταύρωση του Αγ. Πνεύματος.  
Θα παρουσιαστεί άλλο ένα προβληματάκι με ένα ντεραγιέ που ο οδοντίατρος Γιώργος (κάλλιστα θα μπορούσε να είναι και σπεσιαλίστας τεχνικός ποδηλάτων) θα επιλύσει. Έτερο θέμα ο «αφρενάριστος» Κωστής με τα ανύπαρκτα τακάκια φρένων. Ευτυχώς που οι σόλες των παπουτσιών του άντεξαν την τριβή. Η Χριστίνα θα συνειδητοποιήσει αυτό που τη βασάνιζε εδώ και καιρό. Δεν έχει το σωστό μέγεθος ποδηλάτου γιατί δεν την «μετρήσανε» σωστά!!!
Συνεχίζουμε σε πιο απότομη κατηφόρα, κατευθυνόμενοι προς το Αγ. Πνεύμα και νέα στάση. Η ώρα έχει πάει 5 και έχουμε ακόμα αρκετή διαδρομή μπροστά μας. Στο σημείο αυτό βρίσκεται και το πιο απότομο κομμάτι της διαδρομής που προσωπικά θα με κουράσει αρκετά. Πρώτη διασταύρωση που μας πληροφορεί για Κέδρο – Παναγιά. Η πορεία μας είναι δεξιά προς Κέδρο με συνεχόμενα σπαστικά ανεβοκατεβάσματα πάνω σε ράχη. Οι περισσότεροι θα πάρουμε τα ποδήλατα στα χέρια για λίγο. Στην επόμενη διασταύρωση, αγνοούμε τον ανηφορικό τυφλό χωματόδρομο, όπως και το κατηφορικό για Παναγιά και αντίστοιχα στην επόμενη διασταύρωση το κατηφορικό για Πρ. Ηλία. Κοινώς μένουμε ψηλά, με στόχο το σκληρό - φυτεμένο με άπειρες πέτρες χωματόδρομο που τραβερσάρει την ανώνυμη 1804 και καταλήγει λίγο κάτω απο τα Πυρά Ηρακλέους. Μικρές ρυθμίσεις στα προβληματικά ποδήλατα και βουρ για την τελευταία απολαυστική κατηφόρα που θα μας βγάλει στην άσφαλτο και στο base camp.

Και τώρα αρχίζουν τα ωραία. Άναμμα φωτιάς, προετοιμασία του βραδυνού με τον top chef Κωστή, συνοδεία καλού κρασιού, καλής παρέας (με νέες συμμετοχές τον Θανάση από το forum και τον δικό μας Makis)  και μετά αναλαμβάνει δράση το κλαρίνο του Γκέκα. Σημειωτέον, ότι η δυνατή βροχή περίμενε το πέρας των εκδηλώσεων για να μας συντροφεύσει μέχρι το ξύπνημα μας, την επομένη.

Και στα στατιστικά μας, η διαδρομή ήταν σχεδόν 47 km και χρειάστηκαν περίπου 4:10:00.
Την επομένη, οι Αλλου Γιαλλού με νέο πρόσωπο τον Makis, κάναμε μια μικρή βόλτα στην ηλιόλουστη Γκιώνα, μέσω Καλοσκοπής – Μνημάτων – Πανουργιά (18,6 km), δοκιμάζοντας τις συνθήκες λάσπης και υψηλές ταχύτητες στην κατηφόρα της Παύλιανης. Θα χαιρετήσω τους φίλους μου που επιστρέφουν στην Αθήνα, παρατείνοντας την παραμονή μου στην περιοχή, επισκεπτόμενος τη γιαγιά στο χωριό, απολαμβάνοντας πολύ ύπνο, την ζεστασιά της ξυλόσομπας αλλά και το πρώτο χιόνι στα Βαρδούσια. Καλό χειμώνα (?)  


Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Στα Ψηλά (των Βαρδουσίων)



Με συνοπτικές διαδικασίες – πλύση εγκεφάλου του φίλου Μάκη, βρεθήκαμε στην Αρτοτίνα το απόγευμα του προηγούμενου Σαββάτου και αφού συναντηθήκαμε με τον αδερφό Κώστα και την παρέα του (που πριν είχαν περάσει από το συγκρότημα της Οξυάς), πήραμε τον χωματόδρομο για τον Πρ. Ηλία, έξω από το χωριό. Λίγο το σκοτάδι, λίγο η βαρεμάρα να ανοίξουμε τον χάρτη, βρεθήκαμε στα Αρτοτινά Λειβάδια, με το Corsa του Κώστα, να βγαίνει σχεδόν ανέπαφο από τη μάχη με τις κοτρώνες.

Εγκατάσταση κατασκήνωσης, το αεράκι το βράδυ δυνάμωσε, αλλά δε μας δημιούργησε περισσότερα προβλήματα, κάποιοι προτίμησαν να κοιμηθούν με θέα τα αστέρια. Το πρωινό ξύπνημα το κάτι άλλο. Το θέαμα για αυτούς που δε το έχουν ζήσει μοναδικό. Οι Σούφλες να χάσκουν ακριβώς από πάνω σου, και να είσαι περικυκλωμένος από άγριους ασβεστολιθικούς όγκους.

Στα της πορείας: Από τα Αρτοτινά λειβάδια, φεύγει δρόμος, ο οποίος σταδιακά μετετρέπεται σε φαρδύ μονοπάτι, που τραβερσάρει κάτω από τους όγκους της Αλογόραχης και της Πλάκας (χαρακτηριστική ρεματιά, με καταρρακτάκια). Στη συνέχεια αρκετά γιδόστρατα φεύγουν στην πλαγιά. Εμείς αγνοούμε αυτό που φεύγει απότομα πάνω προς τη Μουσουνιτσιώτικη Διασέλα, αλλά προτιμούμε αυτό που χάνει ύψος, περνά από αυτοσχέδιο μέρος σταλίσματος των προβάτων και βγαίνοντας στην πρώτη ράχη, αρχίζει η κοπιαστική ανηφόρα.

Όλες οι ράχες βγαίνουν στο διάσελο Πλάκας – Κάτω Ψηλού. Διαλέγετε και παίρνετε.
Για πρώτη φορά αντικρύζουμε το Πάνω Ψηλό. Ως τώρα τις εντυπώσεις κερδίζει το ακόμα πιο απότομο Κάτω Ψηλό. Ακριβώς από κάτω μας η λεκάνη που δημιουργείται μεταξύ Πάνω – Κάτω Ψηλού και Πλάκας που τροφοδοτεί με νερό τον περίφημο Ανεμιστό στην Κουφόλακκα. Από το διάσελο, κολλάμε δίπλα στο ντουβάρι της Πλάκας και σε 10 λεπτά είμαστε στο διάσελο Πυραμίδας – Πάνω Ψηλού. Εκεί διαλέγουμε είτε το κοκκινόχωμα για να βγούμε στην κορυφογραμμή ή τα βράχια της κόψης. Η θέα είναι συγκλονιστική, αξίζει να φύγετε ευθεία μπροστά (όσο μπορείτε) για να απολαύσετε τη θέα 700μ χαμηλότερα στη Κουφόλακκα. Η θέα της Πυραμίδας με τα πολλά χορτιαριασμένα διαζώματα, προκαλεί τον φίλο Μάκη για μια χωρίς αύριο ανάβαση. Ευτυχώς θα πρυτανεύσει η λογική και θα επιστρέψει πίσω σύντομα.
Επιστρέφουμε στο διάσελο Πλάκας – Κάτω Ψηλού και ακολουθώ το Μάκη και τον Λεωνίδα στην επόμενη πρόκληση.

Κάτω Ψηλό: Τι και αν έχουμε μαζί μας τις έγχρωμες φωτοτυπίες του Ανεβαίνοντας (τεύχος 51), τι και αν έχουμε διαβάσει την περιγραφή του Γιώργου Σιδηρά από το Hellaspath, τα καμάρια μας με το που φτάσαμε στα ριζά του Κάτω Ψηλού (από την ομολογουμένως περίεργη και σπασμένη κορυφογραμμή), το κυκλώνουν δεξιόστροφα, και στο πρώτο «σπάσιμο» του βράχου, δοκιμάζουν να ανέβουν με αποτέλεσμα ένα μικρό βράχωμα του ενός. Ο τρίτος έξυπνος, εγώ, συνεχίζω πιο πέρα, ψάχνοντας ένα σαφές λούκι που να οδηγεί προς την κορυφή. Τους το υποδεικνύω (χωρίς να ξέρω αν είναι το σωστό) και τους χαιρετώ, επιστρέφοντας στο διάσελο, και κακήν κακώς από σάρες - ράχες και ρεματιές στα Αρτοτινά Λειβάδια.

Για την ιστορία τα παιδιά έφτασαν αρκετά ψηλά (ίσως και 50 μέτρα από την κορυφή) χωρίς τη χρήση σκοινιού ή άλλων αναρριχητικών υλικών αλλά επέστρεψαν αφού δεν ήταν σίγουροι για το τελικό δρόμο προς την κορυφή.

Αξίζει και με το παραπάνω ένα ΣΚ στα Αρτοτινά λειβάδια με αναβάσεις στα Ψηλά ή τις Σούφλες ή ακόμα και την Κωστάριτσα. Για το Πάνω Ψηλό, υπολογίστε περίπου 2 ώρες μέχρι το πρώτο διάσελο και άλλα 15 λεπτά για την κορυφή.
Για περισσότερες πληροφορίες για την περιοχή και τις υπόλοιπες κορυφές των Βαρδουσίων, Ανεβαίνοντας Τεύχος 51.        











Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

Delivery στην Τραπεζίτσα


Μετά από ένα ομολογουμένως μεγάλο ταξίδι φτάνω στην Κόνιτσα. Έχω σταματήσει βέβαια αρκετές φορές για ξεκούραση αλλά οι πιο χαλαρωτικές ήταν αυτές για να απολαύσω το συγκρότημα της Γκαμήλας και της Αστράκας λίγο μετά το Καλπάκι, πριν πιάσω τις κατηφορικές στροφές για την πεδιάδα της Κόνιτσας.
Παρόλο ότι έχουμε περπατήσει αρκετά στην περιοχή δεν έχω περάσει ποτέ από την Κόνιτσα, οπότε στάση για να απολαύσω το ομώνυμο γεφύρι και την συγκλονιστική θέα του τσεκουριού (Γκαμήλα) να ασπροβολάει κάτω από τον καυτό Αυγουστιάτικο ήλιο.

Φτάνω στον Άγιο Αθανάσιο, πάνω από την Κόνιτσα, παρκάρω και αρχίζω να ανιχνεύω τη γύρω περιοχή. Πιο πάνω τσοπάνος με τα γίδια του και να σου 2 ποδηλάτες. Δυο πιτσιρικάδες ανεβαίνουν για τον Προφήτη Ηλία (το λόφο πάνω από την Κόνιτσα, που λέγεται Μακροβούνι).

Εκεί που βγάζω τη σκηνή και ψάχνω μέσα στο περιφραγμένο χώρο της εκκλησίας για το κατάλληλο μέρος κατασκήνωσης, έρχεται προς το μέρος μου ο τσοπάνος.
Πιάνουμε την κουβέντα, του λέω τα σχέδια μου για την αυριανή ημέρα, και μου ζητά να μεταφέρω μια κούτα τσιγάρα στον αδερφό του (και έτερο τσοπάνο της περιοχής) που βρίσκεται στα Καρούτια, την μοναδική πηγή ψηλά στην Τραπεζίτσα.
Μετά τις απαραίτητες συννενοήσεις πέφτω για ύπνο, και βρίσκω τα τσιγάρα στον καθρέπτη του αυτοκινήτου το επόμενο πρωί. Εκτός του ορειβατικού εξοπλισμού, κουβαλάω και το ποδήλατο μαζί μου και παρόλο που το έχω χύμα μες το αυτοκίνητο θα κάνω μια μικρή βόλτα μέχρι την κορυφή του Μακροβουνίου με την εκπληκτική θέα προς το Λάπατο. Η κατηφόρα αναζωογονητική και ετοιμάζομαι για την ανάβαση. Νερό από τη βρύση έξω από το ξωκκλήσι της Παναγιάς (2 στροφές πιο κάτω) και εκκίνηση της πορείας ακριβώς απέναντι από τον Αγ. Αθανάσιο περνώντας το δρόμο και εντοπίζοντας το πρώτο σημάδι.
Η σήμανση είναι πολύ καλή, βγαίνω σε πρώτο ξέφωτο, αγνοούμε κόκκινες κορδέλες που φεύγουν δεξιά σε τρακτερόδρομο, και είμαστε χωμένοι μέσα στο δάσος. Πρώτο χαρακτηριστικό σημείο τα ασπροχώματα, ξεραμένες ρεματιές που μεταφέρουν διάφορα υλικά χαμηλότερα κατά τη διάρκεια των βροχωπτώσεων και των κατολισθήσεων (φαντάζομαι) με χαρακτηριστικό ανοικτόχρωμο ψιλό χώμα.


Στη συνέχεια θα βρούμε τη διασταύρωση για Αημηνάδια που ο χάρτης της Ανάβασης (Σμόλικας – Τραπεζίτσα) δεν αναφέρει (το μονοπάτι είναι ξεκάθαρο). Η ανηφόρα δεν είνια απότομη, σε λίγο θα δούμε ταμπέλα τοπωνύμιου (ΓΟΝΗ, παλιά πηγή, τώρα έχει στερέψει). Κάπου 100 μέτρα υψομετρικής πιο πάνω βρίσκουμε στη βάση βράχου το ταμπελάκι που μας ενημερώνει αριστερά για Τραπεζίτσα, και δεξιά για Καρούτια, όπως το έχει χαράξει ο βοσκός της περιοχής. Ο αδερφός του στο μεταξύ με έχει πάρει 2 φορές τηλέφωνο για να βεβαιωθεί ότι έχω πάρει το σωστό μονοπάτι και δεν έχω χαθεί (ίσως και για να υσηχάσει ότι δε θα χρειαστεί να ανέβει εκείνος μέχρι το καλύβι για του φέρει τα τσιγάρα).
Η ζέστη πλεον είναι ανυπόφορη, παρόλο το γεγονός ότι το δάσος είναι πολύ πυκνό για να αφήσει τις ακτίνες του ήλιου να διεισδύσουν. Στο πρώτο ηλιόφωτο σημείο σταματώ για να στεγνώσω. Η επιλογή θα είναι λυτρωτική γιατί ακολουθεί ένα λίγο απότομο ανέβασμα στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής, τον ώμο στα 1780 μέτρα, όπου έχεις την ευκαιρία για πρώτη φορά να απολαύσεις τους απότομους όγκους της Γκαμήλας απέναντι. Τώρα το μονοπάτι αλλάζει κατεύθυνση, κατηφορίζει στα 1700 μέτρα, ακούω τα βελάσματα των προβάτων και σε 20 λεπτά φτάνω στο καλύβι του Γιώργου Σπανού (βοσκού της περιοχής, απλή συνωνυμία με τον δικό μας φίλο – τσοπάνο) και την μοναδική πηγή ψηλά στην Τραπεζίτσα. Με καλωσορίζει, έχει όρεξη για κουβέντα, (μιας και η μοναξιά είναι αβάστακτη για τους βοσκούς στα ψηλά), μαγειρεύει την προβατίνα με λίγο γιουβετσάκι και είναι αδύνατο να αρνηθείς μια τέτοια προσφορά. Τα λέμε για ώρα, αλλά το μυαλό μου είναι στο Ροιδοβούνι και την ολοκλήρωση της διαδρομής.
Τον αποχαιρετώ προσωρινά, αφού μου έχει πει τι να προσέξω για να μη χάσω το μονοπάτι, τραβερσάρω την πλαγιά χωρίς να χάσω ύψος, θέλει λίγη προσοχή στο πρώτο ξέφωτο μιας και απότομα το μονοπάτι ανηφορίζει (υπάρχουν κούκοι και σημάδια), περνάει ακριβώς κάτω από απότομα βράχια, έχει ένα σημείο που θέλει λίγη προσοχή (η λεγόμενη σκάλα), και οδηγεί στο διάσελο μεταξύ Τραπεζίτσας και Ροιδοβουνίου (λαιμός Νταβέλη για τους ντόπιους). Από κει η σήμανση και το μονοπάτι είναι πιο ξεκάθαρα, οπότε σε άλλα 20-30 λεπτά βγαίνεις στο τελευταίο ξέφωτο 100-120 μέτρα κάτω από την κορυφή. Αν προχωρήσεις ευθεία μπροστά θα απολαύσεις τον Αωό και τη Μονή Στομίου καθώς και τη θέα των κορυφών της Γκαμήλας. Προσωπική γνώμη, ότι δε χρειάζεται να ανέβεις στην κορυφή (εκτός και αν θες να απολαύσεις τη θέα και προς τον Σμόλικα).

Κάποια σημάδια στα τεράστια ρόμπολα, σε οδηγούν στην κορυφή και το κατεστραμμένο κολωνάκι.  Η θέα είναι μοναδική και αξίζει τον κόπο της παράκαμψης της κύριας κορυφής (2022μ).
Η σήμανση της επιστροφής είναι λίγο προβληματική αφού δεν υπάρχουν αρκετά σημάδια, αλλά με λίγη προσοχή κατηφορίζουμε αρχικά από την κορυφή στο πλάτωμα, μετά τραβερσάρουμε στο Λαιμό του Νταβέλη και στη συνέχεια κατευθυνόμαστε στη στάνη στα Καρούτια. Συνεχίζουμε τη κουβέντα με το τσοπάνο, μου αναφέρει και άλλα μονοπάτια της περιοχής και αφού τον ευχαριστήσω για την φιλoξενία, παίρνω το δρόμο της επιστροφής.

Καθαρός χρόνος ανάβασης: Κάτι παραπάνω από 3 ½  ώρες
Για την κατάβαση υπολογίστε περίπου 2 ½  ώρες

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

MTB στην Ν.Πίνδο (καλοκαιριάτικα!!!)



Τι σχέση μπορεί να έχουν οι Pearl Jam με το νεοαποκτηθέν ποδήλατο μου;;; Δίνοντας ραντεβού για την πια φιλόξενη Πύλη Τρικάλων, επί το πλείστον στο Radio-cd του αυτοκινήτου άκουγα Pearl Jam από το live στην Αθήνα και στο άκουσμα του Rearviewmirror (και όχι μόνο) έριχνα κλεφτές ματιές από τον καθρέπτη στο ποδήλατο που είχα ακριβώς πίσω από στην πλάτη μου. 

Με αφορμή τα γενέθλια της φίλης μας Ελισάβετ, την ενασχόληση όλο και περισσότερων από την παρέα με το συμπαθές δίτροχο, αποφασίστηκε μια διαδρομή στην καρδιά της Νότιας Πίνδου, με έναρξη και τερματισμό την είσοδο του χωματόδρομου για Βλάχα, όπως ανεβαίνουμε από Ελάτη.

Η διαδρομή χαρακτηρίζεται από ήπιες κλίσεις, εκτός της ανηφόρας από Πύρρα για την κεντρική άσφαλτο Νεραιδοχωρίου – Δέσης.

Πιο αναλυτικά: Μια γλυκιά ανηφόρα, δίνει τη θέση της σε κατηφορικό κομμάτι για τη Βλάχα, αρκετά φορτηγά στο δρόμο για την κατασκευή νέου 5άστερου ξενοδοχείου, συνεχόμενη ανηφόρα και κατέβασμα στη Βρύση του Κόρπου με τρελή θέα σε Κόζιακα και Λουπάτα. Αγνοούμε τη διασταύρωση για Στουρναρέικα (τουλάχιστον αυτή τη φορά), τρελή κατηφόρα μέχρι τη διασταύρωση που ενημερώνει για Νεραιδοχώρι και Πύρρα. Αδύνατο να μην επικεντρωθεί το μάτι σου στο μονοπάτι (βλαχόστρατα) απέναντι που οδηγεί στο πέτρινο γεφύρι του Χατζηπέτρου.

Προηγουμένως, άλλος ποδηλάτης μας έχει ενημερώσει πως ο δρόμος για Πύρρα έχει «πέσει». Στέλνουμε τους ανιχνευτές μας και μας καλούν να δούμε το θέαμα. Οι πολλές βροχές παρέσυραν μεγάλο κομματι του βουνού προς τη ρεματιά. Την ίδια στιγμή, από την άλλη πλευρά δυο πεζοπόροι προσπαθούν να βρουν δίοδο για να περάσουν. Τους χαιρετάμε και αποφασίζουμε να κάνουμε και εμείς λίγο πεζοπορία με τα πολήλατα στα χέρια προσπαθώντας να βγούμε στη συνέχεια του δρόμου.

Ο χωματόδρομος πλέον δεν είναι τόσο ομαλός, κακοτράχαλος με πολλές πέτρες και νερά. Περνάμε γεφύρια με ρέματα, αναπληρώνουμε το νερό και δροσιζόμαστε λίγο αφού η ζέστη είναι έντονη. Τελική διασταύρωση όπου κάνουμε δεξιά για να ανηφορίσουμε προς τη Πύρρα, περνώντας από το γραφικό πέτρινο γεφύρι. Στάση στην αγαπημένη μας «Αντιγόνη» για αναπλήρωση ηλεκτρολυτών και 2-3 μεζέδες.

Ξεκουραζόμαστε όσο πρέπει για το πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής. Μέχρι εδώ υπολογίστε περίπου 18,5km. Οι πιο δυνατοί θα κάνουν τα επόμενα δύσκολα 2,7km πάνω στο ποδήλατο, οι υπόλοιποι στα χέρια για να βγούμε στην άσφαλτο. Στα 300 μέτρα υπάρχει πηγή για την ξεκούραση μας. Η ζέστη είναι πλέον αφόρητη.

Αλλά τώρα έρχονται τα ωραία. Μετά από λίγη ανηφόρα μέχρι την Μονή της Αγ. Παρασκευής (όπου και εκ νέου ξεκούραση) αρχίζει η ανακουφιστική – δροσιστική κατηφόρα. Η αίσθηση είναι μοναδική. Με υψηλές ταχύτητες, περνώντας μέσα από αυτά τα υπέροχα λιβάδια και δάση, και με παρένθεση μιας μόνο ανηφόρας μετά το χιονοδρομικό του Περτουλίου, καταλήγουμε στη διασταύρωση της Βλάχας.    

Καθαρός χρόνος πορείας: 3:10:00. (για αυτούς που ανέβηκαν την ανηφόρα της Πύρρας πάνω στο ποδήλατο, κάτι λιγότερο)

Συνολικά χλμ διαδρομής: 42,8

Σημειωτέον ότι έγινε και στάση για καφέ στο Περτούλι.
Με τόσες καμένες θερμίδες, η Ελισάβετ φρόντισε με τα 2 ταψιά μουσακά και πίτσας στο φιλόξενο χώρο του Αγ. Γεωργίου στην Ελάτη.
Γενέθλια χωρίς γλυκό γίνεται;;; Και ένα μπωλ τούρτα παγωτό να εξαφανίζεται σε λίγα λεπτά. Αποχαιρετίσαμε τον Αποστόλη και τη Γεωργία που θα ξεκινούσαν το trekking στην Πίνδο και ήπιαμε και ένα ποτάκι στην πάντα rock Καφέ Αρκούδα.

Για αποθεραπεία, κάναμε την επομένη μια αναγνωριστική στην Λίμνη Πλαστήρα, γύρω από τα καλύβια Πεζούλας.
Και τώρα δίαιτα για να χάσουμε αυτά που πήραμε το ΣΚ 
Καλό καλοκαίρι σε όλους

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Με το ποδήλατο στα Βαρδούσια



18:30 απόγευμα Σαββάτου. Παρκάρω το ποδήλατο στο μπροστινό πεζούλι της εκκλησίας στη πλατεία της Α. Μουσουνίτσας. Στο τραπέζι υπάρχουν 3 ποτήρια μπύρα. Από απλή περιέργεια, ρωτώ τα στατιστικά της διαδρομής. 43,5 χλμ, 5 ώρες καθαρής πορείας. Μικρή σημασία έχουν.

Το συναίσθημα να κατηφορίζεις με σχεδόν 50 χλμ την ώρα, αγναντεύοντας μια όχι τόσο γνώριμη όψη των Βαρδουσίων από τη ράχη Γερακάρη, με δεσπόζουσα μορφή του Γκιώνη το πλάι, τις ατελείωτες ελατοσκέπαστες ράχες, τις ρεματιές, είναι απερίγραπτο. Οι φίλοι μου με υπομονή να με περιμένουν στις ανηφόρες, αφού ως πιο νεος, δεν έχω τις ανάσες τους, ούτε τη φυσική τους κατάσταση.

Στα της διαδρομής:
Η Διασταύρωση για Πύργο
Αναχώρηση από το parking έξω από το ξενοδοχείο Μετερίζι. Νέος ασφαλτόδρομος, ο οποίος για τους πρισσότερους ήταν αχρείαστος, ο οποίος με ήπιες κλίσεις μας φέρνει στη ράχη Γερακάρη, όπου ανηφορίζει υπερβολικά απότομα και αφού στην αρχή της αγνοούμε μια διασταύρωση ανεβαίνουμε (εγώ τουλάχιστον καταϊδρωμένος και κατεβαίνοντας από το ποδήλατο, στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής, 1310μ). Μικρή κατηφόρα και ακολουθούμε την πινακίδα για Δάφνη. Ευθεία ο δρόμος συνεχίζει για Καστριώτισσα (η πινακίδα λανθασμένα αναφέρει 4χλμ. Υπολογίστε τουλάχιστον τα διπλάσια. Κατηφόρα, νέα διασταύρωση για Πύργο αυτή τη φορά και η συνειδητοποίηση ότι αλλάξαμε νομό (Δήμος Υπάτης), σε 200 μέτρα, αριστερός μικρός χωματόδρομος με άμμο, θα μας οδηγήσει στη Βρύση Αμαλίας ή Κάρδωμα, όπου και η πρώτη καλή ξεκούραση με παγωμένο νερό των Βαρδουσίων.
Βρύση Αμαλίας
Απότομη κατηφόρα μεχρι το κύριο ρέμα της Δάφνης, και αφού πριν ενημερωνόμαστε για το δρόμο για την Παναγιά, και τελευταία ανηφόρα για το χωριό . Στάση για μπύρα – καφέ – τσίπουρο. Αποφασίζουμε να συνεχίσουμε μέχρι το δίπλα χωριό, τη Πέρα Χωμήριανη ή Ανατολή. 

Σκληρή ανηφόρα στην αρχή, ταμπέλες μας ενημερώνουν για τοπωνύμια (Χριάνια) και ξωκκλήσια (Πρ. Ηλίας), ανεβοκατεβάσματα σε ρέματα, και τελική ανηφόρα για Ανατολή. Δυστυχώς το καφενεδάκι του σχεδόν εγκατελειμένου χωριού είναι κλειστό και αρκούμαστε σε ολιγόλεπτη ξεκούραση (σχεδόν ύπνο) κάτω από το δέντρο της πλατείας.

Επιστροφή από τα ίδια, με στάσεις για νερό και δοκιμή των αγριοφράουλων, με τροποποίηση της διαδρομής, παίρνοντας το δρόμο αμέσως μετά τη Δάφνη και τη γέφυρα, ο οποίος είναι πλεόν εγκατελειμένος (έχουν φυτρώσει πρασινάδες και ένα   βαθύ αυλάκι βρίσκεται στην άκρη του) με κατολίσθηση που τον κάνει αδιάβατο από οποιοδήποτε όχημα, λίγο πριν την διασταύρωση του με τον άλλο χωματόδρομο, από την άλλη πλευρά του ρέματος.

Ο δρόμος που συνεχίζει, έχει πολύ ανηφόρα και αποφασίζω να πάρω το ποδήλατο στα χέρια, σχεδόν μέχρι την διασταύρωση με την άσφαλτο. Πολύ καλή συντόμευση αλλά μόνο για πολύ έμπειρους ποδηλάτες. Το τελευταίο κομμάτι σκέτη απόλαυση, με τρελή θέα, αεράκι και υψηλές ταχύτητες.

 Η συνέχεια γνωστή στη ταβέρνα του Μαστροκωστόπουλου.
Ευχαριστώ τους φίλους μου για την υπομονή τους και για την παρέα σε αυτή τη μαγική διαδρομή.   

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Στα τελευταία χνάρια του Αρχι-Καπετάνιου




Αέρας στις κορφές,
Μαύρο φεγγάρι στις καρδιές,
Έλα και πάρε μόνος σου τη λευτεριά
Με Τραγούδια Όπλα και Σπαθιά


Αυτοί ήταν οι στίχοι της αναμνηστικής πλακέτας στο σημείο που «έφυγε» ένας από τους τελευταίους Πατριώτες, ο Αρχι-Καπετάνιος του ΕΛΑΣ, Άρης Βελουχιώτης.. Κάποιοι έκριναν ότι ήταν ανεπιθύμητη και την αφαίρεσαν...

Από τις σπάνιες στιγμές που ταυτόχρονα το καταδιωκόμενο ΚΚΕ με το δεξιό παρακράτος και τους «αγανακτισμένους» της τότε εποχής (1945) ένοιωσαν ανακούφιση από τα μαντάτα της Μεσούντας.

Εκεί που ακόμα και οι διώκτες του, δεν πίστευαν ότι είχαν «ξεκάνει» τον καπετάνιο, και σκιάζονταν να κατέβουν στο Φάγκο για να αναγνωρίσουν το πτώμα του και να του φερθούν ανάλογα.  

Τό μέρος είναι τόσο ειδυλλιακό που δε το χωρά ο νου σου, τι σκηνές βίας διαδραματίστηκαν εκεί 66 χρόνια πριν. Ο Αχελώος ρέει τόσο ήρεμα, το χρώμα του εξωτικό, νερά τρέχουν παντού, οργιώδης βλάστηση...

Με τον ορειβατικό της ΕΥΔΑΠ, και την συγκινητική αρχηγία του Τάσου Μήτσιου, κάναμε το κομμάτι μέχρι το μνημείο του Φάγκου, και στη συνέχεια το μονοπάτι που σηματοδοτήθηκε από τους ίδοιους ένα χρόνο πριν, ανεβαίνοντας το εντυπωσιακό πέταλο της Κοκκινόλακας με τη απαράμιλλη θέα σε Τζουμέρκα, Χατζή, Αυγό, Μαρόσα, Λουπάτα, Βουνά της Αργιθέας, Δυτικά Άγραφα και Όρη Βάλτου.

Για να διαβάσετε μια αναλυτική περιγραφή από την προ έτους διάνοιξη του μονοπατιού: http://www.oreibasia.gr/forum/showthread.php?t=5014

Για φωτογραφίες από την φετινή επανάληψη:

Από τις εκδηλώσεις για τη μνήμη του Καπετάνιου φέτος στη Μεσούντα, κρατάω μόνο την παρουσία του Καπετάν Ερμή (Βασίλη Πριόβολου).

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Διάσχιση Κοκκάλια- Γραμμένη Οξυά- Αθαν.Διάκος Ή αλλιώς πως ένα 3ήμερο…γίνεται 2ήμερο…σε μία μέρα!!!


Η αρχική ιδέα είχε πέσει προ καιρού από τον Νίκο. Από το μνημείο των Κοκκαλίων και μέσω Σαράνταινας και Οξυάς, στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Άνω Μουσουνίτσα. Αλλά σε δύο μέρες; Μήπως να το κάνουμε σε τρεις για να είμαστε πιο χαλαροί;;
Και έτσι την Παρασκευή 10 Ιουνίου, παρόλο τις δυσοίωνες προβλέψεις της ΕΜΥ και όλων των υπολοίπων προγνωστικών μοντέλων, βρίσκει εμένα και την Γεωργία, στο τραίνο για Λειανοκλάδι. Η διάθεση μας όχι και η καλύτερη δυνατή, τα ερωτήματα που γεννιούνται αμέτρητα, θα προλάβουμε να φτάσουμε; Θα βρούμε την σωστή κορυφογραμμή; Πόσα καντάρια βροχής θα φάμε; Από ηλεκτροσόκ πως θα πάμε;
Λίγο μετά τις 18.30 θα μας παραλάβει ο πατέρας μου από τον σταθμό και θα μας ξεφορτώσει στο 5ο χλμ του δρόμου από το τούνελ Καρπενησίου προς το Κρίκελλο. Η ψύχρα έντονη, ειδικά μετά την απογευματινή βροχή. Περπατάμε προς το μνημείο και σε 15 λεπτά, στήνουμε το αντίσκηνο σε ώμο με ποτίστρα που δεν έχει ο χάρτης. Ξυπνάμε αρκετά νωρίς, και στις 7 είμαστε ήδη στην αρχή της κορυφογραμμής με νοτιοανατολική κατεύθυνση. Η θερμοκρασία με το ζόρι φτάνει τους 15 βαθμούς, και σε λίγα λεπτά φτάνουμε στην πρώτη κορφή, 1665μ. Ακολουθούμε κατά γράμμα το μονοπάτι του χάρτη που δεν είναι τίποτε άλλο από ροδιές κάποιων 4χ4 που `σκαρφαλώνουν` κατά καιρούς την ομαλή ράχη. Το μονοπάτι πλέον περνά ανατολικά των ψηλότερων κορυφών, 1716μ. και 1712μ. και βγαίνει σε δρόμο με ποτίστρα στα 1630μ.

Οι υψομετρικές είναι μικρές, το πεδίο ομαλότατο και ο καιρός τέλειος. Αφήνουμε τον δρόμο ανηφορίζοντας ελαφρώς και τον ξανά συναντάμε μετά από λίγο, όπου και τον ακολουθούμε ως την βάση της Σαράνταινας. 300μ ακόμα ανάβαση και νά`μαστε στα 1922μ., 3ω και 40 λεπτά μετά την εκκίνηση μας. Μας ενθουσιάζει ο καλός μας χρόνος, και έτσι απολαμβάνουμε την ζέστη για περίπου 40 λεπτά!
Το αρχικό σχέδιο για ύπνο έξω από το καταφύγιο της Γραμμένης Οξυάς, πάει περίπατο, αφού είμαστε εκεί στις 12.40 (μία ώρα από την κορφή) και ο καιρός είναι ιδανικός ακόμη. Η πορεία από δω και πέρα είναι γνωστή σε αρκετό κόσμο. Ανεβαίνουμε στον ώμο της Φάκας μέσα από τεράστιες οξιές και στην συνέχεια στο ύψωμα 1714 με κεραία. Κατευθυνόμαστε για λίγο νότια και αμέσως αλλάζουμε σε νοτιανατολική πορεία, κατηφορίζοντας σε διάσελο που συναντάμε το μονοπάτι που έρχεται από Κυριακοχώρι. Ανάβαση στον Πύργο 1731μ. όπου έχουν κάνει ήδη την εμφάνιση τους μαύρα σύννεφα. Δεν ανησυχώ, έχω αρχίσει να εμπιστεύομαι το αλτίμετρο-βαρόμετρο από γνωστή αλυσίδα Γερμανικών super market!! 

Ακολουθεί έντονη κατάβαση, μικρή κόντρα ως την 1614, η ράχη της Πολεμίστρας και η τραβέρσα της Μηλιάς. Με ανησυχεί που η ανάβλυση στα μισά της τραβέρσας σχεδόν γλύφει το χώμα. Φτάνοντας στην στάνη της Μηλιάς, έχουμε ανάγκη από μια μισάωρη στάση. Η ώρα είναι σχεδόν 5. Κοιμόμαστε εδώ ή προλαβαίνουμε να βγούμε στο Σινάνι; Μετά από κουβεντούλα με τον γραφικό βοσκό από την Κολοκυθιά ανηφορίζουμε ως το διάσελο του ομαλού Γιδοβουνίου, κατηφορίζουμε για λίγο και φτάνουμε κάτω από την τελευταία κορφή της διάσχισης μας, το Ομαλό. Αγνοούμε το μονοπάτι που φεύγει δεξιά, αλλά και τις οδηγίες του βοσκού από αριστερά και επιλέγουμε την direct ανάβαση ως τα 1860μ…γιατί άραγε;; Λίγα λεπτά αργότερα, έχουμε πιάσει το καλογραμμένο μονοπάτι με τα λίγα κόκκινα σημάδια που οδηγεί από το διάσελο της Τσελίκαινας στην στάνη κάτω από την Χωμήριανη όπου και η διανυκτέρευση μας, μετά από 13 ώρες και 15 λεπτά!!! Και καμιά 35αριά χλμ!!!

Το υπέροχο πρωινό μας βρίσκει λίγο μετά τις 8.30 να ‘παλεύουμε’ με τα 10 σκυλιά γνωστού ντόπιου βοσκού που έχει κάνει τσιφλίκι του όλη την ευρύτερη περιοχή μεταξύ Σκασμένης και Χωμήριανης. Το σκυλοφόβητρο που μας δάνεισε ο Νίκος και η αρκετή υψομετρική που πήραμε, μας γλύτωσαν από τα χειρότερα. Στην συνέχεια τα πράγματα απλουστεύτηκαν, Σταυρός, Πρ. Ηλίας με λίγες ψιχάλες και ακριβώς στις 12 το μεσημέρι μας βρίσκει εν μέσω έντονης βροχής που στο τσακ γλυτώσαμε, στο αγαπημένο μας Μετερίζι, συνοδείας καλού τσίπουρου και παγωμένου φραπέ.
Είναι αλήθεια, τα καταφέραμε να βγούμε στο χωριό, αδιάφθοροι μα πάνω απ` όλα αδιάβροχοι! Λίγο μετά καταφθάνει στο χωριό η ομάδα του SEAT CLUB, με αρχηγό τον Δημήτρη, παλιό μου φίλο, με τον οποίο θα κατέβουμε Αθήνα πολύ πολύ νωρίτερα απ` ότι περιμέναμε. Για πρώτη φορά είχαμε τον χρόνο να χαλαρώσουμε, κάνοντας βόλτες στο ποτάμι αλλά και στον κάτω Μαχαλά του χωριού, απολαμβάνοντας τις ομορφιές αυτού του τόπου, ειδικά τώρα μετά από την καλοκαιρινή βροχή.

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Ένα 3ήμερο στην Πύλη Τρικάλων


3ήμερο Αγίου Πνεύματος. Φέτος τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Αφήσαμε στην άκρη τα τάματα και τις μακρινές αποστολές και ο καθείς τράβηξε το δρόμο του. Διάσχιση Κοκκαλίων – Οξυάς – Βαρδουσίων για το σκληροπυρηνικό και συνάμα ερωτευμένο ζευγάρι μας, πιο χαλαρό πρόγραμμα για τους υπολοίπους.

Αντικειμενικός σκοπός, να “εκμεταλλευτούμε” την συγκινητική φιλοξενία του τοπικού ορειβατικού και έχοντας έδρα την Πύλη Τρικάλων, να γυρίζουμε στις γύρω περιοχές με ορειβατικούς και μη σκοπούς. Χριστίνα και ο γράφων από Αθήνα, Έφη από το Κάστρο οι πρώτοι συμμετέχοντες. Στο δρόμο θα εντοπίσω το θείο Παύλο που θα μας ενημερώσει ότι κατευθύνεται στη Μεσοχώρα. Γύρω στα μεσάνυχτα καταφτάνουμε στην Πύλη και δηλωνόμαστε στη Γραμματεία. Το πρόγραμμα του ΟΠΟΠ έχει Λουπάτα-Μαρόσα με το φίλο Νίκο Κρούπη. Θα αποφασίσουμε να παρατείνουμε τον ύπνο μας πέραν του εγερτηρίου των 06:30 και αναμένοντας την έλευση του άλλου γιδιού (Κώστα) με τον φίλο του Σπύρο από το Βόλο, καταστρώνουμε στον πανέμορφο χώρο του Νερόμυλου, τα σχέδια για την ανάβαση του Σαββάτου. Οι επιλογές δυο. Καραβούλα και Κόζιακας. Η επιδείνωση του καιρού απο Κυριακή θα μας «αναγκάσει» να πραγματοποιήσουμε την μεγαλύτερη πορεία σήμερα.

Εκκίνηση της πορείας μας από την κεντρική πλατεία του Ροπωτού, με τα εμφανή σημάδια των τελευταίων κατολισθήσεων που απειλούν να ερημώσουν το χωριό των Τρικάλων. Παίρνουμε τον τσιμεντόδρομο πάνω από την εκκλησία του χωριού, περνώντας το ποτάμι και ανηφορίζοντας τις διαδοχικές φουρκέτες. Στην απόπειρα να «κόψουμε» δρόμο, καταφέρνουμε να χάσουμε τη διασταύρωση και παίρνουμε τον κύριο χωματόδρομο που οδηγεί Αλλού γι’ αλλού. Διαπιστώνουμε σχετικά γρήγορα το λάθος μας και με γρήγορο ρυθμό επιστρέφουμε προς τα πίσω, βρίσκοντας τη σωστή διασταύρωση. Συναντάμε σε επόμενη στροφή 2 ρέματα που καταλήγουν στον Πορταικό, για να οδηγηθούμε μετά από αρκετές φουρκέτες, σε επόμενη διασταύρωση με ποτίστρα. Ο δεξιά ανηφορικός χωματόδρομος οδηγεί στο καταφύγιο της Καραβούλας, ενώ σύμφωνα με τον χάρτη της Ανάβασης το αριστερό παρακλάδι είναι το μονοπάτι που οδηγεί ψηλότερα στο βουνό.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τρακτερόδρομο που οδηγεί στην πηγή και σε στάνη λίγο ψηλότερα.  Στο σημείο αυτό ο Κώστας θα μας εγκαταλείψει. Έχει πάρει το πράσινο φως από τον δάσκαλό του για να πάει στη Πρέβεζα να πετάξει με το παραπέντε του.
Μικρή ξεκούραση στην πηγή, βρίσκουμε μερικές κορδέλες στα δέντρα, το μονοπάτι περνάει δίπλα στη στάνη και λίγο δεξιά από την χαρακτηριστική ρεματιά που ανεβαίνει ψηλότερα στη Καραβούλα. Είμαστε στα 1200μ και πολύ κοντά στο δασοόριο της Καραβούλας. Δεξιά μας το μονοπάτι που έρχεται από το καταφύγιο της Καραβούλας. Ψηλά και αριστερά το διασελο που θα μας οδηγήσει στην  κορυφή. Η Έφη αποφασίζει να μείνει στη σκιά των τελευταίων ελάτων. Ο Σπύρος θα αποφασίσει solo πορεία λίγο πιο ψηλά, η Χριστίνα και εγώ συνεχίζουμε για το διάσελο, μένοντας περισσότερο δεξιά της χαρακτηριστικής ρεματιάς.

Η ανηφόρα είναι κοπιαστική, στο διάσελο στάση για χάζεμα των κορυφών της Αργιθέας και των Βορείων Αγράφων, για πρώτη φορά φαίνεται καλογραμμένο μονοπάτι που ανεβαίνει ανοικτό λούκι, σε χορτιαριασμένο ισάδι και μια άγρια κορυφή για background. Ο Σπύρος ήδη είναι πάνω στο χτένι της προ-κορφής , και η Χριστίνα λίγο πιο πίσω ψάχνει να βρει ένα πιο δύσκολο δρόμο για την κορυφή.

Η κορυφή τελικά δεν αργεί να φανεί με τον τεράστιο σταυρό να την κοσμεί. Χαζεύουμε όλη τη περιοχή. Γκρόπα, Νότια Πίνδος, Κόζιακας, Αργιθέα, Βόρεια Άγραφα. Αγριάδα παντού. Η κατάβαση από τα δυτικά που υπολόγιζε ο Σπύρος, δε βγαίνει. Επιστροφή από τα ίδια, όπου καταφέρνουμε να βρούμε και άλλα κομμάτια του μονοπατιού που είτε είναι χορτιαρασμένο είτε έχει σβηστεί. Βρίσκουμε την Έφη, και όλοι μαζί κατηφορίζουμε προς το  χωριό. Στο ύψος της πρώτης διασταύρωσης, βρίσκουμε κορδέλες που μαρτυρούν ύπαρξη μονοπατιού που κατεβαίνει στο χωριό, αλλά προτιμούμε την σιγουριά του χωματόδρομου. Οι φετινές βροχές έχουν εξαφανίσει τα ίχνη του μονοπατιού με την οργιώδη βλάστηση. Επιστροφή στο χωριό και ένας ντόπιος μας εξιστορεί τα γεγονότα και το λόγο ύπαρξης του τεράστιου σταυρού στην κορυφή. Επιστροφή στην Πύλη, βρίσκουμε και την Ελισάβετ, χαζεύουμε λίγο τους αγώνες boulder στην κεντρική πλατεία, αλλά υποκύπτουμε σύντομα στα γουργουρητά των στομαχιών μας και απολαμβάνουμε πλούσιο δείπνο υπό την απειλή καταιγίδας.

Κυριακή πρωί, η βαριά συννεφιά μας αποτρέπει από τα όποια πεζοπορικά σχέδια. Βόλτα στο χωριό για ένα καφέ, μικρή όρεξη για οτιδήποτε. Με τις πρώτες σταγόνες να πέφτουν αποφασίζω να κάνω μια μικρή κυκλική βόλτα περνώντας από το παραδοσιακό πέτρινο γέφυρι της Πύλης, και η περιέργεια μου θα με οδηγήσει σε σηματοδοτημένο μονοπάτι, συνοδεία ισχυρής βροχής, στο φαράγγι – αναρριχητικό πεδίο της περιοχής. Ο καιρός χάλασε τα σχέδια των παιδιών για σκαρφάλωμα...

Επιστροφή, μιας και τα κορίτσια με περιμένουν για μια βόλτα με το αυτοκίνητο στη γύρω περιοχή. Θα κινηθούμε προς Ελάτη – Περτούλι – Νεραιδοχώρι με κατάληξη το λιγότερο διάσημο χωριό Πύρρα. Η Χριστίνα αρχίζει να παραμιλάει αντικρύζοντας το θέαμα με το πυκνό ελατόδασος στα Περτουλιώτικα Λειβάδια. Ανθρώπινες τιμές και συμπαθητικοί μεζέδες στη Πύρρα και επιστροφή για ανάπαυση και στη συνέχεια την προβολή του Νίκου Κρούπη για τις ορειβατικές του περιπέτειες και party για όλους τους συμμετέχοντες του camp.

Δευτέρα, μετά από πλούσιο πρωινό στο νερόμυλο, επίσκεψη στα γειτονικά Μετέωρα για λίγο χάζι των «ψαρωτικών» βράχινων σχηματισμών και επιστροφή με βαριά καρδιά στην Αθήνα.