Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Στα τελευταία χνάρια του Αρχι-Καπετάνιου




Αέρας στις κορφές,
Μαύρο φεγγάρι στις καρδιές,
Έλα και πάρε μόνος σου τη λευτεριά
Με Τραγούδια Όπλα και Σπαθιά


Αυτοί ήταν οι στίχοι της αναμνηστικής πλακέτας στο σημείο που «έφυγε» ένας από τους τελευταίους Πατριώτες, ο Αρχι-Καπετάνιος του ΕΛΑΣ, Άρης Βελουχιώτης.. Κάποιοι έκριναν ότι ήταν ανεπιθύμητη και την αφαίρεσαν...

Από τις σπάνιες στιγμές που ταυτόχρονα το καταδιωκόμενο ΚΚΕ με το δεξιό παρακράτος και τους «αγανακτισμένους» της τότε εποχής (1945) ένοιωσαν ανακούφιση από τα μαντάτα της Μεσούντας.

Εκεί που ακόμα και οι διώκτες του, δεν πίστευαν ότι είχαν «ξεκάνει» τον καπετάνιο, και σκιάζονταν να κατέβουν στο Φάγκο για να αναγνωρίσουν το πτώμα του και να του φερθούν ανάλογα.  

Τό μέρος είναι τόσο ειδυλλιακό που δε το χωρά ο νου σου, τι σκηνές βίας διαδραματίστηκαν εκεί 66 χρόνια πριν. Ο Αχελώος ρέει τόσο ήρεμα, το χρώμα του εξωτικό, νερά τρέχουν παντού, οργιώδης βλάστηση...

Με τον ορειβατικό της ΕΥΔΑΠ, και την συγκινητική αρχηγία του Τάσου Μήτσιου, κάναμε το κομμάτι μέχρι το μνημείο του Φάγκου, και στη συνέχεια το μονοπάτι που σηματοδοτήθηκε από τους ίδοιους ένα χρόνο πριν, ανεβαίνοντας το εντυπωσιακό πέταλο της Κοκκινόλακας με τη απαράμιλλη θέα σε Τζουμέρκα, Χατζή, Αυγό, Μαρόσα, Λουπάτα, Βουνά της Αργιθέας, Δυτικά Άγραφα και Όρη Βάλτου.

Για να διαβάσετε μια αναλυτική περιγραφή από την προ έτους διάνοιξη του μονοπατιού: http://www.oreibasia.gr/forum/showthread.php?t=5014

Για φωτογραφίες από την φετινή επανάληψη:

Από τις εκδηλώσεις για τη μνήμη του Καπετάνιου φέτος στη Μεσούντα, κρατάω μόνο την παρουσία του Καπετάν Ερμή (Βασίλη Πριόβολου).

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Διάσχιση Κοκκάλια- Γραμμένη Οξυά- Αθαν.Διάκος Ή αλλιώς πως ένα 3ήμερο…γίνεται 2ήμερο…σε μία μέρα!!!


Η αρχική ιδέα είχε πέσει προ καιρού από τον Νίκο. Από το μνημείο των Κοκκαλίων και μέσω Σαράνταινας και Οξυάς, στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Άνω Μουσουνίτσα. Αλλά σε δύο μέρες; Μήπως να το κάνουμε σε τρεις για να είμαστε πιο χαλαροί;;
Και έτσι την Παρασκευή 10 Ιουνίου, παρόλο τις δυσοίωνες προβλέψεις της ΕΜΥ και όλων των υπολοίπων προγνωστικών μοντέλων, βρίσκει εμένα και την Γεωργία, στο τραίνο για Λειανοκλάδι. Η διάθεση μας όχι και η καλύτερη δυνατή, τα ερωτήματα που γεννιούνται αμέτρητα, θα προλάβουμε να φτάσουμε; Θα βρούμε την σωστή κορυφογραμμή; Πόσα καντάρια βροχής θα φάμε; Από ηλεκτροσόκ πως θα πάμε;
Λίγο μετά τις 18.30 θα μας παραλάβει ο πατέρας μου από τον σταθμό και θα μας ξεφορτώσει στο 5ο χλμ του δρόμου από το τούνελ Καρπενησίου προς το Κρίκελλο. Η ψύχρα έντονη, ειδικά μετά την απογευματινή βροχή. Περπατάμε προς το μνημείο και σε 15 λεπτά, στήνουμε το αντίσκηνο σε ώμο με ποτίστρα που δεν έχει ο χάρτης. Ξυπνάμε αρκετά νωρίς, και στις 7 είμαστε ήδη στην αρχή της κορυφογραμμής με νοτιοανατολική κατεύθυνση. Η θερμοκρασία με το ζόρι φτάνει τους 15 βαθμούς, και σε λίγα λεπτά φτάνουμε στην πρώτη κορφή, 1665μ. Ακολουθούμε κατά γράμμα το μονοπάτι του χάρτη που δεν είναι τίποτε άλλο από ροδιές κάποιων 4χ4 που `σκαρφαλώνουν` κατά καιρούς την ομαλή ράχη. Το μονοπάτι πλέον περνά ανατολικά των ψηλότερων κορυφών, 1716μ. και 1712μ. και βγαίνει σε δρόμο με ποτίστρα στα 1630μ.

Οι υψομετρικές είναι μικρές, το πεδίο ομαλότατο και ο καιρός τέλειος. Αφήνουμε τον δρόμο ανηφορίζοντας ελαφρώς και τον ξανά συναντάμε μετά από λίγο, όπου και τον ακολουθούμε ως την βάση της Σαράνταινας. 300μ ακόμα ανάβαση και νά`μαστε στα 1922μ., 3ω και 40 λεπτά μετά την εκκίνηση μας. Μας ενθουσιάζει ο καλός μας χρόνος, και έτσι απολαμβάνουμε την ζέστη για περίπου 40 λεπτά!
Το αρχικό σχέδιο για ύπνο έξω από το καταφύγιο της Γραμμένης Οξυάς, πάει περίπατο, αφού είμαστε εκεί στις 12.40 (μία ώρα από την κορφή) και ο καιρός είναι ιδανικός ακόμη. Η πορεία από δω και πέρα είναι γνωστή σε αρκετό κόσμο. Ανεβαίνουμε στον ώμο της Φάκας μέσα από τεράστιες οξιές και στην συνέχεια στο ύψωμα 1714 με κεραία. Κατευθυνόμαστε για λίγο νότια και αμέσως αλλάζουμε σε νοτιανατολική πορεία, κατηφορίζοντας σε διάσελο που συναντάμε το μονοπάτι που έρχεται από Κυριακοχώρι. Ανάβαση στον Πύργο 1731μ. όπου έχουν κάνει ήδη την εμφάνιση τους μαύρα σύννεφα. Δεν ανησυχώ, έχω αρχίσει να εμπιστεύομαι το αλτίμετρο-βαρόμετρο από γνωστή αλυσίδα Γερμανικών super market!! 

Ακολουθεί έντονη κατάβαση, μικρή κόντρα ως την 1614, η ράχη της Πολεμίστρας και η τραβέρσα της Μηλιάς. Με ανησυχεί που η ανάβλυση στα μισά της τραβέρσας σχεδόν γλύφει το χώμα. Φτάνοντας στην στάνη της Μηλιάς, έχουμε ανάγκη από μια μισάωρη στάση. Η ώρα είναι σχεδόν 5. Κοιμόμαστε εδώ ή προλαβαίνουμε να βγούμε στο Σινάνι; Μετά από κουβεντούλα με τον γραφικό βοσκό από την Κολοκυθιά ανηφορίζουμε ως το διάσελο του ομαλού Γιδοβουνίου, κατηφορίζουμε για λίγο και φτάνουμε κάτω από την τελευταία κορφή της διάσχισης μας, το Ομαλό. Αγνοούμε το μονοπάτι που φεύγει δεξιά, αλλά και τις οδηγίες του βοσκού από αριστερά και επιλέγουμε την direct ανάβαση ως τα 1860μ…γιατί άραγε;; Λίγα λεπτά αργότερα, έχουμε πιάσει το καλογραμμένο μονοπάτι με τα λίγα κόκκινα σημάδια που οδηγεί από το διάσελο της Τσελίκαινας στην στάνη κάτω από την Χωμήριανη όπου και η διανυκτέρευση μας, μετά από 13 ώρες και 15 λεπτά!!! Και καμιά 35αριά χλμ!!!

Το υπέροχο πρωινό μας βρίσκει λίγο μετά τις 8.30 να ‘παλεύουμε’ με τα 10 σκυλιά γνωστού ντόπιου βοσκού που έχει κάνει τσιφλίκι του όλη την ευρύτερη περιοχή μεταξύ Σκασμένης και Χωμήριανης. Το σκυλοφόβητρο που μας δάνεισε ο Νίκος και η αρκετή υψομετρική που πήραμε, μας γλύτωσαν από τα χειρότερα. Στην συνέχεια τα πράγματα απλουστεύτηκαν, Σταυρός, Πρ. Ηλίας με λίγες ψιχάλες και ακριβώς στις 12 το μεσημέρι μας βρίσκει εν μέσω έντονης βροχής που στο τσακ γλυτώσαμε, στο αγαπημένο μας Μετερίζι, συνοδείας καλού τσίπουρου και παγωμένου φραπέ.
Είναι αλήθεια, τα καταφέραμε να βγούμε στο χωριό, αδιάφθοροι μα πάνω απ` όλα αδιάβροχοι! Λίγο μετά καταφθάνει στο χωριό η ομάδα του SEAT CLUB, με αρχηγό τον Δημήτρη, παλιό μου φίλο, με τον οποίο θα κατέβουμε Αθήνα πολύ πολύ νωρίτερα απ` ότι περιμέναμε. Για πρώτη φορά είχαμε τον χρόνο να χαλαρώσουμε, κάνοντας βόλτες στο ποτάμι αλλά και στον κάτω Μαχαλά του χωριού, απολαμβάνοντας τις ομορφιές αυτού του τόπου, ειδικά τώρα μετά από την καλοκαιρινή βροχή.

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Ένα 3ήμερο στην Πύλη Τρικάλων


3ήμερο Αγίου Πνεύματος. Φέτος τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Αφήσαμε στην άκρη τα τάματα και τις μακρινές αποστολές και ο καθείς τράβηξε το δρόμο του. Διάσχιση Κοκκαλίων – Οξυάς – Βαρδουσίων για το σκληροπυρηνικό και συνάμα ερωτευμένο ζευγάρι μας, πιο χαλαρό πρόγραμμα για τους υπολοίπους.

Αντικειμενικός σκοπός, να “εκμεταλλευτούμε” την συγκινητική φιλοξενία του τοπικού ορειβατικού και έχοντας έδρα την Πύλη Τρικάλων, να γυρίζουμε στις γύρω περιοχές με ορειβατικούς και μη σκοπούς. Χριστίνα και ο γράφων από Αθήνα, Έφη από το Κάστρο οι πρώτοι συμμετέχοντες. Στο δρόμο θα εντοπίσω το θείο Παύλο που θα μας ενημερώσει ότι κατευθύνεται στη Μεσοχώρα. Γύρω στα μεσάνυχτα καταφτάνουμε στην Πύλη και δηλωνόμαστε στη Γραμματεία. Το πρόγραμμα του ΟΠΟΠ έχει Λουπάτα-Μαρόσα με το φίλο Νίκο Κρούπη. Θα αποφασίσουμε να παρατείνουμε τον ύπνο μας πέραν του εγερτηρίου των 06:30 και αναμένοντας την έλευση του άλλου γιδιού (Κώστα) με τον φίλο του Σπύρο από το Βόλο, καταστρώνουμε στον πανέμορφο χώρο του Νερόμυλου, τα σχέδια για την ανάβαση του Σαββάτου. Οι επιλογές δυο. Καραβούλα και Κόζιακας. Η επιδείνωση του καιρού απο Κυριακή θα μας «αναγκάσει» να πραγματοποιήσουμε την μεγαλύτερη πορεία σήμερα.

Εκκίνηση της πορείας μας από την κεντρική πλατεία του Ροπωτού, με τα εμφανή σημάδια των τελευταίων κατολισθήσεων που απειλούν να ερημώσουν το χωριό των Τρικάλων. Παίρνουμε τον τσιμεντόδρομο πάνω από την εκκλησία του χωριού, περνώντας το ποτάμι και ανηφορίζοντας τις διαδοχικές φουρκέτες. Στην απόπειρα να «κόψουμε» δρόμο, καταφέρνουμε να χάσουμε τη διασταύρωση και παίρνουμε τον κύριο χωματόδρομο που οδηγεί Αλλού γι’ αλλού. Διαπιστώνουμε σχετικά γρήγορα το λάθος μας και με γρήγορο ρυθμό επιστρέφουμε προς τα πίσω, βρίσκοντας τη σωστή διασταύρωση. Συναντάμε σε επόμενη στροφή 2 ρέματα που καταλήγουν στον Πορταικό, για να οδηγηθούμε μετά από αρκετές φουρκέτες, σε επόμενη διασταύρωση με ποτίστρα. Ο δεξιά ανηφορικός χωματόδρομος οδηγεί στο καταφύγιο της Καραβούλας, ενώ σύμφωνα με τον χάρτη της Ανάβασης το αριστερό παρακλάδι είναι το μονοπάτι που οδηγεί ψηλότερα στο βουνό.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τρακτερόδρομο που οδηγεί στην πηγή και σε στάνη λίγο ψηλότερα.  Στο σημείο αυτό ο Κώστας θα μας εγκαταλείψει. Έχει πάρει το πράσινο φως από τον δάσκαλό του για να πάει στη Πρέβεζα να πετάξει με το παραπέντε του.
Μικρή ξεκούραση στην πηγή, βρίσκουμε μερικές κορδέλες στα δέντρα, το μονοπάτι περνάει δίπλα στη στάνη και λίγο δεξιά από την χαρακτηριστική ρεματιά που ανεβαίνει ψηλότερα στη Καραβούλα. Είμαστε στα 1200μ και πολύ κοντά στο δασοόριο της Καραβούλας. Δεξιά μας το μονοπάτι που έρχεται από το καταφύγιο της Καραβούλας. Ψηλά και αριστερά το διασελο που θα μας οδηγήσει στην  κορυφή. Η Έφη αποφασίζει να μείνει στη σκιά των τελευταίων ελάτων. Ο Σπύρος θα αποφασίσει solo πορεία λίγο πιο ψηλά, η Χριστίνα και εγώ συνεχίζουμε για το διάσελο, μένοντας περισσότερο δεξιά της χαρακτηριστικής ρεματιάς.

Η ανηφόρα είναι κοπιαστική, στο διάσελο στάση για χάζεμα των κορυφών της Αργιθέας και των Βορείων Αγράφων, για πρώτη φορά φαίνεται καλογραμμένο μονοπάτι που ανεβαίνει ανοικτό λούκι, σε χορτιαριασμένο ισάδι και μια άγρια κορυφή για background. Ο Σπύρος ήδη είναι πάνω στο χτένι της προ-κορφής , και η Χριστίνα λίγο πιο πίσω ψάχνει να βρει ένα πιο δύσκολο δρόμο για την κορυφή.

Η κορυφή τελικά δεν αργεί να φανεί με τον τεράστιο σταυρό να την κοσμεί. Χαζεύουμε όλη τη περιοχή. Γκρόπα, Νότια Πίνδος, Κόζιακας, Αργιθέα, Βόρεια Άγραφα. Αγριάδα παντού. Η κατάβαση από τα δυτικά που υπολόγιζε ο Σπύρος, δε βγαίνει. Επιστροφή από τα ίδια, όπου καταφέρνουμε να βρούμε και άλλα κομμάτια του μονοπατιού που είτε είναι χορτιαρασμένο είτε έχει σβηστεί. Βρίσκουμε την Έφη, και όλοι μαζί κατηφορίζουμε προς το  χωριό. Στο ύψος της πρώτης διασταύρωσης, βρίσκουμε κορδέλες που μαρτυρούν ύπαρξη μονοπατιού που κατεβαίνει στο χωριό, αλλά προτιμούμε την σιγουριά του χωματόδρομου. Οι φετινές βροχές έχουν εξαφανίσει τα ίχνη του μονοπατιού με την οργιώδη βλάστηση. Επιστροφή στο χωριό και ένας ντόπιος μας εξιστορεί τα γεγονότα και το λόγο ύπαρξης του τεράστιου σταυρού στην κορυφή. Επιστροφή στην Πύλη, βρίσκουμε και την Ελισάβετ, χαζεύουμε λίγο τους αγώνες boulder στην κεντρική πλατεία, αλλά υποκύπτουμε σύντομα στα γουργουρητά των στομαχιών μας και απολαμβάνουμε πλούσιο δείπνο υπό την απειλή καταιγίδας.

Κυριακή πρωί, η βαριά συννεφιά μας αποτρέπει από τα όποια πεζοπορικά σχέδια. Βόλτα στο χωριό για ένα καφέ, μικρή όρεξη για οτιδήποτε. Με τις πρώτες σταγόνες να πέφτουν αποφασίζω να κάνω μια μικρή κυκλική βόλτα περνώντας από το παραδοσιακό πέτρινο γέφυρι της Πύλης, και η περιέργεια μου θα με οδηγήσει σε σηματοδοτημένο μονοπάτι, συνοδεία ισχυρής βροχής, στο φαράγγι – αναρριχητικό πεδίο της περιοχής. Ο καιρός χάλασε τα σχέδια των παιδιών για σκαρφάλωμα...

Επιστροφή, μιας και τα κορίτσια με περιμένουν για μια βόλτα με το αυτοκίνητο στη γύρω περιοχή. Θα κινηθούμε προς Ελάτη – Περτούλι – Νεραιδοχώρι με κατάληξη το λιγότερο διάσημο χωριό Πύρρα. Η Χριστίνα αρχίζει να παραμιλάει αντικρύζοντας το θέαμα με το πυκνό ελατόδασος στα Περτουλιώτικα Λειβάδια. Ανθρώπινες τιμές και συμπαθητικοί μεζέδες στη Πύρρα και επιστροφή για ανάπαυση και στη συνέχεια την προβολή του Νίκου Κρούπη για τις ορειβατικές του περιπέτειες και party για όλους τους συμμετέχοντες του camp.

Δευτέρα, μετά από πλούσιο πρωινό στο νερόμυλο, επίσκεψη στα γειτονικά Μετέωρα για λίγο χάζι των «ψαρωτικών» βράχινων σχηματισμών και επιστροφή με βαριά καρδιά στην Αθήνα.