Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Δυτικά Άγραφα (Λιάκουρα - Φτέρη και το χάος ανάμεσά τους)




Και ενώ οι φίλοι μου είχαν προγραμματίσει εδώ και καιρό την εξόρμησή τους για το 3ήμερο (μα όλοι Κρήτη;;;;;), εγώ πάλευα να καβατζώσω την μια ημέρα του τριήμερου του Αγ. Πνεύματος. Οι επιλογές λίγες και υποχρεωτικά στα πλαίσια κάποιου συλλόγου. Ένα μονοήμερο στον Παρνασσό και μια διάσχιση στα Άγραφα.
Εύκολη η επιλογή. Με τα χίλια ζόρια, βρίσκομαι στο σημείο συνάντησης στο κέντρο της Αθήνας αμέσως μετά τη δουλειά το Σάββατο και το μυαλό καθαρίζει σιγά  - σιγά καθώς αφήνουμε την εθνική και διασχίζουμε τις υπερβολικά δασωμένες πλαγιές της Ευρυτανίας. Άφιξη στο Μοναστηράκι, αργά το βράδυ, με τα τελευταία δύσκολα χιλιόμετρα, ειδικά μετά τον Κρέντη, αλλά η ταβέρνα μας περιμένει ανοικτή μιας και είχε θυσιαστεί ο τράγος (εκ των υστέρων θα αποδειχθεί πολύ αλμυρός, και δεν εννοώ στο αλάτι). 
Τακτοποίηση στο σχολείο του χωριού και εγερτήριο την επομένη για την μεγάλη πορεία.
Θα ακολουθούσαμε τον βαρετό χωματόδρομο μιας και το μονοπάτι έχει κλείσει (σύμφωνα με τους ντόπιους). Σε δυο ώρες θα έχουμε βγει σε χαρακτηριστικό ώμο, με διασταύρωση χωματόδρομων όπου βγαίνει το μονοπάτι στον χωματόδρομο. Στα 50 μέτρα υπάρχει αυτοσχέδιο καλύβι. Πρώτη στάση και αγνάντεμα του διάσελου που θα μας οδηγήσει στη Λιάκουρα.
Συνεχίζουμε για λίγο στο δρόμο και εκεί που κάνει απότομα δεξιά και φεύγει για να τραβερσάρει τον όγκο του Καλόγηρου (σε άλλο χάρτη Γραβάνη), εμείς φεύγουμε ευθεία πάνω με εμφανή στόχο το διάσελο Μούρκ. Εντυπωσιακή θέα προς όλες τις κατευθύνσεις. Καλλιακούδα, Χελιδώνα, όλο το συγκρότημα του Παναιτωλικού από τη μια, Φτέρη, Βουτσικάκι, Μπορλέρο, Φλυτζάνι, Πέντε Πύργοι, Νιάλα από την άλλη. Από εδώ και πέρα δεν υπάρχει μονοπάτι. Ευθεία πάνω (λίγο πιο μέσα από την κόψη) και σε 45 λεπτά βγαίνουμε στην κορφή της Λιάκουρας. Η Φτέρη φαντάζει πολύ μακριά (και θα αποδειχθεί ακόμα πιο μακριά)
Ξέρω ότι την πορεία την έχουν κάνει στο παρελθόν τα άλλα γίδια της παρέας, και ανυπομονώ να δω τη συνέχεια. Συνεχίζουμε πάντα πάνω στην κορυφογραμμή και το επόμενο εμπόδιο, φαντάζει σαφώς πιο δύσκολο. Είναι το Λούτσι. Με λίγο scrabling και 2-3 θαρραλέες κινήσεις είμαστε στην κορυφή. Περιέργως έχει το ίδιο υψόμετρο με τη Λιάκουρα. Θα συνεχίσουμε να ανεβοκατεβαίνουμε σε άλλες 3-4 κορυφές, προσπαθώντας να καταλάβουμε που είναι  το διάσελο της Πρατίνας. Από την πλευρά του Λιθοχωρίου το βουνό είναι ένα απίστευτο νταμάρι που κατεβάζει άφθονο αμμοχάλικο από ψηλά. Απίστευτες φαγωμένες πλαγιές με ατελείωτες σάρες. Η μόνη κορυφή που τρεβερσάραμε τελικά ήταν η Πρατίνα καταλήγοντας στο ομώνυμο διάσελο. Μέχρι τότε, η Φτέρη φάνταζε απόμακρη όπως την αγναντεύαμε από τη Λιακουρα. 
΄Εχουμε περπατήσει ήδη 5 ώρες. Κάποιοι θα πάρουν το μονοπάτι για Βλαχοπούλα. Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουμε τραβερσάροντας τη Φτέρη Ι και μετά από τηλ. συνομιλία του αρχηγού με τον συνήθη ύποπτο-παντογνώστη των Αγράφων Θείο Παύλο, θα αποφασίσουμε να βγούμε στην κορυφογραμμή. Είμαστε σε ένα ανοικτό λούκι που ευτυχώς θα μας ανεβάσει σχετικά εύκολα κάτω από τη Φτέρη Ι. Συνέχεια για τη Φτέρη ΙΙ και ξεκούραση λίγο κάτω από την κορυφή. Τα ημιάκαμπτα παπούτσια με έχουν «χτυπήσει» και σκέφτομαι αν θα συνεχίσω. Μπροστά μας, ο δρόμος για την κορυφή φαίνεται να διακόπτεται από έναν απόκρημνο λαιμό. Θα συνεχίσω…
Θα χρειαστεί να «πέσουμε» κάποια μέτρα, και να ανέβουμε ένα σχετικά απότομο κομμάτι (θέλει προσοχή για τις πέτρες που μπορεί να ρίξει ο προπορευόμενος). και είμαστε στην κορυφή με την αφιέρωση και το σημάδι του ΦΟΠ .
Πλέον είναι ορατό όλο τα πανόραμα των Δυτ. Αγράφων. Ντελιδήμι, Σαλαγιάννη, αλλά και η Πυραμίδα με το Μπαλντενήσι (ένα από τα project προς υλοποίηση ). 9 ώρες για την κορυφή. Τώρα θα πρέπει να γυρίσουμε μέχρι το διάσελο της Πρατίνας για να πάρουμε το μονοπάτι για Βλαχοπούλα. Μεγάλη προσοχή στο πρώτο κατέβασμα για τις πέτρες και μετά τραβέρσα Φτέρης ΙΙ, Ι αλλά από την κορυφογραμμή αυτή τη φορά μετά τη Φτέρη Ι και στο διάσελο. Το κατέβασμα για Βλαχοπούλα ατελείωτο, το νερό έχει τελειώσει από την κορυφή και με τις τελευταίες δυνάμεις κατέβασμα στη Βλαχοπούλα. Εκεί τα παιδιά μας περιμένουν, όπως επίσης και οι παγωμένες μπύρες που παραγγείλαμε. Στήσιμο κατασκήνωσης, μαγείρεμα και συμπλήρωμα με τους απίστευτους μεζέδες που έχουν φέρει τα παιδιά. Ύπνος νωρίς, ήδη νιώθω τους πρησμένους τετρακέφαλους. Την άλλη μέρα, όλο χωματόδρομο για το διάσελο Μουρκ, κόβοντας τα τελευταία 150 μέτρα από εμφανή ρεματιά, εκεί που υπάρχει ένα αναποδογυρισμένο Isuzu δυο κυνηγών που παγιδεύτηκαν σε έναν ξαφνικό χιονιά, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο ένας από αυτούς, στο παγωμένο δρόμο.
Περίπου 4 ώρες για την επιστροφή μας στο χωριό Προσθέστε και άλλες 13 από τη χθεσινή μέρα. Σημειωτέον, η υψομετρική διαφορά της πρώτης ημέρας ήταν 1800μ!
Ίσως η μικρότερη πλατεία που έχω συναντήσει σε χωριό της υπαίθρου (Μοναστηράκι), παρόλα αυτά θα  μας ξεκουράσει μια μπύρα και η σκιά του μοναδικού δέντρου.


https://photos.google.com/album/AF1QipPEGIx0qGFv0wtBYA0dOWUbBiHr8Z29wihOvfNd