Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Monte Duria

Έχω τη συνήθεια να κοιμάμαι σε απόλυτο σκοτάδι. Εδώ στην ξενιτιά, αυτή η συνήθεια μου συνδυάζεται με ένα μικρό παιχνίδι που απέκτησα ανοίγοντας τις ερμητικά κλειστές κουρτίνες τα πρωινά του Σαββάτου και της Κυριακής. Το αποτέλεσμα του ανοίγματος της κουρτίνας επηρεάζει την απόφαση για το πρόγραμμα της εκάστοτε ημέρας. Βροχερός καιρός = shopping therapy και χαζο βόλτες σε Μιλάνο – Como και λοιπές πόλεις του Ιταλικού Βορρά. Συννεφιασμένος καιρός = σχετικά μικρές πεζοπορίες, όχι μακριά από το Como. Ηλιόλουστος καιρός, πιο μεγαλεπίβολα σχέδια, σχετικά πιο μακριά από την έδρα μου.

Αυτό το Σάββατο λοιπόν η πρώτη θέα έξω από το παράθυρο ήταν ένας καθαρός και συνάμα φωτεινός ουρανός χωρίς ίχνος σύννεφου. Ήθελα να επιστρέψω σε ένα βουνό, που δεν είχα

ολοκληρώσει τη διαδρομή λόγω κακού καιρού και κακής ψυχολογίας, το Monte Duria. Και αυτή τη φορά θα ήμουν μόνος μου στη διαδρομή στη δυτική πλευρά της λίμνης του Como μέχρι τη Gravelona και στη συνέχεια ακολουθώντας τις πινακίδες για Peglio. Ο πεζοπορικός χάρτης που διέθετα, θα φανεί πιο σημαντικός για την εύρεση της έναρξης της πορείας, παρά για την καθ’αυτού πορεία. Ίσως ο πιο στενός ασφαλτόδρομος που έχω οδηγήσει που δεν χωράει σε καμία περίπτωση 2 αυτοκίνητα.

Αυτή τη φορά γνωρίζω καλά την περιοχή και θα εξαντλήσω όλο το δρόμο, λίγο μετά τον ορεινό οικισμό της Bodone. Παίρνω τον τσιμεντόδρομο, θα ξεχαστώ και θα χάσω την έναρξη του μονοπατιού χαζεύοντας έναν καταρράκτη απέναντι, τελικά δε θα μου βγει σε κακό, αφού η απότομη επόμενη ράχη που διαλέγω θα με βγάλει ακριβώς πάνω από τη στάνη που την προηγούμενη φορά κινήθηκε εναντίον μου απειλητικά ένα τσοπανόσκυλο. Πολύ ανηφόρα, το μονοπάτι έχει δεχθεί φρεσκοβαμμένη μπογιά σήμανσης από τον τοπικό ορειβατικό σύλλογο του Dongo , ράχη – ράχη μεχρι το Alp Duria κάπου στα 1900 μέτρα. Πίσω μου η λίμνη με τα δυο «πόδια» της, διακρίνεται το κοσμοπολίτικο Bellagio, το Legnone, το Sasso Canale (απωθημένο μου), ο γρανιτένιος γίγαντας του Pizzo Badile και η διασταύρωση των κοιλάδων της Chiavenna και της Valvassina. Έχω αναλυτική φωτογραφία με την τελική πορεία ανάβασης κινούμενος κάτω από κάθετα βράχια, ψάχνοντας το δρόμο για την κορυφή. Η σήμανση είναι άψογη. Σε βράχο, υπάρχει τεράστιο κόκκινο βέλος με το όνομα Duria. Σε λίγα

μέτρα αποκαλύπτεται το ανοικτό λούκι (25-30 μοίρες), κίνηση λίγο κάτω από την κορυφογραμμή, ένα ελάχιστα δύσκολο πέρασμα (σκαλοπάτι) και διακρίνεται ένας τεράστιος κούκος. Σε 1 λεπτό είμαι στην κορυφή και είναι δύσκολο να περιγράψω τη θέα. Στο Βορρά, άγριες κορυφές, ένα εντυπωσιακό χτένι που συνδέει τη Duria με το απίστευτο πέταλο που αρχίζει από το Berlinghera, στο δρόμο για τη Chiavenna, μέχρι το Bregagno κοντά στο Menaggio, η λίμνη στο νότο, η Grigna, το Pizzo Badile, to Disgrazia, to Bernina, τα βουνά πάνω το Bergamo.

Άπειρες φωτογραφίες, υπογραφή στο βιβλίο κορυφής, το οποίο φιλοξενείται σε ένα stainless steel (!) high tech κατασκεύασμα που στη πάνω βάση του έχει και το κλασσικό σχέδιο προσανατολισμού με όλα τα βουνά στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και επιστροφή από τα ίδια. Το πρώτο κομμάτι θα με προβληματίσει λόγω του απότομου του πεδίου και η ύπαρξη μπατον θα φανεί λυτρωτική. Παίρνω τη ράχη κατηφορίζοντας και στο σημείο που άφησα το αυτκίνητο θα έχω σύντομη αλλά χαριτωμένη κουβέντα (στα Ιταλικά παρακαλώ) με τρεις ηλικιωμένους για τα βουνά της περιοχής και θα εντυπωσιαστούν από τις γνώσεις ενός ξένου για τα βουνά τους (και σίγουρα όχι για τα Ιταλικά μου).

Μια όμορφη πορεία σε άγριο τοπίο και καταπληκτική θέα.

Περισσότερες φωτογραφίες εδώ:

http://picasaweb.google.com/nmonezis/MonteDuria#

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Πεζοπορικός Οδηγός της λίμνης Como (Volume 2 και υπάρχει και συνέχεια)

Όταν περνάει κάποιος καιρός είναι δύσκολο να γράψεις για μέρη που επισκέφτηκες. Η μνήμη και οι σχετικές φωτογραφίες βοήθησαν λίγο...

Monte Generoso (1704μ.)


Μετά από ένα δεκαήμερο σπαστικής βροχής, ήρθε η άνοιξη και στα μέρη μας. Ο καιρός ηλιόλουστος και η γνωστή παρέα (Νίκος, Σταύρος και Yvette) παίρνουμε το δρόμο για Como – Argegno και στη συνέχεια για Intelve San Fedele με κατάληξη το τελευταίο χωριό πριν την Ελβετία, το γραφικότατο Erbonne. Έχουμε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες, χάρτη, περιγραφή διαδρομής και ξεκινάμε. Κατηφορίζουμε προς το νεκροταφείο του χωριού και στη συνέχεια σε μια μεγάλη γέφυρα, όπου αλλάζουμε χώρα (!). Τραβερσάρουμε σε πυκνό δάσος χωρίς πολλά σημάδια, αποφεύγοντας να μπούμε στο επόμενο χωριό, και συμβουλευόμενοι τον χάρτη, παίρνουμε την ράχη, από αχνό στην αρχή μονοπάτι που στη συνέχεια θα γίνει ευδιάκριτο, όντας πάνω στην συνοριακή γραμμή ( τα γνωστά αριθμημένα τσιμεντένια κολωνάκια που έχουμε και εμείς στα βόρεια σύνορα μας).

Η ανηφόρα είναι έντονη, το μονοπάτι σε μια στιγμή γίνεται μια απότομη βράχινη σκάλα, να σου και ένα αγριοκάτσικο που φαίνεται να μην ενοχλείται τόσο πολύ από την παρουσία μας. Έχω καιρό να περπατήσω αλλά η επιθυμία μου να αντικρύσω την ευρύτερη περιοχή είναι μεγαλύτερη και θα αφήσω πίσω τους συνοδοιπόρους μου. Βγαίνω στην τελική κόντρα σε ένα λιβάδι με χορτάρι που χρυσαφίζει. Πρώτη κορυφή και αντικρύζω απέναντι την κύρια καθώς και τον σταθμό τρένου απέναντι (που έρχεται από την πλευρά της Ελβετίας (Mondrisio) που ανεβαίνει μέχρι τα 1600 μέτρα. Γυρίζω το πέταλο της κορυφογραμμής και είμαι στην κορυφή (περισσότερο μοιάζει με πλατεία) με τα παγκάκια του και τις πανοραμικές φωτογραφίες για να αναγνωρίσεις τις γύρω κορυφές που είναι πράγματι πολλές.

Μπροστά μας (στα πόδια μας θα έλεγα) η λίμνη του Lugano και όλες οι Άλπεις με προεξέχον, το στοιβαρό όγκο του Monte Rosa. Δυτικά, οι Άλπεις του Sondrio με το Bernina και το Monte Disgrazia, πιο νότια η λίμνη του Como και στο βάθος το Μιλάνο (!). Συμβουλεύομενος το χάρτη, βρίσκω νέα πορεία για την επιστροφή, πρώτα όμως στάση στο εστιατόριο του σιδηροδρομικού σταθμού με τρελή θέα για μια σούπα και γρήγορο φαγητό. Η επιστροφή θα μας φανεί ατελειώτη αφού τραβερσαραμε ουκ ολίγες πλαγιές μέχρι το καταφύγιο του Alpe d’Orimento (εμένα περισσότερο για χωριό μου φάνηκε) και πήραμε την κατηφόρα για το Erbonne, μέσα από πυκνό δάσος για το αυτοκίνητο μας.

Μια κυκλική βόλτα 6 ωρών σε 2 χώρες.

Monte Resegone (1875μ)



Παρασκευή απόγευμα και ακόμα δεν έχω εντοπίσει το στόχο του επερχόμενου ΣΚ. Επικεντρώνομαι στη Grigna και ανοίγω το χάρτη. Για κάποιο λόγο θα μου κάνει κλικ ο όγκος ανατολικά της Grigna, το Resegone.

Οι πρώτες πληροφορίες από το internet εντυπωσιακές. Σάββατο πρωί στο δρόμο για το Lecco, βρίσκουμε τις πινακίδες για Piano D’Erna. Σύντομα βρισκόμαστε σε ένα τεράστιο parking με τελεφερικ αλλά και με βροντές στο βάθος. Ομίχλη πολύ και μετά βίας βλέπουμε την κατάληξη του τελεφερίκ στην άγρια ράχη, 600 μέτρα ψηλότερα. Παίρνουμε και έναν μικρό οδηγό της περιοχής, και χωρίς πολύ μελέτη αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε τη διασρομή 10 προς την κορυφή (που λανθασμένα θεώρησα την ευκολότερη για την κορυφή. Στην πραγματικότητα ήταν η δυσκολότερη).

Στενό μονοπάτι που τραβερσάρει την πλαγιά, κάποιες αλυσίδες για τα εκτεθειμένα σημεία και κάποια στιγμή βγαίνουμε σε ένα λούκι. Ο καιρός ανοίγει λίγο και από παντού ξεπηδούν μυτίκια και άγριες κορυφές. Ο δρόμος είναι ευθεία πάνω. Θα περάσουμε από 3 σημεία που απαιτούν στοιχειώδεις γνώσεις αντιστήριξης και η εξαντλητική ανηφόρα θα σταματήσει μετά από 400 μέτρα υψομετρικής. Τραβέρσα στην κορυγραμμή και σε λίγο εμφανίζεται η κορυφή με το χαρακτηριστικό σταυρό. Θα βρούμε και την έξοδο του μονοπατιού Νο.9 που μοιάζει με το λούκι του Μύτικα και θα το απορρίψουμε σαν επιλογή επιστροφής, λόγω της σαθρότητας του. Σε ένα τέταρτο είμαι στην κορυφή, αλλά δε φαίνεται πλέον τίποτα προς τη μεριά της λίμνης. Μόνο προς βόρεια ο ορίζοντας είναι ανοικτός.

Αρκετός κόσμος στην κορυφή, δυστυχώς και πολλές αναμνηστικές πλακέτες για νέους που έχασαν τη ζωή τους στο συγκεκριμένο βουνό. Στάση για τσάι στο συμπαθητικό καταφύγιο, θα μας κεράσουν και ένα λικερ από ενδημικό λιυλούδι και θα πάρουμε το μονοπάτι Νο1 (ίσως το πιο εύκολο μονοπάτι προσβασης της κορυφής). Το βουνό θυμίζει Αστράκα – Γκαμήλα με δολομιτικά μυτίκια. Θα πάμε λίγο γρήγορα για να πετύχουμε το τελευταίο δρομολόγιο του τελεφερίκ στις 17:30. Διασταύρωση με το μονοπάτι Νο5 μέσα από πυκνό δάσος και ένα παγωτό στο σταθμό του τελεφερικ μεχρι το επόμενο δρομολόγιο.
Άρχισε και η βροχή. Τώρα πια δε μας νοιάζει...

Sasso Canale (Τελικώς Monte Berlinghera (1930μ))





Σιγά – σιγά τελειώνουν τα βουνά της κάτω λίμνης και σε συνδυασμό με την ανάγκη για ανάβαση πάνω από τα 2000 μέτρα, μελετώ το Sasso Canale την τελευταία 2000αρη κορυφή στο μονοπάτι του Alta Via de Lago. Θα πρέπει να οδηγήσουμε όλο το παραλίμνιο δυτικό κομμάτι της λίμνης 1:30 + ένα 20λεπτο σε πολύ στενό δρόμο που θα μας οδηγήσει στο εκκλησάκι του San Bartolomeo πάνω από το Sorico.

Και πιο συγκεκριμένα στην προηγούμενη στροφή όπου και εστιατόριο – αγροτουριστικό κτήμα με θέα στη λίμνη. Διάθεση δεν υπάρχει, αρκετή ατονία + οκνηρία. Ο καιρός συνηγορεί για τη διάθεση μας. Κλειστός και έτοιμος να ρίξει καρέκλες. Η ταμπέλα για το Berlinghera, θα με ξυπνήσει. Ξέροντας ότι το πρώτο κομμάτι είναι δασωμένο, αξίζει τον κόπο να το ρισκάρουμε. Παίρνουμε τον τρακτερόδρομο που μετά χάνεται και σε 20 λεπτά είμαστε σε ένα πολύ πυκνό δάσος με αρκετούς υλοτομικούς χωματόδρομους. Σήματα υπάρχουν μόνο για κάποιο προηγούμενο αγωνα MTB. Από τα 10 λεπτά της πορείας έχω διαγράψει την πιθανότητα ανάβασης στο Sasso Canale.

Φοβόμαστε μην χάσουμε τον δρόμο της επιστροφής αλλά οι χάρτες που διαθέτουμε μας βοηθούν. Μετά το δάσος υπάρχει αλπικό λιβάδι, στο οποίο περνάει το μονοπάτι που κατεβάζει στο San Bartolomeo. Πολλά νερά στη διαδρομή, κάποια από τα οποία στάσιμα. Τα τσιμπήματα των εκατοντάδων κουνουπιών επίμονα. Όπως και η ανηφόρα του κακοτράχηλου χωματόδρομου. Σε 1,5 ώρα από την έναρξη είμαστε στο αλπικό λιβάδι Alpe di Mezzo. Πολλά σπίτια πέτρινα και αρκετά κοπάδια προβάτων βόσκουν από πλαγιά σε πλαγιά. Δεν έχουμε αποφασίσει τι θα κάνουμε. Πίσω μας έρχονται σαφώς γρηγορότερα δυο πεζοπόροι που θα αποδειχθεί, ότι είναι Ελβετοί. Σταματάμε και έχουμε μικρή κουβεντούλα. Σύντομα καταλαβαίνουν ότι δεν είμαστε τίποτα χαμένοι τουρίστες. Οι χάρτες που κουβαλάμε έιναι αδιάψευστος μάρτυρας. Εκείνοι έχουν τον αντίστοιχο της Ελβετικής πλευράς (Rovereto).

Τους δείχνω το εντελώς «κλειστό» Sasso Canale και όλοι συμφωνούμε ότι είναι αργά για άλλα 800 μέτρα υψομετρικής. Στιγμιαία ανοίγει ο καιρός στην κορυφή του Berlinghera. Η απόφαση είναι κοινή. Φαίνεται κοντά. Αξίζει μια προσπάθεια. Οι Ελβετοί θα συνεχίσουν στο μονοπάτι, εμείς θα το κόψουμε ευθεία για να βγούμε στο διάσελο μεταξύ Sasso Canale και Berlinghera. Ευδιάκριτο μονοπάτι θα μας βγάλει σε χαρακτηριστικό ώμο με σταυρό και θα απολαύσω για πρώτη φορά την όψη του Sasso Canale. Αρκετές χιονούρες, άγρια όψη, μυτίκια, Θυμίζει λίγο Σκόρδα Μουσουνίτσας.

Λίγες ανάσες, και βουρ για τα τελευταία μέτρα της διαδρομής. Δυο ακόμα Ελβετίδες έχουν ήδη φτάσει κορυφή. Ο καιρός κλείνει και δε μας επιτρέπει να απολαύσουμε το τέλος της λίμνης του Como. Βέβαια χαζεύουμε από μακριά τις κορυφές πάνω από το Sondrio και την κοιλάδα που οδηγεί στη Chiavenna. Υπάρχει και άλλο μονοπάτι για επιστροφή, αλλά η ομίχλη είναι αποτρεπτική. Επιστροφή από τα ίδια, αφού πρώτα βγάλουμε μερικές φωτογραφίες της λίμνης. Ο καιρός συνεχίζει να παίζει, ανοιγο-κλείνοντας. Θα κατέβουμε παρέα με τους 2 Ελβετούς και θα μιλήσουμε για την κρίση στην Ελλάδα για την ανάπτυξη των απομονωμένων χωριών στη χώρα τους για την επιστροφή των ανθρώπων στα χωριά τους. Θα κάνουμε μια μικρή στάση για να βρει ο συνοδοιπόρος μου το χαμένο του μπατον και θα συνεχίσουμε για να βγούμε στο parking του San Bartolomeo. Η ενδεικτική πινακίδα για το Sasso Canale θα μας εκνευρίσει και απογοητεύσει ταυτόχρονα. 3 ώρες!! Για 1200 υψομετρική, και με τα τελευταία 400 σίγουρα σε εκτεθειμένη κόψη.
Οκ. Μια άλλη φορά ίσως...

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

San Marco Pass



Το πρόγραμμα για αυτό το ΣΚ έλεγε διανυκτέρευση στο βουνό (στο αυτοκίνητο) για αποφυγή  άσκοπων μετακινήσεων κάπου στα σύνορα του Sondrio και του Bergamo. Φόρτωμα όλων των απαραίτητων (υπνόσακος, fleece, τρόφιμα, νερά) και πορεία για το τόσο προσφιλές – αγαπημένο Lecco και τα αναρίθμητα τουνελ του. Στην έξοδο μετά το Sorico παίρνουμε το δρόμο για Sondrio και στο ύψος του Morbegno ακολουθούμε τις ενδεικτικές πινακίδες για το San Marco Pass. Ατελείωτες στροφές σε στενό ασφαλτόδρομο για να βρεθώ κάπου στα 1900 μέτρα, σε ένα διάσελο που το χαρακτηριστικό του είναι οι πυλώνες του ηλεκτρικού ρεύματος. Για σήμερα δεν υπάρχει πολύς χρόνος οπότε θα προτιμηθεί μια μικρή διαδρομή. Αφού παρκάρω, διαλέγω το βουνό δεξιά (δυτικά) του πάσου, 150 μέτρα ψηλότερα, μόνο και μόνο για να αγναντεύσω την περιοχή. Ο καιρός είναι συνννεφιασμένος, σίγουρα ξεχωρίζουν οι όγκοι στα βόρεια με το συγκρότημα του Bernina, ενώ στα νοτιοανατολικά παρελαύνουν οι Άλπεις του Bergamo (Orobie).

Επιστρέφω στο διάσελο και αποφασίζω να πάρω τη Via Priula (η οποία δεν είναι τίποτα αλλο από το παλιό δρόμο που συνέδεε τις εκατέρωθεν περιοχές του διάσελου. Σε 15 λεπτά βρίσκομαι στο καταφύγιο San Marco, όπου θα πάρω χρήσιμες πληροφορίες για τα μονοπάτια της περιοχής. Το πιο κοντινό μονοπάτι είναι αυτό που σε ανεβάζει στο διάσελο του Verrobbio (Passo verrobbio).  Ο καιρός δείχνει να κλείνει αλλά και τι με αυτό;; Καιρό έχω να περπατήσω με βροχή.

Οι περισσότεροι γυρνάνε τέτοια ώρα (16:00) από τις εξορμήσεις τους, αλλά αυτό καθόλου δε με αποθαρρύνει. Το μονοπάτι τραβερσάρει σταθερά στα 1800-1850 μέτρα, και στο τέλος έχει μια ανηφορική 200 μέτρων για το διάσελο. Όσο πλησιάζω, ο ήλιος κάνει πιο έντονη την παρουσία του και απολαμβάνω το τοπίο. Μπροστά μου κυριαρχεί το Monte Ponteranica με τη μικρή και χαριτωμένη αλπική λίμνη του Pescegallo. Ακριβώς στο διάσελο υπάρχουν οχυρώσεις από τη πολύ γνωστή Linea Cadorna που είχε κατασκευαστεί κατά το πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.

Η πινακίδα για την κορυφή Vernobbio με τη δυσκολία ΕΕ (Esperti Escursionisti) και τη δεύτερη πινακίδα θα προσδώσουν ενδιαφέρον στην ως τότε ψιλοαδιάφορη βόλτα. Αρχίζω την ανάβαση σε πολύ στενή κόψη που κατά τόπους χρειάζεται να βάλεις χέρια. Στη συνέχεια θα έχω τρυφερό τετ α τετ με ένα βράχο, αφού για να συνεχίσω θα πρέπει να τον σφιχταγκαλιάσω, και για τα υπόλοιπα 20 λεπτά θα κινούμαι πότε πάνω στην κόψη και πότε αριστερά ή/και δεξιά, ανάλογα με το ποια πλευρά προσέφερε την ασφαλέστερη κίνηση. Φτάνω στην ομώνυμη κορυφή, πίσω μου η ομίχλη έχει πλημμυρίσει το διάσελο και απολαμβάνω τη θέα των άγριων κορυφών του Badile και του Bernina. Η ομίχλη πλησιάζει και ανησυχώ. Αν η κορυφογραμμή έχει πάνω από 2 κατευθύνσεις, θα πρέπει να είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός για να μην χαθώ. Όλα θα πάνε καλά και με απόλυτη ομίχλη θα ανεβοκατέβω άλλες 10-12 μικρές εξάρσεις της κορυφογραμμής, και πλέον σε πιο βατό μονοπάτι θα περάσω ακριβώς κάτω από την κορυφή που επισκέφτηκα νωρίτερα. Ο ήχος των αυτοκινήτων από το διάσελο με καθυσυχάζει και σε λίγο φτάνω στο διασελο. Κατεβαίνω στο καταφύγιο, πλέον με το αυτοκίνητο για να τσιμπήσω κάτι για κακή μου τύχη το εστιατόριο έχει σταματήσει να σερβίρει  και «αναγκάζομαι» να κινηθώ προς το επόμενο στόχο, το Valbondione για την ανάβαση της επόμενης ημέρας στην περιοχή της Pizzo di Coca

Και η κατάβαση από το διάσελο προς το Bergamo είναι μια απίστευτη οδηγική απόλαυση, Από τις οδηγίες του Google Maps στο ύψος του San Giovanni Bianco (απίστευτα όμορφο χωριό) έπρεπε να ακολουθήσω τις πινακίδες για Dossena. Κάπου εκεί, στους απίστευτα στενούς και επικίνδυνους δρόμους της περιοχής, και ενός μεγαλοπρεπούς - άσκοπου κύκλου με επιστροφή στο San Giovanni Bianco (δεν βρήκα ποτέ τις πινακίδες για τον τελικό προορισμό μου) πήρα την απόφαση να γυρίσω στο Bergamo και από εκεί επιστροφή μέσω Μιλάνου στην έδρα μου.

Συνολικός χρόνος οδήγησης: 5:30
Συνολικός χρόνος Περπατήματος: 4:00

Αν άξιζε;; Μη το συζητάτε... Τυπικό κρυακουριώτικο χτένι έκανα + πάνω από 300 κλειστές στροφές σε στενούς ασφαλτόδρομους.