Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Καλαρρύτες Camp

Η ώρα έχει πάει πέντε και ακόμα δεν έχω μιλήσει με το αφεντικό. Πρέπει να φύγω το γρηγορότερο δυνατό για να μη στήσω τον Μάκη και τον αδεργφό του που με περιμένουν έξι και τέταρτο στα δυιλιστήρια. Πέντε και είκοσι-πέντε μπαίνω μέσα, ακούω τα γκάζια μου αλλά ξέρω ότι σε λίγες ώρες θα είμαι πολύ μακριά από οποιοδήποτε πολιτισμό και επαγγελματικές έννοιες. Συν τοις άλλλοις έχω να αντιμετωπίσω και ένα ξαφνικό πρόβλημα στο αυτοκίνητο με το ABS. Το φρενάρισμα μου στο κλασσικό κόλλημα της Αττικής Οδού στη Δουκίσσης Πλακεντίας είναι υποδειγματικό και θα συνεχίσω απτόητος για Ελευσίνα, χωρίς άλλα απρόοπτα. Με τα πολλά, φτάνει η ώρα εφτά για να εγκαταλείψουμε την Αθήνα.
Αρκετή κίνηση, θα προτιμήσουμε την παλαιά εθνική για την επόμενη στάση μας, στο Κιάτο για να μαζέψουμε και τον Αποστόλη. Πηγαίνουμε αρκετά αργά και επιλέγουμε λανθασμένα να βγούμε στην νέα Εθνική όπου θα φάμε ένα ξεγυρισμένο πήξιμο (ελέω έργων και Πατρινού καρναβαλιού, μέχρι το Ξυλόκαστρο. Από κει και πέρα, όλα μια χαρά, στάση για ξεμούδιασμα και γρήγορο φαγητό, αμέσως μετά το Αντίρριο. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι θα αργήσουμε να φτάσουμε. Στόχος μας οι Καλαρρύτες για να δοκιμάσουμε κανά βουνό τριγύρω. (Συγκεκριμένα την Πρίζα με ύψος 2017).
Ο Αποστόλης, έχει μια ακόμη φαεινή ιδέα να μας προτείνει και την ακολουθήσουμε. Αντί να μπούμε από Άρτα – Βουλγαρέλι για Καλαρρύτες, θα διαλέξουμε να μπούμε από Ιωάνννινα - Πετροβούνι – Παλαιοχώρι - Κηπίνα και αφού φάμε ένα ακόμα 20 λεπτο ψάχνοντας βενζινάδικο στα περίχωρα των Ιωαννίνων, θα πάρουμε την ανηφόρα για το Πετροβούνι. Οι απανωτές και σχεδόν πανομοιότυπες στροφές, θα μας ζαλίσουν και ταυτόχρονα θα μας κάνουν λιγότερο προσεκτικούς. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι κινούμασταν πάνω σε λεπτό- παγωμένο στρώμα χιονιού χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι νομίζοντας απλώς ότι η άσφαλτος ξαφνικά ξάνθινε. Ίσως να φταίει και η απίστευτα καλή οδηγική συμπεριφορά του ολοκαίνουργιου 4x4 εποχών τζιπ του φίλου Μάκη.
Πλεον το χιόνι εκτός από την άασφαλτο, εμφανίζεται και μπροστά μας. Σιγά – σιγά μπαίνω σε mode έρευσης πρόχειρου καταλύματος. Είχαμε κάνει μια μικρή μελέτη από το σπίτι, αλλά ήμσταν διατεθιμένοι να κοιμηθούμε οπουδήποτε. Το μικρό υπόστεγο κάτω από την μονή Πριοβόλου θα μας κινήσει την περιέργεια και θα κάνουμε μια μικρή στάση. Το μισοκαλυμμένο με χιόνι ανηφορικό πλακόστρωτο, θα μας οξύνει την περιέργεια και θα ανέβουμε για αναγνώριση. Καλυμμένο υπόστεγο, στεγνό. Τέλειο μέρος και παρόλο το πυκνό σκοτάδι, θεωρούμε ότι θα έχει και καλή θέα. Κοιμόμαστε γύρω στις 03:30 και το περίεργο είναι ότι συνοδεία χιονόπτωσης ακούμε βροντές να πλησιάζουν.
Έγερση, με βαριά καρδιά κατά τις 9. Έχει ρίξει αρκετό χιόνι αλλά δεν μας ανησυχεί. Ήδη βέβαια από την προηγούμενη, έχουμε κάνουμε προβλέψεις για το που θα περάσουμε το μεγαλύτερο μέρος του τριημέρου. Το όνομα αυτού Ναπολέωντας: το γραφικό ταβερνάκι στους Καλαρρύτες. Δε θα αστοχήσουμε όυτε σε αυτή την πρόβλεψη μας. Με προσοχή, μετά από λιτό πρωινό, θα συνεχίσουμε την πορεία μας, προς μονή Κηπίνας με τελικό στόχο τους Καλαρρύτες. Πολύ χιόνι, αλλά δεν διστάζουμε ούτε για μια στιγμή. Το τοπίο πέρα από κάθε φαντασία. Απίστευτα άγριο, με δεκάδες καταρρακτάκια όπου και αν πέσει το μάτι σου. Στα τελευταία 2 χιλιομετρα, το εκχιονιστικό για κάποιο λόγο έχει σηκώσει τη τσάπα του. Θα βάλουμε τα σκουφάκια (όχι στα κεφάλια μας, στο αυτοκίνητο) και θα μπούμε θριαμβευτικά (από τους πρώτους επισκέπτες για το 3ήμερο) στο χωριό. Κάνουμε ποδαρικό και στον Ναπολεώντα που φαίνεται ανήσυχος για τους υπολοιπους εκδρομείς – πελάτες του. Ξεκινάμε με καφέ , τσιπουράκι στη συνέχεια, κάτι να τσιμπήσουμε, μιλάμε με τους υπόλοιπους της παρέας (Μαρουσάκια, Ζμπανό, Μάρθρα) που έρχονται από Αθήνα.
Ο καιρός δεν φτιάχνει, αντίθετα με την διάθεση μας. Χαλάρωμα και μικρές βόλτες στο χωριό για να ξεπιαστούμε κιόλας και να ανοίξουμε και κανά βήμα στα σοκάκια του χωριού (ή ντορό όπως το έλεγε και ο παππούς μου). Το απόγευμα θα συνεχίσουμε σε ίδιους ρυθμούς με τον ερχομό και των άλλλων της παρέας, θα βρούμε και κατάλλυμα με την ευγενική χορηγεία του Ναπολέωντα, ένα μισο-φτιαγμένο παλαιό σπίτι και θα συνεχίσουμε μέχρι το βράδυ συνοδεία τσίπουρου και ωραίων μεζέδων από τα χέρια της κυρά-Λαμπρινής. Πραγματικά, η μόνη μου έννοια όλη την ημέρα είναι πότε η ντροπαλή Στρογγούλα θα αποκαλυφθεί και θα καταφέρω να την φωτογραφίσω...

Κυριακή, περιμένοντας να καλυτερεύσει ο καιρός, σηκωνόμαστε σιγά σιγά και συμβιβαζόμαστε με την ιδέα ότι θα κάνουμε κάτι χαλαρό. Δε νομίζω να χάλασε κανέναν, ίσως εκτός του Μάκη. Θα επιλέξουμε το μονοπάτι που ενώνει τους Καλαρρύτες με το Συρράκο. Αρκετό χιόνι, μικρή ορατότητα, στη τραβέρσα όλα καλά, σιγά σιγά παίρνουμε την κατηφόρα και αρχίζουν οι πρώτες δυσκολίες. Τα σκαλοπάτια του μονοπατιού είναι πολύ μικρά και το χιόνι τα έχει μετατρέψει ρε ράμπα, που όμως έχει αρκετή κλίση. Προσεκτικά θα περάσουμε όλα τα δύσκολα σημεία, μας βοηθανε και τα κακόγουστα αλλά προστατευτικά η αλήθεια κάγκελα, και λίγο πριν το γεφυράκι θα περάσουμε και ένα σκοινί, έτσι για μεγαλύτερη ασφάλεια. Το θέαμα της απέναντι πλευράς μας αποζημιώνει αλλά ταυτόχρονα μας προβληματίζει. Μήπως είναι παγωμένα τα περάσματα κοντά στους καταρράκτες, το τελευταιο κομμάτι δείχνει αρκετά απότομο.
Τελικά, οι δυσκολίες ειναι κατώτερες του αναμενομένου, πλην ίσως της αρχής του μονοπατιού που χρειάστηκε να επιστρατευτεί το αετίσιο μάτι του Αποστόλη. Σε 20 λεπτά θα είμαστε στο Συρράκο, αφού απολαύσουμε το θέαμα των καταρρακτών . Στο Συρράκο θα κάνουμε μια μικρή στάση για καφέ και τσιπουράκι, και φαίνεται πως τα πράγματα είναι πιο δραματικά. Ο δρόμος κλειστός και αρκετές ακυρώσεις δωματίων Οι θαμώνες απορούν και ίσως να εντυπωσιάζονται από την άφιξη μας με τα πολύχρωμα GORETEX μπουφαν μας. Δε ρισκάρουμε να κάτσουμε παραπάνω και επιστρέφουμε από τα ίδια, σαφώς πιο άνετα στην κίνηση μας, μιας και ξέρουμε τι μας περιμένει και έχουμε ήδη τα ίχνη των βημάτων μας. Επιστροφή στη θαλπωρή του καφενείου του Ναπωλέοντα με ελαφρύ γεύμα. Σήμερα θα μαγειρέψουμε. Η πεζοπορία των 4 ώρών θα μου φέρει γλυκό ύπνο που δε θα του αντισταθώ. Κατα τις 8 το βράδυ σηκώνομαι, κάποιοι θα μαγειρέψουμε κάποιοι θα μείνουν στον Ναπολέοντα σερί.

Συζητάμε για την επομένη. Ο Μάκης θέλει να κάνουμε κάποιο περπάτημα. Το μονοπάτι για το Ματσούκι είναι καλή ιδέα, αλλά ξέρουμε ότι είναι απότομο και ότι δεν έχουμε αρκετό χρόνο. Η επιθυμία μας να αποκλειστούμε δε θα εκπληρωθεί μιας και ο καιρός δείχνει να καλυτερεύει + το γεγονός ότι το γκρειντερ έχει καθαρίσει όλους τους γύρω δρόμους. Εντυπωσιάζομαστε από τους 4 μοτοσυκλετιστές που αποφάσισαν να ανέβουν μέχρι τους Καλαρρύτες.Η απόφαση πάρθηκε. Μιας και δε κάναμε βουνό, θα προσπαθήσουμε να χορτάσουμε τα μάτια μας, διαλέγοντας να διασχίσουμε από Δύση προς Ανατολή «τρυπώντας» την Πίνδο, από το Βουλγαρέλι μέσω Μεσοχώρας και Γκρόπας στα Στουρναρέικα και με κατάληξη την Πύλη Τρικάλων. Αγναντέψαμε την Κακαρδίτσα, την Στρογγούλα, τα Δυτικά Τζουμέρκα, τον Κρυάκουρα, το Χατζή, το Αυγό, τον Κόζιακα, όντας στο κάμπο, απο μακριά τον Όλυμπο. Μικρή στάση στο Βουλγαρέλι όπου οι φιλόξενοι κάτοικοι θα μας κεράσουν Σαρακοστιανά με υπόβαθρο παραδοσιακή ηπειρώτικη μουσική. Στην Κυψέλη (το προηγούμενο χωριό) είχαν και εκεί γλέντι. Θα συνεχίσουμε, παρατηρώντας εκατοντάδες καταρράκτες σε όλη την πορεία μας, το φράγμα της Μεσοχώρας , περνώντας από μέρη που θα πνίξει η πιθανή και μεγαλόπνοη εκτροπή του Αχελώου. Στην Γκρόπα το χιόνι είναι πάνω από ένα μέτρο στην άκρη του δρόμου. Ο δρόμος για τα Ελληνικά (που συνέχεια τον έχουμε στο μυαλό μας , για επόμενη εξόρμηση των ΑΛΛΟΥ ΓΙΑΛΛΟΥ) κλειστός.
Γρήγορο καφέ στην Πύλη, φαγητό στον Δομοκό και επιστροφή στην Αθήνα μέσω Μπράλλου – Θήβας για την αποφυγή της ανεπιθύμητης κινησης.
Εντυπώσεις. Δεν περπατήσαμε πολύ αλλά γουστάραμε την όλη φάση. Με ιδιαίτερη χαρά υποδεχτήκαμε και την Μάρθρα, που είχε καιρό να εμφανιστεί στο βουνό. Για τη συζήτηση περί delete, ένα έχω να σου πω. Υπάρχει και ο κάδος ανακύκλωσης...
Ένα μπράβο και στον αδερφό του Μάκη, Νίκο που γενναία έβγαλε τις 2 από τις 3 διανυκτερεύσεις στο αυτοκίνητο.
Και του χρόνου...
Φωτογραφίες στο