Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Παρνασσός - Βλαχόλακκα (feat. Kalania's Piranha party)



Η πορεία ξεκινά από την χαρακτηριστική στροφή πάνω από την Αράχωβα πριν κατηφορίσουμε για το Λιβάδι . (Θέση Σταυρός) και τον σχετικό χωματόδρομο. Εναλλακτικά, μπορούμε να πιάσουμε το μονοπάτι πίσω από τη χαρακτηριστική γέφυρα, λίγο πριν τη στροφή στο Σταυρό.  Η παρέα έχει καιρό να βρεθεί και να τα πει, έτσι θα αγνοήσουμε επιδεικτικά τα ταμπελάκια με το κίτρινο σημάδι που μας υποδεικνύουν να κατηφορίσουμε. Θα συνεχίσουμε στον χωματόδρομο, 2-3 στροφές ακόμη και θα πέσουμε σε ένα από τα πολλά γιδόστρατα με κατεύθυνση το Λιποκεσόρεμα με την τεράστια κοίτη του. Τραβερσάρουμε από τα βόρεια την κορυφή – πλατό Αλαταριές, πιάνουμε νέο χωματόδρομο και κάνουμε μια μικρή στάση μπροστά σε μια μικρή στάνη. 

Κόβουμε μια μεγάλη στροφή του χωματόδρομου ακολουθώντας τα κίτρινα σημάδια, συνεχίζουμε σε αυτόν μέχρι το Σκληδόρεμα. Ανηφορίζουμε στο πυκνό δάσος για να καταλήξουμε σε ένα οροπέδιο μεταξύ Κάτω Ψηλού και Πρόντολης, με θέα τον Γεροντόβραχο. Δεν έχουμε αποφασίσει ακόμη τη τελική διαδρομή μας. Δέφνερ ή μια βόλτα προς τη Βλαχόλακκα; Το πιο άγριο ανάγλυφο νοτιοανατολικά μας κερδίζει. Συνεχίζουμε τον κακό χωματόδρομο μέχρι την επόμενη στάνη. Από κει, η σήμανση πιο αραιή αλλά συνεπής. Εμείς θα κάνουμε ότι μπορούμε για να λοξοδρομήσουμε αλλά θα παραμείνουμε στο σωστό δρόμο παίρνοντας τη μια πλευρά (δεξιά) του ρέματος. Είμαστε ίσως στο πιο ωραίο κομμάτι της διαδρομής. Το ρέμα γίνεται φαράγγι, το τοπίο γίνεται πιο άγριο και βρισκόμαστε σε μια διασταύρωση μονοπατιών. Ευθεία φεύγει μονοπάτι για Γεροντόβραχο – Τουμπόραχη – Τσαρκόραχη και δεξιά πάνω για Βλαχόλακκα. Το ρέμα κρατάει νερό το οποίο όμως χάνεται  λίγο πάνω από τη διασταύρωση των μονοπατιών.

Εντυπωσιακό μονοπάτι μας ανεβάζει στα 1800 και στην επόμενη στάνη. Ξεκούραση και λίγο φαγητό. Για την επόμενη ώρα, περνάμε μέσα από δολίνες και διαδρόμους ανάμεσα σε περίεργους βράχινους σχηματισμούς, καταλήγοντας στη Βλαχόλακκα, με τις βραχοσκεπές και το τρωγλοδυτικό σκηνικό (κλεμμένη έκφραση από το χάρτη της Ανάβασης, που μου άρεσε). Η ομίχλη έχει κάνει την εμφάνιση της και χρειάζεται λίγο προσοχή για να πάρουμε το μονοπάτι πίσω για Λιβάδι και όχι προς τη Μάννα!
Τώρα τραβερσάρουμε τον Πετρίτη αρκετά ψηλά (1840-1850) και χωρίς δεύτερη σκέψη κάνουμε και την ομώνυμη κορυφή αφήνοντας τα σακίδια στο μονοπάτι. Η ομίχλη δε θα μας επιτρέψει να χαζέψουμε την Αράχωβα, τον ελαιώνα του Χρισσού και τον κόλπο της Ιτέας, αλλά το σημείο είναι επιβλητικό. Συνεχίζουμε την πορεία μας κατηφορίζοντας προς το χωματόδρομο που οδηγεί στο Λιβάδι. Κόβουμε τον χωματόδρομο 2 φορές και με το τελευταίο φως της ημέρας επιστρέφουμε στα αυτοκίνητα μας.

Μια χαλαρή πορεία, με μικρές υψομετρικές σε ένα σχετικά όχι πολύ περπατημένο κομμάτι του Παρνασσού, γύρω στις 7 ώρες.

Σας πήρα από τα μούτρα ε;;; Και πάλι καλά που οι μισοί από την παρέα καταφέραμε και περπατήσαμε τόσο…Κατά τα λοιπά, η παρέα της οικοδέσποινας Μαρθρας, προτίμησε την χαλάρωση – γλυκό ύπνο στο σπίτι στα Καλάνια, και με την επιστροφή μας, ετοιμάσαμε το πλούσιο δείπνο με αποκορύφωμα της βραδιάς το θηριώδες ταψί της σοκολατόπιτας που μας έφερε η Σοφία.

Για την απομάκρυνση τυχόν τύψεων για υπερβολική κατανάλωση θερμίδων (!), την επομένη, περπατήσαμε από το Κρόκι, μέχρι τους Δελφούς, στο πανέμορφο αρχαίο μονοπάτι και κομμάτι του Ε4. και στην επιστροφή μας (και πριν πλύνουμε και τα πιάτα), επιδοθήκαμε σε άνευ προηγουμένου φαγοποτιού στα όρθια, με μοναδικό σκοπό την εκμηδένιση σκουπιδιών που θα μας επιβάρυναν στην επιστροφή. (Κυριολεκτικά, δεν έμεινε τίποτα).
Πέρα από την πλάκα, η καθολική συμμετοχή της παρέας στο πλύσιμο, με έκανε να θυμηθώ στιγμές από τη σχολή του Βαγγέλη. Κάτι μας έμεινε Δάσκαλε…