Bachelor στα Τζουμέρκα (ή το άνοιγμα της Πέρδικας)

Έπρεπε να παντρευτεί το γίδι (Κώστας) για να κανονίσουμε ένα τριήμερο στο βουνό εν είδει bachelor (!). Βρήκαμε το πρώτο κοινό ελεύθερο ΣΚ, κανονίσαμε τα της διανυκτέρευσης στο καταφύγιο,  ο Αποστόλης αγωνιούσε για το εργασιακό του μέλλον, αλλά τα καταφέραμε. Αργά το απόγευμα της Παρασκευής στην Πύλη Τρικάλων φορτώνοντας τα σακίδια στο Terios του Κώστα. Η νύχτα δε μας επιτρέψει να δούμε πολλά πράγματα από την ομολογουμένως όμορφη διαδρομή προς Στουρναραΐικα, θύμησες από το πέρασμα της Γκρόπας, και επιβεβλημένη στάση για ένα τσιπουράκι στη Μεσοχώρα. Εκεί θα μάθουμε για το άνοιγμα του κυνηγιού της πέρδικας (θα το επιβεβαιώσουμε και την επομένη στο περπάτημα στο βουνό). 


Συνεχίζουμε στα τούνελ (Ευρώπη γίναμε!), άντε πάλι θύμησες από προηγούμενες εξορμήσεις (το εκκλησάκι που τολμήσαμε να κοιμηθούμε και μας  ξύπνησε ο παπάς το πρωί για την μοναδική λειτουργία όλου του χρόνου, έξω από το Βουργαρέλι), και έχοντας ανά χείρας τον χάρτη (Αποστόλης) και το GPS (ο γράφων) θα καθοδηγούμε τον οδηγό μας, μέχρι τους Μελισσουργούς. Φτάνοντας σχεδόν μεσάνυχτα, δεν έχουμε πολλές επιλογές, από το να στήσουμε στο χώρο του parking του καταφυγίου, παρά το γεγονός ότι ψάξαμε με τους φακούς για τους χώρους κατασκήνωσης, που θα μας φανερώνονταν την επομένη με το πρώτο φως της ημέρας.  

Στο καταφύγιο δεν υπάρχουν ωράρια, περιμένουμε κάποιον από τους ιδιοκτήτες/διαχειριστές  να φανεί, έχουμε προσδοκίες ακόμα και για πρωινό, αλλά οριακά θα προλάβουμε να χαιρετηθούμε με τον ένα από αυτούς (Αποστόλη εκ Βόλου) και απλά να μας γεμίσει τα παγούρια με νερό. Στήνουμε τις σκηνές για να μην ψάχνουμε πάλι στο σκοτάδι (έχοντας μπροστά μας μια γεμάτη πορεία 10 ωρών) και ξεκινάμε από το καταφύγιο με στόχο το καταφύγιο των Πραμάντων αφού χαζέψουμε στη διαδρομή τους καταρράκτες. 

Η σήμανση στα Τζουμέρκα έχει «απογειωθεί» σε σχέση με την τελευταία εξόρμηση μου το 2011. Σε μια ώρα, στάση στο έτερο καταφύγιο (εφάμιλλης φιλοξενίας)  για καφεδάκι. Στόχος πλέον η Στρογγούλα από το χαρακτηριστικό ελικοειδές μονοπάτι που σε ανεβάζει γλυκά μέχρι τα 1730 και τη γνωστή πέτρινη στρούγκα. Έχουμε μαζί

μας πλέον 3 τετράποδους φίλους (2 από την αρχή, τον Τατς και τη Χάσκι (?)) και τη Ζάρα από το καταφύγιο των Πραμάντων. Στάση για ξεκούραση αλλά και αναπλήρωση νερού από πηγή (5 λεπτά) τραβερσάροντας  νοτιοανατολικά.

Συνεχίζουμε περνώντας από το χαρακτηριστικό βράχο στα 1860μ και το μικρό πέρασμα λίγο αργότερα, βγαίνοντας στο διάσελο κάτω από τη Στρογγούλα. Αφήνουμε τα σακίδια για μια εποπτεία της περιοχής, μια αναμνηστική φωτογραφία στην κορυφή και επιστροφή στο διάσελο για κολατσιό.Η συνέχεια της διαδρομής μας είναι ξεκάθαρη, πάνω στην κορυφογραμμή, με μικρά ανεβοκατεβάσματα,  η μέρα είναι ηλιόλουστη και ξεχωρίζει στα δεξιά η εντυπωσιακή Ρόκα. 3 ώρες χρειαστήκαμε μέχρι τη Στρογγούλα και θα φάμε χαζά – χαζά άλλη 1,5 ώρα στην κορυφογραμμή μέχρι να φτάσουμε στα σύνορα (η νοητή γραμμή της ράχης της Ρόκας που έχουν χτίσει οι ντόπιοι μια ξερολιθιά).  

Μπροστά μας η Πλάκα (2364μ) και το Γερακοβούνι (για άλλους Γερανοβούνι). Βγάζουμε πολλές φωτογραφίες με στόχο τη μελέτη του περάσματος που τουλάχιστον στον γράφοντα έχει αποκτήσει μυθικές διαστάσεις (διαβάζοντας τα τεύχη του Ανεβαίνοντας αλλά και αναζητώντας πληροφορίες στο διαδίκτυο). Άλλα 20 λεπτά για να σταθούμε στον τεράστιο κούκο που σηματοδοτεί το πέρασμα προς Μελισσουργούς. Μαζεύονται σιγά –σιγά κάποια σύννεφα αλλά δεν μας ανησυχούν. Αυτό που πραγματικά είναι ανησυχητικό, είναι το απότομα κατέβασμα προς το Αγκάθι ειδικά για κάποιον που έχει να περπατήσει τόσο καιρό και είναι πρακτικά αγύμναστος.

Πιο χαλαροί και χωρίς να υπάρχει λόγος να βιαζόμαστε, σε 1 ώρα και 30 λεπτά έχουμε φτάσει στο δρόμο, όπου και ανεφοδιαζόμαστε σε νερό.

Άλλη 1 ώρα σε χωματόδρομο και άσφαλτο, χαζεύοντας τα ντουβάρια που είχαμε περπατήσει νωρίτερα, μπαίνοντας στο χωματόδρομο αριστερά που γίνεται πλακόστρωτο μονοπάτι και επιστροφή στο καταφύγιο, κουρασμένος, φουλ πιασμένος αλλά γεμάτος…

Καθαρές ώρες πορείας: περίπου 9

Υψομετρική διαφορά: περίπου  1150μ.

Προτιμήστε σκληρό μποτάκι γιατί τα Τζουμέρκα είναι άγρια…

Στο καταφύγιο θα βρούμε τον ΕΟΣ Άρτας που έχει έρθει για μια ανάβαση στο Κρυάκουρα, θα μιλήσουμε και με το εκλεκτό μέλος του φόρουμ Βασίλη (για την πρόσφατη διάσχιση της Ρούμελης, για το πέρασμα του Γερανοβουνίου, για το Κρυάκουρα),

θα διαπραγματευτούμε τη συμμετοχή στην αυριανή τους πορεία, αλλά η ώρα εκκίνησης είναι η τέλεια αφορμή (τουλάχιστον για μένα) για να αρνηθώ ευγενικά.  Όχι τίποτα άλλο, να παραμείνει η επιθυμία επόμενης επίσκεψης στην περιοχή. Τελικώς, θα προτιμηθεί αντ’ αυτής κυκλική πορεία προς Πράμαντα για λόγους αποθεραπείας.

Ημέρα 2η

Πέσαμε για ύπνο ξεροί έχοντας ως δεδομένο ότι ο Αποστόλης θα συντροφεύσει τους Αρτινούς για τον Κρυάκουρα. Με το έτερο γίδι Κώστα, δεν είχαμε αποφασίσει κάτι συγκεκριμένο, άντε να πηγαίναμε μέχρι το καταφύγιο Πραμάντων, να παραδώσουμε και τη Ζάρα στα παιδιά και να γυρίσουμε από τα ίδια, άντε να κάνουμε και μια παράκαμψη από Μονή Αγ. Παρασκευής. Αμ δε…

Κάτι το τσουρ- τσουρ από κάποιες ψιχάλες στις 5:00 το πρωί και οι σκέψεις για κλειστό καιρό, κάτι να μη μας αφήσει το αγόορι μας μόνους μας, να χάσουμε την ημέρα μας κάνοντας τίποτα, καταλήξαμε να ξυπνήσουμε χαλαρά κατά τις 10, με ομολογουμένως κλειστό καιρό προς την Κακαρδίτσα. Βλέποντας ότι ο σεφ Φώτης δε ξυπνάει, βολευόμαστε με ελληνικό καφέ, σχεδιάζοντας την πορεία μας. Ο Αποστόλης θα έκανε ότι μπορούσε για να τη μεγαλώσει και τελικά τα κατάφερε.   

Κάνουμε την ίδια πορεία προς το καταφύγιο των Πραμάντων και στο ύψος που βλέπουμε τους καταρράκτες, ακολουθούμε την ταμπέλα για τη σπηλιά Κατσαντώνη. Ο Κώστας θα μας εξιστορήσει τις περιπέτειες του οπλαρχηγού, και τη μεγάλη επικράτεια που κάλυπτε με τις εξορμήσεις του (θεωρούσα ότι έδρασε περισσότερο στα Άγραφα, όπου υπάρχει και άλλη σπηλιά με το όνομα του). Η σπηλιά στην πραγματικότητα είναι μια τρύπα και πολύ κοντά βρίσκεται και το μοναστήρι της Αγ. Παρασκευής. Από το καταφύγι

ο έχουμε ενημερωθεί ότι υπάρχει μονοπάτι από το μοναστήρι για τα Πράμαντα, οπότε και το ακολουθούμε. Η σήμανση υποδειγματική, τα μανιτάρια στα φόρτε τους. Χρειάζεται λίγη προσοχή, όταν μπούμε σε ένα ρέμα που μας οδηγεί πιο ψηλά, μη ξεχαστούμε, έχοντας το νου μας για τα σημάδια που θα μας οδηγήσουν δεξιά, από σάρες στην αρχή και χαρακτηριστικά ξέφωτα στη συνέχεια, τελικώς στην κορυφή 1035 του χάρτη της Ανάβασης με κολωνάκι παρακαλώ.

Λίγη προσοχή στα πρώτα βήματα μετά την κορυφή, σε λίγο θα βγούμε σε δασικό και από κεί, το μονοπάτι στο δάσος, θα μας βγάλει στα πρώτα σπίτια ανατολικά του χωριού. Στάση στη μεγάλη πλατεία για τσιπουράκι και μπύρα. Υπολογίστε περίπου

2:00 – 2:15 καθαρές, χωρίς στάσεις. Η Στρογγούλα είναι κρυμμένη από βαριά συννεφιά και οι μαγαζάτορες στη Πράμαντα μαζεύουν σιγά-σιγά τα μαξιλάρια από τις καρέκλες στην πλατεία. Η επιστροφή μας θα γίνει από άλλο μονοπάτι (Τ2), το οποίο στην αρχή του είναι πλακόστρωτο, με ξύλινους φράκτες (τα ΕΣΠΑ να είναι καλά) και το οποίο πολύ γλυκά (συμφωνούν και οι ταλαιπωρημένοι μυς μου) μέσα από το δάσος Μαρκοπούλου θα μας ανεβάσει στον χωματόδρομο που έρχεται από τη μονή Αγ. Παρασκευής. Οι πρώτες ψιχάλες έχουν αρχίσει και λίγο πριν το χωματόδρομο θα βάλουμε τα αδιάβροχα μας. Εννοείται ότι από τη στιγμή που τα βάλαμε, η όποια βροχή έκοψε αισθητά. Στη διαδρομή μέχρι τώρα έχουμε βρει 2 βρύσες για νερό. 

Συνεχίζουμε στο χωματόδρομο προς την Αγ. Παρασκευή, μέχρι τη διασταύρωση για το καταφύγιο Πραμάντων. Αγνοούμε τα σημάδια του μονοπατιού, μιας και αυτό εξυπηρετεί περισσότερο την ανάβαση στη Στρογγούλα. Άλλα 1,5 χλμ στο χωματόδρομο μέχρι το καταφύγιο με αρκετή ομίχλη. Στάση για καφεδάκι, «απολογούμαστε» μιας και η Ζάρα ακολούθησε τους Αρτινούς στο Κρυάκουρα, άρα και η επιστροφή της θα καθυστερήσει, τιμούμε το μανιταρομεζέ της Πόλας και επιστρέφουμε σιγά σιγά στο ορμητήριο μας για να δοκιμάσουμε τις σημερινές σπεσιαλιτέ του Φώτη.

Ημέρα 3η

Τρίτη ημέρα αυτή της επιστροφής. Δευτέρα και δε δουλεύουμε. Τι ευτυχία…

Θα στεγνώσουμε ρούχα και σκηνές και με βαριά καρδιά θα ετοιμαστούμε για την επιστροφή. Μιλάμε με τα παιδιά του καταφυγίου, μας λένε για τα επόμενα σχέδια τους σχετικά με το καταφύγιο, τους ευχαριστούμε για τη φιλοξενία και επιλέγουμε για επιστροφή το Πέρασμα του Μπάρου. Όλη η διαδρομή είναι μια ανεπανάληπτη οδηγική εμπειρία. Οι γκρεμίλες στο δρόμο για Καλαρρύτες, η μονή Κηπίνας,  το αλπικό τοπίο προσεγγίζοντας τον Μπάρο, η μυθική (τουλάχιστον για μένα) πηγή Βλαχοδήμα Νικούλτσα, η κορυφή της Τσούμα Πλαστάρι, η θέα προς την υπόλοιπη Κακαρδίτσα, το Περιστέρι. Αλλά και η συνέχεια, παρέα με τον Ασπροπόταμο, μελαγχολώντας που για ακόμα μια φορά δεν υπάρχει χρόνος για κάτι ακόμη. Περνάμε πινακίδες με χωριά που θα θέλαμε να επισκεφτούμε (Ανθούσα, Χαλίκι, Μηλιά, Γαρδίκι, Αθαμανία). Θα αναγνωρίσουμε πλήθος γνωστών και άγνωστων κορυφών (ένα από τα χόμπι μας) και θα αποχαιρετιστούμε στην Πύλη Τρικάλων, μέχρι την επόμενη μάζωξη. 

Όλες οι φωτογραφίες από το τριήμερο:

Ημέρα 1η
Ημέρα 2η
Ημέρα 3η

Να ζήσουν η νύφη και ο γαμπρός...