Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Μεσσηνιακή Μάνη ή ο κατήφορος προς Νότο συνεχίζεται...


Η ιστορία επαναλαμβάνεται... όπως και πέρσι, τα πολλά χιόνια του Φλεβάρη, μας απομακρύνουν από τις αγαπημένες περιοχές της κεντρικής Ελλάδος, σε νοτιότερα κλίματα, πιο ζεστά και σαφώς λιγότερα χιονισμένα.

Το project για διάσχιση του Ταυγέτου “κάηκε” σχετικά γρήγορα, μετά τις πληροφορίες για πολύ χιόνι στο καταφύγιο και γενικά σε πολύ χαμηλά υψόμετρα.
Αφού λοιπόν πέρσι ήμασταν στο Μαλέα, τι μας έμενε;; Η Μεσσηνιακή Μάνη.
Ο αδερφός Αποστόλης σχεδίασε το πρόγραμμα με δυο γεμάτες περπάτημα πορείες.

Φύγαμε Παρασκευή μετά τη δουλειά, με τα κορίτσια να έρχονται να μας πάρουν από τα διυλιστήρια. Η Καλαμάτα δεν είναι και τόσο μακριά από την Αθήνα και σχετικά σύντομα θα φτάσουμε στη πρωτεύουσα της Μεσσηνίας, αφού πρώτα θαυμάσαμε το παγωμένο Αρτεμίσιο με φόντο το χαρακτηριστικό βράχο της Νεστάνης, θυμίζοντας μας πόσα ωραία τοπία έχει η Ελλαδίτσα μας.

Βόλτα λοιπόν στη παλιά Καλαμάτα με ξεναγό την Μεσσήνια Γεωργία, τσιπουράκι σε ωραίο μαγαζάκι και εύρεση στέγης. Στόχος η κάτω Βέργα, σαν εκκίνηση της πορείας για το Καλάθιο ή απλά Καλάθι. Ανηφορίζουμε εντυπωσιασμένοι αλλά και προβληματισμένοι από τα κτιριακά εκτρώματα των επιφανών νεόπλουτων της Καλαμάτας. Το Jazz της Χριστίνας θα βγάλει όλες τις απότομες ανηφόρες και θα δοκιμάσουμε στα τυφλά να βρούμε το κατάλυμμα μας. Με τους φακούς θα βρούμε ενα φυσικό εξώστη με ξαπλώστρα (!) και καταπληκτική θέα στην Καλαμάτα. Είμαστε αρκετά κουρασμένοι για στήσιμο σκηνών οπότε κάριματ – υπνόσακος και να’σου το ξενοδοχείο των χιλίων αστέρων. Η αλήθεια είναι ότι η υγρασία της θάλασσας θα μουσκέψει τους υπνόσακους αλλά θα την βγάλουμε σχετικά άνετα (και στεγνά) μέχρι το πρωί της επόμενης. Καφεδάκι, στέγνωμα υπνόσακων και χάζεμα της θέας από ψηλά.

Το μονοπάτι βρίσκεται max 5 μέτρα από το σημείο που παρκάραμε το αυτοκίνητο. Ξερολιθιές, μέσα από μικρούς ελαιώνες, ανεπτυγμένους σε αναβαθμίδες με πορεία για την Άνω Βέργα. Εκεί και στο πρώτο σημείο ξεκούρασης θα συμβεί το παράδοξο. Ο άνθρωπος που βάσει της περιγραφής του στο περιοδικό Ανεβαίνοντας μας έφερε μέχρις εδώ – εμπνευστής για πολλές από τις εξορμήσεις μας, περνάει μπροστά μας και μας ρωτάει προς τα που πάει το μονοπάτι. Είναι ο Μίλτος Ζέρβας.

Βγαίνοντας από το χωριό (Άνω Βέργα), περνάμε από αλώνια, βλέποντας το κύριο όγκο του βουνού, αλλά και τον τεράστιο και συνάμα ήρεμο κόλπο της Καλαμάτας.  Πολύ ωραίο μονοπάτι – σκάλα μας φέρνει σε διάσελο, όπου το σκηνικό αλλάζει δραματικά. Πυκνό δάσος, εμφανής πτώση θερμοκρασίας και οι πρώτες χιονούρες. Ακολουθούμε τα βήματα του κου Ζέρβα και της παρέας του και σχετικά γρήγορα βγαίνουμε στον χωματόδρομο που καταλήγει στο ξωκκλήσι του Πρ. Ηλία (δευτερεύουσα κορυφή του βουνού).

Ο Ταύγετος (και ειδικότερα το Χαλασμένο) κλέβουν την παράσταση, η ομάδα έχει χωριστεί. Οι μεν χαζεύουν τη θάλασσα, οι δε το βουνό. Πόσο χιόνι έχει ο Ταύγετος...
Μετά τη σχετική ξεκούραση στην κορυφή, επιλέγουμε να κινηθούμε προς τη κύρια κορυφή. Φαίνεται κοντά αλλά οι διαδοδικές ράχες μας αποθαρύνουν. Επιλέγουμε να πάρουμε τον χωματόδρομο, αναζητώντας το άλλο μονοπάτι που θα μας φέρει στο διάσελο, αλλά το αρκετό χιόνι στην ΒΑ πλευρά του βουνού, δε μας βοηθάει. Οι στοιχειώδεις γνώσεις προσανατολισμού και αναγνώριση του αναγλύφου δε θα μας επιτρέψουν να χαθούμε και από την ρεματιά θα βγούμε στο μονοπάτι της ανάβασης και από τα ίδια πίσω στην Άνω και στην συνέχεια στη κάτω Βέργα. Γεμάτες 6 ώρες περπατήματος και μας μένει ελάχιστος χρόνος για το απογευματινό καφεδάκι στο σημείο της χθεσινής κατασκήνωσης.

Επόμενος στόχος η Καρδαμύλη, και αναζήτηση του νέου καταλύμματος.  Το εκκλησάκι στη γέφυρα της Κοσκάρακας που μας πρότεινε συνάδελφος Μεσσήνιος, καλή λύση, αλλά κάποιος έχει ξεχάσει ανοικτές τις πόρτες του φαραγγιού, ψηλά από τον Ταύγετο. Πλησιάζουμε προς την Καρδαμύλη και δε βρίσκεται κατάλληλος χώρος. Τελικώς, θα επιλεχθεί ο Πρ. Ηλίας, (χωρίς στέγαστρο), και θα βολευτούμε όλοι (πλην Γεωργίας) στην σκηνή του Αποστόλη, αφού πρώτα μαγειρέψουμε τα ζυμαρικά μας.

Την επομένη, κατηφορίζουμε προς την Καρδαμύλη, και καθυστερούμε χαρακτηριστικά να ξεκινήσουμε, ψάχνοντας για πηγή με νερό (που;; ατην Μάνη!), εφημερίδα, μήπως και στεγνώσουν λίγο τα παπούτσια μου, που πήραν νερό από το Καλάθι. Με τα πολλά, ξεκινάμε λίγο προν τις 11, αναζητώντας το μονοπάτι για Αγ. Σοφία. Δεν έχουμε κάνει ούτε 500 μέτρα και ψάχνουμε για τα επόμενα σημάδια. Είμαστε στην παλαιά Καρδαμύλη και το θέαμα είναι εκπληκτικό. Το εντυπωσιακό καμπαναριό του Αγ. Σπυρίδωνα δεσπόζει στο χώρο.

Συνεχίζουμε σε εντυπωσιακό πλακόστρωτο μονοπάτι που κινείται δίπλα στο φαράγγι του Βυρού. Σύντομα εμφανίζεται και η μονή του Λυκακίου. Είμαστε ήδη σε χωματόδρομο που κατηφορίζει προς τη κοίτη του φαραγγιού. Νέες επιλογές. Μονοπάτι πάει προς τη μονή Σωτήρος αλλά εμείς επιλέγουμε το μονοπάτι προς Καλύβες και στη συνέχεια προς το Πεδινό με τα εντυπωσιακά παλιά κτίρια. Εν μέσω πυροβολισμών από ανήσυχους κηνυγούς,  βρισκόμαστε στα Τσέρια, και ήδη ονειρεύομαι τη στάση για μπύρα με λίγο σύγκλινο. (Πολλά θέλω;;)

Οι ντόπιοι θα μας ενημερώσουν πως πλέον από τα πέντε καφενεία λειτουργεί μόνο ένα και αυτό όχι όλες τις ώρες, οπότε κάνουμε υπομονή για μια στάση στο Εξωχώρι. Κατευθυνόμαστε προς το βαρυσυνεφιαμένο φαράγγι του Βυρού με τις απότομες πλαγιές του Άγιου Θόδωρου και την απίστευτη σκάλα – μονοπάτι που μας κατεβάζει 250 μέτρα χαμηλότερα, για να περάσουμε απέναντι και να ανηφορίσουμε προς το πρώτο συνοικισμό του Εξωχωρίου. Το πρώτο καφέ θα μας φανεί υπερπαραγωγή και οι πρώτες σταγόνες θα επισπεύσουν την εύρεση προσωρινής στάσης. Η βοήθεια αλλοπρόσαλλου (!) ντόπιου δε θα βοηθήσει σημαντικά αφού η μεσημεριανή σιέστα κρατάει κλειστά όλα τα διαθέσιμα καφενεία – ταβέρνες. Επιλέγουμε νέο μονοπάτι, το οποίο αργήσαμε να βρούμε την αρχή του (και αφού ο ντόπιος θεωρούσε βέβαιο ότι δε θα βρούμε) και οδηγούμαστε στους Αγ. Πάντες αφού πρώτα περνάμε από ένα ακόμη ξωκκλήσι, χαζεύοντας τη φοβερή εναλλαγή χρωμάτων (βαρυσυννεφισμένος ουρανός προς Ταύγετο, και ηλιόλουστο σκηνικό προς τη θάλασσα), βγαίνουμε στο μονοπάτι που πήραμε το πρωί και χαζεύοντας για δεύτερη φορά την Παλαιά Καρδαμύλη, ολοκληρώνουμε τη διαδρομή μας.

Μικρή βόλτα στο χωριό, στάση για καφέ και οι ουρανοί ανοίγουν. Πολλή βροχή αλλά είμαστε στεγνοί (ακόμη!). Παρόλο ότι ο σχεδιασμός της εκδρομής προέβλεπε μαγείρεμα, λίγο η βροχή, λίγο η παρέα, θα επιλέξουμε τελικά, μαγαζί το οποίο περισσότερο έμοιαζε με χαρτοπαικτική λέσχη, με ιδιοκτήτη με τυπική φάτσα Καλαματιανού. Οι δυο γιγάντιαιες οθόνες τηλεόρασης μας αποσυντόνισαν, αλλά τεικά τα σουβλάκια που δοκιμάσαμε μαζί με το κρασί, ήταν πολύ καλύτερα από το αναμενόμενο.

Επιστροφή στον Πρ. Ηλία και ενώ η βροχή έχει σταματήσει. Αποφασίζουμε να στήσουμε και τις δυο σκηνές. Την μια στο χώμα και την άλλη στο προαύλιο. Η βροχή θα ξεκινήσει και θα κορυφωθεί γύρω στις 3. Κάπου εκεί τα στεγανά της Marmot του Αποστόλη θα σπάσουν και θα δημιουργήσουν συνθήκες μικρο πλημμύρας. Το Jazz της Χριστίνας να είναι καλά που πέφτουν πλήρως τα καθίσματα και χάρισαν λίγες ώρες στεγνού ύπνου στα παιδιά. Εννοείται ότι δεν έβρεξε άλλο το βράδυ. Πρωινός καφές με την παρέα σκύλου που ήρθε στην παρέα μας , αλλά ο ουρανός είναι φορτωμένος. Με τις πρώτες σταγόνες διαλύουμε την κατασκήνωση και χωρίς πολλά – πολλά επιστρέφουμε προς την Αθήνα. Η σκάλα του Μπίλιωβου θα πρέπει να περιμένει. Μικρή στάση στην Τρίπολη και θα προλάβουμε να περάσουμε στο τσακ από το Αρτεμίσιο, πριν αναλάβουν τα εκχιονιστικά.

Δεν ήταν και άσχημα! Ε, παιδιά;;;

Δεχόμαστε και χορηγίες από την Honda! (Σας είπα πόσο οικονομικό είναι;;)