Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Ερύμανθος (Καλλιφώνι)


Μας έτρωγε καιρό η επιθυμία για μια ανάβαση στον Ερύμανθο. Τελικά αυτό που χρειάστηκε ήταν ένα μήνυμα του Φίλου και προέδρου του Ορειβατικού Άργους Κώστα για ανάβαση στο Καλλιφώνι. Για το συγκεκριμένο ΣΚ θέλαμε κάτι χαλαρό, κάτι πιο κοντινό αλλά το Καλλιφώνι ήχησε σαγηνευτικά στα αυτιά μας.

Αφού κανονίσαμε τα στοιχειώση (σκηνή, αυτοκίνητο, γκαζάκια, φαγητά, κτλ), αναχωρήσαμε Σάββατο μεσημέρι από τη βροχερή Αθήνα με προορισμό την Άνω Βλασία Αχαΐας. Κυριολεκτικά στο δρόμο θα αποκτήσουμε μια νέα συμμετοχή, αφού ο Μάκης που έπαιρνε τα μπάνια του στο Λουτράκι αποφάσισε να έρθει μαζί μας. Αφού κάναμε έναν αχρείαστο κύκλο γύρω από τη Ι.Μ Λαύρας, και μια λάθος πορεία προς Κέρτεζη μετά τα Καλάβρυτα, καταλήξαμε στο Μετόχι Βλασίας όπου και ξεκινάει η ανάβαση για το Καλλιφώνι. Περιμένοντας τον Πρόεδρο, κάναμε μια διευρεύνηση του μονοπατιού και διαπιστώσαμε ότι είναι πολύ καλά σηματοδοτημένο. Επιτέλους συνάντηση με τον Πρόεδρο, με παρέα την Σταυρούλα (την είχαμε συναντήσει στην Καρυά Αργολίδος, όταν ανεβήκαμε το Αρτεμήσιο), αποφασίζουμε να ανηφορίσουμε για Ανω Βλασία και να ερευνήσουμε και το μέρος της διανυκτέρευσής μας.

Οι ΑΛΛΟΥ ΓΙΑΛΛΟΥ λόγω της βολικότητας στον ύπνο, προτιμήσαμε να ξαποστάσουμε πρώτα στην ταβέρνα του χωριού και να δοκιμάσουμε το τοπικό τσίπουρο μαζί με τον Μάκη αναμένοντας τα παιδιά που θα έστηναν τριγύρω. Δείπνο στην εν λόγω ταβέρνα, (δε τρελαθήκαμε από το φαγητό και ήταν λίγο τσιμπημένες οι τιμές), κουβεντούλα και ώρα για ύπνο. Το σημείο που επέλεξαν τα παιδιά ήταν όντως πολύ καλό, μεγάλο αλώνι, σχετικά καθαρό και με τρελή θέα προς το κύριο όγκο του Ερυμάνθου (Μουγγίλα) αλλά και το νεκροταφείο του χωριού. Εγερτήριο στις 06:30, πρωινός καφές, τιμήσαμε και το μπουφέ, στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο της εταζιέρας του αυτοκινήτου του Προέδρου, και αφού πήραμε επιπρόσθετες πληροφορίες από κάτοικο της περιοχής αναχωρήσαμε για το Μετόχι Βλασίας, όπου και ξεκινήσαμε την πορεία μας, περίπου στις 08:20.

Το μονοπάτι ξεκινά 200 μέτρα από το ταβερνάκι πάνω στο δρόμο, σε υψόμετρο περίπου 800μ., μέσα σε πυκνό ελατόδασος, με ήπια κλίση, βρίσκει χωματόδρομο τον οποίο και τέμνει, συνεχίζει παράλληλα με ρεματιά, για λίγο γίνεται πιο απότομο, όπου βγαίνει για δεύτερη φορά (και τελευταία) σε τέλος χωματόδρομου. Το μονοπάτι κάνει μια μεγάλη καμπή για να βγει από το δάσος σε χαρακτηριστικό λιβάδι με ποτίστρα και στάνη στην κορυφή του λόφου. Ευθεία μπροστά, ανοίγεται μεγάλο βράχινο λούκι που οδηγεί στο διάσελο της κορυφής. Εμείς προτιμούμε στο ύψος της ποτίστρας και του μικρού μποστανιού να φύγουμε ανηφορικά δεξιά προς την καλύβα, από όπου έχει κανείς άπλετη θέα προς τον Ερύμανθο. Στη συνέχεια, και χωρίς σημάδια, τραβερσάροντας ελαφρώς κατηφορικά, συναντάμε βράχινο ζωνάρι και χαρακτηριστικό ξύλινο γεφυράκι που οδηγεί σε λούκι (τα σημάδια επανεμφανίζονται) το οποίο και ανεβάζει μέχρι το διάσελο της κορυφής. Εκεί που τελειώνει το βράχινο λούκι (περίπου στα 1830μ.) τα σημάδια φεύγουν αριστερά προς το τελευταίο κομμάτι (κώνο της κορυφής).

Η θέα είναι εντυπωσιακή, λύνονται εν πολλοίς οι απορίες μας για το πέρασμα στις 3 Γυναίκες (δε περνάει), ο άγριος όγκος του Ερυμάνθου με τις πολλές κορυφές, οι μικρές πεδιάδες στα πόδια μας, το Παναχαικό, τα βουνά της Ορεινής Ηλείας. Ανάβαση σε 3 ½ ώρες. Κατάβαση από τα ίδια, τα σύννεφα που εδώ και ώρα στέκονταν απειλητικά γύρω μας, αρχίζουν και φέρνουν τις πρώτες σταγόνες. Με το που βγαίνουμε στο τέλος του λουκιού πάνω από τις ποτίστρες, ρίχνει αρκετά και αρχίζουν και τα πρώτα μπουμπουνητά. Αποφασίζουμε να φύγουμε ευθεία κάτω στο δάσος και να μην επισκεφτούμε τη στάνη (παρόλο που είχαμε επίσημη πρόσκληση από τον τσοπάνο της περιοχής). Στην αρχή του δάσους περιμένουμε τη Σταυρούλα και τον Αποστόλη που κατεβαίνουν πιο αργά, και όλοι μαζί παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.

Το θέαμα στην είσοδο του μονοπατιού είναι αποκαρδιωτικό. Σκουπίδια παντού. Αλλάζουμε ρούχα και κάνουμε μια μικρή στάση για φαγητό στην μοναχική ταβέρνα πάνω στο δρόμο. Γελάσαμε με τη ψυχή μας με τα ανέκδοτα των παιδιών και αφού αποχαιρετιστήκαμε, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Αποφασίσαμε να αλλάξουμε το δρομολόγιο επιστροφής και να περάσουμε από τον ορεινό όγκο του Κλωκού μέσω Αιγίου. Στενός απολαυστικός φιδώτος ασφαλτόδρομος αλλά το θέαμα των καμένων μας αποκαρδιώνει. Η έκταση των καμένων πάνω από το Αίγιο είναι απελπιστικά μεγάλη. Όπου και να κοιτάξεις, θα βρεις έναν μαυρισμένο λόφο.

Κρίμα...

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Νυχτερινή Δίρφυς - Ελικώνας

ΔΙΡΦΥΣ


Θέλοντας να συνεχίσουμε την περσινή παράδοση νυχτερινής ανάβασης στη Δίρφυ συνοδεία της Πανσελήνου του Σεπτέμβρη, εγκαταλείψαμε την «όμορφη» πόλη μας αργά το απόγευμα. Την ίδια ιδέα δυστυχώς είχαν και χιλιάδες άλλοι «συμπολίτες» μας. Δοκιμάστηκαν αρκετά τα νεύρα μας με νέα καθυστέρηση πριν τη γέφυρα της Χαλκίδας λόγω έργων για την κατασκευή του νέου δρόμου. Με αυτά και αυτά φτάσαμε περίπου 22:30 στη Στενή και σταματήσαμε για γρήγορο δείπνο, περιμένοντας και τους υπόλοιπους δυο της παρέας (οι 2 Δημήτρηδες από το γύρο του Mont Blanc). Με το αυτοκίνητο φτάσαμε σχεδόν στο Λειρί και ανηφορήσαμε περασμένες δώδεκα στην φωτισμένη από το ολόγιομο φεγγάρι ράχη, προς τις Πόρτες και στη συνέχεια για την κορυφή. Αυτή τη φορά χρησιμοποιήσαμε και τους φακούς αλλά σας διαβεβαιώ πως μπορείτε και χωρίς αυτούς. Σε 1 ώρα και 10 λεπτά ήμασταν ακριβώς στο ενδιάμεσο των δυο κορυφών, οι δυο Δημήτρηδες κατεύθύνθηκαν προς την κύρια κορυφή, ενώ εμείς προτιμήσαμε να βρούμε ένα ίσιο μέρος για ύπνο, ανάμεσα στα βράχια και τα αγκάθια. Γιόρτάσαμε την ανάβαση με ψημένη ρακή και λίγους ξηρούς καρπούς, χαζέψαμε την υπέροχη θέα τριγύρω και πέσαμε για ύπνο, Σημειωτέον, ότι μόνο ένα διακριτικό αεράκι μας συνόδευσε για τις επόμενες ώρες μέχρι το ξημέρωμα. Σπάνιο φαινόμενο για τη Δίρφυ Οι Δημήτρηδες, όντας δουλευταράδες, έπρεπε να σηκωθούν νωρίς την επομένη διότι εργάζονταν. Μαζί με αυτούς σηκωθήκαμε και εμείς γύρω στις 06:30 για να απολαύσουμε το εντυπωσιακό ξημέρωμα από την άλλη άκρη του Αιγαίου. Αρκετό κρύο και συνέχιση του ύπνου μέχρι τις 9, όπου πλέον οι υπνόσακοι μας ξεματούσαν από τις καυτές ακτίνες του ήλιου. Καφεδάκι στα 1700μ, επιστροφή από τα ίδια στο Λειρί και στη συνέχεια στη Στενή.

ΕΛΙΚΩΝΑΣ (Μεγάλη Λούτσα)


Αφού λοιπόν φύγαμε από την Εύβοια, δε μας έκανε καρδιά να γυρίσουμε Αθήνα, οπότε αναζητούσαμε νέο στόχο. Μιας και υπήρχε αρκετός χρόνος για την πρόσβαση του επόμενου στόχου, επιλέχθηκε τελικώς ο ελατοσκέπαστος Ελικώνας. Πιάσαμε τον δρόμο Θήβας – Λειβαδιάς, μικρή στάση για φαγητό στην Αλίαρτο, και στη συνέχεια από διασταύρωση για Αγ. Άννα, Αρβανίτσα με τελικό προορισμό το Κυριάκι. Εντυπωσιαστήκαμε από το πόσο μεγάλο είναι το χωριό, πόσο κόσμο κρατάει, δε βρίσκαμε καν χώρο για να παρκάρουμε. Αφού ήπιαμε το καφεδάκι μας, κάναμε μια μικρή βόλτα, αναζητήσαμε τα παιδιά του Ορειβατικού Κυριακίου και γυρίσαμε στο κεντρικό πεζόδρομο, όπου τελικά μας βρήκε ο πρώην πρόεδρος του ορειβατικού, ο Κύριος Φωκίωνας και καθήσαμε να τα πούμε συνοδεία τσίπουρου. Μάθαμε πολλά πράγματα, πολλά μονοπάτια, ιστορίες για τις πρόσφατες φωτιές και σιγά-σιγά αποσυρθήκαμε στο εκκλησάκι του Αγ. Γεωργίου που θα ήταν και η αφετηρία της αυριανής μας εξόρμησης. Ξύπνημα γύρω στις 07:00 και αναχώρηση 45 λεπτά αργότερα.

Παίρνουμε τον χωματόδρομο που ξεκινά στο ύψος του Αγ. Γεώργη και κινούμαστε ανηφορικά προς το χωριό (Κυριάκι). Παρ’όλες τις αναλυτικές πληροφορίες που είχαμε πάρει, θα προσπεράσουμε το σημείο που θα έπρεπε να τραβερσάρουμε ανηφορικά στο βουνό (τοποθεσία Βουζέ), με αποτέλεσμα να κάνουμε άλλα 2 χιλιόμετρα (πάντα στο χωματόδρομο) και να απομακρυνόμαστε επικύνδυνα από το χωριό. Δεν αγχωνόμαστε. Άλλωστε η λύση είναι γνωστή, δοκιμασμένη και πετυχημένη. Κάθετη πορεία μέσα στο ομολογουμένως πυκνό δάσος και πορεία προς την κορυφή Δαρμένι (1177μ).

Στη συνέχεια κατέβασμα σε χαρακτηριστικό λιβάδι όπου επιτέλους βρίσκουμε το πολύ καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι που έρχεται από την τοποθεσία Βουζέ. Ανηφορική πορεία πάνω στη ράχη, για λίγο θα το ξαναχάσουμε, αλλά η κορυφογραμμή ειναι τόσο χαρακτηριστική που δεν επιτρέπει τέτοια χασίματα (κρίμα). Βγαίνουμε σε εντυπωσιακό ξέφωτο και μπροστά μας η Μικρή Λούτσα. Συνέχεια στη δεξιά πλευρά του βουνού, βρίσκουμε τη ταμπέλα προς Κυριάκι και κορυφή, ανεβαίνουμε στην κορυφή με το κολωνάκι και το μισοτελειωμένο κτίσμα. Θαυμάζουμε τη θέα προς όλες τις κατευθύνσεις, το Τζίβερι στα Νότια, τον κόλπο της Αντίκυρας ΝΔ, στα ανατολικά την Παλιοβούνα, πιο μέσα τα Γεράνεια, τη Ζήρεια και τον Χελμό, στα Δυτικά τον Παρνασσό, προτιμούμε να μην ανέβουμε στην κύρια κορυφή, παρόλα αυτά συνεχίζουμε την πορεία μας προς αυτή, αλλά επιχειρούμε κάθετη κατάβαση από απότομη πλαγιά (είμαστε άλλωστε λάτρεις του sara drifting ή sarring) και σε 40 λεπτά είμαστε πάλι στο εκκλησάκι του Αγ. Γιώργη. Χονδρικά 5 ώρες για αυτή την κυκλική πορεία.

Ευχαριστούμε πολύ τους φιλόξενους κατοίκους του Κυριακίου, τον κύριο Φωκίωνα και τον κύριο Κώστα για τις πολύτιμες πληροφορίες και το τσιπουράκι.
Η ευρύτερη περιοχή είναι πανέμορφη, έχει πολλές πεζοπορικές διαδρομές και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα την ξανά-ματά επισκεφτούμε.