Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

Όλυμπος (Κόψη Σκολιού - Ρέμα Ξερολακκίου)


Η ιδέα είχε πέσει εδώ και καιρό. Όλυμπος αλλά όχι από τα γνωστά. Μετά από τη σχετική μελέτη, αποφασίστηκε ανάβαση από Κόψη Σκολιού και κατάβαση από Μπαρμπαλά με διανυκτέρευση στον Κάκκαλο. Λόγω ότι ο Όλυμπος «φοριέται» πολύ το καλοκαίρι, δεν καταφέραμε να «κλείσουμε» διανυκτέρευση εντός του καταφυγίου, οπότε η ανάβασή μας θα γινόταν ακόμα πιο δύσκολη, μη πω πιο βαριά.

Μετά απο συνομιλίες με γνώστες του Ολύμπου, ξεκαθαρίσαμε και το τελικό πρόγραμμα, θέλοντας να επιστρέψουμε εκεί που θα αφήναμε τα αυτοκίνητα. Οπότε το πρόγραμμα κατάβασης άλλαξε και θα γυρνάγαμε από Χρηστάκη–Μεγάλη Γούρνα και ρέμα Ξερολακκίου. Διανυκτέρευση για την Παρασκευή το βράδυ ορίστηκε γενικά το χωριό Πέτρα. Αφού βρήκαμε οδηγούς, αυτοκίνητα και συμμετέχοντες χωριστήκαμε σε δυο ομάδες και μετά τις απαραίτητες μα συνάμα δύσκολες συννενοήσεις, πήραμε την Εθνική για Λαμία – Λάρισα – Κατερίνη. Ο υπογράφων συνόδευε την Αλέκα και την Χριστίνα, γνωστές Ανδινίστριες με τουλάχιστον 2 επιτυχημένες ανάβάσεις σε βουνά της Λατινικής Αμερικής πάνω από τα 5000μ. Το δέος ήταν αρκετό αλλά ξεπεράστηκε νομίζω αρκετά γρήγορα. Πρώτη καθυστέρηση στην Υλίκη και στάση στον Καραβόμυλο για γρήγορο δείπνο. Νυχτερινή οδήγηση για Κατερίνη, πληροφορίες από τον γραφικό περιπτερά που έχει βαρεθεί να σχεδιάζει τον τρόπο εξόδου από τους δαιδαλώδεις δρόμους της πόλης του σε περίεργους ανθρώπους που ψάχνουν τον Όλυμπο.

Φτάνουμε στην Πέτρα γύρω στη 01:15, τα παιδιά με το άλλο αυτοκίνητο (Πάνος, Αποστόλης και Μαρουσάκια) μας προλαβαίνουν πριν κοιμηθούμε στο κιόσκι ακριβώς έξω από το χωριό.

Ξύπνημα κατά τις 06:30, ο καιρός είναι βαριά συννεφιασμένος αλλά η ομάδα δεν απογοητεύεται και προωθείται με τα αυτοκίνητα μέχρι τις σπηλιές στο ρέμα Ναούμ. Εκεί πλέον πεζοί περνάμε τις σπηλιές και στη δεύτερη αριστερή στροφή του δρόμου μπαίνουμε ευθεία πάνω στην πλαγιά, που γρήγορα γίνεται κόψη με αρκετή κλίση. (Το κανονικό μονοπάτι ξεκινάει 2-3 στροφές παραπάνω, υπάρχει πέτρα με σημάδι). Ευτυχώς η χορταριασμένη πλαγιά δε γλυστράει, η παρέα ξεκινάει γερά και θα ανέβει σχεδόν 450 μέτρα υψομετρικής την πρώτη ώρα. Από ένα σημείο και μετά, υπάρχουν κόκκινα σημάδια πάνω στα δέντρα που δεν επιτρέπουν χασίματα. Απαραίτητες ανάσες και σε άλλα 40 λεπτά θα βρούμε τα χαρακτηριστικά κόκκινα σκαλοπάτια που κάνουν πολύ πιο απλή την ανάβαση του συγκεκριμένου βράχινου περάσματος. Στο εν λόγω σημείο υπάρχει και εναέριο συρματόσκοινο (!) (προφανώς για ασφάλιση χειμερινών συνθηκών).
Η κόψη συνεχίζει με κλίση, ο άστατος καιρός δε μας επιτρέπει να χορτάσουμε αριστερά και δεξιά μας τα Μεγάλα και Μικρά Καζάνια αντίστοιχα έως ότου βρίσκουμε ευθύ κομμάτι με κυρίαρχη βλάστηση τα ρόμπολα, σημάδι ενάρξεως του αλπικού τοπίου και αποχαιρετισμό του δάσους. Θεωρητικά, εδώ είναι και το 1ο μπαλκόνι, όπως αναφέρεται και από τον Βασίλη Μαμούρη, στο σχετικό άρθρο του Ανεβαίνοντας (Νο 40). Δεν έχουμε ιδέα τι πρόκειται να ακολουθήσει. Ασταθής σάρα που δε σου επέτρεπε να κάνεις δυο συνεχόμενα βήματα μπροστά.. Θα χρειαστούμε τουλάχιστον 2 ½ ώρες για λιγότερο από 500 μέτρα υψομετρικής.

Η κατακόρυφη πορεία προς το Σκολιό αναβάλλεται και η ομάδα προτιμά αντίστοιχη τραβερσαριστή προς χαρακτηριστικό κούκο, στο διάσελο που ενώνει Σκολιό – Χρηστάκη, έχοντας δίπλα μας τα εντυπωσιακά Μικρά Καζάνια. Συνεχίζουμε τη τραβέρσα κάτω από το Σκολιό (όντας στο μονοπάτι Ε4) προς τη Σκάλα και στη συνέχεια αποφεύγουμε τον Μύτικα από Ζωνάρια, μιας και δεν υπάρχει διάθεση για ανάβαση στην κορυφή και ολοκληρώνουμε τη σημερινή μας πορεία έξω από το καταφύγιο του Κάκκαλου.

Με μεγάλη χαρά βρίσκουμε τον καλό μας φίλο, εξαιρετικό αναρριχητή, αλλά πάνω από όλα άνθρωπο Δημήτρη Δασκαλάκη (100 πόντοι). Τι, τζάμπα μας κέρασε τόσες τσικουδιές;;
και τον εξυπηρετικότατο – ευγενέστατο διαχειριστή του καταφυγίου Μιχάλη Στύλλα (ή κατά κόσμον Mike).

Η ομάδα είναι κουρασμένη – πεινασμένη, στήνει γρήγορα τις σκηνές και απολαμβάνει σύντομα την θαλπωρή – ζεστασιά του καταφυγίου. Ο γράφων στην λογική του ελαφριού σακιδίου θα ξεχάσει γάντια – fleece – σκούφο και θα τον «δαγκώσει ελαφρώς» με αποτέλεσμα να μην απολαύσει όσο θα ήθελε τη θέα – τελευταίο φώς έξω από το καταφύγιο. Ύπνος σχετικά νωρίς και εγερτήριο στις 07:00. Η ομάδα συνεχίζει να μην έχει όρεξη για κορυφή, και θα μαζέψει τα πράγματα της για επιστροφή από τα ίδια. Στα Ζωνάρια θα χωριστούμε και συνοδεία των δυο ανδινιστριών, Αποστόλη και εμού, θα ανέβουμε από το μονοπάτι δίπλα στο Λούκι του Μύτικα, που βγάζει μεταξύ Κακόσκαλας – Σκάλας. Θα περάσουμε ένα λούκι 20-25 μέτρων σχετικά έυκολα, και θα ξεκουραστούμε στο χαρακτηριστικό χαοτικό σχίσμα που βλέπει κανείς τα Καζάνια. Τα κορίτσια είναι τόσο συνεπαρμένα που ανάβουν τσιγάρο. Θα περάσουν από μπροστά μας τυπικοί Έλληνες περίεργοι «Ορειβάτες» με αθλητικά παπούτσια χωρίς κράνος, άλλοι πάλι ουρλιάζουν κατεβαίνοντας την Κακόσκαλα, γενικά αποκαρδιωτικά πράγματα.

Οι υπόλοιποι τρεις της παρέας κάνουν το κύκλο από Ζωνάρια και μας περιμένουν δίπλα στην κορυφή της Σκάλας. Ξεκινάμε την από κοινού πορεία για Σκολιό και η συνάντηση με άλλους ορειβάτες θα αποβεί καθοριστική αφού μας καθοδηγούν στο μονοπάτι Ε4 για Μεγαλή Γούρνα – Κατ. Χρηστάκη και όχι προς Αγ. Αντώνη – ΚΕΟΑΧ – Ολυμπιάδα που πρότεινε ο υπογράφων (-100 πόντοι). Βρίσκουμε το καταφύγιο ανάγκης κάτω από το Χρηστάκη και στη συνέχεια τη ξεραμένη ρεματιά που θα μας οδηγήσει μετά από 2 ½ ώρες σε χωματόδρομο με φράκτη και στη συνέχεια στον αντίστοιχο κεντρικό που συνδέει Κοκκινοπλό με Πέτρα. Είμαστε πια στα αυτοκίνητα μας, αλλάζουμε και αναζητούμε μέρος αναπλήρωσης της χαμένης ενέργειας του ΣΚ. Παράξενο ή όχι, παίρνοντας διαφορετικό δρόμο από αυτό του Σαββάτου θα πέσουμε στην μοναδική ταβέρνα του χωριού όπου θα τιμήσουμε σχεδόν όλο το μενού και παραλίγο να πνίξουμε και την Αντιπρόεδρο του ΕΠΟΣ Φυλής (Χριστίνα) με τα αστεία μας. Τελος καλό, όλα καλά.

Ευχαριστούμε όλους τους συμμετέχοντες για την διάθεση - εμπιστοσύνη και ειδικότερα την Χριστίνα για την παρθενική της εμφάνιση.

Κλείνοντας θα θέλαμε να ευχηθούμε στον Μάκη (ο οποίος επρόκειτο να ακολουθήσει τους Αλλού Γιαλλού στον Όλυμπο, αλλά δε τα κατάφερε) ταχεία ανάρρωση, μετά το τροχαίο που είχε το απόγευμα του Σαββάτου, γιατί ως γνωστόν έχουμε αφήσει εκκρεμότητες στον Κρυάκουρα (και όχι μόνο).

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

ΤΑΥΓΕΤΟΣ - ΧΑΛΑΣΜΕΝΟ ΒΟΥΝΟ

Γράφει ο Ααποστόλης Στεργίου
Οι προβλέψεις για το σαβ/κο 4-5 Ιουλίου δεν ήταν και οι καλύτερες δυνατές. Ισχυρές καταιγίδες σε όλα σχεδόν τα ορεινά, που σε συνδυασμό με την εποχή δεν αφήνουν περιθώρια του να βρίσκεσαι σε μια κορυφογραμμή, παρέα με την βαριά συννεφιά και τις αστραπές. Υπήρχε όμως και ένα σημείο της χώρας μας που δεν θα ερχόταν αντιμέτωπο με την κακοκαιρία. Αυτό βάλθηκε να ανακαλύψει ο καλός φίλος και συνάδελφος, Μάκης Μπονάρος. Το τηλεφώνημα του το Σάββατο το πρωί, ενώ απολάμβανα το καφεδάκι μου στη παραλία του Κιάτου, ήταν προστακτικό. “Λέω να πάμε στον Ταΰγετο, να ανέβουμε το Χαλασμένο. Μόνο εκεί δεν δίνει βροχές”.
Λίγες ώρες αργότερα, είμαστε στο κέντρο της Κορίνθου, αφήνουμε το ένα αμάξι και μπαίνουμε γρήγορα γρήγορα στο IGNIS όπου σε μιάμιση ώρα είμαστε ήδη στην Σπάρτη για φαγητό. Χωρίς καθυστερήσεις παραγγέλνουμε τις απαραίτητες πρωτεΐνες σε σουβλακερί της πόλης!! Το πολύ μία ώρα αργότερα, ανεβαίνουμε τις τελευταίες ανηφορικές στροφές, συνοδεία λάσπης από την απογευματινή μπόρα, πριν από το καταφύγιο του ΕΟΣ Σπάρτης στα 1560μ. Εκεί θα βρούμε μια παρέα από Αθήνα με μηχανές, να έχουν ανάψει φωτιά δίπλα ακριβώς στη ταμπέλα που απαγορεύει το άναμμα φωτιάς στο χώρο του καταφυγίου!!! Με συνοπτικές διαδικασίες απλώνουμε τους υπνόσακους στην βεράντα κάτω ακριβώς από εκατοντάδες χιλιάδες αστέρια.
Με τις πρώτες ακτίνες του Ήλιου είμαστε ήδη στο καλογραμμένο μονοπάτι για τις Πόρτες. Η ζέστη κάνει από νωρίς την εμφάνιση της μα εμείς δεν πτοούμαστε, σε μία ώρα και κάτι φτάνουμε το πάντα αέρινο διάσελο μεταξύ Πρ. Ηλία και Αθάνατης Ράχης και σε λίγα λεπτά, περίπου 1ω 45λ από το καταφύγιο, κάνουμε τη πρώτη μας στάση στα 2300μ της Αθάνατης Ράχης, γνωστής και ως Ομορφοξάγναντο!! Ακολουθούμε πιστά τις οδηγίες του Μάκη που είχε πρωτοκάνει την διαδρομή πριν αρκετά χρόνια. Πίσω μας αλλά τραβερσαριστά, μας ακολουθεί η ομάδα του ΕΟΣ Αθηνών αποτελούμενη από 8 άτομα. Εμείς συνεχίζουμε να κατηφορίζουμε την κορυφογραμμή που εδώ ακούει στο όνομα Σάπια Ράχη. Παρέα μας θα έχουμε για λίγο τον Περικλή Βέργαδο, έναν δυνατό 65άρη συνταξιούχο που παράτησε την Αθήνα για να αγοράσει σπίτι στην Αναβρυτή όπου ζει εδώ και τρία χρόνια, να συνοδεύει την ομάδα του ΕΟΣ. Δίνοντας μας λίγες οδηγίες, κατεβαίνουμε την απότομη ράχη μέχρι την διασέλα του Χαλασμένου με αρκετό κόπο λόγω του άσχημου πεδίου και της έντονης κλίσης. Για καλή μου τύχη, οι αναβλύσεις στο σημείο αυτό βγάζουν λίγο νεράκι που στην προκειμένη με γλιτώνουν από μια πιθανή ελαφριά αφυδάτωση. Ξαναγεμίζω τα παγούρια μου και ξεκινάμε την τραβέρσα του όγκου προς τα νότια πάνω σε φανερό μονοπάτι. Είμαστε τώρα στην αρχή της νότιας κόψης του Χαλασμένου απ` όπου γίνεται και η κλασσική ανάβαση. Βάζοντας συχνά τα χέρια μας χωρίς όμως καμιά τεχνική δυσκολία, θα χρειαστούμε περί τα 45 λεπτά για να φτάσουμε στα 2204μ. μετά από 5 ώρες πορείας.
Περίπου μισή ώρα στάσης ήταν αρκετή, μιας και τα σύννεφα είχαν αρχίσει να κάνουν αισθητή την παρουσία τους ειδικά προς τον όγκο του Πρ. Ηλία. Κατεβαίνουμε προσεκτικά την στενή σε μερικά σημεία κόψη, φτάνουμε εκ` νέου στην διασέλα και κατευθυνόμαστε αμέσως στο πρώτο ρεματάκι-ανάβλυση που θα συναντήσουμε, τώρα έχει πρόβλημα νερού και ο Μάκης. Μας περιμένει τώρα η πολύ απότομη κόντρα της Σάπιας Ράχης…ουφ!! την καταφέραμε και αυτήν! Είμαστε πλέον μέσα σε αρκετά πυκνή ομίχλη, ο Μάκης αρχίζει να παραπονιέται για τις πατούσες του, έχουν αρχίσει να παίρνουν φωτιά λόγω της λανθασμένης του επιλογής να φορέσει αθλητικά παπούτσια. Εγώ με αρκετά περισσότερο κουράγιο, αρχίζω την συγκομιδή του πιο μυρωδάτου τσαγιού των ελληνικών βουνών μας. Αφήνουμε την κορυφογραμμή και εν μέσω ομίχλης `στοχεύουμε` το διάσελο Πόρτες, τραβερσάροντας τις πλαγιές της Αθάνατης Ράχης, περνώντας μάλιστα από ρυάκι που θα μας ξεδιψάσει για ακόμη μία φορά. Το GPS που κατάπιε ο Μάκης στην κορφή, απέδωσε, καθώς για πρώτη ίσως φορά μας οδήγησε με χειρουργική ακρίβεια στο σωστό διάσελο, με αποτέλεσμα να μην μπορεί πλέον να ανήκει στους Αλλού Γι` Αλλού!!
Μια γρήγορη προσωπική ανάβαση στα 2407μ. της κορφής του Ταΰγετου, ήρθε σαν κερασάκι στην τούρτα, που μου στέρησε όμως την θέα λόγω της ομίχλης…αλλά εμείς ως γνωστόν δεν χαλιόμαστε, άλλωστε `δεν ανεβαίνουμε για την θέα`. Αρχίζω με ρυθμούς τρεξίματος την κατάβαση, και παρόλο που με έχει συνεπάρει η εικόνα του τσαγιού και δεν αφήνω κορφάδα για κορφάδα, φτάνω λίγο αργότερα τον προπορευόμενο συνοδοιπόρο μου και παρέα πια θα αντικρίσουμε το καταφύγιο, έντεκα ώρες μετά το ξεκίνημα μας.
Είναι κάποιες μέρες στο βουνό που πραγματικά δεν θέλεις να τελειώσουν ποτέ. Είτε με βροχή είτε με χαλάζι ή με ομίχλη, κρύο, ζέστη, αξίζει να είσαι εκεί, γιατί πολύ απλά είναι μαγευτικά….

# Η ανάβαση αυτή είναι αφιερωμένη στον Μάκη, που έξι μέρες αργότερα τραυματίστηκε σοβαρά κάνοντας αυτό που αγαπούσε εξίσου με το βουνό, το ποδήλατο. Ελπίζω σύντομα να σε ξανά έχουμε κοντά μας… Περαστικά!!!