Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Τουριστικός Οδηγός της λίμνης Como (και μη χειρότερα)



Μιας και η παραμονή μου εδώ στην ξενιτιά θα διαρκέσει αρκετούς μήνες, σε συνδυασμό με την αγάπη μου για το βουνό, θα παραθέτω κατά καιρούς τις διάφορες βόλτες μου στην ευρύτερη περιοχή της λίμνης του Como.

Λίγα γεωγραφικά στοιχεία για την περιοχή. Η λίμνη του Como ουσιαστικά είναι ένα ανάποδο Υ στην βόρειοδυτική άκρη της ατελείωτης πεδιάδας της Λομβαρδίας. Τα βουνά που την περιτριγυρίζουν είναι στην πλειοψηφία τους ομαλά χωρίς απότομες εξάρσεις – κόψεις με μέγιστο ύψος τα 1700 μέτρα (νότιο τμήμα). Όσο όμως κατευθυνόμαστε στο Βορρά (Alto Lago di Como) και στα σύνορα με την Ελβετία, το τοπίο αλλάζει δραματικά με οροσειρές που ξεπερνούν τα 2000 μέτρα. Το ίδιο ισχύει και στα ανατολικά της λίμνης, όπου η οροσειρά της Grigna, κόβει την ανάσα με την ομοιότητα της με τους Δολομίτες. Δυτικά συνορεύει με την επίσης γραφική λίμνη του Lugano, που το μεγαλύτερο μέρος ανήκει στην Ελβετία.

Οι δυο κύριες πόλεις βρίσκονται στα δυο κάτω άκρα του ανάποδου Υ, το Como και το Lecco. Περιμετρικά αυτής βρίσκονται αρκετά γραφικά χωριά και κάποια γνωστά τουριστικά θέρετρα, όπως το Belaggio, Menaggio, Tremezzo, κτλ.



Monte Boletto (1.235μ)
Η ανάβαση ξεκινάει από το Brunate, το χαρακτηριστικό λόφο πάνω από τη λίμνη του Κόμο. Ο πιο εύκολος τρόπος για να βρεθείτε στο εν λόγω λόφο είναι να πάρετε τον οδοντωτό (funicular) από την πόλη του Κόμο (4,5 € το εισιτήριο μετ’επιστροφής). Από το σταθμό του οδοντωτού, ακολουθούμε τις ενδεικτικές πινακίδες για τον φάρο του Volta, από πλακόστρωτο ανηφορικό μονοπάτι (παλιό μουλαρόδρομο) που κόβει τον στενό ασφαλτόδρομο.
Στην πλατεία του San Maurizio (πολύ κοντά στο φάρο), κατευθυνόμαστε αντίθετα στο φάρο και ακολουθώντας την άσφαλτο για 10 λεπτά, οδηγούμαστε σε μεγάλο parking με εκκλησία και υπέροχη θέα στη λίμνη. Από αυτό το σημείο, το χιόνι είναι περισσότερο και στα σκιερά σημεία κάνει την εμφάνισή του και ο πάγος. Σε λίγο θα βρούμε ενημερωτική πινακίδα που μας πληροφορεί για 2 καταφύγια που θα βρούμε στο δρόμο μας πριν την κορυφή (Baita Bondello, Baita Boletto). Όλη η πορεία μέχρι την τελική κόντρα της κορυφής πραγματοποιείται σε δασικό δρόμο.

Η θέα από την κορυφή απερίγραπτη. Μεγάλο μέρος της λίμνης στα πόδια σου, σχεδόν όλες οι Ελβετικές Άλπεις στα Ανατολικά (με το Monte Rosa να ξεχωρίζει), πολλά άγνωστα βουνά στο Βορρά (που θα πάει, θα τα μάθω), και σχέδια για επόμενες εξορμήσεις.

Με ενυπωσίασαν ο κόσμος που περπατάει στο βουνό (από μικρά παιδιά, μέχρι ηλικιωμένοι), τα δυο ανεμόπτερα που πέταγαν ξυστά πάνω από τα κεφάλια μας και τα ανεξάντλητα μονοπάτια της περιοχής। Συνολική πορεία από το Brunate στην κορυφή και επιστροφή: 3 ώρες. Υψομετρική διαφορά: 600 μέτρα

Monte Bisbino (1325μ)
Η διαδρομή ξεκινάει από το χωριό Rovenna, που βρίσκεται πάνω από το γραφικό και πολυσύχναστο Cernobbio. Αφήνουμε το αυτοκίνητο στο δημοτικό parking και ψάχνουμε την αρχή του μονοπατιού. Οι καταπιστικότατες πινακίδες δε μας αφήνουν πολλά περιθώρια για να χαθούμε και αφού βρούμε το δρόμο Via Segantini, πιάνουμε το πλακόστρωτο μονοπάτι-μουλαρόδρομο. Θα κάνουμε ένα μικρό λαθάκι αλλά θα επιστέψουμε γρήγορα στον ίσιο δρόμο. (δε θα το έλεγα). Επίμονη κόντρα και πολλά στριφογυρίσματα, και ένα απέραντο καστανόδασος, θα περάσουμε από εξοχικές κατοικίες με τρελή θέα στη λίμνη, διασταυρώσεις για να καταλήξουμε στην αγροικία της Madorna (850 μέτρα). Από κει θα πάρουμε για λίγο τον στενό ασφαλτόδρομο, μέχρι να βρούμε νέα πινακίδα για τον προορισμό μας. Από δω ξεκινάει το χιόνι. Η χιονόπτωση των προηγούμενων ημερών θα μας βοηθήσει μιας και έχει δημιουργηθεί ένα ικανό στρώμα μαλακού χιονιού πάνω σε ένα λεπτότερο παγωμένου. Η κλίση επίμονη, θα περάσουμε από το εκκλησάκι του San Carlo και πλεον σε αρκετά χιονισμένο τοπίο, θα κάνουμε τα τελευταία 200 μέτρα υψομετρικής για να βρούμε την κορυφή του βουνού φυτεμένη με διάφορες κεραίες και ένα καταφύγιο με μικρό εκκλησάκι.
Θα είναι ίσως η πρώτη φορά που με καθαρό καιρό δε θα έχουμε 360 μοίρες οπτικής θέας μιας τα δέντρα και οι κεραίες, αλλά και το μισό μέτρο χιόνι μας κρύβουν το Βορρά। Θα αναζητήσουμε τον ιδιοκτήτη του καταφυγίου και θα μας εξηγήσει ότι το καταφύγιο είναι κλειστό για το λόγο ότι το πάτωμα του έχει πλημμυρίσει λόγω του μεγάλου όγκου
χιονιού στην οροφή. Παρ όλα αυτά θα μας φτιάξει ενα cappuccino που θα τον απολαύσουμε με θέα το Brunate και το Como, με αρκετά θολή ατμόσφαιρα. Μελετάμε τις γύρω κορυφές για επόμενες εξορμήσεις και κατεβαίνουμε αρκετά γρήγορα από τα ίδια. Συνολική διάρκεια πορείας: 5 ώρες. Υψομετρική διαφορά 900 μέτρα

Περπατώντας γύρω από το Torno

Έχει προηγηθεί η χθεσινή επίπονη ανάβαση στο Bisbino. Θα προτιμηθεί χαλαρό περπάτημα γύρω από το γραφικότατο Torno, συμβουλευόμενος πάντα τον πολύτιμο οδηγό για διαδρομές γύρω από τη λίμνη του Como. Ακολουθούμε τις οδηγίες, μετά το βενζινάδικο, παρκάρουμε σε μικρή πλατεία και ξεκινάμε. Ακολουθούμε ταμπέλες που αναφέρουν Strada Regia αλλά πολύ σύντομα θα καταλάβουμε πως δε μας οδηγούν στον επιθυμητό προορσμό. Παρόλα αυτά θα μας χαρίσουν 1-2 καλά πλάνα και αντίστοιχες φωτογραφίες του Torno από ψηλά. Επιστροφή και περιπλάνηση στα σοκάκια του χωριού για ανεύρεση σημαδιών. Αναγκάζομαι και βγάζω τον χάρτη για να καταλάβω που ξεκινά το μονοπάτι. Λίγο πριν βγούμε ξανά στον κεντρικό δρόμο, βλέπω το σημάδι για τη Piazzaga. Πλακόστρωτο μονοπάτι με απερίγραπτη θέα στη λίμνη, περνάμε από αρκκετά εγκατελειμένα πέτρινα σπίτια, μια πολύ γραφική τοξοειδής πύλη και πρώτη στάση στο γεφυράκι με χαρακτηριστικό μικρό εκκλησάκι αφιερωμένο στην Παναγία. Πινακίδα μας ενημερώνει για άλλο αξιοθέατο (γρανιτένιος τύμβος). Δε θα αντισταθούμε. Επιστροφή στο γεφυράκι και πλέον στο ανηφορικό μονοπάτι για τη Piazzaga.
Αρχίζει το χιόνι, πάλι υπάρχουν παγωμένα κομμάτια, πιάνουμε τον δρόμο, αλλού λασπωμένος, αλλού χιονισμένος. Είμαστε περίπου στα 600 μέτρα και κατευθυνόμαστε στο Montepiatto. Ωραίο χωριό, χτισμένο περιμετρικά του ομώνυμου λόφου, που στην κορυφή του υπάρχει εκκλησία. Απερίγραπτη θέα προς το βόρειο κομμάτι της λίμνης, ατενίζουμε τη χθεσινή μας πορεία που φαίνεται αρκετά απότομη, τελευταίο αξιοθέατο της πορείας μας το Pietra Pendula (ένα βράχινο μνημείο με περίεργο σχήμα)।
Έχοντας μελετήσει το χάρτη θέλαμε να μην επιστρέψουμε από τα ίδια. Απο την κορυφή του λόγου φύγαμε με ένα ζευγάρι Ιταλών και για να σιγουρευτούμε τους ρωτήσαμε αν γνώριζαν την εναλλακτική πορεία επιστροφής. Εκείνοι θα μας προτείνουν τον ίδιο δρόμο επιστροφής, αλλά θα τους αγνοήσουμε και θα εμπιστευτούμε την κρίση και το χάρτη μας. Θα πάρουμε το πανεμορφο κατηφορικό μονοπάτι, δικαιωμένοι για την επιλογή μας, θα διασταυρωθούμε με αρκετούς ανθρώπους και θα συνομιλήοσυμε με συμπαθέστατο ζευγάρι ηλικιωμένων, που ο άνδρας προσπαθεί να πείσει τη γυναίκα του να περπατήσουν λίγο ακόμα (από τα ελάχιστα που καταλάβαμε), και θα καταλήξουμε πια στο σημείο εκκίνησης μετά από περίπου 4 ώρες χαλαρού περπατήματος.
Μακάρι να υπήρχαν αντίστοιχα μονοπάτια (τόσο καθαρά, προσεγμένα, και παραδοσιακά) και στην Ελλάδα।

Monte Grona (1.736m)
Νέος προορισμός - στόχος το Monte Grona. Βρίσκεται ανατολικά της λίμνης του Como, λίγο πιο πάνω από το δρόμο που οδηγεί στο Lugano και για την ακρίβεια πάνω από το τουριστικό θέρετρο Menaggio. Οδηγώντας από το Como για το Menaggio, μπαίνοντας στο χωριό ακολουθούμε την πινακίδα για το Plesio. Πριν από το Plesio, θα περάσουμε από άλλα δυο χωριά (Logo, Ligomeno) για να καταλήξουμε στη Breglia.
Παρκάρουμε απέναντι από το νεκροταφείο (παρόλες τις παραινέσεις του συνοδοιπόρου-συναδέλφου μου για να παρκάρουμε πιο πάνω) και παίρνουμε τον ασφαλτόδτρομο με ενδεικτική πινακίδα για το καταφύγιο του Menaggio. Σε 50 μέτρα βλέπουμε πινακίδα (ασπρη-κόκκινη) να μας οδηγεί σε χαρακτηριστικό μονοπάτι που κόβει τον ασφαλτόδρομο 2 φορές. Στο σημείο που θα βρούμε συρματόσκοινο με βαγονέτο (είναι ο τρόπος μεταφοράς των προμηθειών στο καταφύγιο, θα αγνοήσουμε φαρδύ μονοπάτι – χωματόδρομο και θα κινηθούμε δεξιά στον ασφαλτόδρομο για περίπου 200 μέτρα.
Νέο σημάδι θα μας οδηγήσει σε μια σειρά αγροικιών – εξοχικών με ανεπανάληπτη θέα προς τη λίμνη του Como. Θα βγούμε για τελευταία φορά σε ασφαλτόδρομο που θα μας φέρει σε κιόσκι με βρύση και πληροφορίες για το καταφύγιο και τις διαδρομές της Grona. Η ανηφόρα συνεχίζεται και ο καιρός δείχνει να κλείνει. Βγαίνουμε σε μεγάλο πλάτωμα (parking), όπου είναι το τελευταίο σημείο που μπορεί να φτάσει αυτοκίνητο (το καλοκαίρι) και παίρνουμε την τελική ανηφόρα για το καταφύγιο.
Θα επιλέξουμε το δεξί παρακλάδι του μονοπατιού (sentiero alto), το οποίο έχει λίγο μεγαλύτερη κλίση, αλλά προσφέρει καλύτερη θέα. Λίγες ψιχάλες δεν είναι αρκετές για να μας αποτρέψουν από την τελική προσπάθεια. Σε λίγο θα αντικρύσουμε το καταφύγιο. Ώρα τώρα διακρίνουμε τη βράχινη θέα της Grona. Θυμίζει έντονα το Αρτεμίσιο. Συνάντηση με 2-3 ακόμη πεζοπόρους. Χωρίς να το πολυκαταλάβουμε βρισκόμαστε σχεδόν στο ύψος του καταφυγίου αλλά πρέπει να τραβερσάρουμε όλη την πλαγιά, η οποία σε κάποια σημεία έχει χιονούρες. Περνάμε το πρώτο εμπόδιο, στο επόμενο υπάρχει προστατευτική αλυσίδα. Τελικά θα βρούμε μόνο ένα πονηρό πέρασμα (ψιλοπαγωμένο), το οποίο θέλει επίσης προσοχή μετά από έντονη χιονόπτωση για χιονοστιβάδες, όπως μάθαμε. Είμαστε στο καταφύγιο (1385μ) και δεν αντιστεκόμαστε στον πειρασμό ενός cappuccino.
Η εξυπηρετικότατη και πρόσχαρη γυναίκα που μας υποδέχεται μας εξηγεί πως δεν έχουν μηχανή και θα αρκεστούμε σε ένα cafe latte (ας είναι). Ο καιρός κλείνει επικύνδυνα. Μαθαίνουμε για τις επιλογές μας από δω και πάνω. Έχουμε και λέμε. Direttissima ή direct ανάβαση στην κορυφή (1 ώρα), normale (λίγο πιο γλυκειά ανάβαση στην κορυφή, 1ώρα και 15 λεπτά) και για κερασάκι στην τούρτα μια via ferrata (Del Centenario). Το χιόνι, ο κακός καιρός, αλλά πάνω από όλα η έλλειψη εξοπλισμού μας κόβουν την όρεξη. Ακόμη και η επιλογή ενός πανοραμικού σημείου 15 λεπτά από το καταφύγιο (Pizzo Coppa) με θέα στις 3 λίμνες (Como, Lugano, Piano) θα εγκαταλειφθεί. Πλέον πιάνουμε κουβέντα με τους ευγενέστατους ιδιοκτήτες του καταφυγίου (Sonia και Dario), συλλέγουμε πληροφορίες για άλλα κοντινά βουνά (Bregagno), πότε είναι ανοικτό το καταφύγιο, πόσο κοστίζει η διανυκτέρευση και υποσχόμαστε να επιστρέψουμε όταν θα έχουν φύγει τα χιόνια. Η επιστροφή μας θα είναι γρήγορη, συνοδεία ψιλόβροχου. Όταν θα φτάσουμε στη Breglia, η Grona θα έχει εξαφανιστεί από τα μάτια μας.

Συνολικός χρόνος Διαδρομής με επιστροφή (χωρίς στάσεις): 3 ½ ώρες. Υψομετρική διαφορά: περίπου 650 μέτρα


Περισσότερες πληροφορίες για την περιοχή της Grona

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Tour de Ausburger (ή Γύρος του Ξώμβουργου)


Παρόλο το μικρό χρονικό διάστημα επιστροφής μου, το είχα βάλει σκοπό να κάνω Πάσχα σε νησί και όχι σε κάποιο ψιλό-χιονισμένο διάσελο της Ρούμελης (ή έστω της Πίνδου).
Η σύνθεση της παρέας πολύ καλή, και το ραντεβού δόθηκε για το λιμάνι της Ραφήνας. Με συνοπτικές διαδικασίες μπήκαμε στο καράβι και ανοιχτήκαμε στο πέλαγος. Οι περισσότεροι της παρέας αναρριχητές. Τα περισσότερα παιδιά τα γνώριζα (πολλά από αυτά, και μέλη του forum), αλλά όλοι θέλουμε το χρόνο μας σε τέτοιες συναντήσεις. Δεν είχα ποτέ πολλά πάρε-δώσε με αναρριχητές, τους θεωρώ μάλιστα πιο «κολλημένους-πορωμένους» από τους πεζοπόρους. Θα φροντίσουν να μου το επιβεβαιώσουν, όταν οι αθεόφοβοι άρχισαν να παίζουν παντομίμα με γνωστές trad και sport διαδρομές. Ήμαρτον...
Φορτωθήκαμε στα αυτοκίνητα, σχεδόν μεσάνυκτα και μετά από λίγα χασίματα έξω από τη Χώρα (παρ’όλες τις σημειώσεις από τη Vrahomania και το post στο oreibasia.gr), βρήκαμε το στενό και ανηφορικό χωματόδρομο για το κάστρο του Ξώμβουργου και στήσαμε στο χαριτωμένο “parking” δίπλα στην εκκλησία. Ο υπογράφων, θέλοντας να δείξει πόσο hardcore ορειβάτης είναι (τρομάρα του) θα στρώσει μόνο το καριματ μπροστά στο προαύλιο της εκκλησίας, αλλά σε 15 λεπτά θα αλλάξει ριζικά άποψη, μιας και ο πουπουλένιος του υπνόσακος άρχισε να στάζει από την υγρασία. Καλός ύπνος, ο αέρας γίνεται λίγο ενοχλητικός νωρίς το πρωί και θα με αναγκάσει να μετακινήσω τη σκηνή μου πίσω από τη μάνδρα.
Ξύπνημα αρκετά νωρίς για τα standard μου (γύρω στις 9). Λιτό πρωινό, συνοδεία αέρα και συννεφιάς. Οι πεζοπόροι είμαστε μετά βίας 3, ενώ οι αναρριχητικές σκοινοσυντροφιές είναι τουλάχιστον 4! Για την επόμενη ώρα, το μόνο που θα ακούω είναι το κουδούνισμα των αναρριχητικών εργαλείων-βοηθημάτων. Οι σημειώσεις των αναρριχητικών πεδίων, η ανάγνωση-μελέτη των διαδρομών έχουν πάρει φωτιά. Ψυγείο, Τάμα, Οχυρό, Γλύπτης, τα άκουγα όλα με απορία.
Η δική μας ιστορία λίγο πιο απλή.
Σακίδια ημέρας με τα άκρως απαραίτητα ξεκινώντας από την κατασκήνωση τραβερσάροντας νοτιοδυτικά τις πλαγιές πάνω από τη Ξινάρα (τα πρώτα μέτρα θα μας προβλημάτισουν, μιας και η βλάστηση οργίαζε σχεδόν ένα μέτρο από το επίπεδο του εδάφους) Περνάμε από 2 μύλους, η σήμανση αλλάζει αρίθμηση (πονεμένη η ιστορία της σήμανσης των μονοπατιών της Τηνου, όπως και ο καθαρισμός τους)
Στη συνέχεια βγαίνουμε στην άσφαλτο στο ύψος του Τυροκομείου και της βιοτεχνίας γλυκών «Χάλαρη» και παίρνουμε το μονοπάτι νότια για την Χώρα της Τήνου. Μικρή στάση στο εκκλησάκι της κυρά Ξένης και λίγες φωτογραφίες της Χώρας από ψηλά. Αλλάζουμε πορεία μιας και θέλουμε να κυκλώσουμε το Ξώμβουργο, προς τον Κτικάδο. Δε μας γεμίζει το μάτι αρχικώς, αλλά η ολιγόλεπτη μελέτη της λίστας της Νίκης (φίλης της Αλεξάνδρας) απέδωσε καρπούς. Ψάχνουμε για ένα καφενείο-ταβέρνα ονόματι Αγνάντι. Το βρίσκουμε κινούμενοι προς το αντίθετο άκρο του χωριού και κανουμε την πρώτη στάση για καφέ και μια ομελέτα, μιας και ο Μάκης δεν είχε φάει καλό πρωινό. Εντυπωσιακές και οι δυο εκκλησίες του χωριού (καθολική και ορθόδοξη)
Επόμενος στόχος (θεωρητικά) ο Χατζιράδος. Λίγο η εξευρενητική μας διάθεση να δούμε καλύτερα τον Κτικάδο, λίγο ένα ωραίο μονοπάτι που έφευγε νότια προς Κιόνια, μας έβγαλαν από την αρχική πορεία, σε μια λίγο πιο μακρινή. Μια μεγάλη τραβέρσα ανάμεσα σε ατελείωτες ξερολιθιές και εγκατελειμένες στάνες. Κάποια στιγμή θα αγνοήσουμε το μονοπάτι και θα κινηθούμε direct προς την κορυφή του λόφου και στη συνέχεια βόρεια προς τον Κάμπο ερχόμενοι πιο κοντά στο Ξώμβουργο που προς στιγμήν είχε απομακρυνθεί επικύνδυνα. Από το χάρτη αναγνωρίζουμε τις 2 γειτονικές εκκλησίες και επανερχόμαστε στην πορεία μας. Μικρή σύσκεψη και αποφασίζουμε να κινηθούμε προς Ταραμπάδο (προς χάρη των Περιστερώνων) και Σμαρδάκιτο. Άλλωστε οι τεράστιες πινακίδες δε μας άφηναν και πολλά περιθώρια.
Περισσότερο μας γοήτευσε το χωριό με τα σοκάκια του και τα χαριτωμένα σκίτσα που σου υποδείκνυαν την κατεύθυνση-πορεία προς τους περιστερώνες. Η πορεία προς Σμαρδάκιτο εγκαταλείπεται και επιστρέφουμε στον Κάμπο. Δεν βρίσκουμε το μονοπάτι μέσα από το χωριό και θα κάνουμε έναν άσκοπο κύκλο, παίρνοντας τον χωματόδρομο και στη συνέχεια το μονοπάτι για τα Λουτρά. Κατηφορικό μονοπάτι που κάποια στιγμή εξαφανίζεται και θα χρειαστεί να αυτοσχεδιάσουμε κουτρουβαλώντας τις αναβαθμίδες. Η βλάστηση κουραστική, το πρώτο φίδι στην πορεία μας, θα μας θυμίσει ότι δεν είμαστε μόνοι μας στη ζούγκλα της Τήνου. Η τυχαία συνάντηση με ντόπιους θα μας γλυτώσει από επόμενες περιπέτειες μιας και είχαμε πάρει λάθος δρόμο. Έχουμε ίσως την πιο άγρια όψη του Ξώμβουργου απέναντι μας. Παίρνουμε τον ανήφορο και περνάμε από την Μονή των Ιησουιτών και την αντίστοιχη των Ουρσουλίνων. Χωματόδρομος για τη συνέχεια, και το πιο ανηφορικό κομμάτι για Κουμάρο με ανατολική κατεύθυνση. Μια βρύση με δροσερό νερό θα είναι η επόμενη στάση μας. Συνεχίζουμε σε μονοπάτι σκαμμένο στο βράχο για την μονή της Ιεράς Καρδιάς. Από κει η κορυφή του Ξώμβουργου είναι πια μια ανάσα. Περνάμε ανάμεσα στις οχυρώσεις του παλιού κάστρου –πόλης και ατενίζουμε την Τήνο από τα 560 μέτρα. Χαιρετιόμαστε αφ’υψηλού με τους πρώτους φίλους μας αναρριχητές που έχουν τελειώσει το σκαρφάλωμα και έχουν επιστρέψει στο camp.
Κατηφορίζουμε κυκλώνοντας αριστερόστροφα το βράχο του Ξώμβουργου και βρισκόμαστε πλέον όλοι μαζί στην κατασκήνωση.
Μια κυκλική πορεία περίπου 5 ½ ωρών (χωρίς τις στάσεις και τις ομελέτες)
Τις επόμενες ημέρες θα κάνουμε άλλες 2 πορείες, μια προς την κορυφογραμμή του Τσιικνιά και μια προς τη (το) Βωλάξ (με τους εντυπωσιακούς σφαιρικούς ηφαιστειογενείς σχηματισμούς) και το Αγάπι.
Περάσαμε πολύ ωραία, to magic van έγινε το στέκι μας, όπου ο Κώστας παρασκεύαζε φρέσκο ρακόμελο από παραδοσιακό Τηνιακό τσίπουρο, η Δέσποινα επιμελήθηκε τις μουσικές, γιορτάσαμε τα γενέθλια της Εμμανουέλας (ή Μανού).
Γελάσαμε με τα επιτυχημένα ανέκδοτα και ιστορίες comics του Θωμά, θυμήθηκα την 2η καταγωγή μου για να πειράξω την γκυκύτατη Κερκυραία Ιωαννέτα.
Το Σάββατο έκανα και μια μικρή βόλτα στα πεδία έτσι για να ζήσω για λίγο (σαν θεατής) την διαδικασία του σκαρφαλώνειν. Επίσης μετά από συζητήσεις με τα παιδιά, φαίνεται πως το όνειρο μου για πραγματοποίηση μιας και μόνης βουνίσιας διαδρομής (Alpina) μάλλον απομακρύνεται. Η επιστροφή μου μάλλον μου φάνηκε σαν διακτινισμός, μιας και από το καράβι που πλησίαζε στην Ραφήνα, “έπιασα» τον εαυτό μου να οδηγάει στην Autostrada προς το Como με θέα τις Άλπεις.
Περισσότερες φωτογραφίες στο