Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Via Spluga (ή το Ασπρόρεμα της Chiavenna)



Από τον πρώτο καιρό της παραμονής μου στην ξενιτιά, ανακάλυψα ένα ορειβατικό περιοδικό (Montagne) του οποίου απέκτησα αρκετά τεύχη, τα οποία συνοδεύονταν και από χάρτες (σε διάφορες κλίμακες). Έχοντας μπει σε διαδικασία (σιγά –σιγά) επιστροφής στην πατρίδα, ήθελα να επισκεφτώ μέρη που είχα παραλείψει και είχα σημαντικές πληροφορίες για αυτά. Οπότε, μελετώντας, (η αλήθεια είναι βιαστικά) τον χάρτη και το τεύχος SplugaMesolcina, το μάτι μου έπεσε σε μια φωτογραφία που αναφερόταν σε μια περιπέτεια του Ναπολέωντα, στο πέρασμα του από τη κοιλάδα του Hinterrhein (ενός από τους δυο τροφοδότες του γνωστού Ρήνου) στη κοιλάδα της Chiavenna, όπου η απόπειρα του να περάσει χειμώνα με βαρύ οπλισμό, του κόστισε αρκετές ζωές στρατιωτών και οπλισμού του.  Η via Spluga, όπως ονομάζεται αυτός ο δρόμος – μονοπάτι, είναι ένας  πανάρχαιος (ρωμαϊκός) δρόμος που εκμεταλεύεται το «τοπικό» ήπιο ανάγλυφο των Άλπεων.

Η διαδρομή μας, κλασσικά από Lecco, βγαίνοντας από τα δεκάδες τούνελ, το βλέμμα μας επικεντρώνεται στο επιβλητικό Piz Badile,  και στη διασταύρωση για Sondrio φεύγουμε αριστερά για Chiavenna - St Moritz. Μπαίνοντας στη Chiavenna προσέχουμε τις πινακίδες στο πρώτο roundabout ή ιταλιστί rotonda μετά τη γραφική γέφυρα και ακολουθούμε τις ταμπέλες για Spluga, παίρνοντας την έντονη ανηφόρα για Campodolcino με τελικό προορισμό την μικρή λιμνούλα με το μικρό υδοηλεκτρικό στην Isola.

Βρίσκουμε το μονοπάτι σχετικά εύκολα και με ήπιες κλίσεις βγαίνουμε ψηλότερα, χαζεύοντας καταρράκτες, κινούμαστε εκατέρωθεν ενός ρέματος και σε λίγο βρίσκουμε παλιό ξύλινο γεφυράκι που θα μας φέρει στο πιο εντυπωσιακό κομμάτι του μονοπατιού που είναι λαξευμένο στο βράχο.
Σε όλο το τελευταίο κομμάτι υπάρχει συρματόσκοινο για την ανάβαση κατά τους χειμερινούς μήνες. Σε λίγο εμφανίζεται και το φράγμα και δε θα αργήσουμε να βγούμε στο ύψος της τεχνητής λίμνης του Montespluga. Διακρίνουμε και τον αυτοκινητόδρομο που κινείται στην ανατολική όχθη της λίμνης. Χαζεύουμε το μονοπάτι από ψηλά και αποφασίζουμε να κινηθούμε περιμετρικά της λίμνης από τα δυτικά μέχρι το χωριό Montespluga.  

Ενώ το χωριό φαίνεται κοντά θα χρειαστούμε περίπου 40 λεπτά για να το φτάσουμε. Στάση για φαγητό (εγώ προτίμησα σούπα) και επιστροφή από τα ίδια με μικρή επίσκεψη στη πολύ γραφική Chiavenna.

Δε μπορώ να μην αναφέρω πως το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο αλλά και το φράγμα ήταν σε απόλυτη αρμονία με το φυσικό περιβάλλον και δε μπορώ παρά να ανακατεύομαι σκεπτόμενος την αντίστοιχη περίπτωση της Μεσοχώρας.

Και ένα tip για τους φίλους του Scialpinismo (και όχι μόνο).
Το χωριό (MonteSpluga) προσφέρεται  για αναβάσεις στις γύρω κορυφές (Pizzo Tambo(3279m), Pizzo Ferre(3103m), Pizzo Suretta (3027m)

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Σκύρος 2010

Τον Αύγουστο που μας πέρασε, αφιέρωσα σχεδόν μια βδομάδα στην Σκύρο, το νησί στο κεντρικό Αιγαίο. Χαλαρές διακοπές, με έδρα την φιλόξενη παραλία του Αγ. Πέτρου και με την προσφιλή συνήθεια για λίγο περπάτημα.

Πραγματοποίησα τρεις από τις πιο δημοφιλείς διαδρομές στο νησί (Κόχυλας από Αχίλλι, Παναγιά Λυμπιανή – Χώρα και Ρένες – Ακρ.Λιθάρι) αλλά αυτή που με εντυπωσίασε περισσότερο και θα παραθέσω στη συνέχεια ήταν η τελευταία.

Περιγραφή διαδρομής:

Από τη Χώρα παίρνουμε το δρόμο για Ασπούς – Καλαμίτσα – Νύφι, κάποια στιγμή πινακίδα μας ενημερώνει ότι μπαίνουμε σε στρατιωτική περιοχή και ότι απαγορεύεται η λήψη φωτογραφιών. (οκ, καλά). Το τοπίο είναι σχεδόν σεληνιακό, μόνο η θάλασσα σπάει τη μονοτονία της πέτρας. Παρόλο ότι έχω χάρτη του νησιού, δεν πολυκαταλαβαίνω που είμαι και μόνο όταν συναντώ ένα ζευγάρι στο ύψος μιας διασταύρωσης αρχίζει το μυαλό να δουλεύει. Πινακίδα ενημερώνει για τον ναύσταθμο, αλλά οι Σκυριανοί για κάποιο λόγο δεν έχουν προβλέψει να βάλουν και μια πινακίδα για το τάφο του Brooke (φιλέλληνα ποιητή).

Συνεχίζω ευθεία, μπαίνω σε επόμενο χωματόδρομο (όπου υπάρχει πακακίδα για την παραλία (Ρένες) αλλά και για τον φάρο) και στο ύψος του ξωκκλησιού του Αγ. Γεωργίου, αφήνω τη Fabia και παίρνω τον κατήφορο για την παραλία.

Διακρίνω ήδη απέναντι τα γιδόστρατα που φεύγουν προς το ακρωτήρι και λίγο αργότερα βρίσκω και το μονοπάτι που αφήνει τον κακοτράχαλο δρόμο, διασχίζει δυο μικρά ρέματα και τσουπ είμαι στην απέναντι πλαγιά. Μ ικρή ανηφόρα και βγαίνω σε τεράστιο πλάτωμα (Αραγάδες) με κατευθυντικές πινακίδες για το μονοπάτι οι οποίες επαναλαμβάνονται ανά τακτά διαστήματα (250-300 μέτρα). Λίγο μετά το τελευταίο μοναχικό δέντρο με τα λυγισμένα κλαδιά, φτάνω σε χείλος γκρεμού, που αποφεύγει κανείς αριστερόστροφα, η σήμανση συνοδεύεται και από κούκους και είναι συνεπέστατη. Πρώτη στάση χαζεύοντας το γκρεμό κάτω μου με τα απίστευτα γαλαζοπράσινα νερά και βλέπω για πρώτη φορά τον φάρο.

Συνεχίζω ανηφορικά, χάνω για λίγο το μονοπάτι που κερδίζει απότομα ύψος, αλλά τα σημάδια και ένας στύλος με βοηθούν να το ξαναβρώ άμεσα. Και φτάνουμε στο τελευταίο και συναρπαστικό κομμάτι του μονοπατιού που κινείται κολλητά σε άγρια βράχια, κάνοντας σαφώς πιο «ενδιαφέρουσα» την τελική κατάβαση στο φάρο.

Λίγο πριν (το φάρο) υπάρχει διασταύρωση που σε οδηγεί στην προβλήτα, φαντάζομαι το μέρος που έφτανε ο εκάστοτε φύλακας του φάρου (εκ θαλάσσης). Μπροστά μου αποκαλύπτεται μια κρυφή παραλία, που από πάνω της χάσκει μια γκρεμίλα τουλάχιστον 200 μέτρων. Δε χάνω την ευκαιρία για λίγες στιγμές δροσιάς και χαλάρωσης από το λιοπύρι των 35 βαθμών. Δεν κάθομαι πολύ γιατί οι κάτοικοι της περιοχής (ίσως μαυροπετρίτες) αναστατώθηκαν με την παρουσία μου και δε θέλω να «κατεβάσουν» καμιά αδέσποτη πέτρα από ψηλά. Τα εντελώς μουσκεμένα ρούχα από τον ιδρώτα, έχουν στεγνώσει. Αρχίζω την επίπονη ανηφόρα για το φάρο, μικρή ξεκούραση στο προαύλιο του, και επιστροφή από τα ίδια.

Χωρίς στάσεις υπολογίστε περίπου 4 ώρες. Νερό δε θα βρείτε, μη το επιχειρήσετε καλοκαίρι τις μεσημεριανές ώρες.

Επίσης φιλική συμβουλή. Χρησιμοποιήστε μακρύ παντελόνι και trekking μποτάκι. Μην προσπαθείτε να αποφύγετε τα εκατομύρια αγκάθια και τα λοιπά αφιλόξενα είδη της Σκυριανής χλωρίδας. Απλά, ποδοπατήστε τα.

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Berner Oberland


Εκμεταλλευόμενος την παρουσία μου στην Βόρεια Ιταλία σκέφτηκα να «θυσιάσω» μερικές ημέρες από την καλοκαιρινή μου άδεια για μια ακόμη επίσκεψη στην γειτονική Ελβετία και πιο συγκεκριμένα στην ορεινή περιοχή του Interlaken (Berner Oberland).

Παρέα λοιπόν με τον Μάκη και τον φίλο του τον Σωτήρη που ήδη είχαν εξερευνήσει την περιοχή του Como και του Lugano (με ποδήλατα και αυτοκίνητο), υπομείναμε καρτερικά τα 10+ πλέον χιλιόμετρα ουρά πριν το τούνελ του San Gottardo και τις 3 ώρες καθυστέρησης, απολαμβάνοντας στη συνέχεια την εκπληκτικής ομορφιάς διαδρομή προς το Sustenpass βγαίνοντας στο Wassen και παρατηρώντας την ύπαρξη φρέσκου χιονιού πάνω από τα 3000μ.

Λόγω της καθυστέρησης, το αρχικό πρόγραμμα για για μικρή ανάβαση χρησιμοποιώντας το Tallibahn στην περιοχή του Gadmen ματαιώθηκε και αντί αυτής επιλέγχθηκε μια γρήγορη 400μ. ανάβαση στο καταφύγιο Sustlihütte (2257μ). Διανυκτέρευση σε camping στο Gadmen λίγο πριν το Innertkirchen με τον επιβλητικό τοίχο - δολομιτικό συγκρότημα του Gadmerflue. Την επομένη, πορεία προς Interlaken με τελικό προορισμό το Grindelwald, με το Eiger να μας χαιρετίζει ασυννέφιαστο.

Τα παιδιά ήθελαν λίγο να χαζέψουν την περιοχή, εγώ πάλι ήθελα να περπατήσω. Παίρνω λοιπόν το αυτοκίνητο για Lauterbrunnen. Τυχαία θα εντοπίσω τους καταρράκτες στο Trümmelbach ψάχνοντας περισσότερο για τζάμπα θέση στάθμευσης (ως κλασσικός Έλληνας) και στη συνέχεια θα επιστρέψω με τα πόδια στο Lauterbrunner για να πάρω το πολύ όμορφο δασωμένο και ανηφορικό μονοπάτι για Mürren (2 ½) ώρες, χαζεύοντας το massif του Jungfrau περνώντας από το σταθμό του τρένου Winteregg και στη συνέχεια παράλληλα με τις γραμμές του, μέχρι το χωριό. Φωτογραφίες και επιστροφή με τρένο και τελεφερίκ στο Lauterbrunner.

Την επομένη και αφού ο Μάκης, ήταν ακόμα αδύναμος από μια ξαφνική ίωση, θα κάνω μια ανάβαση πέριξ του Gringenwald από το Bussalp (τυχαία, μιας και έπεσα πάνω στο σχετικό λεωφορείο, ενώ είχα σκοπό να πάρω το τελεφερίκ για το Bort) με πορεία προς το Faulhorn (2691μ). Θέα προς τα νότια τις δίδυμες λίμνες Brienzersee - Thunersee και προς το Βορρά τη θρυλική τριάδα Eiger – Mӧnch - Jungfrau. Συνέχεια προς τη μαγική λίμνη Bachalpsee με θέα τις κορυφές Wetterhorn, Schreckhorn και Finsteraarhorn, στάση για άπειρες φωτογραφίες και στη συνέχεια, χωρίς να χάσω αρκετό ύψος για το First (βασικός σταθμός τελεφερίκ της περιοχής), από όπου ένα πολύ συμπαθητικό μονοπάτι θα με βγάλει αρχικά σε ένα ορεινό συνοικισμό (Bachläger) και στη συνέχεια από δασωμένο κομμάτι στο Bort και από εκεί στο τέρμα του τελεφερίκ στο Grindelwald. Καθαρό περπάτημα 6 ½ ώρες.

Ο Μάκης ένοιωθε ήδη καλύτερα, αφού είχε πραγματοποιήσει με τον Σωτήρη και μια βόλτα στο Kleine Scheidegg για να δει από κοντά το Eiger και τη διάσημη ορθοπλαγιά του, και ήταν ώρα να δούμε την πίσω και λιγότερο γνωστή όψη του μυθικού αυτού βουνού (Eiger). Πήγαμε λοιπόν στο Grindelwald με τα πόδια και με άλλο τελεφερίκ κάναμε τα 500 μέτρα υψομετρικής για το Pfingstegg. Από κει ανηφορικό μονοπάτι σε βγάζει μετά από 1 ½ ώρα στο καταφύγιο Bäregg όπου και μπορείς να χαζέψεις τον παγετώνα Unterer Grindelwald Gletscher, αλλά το σημαντικότερο, να είσαι στα νώτα του Eiger, χαζεύοντας την δυτική φάτσα του.

Για να γεμίσουμε λίγο την ημέρα, δεν επιστρέψαμε από τα ίδια, αλλά συνεχίσαμε ανατολικότερα με κατεύθυνση το προς ανακαίνιση Hotel Wetterhorn, για να «πιάσουμε» ένα ακόμα μονοπάτι που θα μας γύριζε στο Grindelwald και τελικώς στον συμαθέστατο αχυρώνα μας στο Grund. (Καθαρές ώρες περπατήματος 5).

Τελευταίο και συνάμα πλούσιο δείπνο στο Lauterbrunner και αποχαιρετισμός των παιδιών που θα φεύγανε την επομένη, άγρια ξημερώματα για να προλάβουν το καράβι στην Ανκόνα.

Την τελευταία ημέρα χαλαρό περπάτημα, με αφετηρία πάλι το Hotel Wetterhorn, στον Oberer Grindelwald Gletscher, με στόχο τις απότομες σκάλες και την κρεμαστή γέφυρα πάνω από τον παγετώνα. Αρκετές φωτογραφίες, και αφού υπάρχει αρκετός χρόνος και ο καιρός δείχνει να κλείνει, αποφασίζω επίσκεψη στην γειτονική Βέρνη (70-80 χλμ), όπου κατά τύχη πέτυχα και το αλπινιστικό μουσείο της Βέρνης (και σας συνιστώ ανεπιφύλακτα), μια βόλτα στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, επιστροφή μέσω Interlaken, μια περατζάδα από το Interlaken West – Ost (που ενώνει και τις δυο δίδυμες λίμνες Brienzersee - Thunersee) και επιστροφή για ύπνο. Πέμπτη πρωί, στο δρόμο για το Malpensa, γεμάτος εικόνες, αλλά και με την άρνηση να επιστρέψω στο καμίνι της Αθήνας (έστω και για μια ημέρα), κοιτάζοντας το θερμόμετρο να γράφει 9 βαθμούς στο υψηλότερο πέρασμα της διαδρομής (Sustenpass, 2.200μ).

Σίγουρα, δεν θεωρώ ότι έκανα κάτι αξιομνημόνευτο, απλά θαύμασα χαζοπερπατώντας για 3 ημέρες μερικά ιερά βουνά των Άλπεων και άλλα απίστευτα τοπία..

Και μερικά tips:

Μείνετε καλύτερα σε camping και εφοδιαστείτε με τρόφιμα από Ιταλία.
Οι μετακινήσεις στην Ελβετία κοστίζουν και πληρώνεις παντού το parking. Yπολογίστε επίσης 40 φράγκα για να αποκτήσετε το ετήσιο πάσο κίνησης σας στους Ελβετικούς αυτοκινητοδρόμους.

Η περιοχή του Grindelwald έχει σημειωμένες πάνω από 70 πεζοπορικές διαδρομές (θα τις βρείτε στο φυλλάδιο που μοιράζεται σχεδόν παντού στο χωριό). Όρεξη να έχετε...

Επίσης για όποιον ενδιαφέρεται υπάρχει το τρενάκι που σε πηγαίνει στο JungfrauHoch – Top of Europe (3454μ.) μέσα από τα έγκατα του Eiger με καταπληκτική θέα και απίστευτες εγκαταστάσεις από τους Ελβετούς (κόστος 130€). Κάνει και ολιγόλεπτη στάση στο Eigerwand.

Το Jungfrauhoch είναι επίσης ιδανικό για μια ανάβαση στο Mӧnch και Jungfrau.

Εναλλακτικά, μπορείτε να πάτε στην κορυφή του Schilthorn με το περιστρεφόμενο εστιατόριο και την επίσης καταπληκτική θέα στην γύρω περιοχή.

Όλα βέβαια εξαρτώνται από τον καιρό. Ενδεικτικά, λίγες ημέρες πριν την επίσκεψη μας, έριξε φρέσκο χιόνι στα γύρω βουνά, που έκανε απαγορευτική την ανάβαση στο Eiger (τουλάχιστον για μια εβδομάδα). Επίσης, το Eiger είναι σχετικά ντροπαλό και δεν εμφανίζεται συχνά χωρίς την σχεδόν μόνιμη παρέα των πυκνών σύννεφων.

Για την οργάνωση, καθαριότητα και συντήρηση όλων των μονοπατιών αλλά και όλων των λοιπών εγκαταστάσεων, δε χρειάζεται να πω κάτι...