Μετά από ένα ομολογουμένως μεγάλο ταξίδι φτάνω στην Κόνιτσα. Έχω σταματήσει βέβαια αρκετές φορές για ξεκούραση αλλά οι πιο χαλαρωτικές ήταν αυτές για να απολαύσω το συγκρότημα της Γκαμήλας και της Αστράκας λίγο μετά το Καλπάκι, πριν πιάσω τις κατηφορικές στροφές για την πεδιάδα της Κόνιτσας.
Παρόλο ότι έχουμε περπατήσει αρκετά στην περιοχή δεν έχω περάσει ποτέ από την Κόνιτσα, οπότε στάση για να απολαύσω το ομώνυμο γεφύρι και την συγκλονιστική θέα του τσεκουριού (Γκαμήλα) να ασπροβολάει κάτω από τον καυτό Αυγουστιάτικο ήλιο.
Φτάνω στον Άγιο Αθανάσιο, πάνω από την Κόνιτσα, παρκάρω και αρχίζω να ανιχνεύω τη γύρω περιοχή. Πιο πάνω τσοπάνος με τα γίδια του και να σου 2 ποδηλάτες. Δυο πιτσιρικάδες ανεβαίνουν για τον Προφήτη Ηλία (το λόφο πάνω από την Κόνιτσα, που λέγεται Μακροβούνι).
Εκεί που βγάζω τη σκηνή και ψάχνω μέσα στο περιφραγμένο χώρο της εκκλησίας για το κατάλληλο μέρος κατασκήνωσης, έρχεται προς το μέρος μου ο τσοπάνος.
Πιάνουμε την κουβέντα, του λέω τα σχέδια μου για την αυριανή ημέρα, και μου ζητά να μεταφέρω μια κούτα τσιγάρα στον αδερφό του (και έτερο τσοπάνο της περιοχής) που βρίσκεται στα Καρούτια, την μοναδική πηγή ψηλά στην Τραπεζίτσα.
Μετά τις απαραίτητες συννενοήσεις πέφτω για ύπνο, και βρίσκω τα τσιγάρα στον καθρέπτη του αυτοκινήτου το επόμενο πρωί. Εκτός του ορειβατικού εξοπλισμού, κουβαλάω και το ποδήλατο μαζί μου και παρόλο που το έχω χύμα μες το αυτοκίνητο θα κάνω μια μικρή βόλτα μέχρι την κορυφή του Μακροβουνίου με την εκπληκτική θέα προς το Λάπατο. Η κατηφόρα αναζωογονητική και ετοιμάζομαι για την ανάβαση. Νερό από τη βρύση έξω από το ξωκκλήσι της Παναγιάς (2 στροφές πιο κάτω) και εκκίνηση της πορείας ακριβώς απέναντι από τον Αγ. Αθανάσιο περνώντας το δρόμο και εντοπίζοντας το πρώτο σημάδι.
Η σήμανση είναι πολύ καλή, βγαίνω σε πρώτο ξέφωτο, αγνοούμε κόκκινες κορδέλες που φεύγουν δεξιά σε τρακτερόδρομο, και είμαστε χωμένοι μέσα στο δάσος. Πρώτο χαρακτηριστικό σημείο τα ασπροχώματα, ξεραμένες ρεματιές που μεταφέρουν διάφορα υλικά χαμηλότερα κατά τη διάρκεια των βροχωπτώσεων και των κατολισθήσεων (φαντάζομαι) με χαρακτηριστικό ανοικτόχρωμο ψιλό χώμα.
Στη συνέχεια θα βρούμε τη διασταύρωση για Αημηνάδια που ο χάρτης της Ανάβασης (Σμόλικας – Τραπεζίτσα) δεν αναφέρει (το μονοπάτι είναι ξεκάθαρο). Η ανηφόρα δεν είνια απότομη, σε λίγο θα δούμε ταμπέλα τοπωνύμιου (ΓΟΝΗ, παλιά πηγή, τώρα έχει στερέψει). Κάπου 100 μέτρα υψομετρικής πιο πάνω βρίσκουμε στη βάση βράχου το ταμπελάκι που μας ενημερώνει αριστερά για Τραπεζίτσα, και δεξιά για Καρούτια, όπως το έχει χαράξει ο βοσκός της περιοχής. Ο αδερφός του στο μεταξύ με έχει πάρει 2 φορές τηλέφωνο για να βεβαιωθεί ότι έχω πάρει το σωστό μονοπάτι και δεν έχω χαθεί (ίσως και για να υσηχάσει ότι δε θα χρειαστεί να ανέβει εκείνος μέχρι το καλύβι για του φέρει τα τσιγάρα).
Η ζέστη πλεον είναι ανυπόφορη, παρόλο το γεγονός ότι το δάσος είναι πολύ πυκνό για να αφήσει τις ακτίνες του ήλιου να διεισδύσουν. Στο πρώτο ηλιόφωτο σημείο σταματώ για να στεγνώσω. Η επιλογή θα είναι λυτρωτική γιατί ακολουθεί ένα λίγο απότομο ανέβασμα στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής, τον ώμο στα 1780 μέτρα, όπου έχεις την ευκαιρία για πρώτη φορά να απολαύσεις τους απότομους όγκους της Γκαμήλας απέναντι. Τώρα το μονοπάτι αλλάζει κατεύθυνση, κατηφορίζει στα 1700 μέτρα, ακούω τα βελάσματα των προβάτων και σε 20 λεπτά φτάνω στο καλύβι του Γιώργου Σπανού (βοσκού της περιοχής, απλή συνωνυμία με τον δικό μας φίλο – τσοπάνο) και την μοναδική πηγή ψηλά στην Τραπεζίτσα. Με καλωσορίζει, έχει όρεξη για κουβέντα, (μιας και η μοναξιά είναι αβάστακτη για τους βοσκούς στα ψηλά), μαγειρεύει την προβατίνα με λίγο γιουβετσάκι και είναι αδύνατο να αρνηθείς μια τέτοια προσφορά. Τα λέμε για ώρα, αλλά το μυαλό μου είναι στο Ροιδοβούνι και την ολοκλήρωση της διαδρομής.
Τον αποχαιρετώ προσωρινά, αφού μου έχει πει τι να προσέξω για να μη χάσω το μονοπάτι, τραβερσάρω την πλαγιά χωρίς να χάσω ύψος, θέλει λίγη προσοχή στο πρώτο ξέφωτο μιας και απότομα το μονοπάτι ανηφορίζει (υπάρχουν κούκοι και σημάδια), περνάει ακριβώς κάτω από απότομα βράχια, έχει ένα σημείο που θέλει λίγη προσοχή (η λεγόμενη σκάλα), και οδηγεί στο διάσελο μεταξύ Τραπεζίτσας και Ροιδοβουνίου (λαιμός Νταβέλη για τους ντόπιους). Από κει η σήμανση και το μονοπάτι είναι πιο ξεκάθαρα, οπότε σε άλλα 20-30 λεπτά βγαίνεις στο τελευταίο ξέφωτο 100-120 μέτρα κάτω από την κορυφή. Αν προχωρήσεις ευθεία μπροστά θα απολαύσεις τον Αωό και τη Μονή Στομίου καθώς και τη θέα των κορυφών της Γκαμήλας. Προσωπική γνώμη, ότι δε χρειάζεται να ανέβεις στην κορυφή (εκτός και αν θες να απολαύσεις τη θέα και προς τον Σμόλικα).
Κάποια σημάδια στα τεράστια ρόμπολα, σε οδηγούν στην κορυφή και το κατεστραμμένο κολωνάκι. Η θέα είναι μοναδική και αξίζει τον κόπο της παράκαμψης της κύριας κορυφής (2022μ).
Η σήμανση της επιστροφής είναι λίγο προβληματική αφού δεν υπάρχουν αρκετά σημάδια, αλλά με λίγη προσοχή κατηφορίζουμε αρχικά από την κορυφή στο πλάτωμα, μετά τραβερσάρουμε στο Λαιμό του Νταβέλη και στη συνέχεια κατευθυνόμαστε στη στάνη στα Καρούτια. Συνεχίζουμε τη κουβέντα με το τσοπάνο, μου αναφέρει και άλλα μονοπάτια της περιοχής και αφού τον ευχαριστήσω για την φιλoξενία, παίρνω το δρόμο της επιστροφής.
Καθαρός χρόνος ανάβασης: Κάτι παραπάνω από 3 ½ ώρες
Για την κατάβαση υπολογίστε περίπου 2 ½ ώρες
1 σχόλιο:
Την Τραπεζίτσα πάντα τη ζαχάρωνα και λόγω εγγύτητας (τότε), για τη θέα που προσφέρει αλλά και για την κάλυψη από δέντρα μέχρι πάνω, πράγμα σπάνιο. Ήξερα όμως ότι είναι ζόρικο κορίτσι και την ανέβαλλα συνεχώς. Τώρα είμαστε πιο μακριά πλέον.
Για την πρατίνα με τα γιουβέτσια στη στάνη κτλ δεν θα σχολιάσω καν. Είναι προκλητικό μόνο που το αναφέρεις!
Δημοσίευση σχολίου