Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Παρνασσός - Βλαχόλακκα (feat. Kalania's Piranha party)



Η πορεία ξεκινά από την χαρακτηριστική στροφή πάνω από την Αράχωβα πριν κατηφορίσουμε για το Λιβάδι . (Θέση Σταυρός) και τον σχετικό χωματόδρομο. Εναλλακτικά, μπορούμε να πιάσουμε το μονοπάτι πίσω από τη χαρακτηριστική γέφυρα, λίγο πριν τη στροφή στο Σταυρό.  Η παρέα έχει καιρό να βρεθεί και να τα πει, έτσι θα αγνοήσουμε επιδεικτικά τα ταμπελάκια με το κίτρινο σημάδι που μας υποδεικνύουν να κατηφορίσουμε. Θα συνεχίσουμε στον χωματόδρομο, 2-3 στροφές ακόμη και θα πέσουμε σε ένα από τα πολλά γιδόστρατα με κατεύθυνση το Λιποκεσόρεμα με την τεράστια κοίτη του. Τραβερσάρουμε από τα βόρεια την κορυφή – πλατό Αλαταριές, πιάνουμε νέο χωματόδρομο και κάνουμε μια μικρή στάση μπροστά σε μια μικρή στάνη. 

Κόβουμε μια μεγάλη στροφή του χωματόδρομου ακολουθώντας τα κίτρινα σημάδια, συνεχίζουμε σε αυτόν μέχρι το Σκληδόρεμα. Ανηφορίζουμε στο πυκνό δάσος για να καταλήξουμε σε ένα οροπέδιο μεταξύ Κάτω Ψηλού και Πρόντολης, με θέα τον Γεροντόβραχο. Δεν έχουμε αποφασίσει ακόμη τη τελική διαδρομή μας. Δέφνερ ή μια βόλτα προς τη Βλαχόλακκα; Το πιο άγριο ανάγλυφο νοτιοανατολικά μας κερδίζει. Συνεχίζουμε τον κακό χωματόδρομο μέχρι την επόμενη στάνη. Από κει, η σήμανση πιο αραιή αλλά συνεπής. Εμείς θα κάνουμε ότι μπορούμε για να λοξοδρομήσουμε αλλά θα παραμείνουμε στο σωστό δρόμο παίρνοντας τη μια πλευρά (δεξιά) του ρέματος. Είμαστε ίσως στο πιο ωραίο κομμάτι της διαδρομής. Το ρέμα γίνεται φαράγγι, το τοπίο γίνεται πιο άγριο και βρισκόμαστε σε μια διασταύρωση μονοπατιών. Ευθεία φεύγει μονοπάτι για Γεροντόβραχο – Τουμπόραχη – Τσαρκόραχη και δεξιά πάνω για Βλαχόλακκα. Το ρέμα κρατάει νερό το οποίο όμως χάνεται  λίγο πάνω από τη διασταύρωση των μονοπατιών.

Εντυπωσιακό μονοπάτι μας ανεβάζει στα 1800 και στην επόμενη στάνη. Ξεκούραση και λίγο φαγητό. Για την επόμενη ώρα, περνάμε μέσα από δολίνες και διαδρόμους ανάμεσα σε περίεργους βράχινους σχηματισμούς, καταλήγοντας στη Βλαχόλακκα, με τις βραχοσκεπές και το τρωγλοδυτικό σκηνικό (κλεμμένη έκφραση από το χάρτη της Ανάβασης, που μου άρεσε). Η ομίχλη έχει κάνει την εμφάνιση της και χρειάζεται λίγο προσοχή για να πάρουμε το μονοπάτι πίσω για Λιβάδι και όχι προς τη Μάννα!
Τώρα τραβερσάρουμε τον Πετρίτη αρκετά ψηλά (1840-1850) και χωρίς δεύτερη σκέψη κάνουμε και την ομώνυμη κορυφή αφήνοντας τα σακίδια στο μονοπάτι. Η ομίχλη δε θα μας επιτρέψει να χαζέψουμε την Αράχωβα, τον ελαιώνα του Χρισσού και τον κόλπο της Ιτέας, αλλά το σημείο είναι επιβλητικό. Συνεχίζουμε την πορεία μας κατηφορίζοντας προς το χωματόδρομο που οδηγεί στο Λιβάδι. Κόβουμε τον χωματόδρομο 2 φορές και με το τελευταίο φως της ημέρας επιστρέφουμε στα αυτοκίνητα μας.

Μια χαλαρή πορεία, με μικρές υψομετρικές σε ένα σχετικά όχι πολύ περπατημένο κομμάτι του Παρνασσού, γύρω στις 7 ώρες.

Σας πήρα από τα μούτρα ε;;; Και πάλι καλά που οι μισοί από την παρέα καταφέραμε και περπατήσαμε τόσο…Κατά τα λοιπά, η παρέα της οικοδέσποινας Μαρθρας, προτίμησε την χαλάρωση – γλυκό ύπνο στο σπίτι στα Καλάνια, και με την επιστροφή μας, ετοιμάσαμε το πλούσιο δείπνο με αποκορύφωμα της βραδιάς το θηριώδες ταψί της σοκολατόπιτας που μας έφερε η Σοφία.

Για την απομάκρυνση τυχόν τύψεων για υπερβολική κατανάλωση θερμίδων (!), την επομένη, περπατήσαμε από το Κρόκι, μέχρι τους Δελφούς, στο πανέμορφο αρχαίο μονοπάτι και κομμάτι του Ε4. και στην επιστροφή μας (και πριν πλύνουμε και τα πιάτα), επιδοθήκαμε σε άνευ προηγουμένου φαγοποτιού στα όρθια, με μοναδικό σκοπό την εκμηδένιση σκουπιδιών που θα μας επιβάρυναν στην επιστροφή. (Κυριολεκτικά, δεν έμεινε τίποτα).
Πέρα από την πλάκα, η καθολική συμμετοχή της παρέας στο πλύσιμο, με έκανε να θυμηθώ στιγμές από τη σχολή του Βαγγέλη. Κάτι μας έμεινε Δάσκαλε…  

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Rose Mountain





Η στάση στο Λιανοκλάδι ήταν προμελετημένη. Μιλάμε για οργανωμένο έγκλημα που είχε σχεδιάσει ο πατέρας του Αποστόλη και θύματα του οι επιβαίνοντες του ακούραστου Ignis.«Μια μικρή στάση να πω ένα γεια στον πάτερα μου» ήταν τα λόγια του Αποστόλη. Το επόμενο που θυμάμαι είναι όλων των λογιών τα κρεατικά πάνω στο τραπέζι και εμένα να μην ξέρω από πού να ξεκινήσω. 



Χορτασμένοι πήραμε το δρόμο για Καρπενήσι και από κει για Προυσό, σε μια απίστευτης ομορφιάς διαδρομή που δεν θα απολαύσουμε αφού ο ήλιος δεν δέχτηκε να κάνει μια υποχώρηση για να καθυστερήσει τη δύση του. Το ραντεβού με τα παιδιά δόθηκε στον Τόρνο Ευρυτανίας και ήταν τέτοια η ακρίβεια της συνάντησης μας με τα άλλα δυο αυτοκίνητα, που η Χριστίνα δε πρόλαβε καν να κατεβάσει το παντελόνι της για να κατουρήσει στην άκρη του δρόμου αφού την εντόπισαν τα μεγάλα φώτα της Μάρθρας. Εννοείται ότι για το υπόλοιπο βράδυ δεν πέρασε ούτε ένα αυτοκίνητο.

Η κεντρική πλατεία του χωριού είχε υποστεί γενική ανακαίνιση (πλακόστρωση) σε σχέση με αυτό που ξέραμε και διευκόλυνε την απόφαση μας ως σημείο κατασκήνωσης μας. Κάριματ με συνοπτικές διαδικασίες και γλυκός ύπνος μέχρι το πρωί της επομένης. Πρωινό στην πλατεία, με θέα την Χελιδόνα και την κόψη των Αηλιάδων.

Εκκίνηση από την πλατεία του χωριού, (Αγ. Τριάδα) διασχίζουμε μέρος του χωριού, περνώντας από γεφυράκια και πολλά νερά, βγαίνουμε στην άσφαλτο που διασχίζουμε κάθετα ακολουθώντας την υποδειγματική (έως εκνευριστική) σήμανση. Στο συγκεκριμένο σημείο υπάρχει ενημερωτική πινακίδα και αναλυτικό φυλλάδιο της περιοχής (τύφλα να έχει η Ελβετία τέτοια οργάνωση). Συνεχίζουμε δίπλα στο ποταμάκι, το μονοπάτι είναι έντονα ανηφορικό, μέσα από ελατόδασος που μας βγάζει σε χωματόδρομο. Δεξιά μπορούμε να περάσουμε από το ξωκλήσι του Πρ. Ηλία, εμείς θα συνεχίσουμε αριστερά προς τη Μεγάλη Βρύση, περνώντας πρώτα από το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων. 

Πρώτη στάση στη Μεγάλη βρύση, ιδανικό μέρος για κατασκήνωση. Συνεχίζουμε ανηφορικά, χαζεύοντας απέναντι τη Χελιδώνα και τη Καλλιακούδα, βρίσκουμε χωματόδρομο κακής βατότητας που τερματίζει σε αυτοσχέδιες στάνες, περνάμε από χαρακτηριστικό ξέφωτο (Κορομηλιά) και τραβερσάρουμε το Ξεροβούνι. Άλλη μια στάση στον χαρακτηριστικό ώμο με το εικονοστάσι με θέα τον Τόρνο και τη γύρω περιοχή, και άλλη μισή ώρα για να βγούμε στον αυχένα που ήδη ενώνονται οι διαδρομές Β και Ε. Είμαστε στο αλπικό κομμάτι του βουνού πια, διασχίζουμε κάποιες λάκκες, ανηφορίζουμε ΝΑ, και στη συνέχεια τραβερσάρουμε σάρα ΒΑ για να βγούμε στην κορυφογραμμή, που είναι αρκετά μεγάλη. 

Συνολικά, χρειαστήκαμε κάτι παραπάνω από 4 ώρες για την κορυφή (μαζί με τις στάσεις). Πολύ ωραία θέα προς όλο το συγκρότημα του Παναιτωλικού, τα υπόλοιπα Κράββαρα, τα Βαρδούσια, και τα πιο κοντινά Χελιδώνα και Καλλιακούδα. Αποφασίζουμε να μην επιστρέψουμε από τα ίδια, αλλά μέσω της Χαλικόβρυσης, που είναι επιμελώς κρυμμένη, κατεβαίνοντας σχετικά απότομα τα πρώτα 150 μέτρα υψομετρικής από την κορυφή. Οι μυτερές κορυφές του Παναιτωλικού κλέβουν την παράσταση (Κούτουπας, Νεραιδοβούνι), και η ομάδα τελικά θα επιλέξει να γυρίσει από τα ίδια και να μην περάσει από τον Πρ. Ηλία.

Συνολικά, υπολογίστε περίπου 7,5 ώρες. Το ανοικτό καφενεδάκι του χωριού με τους φιλόξενους ιδιοκτήτες του, μας αποζημιώνει με τους μπυρομεζέδες που εξαφανίζονται σε χρόνο dt (πρώτες ενδείξεις ύπαρξης piranhas στις τάξεις της παρέας. Θα επιβεβαιωθούν στην επόμενη κοινή εξόρμηση, στα Καλάνια)

Είπαμε μεζέδες. Όχι φαγητό. Οπότε αργότερα θα μαγειρέψουμε και κάτι για να μην πάνε χαμένες και οι προμήθειες που είχαμε κουβαλήσει. Ε;;; Πως θα πιούμε το τσιπουράκι και τη ρακή. Σκέτα;;

Την επομένη, χαλαρή πορεία προς το δροσερό και εντυπωσιακό μικρό Πάντα Βρέχει και επιστροφή για αναχώρηση. Αξίζει να επισκεφτείτε και το λαογραφικό μουσείο στην πλατεία και αν δεν έχετε όρεξη για μια τόσο μεγάλη πορεία (στη Τριανταφυλλιά), υπάρχουν πολύ όμορφες μικρότερες (Μικρό Πάντα Βρέχει, Διαδρομή Δ, Διαδρομή Α, μέσα στο χωριό, Φαράγγι Τόρνου - Διαδρομή Γ (Canyoning))         

και το πλήρες φωτογραφικό υλικό

το site  του χωριού
http://www.tornos.gr/






Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Μακριά Ράχη (Πλουν)




Η παράδοση για μια τουλάχιστον ετήσια συγκέντρωση των ιδρυτικών μελών των Αλλού γι’ Αλλού διατηρήθηκε και φέτος με τη συμμετοχή και του Makis. Προορισμός, η Νότια Πίνδος και μια ράχη που είχε τύχει να διαβάσουμε στο κατατοπιστικό site των τρικαλινών http://www.trikalasport.gr.

Μακριά Ράχη ή Πλούν για τους ντόπιους. Αγαπημένη διαδρομή από Πύλη Τρικάλων – Ελάτη – Περτούλι – Νεραιδοχώρι – Δέση – Γέφυρα Αλεξίου με κατάληξη το μοναστήρι της Ανταποδόσεως. Παίρνουμε τον δασικό δρόμο, ρωτάμε κάποιους ντόπιους, διαλέγουμε ένα υλοτομικό μονοπάτι κόβοντας 2-3 στροφές, αλλά παραμένουμε στον δασικό για τουλάχιστον 1,5 ώρα (μπορεί να παρακαμφθεί με χρήση ψηλού 4x4 αυτοκινήτου) μέχρι να βρούμε χαρακτηριστική στάνη με εκτεταμένο φράκτη. Πρώτη στάση και αναζήτηση μονοπατιού. 

Τα ζώα της περιοχής έχουν δημιουργήσει πολλά γιδόστρατα, θα πάρουμε ένα από αυτά, έτσι και αλλιώς ο στόχος είναι προφανής. Τραβέρσα της ατελείωτης πλαγιάς για να βγούμε στο πρώτο τριγωνομετρικό κορυφής (1708). Η πυκνή θαμνώδης βλάστηση υποχωρεί μετά τα 1400μ και η ομάδα εντελώς χύμα θα βγει λίγο μετά την πρώτη κορυφή γύρω στα 1750μ. Θέα της Κακαρδίτσας, της αγριάδας της Παχτουρνέτσας, του Χατζή και του Αυγού.

Άλλη μισή ώρα, και είμαστε στην κύρια κορυφή (1944μ). Είναι ακόμη νωρίς και υπάρχει διάθεση (εκτός του Μάκη που έχει τα αισθηματικά του).Συνεχίζουμε λοιπόν για την Πετρούσα με λίγα ανεβοκατεβάσματα και καταλήγουμε στην Παχτουρνέτσα και έναν από τους πύργους της (λίγο πάνω από τα 2000) με θέα τον εντυπωσιακό της χαλιά και το Παχτούρι. 

Επιστροφή από γιδόστρατο που τραβερσάρει τη πλαγιά, λίγο κάτω από την κορυφογραμμή, σημείο αναφοράς ένας μεγάλος κούκος σε μια από τις ράχες που οδηγεί στο Παλαιοχώρι, και κακήν – κακώς από νεροσυρμές, πλάκες και χαλιάδες θα «πέσουμε στο μονοπάτι» που τραβερσάρει όλη τη πλαγιά μέχρι το μεγάλο μαντρί. Επιστροφή από το δασικό.
Σημειωτέον ότι κομμάτι της διαδρομής είναι σηματοδοτημένο από τον Ορειβατικό Tρικάλων (ΣΠΟΤ). Άσχετο, αν εμείς την αγνοήσαμε επιδεικτικά…   

10 ώρες πορείας και τουλάχιστον 1300 μέτρα υψομετρικής. Βοήθεια μας…

Την επομένη, και για την ανάγκη χαλάρωσης, εξερευνήσαμε το πανέμορφο μονοπάτι δίπλα στους καταρράκτες της Δέσης, που σε ανεβάζει στο Χαλικόβουνο

https://photos.google.com/album/AF1QipMRzt4ZmLFarVZElmIpsjbkXrLUOR6isfv3Frns





Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Trekking στη Πίνδο (video)

Έχοντας εντρυφήσει στη δημιουργία multimedia αρχείων, η Γεωργία επανέρχεται με νέο video...

Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012

Λευκά Όρη 2012


Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Δυτικά Άγραφα (Λιάκουρα - Φτέρη και το χάος ανάμεσά τους)




Και ενώ οι φίλοι μου είχαν προγραμματίσει εδώ και καιρό την εξόρμησή τους για το 3ήμερο (μα όλοι Κρήτη;;;;;), εγώ πάλευα να καβατζώσω την μια ημέρα του τριήμερου του Αγ. Πνεύματος. Οι επιλογές λίγες και υποχρεωτικά στα πλαίσια κάποιου συλλόγου. Ένα μονοήμερο στον Παρνασσό και μια διάσχιση στα Άγραφα.
Εύκολη η επιλογή. Με τα χίλια ζόρια, βρίσκομαι στο σημείο συνάντησης στο κέντρο της Αθήνας αμέσως μετά τη δουλειά το Σάββατο και το μυαλό καθαρίζει σιγά  - σιγά καθώς αφήνουμε την εθνική και διασχίζουμε τις υπερβολικά δασωμένες πλαγιές της Ευρυτανίας. Άφιξη στο Μοναστηράκι, αργά το βράδυ, με τα τελευταία δύσκολα χιλιόμετρα, ειδικά μετά τον Κρέντη, αλλά η ταβέρνα μας περιμένει ανοικτή μιας και είχε θυσιαστεί ο τράγος (εκ των υστέρων θα αποδειχθεί πολύ αλμυρός, και δεν εννοώ στο αλάτι). 
Τακτοποίηση στο σχολείο του χωριού και εγερτήριο την επομένη για την μεγάλη πορεία.
Θα ακολουθούσαμε τον βαρετό χωματόδρομο μιας και το μονοπάτι έχει κλείσει (σύμφωνα με τους ντόπιους). Σε δυο ώρες θα έχουμε βγει σε χαρακτηριστικό ώμο, με διασταύρωση χωματόδρομων όπου βγαίνει το μονοπάτι στον χωματόδρομο. Στα 50 μέτρα υπάρχει αυτοσχέδιο καλύβι. Πρώτη στάση και αγνάντεμα του διάσελου που θα μας οδηγήσει στη Λιάκουρα.
Συνεχίζουμε για λίγο στο δρόμο και εκεί που κάνει απότομα δεξιά και φεύγει για να τραβερσάρει τον όγκο του Καλόγηρου (σε άλλο χάρτη Γραβάνη), εμείς φεύγουμε ευθεία πάνω με εμφανή στόχο το διάσελο Μούρκ. Εντυπωσιακή θέα προς όλες τις κατευθύνσεις. Καλλιακούδα, Χελιδώνα, όλο το συγκρότημα του Παναιτωλικού από τη μια, Φτέρη, Βουτσικάκι, Μπορλέρο, Φλυτζάνι, Πέντε Πύργοι, Νιάλα από την άλλη. Από εδώ και πέρα δεν υπάρχει μονοπάτι. Ευθεία πάνω (λίγο πιο μέσα από την κόψη) και σε 45 λεπτά βγαίνουμε στην κορφή της Λιάκουρας. Η Φτέρη φαντάζει πολύ μακριά (και θα αποδειχθεί ακόμα πιο μακριά)
Ξέρω ότι την πορεία την έχουν κάνει στο παρελθόν τα άλλα γίδια της παρέας, και ανυπομονώ να δω τη συνέχεια. Συνεχίζουμε πάντα πάνω στην κορυφογραμμή και το επόμενο εμπόδιο, φαντάζει σαφώς πιο δύσκολο. Είναι το Λούτσι. Με λίγο scrabling και 2-3 θαρραλέες κινήσεις είμαστε στην κορυφή. Περιέργως έχει το ίδιο υψόμετρο με τη Λιάκουρα. Θα συνεχίσουμε να ανεβοκατεβαίνουμε σε άλλες 3-4 κορυφές, προσπαθώντας να καταλάβουμε που είναι  το διάσελο της Πρατίνας. Από την πλευρά του Λιθοχωρίου το βουνό είναι ένα απίστευτο νταμάρι που κατεβάζει άφθονο αμμοχάλικο από ψηλά. Απίστευτες φαγωμένες πλαγιές με ατελείωτες σάρες. Η μόνη κορυφή που τρεβερσάραμε τελικά ήταν η Πρατίνα καταλήγοντας στο ομώνυμο διάσελο. Μέχρι τότε, η Φτέρη φάνταζε απόμακρη όπως την αγναντεύαμε από τη Λιακουρα. 
΄Εχουμε περπατήσει ήδη 5 ώρες. Κάποιοι θα πάρουν το μονοπάτι για Βλαχοπούλα. Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουμε τραβερσάροντας τη Φτέρη Ι και μετά από τηλ. συνομιλία του αρχηγού με τον συνήθη ύποπτο-παντογνώστη των Αγράφων Θείο Παύλο, θα αποφασίσουμε να βγούμε στην κορυφογραμμή. Είμαστε σε ένα ανοικτό λούκι που ευτυχώς θα μας ανεβάσει σχετικά εύκολα κάτω από τη Φτέρη Ι. Συνέχεια για τη Φτέρη ΙΙ και ξεκούραση λίγο κάτω από την κορυφή. Τα ημιάκαμπτα παπούτσια με έχουν «χτυπήσει» και σκέφτομαι αν θα συνεχίσω. Μπροστά μας, ο δρόμος για την κορυφή φαίνεται να διακόπτεται από έναν απόκρημνο λαιμό. Θα συνεχίσω…
Θα χρειαστεί να «πέσουμε» κάποια μέτρα, και να ανέβουμε ένα σχετικά απότομο κομμάτι (θέλει προσοχή για τις πέτρες που μπορεί να ρίξει ο προπορευόμενος). και είμαστε στην κορυφή με την αφιέρωση και το σημάδι του ΦΟΠ .
Πλέον είναι ορατό όλο τα πανόραμα των Δυτ. Αγράφων. Ντελιδήμι, Σαλαγιάννη, αλλά και η Πυραμίδα με το Μπαλντενήσι (ένα από τα project προς υλοποίηση ). 9 ώρες για την κορυφή. Τώρα θα πρέπει να γυρίσουμε μέχρι το διάσελο της Πρατίνας για να πάρουμε το μονοπάτι για Βλαχοπούλα. Μεγάλη προσοχή στο πρώτο κατέβασμα για τις πέτρες και μετά τραβέρσα Φτέρης ΙΙ, Ι αλλά από την κορυφογραμμή αυτή τη φορά μετά τη Φτέρη Ι και στο διάσελο. Το κατέβασμα για Βλαχοπούλα ατελείωτο, το νερό έχει τελειώσει από την κορυφή και με τις τελευταίες δυνάμεις κατέβασμα στη Βλαχοπούλα. Εκεί τα παιδιά μας περιμένουν, όπως επίσης και οι παγωμένες μπύρες που παραγγείλαμε. Στήσιμο κατασκήνωσης, μαγείρεμα και συμπλήρωμα με τους απίστευτους μεζέδες που έχουν φέρει τα παιδιά. Ύπνος νωρίς, ήδη νιώθω τους πρησμένους τετρακέφαλους. Την άλλη μέρα, όλο χωματόδρομο για το διάσελο Μουρκ, κόβοντας τα τελευταία 150 μέτρα από εμφανή ρεματιά, εκεί που υπάρχει ένα αναποδογυρισμένο Isuzu δυο κυνηγών που παγιδεύτηκαν σε έναν ξαφνικό χιονιά, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο ένας από αυτούς, στο παγωμένο δρόμο.
Περίπου 4 ώρες για την επιστροφή μας στο χωριό Προσθέστε και άλλες 13 από τη χθεσινή μέρα. Σημειωτέον, η υψομετρική διαφορά της πρώτης ημέρας ήταν 1800μ!
Ίσως η μικρότερη πλατεία που έχω συναντήσει σε χωριό της υπαίθρου (Μοναστηράκι), παρόλα αυτά θα  μας ξεκουράσει μια μπύρα και η σκιά του μοναδικού δέντρου.


https://photos.google.com/album/AF1QipPEGIx0qGFv0wtBYA0dOWUbBiHr8Z29wihOvfNd

Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

 Βαρδούσια - Νεραϊδότσουμα


Την συγκεκριμένη κορυφή τη χαζεύω από τα παιδικά μου χρόνια και τα ατελείωτα καλοκαίρια που πέρναγα στο χωριό. Καθόμασταν στη μάντρα – πέρασμα του κάτω μαχαλά και αγναντεύαμε τα βουνά. Σιγά – σιγά, αρχίσαμε δειλά  - δειλά τις πρώτες εξορμήσεις στον Πύργο (ο χαρακτηριστικός βράχος στην έξοδο του Ασανσερ) στα Κθάρια με τον ξάδερφο τον Αλέκο και το ν αδερφό μου, κουβαλώντας για κολατσιό τις τυροκουλούρες της γιαγιάς και λίγη ντομάτα.  Ο αδερφός μου θα ανέβαινε και άλλες φορές μαζί με το παππού για τσάι στις απότομες πλαγιές στα ριζά της Κακής  Ράχης.

Για πολλά χρόνια, πιστεύαμε ότι τα σκόρδα της Μουσουνίτσας είναι η ψηλότερη κορυφή των Βαρδουσίων (Κόρακας) όπως τα βλέπαμε από το χωριό, άσχετο αν από μακριά (από το ύψος της Στρώμης) πάντα βλέπαμε ένα αγνωνάρι λίγο πιο ψηλό από το υπόλοιπο ανάγλυφο του βουνού.  Το μυστήριο του Κόρακα λύθηκε με την ομολογουμένωνς καθυστερημένη ενασχόληση μας με τη πεζοπορία, μέτρησε πολλές επαναλήψεις η ανάβαση του, παρόλα αυτά πάντα είχαμε την απορία για τη δίπλα κορυφή όπως τη βλέπαμε από το σπίτι μας.

Έπρεπε να φτάσουμε στον Ιούνη του 2012, όταν με τ

ον φίλο Μάκη επισκεφτήκαμε τη κάτω Μουσουνίτσα, γενέτειρα του παππού και προπάππου μου, για να μας πει ο  ιδιοκτήτης της μοναδικής ταβέρνας του χωριού με το τσιγκελωτό μουστάκι (Λάμπρος Ρουφαγάλας) την ονομασία αυτής της κορυφής ενώ λίγο καιρό πριν, είχε ήδη ανέβει στο χτένι ο αδερφός μου.

Νεραιδότσουμα.

Ο στόχος μας πλέον είχε και όνομα. Με συνοπτικές διαδικασίες ανεβήκαμε βράδυ πια στον Πρ. Ηλία της κάτω Μουσουνίτσας, αλλά ο δυνατός αέρας και τα γαβγίσματα των τσοπανόσκυλων μας έτρεψαν σε φυγή 2-3 φουρκέτες του δρόμου πιο κάτω. Το επόμενο πρωί ανεβήκαμε πάλι, γνωριστήκαμε με τον ντόπιο τσοπάνο και χωρίς να το πολυσκεφτούμε αρχίσαμε μια τραβερσαριστή πορεία (εννοείται λανθασμένη) προς το Ασανσερ (κινούμενοι χονδρικά στην ισοϋψή των 1500μ). Αφού ταλαιπωρηθήκαμε για καμιά  ώρα, βλέποντας ότι δεν κάνουμε πρόοδο συμφωνήσαμε μια πιο direct ανάβαση η οποία μας έβγαλε κυριολεκτικά στο μονοπάτι – στράτα που πηγαίνει στις λάκκες κάτω από τον  Κόρακα (Κατω χωρίτικα λειβάδια ή Πάνω Κθάρια).


Συνεπαρμένοι από το αναπάντεχο εύρημα μας, συνεχίσαμε μέσα στο βραχότοπο, μέχρις ότου βγαίνουμε σε ώμο στα 2000μ περίπου και πιάνουμε την δεξιά πλευρά της κόψης της Νεραιδότσουμας. Δεν υπήρχε σαφής στόχος και τελικά, εκεί  που καταλάβαμε ότι είναι και το ψηλότερο σημείο της κόψης κάναμε μια ακόμη direct ανάβαση, αποφεύγοντας κάποια βράχια, πάλι από δεξιά. Η θέα φοβερή, σκέψεις από το Μάκη για μια γρήγορη ανάβαση στον Κόρακα, ευτυχώς δεν πραγματοποιούνται, φωτογραφίες που φαίνεται ότι θα βοηθήσουν στην πλήρη κατανόηση εκ μέρους του αδερφού μου για το σημείο που και εκείνος ανέβηκε πριν από μας και μια γρήγορη κατάβαση από τα ίδια, αλλά πλέον πάντα στο καλογραμμένο μονοπάτι μέχρι τον Πρ. Ηλία (της κάτω Μουσουνίτσας πάντα).  



Τώρα, σχετικά με το υψόμετρο της, είναι σίγουρα πάνω από 2400, όπως φαίνεται και στο χάρτη, το ρολόι μου μέτρησε 2405 (με σφάλμα +/- 5 μέτρα), σύμφωνα με τον kaivaliotis1 (μοναχικό ορειβάτη και γνωστό για τις solo αναβάσεις στα Βαρδούσια) το υψόμετρο της είναι 2410 (υπάρχει και σχετικό οπτικό υλικό στο YouTube)

 Ίσως να έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον αναρριχητικά. Ποιος ξέρει…

Φωτογραφίες


Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Ερύμανθος 2012


ΧΑΜΕΝΟΙ (ΚΑΙ) ΣΤΟΝ ΕΡΥΜΑΝΘΟ


   

Εδώ και σχεδόν ένα χρόνο μου είχε καρφωθεί η ιδέα για μια καλή διάσχιση
στο πιο άγριο βουνό του Μωριά, τον Ερύμανθο. Μετά από αρκετές ακυρώσεις, και αφού περιμέναμε να λιώσουν τα περισσότερα χιόνια, επιλέξαμε το Σ/Κ (19-20/05) για μια κυκλική διαδρομή που θα ξεκινούσε από Αλεποχώρι και μέσω Καλεντζίου, κορυφογραμμής Προφήτη Ηλία και Ωλενού, θα κατέληγε ξανά στο Αλεποχώρι. Ο καιρός άστατος τις τελευταίες δυο μέρες με μεγάλα ύψη βροχής σε όλη την Αχαΐα αλλά από την Παρασκευή το μεσημέρι έρχεται βελτίωση την οποία και διαπιστώνουμε, κινούμενοι στην υπερσύγχρονη (ακόμα) Ε.Ο. Κορίνθου Πατρών!!!
Φτάνουμε νωρίς στο ήσυχο χωριό και αφού παρκάρουμε το αμάξι στον δρόμο μεταξύ Αλεποχωρίου και Σπαρτιά, πιάνουμε χωματόδρομο που 6 χλμ μετά φτάνει στο Καλέντζι. Έχει ψύχρα, οι ψηλές κορφές είναι ακόμα καλυμμένες από την συννεφιά και η Γεωργία και εγώ απολαμβάνουμε μια χαλαρή βόλτα σε χωματόδρομο που ουσιαστικά τραβερσάρει στα 850μ. υψομ. τον Πρ. Ηλία. Περίπου μία ώρα μετά θα φτάσουμε σε μικρό οικισμό κτηνοτρόφων, ονόματι Γελαδινό, όπου και θα διανυκτερεύσουμε, αφού πρώτα απολαύσουμε τον απαραίτητο τραχανά με φόντο το ηλιοβασίλεμα πλάι στην χαμηλή μα απότομη κορυφογραμμή του Σκόλις!!
            Το πρωινό είναι απλά τέλειο, έχει βέβαια κρύο, μόλις 8 βαθμούς, αλλά ο ουρανός είναι πεντακάθαρος επιτέλους. Καφεδάκι και αναχώρηση στις 8.30 και 20 λεπτά αργότερα κινούμαστε στην `περιμετρική` οδό του Καλεντζίου και στη κεραία ακριβώς πάνω από το χωριό, προσπαθούμε να βρούμε το μονοπάτι για πάνω. Αποτυχημένη η πρώτη απόπειρα, και βγαίνουμε 50 μέτρα ψηλότερα από χωματόδρομο. Κόκκινο βελάκι προς τα πάνω μας βάζει σε πολύ καλό μονοπάτι, χωρίς όμως άλλα σημάδια με αποτέλεσμα να το χάσουμε στο σημείο που δεν ήταν πια ευκρινές. Με λίγο ψάξιμο, λίγη τύχη, και μερικά βρισίδια, θα ξαναβγούμε σε δρόμο, με σημάδια, σε υψόμετρο 1.200μ. Εδώ τα πράγματα κάπως ξεκαθαρίζουν. Αραιώνει το δάσος, η πορεία, λίγο δρόμο λίγο μονοπάτι, αφού μας περάσει από πηγή με παγωμένο νερό, μας οδηγεί σε ώμο στα 1.500μ. όπου και η αρχή της ράχης που μια ώρα μετά, κάτω από έντονη πλέον συννεφιά, θα μας βγάλει στην πρώτη κορυφή στα 1.926μ. 
Η διάθεση μας πέφτει γιατί ο καιρός κλείνει, όπως και η τρεις κορυφές του Πρ. Ηλία που είναι ο επόμενος στόχος μας. Σε πυκνή, μερικές φορές, ομίχλη θα καταφέρουμε να φτάσουμε στο διασελάκι των δύο πρώτων με το παλιό εικονοστάσι, και αμέσως ο καιρός θα ανοίξει, η ανάβαση στην κυρίως κορυφή (2.124μ) θα γίνει πιο εύκολη υπόθεση και η στενή κορυφογραμμή θα ανοιχτεί μπροστά μας, δίνοντας μας μια ξεχωριστή εικόνα, από αριστερά (Δυτ.) πυκνή ομίχλη αναδυόμενη από την κοιλάδα του Αλεποχωρίου και δεξιά (Ανατ.) όλο το εύρος των άγριων, άγνωστων και απότομων κορφών του Ερύμανθου, Μαχαιράς, Λεπίδα, Σκουτέλι, Καλλιφώνι, Τρεις Γυναίκες, όλες κάτω από 2.000μ. Η χαρά θα κρατήσει για λίγο, η ομίχλη πυκνώνει και πλέον ελπίζουμε σε θαύμα...ή έστω σε λίγο αέρα!! Δίχως GPS τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα. 
Η κορυφογραμμή περπατιέται αλλά σε κάποιο σημείο πρέπει, σύμφωνα με τον χάρτη, να την αφήσουμε, πιάνοντας μονοπάτι από αριστερά. Νομίζουμε ότι κάποια στιγμή βρίσκουμε κάτι σαν γιδόστρατο, οδηγεί όμως σε πολύ εκτεθειμένο ζωνάρι, που με την βοήθεια της ομίχλης, φαίνεται αδιαπέραστο. Λίγο μετά τις τρεις, αποφασίζουμε να στήσουμε  το αντίσκηνο με την αναμονή του Αίολου να κάνει την δουλειά του. Μάταια όμως. Μετά από καφέ και λίγο ύπνο, η ομίχλη κάπως σπάει, αλλά είναι αργά για μετακίνηση. Βγαίνουμε για αναζήτηση της αυριανής μας πορείας, αρχικά στην κορυφογραμμή που με λίγο ψάξιμο θα διαπιστώσουμε ότι πρέπει να ακολουθήσουμε το αρχικό γιδόστρατο μόλις λίγα μέτρα πάνω από την σκηνή μας, να βγούμε ξανά στην κορυφογραμμή και στην συνέχεια να χάσουμε τα περίπου 100μ υψομετρικής σύμφωνα πάντα με τον χάρτη. Η ομίχλη που απομακρύνεται θα μας χαρίσει μερικές απίστευτες εικόνες με τις δύο κύριες κορυφές, Ωλενό και Μουγγίλα να αποκαλύπτονται αργά και σταθερά, χωρίς όμως να τις αποθανατίσουμε γιατί η μηχανή `ξεχάστηκε` στην σκηνή!!! Ώρα για το βραδινό μας και την απαραίτητη ξεκούραση με την θερμοκρασία να αγγίζει τους 0 Co!!
            Η αλήθεια είναι ότι είχαμε ήδη προαποφασίσει ότι δεν είχαμε λόγο να φτάσουμε ως το διάσελο των δύο κορυφών, και λόγω χρόνου αλλά και επειδή η μεγάλη τραβέρσα της Μουγγίλα μας τρόμαζε ελαφρώς. Οπότε ακολουθήσαμε την πεπατημένη μέχρι το σημείο που ξανά βγαίνουμε στην ράχη, αλλά θέλοντας να κόψουμε δρόμο, φύγαμε ίσα κάτω σε πλαγιά και μετά σε απότομο ρεματάκι, βρίσκοντας όμως φανερό μονοπάτι που θα μας φέρει εύκολα ακριβώς πάνω στο κεντρικό μονοπάτι που κατεβαίνει από το διάσελο και καταλήγει στο Αλεποχώρι. Απαραίτητη στάση για νερό και παγωμένο τσάι και αρχίζουμε την κατάβαση. Το μονοπάτι το χάνουμε σε πολλές περιπτώσεις αλλά η πορεία μας είναι σαφής, από μακριά φαίνεται το ξεκάθαρο μονοπάτι που οδηγεί στην στάνη με την τεράστια βελανιδιά στο χείλος του γκρεμού, στα 1230μ. υψομ. στην περιοχή Ξαρχίτικα. Πολύ πιο εύκολα απ`ότι περιμέναμε θα φτάσουμε στην κοίτη του φαραγγιού και θα περάσουμε απέναντι στο καλό μονοπάτι για το χωριό. Μια σειρά από λανθασμένες επιλογές, θα μας ταλαιπωρήσουν κάμποσο αφού σε δύο περιπτώσεις θα επιλέξουμε το πάνω μονοπάτι χωρίς όμως ιδιαίτερα προβλήματα. Μια ενδιαφέρουσα κυκλική πορεία, πολύ μικρότερη απ`ότι είχαμε σχεδιάσει, λόγω κυρίως της ομίχλης, αλλά άκρως εντυπωσιακή γιατί μας έδειξε ότι ο Ερύμανθος είναι απλά ένα σοβαρό και άγριο βουνό. Επόμενος στόχος η βορινή του κυκλική διάσχιση από Λακκώματα και Τσαπουρνιά.
               

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Ζήτω το Όχη

Στα γιδόστρατα της Όχης


Όταν πριν δυο μήνες πρωτοάνοιξα τον καινούριο μου χάρτη Καρυστία-Όχη, ένα πράγμα μου κίνησε την περιέργεια για την επικείμενη εξόρμηση μας στην Νότια Εύβοια : Η παρουσία ενός μονοπατιού που κινείται πάνω σε μια κορυφογραμμή που φεύγει από την κορφή του Προφήτη Ηλία, πηγαίνει παράλληλα με το φαράγγι του Δημοσάρη στην αρχή αλλά απομακρύνεται προς τα Βορειοανατολικά και `πέφτει` απότομα από τα 1000μ. στα 300μ. του οικισμού Σχίζαλη, πολύ κοντά στο Κάβο Ντόρο!!! Πολύ καλό, αλλά πώς παίρνεις το αμάξι από τους Καλλιανούς που θα έχεις λογικά ξεκινήσει;;;
Την λύση στον προβληματισμό, έδωσε μια περιγραφή του 2006 από τον Μίλτο Ζέρβα σε ένα `Ανεβαίνοντας` που βρήκα τυχαία. Ευδιάκριτο μονοπάτι προς το Μαυροβούνι και δυτικά ένα `βολικό` γιδόστρατο προς Καλλιανούς;;; Θα δούμε!!!
Μετά από μια δύσκολή εβδομάδα στην δουλειά, κατευθυνόμαστε με την Γεωργία προς το λιμανάκι της Αγ. Μαρίνας κοντά στον Σχοινιά για να πάρουμε το ferry boat για τα Νέα Στύρα Ευβοίας. Όλα πάνε κατ` ευχήν και κάπου μετά τις 9 το βράδυ της Παρασκευής 30/03 φτάνουμε στον οικισμό των Λενοσαίων μετά από αρκετά χλμ. χωματόδρομου. Το μικρό μπαλκονάκι της εκκλησίας φαντάζει ιδανικό μέρος για διανυκτέρευση...μέχρι να εμφανιστεί κάτοικος του χωριού με καραμπίνα ανά χείρας και φακό διαρρήκτη, ίσως μια εικόνα που φοβάμαι ότι σε λίγο καιρό θα μας είναι οικεία. Μας ζητά συγνώμη για την αναστάτωση και το αποδίδει στις πρόσφατες επιδρομές αθίγγανων στα λιγοστά σπίτια του χωριού!!
Μετά το πρωινό μας καφεδάκι και την συνομιλία με μια κάτοικο του χωριού, θα προσπαθήσουμε να επιλέξουμε το κατάλληλο σημείο για να αφήσουμε το αμάξι, που δεν ήταν άλλο από το Αγροτικό Ιατρείο των Καλλιανών. Και αφού δεν βρήκαμε (ευτυχώς) κάποιον τρόπο να ανέβουμε στο ύψωμα πάνω από το χωριό, ξεκινάμε την κατηφόρα των 200μ. προς την αρχή του φαραγγιού του Δημοσάρη περνώντας από τους μικροοικισμούς των Γρίσφηδων και των Μαστρογιανναίων, αν και ταλαιπωρηθήκαμε να βρούμε το σωστό καλντερίμι για κάτω. Μισή ώρα χαμένη αλλά η μέρα είναι μπροστά μας. Αρχίζουμε την ομαλή ανάβαση του φαραγγιού κινούμενοι στο πολύ καλό μονοπάτι πλάι στο φουσκωμένο ρέμα, αγνοούμε την ταμπέλα για το εκκλησάκι του Αγ. Δημητρίου, και μετά από δυόμιση ώρες περνάμε στην δεξιά μεριά του ρέματος από τσιμεντένια γέφυρα. 
Το μονοπάτι ανεβαίνει απότομα την πλαγιά αλλά μας δυσκολεύει στο διάβα του λόγω των δύο τεράστιων δέντρων που έχουν σπάσει και κλείσει τελείως τον δρόμο. Λίγο αργότερα θα συναντήσουμε καμιά εξηνταριά πεζοπόρους από τον ΕΟΣ Κυριακίου που κάνουν την αντίθετη πορεία και οι οποίοι θα μας εμψυχώσουν και συνάμα θα παρηγορήσουν την Γεωργία λέγοντας ατάκες όπως `κουράγιο κοπέλα μου!`, `που το τραβάς το κορίτσι!`, `ποιος θα σας πάρει απ` την κορυφή` κ.α.!! Λίγο ακόμα και κατά τις 14.30 κάνουμε μια μικρή στάση στην Κρύα Βρύση για ανεφοδιασμό. 
Η μέρα είναι μεγάλη και ο στόχος μας που είναι η κορφή είναι πλέον πολύ κοντά. Στα 950μ. υψ. είναι το διάσελο Πετροκάναλο και εκεί αρχίζει μια νέα ανηφόρα προς τον Πρ. Ηλία. Κάπου στα 1200μ. υψομ. περίπου, ακολουθώντας ως εκεί κόκκινα σημάδια και κούκους, υπάρχει πηγή αλλά και παρακλάδι του μονοπατιού που από εκεί έχει μόνο κούκους και βγάζει στο καταφύγιο στην νότια πλευρά του βουνού. Και τα δύο ΔΕΝ αναγράφονται στο χάρτη της Ανάβασης. Στην κορυφή της Όχης (1398μ) φτάνουμε λίγο πριν τις 5 όπου έχουμε άπειρο χρόνο για να πιούμε καφεδάκι, να αράξουμε, να μαγειρέψουμε αλλά δυστυχώς με την συνοδεία έντονου αέρα που θα μας στείλει γρήγορα μέσα στο αντίσκηνο.
Λίγο πριν τις δέκα το πρωί και μετά από ζεστό καφεδάκι θα αναχωρήσουμε από την κορφή με πρώτο στόχο το διάσελο με την δεύτερη κορφή της Όχης, τον Γιούδα (1385μ.). Εύκολη κατάβαση 100 μέτρων και σύμφωνα με την περιγραφή πρέπει να τραβερσάρουμε τον Γιούδα για να φτάσουμε στο βόρειο διάσελο της. Θα το πετύχουμε κρατώντας ένα μέσω υψόμετρο γύρω στα 1130μ. και με λίγη προσοχή στα τελευταία μέτρα για να βρούμε το καλύτερο πέρασμα δύο ρεματιών, φτάνουμε στο διάσελο με στάνη. Ανάβαση από την ράχη στην 1169μ. κατά κόσμον Μηλιά, κατάβαση σε ρεματάκι για νερό και διάσελο στα 1000μ. και με ανατολική κατεύθυνση μετά από πέρασμα τριών μικρών κορφών, πέφτουμε σε δρόμο που πάλι δεν έχει ο χάρτης, απ` όπου αρχίζει, λίγα μέτρα πιο αριστερά ακολουθώντας τον δρόμο, πολύ καλό μονοπάτι που τραβερσάρει την κορυφή Κερασιά (1226μ.) από αριστερά σε σταθερό ύψος 950μ. 
Μισή ώρα μετά και συνολικά γύρω στις 4+ ώρες, ξανά πιάνουμε δρόμο, τον περπατάμε δεξιά για 200μ. ως νέο διάσελο και περνάμε από δεξιά την κορφή Μύτικας που ακολουθεί (αν και η Γεωργία πρότεινε να την ανέβουμε και μάλλον θα είχε δίκιο). Στο τρίτο κατά σειρά διάσελο με δρόμο που συναντάμε, πρέπει να αφήσουμε την κορυφογραμμή για να ανέβουμε την ράχη αριστερά μας που οδηγεί στην κορυφή Μαυροβούνι 809μ. Κατηφορίζοντας λίγο τον δρόμο και περνώντας το πρώτο παρακλάδι του δεξιά θα φτάσουμε στην ράχη όπου από καλό μονοπάτι που αγνοεί ο χάρτης θα πιάσουμε σε 35 λεπτά το κολωνάκι. Τι μας μένει πια ;; Ένα `βολικό` γιδόστρατο προς τους Καλλιανούς, σύμφωνα με την περιγραφή, και το τέλος!!! Τα πράγματα ήταν λίγο πιο δύσκολα. 
Στα 700μ. αφήνουμε την ράχη που κινείται βόρεια και κινούμαστε δυτικά χωρίς μονοπάτι, ανάμεσα σε ασφάκες και κάτι άλλα αγκαθωτά που για 150μ. μας ταλαιπωρούν αφάνταστα μέχρι να πέσουμε σε καλό μονοπάτι που 45 λεπτά μετά και πολλούς συνδυασμούς γιδόστρατων αργότερα, ανάμεσα από φράχτες, κοτέτσια, στάνες, ταράτσες σπιτιών κ.α. τέτοια θα τερματίσουμε στην άσφαλτο από κατά τα άλλα πολύ καλό καλντερίμι (τυχαία), μόλις 300μ από το αμάξι. Ανακούφιση. 7.30 ώρες γεμάτες για την δεύτερη μέρα και άλλες 6.30 πιο χαλαρές την πρώτη, ήταν το αποτέλεσμα μιας καλής διάσχισης, η πρώτη της χρονιάς. Ελπίζουμε σε καλύτερα…

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Μεσσηνιακή Μάνη ή ο κατήφορος προς Νότο συνεχίζεται...


Η ιστορία επαναλαμβάνεται... όπως και πέρσι, τα πολλά χιόνια του Φλεβάρη, μας απομακρύνουν από τις αγαπημένες περιοχές της κεντρικής Ελλάδος, σε νοτιότερα κλίματα, πιο ζεστά και σαφώς λιγότερα χιονισμένα.

Το project για διάσχιση του Ταυγέτου “κάηκε” σχετικά γρήγορα, μετά τις πληροφορίες για πολύ χιόνι στο καταφύγιο και γενικά σε πολύ χαμηλά υψόμετρα.
Αφού λοιπόν πέρσι ήμασταν στο Μαλέα, τι μας έμενε;; Η Μεσσηνιακή Μάνη.
Ο αδερφός Αποστόλης σχεδίασε το πρόγραμμα με δυο γεμάτες περπάτημα πορείες.

Φύγαμε Παρασκευή μετά τη δουλειά, με τα κορίτσια να έρχονται να μας πάρουν από τα διυλιστήρια. Η Καλαμάτα δεν είναι και τόσο μακριά από την Αθήνα και σχετικά σύντομα θα φτάσουμε στη πρωτεύουσα της Μεσσηνίας, αφού πρώτα θαυμάσαμε το παγωμένο Αρτεμίσιο με φόντο το χαρακτηριστικό βράχο της Νεστάνης, θυμίζοντας μας πόσα ωραία τοπία έχει η Ελλαδίτσα μας.

Βόλτα λοιπόν στη παλιά Καλαμάτα με ξεναγό την Μεσσήνια Γεωργία, τσιπουράκι σε ωραίο μαγαζάκι και εύρεση στέγης. Στόχος η κάτω Βέργα, σαν εκκίνηση της πορείας για το Καλάθιο ή απλά Καλάθι. Ανηφορίζουμε εντυπωσιασμένοι αλλά και προβληματισμένοι από τα κτιριακά εκτρώματα των επιφανών νεόπλουτων της Καλαμάτας. Το Jazz της Χριστίνας θα βγάλει όλες τις απότομες ανηφόρες και θα δοκιμάσουμε στα τυφλά να βρούμε το κατάλυμμα μας. Με τους φακούς θα βρούμε ενα φυσικό εξώστη με ξαπλώστρα (!) και καταπληκτική θέα στην Καλαμάτα. Είμαστε αρκετά κουρασμένοι για στήσιμο σκηνών οπότε κάριματ – υπνόσακος και να’σου το ξενοδοχείο των χιλίων αστέρων. Η αλήθεια είναι ότι η υγρασία της θάλασσας θα μουσκέψει τους υπνόσακους αλλά θα την βγάλουμε σχετικά άνετα (και στεγνά) μέχρι το πρωί της επόμενης. Καφεδάκι, στέγνωμα υπνόσακων και χάζεμα της θέας από ψηλά.

Το μονοπάτι βρίσκεται max 5 μέτρα από το σημείο που παρκάραμε το αυτοκίνητο. Ξερολιθιές, μέσα από μικρούς ελαιώνες, ανεπτυγμένους σε αναβαθμίδες με πορεία για την Άνω Βέργα. Εκεί και στο πρώτο σημείο ξεκούρασης θα συμβεί το παράδοξο. Ο άνθρωπος που βάσει της περιγραφής του στο περιοδικό Ανεβαίνοντας μας έφερε μέχρις εδώ – εμπνευστής για πολλές από τις εξορμήσεις μας, περνάει μπροστά μας και μας ρωτάει προς τα που πάει το μονοπάτι. Είναι ο Μίλτος Ζέρβας.

Βγαίνοντας από το χωριό (Άνω Βέργα), περνάμε από αλώνια, βλέποντας το κύριο όγκο του βουνού, αλλά και τον τεράστιο και συνάμα ήρεμο κόλπο της Καλαμάτας.  Πολύ ωραίο μονοπάτι – σκάλα μας φέρνει σε διάσελο, όπου το σκηνικό αλλάζει δραματικά. Πυκνό δάσος, εμφανής πτώση θερμοκρασίας και οι πρώτες χιονούρες. Ακολουθούμε τα βήματα του κου Ζέρβα και της παρέας του και σχετικά γρήγορα βγαίνουμε στον χωματόδρομο που καταλήγει στο ξωκκλήσι του Πρ. Ηλία (δευτερεύουσα κορυφή του βουνού).

Ο Ταύγετος (και ειδικότερα το Χαλασμένο) κλέβουν την παράσταση, η ομάδα έχει χωριστεί. Οι μεν χαζεύουν τη θάλασσα, οι δε το βουνό. Πόσο χιόνι έχει ο Ταύγετος...
Μετά τη σχετική ξεκούραση στην κορυφή, επιλέγουμε να κινηθούμε προς τη κύρια κορυφή. Φαίνεται κοντά αλλά οι διαδοδικές ράχες μας αποθαρύνουν. Επιλέγουμε να πάρουμε τον χωματόδρομο, αναζητώντας το άλλο μονοπάτι που θα μας φέρει στο διάσελο, αλλά το αρκετό χιόνι στην ΒΑ πλευρά του βουνού, δε μας βοηθάει. Οι στοιχειώδεις γνώσεις προσανατολισμού και αναγνώριση του αναγλύφου δε θα μας επιτρέψουν να χαθούμε και από την ρεματιά θα βγούμε στο μονοπάτι της ανάβασης και από τα ίδια πίσω στην Άνω και στην συνέχεια στη κάτω Βέργα. Γεμάτες 6 ώρες περπατήματος και μας μένει ελάχιστος χρόνος για το απογευματινό καφεδάκι στο σημείο της χθεσινής κατασκήνωσης.

Επόμενος στόχος η Καρδαμύλη, και αναζήτηση του νέου καταλύμματος.  Το εκκλησάκι στη γέφυρα της Κοσκάρακας που μας πρότεινε συνάδελφος Μεσσήνιος, καλή λύση, αλλά κάποιος έχει ξεχάσει ανοικτές τις πόρτες του φαραγγιού, ψηλά από τον Ταύγετο. Πλησιάζουμε προς την Καρδαμύλη και δε βρίσκεται κατάλληλος χώρος. Τελικώς, θα επιλεχθεί ο Πρ. Ηλίας, (χωρίς στέγαστρο), και θα βολευτούμε όλοι (πλην Γεωργίας) στην σκηνή του Αποστόλη, αφού πρώτα μαγειρέψουμε τα ζυμαρικά μας.

Την επομένη, κατηφορίζουμε προς την Καρδαμύλη, και καθυστερούμε χαρακτηριστικά να ξεκινήσουμε, ψάχνοντας για πηγή με νερό (που;; ατην Μάνη!), εφημερίδα, μήπως και στεγνώσουν λίγο τα παπούτσια μου, που πήραν νερό από το Καλάθι. Με τα πολλά, ξεκινάμε λίγο προν τις 11, αναζητώντας το μονοπάτι για Αγ. Σοφία. Δεν έχουμε κάνει ούτε 500 μέτρα και ψάχνουμε για τα επόμενα σημάδια. Είμαστε στην παλαιά Καρδαμύλη και το θέαμα είναι εκπληκτικό. Το εντυπωσιακό καμπαναριό του Αγ. Σπυρίδωνα δεσπόζει στο χώρο.

Συνεχίζουμε σε εντυπωσιακό πλακόστρωτο μονοπάτι που κινείται δίπλα στο φαράγγι του Βυρού. Σύντομα εμφανίζεται και η μονή του Λυκακίου. Είμαστε ήδη σε χωματόδρομο που κατηφορίζει προς τη κοίτη του φαραγγιού. Νέες επιλογές. Μονοπάτι πάει προς τη μονή Σωτήρος αλλά εμείς επιλέγουμε το μονοπάτι προς Καλύβες και στη συνέχεια προς το Πεδινό με τα εντυπωσιακά παλιά κτίρια. Εν μέσω πυροβολισμών από ανήσυχους κηνυγούς,  βρισκόμαστε στα Τσέρια, και ήδη ονειρεύομαι τη στάση για μπύρα με λίγο σύγκλινο. (Πολλά θέλω;;)

Οι ντόπιοι θα μας ενημερώσουν πως πλέον από τα πέντε καφενεία λειτουργεί μόνο ένα και αυτό όχι όλες τις ώρες, οπότε κάνουμε υπομονή για μια στάση στο Εξωχώρι. Κατευθυνόμαστε προς το βαρυσυνεφιαμένο φαράγγι του Βυρού με τις απότομες πλαγιές του Άγιου Θόδωρου και την απίστευτη σκάλα – μονοπάτι που μας κατεβάζει 250 μέτρα χαμηλότερα, για να περάσουμε απέναντι και να ανηφορίσουμε προς το πρώτο συνοικισμό του Εξωχωρίου. Το πρώτο καφέ θα μας φανεί υπερπαραγωγή και οι πρώτες σταγόνες θα επισπεύσουν την εύρεση προσωρινής στάσης. Η βοήθεια αλλοπρόσαλλου (!) ντόπιου δε θα βοηθήσει σημαντικά αφού η μεσημεριανή σιέστα κρατάει κλειστά όλα τα διαθέσιμα καφενεία – ταβέρνες. Επιλέγουμε νέο μονοπάτι, το οποίο αργήσαμε να βρούμε την αρχή του (και αφού ο ντόπιος θεωρούσε βέβαιο ότι δε θα βρούμε) και οδηγούμαστε στους Αγ. Πάντες αφού πρώτα περνάμε από ένα ακόμη ξωκκλήσι, χαζεύοντας τη φοβερή εναλλαγή χρωμάτων (βαρυσυννεφισμένος ουρανός προς Ταύγετο, και ηλιόλουστο σκηνικό προς τη θάλασσα), βγαίνουμε στο μονοπάτι που πήραμε το πρωί και χαζεύοντας για δεύτερη φορά την Παλαιά Καρδαμύλη, ολοκληρώνουμε τη διαδρομή μας.

Μικρή βόλτα στο χωριό, στάση για καφέ και οι ουρανοί ανοίγουν. Πολλή βροχή αλλά είμαστε στεγνοί (ακόμη!). Παρόλο ότι ο σχεδιασμός της εκδρομής προέβλεπε μαγείρεμα, λίγο η βροχή, λίγο η παρέα, θα επιλέξουμε τελικά, μαγαζί το οποίο περισσότερο έμοιαζε με χαρτοπαικτική λέσχη, με ιδιοκτήτη με τυπική φάτσα Καλαματιανού. Οι δυο γιγάντιαιες οθόνες τηλεόρασης μας αποσυντόνισαν, αλλά τεικά τα σουβλάκια που δοκιμάσαμε μαζί με το κρασί, ήταν πολύ καλύτερα από το αναμενόμενο.

Επιστροφή στον Πρ. Ηλία και ενώ η βροχή έχει σταματήσει. Αποφασίζουμε να στήσουμε και τις δυο σκηνές. Την μια στο χώμα και την άλλη στο προαύλιο. Η βροχή θα ξεκινήσει και θα κορυφωθεί γύρω στις 3. Κάπου εκεί τα στεγανά της Marmot του Αποστόλη θα σπάσουν και θα δημιουργήσουν συνθήκες μικρο πλημμύρας. Το Jazz της Χριστίνας να είναι καλά που πέφτουν πλήρως τα καθίσματα και χάρισαν λίγες ώρες στεγνού ύπνου στα παιδιά. Εννοείται ότι δεν έβρεξε άλλο το βράδυ. Πρωινός καφές με την παρέα σκύλου που ήρθε στην παρέα μας , αλλά ο ουρανός είναι φορτωμένος. Με τις πρώτες σταγόνες διαλύουμε την κατασκήνωση και χωρίς πολλά – πολλά επιστρέφουμε προς την Αθήνα. Η σκάλα του Μπίλιωβου θα πρέπει να περιμένει. Μικρή στάση στην Τρίπολη και θα προλάβουμε να περάσουμε στο τσακ από το Αρτεμίσιο, πριν αναλάβουν τα εκχιονιστικά.

Δεν ήταν και άσχημα! Ε, παιδιά;;;

Δεχόμαστε και χορηγίες από την Honda! (Σας είπα πόσο οικονομικό είναι;;) 

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Trekking στην Πίνδο


γράφει ο αδερφός Αποστόλης



Ο ερχομός του νέου έτους σε κάνει να αναλογιστείς όλες τις στιγμές της χρονιάς που πέρασε,καλές και κακές. Βρίσκοντας λοιπόν, μετά από 6 μήνες,λίγο χρόνο και όρεξη, μπροστά από τον υπολογιστή, αποφάσισα να καταγράψω μερικές στιγμές από το καλοκαιρινό trekking στην Πίνδο, που πραγματοποιήσαμε με την Γεωργία, τον προηγούμενο Ιούλιο.

Η Ιδέα  
Κάπου στις αρχές του 2011, κάνοντας τα κοινά μας σχέδια για το καλοκαίρι, έπεσαν πολλές ιδέες. Ταξίδι στην Ευρώπη με αυτοκίνητο και ποδήλατα; αναβάσεις σε κορφές των Βαλκανίων; ή ένα πολυήμερο trekking στην Ελλάδα; Λίγες μέρες μελέτης χαρτών και διαφόρων πληροφοριών, ήταν αρκετές για να βγάλουμε, χοντρικά μια 9ήμερη διαδρομή στα βουνά της Πίνδου.

Η Διαδρομή
            Η εκκίνηση θα ήταν από την Μηλιά Μετσόβου, και αφού θα διασχίζαμε με την σειρά την Βάλια Κάλντα, την Βασιλίτσα, την Γομάρα, τον Σμόλικα, την Γκαμήλα και το Μιτσικέλι, περνώντας και από 5-6 χωριά, θα καταλήγαμε στην Αμφιθέα, προάστιο των Ιωαννίνων, μόλις 4 χλμ από το κέντρο της πόλης.

Η Προετοιμασία
            Όταν ξεκινάς να κάνεις μια τέτοια διαδρομή, πρέπει σίγουρα να αφιερώσεις πάρα πολύ χρόνο στην προετοιμασία ειδικά του σακιδίου. Με την πολύτιμη βοήθεια μια ζυγαριάς ακριβείας, καταφέραμε να στριμώξουμε ότι πιο ελαφρύ εξοπλισμό είχαμε, σε σακίδια 12 και 10 κιλών αντίστοιχα. Και δεν μας έλειψε τίποτα.

Τα Υλικά
            Μία σκηνή τριών εποχών, υπνόσακους, κάρυματ, ένα γκαζάκι, φαγητά-καφέδες για πέντε μέρες,(τις υπόλοιπες θα τρώγαμε σε χωριά), σνακς για κάθε σχεδόν μέρα, ελάχιστος ρουχισμός γιατί καλοκαίρι είναι εξάλλου, αλλά με απαραίτητο το φλις σε πολλές περιπτώσεις, μαγιό για τα μπάνια που ΔΕΝ κάναμε, αλλά και mp3 με extra ηχειάκι για τις χαλαρές στιγμές στην κατασκήνωση.

Το Ταξίδι
            Το Σάββατο 16 Ιουλίου, μετά από μια ποδηλατική διαδρομή στον Ασπροπόταμο με καλή παρέα (βλ. Σχετικό άρθρο), μας βρίσκει, κατά τις 12 το βράδυ, να φτάνουμε στα Γιάννενα, όπου είχαμε κάποια πράγματα να κάνουμε. Παρκάρουμε τα ποδήλατα σε ιδιωτικό πάρκινγκ στο κέντρο, με ευγενέστατους υπαλλήλους, και κατευθυνόμαστε στο έρημο, λόγω ώρας, κάμπινγκ, πλάι στην λίμνη. Την Κυριακή, μετά από ένα απολαυστικό καφεδάκι στο ρολόι, και αφού τσεκάρουμε για τελευταία φορά τα σακίδια μας, μπαίνουμε στο ΚΤΕΛ για Μέτσοβο. Μικρή βόλτα και αμέσως ταξί για Μηλιά. Χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε, βρισκόμαστε στο καφενείο του χωριού να μας κερνάει τσιπουράκι, ένας ευγενικότατος ηλικιωμένος που λίγο πριν σχεδόν μας έβγαλε από το ταξί!! Ακολούθησε η αναζήτηση της αρχής του μονοπατιού μας και φυσικά η κατανάλωση πρωτεινών και ηλεκτρολυτών.


1η Μέρα 18/07/11                 Καλή αρχή, μισό παιχνίδι!
            Μετά από ύπνο λίγων ωρών στην αυλή παλιού ξενοδοχείου, ξεκινάμε την πορεία της 1ης μέρας αρκετά νωρίς, σε χωματόδρομο που οδηγεί στην Σαλατούρα της Μηλιάς στα 1700μ. Σύμφωνα με την περιγραφή, κινούμαστε πάνω στο Ε6 είτε σε δρόμο είτε σε μονοπάτι, άλλωτε φανερό και άλλωτε δυσδιάκριτο. Μετά από αρκετό ψάξιμο σε υπέροχο δάσος μαυρόπευκων θα προσεγγίσουμε το διάσελο όπου είναι η ώρα για ένα καφεδάκι. Μια καλή στάση και στην συνέχεια ανεβαίνουμε στην περίφημη ράχη με τα καμένα, από τις ναπάλμ, τεράστια ρόμπολα με υπέροχη θέα προς την τεχν. Λίμνη του Αωού αλλά και όλα σχεδόν τα βουνά της Ηπείρου. Σειρά έχει η κορφή της Φλέγγας στα 2.157μ., η πρώτη του trekking, με τις ομώνυμες λίμνες, 200μ. χαμηλότερα. Ως εδώ έχουμε κάνει 7 ώρες, πράγμα που μας χαροποιεί ιδιαίτερα. Χαλαροί πλέον, κατηφορίζουμε το γνώριμο μονοπάτι για το Αρκουδόρεμα. Έχουμε ανάγκη μετά από τόση ζέστη στα ψηλά, για ένα χαλαρωτικά δροσερό ποδόλουτρο στο ποτάμι που αποτελεί παραπόταμο του Αωού. Αν και είναι νωρίς (17.30) αποφασίζουμε να μην συνεχείσουμε για τον αρχικό μας στόχο, την Σαλατούρα του Αυγού, γιατί μας περίμενε μια γερή ανηφόρα 5 χλμ σε χωματόδρομο! Η πρώτη κατασκήνωση είναι πια γεγονός, στα 1300μ. στην βάση ακριβώς του Αρκουδορέματος, ανάμεσα σε πανύψηλα πεύκα.
Ω.Π. : 10         Υ.Δ. : 1.000μ. ↑, 800μ. ↓

2η Μέρα 19/07/11                 Η μεγάλη πορεία
            Ήταν τόσο ωραία η βραδυά που δεν μας έκανε αίσθηση να σηκωθούμε, γι`αυτό και η αναχώρηση μας από το ρέμα έγινε στις 8.30. Μία ώρα και κάτι ανηφόρας μας φέρνει στην Σαλατούρα Αυγού, στα 1650μ. όπου θα συναντήσουμε δύο δασοπυροσβέστες εν ώρα εργασίας. Θα ανεφοδιαστούμε νερό από την ποτίστρα, και θα αρχίσουμε την κοπιαστική ανάβαση προς το Αυγό, αφού πρώτα διασχίσουμε την ομαλή ράχη της Παντελούκας. Στην ψηλότερη κορφή (2.177μ.) θα φτάσουμε αρκετά αργά, και οι πιθανότητες διανυκτέρευσης στην βάση της Βασιλίτσας όλο και μειώνονται. Είμαστε ελαφρώς κουρασμένοι και η πρώτη στάση της μέρας είναι απαραίτητη. Η θέα από το παλιό πυροφυλάκιο της κορφής είναι απεριόριστη, βλέπουμε πλέον το μεγαλύτερο κομμάτι του trekking, από τον Σμόλικα ως το Μιτσικέλι. Επανερχόμαστε στην πραγματικότητα και ξεκινάμε την απότομη κατάβαση από το Αυγό όπου με την βοήθεια των κούκων δεν θα αργήσουμε να πιάσουμε τον χωματόδρομο που λίγο αργότερα θα μας βγάλει στην Στάνη της Τίζα στα 1.550μ. ουσιαστικά στο τελευταίο διάσελο του καινούργιου δρόμου που οδηγεί στην Βωβούσα από το Περιβόλι. Θέλουμε τουλάχιστον 4 ώρες ως την Βασιλίτσα αλλά θα το παλέψουμε!! 

Αρχίζει μια ομαλή κορυφογραμμή, κάτι σαν Γραμμένη Οξυά, με μικρά ξέφωτα και συστάδες Οξυών, το μονοπάτι χάνεται συχνά αλλά αν είσαι προσεκτικός δεν χάνεις την πορεία σου. Με μια απαραίτητη, όπως αποδείχτηκε, στάση για καφέ στην κορφή Τσιουκάντα, με παράκαμψη της 1.868 από υπέροχο δρόμο και με μια πανέμορφη ράχη πάνω από την Αβδέλλα, θα καταλήξουμε στον ώμο της Μπότσα, στα 1.950μ., στην ανατολική βάση της Βασιλίτσας ακριβώς με το τελευταίο φως. Λίγα μέτρα μετά, στο Ε6 που οδηγεί στο Χ.Κ. Βασιλίτσας, θα γεμίσουμε τα παγούρια μας από ρέμα που κατεβαίνει σχεδόν από την κορφή, και θα μαγειρέψουμε σχεδόν στα σκοτεινά.
Ω.Π. : 12.5     Υ.Δ. : 1.200μ. ↑, 980μ. ↓


3η Μέρα 20/07/11                 Άγιο είχαμε στην Γομάρα
            Το επόμενο πρωινό,θα μας βρει πριν καλά καλά πάει 8, στα 2.248μ. της Βασιλίτσας. Μια σύντομη, ομαλή και χωρίς φοβερό ενδιαφέρον ανάβαση. Πλέον με την συνοδεία δροσερού αέρα θα περάσουμε στην δυτική πλευρά του βουνού όπου θα συναντήσουμε λίγο αργότερα το καλό Ε6 που θα μας οδηγήσει στο παλιό Χ.Κ. Η πορεία από δω και στο εξής είναι λίγο ασαφής. Μέχρι την Σαμαρίνα, όπου και ο σημερινός μας στόχος, μεσολαβούν δύο `διαδρομές`. Η εύκολη ανάβαση της Γομάρας με την δύσκολη και (ο,τι να`ναι) κατάβαση της προς το Μοναστήρι της Αγ. Παρασκευής πριν το χωριό, και τα 8 ασφάλτινα χλμ προς Δίστρατο συν το άγνωστο Ε6 που οδηγεί στην Μονή. Αντικρύζοντας από ψηλά, την δυτική ράχη της Γομάρας, επιλέξαμε ομόφωνα την δεύτερη και δεν πέσαμε έξω. 8,5 καυτά χλμ από τα 1.800μ. ως τα 1.250μ., έδωσαν την θέση τους σε ένα εντυπωσιακό τραβερσαριστό μονοπάτι, με καλή χάραξη και σήμανση που μετά από 3+ ώρες μας κατέβασε στο ποτάμι πριν το Μοναστήρι. Απολαύσαμε ένα δροσιστικό μπανάκι-πλύσιμο και κατευθυνθήκαμε προς την Σαμαρίνα και τα 1.500μ. Μια γρήγορη αναζήτηση καταλύματος έξω από το χωριό δεν είχε αποτέλεσμα και έτσι κατεβήκαμε στην πλατεία για το πρώτο φραπέ. Είχαμε κάνει ήδη το πιο άγνωστο κομμάτι του trekking και από δω και πέρα θα κινούμασταν σε μονοπάτια γνωστά από παλιότερες αναβάσεις ατομικές ή ομαδικές. 

Τα ευχάριστα νέα όμως είχαν και συνέχεια. Η απογευματινή ψύχρα στο χωριό με τους 15 ΟC σε αντίθεση με τους 39 ΟC της Αθήνας μας έκανε ακόμα πιο χαρούμενους, ενώ συγχρόνως, συμπαθής γεράκος στο καφενείο μας πρότεινε χωρίς καν να τον ρωτήσουμε, σαν σημείο διανυκτέρευσης, το προαύλιο της εκκλησίας στην κεντρική πλατεία, ότι ιδανικότερο δηλαδή για να κλείσει και η τρίτη μέρα. Φαγητό σε ταβέρνα, βόλτα στο χωριό, παρακολούθηση αγώνα ποδοσφαίρου στην αλάνα της εκκλησίας και έτοιμοι για έναν γλυκήτατο και δροσερό ύπνο.
Ω.Π. : 9           Υ.Δ. : 950μ. ↑, 1.350μ. ↓


4η Μέρα 21/07/11                 Η ομορφότερη μέρα
            Και ήρθε η ώρα του Σμόλικα. Πρωινό καφεδάκι στην πλατεία, ότι καλύτερο, και μετά επιδρομή σε παντοπωλείο για ελίτσες και ψωμοτύρι και χαλαροί κατα τις 11 ξεκινάμε την ανάβαση μας για τα 2631μ. του Γέρου, όπως τον αποκαλούν οι ντόπιοι. Υπέροχη διαδρομή, στην αρχή σε δάσος πεύκων και τεράστιων ρόμπολων, και μετά τα 2.200μ. σε γυμνό τοπίο που σε μερικά σημεία θυμίζει Μαρόκο λόγω των μαύρων πετρωμάτων που κυριαρχούν στο τοπίο. Ακολουθεί ανάβαση μέχρι τα 2.550μ. κάτω ακριβώς από την Μοσιά και το μονοπάτι σάρας που θέλει προσοχή και σε κατεβάζει στα υπέροχα λιβάδια, την αλπική εποχιακή λιμνούλα και τις τελευταίες χιονούρες, κάπου στα 2.350μ. Η μέρα είναι απλά τέλεια, το μέρος θαυμάσιο και η διάθεση μας στα καλύτερα. Γεμίζουμε τα παγούρια μας και αρχίζουμε την τελική ανάβαση για την κορυφή. Από τα 2.500μ. και μετά ακολουθούμε μια κορυφογραμμή που ενώνει την Μοσιά με την κυρίως κορυφή και θέλει αρκετή προσοχή γιατί από τα δεξιά (βόρεια) παραμονεύει γκρεμός δεκάδων μέτρων. 

Κατά τις 17.10 φτάνουμε στην ομορφότερη κορυφή του trekking με απεριόριστη, για ακόμη μια φορά, θέα προς όλες της κατευθύνσεις αλλά και με αρκετό κρύο. Δεν θα κάτσουμε πολύ γιατι ονειρευόμαστε καφεδάκι και άραγμα, 500μ. πιο κάτω, στην Δρακόλιμνη που θα ήταν το ιδανικό τελείωμα την μέρας μας. Όντως μία ώρα και κάτι αργότερα στήνουμε την σκηνή μας πλάι στην λίμνη αλλά το `καλοκαιρινό` κρύο δεν θα μας αφήσει όχι μόνο να βουτήξουμε αλλά ούτε καν να πλυθούμε. Με απαραίτητο αξεσουάρ το φλις θα πιούμε τον καφέ μας και θα τιμήσουμε δεώντος όλα τα εδέσματα που κουβαλούσαμε τόσες ώρες.
Ω.Π. : 8.5        Υ.Δ. : 1.130μ. ↑, 520μ. ↓


 5η Μέρα 22/07/11                Το βασανιστήριο της ασφάλτου
            Το πρωινό με τους 0.8 ΟC θα μας μείνει αξέχαστο καθ`ότι αναρωτιόμασταν αν όντως ήρθαμε για `καλοκαιρινό` βουνό ή κάτι σε χειμωνιάτικη έκδοση!! Η ζέστη δεν άργησε να κάνει την εμφάνιση της και έτσι πήραμε το καλογραμμένο μονοπάτι για το Παλιοσέλι, αφού πρώτα κάνουμε στάση στο παλιό ξύλινο καταφύγιο με την καινούργια βρύση, όλη ξύλινη, όπου θα μας δροσίσει (σχεδόν παγώσει) όσο πλενόμασταν. 
Έντονη κατηφοριά ως τον χωματόδρομο και μικρή έκπληξη η ανακάλυψη παλιού μονοπατιού, όχι σημαδεμένου, που οδηγεί στα πρώτα σπίτια του χωριού. Είχαμε μπροστά μας αρκετές ώρες, αλλά και 13χλμ ασφάλτου ως τον τελικό μας στόχο, το Βρυσοχώρι. Λίγο η μεσημεριανή ηρεμία του χωριού, λίγο η επιθυμία μας να μην χρησιμοποιήσουμε κανένα μέσο μεταφοράς παρα μόνο τα πόδια μας,και αφού δεν πήραμε το ρίσκο να ακολουθήσουμε την ταμπέλα "Παλιοσέλι – Αωός 1.30ω'' γιατί είχαμε την υποψία ότι μονοπάτι δεν υπάρχει, το `κόψαμε` με τα πόδια! Η ζέστη αφόρητη, η άσφαλτος μου έκαιγε τις γάμπες και η κατηφόρα δεν είχε τελειωμό. Έπρεπε να πέσουμε από τα 1.100μ., ως την γέφυρα του Αωού στα 500μ., και να ξανανέβουμε στα 1.000μ. του Βρυσοχωρίου. Κάτι παραπάνω από 3 ώρες μετά, προσπαθούσαμε να σβήσουμε την φωτιά από τα κεφάλια μας, στην πρώτη βρύση που βρήκαμε στην είσοδο του χωριού. Μία ώρα αναμονή μέχρι να ανοίξει το συμπαθέστατο ταβερνάκι-καφενείο με το υπέροχο μπαλκόνι προς την Τσούκα Ρόσσα αλλά και σε όλο το βόρειο τείχος της Γκαμήλας, για να απολαύσουμε τσίπουρο με τέλειους μεζέδες, καλή παρέα από ιδιοκτήτη ξενώνα από το Μικρό Πάπιγκο που γνωρίσαμε τυχαία και μας κέρναγε συνεχώς, αλλά και διάφορα άλλα γραφικά που γίνονται στα χωριά. Μετά από άγνωστο αριθμό τσίπουρων και μπυρών κατευθυνθήκαμε στο εκκλησάκι της Αγ. Παρασκευής στην άκρη του χωριού στο μονοπάτι για Κάτσανο προς κατάκλιση.
Ω.Π. : 8           Υ.Δ. : 350μ. ↑, 1.560μ. ↓



 6η Μέρα 23/07/11                Τα Τσίπουρα και το λάθος
            Ίσως η δυσκολότερη μέρα του trekking, όχι τόσο επειδή είχαμε προγραμματίσει να ανέβουμε από Κάτσανο και Καρτερό στην Γκαμήλα 1 και μετά για ύπνο στην Ξερολούτσα ή ακόμα καλύτερα στην Δρακόλιμνη!!, αλλά επειδή σερνόμασταν κυριολεκτικά από το πρωί ένεκα της ζαλάδας από το βραδυνό μεθύσι. Παρ`ότι ξεκινήσαμε αρκετά νωρίς, δεν είχαμε το κουράγιο να κάνουμε μεγάλη πορεία. Το μονοπάτι στην αρχή δεν παίρνει σχεδόν καθόλου ύψος ενώ μετά την Νεραιδόβρυση ανεβαίνει πολύ απότομα μέχρι την λάκκα του Κάτσανου με αποτέλεσμα να μας κόψει τα πόδια από τα 1.650μ. Μια μεγάλη στάση στην λάκκα για να μαζέψουμε τσάι και με τον ουρανό αρκετά συννεφιασμένο συνεχίσαμε την πορεία μας. Το μονοπάτι εδώ κάπως μας μπέρδεψε. Ενώ κινούμαστε νοτιοδυτικά σε ρηχή ρεματιά, πρέπει κάποια στιγμή να στρίψουμε δεξιά (ανατολικά) και μέσα από ζωνάρια στα Λημέρια των Κλεφτών, να βγούμε στην λάκκα δυτικά της Κοπάνας και εν συνεχεία στο πέρασμα του Καρτερού. Κάτι το οποίο δεν έγινε ποτέ. Αντιθέτως ακολουθήσαμε την σήμανση που μας ανέβασε στο διάσελο Τσούκα Ρόσσα Μεγάλα Λιθάρια και καταλήξαμε σχεδόν από ανάγκη στην πηγή της Γκούρας, γνωστή και από παλιότερη ανάβαση και κατασκήνωση στην περιοχή. 

Αλήθεια είναι ότι καταλάβαμε νωρίς το λάθος μας αλλά μάλλον δεν είχαμε το κουράγιο στα 2.000μ. να κατέβουμε 200μ+ και να ανέβουμε άλλα 500μ+ ως την Γκαμήλα. Το είδαμε σαν μια απλή αλλαγή στο πρόγραμμα μας που δεν μας επηρρέασε ευτυχώς. Μάθαμε την επόμενη μέρα, ότι η σήμανση που πήραμε καταλάθος, ήταν καινούρια και ότι ξεκινά από το Τσεπέλοβο (και συγκεκριμμένα από τον χωματόδρομο πάνω από το χωριό σε δεξιά φουρκέτα) και αφού περάσει από τον Λάκκο των Μεγάλων Λιθαριών και ανέβει στο διάσελο με την Τσούκα Ρόσσα, καταλήγει στον Κάτσανο. Όπως και να`χει είχαμε αρκετό χρόνο στην Γκούρα για ξεκούραση και ανασυγκρότηση δυνάμεων.
Ω.Π. : 9.5        Υ.Δ. : 1.400μ. ↑, 350μ. ↓


7η Μέρα 24/07/11                 Η αλλαγή
            Η επόμενη μέρα θα ήταν λίγο διαφορετική, καθ`ότι έπρεπε να βρούμε έναν ασφαλή τρόπο να βγούμε στον δρόμο για Τσεπέλοβο και από εκεί να ανέβουμε στο μονοπάτι που έρχεται από Λούτσα Ρομπόζη και πέφτει στο Βραδέτο που ήταν ο προγραμματισμένος στόχος της 7ης μέρας. Πήραμε το μονοπάτι προς Σκαμνέλλι και στις στάνες στα 1.800μ. φύγαμε προς τα δεξιά (δυτικά) με σκοπό να βρούμε τον χωματόδρομο που έρχεται από Τσεπέλοβο. Εύκολα και με λίγο ψάξιμο, κόβοντας με γιδόστρατα τις φουρκέτες του δρόμου, κατευθυνόμασταν προς το χωριό, αποφύγαμε όμως να ανέβουμε προς τα πάνω γιατί μεσολαβούσαν 500μ. υψομετρικής ως την Λούτσα Τζάνοβα και έτσι φτάσαμε στο τουριστικό Τσεπέλοβο για καφεδάκι στην πλατεία. 

Αφού πήραμε χρήσιμες πληροφορίες από συμπαθέστατο και περιγραφικότατο νέο του χωριού, ακολουθήσαμε αρχικά το πολύ καλό και όμορφο μονοπάτι στην απέναντι πλαγιά του χωριού και 250μ. ψηλότερα στρίψαμε δεξιά (βορειοδυτικά) σε ομαλή πλαγιά που λίγη ώρα αργότερα μας έβγαλε στις νότιες υπώρειες του Αυγερινού, ακριβώς στο μονοπάτι για Βραδέτο. Εκεί συναντήσαμε και τους τελευταίους αθλητές του 1ου ορεινού αγώνα Ζαγορίου που τερμάτιζαν στο Καπέσοβο. Περίπου μία ώρα χαλαρής κατηφόρας μας έφερε στην πλατεία του αγαπημένου μας Βραδέτου και στο συμπαθητικό καφενείο που παλιότερα έχουμε τιμήσει δεόντως μετά από επικές διασχίσεις της Τύμφης. Σταθήκαμε όμως λίγο άτυχοι γιατί οι ιδιοκτήτες του καφενείου ήθελαν να κλείσουν για να κατέβουν στα Γιάννενα, οπότε αρκεστήκαμε σε μερικούς γρήγορους μα νόστιμους μεζέδες. Άλλο ένα απόγευμα χαλαρό, με βόλτες έξω από το χωριό, απολαμβάνοντας για ακόμη μια φορά τις ομορφιές αυτής της περιοχής.
Ω.Π. : 8           Υ.Δ. : 550μ. ↑, 1.250μ. ↓


8η  Μέρα 25/07/11                 Τα ζώα του δάσους και το τέλος...
            Ίσως η ευκολότερη μέρα, με καλντερίμια, με γεφύρια, με υπέροχη φύση ανάμεσα σε πανέμορφα χωριά, στάσεις για καφέδες και τσίπουρα και κατάληξη στο άγνωστο αλλά με καταπληκτική θέα Δίκορφο, γνωστό από παλιότερη διάσχιση με το γίδι γιακ Κώστα. Μια καλή ευκαιρία για `ξεκούραση` πριν την ομολογουμένως βαρετή και σίγουρα ζεστή κορυφογραμμή του Μιτσικελίου της τελευταίας μέρας. Τίποτα όμως δεν προμήνυε την εξέλιξη της μέρας. Αρχίζουμε με την πασίγνωστη Σκάλα του Βραδέτου και καθόμαστε για καφέ στο Καπέσοβο που μας εξέπληξε με την ομορφιά του. Λίγη άσφαλτος προς Κουκούλι και ξανά σε μονοπάτι που μία ώρα μετά μας βγάζει στην είσοδο των Κήπων. Απομένουν τρεις ώρες ως το Δίκορφο και λέμε να το εκμεταλλευτούμε κάνοντας μια στάση σε ταβέρνα του χωριού για μεσημεριανό. Αισοίως στις 15.30 είμαστε στην άσφαλτο προς Φραγκάδες αλλά λίγα μέτρα έξω από τους Κήπους δοκιμάζουμε να πάρουμε προς τα δεξιά χωματόδρομο και μετέπειτα μονοπάτι, που υποτείθετε είναι το 03, για να βγούμε απευθείας στο ρέμα της Ντόβρης. Περνάμε από δύο γεφύρια και αντίστοιχα εκκλησάκια αλλά η παραποτάμια βλάστηση μας εμποδίζει να συνεχίσουμε. Καταφέρνουμε όμως να βγούμε στον χωματόδρομο που σε λίγο μας βγάζει μέσα στο ρέμα της Ντόβρης. Το μονοπάτι κινείται στην αρχή αριστερά και μετά δεξιά από το ρέμα. 

Η βλάστηση πυκνή αλλά η πορεία μας εμφανής. Κάποια στιγμή, λίγο πριν βγούμε στον χωματόδρομο που θα μας οδηγούσε σε λιγότερο από μία ώρα στο Δίκορφο, ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι που μας άλλαξε τα σχέδια άρδην. Ένα ζευγάρι αγριογούρουνα με τα τρία μικρά τους, σαν βγαλμένα από παραμύθι, να έχουν ήδη νευριάσει με την παρουσία μας και να είναι πανέτοιμα (νομίζω) να μας δείξουν ποιος έχει το πάνω χέρι στην περιοχή. Δεν ήθελα να πιστέψω τι παράκαμψη έπρεπε να κάνουμε για να βγούμε στο χωριό. Με παρότρυνση της Γεωργίας (εγώ μάλλον δεν είχα αντιληφθεί τον κίνδυνο), οπισθοχωρήσαμε. Τι κάναμε εν τέλει; Σχεδόν 10χλμ χωματόδρομο και 5-6χλμ άσφαλτο σε χρόνο ρεκόρ αφού πηγαίναμε με γρήγορο βάδην γιατί απλά θέλαμε να τελειώσει το βασανιστήριο. Κατάκοποι, πεινασμένοι φτάνουμε στην πλατεία σχεδόν στις 10 το βράδυ. Κάνει κρύο και το μόνο που θέλουμε είναι λίγο φαγητό και λίγο αλκοόλ! Η συμπαθέστατη κοπέλα στο ταβερνάκι εκπλήρωσε τις ευχές μας και λίγο μετά ξαπλώνουμε στο χαγιάτι της εκκλησίας για έναν πράγματι ξεκουραστικό ύπνο. Μόνος μας προβληματισμός η αυριανή και τελευταία πορεία των 8-9 ωρών ως τα Γιάννενα.                   
Ω.Π. : 10         Υ.Δ. : 350μ. ↑, 660μ. ↓




 9η Μέρα 26/07/11                Όταν απεργούν τα ταξί...ο Barry White...ΖΕΙ !!!
            Εγερτήριο στις 6. Πρέπει να ξεκινήσουμε νωρίς γιατί έχουμε δρόμο μπροστά μας και είμαστε και κουρασμένοι. Τα πόδια μας έχουν άλλη άποψη όμως. Μήπως να το ακυρώσουμε και αν δεν βρούμε κάποιον να μας κατεβάσει στην πόλη, να τηλεφωνήσουμε σε ταξί να μας μαζέψει; Κάπως έτσι πήγε να γίνει. Χαλαρό πρωινό, βόλτα στο χωριό μέχρι ν`ανοίξει το καφενείο και αναζήτηση τηλεφώνου για ταξί. Συμπαθής και εξυπηρετικότατος κύριος μας ενημερώνει ότι όλοι οι ταξιτζήδες της χώρας έχουν κατέβει με όλα τα μέσα στην Αθήνα για διαμαρτυρία, αλλά καταφέρνει να μας βρεί φορτηγάκι από μάντρα οικοδομών που θα μας κατεβάσει ως την Ασφάκα, περίπου 20χλμ πριν τα Γιάννενα, πάνω όμως στην Εθνική από Κόνιτσα. 

Και πριν καλά καλά τινάξουμε τα σακίδια από την μαρμαρόσκονη της καρότσας, βρισκόμαστε στα πίσω δερμάτινα καθίσματα ενός πολυτελέστατου και τεραστίου SUV VOLVO XC90, με δύο απίστευτους τύπους βγαλμένοι από τους `Σκληρούς του Μαιάμι`, να ακούνε Barry White και να πιάνουν την τελική του τζιπ στην είσοδο της πόλης. Παρόλα αυτά μας άφησαν σώους δίπλα στο αμάξι και το μόνο που θέλαμε, ικανοποιημένοι από τον άθλο που τελείωσε με τον πιο παράδοξο τρόπο, είναι να απολαύσουμε ένα καφεδάκι στο κέντρο των Ιωαννίνων. Και επειδή η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, ξέσπασε και μια βροχή που κράτησε αρκετές ώρες και αποτέλεσε το κερασάκι σ`αυτήν την υπέροχη τούρτα των τελευταίων ημερών. Παρεμπιπτόντως το Μιτσικέλι παρέμεινε μέσα στα σύννεφα όλη σχεδόν την μέρα, οπότε μάλλον είχαμε Άγιο για ακόμη μια φορά.




 Τα Στατιστικά
            8           Ημέρες
            76        Ώρες
            200       Χλμ. Περίπου (32χλμ σε άσφαλτο, 36χλμ σε χωματόδρομο)
            7.000μ. Υψομ. Ανάβ.
            7.500μ. Υψομ. Κατάβ.
            4            Κορφές >2.000μ.  (Φλέγγα 2.157μ – Αυγό 2.177μ – Βασιλίτσα          
                                                            2.248μ – Σμόλικας 2.631μ)
            9             Χωριά (Μηλιά, Σαμαρίνα, Παλιοσέλι, Βρυσοχώρι, Τσεπέλοβο, 
                                    Βραδέτο, Καπέσοβο, Κήποι, Δίκορφο)
            508       Φωτογραφίες


Ο Επίλογος
            Χαρακτηρίστηκε ως η καλύτερη διαδρομή που έχουμε κάνει ποτέ. 8 ημέρες ελευθερίας στα αγαπημένα μας βουνά, με απίστευτα όμορφες εικόνες, με δύσκολες στιγμές, κρύο, ζέστη, ευτυχώς χωρίς βροχή, κουβαλώντας το σπίτι μας και όλα μας τα πράγματα, συναντώντας φοβερούς ανθρώπους και διαπιστώνοντας για ακόμη μια φορά το πόσο φιλόξενοι είναι οι Ηπειρώτες. Κουραστήκαμε, πονέσαμε μα πάνω απ`όλα το ευχαριστηθήκαμε με την ψυχή μας. Και όσοι από εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο, δεν έχετε κάνει κάτι παρόμοιο, ήρθε η ώρα να το δοκιμάσετε...!!! Τα μόνα που χρειάζεστε είναι : καλή γνώση Χαρτών, δυο γερά πόδια, μια ζυγαριά ακριβείας για να υπολογίσετε το μικρότερο δυνατό βάρος, πολύ καλή παρέα και πολύ πολύ όρεξη για ψάξιμο και περιπέτεια