ΑΛΛΟΥ ΓΙ'ΑΛΛΟΥ: Δίρφυς (Σ2-Σ3)

Μέχρις ότου το υπουργείο Παιδείας δώσει μια οριστική λύση στην επαγγελματική αποκατάσταση της φίλης μας – αναπληρώτριας καθηγήτριας Γερμανικών, Μάρθρας, εμείς με συνέπεια θα την επισκεπτόμαστε, όπου το Ελληνικό κράτος αποφασίζει να την «τοποθετεί».

Αυτή τη φορά, το μέρος είναι πολύ οικείο, η Άνω Στενή Ευβοίας, παρόλο ότι μας πήρε αρκετές επισκέψεις για να ανακαλύψουμε τον πεζόδρομο μέσα στο χωριό με τις καφετέριες και τις ταβέρνες. Είναι αρχές Φλεβάρη, τα πολλά χιόνια του προηγούμενου μήνα έχουν λιώσει και μόνο από τις αφηγήσεις της Μάρθας καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολα ήταν τα πράγματα ένα μήνα πριν. Κάπου εκεί και μετά από μια μικρή βόλτα στο χωριό και ένα καλό γεύμα, οι υπόλοιπες συζητήσεις ήταν για το γράφοντα, απλά ένα νανούρισμα στον ομολογουμένως στενό καναπέ της.

Την επομένη, μετά από ένα καλό πρωινό αποφασίστηκε η πορεία της διαδρομής μας. Θα ανέβουμε από το Σ2 στο καταφύγιο και θα κατέβουμε από το Σ1. Παίρνουμε την άσφαλτο, μέχρι το ύψος ενός εγκαταλειμμένου ξενοδοχείου (!). Μπαίνουμε δεξιά σε χωματόδρομο και πολύ σύντομα καλούμαστε να αποφασίσουμε ποια διαδρομή θέλουμε να κάνουμε (Σ2 ή Σ3). Η ψυχρολουσία θα έρθει άμεσα. Το ρυάκι κατεβάζει αρκετό καιρό και δεν υπάρχει τρόπος να το περάσουμε στεγνοί. Κοιταζόμαστε, από τη μια βαριόμαστε να βγάζουμε παπούτσια και κάλτσες,

από την άλλη, δεν έχουμε κάνει ούτε 10 λεπτά περπάτημα. Η αρχική διστακτικότητα υποχωρεί και η αίσθηση του παγωμένου νερού είναι αναζωογονητική. Τα σημάδια της πρόσφατης βαρυχειμωνιάς παραμένουν στο μονοπάτι. Ανεβαίνουμε και απολαμβάνουμε το αισθητικό δάσος της Στενής.

Κόβουμε τον χωματόδρομο και κάνοντας μια παραλλαγή από μονοπάτι που μάλλον χρησιμοποιείται για downhill, βρισκόμαστε στην άσφαλτο. Από κει, βουρ για το καταφύγιο, που θα συναντούσαμε το έτερο ζευγάρι της παρέας Γιώργο – Σοφία, που προτίμησε κάτι πιο τουριστικό. Θα τιμήσουμε το τσάι του βουνού που μας προσφέρθηκε στο καταφύγιο, θα απαολαύσουμε τη ζεστασιά δίπλα ή ενίοτε πάνω στο τζάκι και θα πάρουμε σιγά – σιγά το δρόμο της επιστροφής από άλλο μονοπάτι αυτή τη φορά, το Σ2.

Πολύ περισσότερο χιόνι από αυτή την πλευρά του βουνού, ειδικά στους χωματόδρομους, όπου θα κάνουμε και sprints (!) , τραβερσάρουμε μια πετρώδη πλαγιά με καθαρή θέα στο Ξηροβούνι, και απολαμβάνουμε τις διαφορές βλάστησης όσο κατεβαίνουμε προς τη Στενή. Τέλος της διαδρομής μας, πίσω από το γήπεδο της Στενής με το εκκλησάκι του Αγ. Κήρυκα.