Στα τελευταία χνάρια του Αρχι-Καπετάνιου

Αέρας στις κορφές,

Μαύρο φεγγάρι στις καρδιές,

Έλα και πάρε μόνος σου τη λευτεριά

Με Τραγούδια Όπλα και Σπαθιά

Αυτοί ήταν οι στίχοι της αναμνηστικής πλακέτας στο σημείο που «έφυγε» ένας από τους τελευταίους Πατριώτες, ο Αρχι-Καπετάνιος του ΕΛΑΣ, Άρης Βελουχιώτης.. Κάποιοι έκριναν ότι ήταν ανεπιθύμητη και την αφαίρεσαν...

Από τις σπάνιες στιγμές που ταυτόχρονα το καταδιωκόμενο ΚΚΕ με το δεξιό παρακράτος και τους «αγανακτισμένους» της τότε εποχής (1945) ένοιωσαν ανακούφιση από τα μαντάτα της Μεσούντας.

Εκεί που ακόμα και οι διώκτες του, δεν πίστευαν ότι είχαν «ξεκάνει» τον καπετάνιο, και σκιάζονταν να κατέβουν στο Φάγκο για να αναγνωρίσουν το πτώμα του και να του φερθούν ανάλογα.  

Τό μέρος είναι τόσο ειδυλλιακό που δε το χωρά ο νου σου, τι σκηνές βίας διαδραματίστηκαν εκεί 66 χρόνια πριν. Ο Αχελώος ρέει τόσο ήρεμα, το χρώμα του εξωτικό, νερά τρέχουν παντού, οργιώδης βλάστηση...

Με τον ορειβατικό της ΕΥΔΑΠ, και την συγκινητική αρχηγία του Τάσου Μήτσιου, κάναμε το κομμάτι μέχρι το μνημείο του Φάγκου, και στη συνέχεια το μονοπάτι που σηματοδοτήθηκε από τους ίδοιους ένα χρόνο πριν, ανεβαίνοντας το εντυπωσιακό πέταλο της Κοκκινόλακας με τη απαράμιλλη θέα σε Τζουμέρκα, Χατζή, Αυγό, Μαρόσα, Λουπάτα, Βουνά της Αργιθέας, Δυτικά Άγραφα και Όρη Βάλτου.

Για να διαβάσετε μια αναλυτική περιγραφή από την προ έτους διάνοιξη του μονοπατιού: http://www.oreibasia.gr/forum/showthread.php?t=5014

Για φωτογραφίες από την φετινή επανάληψη:

https://picasaweb.google.com/nmonezis/Frousia_Ori

Από τις εκδηλώσεις για τη μνήμη του Καπετάνιου φέτος στη Μεσούντα, κρατάω μόνο την παρουσία του Καπετάν Ερμή (Βασίλη Πριόβολου).

Διάσχιση Κοκκάλια- Γραμμένη Οξυά- Αθαν.Διάκος Ή αλλιώς πως ένα 3ήμερο…γίνεται 2ήμερο…σε μία μέρα!!!

Η αρχική ιδέα είχε πέσει προ καιρού από τον Νίκο. Από το μνημείο των Κοκκαλίων και μέσω Σαράνταινας και Οξυάς, στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Άνω Μουσουνίτσα. Αλλά σε δύο μέρες; Μήπως να το κάνουμε σε τρεις για να είμαστε πιο χαλαροί;;

Και έτσι την Παρασκευή 10 Ιουνίου, παρόλο τις δυσοίωνες προβλέψεις της ΕΜΥ και όλων των υπολοίπων προγνωστικών μοντέλων, βρίσκει εμένα και την Γεωργία, στο τραίνο για Λειανοκλάδι. Η διάθεση μας όχι και η καλύτερη δυνατή, τα ερωτήματα που γεννιούνται αμέτρητα, θα προλάβουμε να φτάσουμε; Θα βρούμε την σωστή κορυφογραμμή; Πόσα καντάρια βροχής θα φάμε; Από ηλεκτροσόκ πως θα πάμε;

Λίγο μετά τις 18.30 θα μας παραλάβει ο πατέρας μου από τον σταθμό και θα μας ξεφορτώσει στο 5^ο χλμ του δρόμου από το τούνελ Καρπενησίου προς το Κρίκελλο. Η ψύχρα έντονη, ειδικά μετά την απογευματινή βροχή. Περπατάμε προς το μνημείο και σε 15 λεπτά, στήνουμε το αντίσκηνο σε ώμο με ποτίστρα που δεν έχει ο χάρτης. Ξυπνάμε αρκετά νωρίς, και στις 7 είμαστε ήδη στην αρχή της κορυφογραμμής με νοτιοανατολική κατεύθυνση. Η θερμοκρασία με το ζόρι φτάνει τους 15 βαθμούς, και σε λίγα λεπτά φτάνουμε στην πρώτη κορφή, 1665μ. Ακολουθούμε κατά γράμμα το μονοπάτι του χάρτη που δεν είναι τίποτε άλλο από ροδιές κάποιων 4χ4 που `σκαρφαλώνουν` κατά καιρούς την ομαλή ράχη. Το μονοπάτι πλέον περνά ανατολικά των ψηλότερων κορυφών, 1716μ. και 1712μ. και βγαίνει σε δρόμο με ποτίστρα στα 1630μ.

Οι υψομετρικές είναι μικρές, το πεδίο ομαλότατο και ο καιρός τέλειος. Αφήνουμε τον δρόμο ανηφορίζοντας ελαφρώς και τον ξανά συναντάμε μετά από λίγο, όπου και τον ακολουθούμε ως την βάση της Σαράνταινας. 300μ ακόμα ανάβαση και νά`μαστε στα 1922μ., 3ω και 40 λεπτά μετά την εκκίνηση μας. Μας ενθουσιάζει ο καλός μας χρόνος, και έτσι απολαμβάνουμε την ζέστη για περίπου 40 λεπτά!
Το αρχικό σχέδιο για ύπνο έξω από το καταφύγιο της Γραμμένης Οξυάς, πάει περίπατο, αφού είμαστε εκεί στις 12.40 (μία ώρα από την κορφή) και ο καιρός είναι ιδανικός ακόμη. Η πορεία από δω και πέρα είναι γνωστή σε αρκετό κόσμο. Ανεβαίνουμε στον ώμο της Φάκας μέσα από τεράστιες οξιές και στην συνέχεια στο ύψωμα 1714 με κεραία. Κατευθυνόμαστε για λίγο νότια και αμέσως αλλάζουμε σε νοτιανατολική πορεία, κατηφορίζοντας σε διάσελο που συναντάμε το μονοπάτι που έρχεται από Κυριακοχώρι. Ανάβαση στον Πύργο 1731μ. όπου έχουν κάνει ήδη την εμφάνιση τους μαύρα σύννεφα. Δεν ανησυχώ, έχω αρχίσει να εμπιστεύομαι το αλτίμετρο-βαρόμετρο από γνωστή αλυσίδα Γερμανικών super market!! 

Ακολουθεί έντονη κατάβαση, μικρή κόντρα ως την 1614, η ράχη της Πολεμίστρας και η τραβέρσα της Μηλιάς. Με ανησυχεί που η ανάβλυση στα μισά της τραβέρσας σχεδόν γλύφει το χώμα. Φτάνοντας στην στάνη της Μηλιάς, έχουμε ανάγκη από μια μισάωρη στάση. Η ώρα είναι σχεδόν 5. Κοιμόμαστε εδώ ή προλαβαίνουμε να βγούμε στο Σινάνι; Μετά από κουβεντούλα με τον γραφικό βοσκό από την Κολοκυθιά ανηφορίζουμε ως το διάσελο του ομαλού Γιδοβουνίου, κατηφορίζουμε για λίγο και φτάνουμε κάτω από την τελευταία κορφή της διάσχισης μας, το Ομαλό. Αγνοούμε το μονοπάτι που φεύγει δεξιά, αλλά και τις οδηγίες του βοσκού από αριστερά και επιλέγουμε την direct ανάβαση ως τα 1860μ…γιατί άραγε;; Λίγα λεπτά αργότερα, έχουμε πιάσει το καλογραμμένο μονοπάτι με τα λίγα κόκκινα σημάδια που οδηγεί από το διάσελο της Τσελίκαινας στην στάνη κάτω από την Χωμήριανη όπου και η διανυκτέρευση μας, μετά από 13 ώρες και 15 λεπτά!!! Και καμιά 35αριά χλμ!!!

Το υπέροχο πρωινό μας βρίσκει λίγο μετά τις 8.30 να ‘παλεύουμε’ με τα 10 σκυλιά γνωστού ντόπιου βοσκού που έχει κάνει τσιφλίκι του όλη την ευρύτερη περιοχή μεταξύ Σκασμένης και Χωμήριανης. Το σκυλοφόβητρο που μας δάνεισε ο Νίκος και η αρκετή υψομετρική που πήραμε, μας γλύτωσαν από τα χειρότερα. Στην συνέχεια τα πράγματα απλουστεύτηκαν, Σταυρός, Πρ. Ηλίας με λίγες ψιχάλες και ακριβώς στις 12 το μεσημέρι μας βρίσκει εν μέσω έντονης βροχής που στο τσακ γλυτώσαμε, στο αγαπημένο μας Μετερίζι, συνοδείας καλού τσίπουρου και παγωμένου φραπέ.

Είναι αλήθεια, τα καταφέραμε να βγούμε στο χωριό, αδιάφθοροι μα πάνω απ` όλα αδιάβροχοι! Λίγο μετά καταφθάνει στο χωριό η ομάδα του SEAT CLUB, με αρχηγό τον Δημήτρη, παλιό μου φίλο, με τον οποίο θα κατέβουμε Αθήνα πολύ πολύ νωρίτερα απ` ότι περιμέναμε. Για πρώτη φορά είχαμε τον χρόνο να χαλαρώσουμε, κάνοντας βόλτες στο ποτάμι αλλά και στον κάτω Μαχαλά του χωριού, απολαμβάνοντας τις ομορφιές αυτού του τόπου, ειδικά τώρα μετά από την καλοκαιρινή βροχή.

Ένα 3ήμερο στην Πύλη Τρικάλων

3ήμερο Αγίου Πνεύματος. Φέτος τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Αφήσαμε στην άκρη τα τάματα και τις μακρινές αποστολές και ο καθείς τράβηξε το δρόμο του. Διάσχιση Κοκκαλίων – Οξυάς – Βαρδουσίων για το σκληροπυρηνικό και συνάμα ερωτευμένο ζευγάρι μας, πιο χαλαρό πρόγραμμα για τους υπολοίπους.

Αντικειμενικός σκοπός, να “εκμεταλλευτούμε” την συγκινητική φιλοξενία του τοπικού ορειβατικού και έχοντας έδρα την Πύλη Τρικάλων, να γυρίζουμε στις γύρω περιοχές με ορειβατικούς και μη σκοπούς. Χριστίνα και ο γράφων από Αθήνα, Έφη από το Κάστρο οι πρώτοι συμμετέχοντες. Στο δρόμο θα εντοπίσω το θείο Παύλο που θα μας ενημερώσει ότι κατευθύνεται στη Μεσοχώρα. Γύρω στα μεσάνυχτα καταφτάνουμε στην Πύλη και δηλωνόμαστε στη Γραμματεία. Το πρόγραμμα του ΟΠΟΠ έχει Λουπάτα-Μαρόσα με το φίλο Νίκο Κρούπη. Θα αποφασίσουμε να παρατείνουμε τον ύπνο μας πέραν του εγερτηρίου των 06:30 και αναμένοντας την έλευση του άλλου γιδιού (Κώστα) με τον φίλο του Σπύρο από το Βόλο, καταστρώνουμε στον πανέμορφο χώρο του Νερόμυλου, τα σχέδια για την ανάβαση του Σαββάτου. Οι επιλογές δυο. Καραβούλα και Κόζιακας. Η επιδείνωση του καιρού απο Κυριακή θα μας «αναγκάσει» να πραγματοποιήσουμε την μεγαλύτερη πορεία σήμερα.

Εκκίνηση της πορείας μας από την κεντρική πλατεία του Ροπωτού, με τα εμφανή σημάδια των τελευταίων κατολισθήσεων που απειλούν να ερημώσουν το χωριό των Τρικάλων. Παίρνουμε τον τσιμεντόδρομο πάνω από την εκκλησία του χωριού, περνώντας το ποτάμι και ανηφορίζοντας τις διαδοχικές φουρκέτες. Στην απόπειρα να «κόψουμε» δρόμο, καταφέρνουμε να χάσουμε τη διασταύρωση και παίρνουμε τον κύριο χωματόδρομο που οδηγεί Αλλού γι’ αλλού. Διαπιστώνουμε σχετικά γρήγορα το λάθος μας και με γρήγορο ρυθμό επιστρέφουμε προς τα πίσω, βρίσκοντας τη σωστή διασταύρωση. Συναντάμε σε επόμενη στροφή 2 ρέματα που καταλήγουν στον Πορταικό, για να οδηγηθούμε μετά από αρκετές φουρκέτες, σε επόμενη διασταύρωση με ποτίστρα. Ο δεξιά ανηφορικός χωματόδρομος οδηγεί στο καταφύγιο της Καραβούλας, ενώ σύμφωνα με τον χάρτη της Ανάβασης το αριστερό παρακλάδι είναι το μονοπάτι που οδηγεί ψηλότερα στο βουνό.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τρακτερόδρομο που οδηγεί στην πηγή και σε στάνη λίγο ψηλότερα.  Στο σημείο αυτό ο Κώστας θα μας εγκαταλείψει. Έχει πάρει το πράσινο φως από τον δάσκαλό του για να πάει στη Πρέβεζα να πετάξει με το παραπέντε του.

Μικρή ξεκούραση στην πηγή, βρίσκουμε μερικές κορδέλες στα δέντρα, το μονοπάτι περνάει δίπλα στη στάνη και λίγο δεξιά από την χαρακτηριστική ρεματιά που ανεβαίνει ψηλότερα στη Καραβούλα. Είμαστε στα 1200μ και πολύ κοντά στο δασοόριο της Καραβούλας. Δεξιά μας το μονοπάτι που έρχεται από το καταφύγιο της Καραβούλας. Ψηλά και αριστερά το διασελο που θα μας οδηγήσει στην  κορυφή. Η Έφη αποφασίζει να μείνει στη σκιά των τελευταίων ελάτων. Ο Σπύρος θα αποφασίσει solo πορεία λίγο πιο ψηλά, η Χριστίνα και εγώ συνεχίζουμε για το διάσελο, μένοντας περισσότερο δεξιά της χαρακτηριστικής ρεματιάς.

Η ανηφόρα είναι κοπιαστική, στο διάσελο στάση για χάζεμα των κορυφών της Αργιθέας και των Βορείων Αγράφων, για πρώτη φορά φαίνεται καλογραμμένο μονοπάτι που ανεβαίνει ανοικτό λούκι, σε χορτιαριασμένο ισάδι και μια άγρια κορυφή για background. Ο Σπύρος ήδη είναι πάνω στο χτένι της προ-κορφής , και η Χριστίνα λίγο πιο πίσω ψάχνει να βρει ένα πιο δύσκολο δρόμο για την κορυφή.

Η κορυφή τελικά δεν αργεί να φανεί με τον τεράστιο σταυρό να την κοσμεί. Χαζεύουμε όλη τη περιοχή. Γκρόπα, Νότια Πίνδος, Κόζιακας, Αργιθέα, Βόρεια Άγραφα. Αγριάδα παντού. Η κατάβαση από τα δυτικά που υπολόγιζε ο Σπύρος, δε βγαίνει. Επιστροφή από τα ίδια, όπου καταφέρνουμε να βρούμε και άλλα κομμάτια του μονοπατιού που είτε είναι χορτιαρασμένο είτε έχει σβηστεί. Βρίσκουμε την Έφη, και όλοι μαζί κατηφορίζουμε προς το  χωριό. Στο ύψος της πρώτης διασταύρωσης, βρίσκουμε κορδέλες που μαρτυρούν ύπαρξη μονοπατιού που κατεβαίνει στο χωριό, αλλά προτιμούμε την σιγουριά του χωματόδρομου. Οι φετινές βροχές έχουν εξαφανίσει τα ίχνη του μονοπατιού με την οργιώδη βλάστηση. Επιστροφή στο χωριό και ένας ντόπιος μας εξιστορεί τα γεγονότα και το λόγο ύπαρξης του τεράστιου σταυρού στην κορυφή. Επιστροφή στην Πύλη, βρίσκουμε και την Ελισάβετ, χαζεύουμε λίγο τους αγώνες boulder στην κεντρική πλατεία, αλλά υποκύπτουμε σύντομα στα γουργουρητά των στομαχιών μας και απολαμβάνουμε πλούσιο δείπνο υπό την απειλή καταιγίδας.

Κυριακή πρωί, η βαριά συννεφιά μας αποτρέπει από τα όποια πεζοπορικά σχέδια. Βόλτα στο χωριό για ένα καφέ, μικρή όρεξη για οτιδήποτε. Με τις πρώτες σταγόνες να πέφτουν αποφασίζω να κάνω μια μικρή κυκλική βόλτα περνώντας από το παραδοσιακό πέτρινο γέφυρι της Πύλης, και η περιέργεια μου θα με οδηγήσει σε σηματοδοτημένο μονοπάτι, συνοδεία ισχυρής βροχής, στο φαράγγι – αναρριχητικό πεδίο της περιοχής. Ο καιρός χάλασε τα σχέδια των παιδιών για σκαρφάλωμα...

Επιστροφή, μιας και τα κορίτσια με περιμένουν για μια βόλτα με το αυτοκίνητο στη γύρω περιοχή. Θα κινηθούμε προς Ελάτη – Περτούλι – Νεραιδοχώρι με κατάληξη το λιγότερο διάσημο χωριό Πύρρα. Η Χριστίνα αρχίζει να παραμιλάει αντικρύζοντας το θέαμα με το πυκνό ελατόδασος στα Περτουλιώτικα Λειβάδια. Ανθρώπινες τιμές και συμπαθητικοί μεζέδες στη Πύρρα και επιστροφή για ανάπαυση και στη συνέχεια την προβολή του Νίκου Κρούπη για τις ορειβατικές του περιπέτειες και party για όλους τους συμμετέχοντες του camp.

Δευτέρα, μετά από πλούσιο πρωινό στο νερόμυλο, επίσκεψη στα γειτονικά Μετέωρα για λίγο χάζι των «ψαρωτικών» βράχινων σχηματισμών και επιστροφή με βαριά καρδιά στην Αθήνα.      

Βόρεια Βαρδούσια

Η διαδρομή, από καιρό στο μυαλό. Το σενάριο για διάσχιση από Καρπενήσι στη Μουσουνίτσα με άφιξη την Κυριακή του Πάσχα για το Πασχαλινό αρνί, αποκλείστηκε ως υπερβολική και μαζοχιστική ταυτόχρονα.

Μια mini διάσχιση των Βoρείων Βαρδουσίων, τις τελευταίες μέρες της Μεγάλης Εβδομάδος  φαινόταν πιο βατή και ελκυστική, εκτός μιας μικρής λεπτομέρειας.

Του καιρού, που το τελευταίο ΣΚ (16-17 Απρ) έδωσε πολλές χιονοπτώσεις στα βουνά της Ρούμελης. Το feedback από τους γονείς μας, που κατέφτασαν το απόγευμα της Μεγάλης Τετάρτης ήταν ανησυχητικό.  «Η πλααά είναι αυγό» (αναφερόμενοι στο Βουνό της Χωμήριανης ή Πλαγιά).

Αγνοώντας όλα τα παραπάνω, ο αδερφός μου και εγώ, ξεκινήσαμε το πρωί της Παρασκευής, με το ΚΤΕΛ για την μαγευτική Σπερχειάδα. Στο ύψος της Λαμίας, αντικρύσαμε κομμάτι της Γκιώνας και συνάμα της Οίτης. Δεν μας άρεσε (όχι οπτικά).

Εκεί που ανησυχήσαμε πραγματικά ήταν στο ύψος της Μακρακώμης, όταν αντικρύσαμε όλο το Βόρειο Συγκρότημα, κυριολεκτικά κουραμπιές.

Η θέα της Πυραμίδας μας έκανε να ξεχάσουμε για λίγο τις έννοιες μας. Από την Σπερχειάδα, μέσω λαικής πανήγυρης με ταξί προωθούμαστε στα Μάρμαρα (Σέλιανη) όπου μας περιμένει ο ιχνηλάτης - οδηγός μας ο Παναγιώτης.  Ξεκουραζόμαστε στο φιλόξενο σπίτι τους και ακούμε ιστορίες από τον παππού για τον Διαμαντή και την κατάσταση στην προ και μετά Εμφυλιακή Φθιώτιδα.

Αποφασίζουμε να απαρνηθούμε περαιτέρω διευκολύνσεις - τραπεζώματα και ξεκινάμε για τον προορισμό μας. Τα Ζηρέλια. Έξω από το χωριό και λίγο πριν το καφέ Αέρας, φεύγουμε από μονοπάτι σε πυκνοδασωμένη πλαγιά, απέναντι μας έχουμε το Στεφάνι και περνάμε δίπλα από την Παραθύρα (Παναγιά Σελιανήτισσα) . Το μονοπάτι είναι απότομο, πολλά πεσμένα δέντρα, το βάρος αρκετό και ο οδηγός μας φτεροπόδαρος.

Πρώτη στάση στο ξέφωτο της Αγίας Παρασκευής απολαμβάνοντας τη θέα στο συγκρότημα των Βαρδουσίων. Η Πυραμίδα, όνομα και πράμα κλέβει την παράσταση. Ο Παναγιώτης μας προτείνει να αγνοήσουμε τον δρόμο και να συνεχίσουμε από μονοπάτι, πράγμα που κάνουμε περνώντας πρώτα από τον αρχαιολογικό χώρο με τους προμυκηναικούς τάφους (Δωριείς οι πρόγονοι). Πυκνό δάσος, ο Παναγιώτης μας ενημερώνει για τοπωνύμια – ιστορίες της περιοχής, βγαίνουμε στον «Κάμπο» παραλίγο συμμαχικό αεροδρόμιο κατά τη διάρκεια της κατοχής, συνεχίζουμε στον κεντρικό χωματόδρόμο, βρίσκουμε τη διασταύρωση της Ανατολής (Πέρα Χωμήριανης).

Να και τα πρώτα χιόνια (ευτυχώς σχετικά ψηλά), παρακάμπτουμε το δρόμο, το τοπίο αλλάζει, και η βλάστηση ελαττώνεται, αλπικό τοπίο, αντικρύζουμε απο κοντά τις πλαγιές από το Σινάνι (η κατάσταση δεν είναι τόσο τραγική) και βλέπουμε τις 2 λίμνες (Ζηρέλια). Η μια είναι καφέ (με λασπόνερα) και η άλλη καθρεπτίζει το γαλάζιο του ουρανού. Και στο βάθος μια απότομη χιόνινη μύτη ξεπροβάλλει...

Ξεκουραζόμαστε μιας και το βάρος των σακιδίων είναι αρκετό. Κουβαλάμε όλα μας τα πράγματα (ακόμα και καθαρά ρούχα για το χωριό). Στήνουμε τη σκηνή, χαιρετάμε τον Παναγιώτη που μας συντρόφευσε έως εδώ και χαλαρώνουμε στο όμορφο οροπέδιο.

Μέχρι εδώ υπολογίστε περίπου 4 ώρες (χαλαρά) από Μάρμαρα. Ο ήλιος είναι ακόμα ψηλά, οπότε λέμε να ανέβουμε λίγο παραπάνω για να απολαύσουμε το πανόραμα των Δυτικών Βαρδουσίων, τραβερσάροντας την πλαγιά πάνω από τα Ζηρέλια (Ζηρελάκι για τους ντόπιους, Μύτικας στο χάρτη της Ανάβασης). Το θέαμα είναι εντυπωσιακό. Σινάνι, Χωμήριανη, Σκόρδα Πιτιμάλικου, Αλογόραχη, Γιδοβούνι, Πυραμίδα, Πάνω/Κάτω Ψηλό, Οξυά, Κοκκάλια, Βελούχι. Δεν σου κάνει καρδιά να φύγεις, ούτε καν να στρέψεις το βλέμμα αλλού.

Επιστροφή στο camp για φαγητό και ύπνος νωρίς, μιας και με το που εξαφανίζεται ο ήλιος, η θερμοκρασία βουτάει στο μηδέν. Ο προσανατολισμός της σκηνής τέλειος, οι πρώτες ακτίνες του ήλιου της επόμενης ημέρας, θα την βρουν λίγο μετά τις 7 το πρωί. Τρώμε ότι υπάρχει διαθέσιμο, εκτός από το μπακλαβά της γιαγιάς που τον φυλάμε για αργότερα. Τα βήματα της προηγούμενης ημέρας, θα μας φανούν πολύ χρήσιμα, αφού όλα σήμερα είναι παγωμένα. Ίδια μοναδική θέα, με διαφορετικά χρώματα αυτή τη φορά. Βγαίνουμε στο διάσελο (Τσελίκαινα) και αφήνουμε τα σακίδια.

Από χθες, έχουμε αποφασίσει να μην κάνουμε όλη την κορυφογραμμή αφού η Χωμήριανη έχει πολύ χιόνι και δεν είμαστε σίγουροι τι θα βρούμε από την πλευρά του Σταυρού. Βγάζουμε crampon και piolet και πιάνουμε την ομαλή ράχη στο Σινάνι. Πάνω στην κορυφογραμμή έχει λιγότερο χιόνι, αλλά εμείς θέλουμε να «παίξουμε». Τα τελευταία μέτρα στην πλατεία – κορυφή είναι στεγνά. Η θέα απαράμιλλη. Τα Μουσουνιτσιώτικα λιβάδια στα πόδια μας. Φάνηκε και η Γκιώνα με την κάτασπρη Πλατυβούνα και την επιβλητική Πυραμίδα. Το βουνό της Χωμήριανης, πολύ πιο άγριο από την όψη που το έχουμε συνηθίσει, βλέποντας το από το σπίτι της γιαγιάς, στη Μουσουνίτσα.

Πίσω στο διάσελο, και χύμα κατάβαση στο δάσος, που με λίγη προσπάθεια, εντοπίζουμε το μονοπάτι για το λιβάδι Σινάνι. Το βρήκαμε κάπου στα 1670μ, και κατεβαίνει μέχρι τα 1600μ για να βρει το λιβάδι και το δρόμο. Τα βήματα αρκούδας που ακολουθούσαμε μας έκαναν λίγο πιο προσεκτικούς αλλά τελικώς δεν είχαμε την τύχη – ατυχία να συναντηθούμε μαζί της. Το νερό μας είχε τελειώσει, οπότε αγωνιούσαμε για την πηγή στο Σινάνι. Μετά από περίπου 1 ώρα είμαστε στο λιβάδι. Μεγάλη στάση για νερό, ξεκούραση και τον μπακλαβά...

Τώρα δρόμο – δρόμο θα βγούμε στη διασταύρωση για Σκασμένη Στρούγκα, το βουητό του Εύηνου – Φιδάρη ή Καρυώτικου ρέματος (διαλέγετε και παίρνετε) μας συντροφεύει από το διάσελο της Τσελίκαινας, συνεχίζουμε ανηφορικά έχοντας φόντο την Αλογόραχη και τα σκόρδα Πιτιμάλικου, περνάμε από το παλιό τυροκομείο, ο δρόμος έχει υποστεί αρκετές κατολισθήσεις, ρέματα - νερά παντού, αλλού το χιόνι έχει κλείσει το δρόμο, και με αυτές τις εικόνες βγαίνουμε στον Σταυρό (1730μ). Το κατέβασμα της Χωμήριανης τελικά είναι σχεδόν ξέχιονο από δω. Παίρνουμε την κατηφόρα, χαζεύουμε τριγύρω, το χιόνι έχει καλύψει όλο το δρόμο, και σταματά στο ύψος που αφήνουμε τον χωματόδρομο για το μονοπάτι. Ο Προφήτης Ηλίας είναι ξέχιονος. Θα κατέβουμε από το απότομο μονοπάτι που περιέργως είναι πολύ ξερό και ολισθηρό για να καταλήξουμε στο χωριό, σταματώντας για μια μπύρα στον Μαστροκωστόπουλο, προκαλώντας την έκπληξη – απορία συνχωριανών μας που δεν γνώριζαν για την ενασχόληση μας με το συγκεκριμένο σπορ. J

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην οικογένεια Κουβαρά από τα Μάρμαρα για τη φιλοξενία και ειδικότερα στον Παναγιώτη για την παρέα – συντροφιά - καθοδήγηση μέχρι τα Ζηρέλια. 

Διάσχιση Παρνασσού (Ε4)

Η ιδέα για διάσχιση του Παρνασσού, ήταν καιρό στο μυαλό μας. Ειδικότερα η διάσχιση του Δυτικού Παρνασσού, ακολουθώντας το Ε4, είναι το κομμάτι από ένα βίτσιο που έχω στο μυαλό μου και αφορά τη διάσχιση Καρπενήσι – Δελφοί, που τα περισσότερα κομμάτια του τα έχω περπατήσει τμηματικά.

Ελέω κρίσης και συνάμα απεξάρτησης από τα Ι.Χ. και την ακριβή βενζίνη, θελήσαμε να ταλαιπωρηθούμε λίγο παραπάνω, οπότε με την αμαξοστοιχία 884 από το Σταθμό Λαρίσης, ο Αποστόλης και εγώ καταφθάσαμε στον Μπράλο Φθιώτιδας, περιμέναμε τον έτερο φίλο της παρέας (και έτερο ιδρυτικό μέλος των Αλλού Γι’αλλού) από Βόλο που καταλάθος κατέβηκε στη Λιλαία, και τελικώς με πολυτελέστατη  λιμουζίνα - ταξί (δεν κάνω πλάκα) προωθηθήκαμε στη θέση «51».

Στα της διαδρομής μας:

Ξεκινά στη θέση «51», το διάσελο μεταξύ Γκιώνας και Παρνασσού, ή το 51^ο χιλιόμετρο του οδικού άξονα Λαμίας – Αμφίσσης απέναντι από την είσοδο του Μεταλλευτικού κέντρου Vagonetto και σε εμφανή χωματόδρομο.

Έχει αρχίσει ένα ενοχλητικό χαζόβροχο, αλλά είμαστε πανέτοιμοι - αδιάβροχοι και αδιάφθοροι. Πολύ γρήγορα, το Ε4 αφήνει το δρόμο και για πρώτη φορά θα τολμήσουμε να το ακολουθήσουμε (Σημειωτέον ότι με τον φίλο μου τον Αποστόλη έχουμε επαναλάβει την εν λόγω διαδρομή μέχρι τα 3 Σύνορα). Μια-μια εμφανίζονται οι τετράγωνες ταμπέλες του Ε4 και στόχος μας είναι το πρώτο διάσελο κινούμενοι 50-100 μέτρα υψηλότερα από τον χωματόδρομο. Προς στιγμήν θα χάσουμε τα σημάδια, αλλά το πρώτο διάσελο είναι κοντά. Κινούμενοι χονδρικά στα 1000 μέτρα θα τραβερσάρουμε τις πλαγιές της Άμπλιανης, περνώντας απο διαδοχικούς ώμους συνοδεία ομίχλης. Στον τρίτο ώμο, θα συνεχίσουμε στο ίδιο ύψος λανθασμένα (αντί να κατηφορίσουμε σιγά σιγά), αλλά το μοναχικό δέντρο απέναντι με το σημάδι Ε4 θα μας επαναφέρει στο σωστό μονοπάτι. Ανηφορίζουμε για λίγο σε χαρακτηριστικό αργιλώδες έδαφος και στα 3 λεπτά, αλλάζουμε άρδην πορεία 180^ο δεξιόστροφα, μπαίνοντας σε δάσος και βρίσκοντας τα αραιά σημάδια βγαίνουμε σε δασικό δρόμο. Τον ακολουθούμε χωρίς να κόψουμε μέσα από ρεματιά, μιας και οι συνεχόμενες βροχοπτώσεις, την έχουν μετατρέψει σε μικρό χείμαρρο, βρίσκουμε το πρώτο τεράστιο δέντρο πεσμένο στο δρόμο (πολύ δουλειά για τους επόμενους μήνες για το δασαρχείο).

Σύντομα βρισκόμαστε σε μεγάλη τσιμεντένια (και όχι μπετονένια Αποστόλη) κατασκευή με ποτίστρα και στη συνέχεια (παντα ακολουθώντας το δρόμο) στη τοποθεσία - οροπέδιο Τρία Σύνορα. Προσέχουμε να εντοπίσουμε την πέτρινη στάνη με την κίτρινη κουκούλα - σκεπή - οροφή. Το μονοπάτι  φεύγει διαγώνια δεξιά, αποφεύγοντας το βράχινο τείχος μπροστά μας. Εμείς θα φύγουμε λίγο αριστερά και αυτό θα μας κοστίσει 20 λεπτά να ψάχνουμε στο δρόμο για Βάργιανη για το ανέβασμα του Ε4. Μέσα από ρεματιά και συνοδεία πυκνής ομίχλης θα ανέβουμε σε διάσελο και θα πέσουμε από την άλλη πλευρά χαζεύοντας την εποχική λίμνη που έχει δημιουργηθεί. Δε θέλουμε να χάσουμε άλλο χρόνο ψάχνοντας το Ε4, οπότε αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε τον χωματόδρομο μέχρι τη θέση «Στο Κέθρο» με το χαρακτηριστικό εικονοστάσι και την πινακίδα για Δροσοχώρι. Βρίσκουμε το Ε4 που ερχόταν από πιο χαμηλά και προσπαθούμε να βρούμε τη συνέχεια του πολύ κοντά στο εικονοστάσι. Το χιόνι πλέον είναι αρκετό και η εύρεση σημαδιών επίπονη διαδικασία. Το μονοπάτι ανεβαίνει στα 1500 μέτρα και μετά από λίγο πέφτει στον χωματόδρομο, ο οποίος είναι καλυμμένος με πάνω από μισό μέτρο χιόνι.

Θα μας ταλαιπωρήσει και θα επισπεύσει συνάμα το μούσκεμα των αρβυλών μας.  Συνεχίζοντας τον χωματόδρομο και μετά από 5 ώρες και 40 λεπτά φτάνουμε στα Αργοστήλια (υπέροχο μέρος) όπου και κάνουμε την πρώτη καλή στάση στο ξωκλήσι του Κοσμά του Αιτωλού. Συνεχίζουμε την πορεία μας σε χωματόδρομους με πολύ χιόνι και νερά να τρέχουν παντού. Φτάνουμε σε συρματοπλεγμένο λατομείο που κάποιοι φύτεψαν λίγα πευκάκια για να «αναπλάσουν» τον κατεστραμμένο χώρο.

Εκχιονιστικό έχει ανοίξει το δρόμο και εκατέρωθεν αυτού έχουν μαζευτεί μεγάλες ποσότητες χιονιού σε παράξενες μορφές. Κατηφορίζουμε σιγά σιγά και έχουμε την ευκαιρία να χαζέψουμε τον Γεροντόβραχο, ολόχιονο απέναντι μας. Και επαναλαμβάνοντας κάθε τόσο σε μορφή αστείου το «πόσο χιόνι έχει φέτος ο Παρνασσός».

Βρίσκουμε το τελικό κατέβασμα του Ε4, σε μονοπάτι πλέον, το οποίο είναι απότομο και απαιτεί μεγάλη προσοχή μιας και αλλάζει συνεχώς κατεύθυνση, το οποίο θα μας βγάλει σε χωματόδρομο πάνω από την Αγόριανη. Κατευθυνόμαστε νότια και αφού πρώτα χαζέψουμε το χωριό από ψηλά και ύστερα την «υπέροχη» χωματερή μέσα στο δάσος, βρίσκουμε το σημείο διανυκτέρευσης μας, την Αγία Τριάδα, με τις ομώνυμες πηγές.

Ύπνος στο φιλόξενο χώρο της εκκλησίας και στήσιμο (επιτέλους) της νέας μου σκηνής. Τραχανάς – τορτελίνια από τον chef Απποστόλη, τσιπουράκια από τον εκ Γκρατς ορμώμενο Κώστα και για σαλατικό 2 insalatone με τόνο από τον υπογράφοντα.

2η Ημέρα

Εκκίνηση της πορείας από το ρέμα που σχηματίζουν οι πηγές της Αγ. Τριάδας ή (Ζαμπιός). Οι κορδέλες στο δάσος βοηθούν να μη χάσουμε το μονοπάτι. Σε λίγο βρισκόμαστε σε νεότευκτο (κλεμμένο από το χάρτη της Ανάβασης) συγκρότημα εξοχικών κατοικιών, το μονοπάτι είναι στα αριστερά (πάλι καλά που δε το καταστρέψανε), κόβουμε το δρόμο δυο φορές και σε λίγο βρισκόμαστε σε κεντρικό χωματόδρομο. Πουθενά σήματα. Φεύγουμε αριστερά ψάχνοντας για κάποιο σημάδι, μα τίποτα. Επιστρέφουμε στη διασταύρωση, ξαναμελετάμε το χάρτη, απλωνόμαστε και τελικά τα σημάδια βρίσκονται στον ανηφορικό χωματόδρομο που θα μας βγάλει μετά από 20 λεπτά σε  χαρακτηριστικό ξέφωτο – λιβάδι - λίμνη. (Θέση Λάκκα Αρέντη). Είναι το μοναδικό σημείο της διαδρομής που δεν βρίσκουμε πουθενά σημάδια Ε4. Αντί αυτών, υπάρχουν κάποια αριθμημένα κόκκινα ταμπελάκια, πιθανώς ως αναγνωριστικά των αγροκτημάτων. (Σημείωση: Μόλις έχουμε εισέλθει στον Εθνικό Δρυμό).

Ακολουθούμε έναν τρακτερόδρομο, θέλουμε να κόψουμε 1-2 στροφές και χωρίς να το καταλάβουμε έχουμε φύγει ελαφρώς ανατολικά, σε βραχώδες έδαφος. Βγαίνουμε σε μια κορυφή, ψάχνουμε τον κύριο χωματόδρομο που καταλήγει στην Παλιοπαναγιά, στέλουμε τον ιχνηλάτη μας (Αποστόλη) προς αναγνώριση εδάφους και τελικώς μετά από 10 λεπτά μας φωνάζει να κατέβουμε. Έχοντας βρει το δρόμο κινούμαστε δυτικά, βρίσκουμε την χαμένη διασταύρωση, ακολουθούν αρκετά «γαλλικά» και «καντήλια» για το κατόρθωμα μας, που δυστυχώς τα ακούν 2 αμέριμνοι πεζοπόροι που ξεκουράζονται στο πρανές πάνω από το δρόμο.

Δρόμο - δρόμο και κάνοντας τη συντόμευση μετά την Κολοκυθογούρνα, βρισκόμαστε στη μεγάλη Βρύση. Πολλά νερά, κορδέλες και σημάδια μας βοηθούν, το μονοπάτι αλλάζει συχνά κατευθύνσεις, αλλά ευτυχώς δε το χάνουμε. Βρίσκουμε αγωγό ύδρευσης με χαρακτηριστικά πεζούλια και σύντομα είμαστε σε ξέφωτο ακριβώς πάνω από τα Καλάνια. Παίρνουμε την κατηφόρα, περνάμε τον Πρ. Ηλία, παρατηρούμε τα διάφορα κτίσματα αριστερά και δεξιά (είμαστε πια στην καρδιά του Δρυμού). Στην επόμενη διασταύρωση που απαγορεύεται η είσοδος αριστερά, θα έχουμε την τύχη να δούμε μια αγριόγατα ή Λύγκα (σύμφωνα με τον αδερφό Κώστα). Δεν πρόλαβα να το απαθανατίσω στο φακό. Μικρή στάση για κολατσιό και συνεχίζουμε στον χωματόδρομο, τον κόβουμε ξανά, μπαίνοντας σε τρακτερόδρομο και αποφεύγοντας περίφραξη από τα αριστερά, με τελικό προορισμό την διασταύρωση με τον χωματόδρομο που οδηγεί στην κορυφή Μάρμαρα. Εδώ ξεκινά ένα πολύ ευδιάκριτο μονοπάτι διάσπαρτο με σπασμένα κεραμεικά (υπολείμματα του παλιού δικτύου ύδρευσης) που θα μας οδηγήσει στο Κρόκι με τη χαρακτηριστική πηγή – ποτίστρα.   Άλλη μια στάση και μας μένει το τελευταίο κομμάτι για Δελφούς. Παίρνουμε το κατηφορικό μονοπάτι, σε τακτά διαστήματα συναντούμε φρεάτια ύδρευσης, πλέον παρέα στα σήματα του Ε4 έχουμε και το ασπροκόκκινο τετράγωνο, το οποίο θα μας οδηγήσει σε φοβερό εξώστη – μπαλκόνι της γύρω περιοχής. (Αράχωβα – Κίρφη - Δελφοί – Πλείστος ποταμός - Κόλπος Ιτέας – Ελαιώνας Άμφισσας). Είμαστε στο αρχαίο μονοπάτι Δελφών, χαζεύουμε την αγριάδα των Φαιδριάδων Πετρών, χαζεύουμε το αρχαίο στάδιο, και σε λίγο είμαστε στο χωριό , περνώντας πρώτα από το μουσείο της Εύας και του Άγγελου Σικελιανού.

Στον πλάτανο μας περιμένουν οι φίλοι από τους Προβομάστορες, με αρχηγό το καλό μας φίλο Κωστή. Ξεκουραζόμαστε, τα λέμε λίγο, εκείνοι θα επισκεφτούν το Χρυσό για φαγητό, ο Αποστόλης και εγώ μένουμε Δελφούς και ο αδερφός Κώστας πάει μαζί τους για το μακρύ ταξίδι της επιστροφής.  Τιμούμε πιτόγυρα σε σουβλακερί του χωριού και αναχωρούμε με το ΚΤΕΛ των 18:00 για την Αθήνα, γεμάτοι εικόνες και με την ικανοποίηση ολοκλήρωσης αυτής της όμορφης διαδρομής.

Δεν μας αρέσουν τα GPS, οπότε δεν έχουμε ακριβή στοιχεία της διαδρομής.

Υπολογίστε περίπου 35+ χιλιόμετρα και 15 ώρες περπατήματος. Υψομετρικές διαφορές μικρές και υψηλότερο σημείο της διαδρομής, η τραβέρσα κάτω από τον Γερολέκα, κάπου στα 1520μ.

Πηγές, τέτοια εποχή άπεριρες (πίνεις και από το τελευταίο ρυάκι) και σίγουρα σε όσες αναγράφονται στο χάρτη της Ανάβασης. Η σήμανση είναι αρκετά καλή κατά το μεγαλύτερο διάστημα της διαδρομής, θέλει όμως προσοχή για πιθανά χασίματα.   

Τελικά έχει πολύ χιόνι ο Παρνασσός και δικαίως βρίσκεται για πέμπτη συνεχόμενη εβδομάδα στο top1 του Chart  Snow Coverage of the Year (yeahhhhh) 

Τζιά

 

Και ενώ ο Θείος Παύλος έψαχνε επειγόντως βοήθεια για άνοιγμα βημάτων κάπου στην Πολυθέα, η ομάδα ήταν όντως ΑΛΛΟΥ ΓΙ'ΑΛΛΟΎ. Ο Αποστόλης στην Κρήτη και τα αγαπημένα του Λευκά, ο Κώστας στα Βαρδούσια και η αφεντιά μου στη Τζιά (!).

1^η Ημέρα

Η 25^η Μαρτίου με βρίσκει να επιστρέφω Αθήνα από επαγγελματικές υποχρεώσεις και ταυτόχρονα να κανονίζω τα του ταξιδιού στη Τζιά. Η συνήθεια να επισκέπτομαι κάποιο νησί, λίγους μήνες μετά την απόκτηση και μελέτη του σχετικού χάρτη επαληθεύτηκε. Άφιξη στο λιμάνι της Κορησσίας γύρω στις 09:30 το πρωί του Σαββάτου, αποβίβαση με τη Fabia και ντου-γρου στην εκκίνηση της σημερινής πορείας, τον οικισμό των Ελληνικών. Η ταμπέλα για το μονοπάτι είναι ευκρινέστατη, οπότε παίρνουμε τον κατήφορο και μετά τους Αγ. Αναργύρους, δεν ακολουθούμε τα σημάδια (Νο.3) για Καρθαία, αλλά κατηφορίζουμε σε πολύ καλό λιθόστρωτο, βγαίνοντας σε μια ρεματιά, (το μονοπάτι κατά τόπους έχει κλείσει από τη βλάστηση) και συνεχίζουμε δεξιά αυτής, μέχρι την τοποθεσία Βρύσες (κήποι, τρεχούμενο νερό και εικονοστάσι),  που ίσα - ίσα φαίνεται η παραλία του Αγ. Φιλίππου. Εδώ, παίρνουμε την ανηφόρα, σε ακόμα πιο καλοδιατηρημένο λιθόστρωτο μέχρι την άσφαλτο. Στα δεξιά μας ο λόφος του Αγ. Συμεών και συνεχίζουμε μέχρι το τέλος της ασφάλτου. Είμαστε στο μονοπάτι Νο3 και σε λίγο θα έχουμε εξαιρετική θέα της Καρθαίας. Φτάνουμε στην πρώτη παραλία (Πόλες) και ανεβαίνουμε στον αρχαιολογικό χώρο για μικρή επίσκεψη.  Συνέχεια προς την διπλανή παραλία και ανέβασμα προς Παναγιά των Πόλω, καβάλημα ξερολιθιάς, βρίσκω μια τρύπα στην επόμενη, δεν θέλω να ακολουθήσω το μονοπάτι για Καλησκά (μια ακόμη παραλία), θα πάρω τη ράχη μέχρι την κορυφή του λόφου (όπου και τεράστιος κούκος), βλέπω μπροστά μου την ένωση 2 ξερολιθιών (μονοπάτια 5 και 7), αλλά δεν μπορώ να «πέσω» σε αυτά, μιας και η ράχη πέφτει απότομα και υπάρχει ένα κενό 3 μέτρων. Εκνευρίζομαι από αυτήν την απρόσμενη εξέλιξη, οπισθοχωρώ ψάχνοντας για ομαλή κατάβαση, τρώω 2-3 γλύστρες και τελικά φτάνω στην ένωση των μονοπατιών. Θέλω να περπατήσω όσο το δυνατό περισσότερο, οπότε κατηφορίζω το Νο7 προς Καρθαία και στην ξεραμένη ρεματιά, φεύγοντας αριστερά προς Κάτω μεριά – Σταυρουδάκι.

Η πορεία θυμίζει λίγο Ρεκά, αλλά σε λίγο το τοπίο αλλάζει, ανηφορίζουμε το μονοπάτι Νο5, περνάμε από την πηγή Βαθυποτάμου και στη συνέχεια πινακίδα μας ενημερώνει για την πηγή Καλοδούκα (δεξιά) και Κάτω Μεριά (ευθεία). Σε αυτό το σημείο θέλει προσοχή γιατί αν ακολουθήσει κανείς το μονοπάτι για Πηγή Καλοδούκα, υπάρχουν (λανθασμένα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, σήματα (Νο5)) στην κατεύθυνση για Καρθαία(?).

Ξανά στον ανήφορο, όπου το μονοπάτι βγάζει σε χωματόδρομο, φαίνεται και το εκκλησάκι της Αγ. Βαρβάρας, δε βρίσκω την συντόμευση στην τελευταία στροφή (είναι εμφανής μόνο στο κατέβασμα) και δεύτερη καλή στάση στο χωριό (Κάτω μεριά) για καφεδάκι.

Τα υπόλοιπα 3,8 χιλιόμετρα σε άχαρη άσφαλτο, έχοντας ενημερωθεί ότι καταφτάνουν 2 φίλοι – ποδηλάτες (Μάκης – Ελφρίντα) με το απογευματινό πλοίο. Επιστροφή στο παρκαρισμένο αυτοκίνητο, λίγες φωτογραφίες αιχμαλωτίζοντας τη δύση του ηλίου, αλλαγή ρούχων και επίσκεψη στη Χώρα που έχουν καταφτάσει τα παιδιά με τα ποδήλατα και δείπνο σε  τοπικό ταβερνάκι.

Πάνω από 7 ώρες πορείας σε ένα ανοιξιάτικο τοπίο με απίστευτα χρώματα.

2^η Ημέρα

Το πρόγραμμα για σήμερα έχει τα μονοπάτια γύρω από τη Χώρα και ίσως κάτι με τα παιδιά, εφόσον τελειώσουν σύντομα την ποδηλατάδα.  

Ξεκινώ να βρω το Νο3 έξω από  τη Χώρα πηγαίνοντας προς Μεσαριά. Τελικώς θα προτιμήσω να αρχίσω με το Νο9 που ανεβάζει για Θόλο και Μύλους. Στην άσφαλτο (χωματόδρομος στον χάρτη της Ανάβασης), έχουμε θέα όλης της Χώρας μέχρι το λιμάνι, στρίβουμε αριστερά για να «πέσουμε» πάλι στον κεντρικό δρόμο Χώρας – Κάτω Μεριάς, και από κατηφορικό χωματόδρομο κατευθυνόμαστε στην πηγή «Μεσαριά», ανάμεσα σε περιβόλια και πεζούλες. Αγνοούμε τις διασταυρώσεις για Καρθαία και Επισκοπή και συνεχίζουμε πλέον στο μονοπάτι Νο4, βρίσκοντας ταμπέλα για τη πηγή Σωτήρα.

Εμείς ανηφορίζουμε, για να βγούμε τελικώς σε χωματόδρομο και στην άσφαλτο για να πάρουμε πλέον την κατηφόρα για την πηγή Τρια Μαδερικά. Θα συνεχίσουμε λίγο ακόμη, βγαίνοντας ουσιαστικά πάνω από τη Συκαμιά με απίστευτη θέα στο Αιγαίο. Επιστροφή και παράκαμψη από τον συνοικισμό με την εκκλησία του Αγ. Μάμα. Από το ίδιο μονοπάτι επιστρέφουμε μέχρι τη διασταύρωση για Επισκοπή, και από το χωματόδρομο βγαίνουμε στην άσφαλτο, στη θέση Γυριστής. Αναζητούμε το μονοπάτι για Καρθαία που τραβερσάρει τον Πρ. Ηλία, αλλά μια περίφραξη με προβληματίζει και θα με οδηγήσει πίσω στο αυτοκίνητο, ακολουθώντας τα σήματα του Νο 9.  Οδηγώ για λίγα μέτρα, αφήνω το αυτοκίνητο στο parking έξω από τη Χώρα και παίρνω το μονοπάτι για Λιόντα περπαντώντας στα σοκάκια της Χώρας. Το φαρδύ μονοπάτι σε φέρνει μετά από 15 λεπτά στον Λιόντα, ένα Λιοντάρι σκαλισμένο στα βράχια.

Στη συνέχεια βρίσκουμε την πηγή Βενιαμίν με τεράστιο πλάτανο, το μονοπάτι διχάζεται, ακολουθούμε το ανηφορικό για Σπαθί (Νο.10), βγαίνοντας στην άσφαλτο (χωματόδρομος στον χάρτη της Ανάβασης) και στην εκκλησία του Αγ.Δημητρίου.  Από κει, η περιέργεια μου με οδηγεί στην συνέχεια του μονοπατιού. Διχάλα μπροστά μου και δυο καθαρά μονοπάτια. Κανένα από αυτά δεν εμφανίζονται στο χάρτη. Επιστρέφω πίσω, αλλά τώρα θα μπώ στο χωματόδρομο που κατηφορίζει προς Άγιο Προκόπιο για να βρω το μονοπάτι που έρχεται από Οτζιά.  Η περιοχή λέγεται Δοσωνάρι και εδώ θα βρείτε ένα από τα πιο εντυπωσιακά λιθόστρωτα της Τζιας, το οποίο φαίνεται από πολύ μακριά, που αστραφτει στις ακτίνες του ήλιου. Επιστροφή στη Χώρα λοιπόν για μια στάση σε ένα ταβερνάκι για μια μπύρα και αναπλήρωση ηλεκτρολυτών. Παρόλο ότι οι πατούσες μου διαμαρτύρονται θα παρατείνω την πεζοπορία μου, αφού οι φίλοι ποδηλάτες, πρόλαβαν να καλύψουν όλη την ασφαλτοδρωμένη διαδρομή του νησιού και να αποχωρήσουν βιαστικά,  θα πάρω την κατηφόρα για το λιμάνι και στο ύψος του ΑΒ Μαρκετ, ξεκινά η λεωφόρος – μονοπάτι που ένωνε την Ιουλίδα με την Κορησσία. Χωρίς να υπερβάλλω, μιλάμε για πλακόστρωτο πλάτους τουλάχιστον 3 μέτρων, το οποίο με ήπια κλίση κατεβαίνει στον Μυλοπόταμο (Νο2). Στη συνέχεια, πιάνει τη δεξιά πλευρά της ρεματιάς και ανεβαίνει για τη Φλέα. Στην πορεία θα τρομάξω μικρό μοσχάρακι και μια παρέα από πάπιες που έβοσκαν αμέριμνα, θα δυσκολευτώ να βρω τη συνέχεια μέσα στο ρέμα και τις πυκνές καλαμιές, το μονοπάτι περνάει από αυλή σπιτιού και καταλήγει στο ξωκκλήσι της Παναγιάς.

Για να μην ενοχλήσω οποιοδήποτε άλλο είδος του ζωικού βασιλείου, θα επιστρέψω στον Μυλοπόταμο από την άσφαλτο και εμφανώς ταλαιπωρημένος, θα πάρω την ανηφόρα για τον Αγ. Κωνσταντίνο.

Αλλες 8 ώρες πορείας στο νησί της Τζιάς. Συνέχεια στην Κορησσία για βραδυνό και εύρεση μέρους για την διανυκτέρευση.

3^η Ημέρα

Έχοντας και τη καβάτζα της Δευτέρας άφησα τα μονοπάτια της παραλίας για τις 4-5 ώρες που είχα στη διάθεσή μου. Οδηγώντας χαλαρά στο δρόμο από Βουρκάρι, Οτζιά, κατευθύνομαι στη Παναγιά την Καστριανή.  Λίγο πριν το τέλος του δρόμου και στο διάσελο, περνάει το μονοπάτι που συνέδεε παλιότερα την Παναγιά με την ενδοχώρα. Το μονοπάτι και αυτό εντυπωσιακό, με απίστευτη θέα στο Αιγαίο θα με οδηγήσει στον νεοασφαλτοστρωμένο δρόμο που έρχεται από Ιουλίδα. Έχω περιέργεια να βρω το μονοπάτι – πεζούλι που τραβερσάρει τον λόφο από την άλλη πλευρά. Δυστυχώς το μονοπάτι δεν «πατιέται» αφού η βλάστηση είναι απελπιστική.

Επιστροφή από τα ίδια στην Παναγιά στην Καστρινή. Η κεντρική είσοδος είναι κλειστή, βρίσκω τον μετεωρολογικό σταθμό του νησιού και από στενό πλακόστρωτο κατεβαίνω προς την παραλία. Το μονοπάτι κάνει 2 ζιγκ –ζαγκ και προτού καταλήξει στην παραλία, το ένα του παρακλάδι τραβερσάρει την πλαγιά και ανεβαίνει στο διάσελο πριν τη Παναγιά.

Λίγο πριν την αναχώρησή μου και επιστρέφοντας στο λιμάνι, θα κάνω το μικρό μονοπάτι για τον φάρο από τη θέση Κόκκα, λίγο μετά τον προιστορικό οικισμό της Αγ. Ειρήνης, μέχρι το ακρωτήρι του Αγ. Νικολάου. Απολαμβάνω τη θέα προς το λιμάνι και τη Χώρα, ξεκουράζω λίγο τις πατούσες μου και επιστρέφω στο λιμάνι για να περιμένω το Μαρμάρι Express.

Ενα μικρό οδοιπορικό σε ένα απίστευτης ομορφιάς νησί (κυρίως η ενδοχώρα της). Δεν ασχολήθηκα με τα κυριλέ μέρη, μου άρεσαν τα καλοδιατηρημένα μονοπάτια, τα λιθόστρωτα, τα περιβόλια, οι πηγές, τα γαιδουράκια, οι άνθρωποι που φροντίζουν ακόμη τη γη.

Δε μου άρεσε η θέα πολλών παρατημένων αυτοκινήτων στα πιο απίστευτα μέρη.

Και ένα μεγάλο συγνώμη στις αράχνες της Τζιας για την καταστροφή των ιστών τους που προκάλεσα άθελα μου.  

Ακρωτήριο Μαλέα

Λόγω των επικείμενων κακών συνθηκών στην ηπειρωτική Ελλάδα, προσπαθήσαμε να κατευθυνθούμε όσο το δυνατό πιο μακριά από αυτή. Και τελικά καταλήξαμε στο Μαλέα μετά από στάση μερικών από μας στα Τζίντζινα (Πολύδροσο) για ολοήμερο περπάτημα στον ελατοσκέπαστο Πάρνωνα.

Αφετηρία το χωριό Βελανίδια, όπου αξίζει να το επισκεφτείς μόνο για να οδηγήσεις το κομμάτι από τον Αγ Νικόλαο Βοιών. Φτάνοντας στο χωριό και ακριβώς κάτω από το καφέ Βράχος, υπάρχει η ενδεικτική πινακίδα (που δεν χαίρει του σεβασμού-προσοχής των ντόπιων) για Φάρο – Αγ. Μαρίνα. Θα καταφέρουμε να χάσουμε για λίγο τα σημάδια μπαίνοντας σε αυλές σπιτιών, αλλά με τη βοήθεια μιας καλής γυναίκας, θα επιστρέψουμε στο μονοπάτι που θα μας φέρει στη πρώτη διασταύρωση για φάρο και Αγ. Μαρίνα. Είμαστε ήδη 2 ομάδες, αλλά αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε κοινή πορεία μέχρι το Γερμανικό Παρατηρητήριο με φοβερή θέα του Μυρτώου και του ακρωτηρίου.

Βρισκόμαστε σε ξωκλήσι (Άγ. Γιάννης) και δεν μπορούμε να βρούμε τη συνέχεια του μονοπατιού. Έχουμε σαν σημείο αναφοράς την ρεματιά στα αριστερά μας αλλά και τον χωματόδρομο 100 μέτρα ψηλότερα. Η πυκνή βλάστηση δεν μας βοηθάει. Με τα πολλά καταλαβαίνουμε το λάθος μας, επιστρέφουμε στο κεντρικό μονοπάτι και στο σημείο που υπάρχει φράκτης, συνεχίζει το μονοπάτι (Δ11), ωστόσο συνοδεία πυκνής βλάστησης.

Αποφασίζουμε να χωρίσουμε και παίρνουμε το μονοπάτι για το φάρο (Δ10). Το κομμάτι που τραβερσάρει την πλαγιά πάνω από το χωριό μέχρι την Παναγιά τη Δεκαπεντίστρα είναι εντυπωσιακό.  Στη συνέχεια ακολουθούμε τον κατηφορικό χωματόδρομο μέχρι τον οικισμό του Αγ. Μύρου και στο τέλος του (τελευταίο σπίτι) φεύγουμε προς τα κάτω, μέχρι τη θάλασσα. Στο σημείο αυτό υπάρχουν σημάδια σε 2 μονοπάτια, ένα πιο χαμηλά και ένα πιο ψηλά που θα μας οδηγήσουν σε βραχώδες έδαφος και συνολικά μετά από 2 ¾ ώρες στον φάρο.

Συντροφιά μας στο τελευταίο κομμάτι, τα διάφορα πλοία που πραγματοποιούν το διάπλου του Μαλέα. Ο φάρος πρόσφατα ανακαινισμένος στην εσχατιά της ηπειρωτικής Ελλάδας και με τις τόσες αναφορές κατά το πέρασμα των αιώνων, στο σταυροδρόμι του Αιγαίου, αποπνέει ελευθερία και δέος ταυτόχρονα.

Επιστροφή από τα ίδια, πλέον όλοι μαζί αφού εγκαταλείφθηκε η ιδέα της διάσχισης, μικρή στάση στο καφενείο του χωριού για ένα καφέ και βλέποντας ότι υπάρχει ακόμα ώρα για λίγο περπάτημα, εκμεταλευόμαστε τις δυνατότητες του 4x4 αυτοκινήτου του Μάκη και κατευθυνόμαστε στην άλλη πλευρά του ακρωτηρίου, μέσω Αγ. Νικολάου και Αγ. Μαρίνας, φτάνουμε σχεδόν στο τέλος του χωματόδρομου (Δ14) και πραγματοποιούμε τα 45-50 λεπτά του μονοπατιού, το οποίο είναι πιο εντυπωσιακό, αφού το μέρος είναι πιο απότομο και άγριο. Σε μερικά σημεία, νομίζεις ότι κάποιος έσκαψε το βράχο. Το ξωκκλήσι της Αγ. Ειρήνης λούζεται με τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου. Απολαμβάνουμε το ηλιοβασίλεμα και επιστρέφουμε γρήγορα, για να μη μας βρει η νύχτα.    

Το ίδιο βράδυ μας βρήκε μέσα στο ξωκκλήσι της Αγ. Μαρίνας, με τον αέρα να λυσσομανά και από το πρωί της Δευτέρας η βροχή θα μας συνοδεύει στην επιστροφή μας στην Αθήνα, μέσω Λεωνιδίου – Άστρους.