Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

Μέρος  1^ο  Διάσχιση Λευκών Ορέων

Μετά από πολλές συζητήσεις, μελέτες, ενδοιασμούς και διάφορα άλλα θέματα πάσης φύσεως και παρόλο τις ελαφρώς δυσοίωνες προβλέψεις των μετεωρολογικών σάιτ (site), για χαμηλές θερμοκρασίες, αέρηδες, μικρούς υετούς και διάφορα τέτοια χαζά, καταφέρνω να πείσω (χι, χι) την Γεωργία να διασχίσουμε τα ερημικά, τεράστια, πέτρινα Λευκά όρη για δεύτερη φορά μαζί.

Αυτή την φορά επιλέγουμε κάτι πιο (λέμε τώρα) χαλαρό και έτσι εκμεταλλευόμενοι την `εκλογική άδεια` της Γεωργίας, επιβιβαζόμαστε στο `ΕΛΥΡΟΣ`, την Πέμπτη 15 Μαΐου με προορισμό την Σούδα. Θα βρούμε καλό αρχικά μέρος προς κατάκλιση στο κατάστρωμα, θα τσιμπήσουμε μερικά από τα υπάρχοντα μας και θα αφεθούμε στην δίνη του Αίολου!!

Φτάνουμε στο λιμάνι της Σούδας και αμέσως στο αστικό για Χανιά και πριν της 7 αποτελούμε τους μοναδικούς επιβάτες του ΚΤΕΛ για Θέρισο, ένα μικρό περιποιημένο τουριστικό χωριό, πατρίδα του Ελ. Βενιζέλου, αρχή της πορείας μας. Το χωριό γεμάτο με ταβέρνες και καφενεία, όλα κλειστά όμως, οπότε κατά τις 8 ξεκινάμε την μακριά, όπως αποδείχθηκε, πορεία μας προς το κέντρο των Λευκών.

1^η μέρα        

Έχει δροσιά παρόλο που είμαστε στα 580μ αλλά πολύ γρήγορα αρχίζουν οι δυσκολίες. Λίγο έξω από το χωριό ξεκινά το μονοπάτι που είναι καλογραμμένο αλλά χρειάζεται να περάσουμε ουκ ολίγες φορές από φράχτες, πόρτες, βάτα, κατσίκια και διάφορα άλλα εμπόδια. Με τα πολλά και με κάμποση ταλαιπωρία φτάνουμε στις Αλιακές στα 840μ, σημείο με πλατάνια και νερό. Γρήγορα βγαίνουμε σε χωματόδρομο και αφού κάνουμε επανειλημμένα κοψίματα που όχι μόνο δεν μας βοηθούν αλλά μας ταλαιπωρούν κιόλας, θα φτάσουμε στα Σελιά, σημείο που αφήνουμε τον δρόμο στα 1230μ. Περπατάμε ήδη 4 ώρες και έχουμε κάνει το θεωρητικά εύκολο κομμάτι και έχουμε δρόμο μπροστά μας. Με αργό αλλά σταθερό ρυθμό κερδίζουμε την υψομετρική που θέλαμε, ο στόχος πλέον είναι το μιτάτο του Πύργου στην Λιβάδα, πριν όμως από αυτό πρέπει να περάσουμε από άλλα πέντε. Με την σειρά το μιτάτο του Σελιά με πηγή!!, του Καψέκα, και μετά από μία ατελείωτη τραβέρσα του Ξυλάρη θα φτάσουμε το μιτάτο Τρία Μάτια όπου και θα ψήσουμε καφεδάκι συνοδεία του ήλιου που μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν καλά κρυμμένος.

Το τοπίο πλέον γίνεται αλπικό έτσι ακριβώς όπως μας αρέσει και ειδικά στα Λευκά. Κατηφορίζουμε στην δολίνη του Κολοκυθά, ανεβαίνουμε στο ομώνυμο μιτάτο, άλλο ένα της Βασιλικής και φτάσαμε σε διασελάκι στα 1850μ πάνω ακριβώς από την Λιβάδα. Το βουνό φανερά πια έχει ελάχιστο έως καθόλου χιόνι, καμία σχέση με τον Ιούνη του 2012. Μια μικρή ανηφόρα μας οδηγεί στον Πύργο 1880μ που μας είχε φιλοξενήσει πριν δυο χρόνια. Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά, το μιτάτο είναι ελαφρώς αλλαγμένο. Δυσκολευόμαστε να βρούμε σημείο, αλλά τελικά στρώνουμε το χοντρό νάιλον κάτω και από πάνω τα κάρυματ. Συνοπτικές διαδικασίες για το φαγητό γιατί το κρύο είναι ήδη τσουχτερό. Φοράμε ότι έχουμε με 1 βαθμό θερμοκρασία και ελπίζουμε ότι δεν θα βρέξει… Μία ώρα μετά με το ζόρι προσπαθεί να με ξυπνήσει η Γεωργία γιατί ένα ψιλό χαλαζάκι πέφτει εδώ και λίγα λεπτά. Συναγερμός. Σκεπαζόμαστε με το νάιλον αλλά η βροχή δυναμώνει και μουσκευόμαστε. Μπαίνουμε άρον άρον μέσα στο μιτάτο όπου και θα περάσουμε τις επόμενες 5 ώρες καθιστοί, μέσα στους υπνόσακους και με τα πόδια μας απλωμένα πάνω σε δύο μπιτόνια νερό και ρακί!!! Μετά τις 4 τα ξημερώματα θα ξαπλώσουμε και πάλι ως το πρωί που όλα είχαν στεγνώσει.

2^η μέρα

Αρκετά κρύο το πρωινό, κατά τις 8 + αναζητούμε τον ήλιο για να μας ζεστάνει. Η διαδικασία γνωστή, στέγνωμα του εξοπλισμού, καφεδάκι, πρωινό, και αναχώρηση τελικά προς Αγ. Ιωάννη κατά τις 10.30. Περιέργως έχει ήλιο με δόντια και περπατάμε με fleece!! Μία ώρα μετά μικρή στάση στο καταφύγιο του Κατσιβέλη  προς αναζήτηση δικτύου στο κινητό, συνάντηση με μοναχικό 50άρη Τσέχο που κουβαλάει τα πάντα και τα περπατάει όλα, και τρεις ώρες μετά πέφτουμε στον Ποταμό, μια ρηχή ρεματιά (χωρίς νερό βέβαια) που μισή ώρα μετά μας οδηγεί στο ομώνυμο μιτάτο. Εκεί αντί να συνεχίσουμε προς το φαράγγι του Ελυγιά, ανηφορίζουμε αριστερά την απότομη σάρα με το καλογραμμένο μονοπάτι που πολλές πολλές ώρες μετά, και αφού τραβερσάρουμε όοοολη την Ζαρανοκεφάλα από εντυπωσιακό μονοπάτι μέσα στην ομίχλη, πέφτουμε στον δρόμο πάνω από το χωριό στην περιοχή Κρούσια με τα τρία πηγάδια. Μετά από πάρα πολύ πέτρα, επιλέξαμε, σύμφωνα με τον χάρτη, την ομαλότερη κατάβαση στο χωριό που δεν ήταν τίποτε άλλο από μια χαράδρα με ακόμη περισσότερη πέτρα αλλά με καλή σήμανση (χι χι). Ο επίλογος γράφτηκε στο όμορφο ταβερνάκι του Αντώνη και της Άννας με σπιτικό φαγητό και συνοδεία ρακής και κρασιού, ενώ διαπιστώσαμε για ακόμη μια φορά την φιλοξενία των Κρητικών ειδικά σε τέτοια χωριά, αφού τα παιδιά μας άφησαν να κοιμηθούμε μέσα στο μαγαζί… απολαυστικός ύπνος.

3^η μέρα

Πρωινό ξύπνημα από τα λίγα. Ώρα 8, με πολύ δροσιά, σε υπέροχη αυλή με θέα, φραπεδάκι, σφακιανή πίτα, δεν μας κάνει καρδιά να φύγουμε. Βγάζουμε την πορεία της ημέρας. Κατεύθυνση νότια, 45 λεπτά έξω από το χωριό φτάνουμε σε απίστευτο γκρεμό 700+ μέτρα πάνω από την θάλασσα. Η Γεωργία μένει κάγκελο από την θέα, δεν πιστεύει ότι υπάρχει τέτοιο μέρος, αλήθεια είναι ότι εκπλήσσομαι και εγώ, το σημείο είναι πολύ καλύτερο απ ότι περίμενα, ονομάζεται Σελούδα και σε κατεβάζει με δεξιοτεχνικό καλντερίμι στο παραλιακό μονοπάτι Ε4, περίπου 100μ πάνω από την θάλασσα.

Ακόμη πιο χαλαροί, αφού ο τελικός μας προορισμός είναι πολύ κοντά, θα κάνουμε μια καλή στάση στην παραλία του Αγ. Παύλου και κατά τις 3 φτάνουμε στην Αγ. Ρουμέλη, έξοδο του Φάραγγα όπως αποκαλούν την Σαμαριά οι Κρητικοί. Πάμε απευθείας στις `Πάχνες` στο ταβερνάκι με τον συμπαθέστατο Στέλιο που μας πληροφορεί ότι δεν έχει κενό δωμάτιο για διανυκτέρευση. Οπότε απευθυνόμαστε σε κοντινή πανσιόν, κλείνουμε δωμάτιο με 20 ευρώ και αμέσως παραλία για φραπέ με πολύ πάγο! αν και με την συννεφιά και την ψύχρα μάλλον ήταν για ζεστό τσάι. Μπάνιο στο δωμάτιο και η έναρξη του μαραθωνίου παραμονής στις Πάχνες, με άφθονη ρακί, μεζέδες, γλυκά και ξανά ρακί και αρκετή κουβεντούλα με τον ιδιοκτήτη. Μικρή βόλτα στο χωριό και ύπνο.

4^η μέρα   

Μέρα αναχώρησης. Οπότε τίποτε παραπάνω από καλό πρωινό με καφέ, καραβάκι για το τουριστικό Λουτρό, δεύτερο καφεδάκι και χαλαρή πορεία 2.30 ωρών προς τα Σφακιά, περνώντας από τη μεγάλη και ωραία παραλία Γλυκά νερά με την άσχημη καντίνα χτισμένη πάνω σε βράχο δίπλα στην θάλασσα. Επίλογος του ταξιδιού, φαγητό στα Σφακιά, το αγαπημένο μας ΚΤΕΛ για Σούδα και επιβίβαση στο καράβι ξανά με πολύ αέρα. Ξημερώματα επιστροφή στην καθημερινότητα αλλά και προετοιμασία για το επόμενο solo project λίγες μέρες μετά…

Διάφορα : Φτηνό και καλό φαγητό, πολλά κεράσματα, φιλόξενοι άνθρωποι, φτηνή διαμονή, normal μετακινήσεις, πανέμορφος τόπος, ιδιαίτερο βουνό, μονοπάτια για όλα τα γούστα, παραλίες για όλους και όλα αυτά στα Λευκά Όρη.