Η
στάση στο Λιανοκλάδι ήταν προμελετημένη. Μιλάμε για οργανωμένο έγκλημα που
είχε σχεδιάσει ο πατέρας του Αποστόλη και θύματα του οι επιβαίνοντες του
ακούραστου Ignis.«Μια
μικρή στάση να πω ένα γεια στον πάτερα μου» ήταν τα λόγια του Αποστόλη. Το
επόμενο που θυμάμαι είναι όλων των λογιών τα κρεατικά πάνω στο τραπέζι και
εμένα να μην ξέρω από πού να ξεκινήσω.
Χορτασμένοι πήραμε το δρόμο για
Καρπενήσι και από κει για Προυσό, σε μια απίστευτης ομορφιάς διαδρομή που δεν
θα απολαύσουμε αφού ο ήλιος δεν δέχτηκε να κάνει μια υποχώρηση για να
καθυστερήσει τη δύση του. Το ραντεβού με τα παιδιά δόθηκε στον Τόρνο Ευρυτανίας
και ήταν τέτοια η ακρίβεια της συνάντησης μας με τα άλλα δυο αυτοκίνητα, που η
Χριστίνα δε πρόλαβε καν να κατεβάσει το παντελόνι της για να κατουρήσει στην
άκρη του δρόμου αφού την εντόπισαν τα μεγάλα φώτα της Μάρθρας. Εννοείται ότι
για το υπόλοιπο βράδυ δεν πέρασε ούτε ένα αυτοκίνητο.
Η
κεντρική πλατεία του χωριού είχε υποστεί γενική ανακαίνιση (πλακόστρωση) σε
σχέση με αυτό που ξέραμε και διευκόλυνε την απόφαση μας ως σημείο κατασκήνωσης μας.
Κάριματ με συνοπτικές διαδικασίες και γλυκός ύπνος μέχρι το πρωί της επομένης. Πρωινό
στην πλατεία, με θέα την Χελιδόνα και την κόψη των Αηλιάδων.
Εκκίνηση
από την πλατεία του χωριού, (Αγ. Τριάδα) διασχίζουμε μέρος του χωριού,
περνώντας από γεφυράκια και πολλά νερά, βγαίνουμε στην άσφαλτο που διασχίζουμε
κάθετα ακολουθώντας την υποδειγματική (έως εκνευριστική) σήμανση. Στο
συγκεκριμένο σημείο υπάρχει ενημερωτική πινακίδα και αναλυτικό φυλλάδιο της
περιοχής (τύφλα να έχει η Ελβετία τέτοια οργάνωση). Συνεχίζουμε δίπλα στο
ποταμάκι, το μονοπάτι είναι έντονα ανηφορικό, μέσα από ελατόδασος που μας
βγάζει σε χωματόδρομο. Δεξιά μπορούμε να περάσουμε από το ξωκλήσι του Πρ. Ηλία,
εμείς θα συνεχίσουμε αριστερά προς τη Μεγάλη Βρύση, περνώντας πρώτα από το εκκλησάκι
των Αγίων Αποστόλων. 
Πρώτη στάση στη Μεγάλη βρύση, ιδανικό μέρος για
κατασκήνωση. Συνεχίζουμε ανηφορικά, χαζεύοντας απέναντι τη Χελιδώνα και τη
Καλλιακούδα, βρίσκουμε χωματόδρομο κακής βατότητας που τερματίζει σε
αυτοσχέδιες στάνες, περνάμε από χαρακτηριστικό ξέφωτο (Κορομηλιά) και τραβερσάρουμε
το Ξεροβούνι. Άλλη μια στάση στον χαρακτηριστικό ώμο με το εικονοστάσι με θέα
τον Τόρνο και τη γύρω περιοχή, και άλλη μισή ώρα για να βγούμε στον αυχένα που
ήδη ενώνονται οι διαδρομές Β και Ε. Είμαστε στο αλπικό κομμάτι του βουνού πια,
διασχίζουμε κάποιες λάκκες, ανηφορίζουμε ΝΑ, και στη συνέχεια τραβερσάρουμε σάρα
ΒΑ για να βγούμε στην κορυφογραμμή, που είναι αρκετά μεγάλη.
Συνολικά, χρειαστήκαμε
κάτι παραπάνω από 4 ώρες για την κορυφή (μαζί με τις στάσεις). Πολύ ωραία θέα
προς όλο το συγκρότημα του Παναιτωλικού, τα υπόλοιπα Κράββαρα, τα Βαρδούσια,
και τα πιο κοντινά Χελιδώνα και Καλλιακούδα. Αποφασίζουμε να μην επιστρέψουμε
από τα ίδια, αλλά μέσω της Χαλικόβρυσης, που είναι επιμελώς κρυμμένη,
κατεβαίνοντας σχετικά απότομα τα πρώτα 150 μέτρα υψομετρικής από την κορυφή. Οι
μυτερές κορυφές του Παναιτωλικού κλέβουν την παράσταση (Κούτουπας, Νεραιδοβούνι),
και η ομάδα τελικά θα επιλέξει να γυρίσει από τα ίδια και να μην περάσει από
τον Πρ. Ηλία. 
Συνολικά, υπολογίστε περίπου 7,5 ώρες. Το ανοικτό καφενεδάκι του χωριού με τους φιλόξενους ιδιοκτήτες
του, μας αποζημιώνει με τους μπυρομεζέδες που εξαφανίζονται σε χρόνο dt (πρώτες ενδείξεις ύπαρξης
piranhas
στις τάξεις της παρέας. Θα επιβεβαιωθούν στην επόμενη κοινή
εξόρμηση, στα Καλάνια)
Είπαμε
μεζέδες. Όχι φαγητό. Οπότε αργότερα θα μαγειρέψουμε και κάτι για να μην πάνε
χαμένες και οι προμήθειες που είχαμε κουβαλήσει. Ε;;; Πως θα πιούμε το
τσιπουράκι και τη ρακή. Σκέτα;;
Την
επομένη, χαλαρή πορεία προς το δροσερό και εντυπωσιακό μικρό Πάντα Βρέχει και επιστροφή για
αναχώρηση. Αξίζει
να επισκεφτείτε και το λαογραφικό μουσείο στην πλατεία και αν δεν έχετε όρεξη
για μια τόσο μεγάλη πορεία (στη Τριανταφυλλιά), υπάρχουν πολύ όμορφες
μικρότερες (Μικρό Πάντα Βρέχει, Διαδρομή Δ, Διαδρομή Α, μέσα στο χωριό, Φαράγγι
Τόρνου - Διαδρομή Γ (Canyoning))
και το πλήρες φωτογραφικό υλικό
το site του χωριού
http://www.tornos.gr/
