Η θέληση μεγάλη, η ανάγκη επιτακτική, η όρεξη ξεχείλιζε…μα κάτι δεν πήγαινε καλά! Λίγο οι υποχρεώσεις του ιδρυτικού μέλους και φωνή της λογικής στην Β. Ιταλία, λίγο ο κακός μας ο καιρός, λίγο οι αρρώστιες – ατυχίες - εγχειρήσεις, μας είχαν στερήσει την δυνατότητα για κάποια σοβαρή διαδρομή στα βουνά μας. Εδώ και μερικές εβδομάδες, μιλώντας με την φίλη και πατριώτισσα Νατάσσα η οποία διαμένει εδώ και λίγους μήνες στην Καλαμάτα, πληροφορήθηκα ότι κάποια άτομα ετοίμαζαν την χειμερινή διάσχιση του Ταΰγετου. Ευκαιρία ήταν, σκέφτηκα, μα θα ήμασταν έτοιμοι ως το τελευταίο σ/κ του Φλεβάρη;Ο καιρός έφτασε, και θα ήταν καλός, με εξαίρεση τον αέρα του Σαββάτου σύμφωνα με το freemeteo! Από την Καλαμάτα η Νατάσσα και ο Έρβιν, από την Αθήνα ο Μάκης με τα κορίτσια του (Ελφρίντα και Κανέλλα) και τον Πάνο και από το Κιάτο ο γράφων. Πρώτα έφτασαν στην Σπάρτη τα παιδιά από την όμορφη πρωτεύουσα, κάπου στις 8 το βράδυ της Παρασκευής, ενώ λίγο αργότερα έφτασα και εγώ. Ξεκίνησε η ανάβαση μας στον φιδωτό δρόμο που οδηγεί στην γραφική Αναβρυτή και νιώθοντας τύψεις που σχεδόν ξυπνήσαμε τον συμπαθή ιδιοκτήτη της ταβέρνας `Αμάραντο των βρύσεων`, δεν είχαμε παρά να γευτούμε τα νόστιμα εδέσματα του. Εντός δεκαλέπτου και σχεδόν πετώντας έφτασαν και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας. Αμέτρητοι μεζέδες, άφθονο τσίπουρο και πολλές συζητήσεις μας οδήγησαν στην αυ
λή του διπλανού σπιτιού προς κατάκλιση.
Το εγερτήριο έγινε όχι πολύ νωρίς, με καφεδάκι και πρωινό στο ταβερνάκι και τον Μάκη να αρχίζει να καταβροχθίζει αμέτρητα αυγά σε διάφορες μορφές (ομελέτες, μάτια κτλ)! Με τα τρία αμάξια φεύγουν οι οδηγοί με κατεύθυνση το καταφύγιο του ΕΟΣ Σπάρτης όπου και ο τερματισμός της διαδρομής μας, ενώ οι υπόλοιποι σκοτώνουν την ώρα τους στα σοκάκια του χωριού και στις καρέκλες του μαγαζιού κλέβοντας έτσι λίγες στιγμές χαλάρωσης. Αρκετές ώρες αργότερα επιστρέφουν οι οδηγοί και περίπου στη μία το μεσημέρι (μα που πάτε ρε παιδιά;) ξεκινάμε με προορισμό το καταφύγιο του Βοτανικού σταθμού στην θέση Τσάρκος στα 1720μ όπου η καλή μας Κανέλλα, ούσα Σπαρτιάτισσα, φρόντισε να βρει το μαγικό κλειδί, οπότε αποφύγαμε τον βαρύτερο εξοπλισμό. Το μονοπάτι γνώριμο, πολύ καλά σηματοδοτημένο θα μας φέρει σχεδόν χωρίς να το καταλάβουμε σε δύο ώρες στην τοποθεσία Λιβάδι, σημείο όπου ξεκινά το χιόνι και δυστυχώς και ο αέρας. Με μπροστάρηδες τον Πάνο και τον Μάκη ν` ανοίγουν βήματα για λογαριασμό της ομάδας, θα φτάσουμε στο μισοκαλυμμένο από χιόνι καταφύγιο, τρεις ώρες από την Αναβρυτή. Το φτυάρι του Έρβιν και οι σκαπτικές ικανότητες του ιδίου και του Πάνου θα λύσουν προσωρινά το πρόβλημα, η αγωνία όμως μεταφέρεται στο ταίριασμα του κλειδιού και της πόρτας. Το κλειδί δεν ταιριάζει πουθενά, το πιολέ όμως θα κάνει την δουλειά του! Παραβιάζουμε το λουκέτο που κρατά την σιδερένια πόρτα και ως δια μαγείας βρισκόμαστε στο εσωτερικό του μικρού καταφυγίου. 6 κρεβάτια
, τραπέζι με δυο πάγκους, μικρό κουζινάκι και μια σόμπα πετρελαίου; βενζίνης; υγραερίου; Ποιος ξέρει; Δεν χάνουμε χρόνο καθόλου, απλώνουμε την πραμάτεια μας και αρχίζουμε να τρώμε ότι βρίσκουμε κυριολεκτικά, ενώ ο Πάνος την ίδια ώρα έχει την ψευδαίσθηση ότι κατακτά το Σπανακάκι! Κάμποση ώρα αργότερα η Ελφρίντα θα μας κάνει παρέα από τον υπνόσακο της ενώ λίγο αργότερα την ακολουθεί και ο Μάκης.
ρα ύπνου ακόμα. Ξαφνικά και με συνοπτικές διαδικασίες αποφασίζουμε στις 9 να αναχωρήσουμε για την κορυφογραμμή. Η Ελφρίντα ανησυχεί για την διάρκεια την πορείας και καθότι απροπόνητη εδώ και έξι μήνες, θα πάρει τον δρόμο της επιστροφής για την Αναβρυτή και μετέπειτα για την Αθήνα. Οι εναπομείναντες 8 πλέον ανεβαίνουμε στη πρώτη εκ των πέντε κορφών του Πενταδάκτυλου, το Σπανακάκι 2024μ. μετά από μία ώρα. Επιλέγουμε να περπατάμε στο χιόνι, διαρκώς με κραμπόν, ενώ δεν αποφεύγονται και τα μικρά διαστήματα ξερού πεδίου. Η ομάδα πάει καλά, ο αέρας αγνοείται αλλά δυστυχώς επανεμφανίζεται λίγο πριν το πρώτο πέρασμα, το οποίο θα ξεπεράσουμε σχετικά εύκολα, ήταν αρκετό όμως για να ανεβάσει λίγο την αδρεναλίνη. Μια μικρή ράμπα χιονιού και μερικά πιασίματα στα βράχια θα μας φέρουν πάνω στην δεύτερη κορφή της διαδρομής, την Ανώνυμη 2228μ. Ο αέρας γίνεται ενοχλητικός και κάποιες φορές μας ρίχνει κάτω. Η κορυφογραμμή στενεύει, η κλίση γίνεται πιο έντονη μα δεν το βάζουμε κάτω. Ανεβαίνουμε και το Σιδηρόκαστρο 2200μ.και η αγωνία μεταφέρεται στο δεύτερο και δυσκολότερο πέρασμα. Εδώ η ομάδα θα χωριστεί, ο Πάνος και η Κανέλλα τραβερσάρουν από ανατολικά (αριστερά) την Αθάνατη Ράχη αποφεύγοντας έτσι το πέρασμα. Οι υπόλοιποι θα φτάσουμε λίγο αργότερα στη βάση του σχεδόν κάθετου βράχου. Θα βάλουμε σχοινί, ο Έρβιν θα πάει πρώτος και το ρελέ θα γίνει από καρφί περίπου 
Ο επίλογος γράφτηκε λίγα μέτρα μετά το καταφύγιο του ΕΟΣ, στα 1500μ. ολοκληρώνοντας έτσι μια από τις καλύτερες χειμερινές διαδρομές που έχουμε κάνει…ως την επόμενη βέβαια!! Μια αλπική διαδρομή που έφερε και πάλι το χαμόγελο και την ικανοποίηση στα μέλη των Αλλού γι αλλού.
Κλείνοντας, παραθέτω ένα Quiz (Γκουίζ) για όλους όσους συμμετείχαν στην εκδρομή και όχι μόνο. Οι νικητές θα ανακηρυχθούν άμεσα και μέλη των Αλλού γι αλλού!!
1. Πόσες ώρες θα έστηναν τα παιδιά από την Αθήνα, τον Αποστόλη αν έκανε το λάθος να τους περιμένει στο ΑΛΕΑ Αρτεμισίου ;
α. 1 β. 2 γ. 3 δ. πολλές
4. Ποιο από τα παρακάτω εδέσματα δεν κουβαλούσε στο σακίδιο του ο Έρβιν ;
α. φινόκιο β. μαύρο χαβιάρι(Ισλανδίας) γ. παπάγια δ. αυγά στρουθοκαμήλου
5. Ποια κλειδαριά ή λουκέτο άνοιγε τελικά το κλειδί που πήραν τα κορίτσια από τον ΕΟΣ Σπάρτης ;
6. Ήταν το Σπανακάκι τελικά η κορφή που ανέβηκε το Σάββατο το απόγευμα ο Πάνος ;
α. ναι β. όχι γ. ίσως δ. με τόσο αέρα δεν έβλεπα καν που πατώ!!
7. Για πόσο ακόμα θα έπρεπε ο Πάνος να παρακαλά τον Έρβιν για να κάνει ΚΑΙ νυχτερινή ανάβαση στο `δήθεν` Σπανακάκι ;
α. 2 ως 5 ώρες β. 12 ώρες γ. 4 μέρες δ. μια βδομάδα
8. Νατάσσα; Μα που πήγαν τελικά όλοι όσοι είχαν ξανακάνει την διαδρομή χειμώνα ;
α. στον Όλυμπο β. στα Βαρδούσια γ. στην Στούπα για μπάνιο δ. οπουδήποτε αλλού
9. Τι υποσχέθηκε ο Αποστόλης στην Κανέλλα για τις μελλοντικές διαδρομές στον Ταΰγετο;
α. το Καρδαμύλη-Πρ. Ηλία και πίσω; β. Κοσκάρακα-Γύθειο; γ. Σπάρτη-Καλαμάτα; ή δ. ποτέ ξανά τον Πενταδάκτυλο;
10. Ποιος έφαγε ή πήρε το φιρίκι του Πάνου ;
