Γράφει ο Αποστόλης Στεργίου:
Μάϊος. Ο καλύτερος μήνας του έτους για του περισσότερους ορειβάτες-φυσιολάτρες. Υπάρχει όμως ένας βασικός προβληματισμός : Τι να πρωτοκάνεις σε 4 ή 5 Σαββατοκύριακα;;; Πεζοπορία; Ποδηλασία; Κατασκήνωση σε λιβάδια;
Την απάντηση σε τούτο τον προβληματισμό ήρθε να δώσει ο αεικίνητος Κωστής Πετρόπουλος από τον Αγ. Κωνσταντίνο με την ομάδα του ΑΠΟΝΤΕΣ. Την ομαδική εξόρμηση στο ομαλό πλην όμως πανέμορφο Καλλίδρομο από κάθε του γωνιά και με κάθε τρόπο!!! Και έτσι η ομάδα που απαρτιζόταν από περίπου 20 άτομα ξεκίνησε με τελικό ραντεβού το λιβάδι με το ένδοξο όνομα ‘’Στέκι του Μπράλου’’ κάπου στα 1000μ. υψόμετρο, το απόγευμα του Σαββάτου 30/05/09. Η πενταμελής τελικά ομάδα των ποδηλατών, που απαρτιζόταν από τρεις Νίκους, έναν Κώστα και έναν Αποστόλη, έτσι για ξεκάρφωμα, ξεκίνησε περίπου στις τρεις και μισή το μεσημέρι από το Μοναστήρι Αγ. Τριάδας, περίπου 2 χλμ πριν το χωριό Μενδενίτσα.
Κινούμαστε πάντα σε χωματόδρομο με δυτικό προσανατολισμό και μετά τα πρώτα 500μ αρχίζει η πρώτη κόντρα. Ο δρόμος είναι σε καλή κατάσταση και ο καιρός ευνοϊκός, στο μεγαλύτερο διάστημα συννεφιά και δροσερό αεράκι στα ψηλά. Περνάμε διαδοχικά από δυο πηγές-ποτίστρες που μας ξεδιψούν από την έντονη προσπάθεια να βγει “εις πέρας” και η τελευταία ανηφόρα, και φτάνουμε μετά από 1.30 ώρα και περίπου 9 χλμ ποδηλασίας, στην πρώτη εποχιακή λιμνούλα του Καλλίδρομου, στην περιοχή Παλιοσουβάλα και σε υψόμετρο 1050μ. Μια μεγάλη στάση εδώ, ακριβώς στην διασταύρωση του μονοπατιού για την ψηλότερη κορφή του βουνού, την Γκιόζα στα 1399μ., μία ώρα δρόμο από εκεί.
Τα υπόλοιπα έξι χλμ της πορείας μας κινούνται σε μεγάλες ευθείες, μικρές και ελάχιστες ανηφόρες και έντονες κατηφόρες που όπως πάντα ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη, ειδικά όταν πρόκειται για ταχύτητες 40 χλμ σε μισοκατεστραμμένους χωματόδρομους. Λίγο μετά την πρώτη λίμνη, γεμίζουμε τα παγούρια μας με παγωμένο νερό σε μία ακόμη από τις πολλές ποτίστρες του βουνού, και με μια έντονη κατηφόρα μέσα σε ελατόδασος πλέον, φτάνουμε στην κύρια λίμνη του Καλλίδρομου, στην περιοχή της Νεβρόπολης και πολύ κοντά στο καταφύγιο. Η δεύτερη λίμνη κρατούσε ακόμα λίγο νερό στο κέντρο της ενώ περικλείεται από εκατοντάδες πολύχρωμα μελίσσια, άλλο ένα χαρακτηριστικό όλης της περιοχής. Λίγα μέτρα ευθείας πορείας ακόμα και φτάνοντας σε διασταύρωση, αγνοούμε τον δεξιό κλάδο που οδηγεί στο Ελευθεροχώρι και κατευθυνόμαστε αριστερά προς το "Στέκι του Μπράλου" που είναι και ο τελικός μας προορισμός.
Την Κυριακή το πρωί μετά από ένα απολαυστικό πρωινό, και αφού αποχώρησαν οι δύο από τους τρεις Νίκους και προστέθηκε ο Κωστής και ο Αδάμ, πραγματοποιήσαμε την εντυπωσιακή κατάβαση εν μέσω ομίχλης, προς το Ελευθεροχώρι αρχικά και την Μονή Δαμάστας αργότερα, διανύοντας τα 9 χλμ σε λιγότερο από μισή ώρα!!Το Καλλίδρομο είναι ένα βουνό που σίγουρα προσφέρεται για ποδήλατο και ήπιας μορφής πεζοπορίας. Δυστυχώς όμως το μεγάλο δίκτυο χωματόδρομων και η ίδια του η ομαλότητα, φέρνει στο βουνό και κάθε ένα
από τα γνωστά πλέον "ζώα" που ως γνωστών καταπατούν την αγαπημένη μας φύση, αφήνοντας πίσω κάθε λογής σημάδια, όπως σκουπίδια και ροδιές από τα τζιπ τους στον πυθμένα κάθε εποχιακής λιμνούλας που με το ζόρι προσπαθεί να κρατηθεί μέχρι τα τέλη κάθε Άνοιξης.
Την απάντηση σε τούτο τον προβληματισμό ήρθε να δώσει ο αεικίνητος Κωστής Πετρόπουλος από τον Αγ. Κωνσταντίνο με την ομάδα του ΑΠΟΝΤΕΣ. Την ομαδική εξόρμηση στο ομαλό πλην όμως πανέμορφο Καλλίδρομο από κάθε του γωνιά και με κάθε τρόπο!!! Και έτσι η ομάδα που απαρτιζόταν από περίπου 20 άτομα ξεκίνησε με τελικό ραντεβού το λιβάδι με το ένδοξο όνομα ‘’Στέκι του Μπράλου’’ κάπου στα 1000μ. υψόμετρο, το απόγευμα του Σαββάτου 30/05/09. Η πενταμελής τελικά ομάδα των ποδηλατών, που απαρτιζόταν από τρεις Νίκους, έναν Κώστα και έναν Αποστόλη, έτσι για ξεκάρφωμα, ξεκίνησε περίπου στις τρεις και μισή το μεσημέρι από το Μοναστήρι Αγ. Τριάδας, περίπου 2 χλμ πριν το χωριό Μενδενίτσα.
Κινούμαστε πάντα σε χωματόδρομο με δυτικό προσανατολισμό και μετά τα πρώτα 500μ αρχίζει η πρώτη κόντρα. Ο δρόμος είναι σε καλή κατάσταση και ο καιρός ευνοϊκός, στο μεγαλύτερο διάστημα συννεφιά και δροσερό αεράκι στα ψηλά. Περνάμε διαδοχικά από δυο πηγές-ποτίστρες που μας ξεδιψούν από την έντονη προσπάθεια να βγει “εις πέρας” και η τελευταία ανηφόρα, και φτάνουμε μετά από 1.30 ώρα και περίπου 9 χλμ ποδηλασίας, στην πρώτη εποχιακή λιμνούλα του Καλλίδρομου, στην περιοχή Παλιοσουβάλα και σε υψόμετρο 1050μ. Μια μεγάλη στάση εδώ, ακριβώς στην διασταύρωση του μονοπατιού για την ψηλότερη κορφή του βουνού, την Γκιόζα στα 1399μ., μία ώρα δρόμο από εκεί.Τα υπόλοιπα έξι χλμ της πορείας μας κινούνται σε μεγάλες ευθείες, μικρές και ελάχιστες ανηφόρες και έντονες κατηφόρες που όπως πάντα ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη, ειδικά όταν πρόκειται για ταχύτητες 40 χλμ σε μισοκατεστραμμένους χωματόδρομους. Λίγο μετά την πρώτη λίμνη, γεμίζουμε τα παγούρια μας με παγωμένο νερό σε μία ακόμη από τις πολλές ποτίστρες του βουνού, και με μια έντονη κατηφόρα μέσα σε ελατόδασος πλέον, φτάνουμε στην κύρια λίμνη του Καλλίδρομου, στην περιοχή της Νεβρόπολης και πολύ κοντά στο καταφύγιο. Η δεύτερη λίμνη κρατούσε ακόμα λίγο νερό στο κέντρο της ενώ περικλείεται από εκατοντάδες πολύχρωμα μελίσσια, άλλο ένα χαρακτηριστικό όλης της περιοχής. Λίγα μέτρα ευθείας πορείας ακόμα και φτάνοντας σε διασταύρωση, αγνοούμε τον δεξιό κλάδο που οδηγεί στο Ελευθεροχώρι και κατευθυνόμαστε αριστερά προς το "Στέκι του Μπράλου" που είναι και ο τελικός μας προορισμός.
Την Κυριακή το πρωί μετά από ένα απολαυστικό πρωινό, και αφού αποχώρησαν οι δύο από τους τρεις Νίκους και προστέθηκε ο Κωστής και ο Αδάμ, πραγματοποιήσαμε την εντυπωσιακή κατάβαση εν μέσω ομίχλης, προς το Ελευθεροχώρι αρχικά και την Μονή Δαμάστας αργότερα, διανύοντας τα 9 χλμ σε λιγότερο από μισή ώρα!!Το Καλλίδρομο είναι ένα βουνό που σίγουρα προσφέρεται για ποδήλατο και ήπιας μορφής πεζοπορίας. Δυστυχώς όμως το μεγάλο δίκτυο χωματόδρομων και η ίδια του η ομαλότητα, φέρνει στο βουνό και κάθε ένα
από τα γνωστά πλέον "ζώα" που ως γνωστών καταπατούν την αγαπημένη μας φύση, αφήνοντας πίσω κάθε λογής σημάδια, όπως σκουπίδια και ροδιές από τα τζιπ τους στον πυθμένα κάθε εποχιακής λιμνούλας που με το ζόρι προσπαθεί να κρατηθεί μέχρι τα τέλη κάθε Άνοιξης. Γράφει ο Νίκος Μονέζης:
Το ραντεβού δόθηκε για το Σάββατο το απόγευμα. Τρελή συνάντηση των ΑΛΛΟΥ ΓΙΑΛΛΟΥ και των ΑΠΟΝΤΩΝ στην καρδιά του Καλίδρομου. Ήμουν στο χωριό μου (Αθ. Διάκος) από την προηγουμένη το βράδυ, όπου θα έκανα και έναν γρήγορο Κόρακα μαζί με τον αδερφό μου. Επιστροφή στο σπίτι της γιαγιάς για λίγη ξεκούραση και πάλι στο αυτοκίνητο για το Καλλίδρομο.
Στην Παύλιανη θα πέσω πάνω στον Παύλο Ευαγγελίδη (τον Θείο Παύλο, όπως τον λέει και ο Κώστας ο Μιναχείλης), που πήγαινε για Πυραμίδα Γκιώνας, και θα κατηφορίσω για Μπράλο με τελικό προορισμό το Ελευθεροχώρι. Από κει θα φορτωθώ τα απαραίτητα για την κατασκήνωση του Καλλίδρομου. Ο δρόμος οικείος, τον είχα επισκεφτεί δις για το Ραλι Ακρόπολις, όταν αυτό διέσχιζε τις Λίμνες του Καλλίδρομου και μάζευε άπειρους θεατές, όπου σαν γνήσιοι Έλληνες άφηναν τα σκουπίδια τους, μετά το πέρασμα των «θηρίων».
Μετά από 45 λεπτά πορείας, είμαι το Στέκι του Μπράλου. Ένα καταπράσινο μέρος, στην καρδιά του Καλλίδρομου με ποτίστρα, παγκάκια, και άπειρο χώρο για να φιλοξενήσει όλους τους επισκέπτες (ποδηλάτες, ορειβάτες, τουρίστες, αλλά και αγελάδες) το ίδιο βράδυ.
Ο Κωστής είχε κάνει πολύ καλό προγραμματισμό, είχε φροντίσει για την μεταφορά όλων των πραγμάτων, κατασκηνωτικού υλικού, και το πιο σημαντικό του catering. Περιττό να πούμε για το τι φάγαμε εκείνο το βράδυ. Ρωτήστε τον Αποστόλη. Καλή φωτιά, για τα διαφόρων ειδών κρέατα, σαλάτες, κρασιά, μπύρες και το πιο σημαντικό καλή παρέα. Τα καλύτερα ήρθαν μετά. Επιασε δουλειά το κλαρίνο του Κώστα, το τουμπερλέκι – ντέφι του Μανώλη με δημοτικά τραγούδια. Τι το καλύτερο στη καρδιά της Ρούμελης.
Το γλέντι θα τραβήξει μέχρι τις 02:30 με αποτέλεσμα οι πρώτες ακτίνες του ήλιου να μην είναι αρκετές για το έγκαιρο ξύπνημα μας. Στη συνέχεια, καλό πρωινό, συννενοήσεις για το χωρισμό της ομάδας, σε ποδηλάτες και πεζοπόρους και ραντεβού στη Μονή Δαμάστας.
Το μονοπάτι παίρνει τον δασικό δρόμο και ανεβαίνει σχετικά γλυκά, σε πυκνό δάσος βελανιδιάς για να μπει μέσα στο ελατόδασος του Καλλίδρομου. Στη παρέα μας και η Κατερίνα που δεν μπόρεσε να παρευβρεθεί στη διαδρομή της Γκιώνας. εγκυμονούσα, στον 4ο μήνα, έπρεπε να πάει με το ρυθμό της, για αυτό και προσπαθούσαμε να ελέγξουμε και εμείς το δικό μας. Βγαίνουμε στο πρώτο πλάτωμα, ένα φυσικό μπαλκόνι του Σπερχειού και του Μαλιακού. Συνέχεια του μονοπατιού, περνάμε από ρέμα με χαρακτηριστικό σκούρο πέτρωμα με χαρακτηριστική διασταύρωση για το καταφύγιο του Καλλίδρομου, και προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με τους ποδηλάτες και τους άλλους πεζοπόρους, που είχαν επιλέξει διαφορετική διαδρομή. Επεισοδιακή η συνάντηση αφού η άλλη ομάδα προσπέρασε την είσοδο του μονοπατιού και καταηφόρισε για λίγες στροφές. Τέλος καλό όλα καλά.
Στην Παύλιανη θα πέσω πάνω στον Παύλο Ευαγγελίδη (τον Θείο Παύλο, όπως τον λέει και ο Κώστας ο Μιναχείλης), που πήγαινε για Πυραμίδα Γκιώνας, και θα κατηφορίσω για Μπράλο με τελικό προορισμό το Ελευθεροχώρι. Από κει θα φορτωθώ τα απαραίτητα για την κατασκήνωση του Καλλίδρομου. Ο δρόμος οικείος, τον είχα επισκεφτεί δις για το Ραλι Ακρόπολις, όταν αυτό διέσχιζε τις Λίμνες του Καλλίδρομου και μάζευε άπειρους θεατές, όπου σαν γνήσιοι Έλληνες άφηναν τα σκουπίδια τους, μετά το πέρασμα των «θηρίων».
Μετά από 45 λεπτά πορείας, είμαι το Στέκι του Μπράλου. Ένα καταπράσινο μέρος, στην καρδιά του Καλλίδρομου με ποτίστρα, παγκάκια, και άπειρο χώρο για να φιλοξενήσει όλους τους επισκέπτες (ποδηλάτες, ορειβάτες, τουρίστες, αλλά και αγελάδες) το ίδιο βράδυ.
Ο Κωστής είχε κάνει πολύ καλό προγραμματισμό, είχε φροντίσει για την μεταφορά όλων των πραγμάτων, κατασκηνωτικού υλικού, και το πιο σημαντικό του catering. Περιττό να πούμε για το τι φάγαμε εκείνο το βράδυ. Ρωτήστε τον Αποστόλη. Καλή φωτιά, για τα διαφόρων ειδών κρέατα, σαλάτες, κρασιά, μπύρες και το πιο σημαντικό καλή παρέα. Τα καλύτερα ήρθαν μετά. Επιασε δουλειά το κλαρίνο του Κώστα, το τουμπερλέκι – ντέφι του Μανώλη με δημοτικά τραγούδια. Τι το καλύτερο στη καρδιά της Ρούμελης.
Το γλέντι θα τραβήξει μέχρι τις 02:30 με αποτέλεσμα οι πρώτες ακτίνες του ήλιου να μην είναι αρκετές για το έγκαιρο ξύπνημα μας. Στη συνέχεια, καλό πρωινό, συννενοήσεις για το χωρισμό της ομάδας, σε ποδηλάτες και πεζοπόρους και ραντεβού στη Μονή Δαμάστας.
Το μονοπάτι παίρνει τον δασικό δρόμο και ανεβαίνει σχετικά γλυκά, σε πυκνό δάσος βελανιδιάς για να μπει μέσα στο ελατόδασος του Καλλίδρομου. Στη παρέα μας και η Κατερίνα που δεν μπόρεσε να παρευβρεθεί στη διαδρομή της Γκιώνας. εγκυμονούσα, στον 4ο μήνα, έπρεπε να πάει με το ρυθμό της, για αυτό και προσπαθούσαμε να ελέγξουμε και εμείς το δικό μας. Βγαίνουμε στο πρώτο πλάτωμα, ένα φυσικό μπαλκόνι του Σπερχειού και του Μαλιακού. Συνέχεια του μονοπατιού, περνάμε από ρέμα με χαρακτηριστικό σκούρο πέτρωμα με χαρακτηριστική διασταύρωση για το καταφύγιο του Καλλίδρομου, και προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με τους ποδηλάτες και τους άλλους πεζοπόρους, που είχαν επιλέξει διαφορετική διαδρομή. Επεισοδιακή η συνάντηση αφού η άλλη ομάδα προσπέρασε την είσοδο του μονοπατιού και καταηφόρισε για λίγες στροφές. Τέλος καλό όλα καλά.
Ανεβαίνουμε, κόβοντας τον δασικό δρόμο βγαίνοντας στην Παναγιά των Θερμοπυλών. Νέα ποτίστρα - πηγή και ευκαιρία για ξεκούραση. Σιγά – σιγά το ελατόδασος δίνει τη θέση του σε πιο χαμηλή βλάστηση, ένδειξη ότι κατηφορίζουμε στον τελικό προορισμό. Η ζέστη γίνεται έντονη, το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής κουραστικό, φτάνοντας στον ελαιώνα του χωριού. Έξοδος στις Θερμοπύλες, ξεκούραση στην πλατεία, απαραίτητες συννενοήσεις για την συλλογή των αυτοκινήτων, επιστροφή στη Μονή Δαμάστας, μπάνιο στα «καλλυντικά» λουτρά των Καμένων Βούρλων και φαγητό δίπλα στη θάλασσα στον Αγ. Κωνσταντίνο σε γραφική ταβερνούλα. Η βλάβη στο αυτοκίνητο του Κωστή δεν είναι ικανή να χαλάσει τη διάθεση της παρέας και πόσο του ίδιου.
Αρχίζει σιγά-σιγά η μελαγχολία της επιστροφής. Αποχαιρετισμοί και υποσχέσεις για επόμενες συνευρεύσεις.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Κωστή για την όλη οργάνωση και σε όλους τους συμμετέχοντες. Ειδική μνεία και στην Κατερίνα που μας τίμησε παρ'ότι εγκυμονούσα
Επειδή μάλλον δεν το ανέφερα, το μονοπάτι που κάναμε ήταν το Μονοπάτι του Εφιάλτη, ή η Ανοπαία Ατραπός, ο δρόμος που επέτρεψε στους Πέρσες να βρεθούν στα νώτα των Ελλήνων στη μάχη των Θρμοπυλών το 480 π.χ.
Αρχίζει σιγά-σιγά η μελαγχολία της επιστροφής. Αποχαιρετισμοί και υποσχέσεις για επόμενες συνευρεύσεις.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Κωστή για την όλη οργάνωση και σε όλους τους συμμετέχοντες. Ειδική μνεία και στην Κατερίνα που μας τίμησε παρ'ότι εγκυμονούσα
Επειδή μάλλον δεν το ανέφερα, το μονοπάτι που κάναμε ήταν το Μονοπάτι του Εφιάλτη, ή η Ανοπαία Ατραπός, ο δρόμος που επέτρεψε στους Πέρσες να βρεθούν στα νώτα των Ελλήνων στη μάχη των Θρμοπυλών το 480 π.χ.
1 σχόλιο:
ΕΥΓΕ
Δημοσίευση σχολίου