Βαρεθήκατε τα ίδια και τα ίδια;; Μικρές υψομετρικές διαφορές και φαρδιά μονοπάτια;; Ασήμαντες κλίσεις και υπερβολικά ασφαλείς διαδρομές;;
Θέλετε να κάνετε ένα καλό crash test στους τετρακέφαλους σας;;
Υπάρχει λύση! Και ονομάζεται μονοπάτι Καραγιάννη.
Που βρίσκεται;;;
Στην Γκιώνα, μεταξύ της ορθοπλαγιάς της Συκιάς και εκείνης του Λαζορέματος.
Υψομετρική διαφορά περίπου 1750 μέτρα, μέση κλίση εδάφους 30ο , δεκάδες μικρά βράχινα περάσματα (ούτε 3ου βαθμού), 2-3 εκτεθειμένα, και κερασάκι στην τούρτα, μια χιονένια ράμπα εξόδου, με κλίση περίπου 35ο.
Πιο αναλυτικά:
Η ανάβαση ξεκινάει από το χωριό της Συκιάς (700μ) και ακολουθεί το μονοπάτι στ
ην βάση των αναρριχητικών διαδρομών της Πλάκας Συκιάς. Εκεί, γυρίζει αριστερά, και στριφογυρίζοντας, καταλήγει σε πρώτο και στη συνέχεια σε δεύτερο χαρακτηριστικό ώμο, περίπου στα 1200μ. Ευθεία μπροστά μας, έχουμε τον Πύργο και τη συνέχεια του μονοπατιού για Λαζόρεμα. Αν κοιτάξουμε δεξιά μας, στα 30 μέτρα βλέπουμε μεγάλο τριγωνικό βράχο με κόκκινο σημάδι στη βάση του.
Αυτό είναι το σημείο εκκίνησης του μονοπατιού του Καραγιάννη.
Αρκετά ανηφορικό κομμάτι, πρώτο πέρασμα από βράχο 3,5 μέτρων και λίγο μετά το πρώτο εκτεθειμένο πέρασμα. Περνάμε σκοινί, ουσιαστικά πρόκειται μόνο για ένα (!) μη σίγουρο βήμα. Από κάτω χάσκουν 200 μέτρα γκρεμού. Η ομάδα είναι γρήγορη και το ξεπερνάμε γρήγορα. Θα περάσουμε και άλλα μικρά περάσματα (μη εκτεθειμένα). Η πορεία μας είναι σε γενικές γραμμές αριστερά της Πλάκας Συκιάς, με κατεύθυνση το τελευταίο δασωμένο ζωνάρι που βλέπει κανείς στην
ορθοπλαγιά. Περίπου στα 1800 μέτρα, συναντάμε και κάποιες χιονούρες, που θα μας βοηθήσουν να αποφύγουμε την ενοχλητική σάρα. Το εντυπωσιακό με το συγκεκριμένο μονοπάτι είναι πως κάθε φορά που κοιτάς προς τα πάνω και αναρωτιέσαι αν βγαίνει, πάντα υπάρχει κάποιο λούκι ή μια ράμπα που θα σε ανεβάσει ακόμα πιο ψηλά. Με τις απαιτούμενες στάσεις για ξεκούραση, φτάσουμε σε απίστευτο μέρος-ώμο κάπου στα 2300, όπου αγναντεύουμε χωρίς κανένα εμπόδιο τα Βαρδούσια, τη διπλανή ορθοπλαγιά του Λαζορέματος και βλέπουμε τη μοναδική δίοδο για την κορυφογραμμή. Είναι μια χιονισμένη ράμπα 35ο μοιρών που μας βγάζει 100 μέτρα πιο ψηλά. Η έξοδος του μονοπατιού είναι σημαδεμένη (ίσως λίγο υπερβολική) με ένα σωρό από βαμμένες κόκκινες πέτρες. Σε πολύ μικρή απόσταση βορειοανατολικά, βλέπουμε την Πυραμίδα και δεν μπορούμε να της αντισταθούμε. Χαζ
εύουμε στην κορυφογραμμή επίσης προς στα νότια, το Τραγονόρος και τη Γκιωνόλακα. Τραβερσάρουμε την τελευταία ξέχιονη πλαγιά και βρισκόμαστε στα 2507μ. Κατάβαση στο διάσελο της Πλατυβούνας και στη συνέχεια βρίσκουμε την αρχή του μονοπατιού (πολύ καλά σηματοδοτημένο) για το καταφύγιο του ΠΟΑ, που θα μας φιλοξενήσει το ίδιο βράδυ. Φτιάχνουμε καφεδάκι και ετοιμάζουμε φαγητό. Υπεύθυνος κουζίνας χρίζεται ο Χρήστος με βοηθό το Μαρούσο, ο οποίος επιμελείται και το τζάκι. Οι υπόλοιποι μοιραζόμαστε για τα υπόλοιπα. Συλλογή νερού, ετοιμασία κρεβατιών, αερισμός κουβερτών. Το δείπνο μας είναι έτοιμο και περιλαμβάνει μακαρονάδα με τριμμένο τυρί παρακαλώ, σάλτσα, και για σαλάτα έχουμε ένα
πιάτο γίγαντες και μια κονσέρβα Godzilla (Zwan Light).
Μετά από ένα καλό και πολύωρο ύπνο ετοιμαζόμαστε για την κάθοδο. Τακτοποιούμε το πολύ συμπαθητικό καταφύγιο και παίρνουμε την κατηφόρα. Το μονοπάτι είναι πανέμορφο και δασωμένο στο άνω μέρος. Ελάχιστοι άνθρωποι το περπατούν κάθε χρόνο. Ανακαλύπτουμε μικροσκοπικά φαράγγια, σπηλιές, νερό να αναβλύζει ψηλά στο βράχο και βρισκόμαστε στη κοίτη της χαράδρας. Η κατάβαση μας φορτίστηκε συναισθηματικά, αφού περάσαμε από το σημείο που "έφυγε" ο δάσκαλος μας.
Φτάνουμε στο χωριό (Βίνιανη) και κανονίζουμε πως θα πάρουμε τα αυτοκίνητα μας από τη Συκιά.
Σε 2 ώρες, είμαστε στη Βάργιανη, όπου απολαμβάνουμε το γεύμα μας, ο Αποστόλης μαθαίνει νέες λέξεις και δίνουμε υπόσχεση για νέες περιπέτειες.
Συμπληρωματικά στοιχεία της διαδρομής.
Ώρες πορείας για την κορυφογραμμή (2.450μ): 6-7 ώρες, χωρίς στάσεις
Μη προτεινόμενη περίοδος: Καλοκαίρι. Δεν παλεύεται τόση σάρα.
Απαιτούμενος εξοπλισμός: Μπωντριέ, 2 καραμπίνερ, 2 λανιέρες, 1 πιολέ (μέχρι αρχές Ιουνίου), 1 σκοινί 8mm 15-30 μέτρων.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ, για την αλησμόνητη εμπειρία που μας προσέφερε, στον Δημοσθένη, που οδήγησε αυτή μας την προσπάθεια. Όπως επίσης και το δικό μας παιδί - συνοδοιπόρο - Ααλήτη - Αποστόλη, ο οποίος εκτελούσε χρέη συναρχηγού, καθώς και σε όλους τους συμμετέχοντες (Κώστας, Μαρούσα, Χρήστος, Βασίλης, Σταύρος).
Μεγάλη απούσα και ταυτόχρονα εγκυμονούσα, η Κατερίνα. Θα υπάρξει και επόμενη φορά οχτρέ!!!
Υπάρχει λύση! Και ονομάζεται μονοπάτι Καραγιάννη.
Που βρίσκεται;;;
Στην Γκιώνα, μεταξύ της ορθοπλαγιάς της Συκιάς και εκείνης του Λαζορέματος.
Υψομετρική διαφορά περίπου 1750 μέτρα, μέση κλίση εδάφους 30ο , δεκάδες μικρά βράχινα περάσματα (ούτε 3ου βαθμού), 2-3 εκτεθειμένα, και κερασάκι στην τούρτα, μια χιονένια ράμπα εξόδου, με κλίση περίπου 35ο.
Πιο αναλυτικά:
Η ανάβαση ξεκινάει από το χωριό της Συκιάς (700μ) και ακολουθεί το μονοπάτι στ
ην βάση των αναρριχητικών διαδρομών της Πλάκας Συκιάς. Εκεί, γυρίζει αριστερά, και στριφογυρίζοντας, καταλήγει σε πρώτο και στη συνέχεια σε δεύτερο χαρακτηριστικό ώμο, περίπου στα 1200μ. Ευθεία μπροστά μας, έχουμε τον Πύργο και τη συνέχεια του μονοπατιού για Λαζόρεμα. Αν κοιτάξουμε δεξιά μας, στα 30 μέτρα βλέπουμε μεγάλο τριγωνικό βράχο με κόκκινο σημάδι στη βάση του.Αυτό είναι το σημείο εκκίνησης του μονοπατιού του Καραγιάννη.
Αρκετά ανηφορικό κομμάτι, πρώτο πέρασμα από βράχο 3,5 μέτρων και λίγο μετά το πρώτο εκτεθειμένο πέρασμα. Περνάμε σκοινί, ουσιαστικά πρόκειται μόνο για ένα (!) μη σίγουρο βήμα. Από κάτω χάσκουν 200 μέτρα γκρεμού. Η ομάδα είναι γρήγορη και το ξεπερνάμε γρήγορα. Θα περάσουμε και άλλα μικρά περάσματα (μη εκτεθειμένα). Η πορεία μας είναι σε γενικές γραμμές αριστερά της Πλάκας Συκιάς, με κατεύθυνση το τελευταίο δασωμένο ζωνάρι που βλέπει κανείς στην
ορθοπλαγιά. Περίπου στα 1800 μέτρα, συναντάμε και κάποιες χιονούρες, που θα μας βοηθήσουν να αποφύγουμε την ενοχλητική σάρα. Το εντυπωσιακό με το συγκεκριμένο μονοπάτι είναι πως κάθε φορά που κοιτάς προς τα πάνω και αναρωτιέσαι αν βγαίνει, πάντα υπάρχει κάποιο λούκι ή μια ράμπα που θα σε ανεβάσει ακόμα πιο ψηλά. Με τις απαιτούμενες στάσεις για ξεκούραση, φτάσουμε σε απίστευτο μέρος-ώμο κάπου στα 2300, όπου αγναντεύουμε χωρίς κανένα εμπόδιο τα Βαρδούσια, τη διπλανή ορθοπλαγιά του Λαζορέματος και βλέπουμε τη μοναδική δίοδο για την κορυφογραμμή. Είναι μια χιονισμένη ράμπα 35ο μοιρών που μας βγάζει 100 μέτρα πιο ψηλά. Η έξοδος του μονοπατιού είναι σημαδεμένη (ίσως λίγο υπερβολική) με ένα σωρό από βαμμένες κόκκινες πέτρες. Σε πολύ μικρή απόσταση βορειοανατολικά, βλέπουμε την Πυραμίδα και δεν μπορούμε να της αντισταθούμε. Χαζ
εύουμε στην κορυφογραμμή επίσης προς στα νότια, το Τραγονόρος και τη Γκιωνόλακα. Τραβερσάρουμε την τελευταία ξέχιονη πλαγιά και βρισκόμαστε στα 2507μ. Κατάβαση στο διάσελο της Πλατυβούνας και στη συνέχεια βρίσκουμε την αρχή του μονοπατιού (πολύ καλά σηματοδοτημένο) για το καταφύγιο του ΠΟΑ, που θα μας φιλοξενήσει το ίδιο βράδυ. Φτιάχνουμε καφεδάκι και ετοιμάζουμε φαγητό. Υπεύθυνος κουζίνας χρίζεται ο Χρήστος με βοηθό το Μαρούσο, ο οποίος επιμελείται και το τζάκι. Οι υπόλοιποι μοιραζόμαστε για τα υπόλοιπα. Συλλογή νερού, ετοιμασία κρεβατιών, αερισμός κουβερτών. Το δείπνο μας είναι έτοιμο και περιλαμβάνει μακαρονάδα με τριμμένο τυρί παρακαλώ, σάλτσα, και για σαλάτα έχουμε ένα
πιάτο γίγαντες και μια κονσέρβα Godzilla (Zwan Light).Μετά από ένα καλό και πολύωρο ύπνο ετοιμαζόμαστε για την κάθοδο. Τακτοποιούμε το πολύ συμπαθητικό καταφύγιο και παίρνουμε την κατηφόρα. Το μονοπάτι είναι πανέμορφο και δασωμένο στο άνω μέρος. Ελάχιστοι άνθρωποι το περπατούν κάθε χρόνο. Ανακαλύπτουμε μικροσκοπικά φαράγγια, σπηλιές, νερό να αναβλύζει ψηλά στο βράχο και βρισκόμαστε στη κοίτη της χαράδρας. Η κατάβαση μας φορτίστηκε συναισθηματικά, αφού περάσαμε από το σημείο που "έφυγε" ο δάσκαλος μας.
Φτάνουμε στο χωριό (Βίνιανη) και κανονίζουμε πως θα πάρουμε τα αυτοκίνητα μας από τη Συκιά.
Σε 2 ώρες, είμαστε στη Βάργιανη, όπου απολαμβάνουμε το γεύμα μας, ο Αποστόλης μαθαίνει νέες λέξεις και δίνουμε υπόσχεση για νέες περιπέτειες.
Συμπληρωματικά στοιχεία της διαδρομής.
Ώρες πορείας για την κορυφογραμμή (2.450μ): 6-7 ώρες, χωρίς στάσεις
Μη προτεινόμενη περίοδος: Καλοκαίρι. Δεν παλεύεται τόση σάρα.
Απαιτούμενος εξοπλισμός: Μπωντριέ, 2 καραμπίνερ, 2 λανιέρες, 1 πιολέ (μέχρι αρχές Ιουνίου), 1 σκοινί 8mm 15-30 μέτρων.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ, για την αλησμόνητη εμπειρία που μας προσέφερε, στον Δημοσθένη, που οδήγησε αυτή μας την προσπάθεια. Όπως επίσης και το δικό μας παιδί - συνοδοιπόρο - Ααλήτη - Αποστόλη, ο οποίος εκτελούσε χρέη συναρχηγού, καθώς και σε όλους τους συμμετέχοντες (Κώστας, Μαρούσα, Χρήστος, Βασίλης, Σταύρος).
Μεγάλη απούσα και ταυτόχρονα εγκυμονούσα, η Κατερίνα. Θα υπάρξει και επόμενη φορά οχτρέ!!!
Περισσότερες φωτογραφίες στο ακόλουθο link
https://photos.google.com/album/AF1QipM--Aw7NfeKKotGC-JGzWhIoO71u1HUwIorpgk8
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου