ΕΝΑΣ ΓΡΗΓΟΡΟΣ ΚΟΡΑΚΑΣ

Το συγκεκριμένο ΣΚ προβλεπόταν χαλαρό. Θα ανέβαινα στο χωριό (Αθ.Διάκος) να δω τη γιαγιά μου, άντε να κάνω και κανά χαζοπερπάτημα το Σάββατο και το απογευματάκι θα κατηφόριζα για το Καλλίδρομο, όπου θα έβρισκα τον Κωστή με τους φίλους του, με τα ποδήλατα τους και ενώ θα είχαν τελειώσει την ποδηλατάδα τους από την Μενδενίτσα. Εννοείται πως στη ποδηλατάδα έδινε το δυναμικό παρόν και ο Αποστόλης, εκπροσωπόντας τους Αλλου Γιαλλού.
Τελικά τα σχέδια άλλαξαν ελαφρώς, αφού ο αδερφός μου, προετοιμαζόμενος για το μεγάλο ταξίδι στις Άλπεις, ήθελε να κάνει μια ανάβαση στον Κόρακα. Αφού εξασφαλίσαμε προώθηση(!) μετά αγροτικού στον Πρ. Ηλία, ξεκινήσαμε με γρήγορο ρυθμό για το λόφο ακριβώς πάνω από τον Πρ. Ηλία. Αμέσως μετά η ράχη πάνω από το δρόμο και το χαρακτηριστικό εικονοστάσι και η τραβέρσα της σάρας που θα μας οδηγούσε στο πρώτο πλατό των Κοπρισιών με την απίθανη θέα στου Γκιώνη το πλάι και με το ζωηρό ρέμα των Κοπρισιών στα πόδια μας.
Ανηφορική πορεία δίπλα στα ριζά του βράχου στα αριστερά μας, και όπως ανεβαίναμε, βρίσκουμε το πρώτο δύσκολο εμπόδιο. Η χιονούρα που οδηγεί στο δεύτερο πλατό. Λίγα βήματα στο χιόνι, τα παπούτσια δεν βοηθάνε, τα δάχτυλα των χεριών, σε ρόλο crampon χωμένα στο χιόνι, για καλύτερη ισορροπία, λίγο σκαρφάλωμα στο βράχο και τσουπ, να’μαστε στο δεύτερο πλατώ.

Ο καιρός, ομιχλώδης, με δυνατές ριπές αέρα, που δεν μας επιτρέπουν να αγναντέψουμε καθαρά τον όγκο του Κόρακα. Φτάνουμε στην μεγάλη χοάνη κάτω από το Μέγα Κάμπο. Ο Κόρακας φλερτάρει με τα σύννεφα που έρχονται από Δυτικά και μας κρύβεται. Τα παπούτσια γλυστράνε επικίνδυνα, και αφήνω χρέη οδηγού στον αδερφό μου για άνοιγμα βημάτων στην απότομη πλαγιά. Μικρά βήματα και στάσεις για λίγες ανάσες μας βγάζουν στον ανθισμένο και καταπράσινο Μέγα Κάμπο. Η ομίχλη μόνιμη, μας κρύβει ακόμη και το δρόμο για την κορυφή. Παίρνουμε την πλαγιά, ακολουθούμε τα σημάδια και περνώντας και το τελευταίο εμπόδιο της προκορφής, είμαστε στα 2495μ. Οσο θα ειμαστε πάνω ο καιρός δε θα ανοίξει καθόλου, οπότε ο δρόμος της επιστροφής είναι άμεσος. Ανησυχώ για το κατέβασμα στις Κοπρισιές. Με ομίχλη είναι ζόρικα τα πράγματα.

Κατεβαίνουμε σχετικά σιγά την χοάνη και βγαίνουμε στον πάτο της. Ο αδερφός μου θα δοκιμάσει και λιγο κολωσκι αφού δεν υπάρχει κάποιο εμπόδιο μπροστά του. Λίγο πιο πάνω από το δεύτερο πλατώ θα βρούμε ένα ζευγάρι που ανεβαίνει. Μένει το κατέβασμα του βράχου στο πρώτο πλατό που το κατεβαίνουμε λαναθασμένα από δεξιά (ίσως για να παίξουμε λίγο με τα βράχια). Παίρνουμε το μονοπάτι για τον Πρ. Ηλία. Νέα έκπληξη, καινούργια παρέα ξεκουράζεται, στην προσπάθεια ανάβασης της για τα καταφύγια.
Θα κατεβουμε από το κλασσικό μονοπάτι και όχι από το κοφτό, δίπλα απο τον Πρ. Ηλία. Θα βρούμε 2 σκηνές και ένα jeep στο χαρακτηριστικό πλάτωμα, το οποίο για κάποιο ανόητο λόγο έφτασε μέχρι το ομώνυμο εκκλησάκι (τριμέγιστη η βλακεία που δέρνει τον σύγχρονο νεοΈλληνα)

Το μονοπάτι αρχίζει και παρουσιάζει σημάδια εγκατάλειψης. Πολλά εμπόδια, πολλά πεσμένα δέντρα σε αναγκάζουν να παρεκκλίνεις της πορείας σου. Κατα τα άλλα, ένα πανέμορφο μονοπάτι που σε βγάζει στο δασικό δρόμο. Στο επόμενο σημάδι του Ε4, δεν μπαίνουμε στο δάσος, μένουμε στο δρόμο, μέχρι το εικονοστάσι και τη χαρακτηριστική δεξαμενή στα Ζηρέλια, 400 μέτρα πιο κάτω. Επόμενη έκπληξη. Δυο άγνωστοι μας χαιρετούν στα Αγγλικά. Είναι Βούλγαροι ορειβάτες που είχαν κάνει ήδη Παρνασσό και Γκιώνα και ήθελαν να κλείσουν την περιοδεία τους με μια ανάβαση στον Κόρακα.

Οι εκπλήξεις δεν τελείωσαν. Λίγο πριν το χωριό, «πέσαμε» πραγματικά πάνω στο κοπάδι του Νίκου του Σταθιά, και τα άγρια τσοπανόσκυλά του. Ευτυχώς ήταν κοντά και ο ίδιος και φρόντισε για την σωματική μας ακεραιότητα. Κάπου εκεί, γκρεμίστηκαν και τα ονειρα του αδερφού μου για καλοκαιρινή διάσχιση Αθ. Διάκου –Αρτοτίνας. Επστροφή στο σπίτι, η γιαγιά μας περίμενε με δυο πιάτα, παραφουσκωμένα μακαρόνια με κιμά.

Ξεκούραση του πολεμιστή για 2 ώρες και πάλι στο δρόμο υπό τους ήχους του φοβερού νέου cd των Prodigy, Invaders Must Die.