Άγραφα – Νιάλα – Καταραχιάς – Σβώνη – Κουκουρούντζος
Το λέγαμε εδώ και 2-3 χρόνια. Όλο κάτι συνέβαινε και δεν φτάναμε στα Άγραφα. Μεσολάβησαν άλλα επιτυχημένα projects, αλλά αυτό μας είχε μείνει απωθημένο. Ο καθένας μας είχε κάνει πράγματα στα Άγραφα, ειδικά τα παιδιά είχαν στο ενεργητικό τους, αναβάσεις στα Δυτικά Άγραφα (Φτέρη – Λιάκουρα). Με την εκλογική άδεια του Κώστα και με την αντίστοιχη διήμερη δική μας, δώσαμε ραντεβού στο χωριό Άγραφα. Θα έπαιρνα τον Κώστα από τον Αγ. Κωνσταντίνο και ο Αποστόλης θα ερχόταν από τα Ζαγόρια που τον είχαμε αφήσει (!) μέσω Άρτας – Αργιθέας και περίπου 110km χωματόδρομου στα Άγραφα.
Σημείο συνάντησης ο γραφικότατος και δροσερός νερόμυλος στην είσοδο του χωριού αργά το βράδυ. Οδηγούσα για 2 ώρες μετά το Καρπενήσι, βράδυ, χωρίς να ξέρω που πηγαίνω, ανεβαίνοντας – κατεβαίνοντας βουνά, περνώντας παλιές μεταλλικές γέφυρες. με κερασάκι στη τούρτα τα τελευταία 25 χωμάτινα χιλίομτερα. Η Fabia, δε μάσησε όυτε πηρε καμιά πέτρα απο κάτω, οπότε άγρια μεσάνυκτα, να’μαστε στο χωριό Άγραφα προς εύρεση στέγης ή έστω υποστέγου. Κλασσική κατάσταση, την έχουμε ζήσει άπειρες φορές. Θα διαλεξουμε την ομολογουμένως τεράστια εκκλησία στο κέντρο του χωριού και θα στρώσουμε κάριματ χωρίς σκηνή δίπλα της, αφου ο καιρός φαινόταν καλός. Θα δικαιωθούμε και θα απολαύσουμε περίπου 6 ώρες ύπνου, ξύπνημα στις 07:30 με το καφεδάκι μας σε ένα από τα αρκετά καφενεδάκια του χωριού.
1η Ημέρα
Ετοιμασία σακιδίων, μελέτη σχετικής βιβλιογραφίας και κατά τις 9 (πολύ νωρίς, ε) εκκίνηση με πρώτο στόχο τα Πατήματα (ένα χαρακτηριστικό διάσελο με στάνη, κάτω από τον Κουκουρούντζο). Θα πιάσουμε το μονοπάτι από το χωριό, που οδηγεί τον Αγ. Νικόλαο. Θα επιλέξουμε το παλιό μονοπάτι και όχι το τσιμεντόδρομο και αυτο θα μας
κοστίσει 200μέτρα επίπονης ανηφόρας μέχρι ένα καταπράσινο λιβάδι. Απέναντι μας φαίνεται το μονοπατι. Για την ιστορία, το κανονικό μονοπάτι περνάει από τον Αγ. Νικόλαο, συνεχίζει τον δρόμο, με χαρακτηριστική ταμπέλα 300 μέτρα μετά, και ανεβαίνει γλυκά γλυκά για να αρχίσει η ατελειώτη τραβέρσα του Κουκουρούντζου για τα Πατήματα.
Να γυρίσουμε λίγο πίσω εκεί που είμαστε εμείς. Έχουμε πάρει μια ράχη ή οποία είναι πολύ απότομη και ευτυχώς μας βγάζει σε επίπεδο λιβάδι. Το μονοπάτι είναι μπροστά και δεξιά μας. Αυτο που μας χωρίζει είναι μια τεράστια σάρα, που αναγκαστικά πρέπει να τη διασχίσουμε (δε το χαρήκαμε κιόλας).
Πληροφορίες (!) έδιναν χρόνο από Άγραφα – Πατήματα 1 και 45 λεπτά. Ακόμα και να παίρναμε σωστά το μονοπάτι δε νομίζω ότι θα κάναμε λιγότερο απο 2 ώρες και 45 λεπτά. Ατελείωτη τραβέρσα με πηγή προς το τέλος της διαδρομής.
Ωραίο μονοπάτι, πετρόχτιστο σε ορισμένα σημεία, και ευτυχώς ακόμα περ
πατιέται από τους λίγους τσοπάνους της περιοχής. Στα Πατήματα υπάρχει κανονική στέρνα με νερό που έρχεται από την Τούρλα. Ξεκούραση, λίγο νερό στα πρόσωπά μας και σχεδιασμός της μετέπειτα πορείας μας. Αρχικός στόχος, ο Καταραχιάς, οπότε έπρεπε να περάσουμε κάτω από την Τούρλα, για να βγούμε στον δρόμο, κοντα στο σημείο του μνημείου του ΔΣΕ. Παίρνουμε λοιπόν το μονοπάτι και σε περίπου μια ώρα βγαίνουμε στο δρόμο, περίπου στα 1750 μέτρα, κάτω μας η περίφημη Νιάλα, μπροστά μας ο Καταρραχιάς και ένα κοπάδι πρόβατα.
Σημείωση: όταν βλέπετε πρόβατα, 99% θα βρείτε και τσοπανόσκυλα. Για τα γίδια δεν ισχύει ο παραπάνω κανόνας.
Μας υποδέχονται τα σκυλιά με τα κλασσικά γαβγίσματα, θεωρούμε σοφό να αποφύγουμε το κοπάδι και να κατέβουμε λίγο κάτω από το δρόμο και στη συνέχεια να αρχίσουμε την κόντρα για τον Καταρραχιά. Η κορυφή του (η πιο βόρεια) αποκαλύπτεται σχετικά αργά. Περνάμε δολίνη που κρατάει το τελευταίο χιόνι και είμαστε στην κορυφή. Το θέαμα είναι συγκλονιστικό. Είμαστε σχεδόν στο κέντρο των Αγράφων και βλέπουμε σχεδόν όλες τις κορυφές (Σβώνη, 5 Πύργοι, Φλυτζάνι, Πλάκα, Φτέρη, Λιάκουρα, Ντεληδήμι.
Βλέπουμε στο βάθος τα Τζουμέρκα, με το τελευταίο χιόνι, λίγο το Πριστέρι και επιστρέφουμε από τα ίδια, στο δρόμο για να πάρουμε τα σακίδια μας, που τα είχαμε αφήσει σε μια πλαγιά της Γραμμένης.
Το πρόγραμμα λέει για τη συνέχεια Σβώνη ή Μαραθιάς. Θα πρέπει να φύγουμε δυτικά, πάνω στον δρόμο και για να αποφύγουμε τις απανωτές φιδωτές στροφές του δρόμου, να κόψουμε όπου μπορούμε. Βρίσκουμε εναλλακτική ανάβαση από τον δρόμο χαμηλά, στην ευθεία του Πρ. Ηλία της Νιάλας, αλλά θέλουμε να περπατήσουμε περισσότερο.
Παρότι μιλήσαμε με τον ειδήμων της περιοχής (Θείος Παύλος Ευαγγελίδης) και τον Γιώργο Πρίντεζη για πιθανές πηγές νερού, δε παίρνουμε το μονοπάτι που τραβερσάρει το Καρνόπι από αριστερά, αλλά από δεξιά. Σαν αποτέλεσμα, θα πέσουμε αρκετά χαμηλά (πάνω από 250 υψομετρικής) προς τα Καμάρια, ατενίζοντας τη Σβώνη και το Πουλί. Στόχος το διάσελο που τα ενώνει-χωρίζει.
Η παρατηρητικότητα μας, όμως θα μας ανταμείψει και θα βρούμε ποτίστρα με νερό κάτω ακριβώς από τη Σβώνη και κανά χιλιόμετρο πριν το διάσελο Πουλιού Σβώνης. Θα στήσουμε την σκηνή μας και θα απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα, χαζεύοντας το Βελούχι και το Πουλί.
2η Ημέρα
Μετά από συζητήσεις με συνοδεία καφέ και σοκολάτας, αποφασίζουμε χύμα ανάβαση (ο αγαπημένος μας τρόπος) από ρεματιά – ράχη της Σβώνης. Στόχος, ένα μεγάλο ζωνάρι κάτω ακριβώς από το μοναδικό κάθετο κομμάτι του βουνού (τουλάχιστον όπως το κοιτάζαμε εμείς). Αφήνουμε τα σακίδια, και τραβερσάροντας για κανά 15 λεπτο, πιάνουμε την κορυφογραμμή που έρχεται από το διάσελο Πουλιού – Σβώνης. Σε 10 λεπτά είμα
στε στην κορυφή. Νέες συγκλονιστικές εικόνες, συνοδεία των άλλων ένδοξων ευρυτανικών Βουνών, Βελουχίου, Καλιακούδας, Χελιδώνας, αλλά και του Παναιτωλικού και των Βαρδουσίων.
Προς τα βόρεια, χαζεύουμε τη Νιάλα και τις υπέροχες κορυφές τις. Θα γυρίσουμε από τα ίδια, αλλά τώρα θα πιάσουμε τη ράχη που συνδέει τη Σβώνη με το Καρνόπι και θα καταλήξουμε κάπου στη μέση του. Είμαστε στα 1900 μέτρα, Τα παιδιά θα κάνουν μια μικρή παράκαμψη για να επισκεφτούν τη ψηλότερή κορυφή του στα 1972μ. Η πορεία μας είναι βορινή, και θα μας βγάλει στη βάση του Καρνοπίου, στο δρόμο, πολύ κοντά στο 1ο μνημείο του Εμφυλίου. Μέχρι εδώ έχουμε εντοπίσει και 2 αναβλύσεις. Μια, στη ράχη που συνδέει τη Σβώνη με το Καρνόπι (χαρακτηριστική χιονούρα) και μια δεύτερη στο ύψος του πρώτου μνημείου, 15 μέτρα κάτω από το δρόμο (θα την καταλάβετε από την χαρακτηριστική βλάστηση). Για να μην πλήξουμε θα δοκιμάσουμε να τραβερσάρουμε την Τούρλα, από την άλλη πλευρά (δυτικά). Παρότι δεν υπάρχει μονοπάτι στο χάρτη, υπάρχει «σκάλα» που στριφογυριστά , σε οδηγεί σε ομαλή κόψη, πάνω από τα Πατήματα. Βρισκόμαστε στο χαρακτηριστικό διάσελο πολύ νωρίς και αποφασίζουμε να μην γυρίσουμε ακόμα πίσω. Σειρά έχει ο Κουκουρούντζος (το βουνό που στέκει απότομο πάνω από το χωριό Άγραφα).
Σημείο συνάντησης ο γραφικότατος και δροσερός νερόμυλος στην είσοδο του χωριού αργά το βράδυ. Οδηγούσα για 2 ώρες μετά το Καρπενήσι, βράδυ, χωρίς να ξέρω που πηγαίνω, ανεβαίνοντας – κατεβαίνοντας βουνά, περνώντας παλιές μεταλλικές γέφυρες. με κερασάκι στη τούρτα τα τελευταία 25 χωμάτινα χιλίομτερα. Η Fabia, δε μάσησε όυτε πηρε καμιά πέτρα απο κάτω, οπότε άγρια μεσάνυκτα, να’μαστε στο χωριό Άγραφα προς εύρεση στέγης ή έστω υποστέγου. Κλασσική κατάσταση, την έχουμε ζήσει άπειρες φορές. Θα διαλεξουμε την ομολογουμένως τεράστια εκκλησία στο κέντρο του χωριού και θα στρώσουμε κάριματ χωρίς σκηνή δίπλα της, αφου ο καιρός φαινόταν καλός. Θα δικαιωθούμε και θα απολαύσουμε περίπου 6 ώρες ύπνου, ξύπνημα στις 07:30 με το καφεδάκι μας σε ένα από τα αρκετά καφενεδάκια του χωριού.
1η Ημέρα
Ετοιμασία σακιδίων, μελέτη σχετικής βιβλιογραφίας και κατά τις 9 (πολύ νωρίς, ε) εκκίνηση με πρώτο στόχο τα Πατήματα (ένα χαρακτηριστικό διάσελο με στάνη, κάτω από τον Κουκουρούντζο). Θα πιάσουμε το μονοπάτι από το χωριό, που οδηγεί τον Αγ. Νικόλαο. Θα επιλέξουμε το παλιό μονοπάτι και όχι το τσιμεντόδρομο και αυτο θα μας
κοστίσει 200μέτρα επίπονης ανηφόρας μέχρι ένα καταπράσινο λιβάδι. Απέναντι μας φαίνεται το μονοπατι. Για την ιστορία, το κανονικό μονοπάτι περνάει από τον Αγ. Νικόλαο, συνεχίζει τον δρόμο, με χαρακτηριστική ταμπέλα 300 μέτρα μετά, και ανεβαίνει γλυκά γλυκά για να αρχίσει η ατελειώτη τραβέρσα του Κουκουρούντζου για τα Πατήματα.Να γυρίσουμε λίγο πίσω εκεί που είμαστε εμείς. Έχουμε πάρει μια ράχη ή οποία είναι πολύ απότομη και ευτυχώς μας βγάζει σε επίπεδο λιβάδι. Το μονοπάτι είναι μπροστά και δεξιά μας. Αυτο που μας χωρίζει είναι μια τεράστια σάρα, που αναγκαστικά πρέπει να τη διασχίσουμε (δε το χαρήκαμε κιόλας).
Πληροφορίες (!) έδιναν χρόνο από Άγραφα – Πατήματα 1 και 45 λεπτά. Ακόμα και να παίρναμε σωστά το μονοπάτι δε νομίζω ότι θα κάναμε λιγότερο απο 2 ώρες και 45 λεπτά. Ατελείωτη τραβέρσα με πηγή προς το τέλος της διαδρομής.
Ωραίο μονοπάτι, πετρόχτιστο σε ορισμένα σημεία, και ευτυχώς ακόμα περ
πατιέται από τους λίγους τσοπάνους της περιοχής. Στα Πατήματα υπάρχει κανονική στέρνα με νερό που έρχεται από την Τούρλα. Ξεκούραση, λίγο νερό στα πρόσωπά μας και σχεδιασμός της μετέπειτα πορείας μας. Αρχικός στόχος, ο Καταραχιάς, οπότε έπρεπε να περάσουμε κάτω από την Τούρλα, για να βγούμε στον δρόμο, κοντα στο σημείο του μνημείου του ΔΣΕ. Παίρνουμε λοιπόν το μονοπάτι και σε περίπου μια ώρα βγαίνουμε στο δρόμο, περίπου στα 1750 μέτρα, κάτω μας η περίφημη Νιάλα, μπροστά μας ο Καταρραχιάς και ένα κοπάδι πρόβατα.Σημείωση: όταν βλέπετε πρόβατα, 99% θα βρείτε και τσοπανόσκυλα. Για τα γίδια δεν ισχύει ο παραπάνω κανόνας.
Μας υποδέχονται τα σκυλιά με τα κλασσικά γαβγίσματα, θεωρούμε σοφό να αποφύγουμε το κοπάδι και να κατέβουμε λίγο κάτω από το δρόμο και στη συνέχεια να αρχίσουμε την κόντρα για τον Καταρραχιά. Η κορυφή του (η πιο βόρεια) αποκαλύπτεται σχετικά αργά. Περνάμε δολίνη που κρατάει το τελευταίο χιόνι και είμαστε στην κορυφή. Το θέαμα είναι συγκλονιστικό. Είμαστε σχεδόν στο κέντρο των Αγράφων και βλέπουμε σχεδόν όλες τις κορυφές (Σβώνη, 5 Πύργοι, Φλυτζάνι, Πλάκα, Φτέρη, Λιάκουρα, Ντεληδήμι.
Βλέπουμε στο βάθος τα Τζουμέρκα, με το τελευταίο χιόνι, λίγο το Πριστέρι και επιστρέφουμε από τα ίδια, στο δρόμο για να πάρουμε τα σακίδια μας, που τα είχαμε αφήσει σε μια πλαγιά της Γραμμένης.
Το πρόγραμμα λέει για τη συνέχεια Σβώνη ή Μαραθιάς. Θα πρέπει να φύγουμε δυτικά, πάνω στον δρόμο και για να αποφύγουμε τις απανωτές φιδωτές στροφές του δρόμου, να κόψουμε όπου μπορούμε. Βρίσκουμε εναλλακτική ανάβαση από τον δρόμο χαμηλά, στην ευθεία του Πρ. Ηλία της Νιάλας, αλλά θέλουμε να περπατήσουμε περισσότερο.
Παρότι μιλήσαμε με τον ειδήμων της περιοχής (Θείος Παύλος Ευαγγελίδης) και τον Γιώργο Πρίντεζη για πιθανές πηγές νερού, δε παίρνουμε το μονοπάτι που τραβερσάρει το Καρνόπι από αριστερά, αλλά από δεξιά. Σαν αποτέλεσμα, θα πέσουμε αρκετά χαμηλά (πάνω από 250 υψομετρικής) προς τα Καμάρια, ατενίζοντας τη Σβώνη και το Πουλί. Στόχος το διάσελο που τα ενώνει-χωρίζει.Η παρατηρητικότητα μας, όμως θα μας ανταμείψει και θα βρούμε ποτίστρα με νερό κάτω ακριβώς από τη Σβώνη και κανά χιλιόμετρο πριν το διάσελο Πουλιού Σβώνης. Θα στήσουμε την σκηνή μας και θα απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα, χαζεύοντας το Βελούχι και το Πουλί.
2η Ημέρα
Μετά από συζητήσεις με συνοδεία καφέ και σοκολάτας, αποφασίζουμε χύμα ανάβαση (ο αγαπημένος μας τρόπος) από ρεματιά – ράχη της Σβώνης. Στόχος, ένα μεγάλο ζωνάρι κάτω ακριβώς από το μοναδικό κάθετο κομμάτι του βουνού (τουλάχιστον όπως το κοιτάζαμε εμείς). Αφήνουμε τα σακίδια, και τραβερσάροντας για κανά 15 λεπτο, πιάνουμε την κορυφογραμμή που έρχεται από το διάσελο Πουλιού – Σβώνης. Σε 10 λεπτά είμα
στε στην κορυφή. Νέες συγκλονιστικές εικόνες, συνοδεία των άλλων ένδοξων ευρυτανικών Βουνών, Βελουχίου, Καλιακούδας, Χελιδώνας, αλλά και του Παναιτωλικού και των Βαρδουσίων.Προς τα βόρεια, χαζεύουμε τη Νιάλα και τις υπέροχες κορυφές τις. Θα γυρίσουμε από τα ίδια, αλλά τώρα θα πιάσουμε τη ράχη που συνδέει τη Σβώνη με το Καρνόπι και θα καταλήξουμε κάπου στη μέση του. Είμαστε στα 1900 μέτρα, Τα παιδιά θα κάνουν μια μικρή παράκαμψη για να επισκεφτούν τη ψηλότερή κορυφή του στα 1972μ. Η πορεία μας είναι βορινή, και θα μας βγάλει στη βάση του Καρνοπίου, στο δρόμο, πολύ κοντά στο 1ο μνημείο του Εμφυλίου. Μέχρι εδώ έχουμε εντοπίσει και 2 αναβλύσεις. Μια, στη ράχη που συνδέει τη Σβώνη με το Καρνόπι (χαρακτηριστική χιονούρα) και μια δεύτερη στο ύψος του πρώτου μνημείου, 15 μέτρα κάτω από το δρόμο (θα την καταλάβετε από την χαρακτηριστική βλάστηση). Για να μην πλήξουμε θα δοκιμάσουμε να τραβερσάρουμε την Τούρλα, από την άλλη πλευρά (δυτικά). Παρότι δεν υπάρχει μονοπάτι στο χάρτη, υπάρχει «σκάλα» που στριφογυριστά , σε οδηγεί σε ομαλή κόψη, πάνω από τα Πατήματα. Βρισκόμαστε στο χαρακτηριστικό διάσελο πολύ νωρίς και αποφασίζουμε να μην γυρίσουμε ακόμα πίσω. Σειρά έχει ο Κουκουρούντζος (το βουνό που στέκει απότομο πάνω από το χωριό Άγραφα).
Υπάρχει μονοπάτι που ξεκινάει δίπλα στη στάνη και αφού τραβερσάρει 2 μικρά λοφάκια, συνεχίζει με μια μεγαλύτερη τραβέρσα στις πλαγιές του, 1-2 σημεία θέλουν προσοχή, αφού το μονοπάτι δεν χρησιμοποιείται πια, κ
αι βγαίνουμε στο χαρακτηριστικό διάσελο Φουρκούλας - Κουκουρούντζου (30 λεπτά από Πατήματα). Κινούμαστε τώρα στη κόψη της κορυφογραμμής μέχρι τον τελευταίο όγκο (κορυφή) του βουνού. Ευθεία προς τα πάνω και η κορυφή δεν αργεί. Αγνάτεμα των γύρω χωριών (Άγραφα, Επινιανά) των γύρω κορυφών (Καταρραχιάς, Τούρλα, Γραμμένη, Καρνόπι) και φυσικά της κοιλάδας του Αγραφιώτη.
αι βγαίνουμε στο χαρακτηριστικό διάσελο Φουρκούλας - Κουκουρούντζου (30 λεπτά από Πατήματα). Κινούμαστε τώρα στη κόψη της κορυφογραμμής μέχρι τον τελευταίο όγκο (κορυφή) του βουνού. Ευθεία προς τα πάνω και η κορυφή δεν αργεί. Αγνάτεμα των γύρω χωριών (Άγραφα, Επινιανά) των γύρω κορυφών (Καταρραχιάς, Τούρλα, Γραμμένη, Καρνόπι) και φυσικά της κοιλάδας του Αγραφιώτη.
Επιστροφή από τα ίδια στα Πατήματα, μας πιάνει κουβέντα ο βοσκός της περιοχής, κλασσικά απορεί για το λόγο της επίσκεψης μας, τον χαιρετούμε και κατηφορίζουμε για το χωριό (Άγραφα). Σε 2 ώρες θα είμαστε στην πλατεία του χωριού και αφού καθαριστούμε – αλλάξουμε θα κάτσουμε και θα απολαύσουμε 2 τεράστιες πιατέλες με λουκάνικα και τηγανιά συνοδεία φυσικά του απαραίτητου ηλεκτρολύτη.
Γιατί έτσι μας αρέσει...
Περισσότερες φωτογραφίες στο γνωστό link
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου