Δε το συνηθίζουμε να πηγαίνουμε με συλλόγους, ειδικότερα τα περισσότερα μέλη των Αλλού Γιαλλού. Ο υπογράφων, ως μέλος του ΕΠΟΣ Φυλής, είχε σταμπάρει τη συγκεκριμένη διαδρομή από καιρό. Για φέτος θα ήταν η δεύτερη συμμετοχή μελών μας σε δραστηριότητα ορειβατικού συλλόγου. Και κατά διαολεμένη σύμπτωση και η δεύτερη θα ήταν στην Νότια Πίνδο...
Το ραντεβού ήταν κλασσικά για τις 16:00 έξω από τον Σταθμό της Αττικής.
Τελικός προορισμός η Ελάτη Τρικάλων. Μαζευτήκαμε 34 άτομα (ζωή να έχουμε) και ξεκινήσαμε το μακρύ ταξίδι για τα Τρίκαλα. Παραδόξως, η ορειβατική ομάδα θα είναι πολυπληθής, μετά και τις διευκρινήσεις των αργηχών για το περιεχόμενο του προγράμματος του ΣΚ. Στην Ελάτη θα μας περίμενε και ο συμφορουμίτης Dadan ή Ντάνης, που θα συμμετείχε στην εξόρμηση μας, κάτι σαν προααπαιτούμενο για την συμμετοχή του στην εκδρομή εξωτερικού του Συλλόγου στην Ινδία. Στο ίδιο χωριό θα βρούμε και τον Νίκο τον Κρούπη, οδηγό μας τις επόμενες 2 ημέρες, και ιδιοκτήτη του ξενώνα που θα φιλοξενούσε τους περισσότερους συμμετέχοντες.
Οι υπόλοιποι θα εγκατασταθούν έξω από το σπίτι της γιαγιάς του σε σκηνές. Παρόλο το προχωρημένο της ώρας και ως γνήσιοι Ελληνάρες θα τσιμπήσουμε κάτι σουβλάκια για δείπνο, και θα έχω τη χαρά να γνωρίσω και ένα τρίτο μέλους του forum (www.oreibasia.gr), τον Χάρη, και θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε για λίγο σε ένα πολύ συμπαθητικό μπαράκι, την Αρκούδα. Με αυτά και με αυτά, ή ώρα πήγε 01:00 και μειώθηκαν απελπιστικά οι ώρες ξεκούρασης μου. Εγερτήριο στις 05:00, αναχώρηση στις 06:00 με το
λεωφορείο για την τοποθεσία Γελαδαριά (λιβάδι). Εκκίνηση της πορείας μας, περπάτημα για 45 λεπτά σε δασικό δρόμο, και από κει κάθετα σε πυκνό δάσος, για να βγούμε στο αλπικό τοπίο, και στην αρχή της κορυφογραμμής της Λουπάτας. Ο Νίκος μας βοηθά στην αναγνώριση των Θεσσαλικών Αγράφων, εγώ σιγά-σιγά χωνεύω τα χθεσινοβραδυνά σουβλάκια και παίρνουμε τον δρόμο για την κορυφογραμμή. Δε θα αργήσουμε να βγούμε στο χαρακτηριστικό πυροφυλάκιο, λίγο πριν την υψηλότερη κορυφή της Λουπάτας. Το θέαμα είναι εντυπωσιακό, βλέπουμε το υπόλοιπο της κορυφογραμμής και συνεχίζουμε με κατέβασμα σε αυχένα που θα μας οδηγήσει στον όγκο της Μαρόσας. Η ομάδα είναι σχετικά γρήγορη, αλλά είμαστε απελπιστικά πολλοί. Αυτό θα φανεί, όταν λίγο μετά θα πρέπει να κατέβουμε ένα λούκι για να πιάσουμε την κορυφογραμμή της Μαρόσας. Ο Νίκος δοκιμάζει 2 σημεία για να κατέβουμε αλλά μεν το πρώτο κόβεται, το δε δεύτερο θα θεωρηθεί όχι ασφαλές για το πέρασμα 18 ανθρώπων. Σε αντίτοιχη περίπτωση μικρής ομάδος, όπως των Αλλού Γιαλλού, σίγουρα θα το είχαμε κατέβει παρ’ότι ήταν αρκετά δύσκολο.
Η ομάδα πρέπει να τραβερσάρει όλη τη πλαγιά και ούτε λίγο ούτε πολύ, αυτό θα μας κοστίσει πάνω από 2 ώρες. Κατέβασμα πάνω από 300 μέτρα υψομετρικής, η ράχη δε λέει να σβήσει, τραβερσάρισμα της, στα ψηλά η χορταριασμένη πλαγιά δε σου παρέχει ασφάλεια, οπότε πάλι πιο χαμηλά και ανέβασμα της ρεματιάς με κατεύθυνση την κορυφογραμμή της Μαρόσας. Αρκετά κοπάδια, ο αρχηγός μας ο Στέλιος, που ήδη είχε κατέβει το λούκι, μας περιμένει στην κορυφογραμμή, κάποια άλογα μας κοιτούν με απορία. Η κορυφογραμμή είναι αρκετά άγρια, αλλά ο όγκος που κερδίζει τις εντυπώσεις, είναι χωρίς καμιά αμφιβολία αυτός του Όρνιου. Ήδη εδώ και αρκετή ώρα, ο καιρός κλείνει και ακούμε τις πρώτες βροντές, ευτυχώς ακόμα μακριά. Με το που βγαίνουμε στην κορυφή της Μαρόσας (1.975μ) τα πράγματα αγριεύουν. Περισσότερες βροντές, πιο κοντινές, και περισσότερη μαυρίλα. Το Όρνιο στέλκεται επιβλητικό δίπλα μας και είναι πολύ δύσκολο να του αντισταθείς. Θα υπάρξουν 3-4 θαραλλέοι που θα το ανέβουν. Ο υπογράφων δε θα ρισκάρει (λόγω καιρού), αλλά θα του αφιερώσει αρκετο χώρο στη μνήμη της φωτογραφικής του μηχανής . Άτακτη υποχώρηση προς τα κάτω με κατεύθυνση τις άσχημες αλλά και θορυβώδεις κεραίες κινητής τηλεφωνίας και τον δρόμο που οδηγούν σε αυτές. Το γρασίδι γλυστράει υπερβολικά και σχεδόν όλοι θα υποκύψουν σε μια θεαματική πτώση.
Η βροχή ξεκίνησε, αλλά δεν έίναι και τόσο τραγικά τα πράγματα. Θα μας συντροφεύσει για καμμιά ώρα, ενώ θα κοινούμαστε κατηφορικά με κατεύθυνση το Νεραιδοχώρι
. Το Αυγό θα περιμένει για μια άλλη φορά. Κρίμα, γιατί απογοητεύσαμε τον φίλο Dadan.
Ο δρόμος αρκετά βαρετός, και πολύ μακρύς. Το ενδιαφέρον μας θα επικεντρωθεί εκατέρωθεν του δρόμου, στις αγριοφράουλες που είναι και το φρούτο της εποχής.
Στο τελευταίο κομμάτι θα παρατηρήσουμε διάνοιξη του κεντρικού χωματόδρομου με τεράστιες κατολισθήσεις.
Τι στο καλό σκέφτηκαν οι τοπικοι άρχοντες για το καλό του τόπου τους, πάλι;;
Τερματισμός, στη κάτω πλατεία του Νεραιδοχωρίου, και στάση για φαγητό. Επιστροφή στην Ελάτη για ξεκούραση, και ελεύθερο προγραμμα. Με τον Αποστόλη θα επισκεφτούμε τον ξενώνα της κυρα-Βαγγελιώς, θα πιούμε ένα καφέ και θα επιστρέψουμε στα κρεββάτια μας (ε, συγνώμη στα κάριματ μας).
Την επομένη, έχει πάλι πρωινό ξύπνημα με στόχο την κορυφή Νεράιδα. Θα αρχίσουμε σχεδόν δίπλα στο εκκλησάκι της Αγ. Κυριακής πριν το Περτούλι, πρώτα σε δασωμένη πλαγιά και στη συνέχεια αφού πάρουμε έναν χωματόδρομο και μια ξεραμένη ρεματιά (ρέμα Αγ. Κυριακής) θα καταλήξουμε σε ποτίστρα στις πλαγιές της Νεράιδας. Το μέρος μας είναι
γνώριμο από την επίσκεψη στη Μπουντούρα (προκορφή της Νεράιδας) πέρσι τα Χριστούγεννα. Θα τραβερσάρουμε τις γυμνές πλαγιές της και αφού θα ενοχλήσουμε αρκετά κοπάδια αγελάδων που μας κοιτάνε απορημένες, θα φτάσουμε στην κορυφή. Ο καιρός είναι συννεφιασμένος, αλλά τουλάχιστον δεν μπουμπουνίζει. Στη συνέχεια, θα κινηθούμε αρχικά ΝοτιοΔυτικά και στη συνέχεια Βορειοδυτικά με κατεύθυνση την κορυφή Μπάτης. Όσο θα χάνουμε ύψος θα αποκαλύπτεται η άγρια δυτική όψη της Νεράιδας που καμμία σχέση δεν έχει με τις ομαλές ανατολικές της πλαγιές. Πιάνουμε το τελικό βράχινο χτένι και είμαστε στα 1.956 μέτρα και χαζεύουμε τα γύρω βουνά (Τριγγία, Νεράιδα, Κάλτσα, Κοκκινόβρυση). Με τον Αποστόλη μελετούμε το πέταλο που έχουμε αφήσει εκκρεμότητες (Μπριτσιάσα, 
Χαλικόβουνο, Αριμπιάτσα).
Κατέβασμα σιγά – σιγά προς το ρέμα της Κρυόβρυσης όπου βρίσκουμε και στάνη. Παίρνουμε το δεξί παρακλάδι του δρόμου (κάτω από το βουνό Μάντρα) και κατηφορίζουμε για το δρόμο που συνδέει την Πύρρα με το Νεραιδοχώρι. Το λεωφορείο μας περιμένει και γρήγορα – γρήγορα αλλάζουμε για να καταλήξουμε σε ταβέρνα του Νεραιδοχωρίου. Εκεί θα ξεδιψάσω με την τοπική γνωστή βυσινάδα Κλιάφα, θα χαιρετήσω τον φίλο Ντάνη που ήρθε από τη Θεσσαλονίκη και θα βυθιστώ σε ένα γλυκό ύπνο συνοδεία ισχυρής βροχής (τουλάχιστον μέχρι την Πύλη). Ο καιρός μας βοήθησε και απολαύσαμε 2 πολύ καλές βόλτες στα βουνά της Νότιας Πίνδου.
Μεγάλο μερίδιο του επιτυχημένου διημέρου ανήκουν στον Νίκο Κρούπη, κάτοικο της περιοχής και πολύ καλό ορειβάτη. Τον ευχαριστούμε πάρα πολύ για την βοήθεια του.
Το ραντεβού ήταν κλασσικά για τις 16:00 έξω από τον Σταθμό της Αττικής.
Τελικός προορισμός η Ελάτη Τρικάλων. Μαζευτήκαμε 34 άτομα (ζωή να έχουμε) και ξεκινήσαμε το μακρύ ταξίδι για τα Τρίκαλα. Παραδόξως, η ορειβατική ομάδα θα είναι πολυπληθής, μετά και τις διευκρινήσεις των αργηχών για το περιεχόμενο του προγράμματος του ΣΚ. Στην Ελάτη θα μας περίμενε και ο συμφορουμίτης Dadan ή Ντάνης, που θα συμμετείχε στην εξόρμηση μας, κάτι σαν προααπαιτούμενο για την συμμετοχή του στην εκδρομή εξωτερικού του Συλλόγου στην Ινδία. Στο ίδιο χωριό θα βρούμε και τον Νίκο τον Κρούπη, οδηγό μας τις επόμενες 2 ημέρες, και ιδιοκτήτη του ξενώνα που θα φιλοξενούσε τους περισσότερους συμμετέχοντες.Οι υπόλοιποι θα εγκατασταθούν έξω από το σπίτι της γιαγιάς του σε σκηνές. Παρόλο το προχωρημένο της ώρας και ως γνήσιοι Ελληνάρες θα τσιμπήσουμε κάτι σουβλάκια για δείπνο, και θα έχω τη χαρά να γνωρίσω και ένα τρίτο μέλους του forum (www.oreibasia.gr), τον Χάρη, και θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε για λίγο σε ένα πολύ συμπαθητικό μπαράκι, την Αρκούδα. Με αυτά και με αυτά, ή ώρα πήγε 01:00 και μειώθηκαν απελπιστικά οι ώρες ξεκούρασης μου. Εγερτήριο στις 05:00, αναχώρηση στις 06:00 με το
λεωφορείο για την τοποθεσία Γελαδαριά (λιβάδι). Εκκίνηση της πορείας μας, περπάτημα για 45 λεπτά σε δασικό δρόμο, και από κει κάθετα σε πυκνό δάσος, για να βγούμε στο αλπικό τοπίο, και στην αρχή της κορυφογραμμής της Λουπάτας. Ο Νίκος μας βοηθά στην αναγνώριση των Θεσσαλικών Αγράφων, εγώ σιγά-σιγά χωνεύω τα χθεσινοβραδυνά σουβλάκια και παίρνουμε τον δρόμο για την κορυφογραμμή. Δε θα αργήσουμε να βγούμε στο χαρακτηριστικό πυροφυλάκιο, λίγο πριν την υψηλότερη κορυφή της Λουπάτας. Το θέαμα είναι εντυπωσιακό, βλέπουμε το υπόλοιπο της κορυφογραμμής και συνεχίζουμε με κατέβασμα σε αυχένα που θα μας οδηγήσει στον όγκο της Μαρόσας. Η ομάδα είναι σχετικά γρήγορη, αλλά είμαστε απελπιστικά πολλοί. Αυτό θα φανεί, όταν λίγο μετά θα πρέπει να κατέβουμε ένα λούκι για να πιάσουμε την κορυφογραμμή της Μαρόσας. Ο Νίκος δοκιμάζει 2 σημεία για να κατέβουμε αλλά μεν το πρώτο κόβεται, το δε δεύτερο θα θεωρηθεί όχι ασφαλές για το πέρασμα 18 ανθρώπων. Σε αντίτοιχη περίπτωση μικρής ομάδος, όπως των Αλλού Γιαλλού, σίγουρα θα το είχαμε κατέβει παρ’ότι ήταν αρκετά δύσκολο.
Η ομάδα πρέπει να τραβερσάρει όλη τη πλαγιά και ούτε λίγο ούτε πολύ, αυτό θα μας κοστίσει πάνω από 2 ώρες. Κατέβασμα πάνω από 300 μέτρα υψομετρικής, η ράχη δε λέει να σβήσει, τραβερσάρισμα της, στα ψηλά η χορταριασμένη πλαγιά δε σου παρέχει ασφάλεια, οπότε πάλι πιο χαμηλά και ανέβασμα της ρεματιάς με κατεύθυνση την κορυφογραμμή της Μαρόσας. Αρκετά κοπάδια, ο αρχηγός μας ο Στέλιος, που ήδη είχε κατέβει το λούκι, μας περιμένει στην κορυφογραμμή, κάποια άλογα μας κοιτούν με απορία. Η κορυφογραμμή είναι αρκετά άγρια, αλλά ο όγκος που κερδίζει τις εντυπώσεις, είναι χωρίς καμιά αμφιβολία αυτός του Όρνιου. Ήδη εδώ και αρκετή ώρα, ο καιρός κλείνει και ακούμε τις πρώτες βροντές, ευτυχώς ακόμα μακριά. Με το που βγαίνουμε στην κορυφή της Μαρόσας (1.975μ) τα πράγματα αγριεύουν. Περισσότερες βροντές, πιο κοντινές, και περισσότερη μαυρίλα. Το Όρνιο στέλκεται επιβλητικό δίπλα μας και είναι πολύ δύσκολο να του αντισταθείς. Θα υπάρξουν 3-4 θαραλλέοι που θα το ανέβουν. Ο υπογράφων δε θα ρισκάρει (λόγω καιρού), αλλά θα του αφιερώσει αρκετο χώρο στη μνήμη της φωτογραφικής του μηχανής . Άτακτη υποχώρηση προς τα κάτω με κατεύθυνση τις άσχημες αλλά και θορυβώδεις κεραίες κινητής τηλεφωνίας και τον δρόμο που οδηγούν σε αυτές. Το γρασίδι γλυστράει υπερβολικά και σχεδόν όλοι θα υποκύψουν σε μια θεαματική πτώση.Η βροχή ξεκίνησε, αλλά δεν έίναι και τόσο τραγικά τα πράγματα. Θα μας συντροφεύσει για καμμιά ώρα, ενώ θα κοινούμαστε κατηφορικά με κατεύθυνση το Νεραιδοχώρι
. Το Αυγό θα περιμένει για μια άλλη φορά. Κρίμα, γιατί απογοητεύσαμε τον φίλο Dadan.Ο δρόμος αρκετά βαρετός, και πολύ μακρύς. Το ενδιαφέρον μας θα επικεντρωθεί εκατέρωθεν του δρόμου, στις αγριοφράουλες που είναι και το φρούτο της εποχής.
Στο τελευταίο κομμάτι θα παρατηρήσουμε διάνοιξη του κεντρικού χωματόδρομου με τεράστιες κατολισθήσεις.
Τι στο καλό σκέφτηκαν οι τοπικοι άρχοντες για το καλό του τόπου τους, πάλι;;
Τερματισμός, στη κάτω πλατεία του Νεραιδοχωρίου, και στάση για φαγητό. Επιστροφή στην Ελάτη για ξεκούραση, και ελεύθερο προγραμμα. Με τον Αποστόλη θα επισκεφτούμε τον ξενώνα της κυρα-Βαγγελιώς, θα πιούμε ένα καφέ και θα επιστρέψουμε στα κρεββάτια μας (ε, συγνώμη στα κάριματ μας).
Την επομένη, έχει πάλι πρωινό ξύπνημα με στόχο την κορυφή Νεράιδα. Θα αρχίσουμε σχεδόν δίπλα στο εκκλησάκι της Αγ. Κυριακής πριν το Περτούλι, πρώτα σε δασωμένη πλαγιά και στη συνέχεια αφού πάρουμε έναν χωματόδρομο και μια ξεραμένη ρεματιά (ρέμα Αγ. Κυριακής) θα καταλήξουμε σε ποτίστρα στις πλαγιές της Νεράιδας. Το μέρος μας είναι
γνώριμο από την επίσκεψη στη Μπουντούρα (προκορφή της Νεράιδας) πέρσι τα Χριστούγεννα. Θα τραβερσάρουμε τις γυμνές πλαγιές της και αφού θα ενοχλήσουμε αρκετά κοπάδια αγελάδων που μας κοιτάνε απορημένες, θα φτάσουμε στην κορυφή. Ο καιρός είναι συννεφιασμένος, αλλά τουλάχιστον δεν μπουμπουνίζει. Στη συνέχεια, θα κινηθούμε αρχικά ΝοτιοΔυτικά και στη συνέχεια Βορειοδυτικά με κατεύθυνση την κορυφή Μπάτης. Όσο θα χάνουμε ύψος θα αποκαλύπτεται η άγρια δυτική όψη της Νεράιδας που καμμία σχέση δεν έχει με τις ομαλές ανατολικές της πλαγιές. Πιάνουμε το τελικό βράχινο χτένι και είμαστε στα 1.956 μέτρα και χαζεύουμε τα γύρω βουνά (Τριγγία, Νεράιδα, Κάλτσα, Κοκκινόβρυση). Με τον Αποστόλη μελετούμε το πέταλο που έχουμε αφήσει εκκρεμότητες (Μπριτσιάσα, 
Χαλικόβουνο, Αριμπιάτσα).Κατέβασμα σιγά – σιγά προς το ρέμα της Κρυόβρυσης όπου βρίσκουμε και στάνη. Παίρνουμε το δεξί παρακλάδι του δρόμου (κάτω από το βουνό Μάντρα) και κατηφορίζουμε για το δρόμο που συνδέει την Πύρρα με το Νεραιδοχώρι. Το λεωφορείο μας περιμένει και γρήγορα – γρήγορα αλλάζουμε για να καταλήξουμε σε ταβέρνα του Νεραιδοχωρίου. Εκεί θα ξεδιψάσω με την τοπική γνωστή βυσινάδα Κλιάφα, θα χαιρετήσω τον φίλο Ντάνη που ήρθε από τη Θεσσαλονίκη και θα βυθιστώ σε ένα γλυκό ύπνο συνοδεία ισχυρής βροχής (τουλάχιστον μέχρι την Πύλη). Ο καιρός μας βοήθησε και απολαύσαμε 2 πολύ καλές βόλτες στα βουνά της Νότιας Πίνδου.
Μεγάλο μερίδιο του επιτυχημένου διημέρου ανήκουν στον Νίκο Κρούπη, κάτοικο της περιοχής και πολύ καλό ορειβάτη. Τον ευχαριστούμε πάρα πολύ για την βοήθεια του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου