Γράφει ο Ααποστόλης Στεργίου
Οι προβλέψεις για το σαβ/κο 4-5 Ιουλίου δεν ήταν και οι καλύτερες δυνατές. Ισχυρές καταιγίδες σε όλα σχεδόν τα ορεινά, που σε συνδυασμό με την εποχή δεν αφήνουν περιθώρια του να βρίσκεσαι σε μια κορυφογραμμή, παρέα με την βαριά συννεφιά και τις αστραπές. Υπήρχε όμως και ένα σημείο της χώρας μας που δεν θα ερχόταν αντιμέτωπο με την κακοκαιρία. Αυτό βάλθηκε να ανακαλύψει ο καλός φίλος και συνάδελφος, Μάκης Μπονάρος. Το τηλεφώνημα του το Σάββατο το πρωί, ενώ απολάμβανα το καφεδάκι μου στη παραλία του Κιάτου, ήταν προστακτικό. “Λέω να πάμε στον Ταΰγετο, να ανέβουμε το Χαλασμένο. Μόνο εκεί δεν δίνει βροχές”.
Λίγες ώρες αργότερα, είμαστε στο κέντρο της Κορίνθου, αφήνουμε το ένα αμάξι και μπαίνουμε γρήγορα γρήγορα στο IGNIS όπου σε μιάμιση ώρα είμαστε ήδη στην Σπάρτη για φαγητό. Χωρίς καθυστερήσεις παραγγέλνουμε τις απαραίτητες πρωτεΐνες σε σουβλακερί της πόλης!! Το πολύ μία ώρα αργότερα, ανεβαίνουμε τις τελευταίες ανηφορικές στροφές, συνοδεία λάσπης από την απογευματινή μπόρα, πριν από το καταφύγιο του ΕΟΣ Σπάρτης στα 1560μ. Εκεί θα βρούμε μια παρέα από Αθήνα με μηχανές, να έχουν ανάψει φωτιά δίπλα ακριβώς στη ταμπέλα που απαγορεύει το άναμμα φωτιάς στο χώρο του καταφυγίου!!! Με συνοπτικές διαδικασίες απλώνουμε τους υπνόσακους στην βεράντα κάτω ακριβώς από εκατοντάδες χιλιάδες αστέρια.
Με τις πρώτες ακτίνες του Ήλιου είμαστε ήδη στο καλογραμμένο μονοπάτι για τις Πόρτες. Η ζέστη κάνει από νωρίς την εμφάνιση της μα εμείς δεν πτοούμαστε, σε μία ώρα και κάτι φτάνουμε το πάντα αέρινο διάσελο μεταξύ Πρ. Ηλία και Αθάνατης Ράχης και σε λίγα λεπτά, περίπου 1ω 45λ από το καταφύγιο, κάνουμε τη πρώτη μας στάση στα 2300μ της Αθάνατης Ράχης, γνωστής και ως Ομορφοξάγναντο!! Ακολουθούμε πιστά τις οδηγίες του Μάκη που είχε πρωτοκάνει την διαδρομή πριν αρκετά χρόνια. Πίσω μας αλλά τραβερσαριστά, μας ακολουθεί η ομάδα του ΕΟΣ Αθηνών αποτελούμενη από 8 άτομα. Εμείς συνεχίζουμε να κατηφορίζουμε την κορυφογραμμή που εδώ ακούει στο όνομα Σάπια Ράχη. Παρέα μας θα έχουμε για λίγο τον Περικλή Βέργαδο, έναν δυνατό 65άρη συνταξιούχο που παράτησε την Αθήνα για να αγοράσει σπίτι στην Αναβρυτή όπου ζει εδώ και τρία χρόνια, να συνοδεύει την ομάδα του ΕΟΣ. Δίνοντας μας λίγες οδηγίες, κατεβαίνουμε την απότομη ράχη μέχρι την διασέλα του Χαλασμένου με αρκετό κόπο λόγω του άσχημου πεδίου και της έντονης κλίσης. Για καλή μου τύχη, οι αναβλύσεις στο σημείο αυτό βγάζουν λίγο νεράκι που στην προκειμένη με γλιτώνουν από μια πιθανή ελαφριά αφυδάτωση. Ξαναγεμίζω τα παγούρια μου και ξεκινάμε την τραβέρσα του όγκου προς τα νότια πάνω σε φανερό μονοπάτι. Είμαστε τώρα στην αρχή της νότιας κόψης του Χαλασμένου απ` όπου γίνεται και η κλασσική ανάβαση. Βάζοντας συχνά τα χέρια μας χωρίς όμως καμιά τεχνική δυσκολία, θα χρειαστούμε περί τα 45 λεπτά για να φτάσουμε στα 2204μ. μετά από 5 ώρες πορείας.
Περίπου μισή ώρα στάσης ήταν αρκετή, μιας και τα σύννεφα είχαν αρχίσει να κάνουν αισθητή την παρουσία τους ειδικά προς τον όγκο του Πρ. Ηλία. Κατεβαίνουμε προσεκτικά την στενή σε μερικά σημεία κόψη, φτάνουμε εκ` νέου στην διασέλα και κατευθυνόμαστε αμέσως στο πρώτο ρεματάκι-ανάβλυση που θα συναντήσουμε, τώρα έχει πρόβλημα νερού και ο Μάκης. Μας περιμένει τώρα η πολύ απότομη κόντρα της Σάπιας Ράχης…ουφ!! την καταφέραμε και αυτήν! Είμαστε πλέον μέσα σε αρκετά πυκνή ομίχλη, ο Μάκης αρχίζει να παραπονιέται για τις πατούσες του, έχουν αρχίσει να παίρνουν φωτιά λόγω της λανθασμένης του επιλογής να φορέσει αθλητικά παπούτσια. Εγώ με αρκετά περισσότερο κουράγιο, αρχίζω την συγκομιδή του πιο μυρωδάτου τσαγιού των ελληνικών βουνών μας. Αφήνουμε την κορυφογραμμή και εν μέσω ομίχλης `στοχεύουμε` το διάσελο Πόρτες, τραβερσάροντας τις πλαγιές της Αθάνατης Ράχης, περνώντας μάλιστα από ρυάκι που θα μας ξεδιψάσει για ακόμη μία φορά. Το GPS που κατάπιε ο Μάκης στην κορφή, απέδωσε, καθώς για πρώτη ίσως φορά μας οδήγησε με χειρουργική ακρίβεια στο σωστό διάσελο, με αποτέλεσμα να μην μπορεί πλέον να ανήκει στους Αλλού Γι` Αλλού!!
Μια γρήγορη προσωπική ανάβαση στα 2407μ. της κορφής του Ταΰγετου, ήρθε σαν κερασάκι στην τούρτα, που μου στέρησε όμως την θέα λόγω της ομίχλης…αλλά εμείς ως γνωστόν δεν χαλιόμαστε, άλλωστε `δεν ανεβαίνουμε για την θέα`. Αρχίζω με ρυθμούς τρεξίματος την κατάβαση, και παρόλο που με έχει συνεπάρει η εικόνα του τσαγιού και δεν αφήνω κορφάδα για κορφάδα, φτάνω λίγο αργότερα τον προπορευόμενο συνοδοιπόρο μου και παρέα πια θα αντικρίσουμε το καταφύγιο, έντεκα ώρες μετά το ξεκίνημα μας.
Είναι κάποιες μέρες στο βουνό που πραγματικά δεν θέλεις να τελειώσουν ποτέ. Είτε με βροχή είτε με χαλάζι ή με ομίχλη, κρύο, ζέστη, αξίζει να είσαι εκεί, γιατί πολύ απλά είναι μαγευτικά….
# Η ανάβαση αυτή είναι αφιερωμένη στον Μάκη, που έξι μέρες αργότερα τραυματίστηκε σοβαρά κάνοντας αυτό που αγαπούσε εξίσου με το βουνό, το ποδήλατο. Ελπίζω σύντομα να σε ξανά έχουμε κοντά μας… Περαστικά!!!
Λίγες ώρες αργότερα, είμαστε στο κέντρο της Κορίνθου, αφήνουμε το ένα αμάξι και μπαίνουμε γρήγορα γρήγορα στο IGNIS όπου σε μιάμιση ώρα είμαστε ήδη στην Σπάρτη για φαγητό. Χωρίς καθυστερήσεις παραγγέλνουμε τις απαραίτητες πρωτεΐνες σε σουβλακερί της πόλης!! Το πολύ μία ώρα αργότερα, ανεβαίνουμε τις τελευταίες ανηφορικές στροφές, συνοδεία λάσπης από την απογευματινή μπόρα, πριν από το καταφύγιο του ΕΟΣ Σπάρτης στα 1560μ. Εκεί θα βρούμε μια παρέα από Αθήνα με μηχανές, να έχουν ανάψει φωτιά δίπλα ακριβώς στη ταμπέλα που απαγορεύει το άναμμα φωτιάς στο χώρο του καταφυγίου!!! Με συνοπτικές διαδικασίες απλώνουμε τους υπνόσακους στην βεράντα κάτω ακριβώς από εκατοντάδες χιλιάδες αστέρια.
Με τις πρώτες ακτίνες του Ήλιου είμαστε ήδη στο καλογραμμένο μονοπάτι για τις Πόρτες. Η ζέστη κάνει από νωρίς την εμφάνιση της μα εμείς δεν πτοούμαστε, σε μία ώρα και κάτι φτάνουμε το πάντα αέρινο διάσελο μεταξύ Πρ. Ηλία και Αθάνατης Ράχης και σε λίγα λεπτά, περίπου 1ω 45λ από το καταφύγιο, κάνουμε τη πρώτη μας στάση στα 2300μ της Αθάνατης Ράχης, γνωστής και ως Ομορφοξάγναντο!! Ακολουθούμε πιστά τις οδηγίες του Μάκη που είχε πρωτοκάνει την διαδρομή πριν αρκετά χρόνια. Πίσω μας αλλά τραβερσαριστά, μας ακολουθεί η ομάδα του ΕΟΣ Αθηνών αποτελούμενη από 8 άτομα. Εμείς συνεχίζουμε να κατηφορίζουμε την κορυφογραμμή που εδώ ακούει στο όνομα Σάπια Ράχη. Παρέα μας θα έχουμε για λίγο τον Περικλή Βέργαδο, έναν δυνατό 65άρη συνταξιούχο που παράτησε την Αθήνα για να αγοράσει σπίτι στην Αναβρυτή όπου ζει εδώ και τρία χρόνια, να συνοδεύει την ομάδα του ΕΟΣ. Δίνοντας μας λίγες οδηγίες, κατεβαίνουμε την απότομη ράχη μέχρι την διασέλα του Χαλασμένου με αρκετό κόπο λόγω του άσχημου πεδίου και της έντονης κλίσης. Για καλή μου τύχη, οι αναβλύσεις στο σημείο αυτό βγάζουν λίγο νεράκι που στην προκειμένη με γλιτώνουν από μια πιθανή ελαφριά αφυδάτωση. Ξαναγεμίζω τα παγούρια μου και ξεκινάμε την τραβέρσα του όγκου προς τα νότια πάνω σε φανερό μονοπάτι. Είμαστε τώρα στην αρχή της νότιας κόψης του Χαλασμένου απ` όπου γίνεται και η κλασσική ανάβαση. Βάζοντας συχνά τα χέρια μας χωρίς όμως καμιά τεχνική δυσκολία, θα χρειαστούμε περί τα 45 λεπτά για να φτάσουμε στα 2204μ. μετά από 5 ώρες πορείας.
Περίπου μισή ώρα στάσης ήταν αρκετή, μιας και τα σύννεφα είχαν αρχίσει να κάνουν αισθητή την παρουσία τους ειδικά προς τον όγκο του Πρ. Ηλία. Κατεβαίνουμε προσεκτικά την στενή σε μερικά σημεία κόψη, φτάνουμε εκ` νέου στην διασέλα και κατευθυνόμαστε αμέσως στο πρώτο ρεματάκι-ανάβλυση που θα συναντήσουμε, τώρα έχει πρόβλημα νερού και ο Μάκης. Μας περιμένει τώρα η πολύ απότομη κόντρα της Σάπιας Ράχης…ουφ!! την καταφέραμε και αυτήν! Είμαστε πλέον μέσα σε αρκετά πυκνή ομίχλη, ο Μάκης αρχίζει να παραπονιέται για τις πατούσες του, έχουν αρχίσει να παίρνουν φωτιά λόγω της λανθασμένης του επιλογής να φορέσει αθλητικά παπούτσια. Εγώ με αρκετά περισσότερο κουράγιο, αρχίζω την συγκομιδή του πιο μυρωδάτου τσαγιού των ελληνικών βουνών μας. Αφήνουμε την κορυφογραμμή και εν μέσω ομίχλης `στοχεύουμε` το διάσελο Πόρτες, τραβερσάροντας τις πλαγιές της Αθάνατης Ράχης, περνώντας μάλιστα από ρυάκι που θα μας ξεδιψάσει για ακόμη μία φορά. Το GPS που κατάπιε ο Μάκης στην κορφή, απέδωσε, καθώς για πρώτη ίσως φορά μας οδήγησε με χειρουργική ακρίβεια στο σωστό διάσελο, με αποτέλεσμα να μην μπορεί πλέον να ανήκει στους Αλλού Γι` Αλλού!!
Μια γρήγορη προσωπική ανάβαση στα 2407μ. της κορφής του Ταΰγετου, ήρθε σαν κερασάκι στην τούρτα, που μου στέρησε όμως την θέα λόγω της ομίχλης…αλλά εμείς ως γνωστόν δεν χαλιόμαστε, άλλωστε `δεν ανεβαίνουμε για την θέα`. Αρχίζω με ρυθμούς τρεξίματος την κατάβαση, και παρόλο που με έχει συνεπάρει η εικόνα του τσαγιού και δεν αφήνω κορφάδα για κορφάδα, φτάνω λίγο αργότερα τον προπορευόμενο συνοδοιπόρο μου και παρέα πια θα αντικρίσουμε το καταφύγιο, έντεκα ώρες μετά το ξεκίνημα μας.
Είναι κάποιες μέρες στο βουνό που πραγματικά δεν θέλεις να τελειώσουν ποτέ. Είτε με βροχή είτε με χαλάζι ή με ομίχλη, κρύο, ζέστη, αξίζει να είσαι εκεί, γιατί πολύ απλά είναι μαγευτικά….
# Η ανάβαση αυτή είναι αφιερωμένη στον Μάκη, που έξι μέρες αργότερα τραυματίστηκε σοβαρά κάνοντας αυτό που αγαπούσε εξίσου με το βουνό, το ποδήλατο. Ελπίζω σύντομα να σε ξανά έχουμε κοντά μας… Περαστικά!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου