Βόρεια Βαρδούσια

Η διαδρομή, από καιρό στο μυαλό. Το σενάριο για διάσχιση από Καρπενήσι στη Μουσουνίτσα με άφιξη την Κυριακή του Πάσχα για το Πασχαλινό αρνί, αποκλείστηκε ως υπερβολική και μαζοχιστική ταυτόχρονα.

Μια mini διάσχιση των Βoρείων Βαρδουσίων, τις τελευταίες μέρες της Μεγάλης Εβδομάδος  φαινόταν πιο βατή και ελκυστική, εκτός μιας μικρής λεπτομέρειας.

Του καιρού, που το τελευταίο ΣΚ (16-17 Απρ) έδωσε πολλές χιονοπτώσεις στα βουνά της Ρούμελης. Το feedback από τους γονείς μας, που κατέφτασαν το απόγευμα της Μεγάλης Τετάρτης ήταν ανησυχητικό.  «Η πλααά είναι αυγό» (αναφερόμενοι στο Βουνό της Χωμήριανης ή Πλαγιά).

Αγνοώντας όλα τα παραπάνω, ο αδερφός μου και εγώ, ξεκινήσαμε το πρωί της Παρασκευής, με το ΚΤΕΛ για την μαγευτική Σπερχειάδα. Στο ύψος της Λαμίας, αντικρύσαμε κομμάτι της Γκιώνας και συνάμα της Οίτης. Δεν μας άρεσε (όχι οπτικά).

Εκεί που ανησυχήσαμε πραγματικά ήταν στο ύψος της Μακρακώμης, όταν αντικρύσαμε όλο το Βόρειο Συγκρότημα, κυριολεκτικά κουραμπιές.

Η θέα της Πυραμίδας μας έκανε να ξεχάσουμε για λίγο τις έννοιες μας. Από την Σπερχειάδα, μέσω λαικής πανήγυρης με ταξί προωθούμαστε στα Μάρμαρα (Σέλιανη) όπου μας περιμένει ο ιχνηλάτης - οδηγός μας ο Παναγιώτης.  Ξεκουραζόμαστε στο φιλόξενο σπίτι τους και ακούμε ιστορίες από τον παππού για τον Διαμαντή και την κατάσταση στην προ και μετά Εμφυλιακή Φθιώτιδα.

Αποφασίζουμε να απαρνηθούμε περαιτέρω διευκολύνσεις - τραπεζώματα και ξεκινάμε για τον προορισμό μας. Τα Ζηρέλια. Έξω από το χωριό και λίγο πριν το καφέ Αέρας, φεύγουμε από μονοπάτι σε πυκνοδασωμένη πλαγιά, απέναντι μας έχουμε το Στεφάνι και περνάμε δίπλα από την Παραθύρα (Παναγιά Σελιανήτισσα) . Το μονοπάτι είναι απότομο, πολλά πεσμένα δέντρα, το βάρος αρκετό και ο οδηγός μας φτεροπόδαρος.

Πρώτη στάση στο ξέφωτο της Αγίας Παρασκευής απολαμβάνοντας τη θέα στο συγκρότημα των Βαρδουσίων. Η Πυραμίδα, όνομα και πράμα κλέβει την παράσταση. Ο Παναγιώτης μας προτείνει να αγνοήσουμε τον δρόμο και να συνεχίσουμε από μονοπάτι, πράγμα που κάνουμε περνώντας πρώτα από τον αρχαιολογικό χώρο με τους προμυκηναικούς τάφους (Δωριείς οι πρόγονοι). Πυκνό δάσος, ο Παναγιώτης μας ενημερώνει για τοπωνύμια – ιστορίες της περιοχής, βγαίνουμε στον «Κάμπο» παραλίγο συμμαχικό αεροδρόμιο κατά τη διάρκεια της κατοχής, συνεχίζουμε στον κεντρικό χωματόδρόμο, βρίσκουμε τη διασταύρωση της Ανατολής (Πέρα Χωμήριανης).

Να και τα πρώτα χιόνια (ευτυχώς σχετικά ψηλά), παρακάμπτουμε το δρόμο, το τοπίο αλλάζει, και η βλάστηση ελαττώνεται, αλπικό τοπίο, αντικρύζουμε απο κοντά τις πλαγιές από το Σινάνι (η κατάσταση δεν είναι τόσο τραγική) και βλέπουμε τις 2 λίμνες (Ζηρέλια). Η μια είναι καφέ (με λασπόνερα) και η άλλη καθρεπτίζει το γαλάζιο του ουρανού. Και στο βάθος μια απότομη χιόνινη μύτη ξεπροβάλλει...

Ξεκουραζόμαστε μιας και το βάρος των σακιδίων είναι αρκετό. Κουβαλάμε όλα μας τα πράγματα (ακόμα και καθαρά ρούχα για το χωριό). Στήνουμε τη σκηνή, χαιρετάμε τον Παναγιώτη που μας συντρόφευσε έως εδώ και χαλαρώνουμε στο όμορφο οροπέδιο.

Μέχρι εδώ υπολογίστε περίπου 4 ώρες (χαλαρά) από Μάρμαρα. Ο ήλιος είναι ακόμα ψηλά, οπότε λέμε να ανέβουμε λίγο παραπάνω για να απολαύσουμε το πανόραμα των Δυτικών Βαρδουσίων, τραβερσάροντας την πλαγιά πάνω από τα Ζηρέλια (Ζηρελάκι για τους ντόπιους, Μύτικας στο χάρτη της Ανάβασης). Το θέαμα είναι εντυπωσιακό. Σινάνι, Χωμήριανη, Σκόρδα Πιτιμάλικου, Αλογόραχη, Γιδοβούνι, Πυραμίδα, Πάνω/Κάτω Ψηλό, Οξυά, Κοκκάλια, Βελούχι. Δεν σου κάνει καρδιά να φύγεις, ούτε καν να στρέψεις το βλέμμα αλλού.

Επιστροφή στο camp για φαγητό και ύπνος νωρίς, μιας και με το που εξαφανίζεται ο ήλιος, η θερμοκρασία βουτάει στο μηδέν. Ο προσανατολισμός της σκηνής τέλειος, οι πρώτες ακτίνες του ήλιου της επόμενης ημέρας, θα την βρουν λίγο μετά τις 7 το πρωί. Τρώμε ότι υπάρχει διαθέσιμο, εκτός από το μπακλαβά της γιαγιάς που τον φυλάμε για αργότερα. Τα βήματα της προηγούμενης ημέρας, θα μας φανούν πολύ χρήσιμα, αφού όλα σήμερα είναι παγωμένα. Ίδια μοναδική θέα, με διαφορετικά χρώματα αυτή τη φορά. Βγαίνουμε στο διάσελο (Τσελίκαινα) και αφήνουμε τα σακίδια.

Από χθες, έχουμε αποφασίσει να μην κάνουμε όλη την κορυφογραμμή αφού η Χωμήριανη έχει πολύ χιόνι και δεν είμαστε σίγουροι τι θα βρούμε από την πλευρά του Σταυρού. Βγάζουμε crampon και piolet και πιάνουμε την ομαλή ράχη στο Σινάνι. Πάνω στην κορυφογραμμή έχει λιγότερο χιόνι, αλλά εμείς θέλουμε να «παίξουμε». Τα τελευταία μέτρα στην πλατεία – κορυφή είναι στεγνά. Η θέα απαράμιλλη. Τα Μουσουνιτσιώτικα λιβάδια στα πόδια μας. Φάνηκε και η Γκιώνα με την κάτασπρη Πλατυβούνα και την επιβλητική Πυραμίδα. Το βουνό της Χωμήριανης, πολύ πιο άγριο από την όψη που το έχουμε συνηθίσει, βλέποντας το από το σπίτι της γιαγιάς, στη Μουσουνίτσα.

Πίσω στο διάσελο, και χύμα κατάβαση στο δάσος, που με λίγη προσπάθεια, εντοπίζουμε το μονοπάτι για το λιβάδι Σινάνι. Το βρήκαμε κάπου στα 1670μ, και κατεβαίνει μέχρι τα 1600μ για να βρει το λιβάδι και το δρόμο. Τα βήματα αρκούδας που ακολουθούσαμε μας έκαναν λίγο πιο προσεκτικούς αλλά τελικώς δεν είχαμε την τύχη – ατυχία να συναντηθούμε μαζί της. Το νερό μας είχε τελειώσει, οπότε αγωνιούσαμε για την πηγή στο Σινάνι. Μετά από περίπου 1 ώρα είμαστε στο λιβάδι. Μεγάλη στάση για νερό, ξεκούραση και τον μπακλαβά...

Τώρα δρόμο – δρόμο θα βγούμε στη διασταύρωση για Σκασμένη Στρούγκα, το βουητό του Εύηνου – Φιδάρη ή Καρυώτικου ρέματος (διαλέγετε και παίρνετε) μας συντροφεύει από το διάσελο της Τσελίκαινας, συνεχίζουμε ανηφορικά έχοντας φόντο την Αλογόραχη και τα σκόρδα Πιτιμάλικου, περνάμε από το παλιό τυροκομείο, ο δρόμος έχει υποστεί αρκετές κατολισθήσεις, ρέματα - νερά παντού, αλλού το χιόνι έχει κλείσει το δρόμο, και με αυτές τις εικόνες βγαίνουμε στον Σταυρό (1730μ). Το κατέβασμα της Χωμήριανης τελικά είναι σχεδόν ξέχιονο από δω. Παίρνουμε την κατηφόρα, χαζεύουμε τριγύρω, το χιόνι έχει καλύψει όλο το δρόμο, και σταματά στο ύψος που αφήνουμε τον χωματόδρομο για το μονοπάτι. Ο Προφήτης Ηλίας είναι ξέχιονος. Θα κατέβουμε από το απότομο μονοπάτι που περιέργως είναι πολύ ξερό και ολισθηρό για να καταλήξουμε στο χωριό, σταματώντας για μια μπύρα στον Μαστροκωστόπουλο, προκαλώντας την έκπληξη – απορία συνχωριανών μας που δεν γνώριζαν για την ενασχόληση μας με το συγκεκριμένο σπορ. J

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην οικογένεια Κουβαρά από τα Μάρμαρα για τη φιλοξενία και ειδικότερα στον Παναγιώτη για την παρέα – συντροφιά - καθοδήγηση μέχρι τα Ζηρέλια.