Η ιδέα για διάσχιση του Παρνασσού, ήταν καιρό στο μυαλό μας. Ειδικότερα η διάσχιση του Δυτικού Παρνασσού, ακολουθώντας το Ε4, είναι το κομμάτι από ένα βίτσιο που έχω στο μυαλό μου και αφορά τη διάσχιση Καρπενήσι – Δελφοί, που τα περισσότερα κομμάτια του τα έχω περπατήσει τμηματικά.
Ελέω κρίσης και συνάμα απεξάρτησης από τα Ι.Χ. και την ακριβή βενζίνη, θελήσαμε να ταλαιπωρηθούμε λίγο παραπάνω, οπότε με την αμαξοστοιχία 884 από το Σταθμό Λαρίσης, ο Αποστόλης και εγώ καταφθάσαμε στον Μπράλο Φθιώτιδας, περιμέναμε τον έτερο φίλο της παρέας (και έτερο ιδρυτικό μέλος των Αλλού Γι’αλλού) από Βόλο που καταλάθος κατέβηκε στη Λιλαία, και τελικώς με πολυτελέστατη λιμουζίνα - ταξί (δεν κάνω πλάκα) προωθηθήκαμε στη θέση «51».
Στα της διαδρομής μας:
Ξεκινά στη θέση «51», το διάσελο μεταξύ Γκιώνας και Παρνασσού, ή το 51ο χιλιόμετρο του οδικού άξονα Λαμίας – Αμφίσσης απέναντι από την είσοδο του Μεταλλευτικού κέντρου Vagonetto και σε εμφανή χωματόδρομο.
Έχει αρχίσει ένα ενοχλητικό χαζόβροχο, αλλά είμαστε πανέτοιμοι - αδιάβροχοι και αδιάφθοροι. Πολύ γρήγορα, το Ε4 αφήνει το δρόμο και για πρώτη φορά θα τολμήσουμε να το ακολουθήσουμε (Σημειωτέον ότι με τον φίλο μου τον Αποστόλη έχουμε επαναλάβει την εν λόγω διαδρομή μέχρι τα 3 Σύνορα). Μια-μια εμφανίζονται οι τετράγωνες ταμπέλες του Ε4 και στόχος μας είναι το πρώτο διάσελο κινούμενοι 50-100 μέτρα υψηλότερα από τον χωματόδρομο. Προς στιγμήν θα χάσουμε τα σημάδια, αλλά το πρώτο διάσελο είναι κοντά. Κινούμενοι χονδρικά στα 1000 μέτρα θα τραβερσάρουμε τις πλαγιές της Άμπλιανης, περνώντας απο διαδοχικούς ώμους συνοδεία ομίχλης. Στον τρίτο ώμο, θα συνεχίσουμε στο ίδιο ύψος λανθασμένα (αντί να κατηφορίσουμε σιγά σιγά), αλλά το μοναχικό δέντρο απέναντι με το σημάδι Ε4 θα μας επαναφέρει στο σωστό μονοπάτι. Ανηφορίζουμε για λίγο σε χαρακτηριστικό αργιλώδες έδαφος και στα 3 λεπτά, αλλάζουμε άρδην πορεία 180ο δεξιόστροφα, μπαίνοντας σε δάσος και βρίσκοντας τα αραιά σημάδια βγαίνουμε σε δασικό δρόμο. Τον ακολουθούμε χωρίς να κόψουμε μέσα από ρεματιά, μιας και οι συνεχόμενες βροχοπτώσεις, την έχουν μετατρέψει σε μικρό χείμαρρο, βρίσκουμε το πρώτο τεράστιο δέντρο πεσμένο στο δρόμο (πολύ δουλειά για τους επόμενους μήνες για το δασαρχείο).
Σύντομα βρισκόμαστε σε μεγάλη τσιμεντένια (και όχι μπετονένια Αποστόλη) κατασκευή με ποτίστρα και στη συνέχεια (παντα ακολουθώντας το δρόμο) στη τοποθεσία - οροπέδιο Τρία Σύνορα. Προσέχουμε να εντοπίσουμε την πέτρινη στάνη με την κίτρινη κουκούλα - σκεπή - οροφή. Το μονοπάτι φεύγει διαγώνια δεξιά, αποφεύγοντας το βράχινο τείχος μπροστά μας. Εμείς θα φύγουμε λίγο αριστερά και αυτό θα μας κοστίσει 20 λεπτά να ψάχνουμε στο δρόμο για Βάργιανη για το ανέβασμα του Ε4. Μέσα από ρεματιά και συνοδεία πυκνής ομίχλης θα ανέβουμε σε διάσελο και θα πέσουμε από την άλλη πλευρά χαζεύοντας την εποχική λίμνη που έχει δημιουργηθεί. Δε θέλουμε να χάσουμε άλλο χρόνο ψάχνοντας το Ε4, οπότε αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε τον χωματόδρομο μέχρι τη θέση «Στο Κέθρο» με το χαρακτηριστικό εικονοστάσι και την πινακίδα για Δροσοχώρι. Βρίσκουμε το Ε4 που ερχόταν από πιο χαμηλά και προσπαθούμε να βρούμε τη συνέχεια του πολύ κοντά στο εικονοστάσι. Το χιόνι πλέον είναι αρκετό και η εύρεση σημαδιών επίπονη διαδικασία. Το μονοπάτι ανεβαίνει στα 1500 μέτρα και μετά από λίγο πέφτει στον χωματόδρομο, ο οποίος είναι καλυμμένος με πάνω από μισό μέτρο χιόνι.
Θα μας ταλαιπωρήσει και θα επισπεύσει συνάμα το μούσκεμα των αρβυλών μας. Συνεχίζοντας τον χωματόδρομο και μετά από 5 ώρες και 40 λεπτά φτάνουμε στα Αργοστήλια (υπέροχο μέρος) όπου και κάνουμε την πρώτη καλή στάση στο ξωκλήσι του Κοσμά του Αιτωλού. Συνεχίζουμε την πορεία μας σε χωματόδρομους με πολύ χιόνι και νερά να τρέχουν παντού. Φτάνουμε σε συρματοπλεγμένο λατομείο που κάποιοι φύτεψαν λίγα πευκάκια για να «αναπλάσουν» τον κατεστραμμένο χώρο.
Εκχιονιστικό έχει ανοίξει το δρόμο και εκατέρωθεν αυτού έχουν μαζευτεί μεγάλες ποσότητες χιονιού σε παράξενες μορφές. Κατηφορίζουμε σιγά σιγά και έχουμε την ευκαιρία να χαζέψουμε τον Γεροντόβραχο, ολόχιονο απέναντι μας. Και επαναλαμβάνοντας κάθε τόσο σε μορφή αστείου το «πόσο χιόνι έχει φέτος ο Παρνασσός».
Βρίσκουμε το τελικό κατέβασμα του Ε4, σε μονοπάτι πλέον, το οποίο είναι απότομο και απαιτεί μεγάλη προσοχή μιας και αλλάζει συνεχώς κατεύθυνση, το οποίο θα μας βγάλει σε χωματόδρομο πάνω από την Αγόριανη. Κατευθυνόμαστε νότια και αφού πρώτα χαζέψουμε το χωριό από ψηλά και ύστερα την «υπέροχη» χωματερή μέσα στο δάσος, βρίσκουμε το σημείο διανυκτέρευσης μας, την Αγία Τριάδα, με τις ομώνυμες πηγές.
Ύπνος στο φιλόξενο χώρο της εκκλησίας και στήσιμο (επιτέλους) της νέας μου σκηνής. Τραχανάς – τορτελίνια από τον chef Απποστόλη, τσιπουράκια από τον εκ Γκρατς ορμώμενο Κώστα και για σαλατικό 2 insalatone με τόνο από τον υπογράφοντα.
Εκκίνηση της πορείας από το ρέμα που σχηματίζουν οι πηγές της Αγ. Τριάδας ή (Ζαμπιός). Οι κορδέλες στο δάσος βοηθούν να μη χάσουμε το μονοπάτι. Σε λίγο βρισκόμαστε σε νεότευκτο (κλεμμένο από το χάρτη της Ανάβασης) συγκρότημα εξοχικών κατοικιών, το μονοπάτι είναι στα αριστερά (πάλι καλά που δε το καταστρέψανε), κόβουμε το δρόμο δυο φορές και σε λίγο βρισκόμαστε σε κεντρικό χωματόδρομο. Πουθενά σήματα. Φεύγουμε αριστερά ψάχνοντας για κάποιο σημάδι, μα τίποτα. Επιστρέφουμε στη διασταύρωση, ξαναμελετάμε το χάρτη, απλωνόμαστε και τελικά τα σημάδια βρίσκονται στον ανηφορικό χωματόδρομο που θα μας βγάλει μετά από 20 λεπτά σε χαρακτηριστικό ξέφωτο – λιβάδι - λίμνη. (Θέση Λάκκα Αρέντη). Είναι το μοναδικό σημείο της διαδρομής που δεν βρίσκουμε πουθενά σημάδια Ε4. Αντί αυτών, υπάρχουν κάποια αριθμημένα κόκκινα ταμπελάκια, πιθανώς ως αναγνωριστικά των αγροκτημάτων. (Σημείωση: Μόλις έχουμε εισέλθει στον Εθνικό Δρυμό).
Ακολουθούμε έναν τρακτερόδρομο, θέλουμε να κόψουμε 1-2 στροφές και χωρίς να το καταλάβουμε έχουμε φύγει ελαφρώς ανατολικά, σε βραχώδες έδαφος. Βγαίνουμε σε μια κορυφή, ψάχνουμε τον κύριο χωματόδρομο που καταλήγει στην Παλιοπαναγιά, στέλουμε τον ιχνηλάτη μας (Αποστόλη) προς αναγνώριση εδάφους και τελικώς μετά από 10 λεπτά μας φωνάζει να κατέβουμε. Έχοντας βρει το δρόμο κινούμαστε δυτικά, βρίσκουμε την χαμένη διασταύρωση, ακολουθούν αρκετά «γαλλικά» και «καντήλια» για το κατόρθωμα μας, που δυστυχώς τα ακούν 2 αμέριμνοι πεζοπόροι που ξεκουράζονται στο πρανές πάνω από το δρόμο.
Δρόμο - δρόμο και κάνοντας τη συντόμευση μετά την Κολοκυθογούρνα, βρισκόμαστε στη μεγάλη Βρύση. Πολλά νερά, κορδέλες και σημάδια μας βοηθούν, το μονοπάτι αλλάζει συχνά κατευθύνσεις, αλλά ευτυχώς δε το χάνουμε. Βρίσκουμε αγωγό ύδρευσης με χαρακτηριστικά πεζούλια και σύντομα είμαστε σε ξέφωτο ακριβώς πάνω από τα Καλάνια. Παίρνουμε την κατηφόρα, περνάμε τον Πρ. Ηλία, παρατηρούμε τα διάφορα κτίσματα αριστερά και δεξιά (είμαστε πια στην καρδιά του Δρυμού). Στην επόμενη διασταύρωση που απαγορεύεται η είσοδος αριστερά, θα έχουμε την τύχη να δούμε μια αγριόγατα ή Λύγκα (σύμφωνα με τον αδερφό Κώστα). Δεν πρόλαβα να το απαθανατίσω στο φακό. Μικρή στάση για κολατσιό και συνεχίζουμε στον χωματόδρομο, τον κόβουμε ξανά, μπαίνοντας σε τρακτερόδρομο και αποφεύγοντας περίφραξη από τα αριστερά, με τελικό προορισμό την διασταύρωση με τον χωματόδρομο που οδηγεί στην κορυφή Μάρμαρα. Εδώ ξεκινά ένα πολύ ευδιάκριτο μονοπάτι διάσπαρτο με σπασμένα κεραμεικά (υπολείμματα του παλιού δικτύου ύδρευσης) που θα μας οδηγήσει στο Κρόκι με τη χαρακτηριστική πηγή – ποτίστρα. Άλλη μια στάση και μας μένει το τελευταίο κομμάτι για Δελφούς. Παίρνουμε το κατηφορικό μονοπάτι, σε τακτά διαστήματα συναντούμε φρεάτια ύδρευσης, πλέον παρέα στα σήματα του Ε4 έχουμε και το ασπροκόκκινο τετράγωνο, το οποίο θα μας οδηγήσει σε φοβερό εξώστη – μπαλκόνι της γύρω περιοχής. (Αράχωβα – Κίρφη - Δελφοί – Πλείστος ποταμός - Κόλπος Ιτέας – Ελαιώνας Άμφισσας). Είμαστε στο αρχαίο μονοπάτι Δελφών, χαζεύουμε την αγριάδα των Φαιδριάδων Πετρών, χαζεύουμε το αρχαίο στάδιο, και σε λίγο είμαστε στο χωριό , περνώντας πρώτα από το μουσείο της Εύας και του Άγγελου Σικελιανού.
Στον πλάτανο μας περιμένουν οι φίλοι από τους Προβομάστορες, με αρχηγό το καλό μας φίλο Κωστή. Ξεκουραζόμαστε, τα λέμε λίγο, εκείνοι θα επισκεφτούν το Χρυσό για φαγητό, ο Αποστόλης και εγώ μένουμε Δελφούς και ο αδερφός Κώστας πάει μαζί τους για το μακρύ ταξίδι της επιστροφής. Τιμούμε πιτόγυρα σε σουβλακερί του χωριού και αναχωρούμε με το ΚΤΕΛ των 18:00 για την Αθήνα, γεμάτοι εικόνες και με την ικανοποίηση ολοκλήρωσης αυτής της όμορφης διαδρομής. Δεν μας αρέσουν τα GPS, οπότε δεν έχουμε ακριβή στοιχεία της διαδρομής.
Υπολογίστε περίπου 35+ χιλιόμετρα και 15 ώρες περπατήματος. Υψομετρικές διαφορές μικρές και υψηλότερο σημείο της διαδρομής, η τραβέρσα κάτω από τον Γερολέκα, κάπου στα 1520μ.
Πηγές, τέτοια εποχή άπεριρες (πίνεις και από το τελευταίο ρυάκι) και σίγουρα σε όσες αναγράφονται στο χάρτη της Ανάβασης. Η σήμανση είναι αρκετά καλή κατά το μεγαλύτερο διάστημα της διαδρομής, θέλει όμως προσοχή για πιθανά χασίματα.
Τελικά έχει πολύ χιόνι ο Παρνασσός και δικαίως βρίσκεται για πέμπτη συνεχόμενη εβδομάδα στο top1 του Chart Snow Coverage of the Year (yeahhhhh)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου