3ήμερο Αγίου Πνεύματος. Φέτος τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Αφήσαμε στην άκρη τα τάματα και τις μακρινές αποστολές και ο καθείς τράβηξε το δρόμο του. Διάσχιση Κοκκαλίων – Οξυάς – Βαρδουσίων για το σκληροπυρηνικό και συνάμα ερωτευμένο ζευγάρι μας, πιο χαλαρό πρόγραμμα για τους υπολοίπους.
Αντικειμενικός σκοπός, να “εκμεταλλευτούμε” την συγκινητική φιλοξενία του τοπικού ορειβατικού και έχοντας έδρα την Πύλη Τρικάλων, να γυρίζουμε στις γύρω περιοχές με ορειβατικούς και μη σκοπούς. Χριστίνα και ο γράφων από Αθήνα, Έφη από το Κάστρο οι πρώτοι συμμετέχοντες. Στο δρόμο θα εντοπίσω το θείο Παύλο που θα μας ενημερώσει ότι κατευθύνεται στη Μεσοχώρα. Γύρω στα μεσάνυχτα καταφτάνουμε στην Πύλη και δηλωνόμαστε στη Γραμματεία. Το πρόγραμμα του ΟΠΟΠ έχει Λουπάτα-Μαρόσα με το φίλο Νίκο Κρούπη. Θα αποφασίσουμε να παρατείνουμε τον ύπνο μας πέραν του εγερτηρίου των 06:30 και αναμένοντας την έλευση του άλλου γιδιού (Κώστα) με τον φίλο του Σπύρο από το Βόλο, καταστρώνουμε στον πανέμορφο χώρο του Νερόμυλου, τα σχέδια για την ανάβαση του Σαββάτου. Οι επιλογές δυο. Καραβούλα και Κόζιακας. Η επιδείνωση του καιρού απο Κυριακή θα μας «αναγκάσει» να πραγματοποιήσουμε την μεγαλύτερη πορεία σήμερα.
Εκκίνηση της πορείας μας από την κεντρική πλατεία του Ροπωτού, με τα εμφανή σημάδια των τελευταίων κατολισθήσεων που απειλούν να ερημώσουν το χωριό των Τρικάλων. Παίρνουμε τον τσιμεντόδρομο πάνω από την εκκλησία του χωριού, περνώντας το ποτάμι και ανηφορίζοντας τις διαδοχικές φουρκέτες. Στην απόπειρα να «κόψουμε» δρόμο, καταφέρνουμε να χάσουμε τη διασταύρωση και παίρνουμε τον κύριο χωματόδρομο που οδηγεί Αλλού γι’ αλλού. Διαπιστώνουμε σχετικά γρήγορα το λάθος μας και με γρήγορο ρυθμό επιστρέφουμε προς τα πίσω, βρίσκοντας τη σωστή διασταύρωση. Συναντάμε σε επόμενη στροφή 2 ρέματα που καταλήγουν στον Πορταικό, για να οδηγηθούμε μετά από αρκετές φουρκέτες, σε επόμενη διασταύρωση με ποτίστρα. Ο δεξιά ανηφορικός χωματόδρομος οδηγεί στο καταφύγιο της Καραβούλας, ενώ σύμφωνα με τον χάρτη της Ανάβασης το αριστερό παρακλάδι είναι το μονοπάτι που οδηγεί ψηλότερα στο βουνό.
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τρακτερόδρομο που οδηγεί στην πηγή και σε στάνη λίγο ψηλότερα. Στο σημείο αυτό ο Κώστας θα μας εγκαταλείψει. Έχει πάρει το πράσινο φως από τον δάσκαλό του για να πάει στη Πρέβεζα να πετάξει με το παραπέντε του.
Μικρή ξεκούραση στην πηγή, βρίσκουμε μερικές κορδέλες στα δέντρα, το μονοπάτι περνάει δίπλα στη στάνη και λίγο δεξιά από την χαρακτηριστική ρεματιά που ανεβαίνει ψηλότερα στη Καραβούλα. Είμαστε στα 1200μ και πολύ κοντά στο δασοόριο της Καραβούλας. Δεξιά μας το μονοπάτι που έρχεται από το καταφύγιο της Καραβούλας. Ψηλά και αριστερά το διασελο που θα μας οδηγήσει στην κορυφή. Η Έφη αποφασίζει να μείνει στη σκιά των τελευταίων ελάτων. Ο Σπύρος θα αποφασίσει solo πορεία λίγο πιο ψηλά, η Χριστίνα και εγώ συνεχίζουμε για το διάσελο, μένοντας περισσότερο δεξιά της χαρακτηριστικής ρεματιάς.
Η ανηφόρα είναι κοπιαστική, στο διάσελο στάση για χάζεμα των κορυφών της Αργιθέας και των Βορείων Αγράφων, για πρώτη φορά φαίνεται καλογραμμένο μονοπάτι που ανεβαίνει ανοικτό λούκι, σε χορτιαριασμένο ισάδι και μια άγρια κορυφή για background. Ο Σπύρος ήδη είναι πάνω στο χτένι της προ-κορφής , και η Χριστίνα λίγο πιο πίσω ψάχνει να βρει ένα πιο δύσκολο δρόμο για την κορυφή.
Η κορυφή τελικά δεν αργεί να φανεί με τον τεράστιο σταυρό να την κοσμεί. Χαζεύουμε όλη τη περιοχή. Γκρόπα, Νότια Πίνδος, Κόζιακας, Αργιθέα, Βόρεια Άγραφα. Αγριάδα παντού. Η κατάβαση από τα δυτικά που υπολόγιζε ο Σπύρος, δε βγαίνει. Επιστροφή από τα ίδια, όπου καταφέρνουμε να βρούμε και άλλα κομμάτια του μονοπατιού που είτε είναι χορτιαρασμένο είτε έχει σβηστεί. Βρίσκουμε την Έφη, και όλοι μαζί κατηφορίζουμε προς το χωριό. Στο ύψος της πρώτης διασταύρωσης, βρίσκουμε κορδέλες που μαρτυρούν ύπαρξη μονοπατιού που κατεβαίνει στο χωριό, αλλά προτιμούμε την σιγουριά του χωματόδρομου. Οι φετινές βροχές έχουν εξαφανίσει τα ίχνη του μονοπατιού με την οργιώδη βλάστηση. Επιστροφή στο χωριό και ένας ντόπιος μας εξιστορεί τα γεγονότα και το λόγο ύπαρξης του τεράστιου σταυρού στην κορυφή. Επιστροφή στην Πύλη, βρίσκουμε και την Ελισάβετ, χαζεύουμε λίγο τους αγώνες boulder στην κεντρική πλατεία, αλλά υποκύπτουμε σύντομα στα γουργουρητά των στομαχιών μας και απολαμβάνουμε πλούσιο δείπνο υπό την απειλή καταιγίδας.
Κυριακή πρωί, η βαριά συννεφιά μας αποτρέπει από τα όποια πεζοπορικά σχέδια. Βόλτα στο χωριό για ένα καφέ, μικρή όρεξη για οτιδήποτε. Με τις πρώτες σταγόνες να πέφτουν αποφασίζω να κάνω μια μικρή κυκλική βόλτα περνώντας από το παραδοσιακό πέτρινο γέφυρι της Πύλης, και η περιέργεια μου θα με οδηγήσει σε σηματοδοτημένο μονοπάτι, συνοδεία ισχυρής βροχής, στο φαράγγι – αναρριχητικό πεδίο της περιοχής. Ο καιρός χάλασε τα σχέδια των παιδιών για σκαρφάλωμα...
Επιστροφή, μιας και τα κορίτσια με περιμένουν για μια βόλτα με το αυτοκίνητο στη γύρω περιοχή. Θα κινηθούμε προς Ελάτη – Περτούλι – Νεραιδοχώρι με κατάληξη το λιγότερο διάσημο χωριό Πύρρα. Η Χριστίνα αρχίζει να παραμιλάει αντικρύζοντας το θέαμα με το πυκνό ελατόδασος στα Περτουλιώτικα Λειβάδια. Ανθρώπινες τιμές και συμπαθητικοί μεζέδες στη Πύρρα και επιστροφή για ανάπαυση και στη συνέχεια την προβολή του Νίκου Κρούπη για τις ορειβατικές του περιπέτειες και party για όλους τους συμμετέχοντες του camp.
Δευτέρα, μετά από πλούσιο πρωινό στο νερόμυλο, επίσκεψη στα γειτονικά Μετέωρα για λίγο χάζι των «ψαρωτικών» βράχινων σχηματισμών και επιστροφή με βαριά καρδιά στην Αθήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου