Ακρωτήριο Μαλέα

Λόγω των επικείμενων κακών συνθηκών στην ηπειρωτική Ελλάδα, προσπαθήσαμε να κατευθυνθούμε όσο το δυνατό πιο μακριά από αυτή. Και τελικά καταλήξαμε στο Μαλέα μετά από στάση μερικών από μας στα Τζίντζινα (Πολύδροσο) για ολοήμερο περπάτημα στον ελατοσκέπαστο Πάρνωνα.

Αφετηρία το χωριό Βελανίδια, όπου αξίζει να το επισκεφτείς μόνο για να οδηγήσεις το κομμάτι από τον Αγ Νικόλαο Βοιών. Φτάνοντας στο χωριό και ακριβώς κάτω από το καφέ Βράχος, υπάρχει η ενδεικτική πινακίδα (που δεν χαίρει του σεβασμού-προσοχής των ντόπιων) για Φάρο – Αγ. Μαρίνα. Θα καταφέρουμε να χάσουμε για λίγο τα σημάδια μπαίνοντας σε αυλές σπιτιών, αλλά με τη βοήθεια μιας καλής γυναίκας, θα επιστρέψουμε στο μονοπάτι που θα μας φέρει στη πρώτη διασταύρωση για φάρο και Αγ. Μαρίνα. Είμαστε ήδη 2 ομάδες, αλλά αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε κοινή πορεία μέχρι το Γερμανικό Παρατηρητήριο με φοβερή θέα του Μυρτώου και του ακρωτηρίου.

Βρισκόμαστε σε ξωκλήσι (Άγ. Γιάννης) και δεν μπορούμε να βρούμε τη συνέχεια του μονοπατιού. Έχουμε σαν σημείο αναφοράς την ρεματιά στα αριστερά μας αλλά και τον χωματόδρομο 100 μέτρα ψηλότερα. Η πυκνή βλάστηση δεν μας βοηθάει. Με τα πολλά καταλαβαίνουμε το λάθος μας, επιστρέφουμε στο κεντρικό μονοπάτι και στο σημείο που υπάρχει φράκτης, συνεχίζει το μονοπάτι (Δ11), ωστόσο συνοδεία πυκνής βλάστησης.

Αποφασίζουμε να χωρίσουμε και παίρνουμε το μονοπάτι για το φάρο (Δ10). Το κομμάτι που τραβερσάρει την πλαγιά πάνω από το χωριό μέχρι την Παναγιά τη Δεκαπεντίστρα είναι εντυπωσιακό.  Στη συνέχεια ακολουθούμε τον κατηφορικό χωματόδρομο μέχρι τον οικισμό του Αγ. Μύρου και στο τέλος του (τελευταίο σπίτι) φεύγουμε προς τα κάτω, μέχρι τη θάλασσα. Στο σημείο αυτό υπάρχουν σημάδια σε 2 μονοπάτια, ένα πιο χαμηλά και ένα πιο ψηλά που θα μας οδηγήσουν σε βραχώδες έδαφος και συνολικά μετά από 2 ¾ ώρες στον φάρο.

Συντροφιά μας στο τελευταίο κομμάτι, τα διάφορα πλοία που πραγματοποιούν το διάπλου του Μαλέα. Ο φάρος πρόσφατα ανακαινισμένος στην εσχατιά της ηπειρωτικής Ελλάδας και με τις τόσες αναφορές κατά το πέρασμα των αιώνων, στο σταυροδρόμι του Αιγαίου, αποπνέει ελευθερία και δέος ταυτόχρονα.

Επιστροφή από τα ίδια, πλέον όλοι μαζί αφού εγκαταλείφθηκε η ιδέα της διάσχισης, μικρή στάση στο καφενείο του χωριού για ένα καφέ και βλέποντας ότι υπάρχει ακόμα ώρα για λίγο περπάτημα, εκμεταλευόμαστε τις δυνατότητες του 4x4 αυτοκινήτου του Μάκη και κατευθυνόμαστε στην άλλη πλευρά του ακρωτηρίου, μέσω Αγ. Νικολάου και Αγ. Μαρίνας, φτάνουμε σχεδόν στο τέλος του χωματόδρομου (Δ14) και πραγματοποιούμε τα 45-50 λεπτά του μονοπατιού, το οποίο είναι πιο εντυπωσιακό, αφού το μέρος είναι πιο απότομο και άγριο. Σε μερικά σημεία, νομίζεις ότι κάποιος έσκαψε το βράχο. Το ξωκκλήσι της Αγ. Ειρήνης λούζεται με τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου. Απολαμβάνουμε το ηλιοβασίλεμα και επιστρέφουμε γρήγορα, για να μη μας βρει η νύχτα.    

Το ίδιο βράδυ μας βρήκε μέσα στο ξωκκλήσι της Αγ. Μαρίνας, με τον αέρα να λυσσομανά και από το πρωί της Δευτέρας η βροχή θα μας συνοδεύει στην επιστροφή μας στην Αθήνα, μέσω Λεωνιδίου – Άστρους.