Κορομπίλι...απαγορευτικό

Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω ότι το συγκεκριμένο βουνό θα μας «ταλαιπωρούσε».

Είχα την τύχη να το αγναντεύσω από το αεροπλάνο όταν ταξίδευα στην Ιταλία και πετάγαμε πάνω από τον Κορινθιακό. Ένας βράχινος όγκος με σχήμα πυραμίδας.

Εντυπωσιακό από όπου και να το κοιτάξει κανείς. Μας κέρδισε από την πρώτη ματιά, κατεβαίνοντας τον στενό ασφαλτόδρομο για την Αλυκή. Το project ήταν φιλόδοξο, αφού προέβλεπε ανάβαση από Αλυκή στην κυρίως κορυφή, διάσχιση κορυφογραμμής, πέσιμο δυτικά της κορυφής 611, και μετά από χωματόδρομο 8 και βάλε χιλιομέτρων επιστροφή στο χωριό. Καλά...

Παίρνουμε ένα χωματόδρομο, που περνά κάτω από το κάστρο – ακρόπολη (Τίφα ή Σίφαι) του χωριού και ανηφορίζουμε, σε μια ηλιόλουστη μέρα συνοδεία αρκετού αέρα. Ο ντόπιος που θα προσπαθήσει να μας διαφωτίσει θα μας πει γενικά και αόριστα ότι το μονοπάτι αρχίζει στα πεύκα. Μμμμμ... Ο χωματόδρομος τερματίζει σχεδόν στην προέκταση της νότιας κόψης του βουνού, αλλά δε βρίσκουμε το μονοπάτι. Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε, βρίσκουμε άπειρα γιδόστρατα, πατημένα μονοπάτια, τα οποία δεν μας βοηθούν, αλλά περισσότερο μας μπερδεύουν. 

Η ιστορία γνωστή, χιλιοειπωμένη. Αφήνουμε στην άκρη χάρτες και τραβάμε ευθεία πάνω σε ομολογουμένως αφιλόξενο πεδίο, αγνοώντας την τραβέρσα που θα μας φέρει ανάμεσα στις δυο κορυφές, και direct οδηγούμαστε σε ώμο της Νότιας κόψης (κάπου στα 700μ) και στη συνέχεια για να αποφύγουμε τον ενοχλητικό αέρα, κινούμαστε ακόμα πιο ανατολικά.

Σε περίπου 2,5 ώρες από το ξεκίνημα, είμαστε στην νότια κορυφή (κάπου στα 850-860μ) με απίστευτη θέα στον Κορινθιακό, χαζεύοντας Ζήρεια, Ελικώνα, Ζαγαρά, και στα Ανατολικά, Κιθαιρώνα και Γεράνεια.

Έχω αγωνία να δω πως συνεχίζει η πορεία. Μπροστά μας ένα στενό χτένι και μια κατεβασιά που απαιτεί ραπελ. Προσπαθώ να το δω από πιο κοντά, αλλά ο σύντροφος Αποστόλης δεν έχει όρεξη να συνεχίσουμε. Άλλωστε μας περίμενε και ο Θανάσης το ίδιο βράδυ στο Fuzz.  

Αράζουμε στο πλατώ της κορυφής, κολατσίζουμε και επιστρέφουμε από την νότια κόψη, περπατώντας σε πλάκες και κοφτερές πέτρες. Λίγο πριν το σβήσιμο της ράχης στο χωματόδρομο, βρίσκουμε το μονοπάτι που έρχεται από Λιβαδόστρα και ακολουθώντας το μέχρι το σημείο που είναι εμφανές, θα βγούμε στους ελαιώνες πάνω από το χωριό και στο χωματόδρομο που θα μας οδηγήσει πίσω στο αυτοκίνητο. 

Εντύπωση μας έκανε το γεγονός ότι δεν υπάρχει κανένα σημάδι, είτε στο μονοπάτι ή στο βράχινο κομμάτι του βουνού παρά το γεγονός ότι κάθε χρόνο το βουνό δέχεται επισκέπτες από Ορειβατικούς Συλλόγους.

Τελικά, όλα τα χαμηλά βουνά είναι βασανιστικά (για να μη πω κάτι χειρότερο)

Ωραίες εικόνες, μικρή στάση για ένα μεζέ στη μια από τις δυο ανοικτές ψαροταβέρνες του χωριού και επιστροφή για τη συναυλία του Θανάση.