Αντίο Δημήτρη

Τον Δημήτρη τον γνώρισα στο λεωφορείο που μας μετέφερε τον Ιούλιο του 2005 στις Άλπεις για ορειβατικό-πεζοπορικό-τουριστικές διακοπές. Εκεί που γνώρισα και τον Αποστόλη, τη Γεωργία, τα Μαρουσάκια, τη Μάρθρα, τον μετέπειτα Δάσκαλο μου (Βαγγέλη Βρούτση).

Άνθρωπος χαμηλών τόνων, με σεμνότητα. Η αλήθεια είναι ότι δε κάναμε τόση παρέα σε αυτό το ταξίδι, μιας και τα προγράμματα μας ήταν διαφορετικά. Αυτός σαν απόφοιτος της Σχολής Ορειβασίας, θα έκανε αναβάσεις σε ψηλές κορυφές, via  ferrata, ενώ εγώ θα απολάμβανα τουρισμό και πεζοπορίες σε χαμηλότερα υψόμετρα.

Στη συνέχεια, θα είναι αυτός που θα με βοηθήσει στο πρώτο μου χειμερινό μάθημα και πρώτη επαφή με το χιόνι στο βουνό, δίνοντας μου τα μπατόν του για να μην βουλιάζω στο σουπιασμένο χιόνι, στην πορεία για το καταφύγιο της Αστράκας. Εκείνος συμμετέχει στη σχολή «παραμέσου» που πραγματοποιείται παράλληλα με τη σχολή Αρχαρίων και θα μας συμβουλεύει σε τεχνικές δεσίματος και κίνησης σκοινοσυντροφιάς.

Στο βουνό θα ξαναβρεθούμε και σε άλλες εκδηλώσεις της Σχολής Αρχαρίων αλλά και σε μια Αλλού γι’Αλλού (πολύ πριν τη δημιουργία της γνωστής ομάδας) ανάβαση στον Ελικώνα με τον Αποστόλη (ακριβώς 4 χρόνια πριν), όπου από την Αρβανίτσα και με ασαφή κατεύθυνση μετά από πέρασμα πολλών δολίνων θα βγούμε στην κορυφή, αλλά από τη συγκεκριμένη ανάβαση αυτό που θα μας συνοδεύει είναι το αλήστου μνήμης και γεύσης σαγανάκι – χταπόδι στην παραλία Σαράντη.  

 Στη συνέχεια θα βρισκόμαστε τακτικά στο σπίτι του Δασκάλου που μας δινόταν η ευκαιρία να μοιράζομαστε τις εμπειρίες μας στο βουνό και άλλα κοινά ενδιαφέροντα.

Τα κύρια χαρακτηριστικά του Δημήτρη θα τον συνοδεύουν μέχρι το αναπάντεχα σύντομο τέλος. Αξιοπρέπεια, σεμνότητα, μετριοπάθεια, χαμηλοί τόνοι.

Για να δούμε, θα διδαχθούμε τίποτα...

Αντίο Δημήτρη...