Η ιδέα είχε πέσει εδώ και καιρό. Όλυμπος αλλά όχι από τα γνωστά. Μετά από τη σχετική μελέτη, αποφασίστηκε ανάβαση από Κόψη Σκολιού και κατάβαση από Μπαρμπαλά με διανυκτέρευση στον Κάκκαλο. Λόγω ότι ο Όλυμπος «φοριέται» πολύ το καλοκαίρι, δεν καταφέραμε να «κλείσουμε» διανυκτέρευση εντός του καταφυγίου, οπότε η ανάβασή μας θα γινόταν ακόμα πιο δύσκολη, μη πω πιο βαριά.
Μετά απο συνομιλίες με γνώστες του Ολύμπου, ξεκαθαρίσαμε και το τελικό πρόγραμμα, θέλοντας να επιστρέψουμε εκεί που θα αφήναμε τα αυτοκίνητα. Οπότε το πρόγραμμα κατάβασης άλλαξε και θα γυρνάγαμε από Χρηστάκη–Μεγάλη Γούρνα κα
ι ρέμα Ξερολακκίου. Διανυκτέρευση για την Παρασκευή το βράδυ ορίστηκε γενικά το χωριό Πέτρα. Αφού βρήκαμε οδηγούς, αυτοκίνητα και συμμετέχοντες χωριστήκαμε σε δυο ομάδες και μετά τις απαραίτητες μα συνάμα δύσκολες συννενοήσεις, πήραμε την Εθνική για Λαμία – Λάρισα – Κατερίνη. Ο υπογράφων συνόδευε την Αλέκα και την Χριστίνα, γνωστές Ανδινίστριες με τουλάχιστον 2 επιτυχημένες ανάβάσεις σε βουνά της Λατινικής Αμερικής πάνω από τα 5000μ. Το δέος ήταν αρκετό αλλά ξεπεράστηκε νομίζω αρκετά γρήγορα. Πρώτη καθυστέρηση στην Υλίκη και στάση στον Καραβόμυλο για γρήγορο δείπνο. Νυχτερινή οδήγηση για Κατερίνη, πληροφορίες από τον γραφικό περιπτερά που έχει βαρεθεί να σχεδιάζει τον τρόπο εξόδου από τους δαιδαλώδεις δρόμους της πόλης του σε περίεργους ανθρώπους που ψάχνουν τον Όλυμπο.
Φτάνουμε στην Πέτρα γύρω στη 01:15, τα παιδιά με το άλλο αυτοκίνητο (Πάνος, Αποστόλης και Μαρουσάκια) μας προλαβαίνουν πριν κοιμηθούμε στο κιόσκι ακριβώς έξω από το χωριό.
Ξύπνημα κατά τις 06:30, ο καιρός είναι βαριά συννεφιασμένος αλλά η
ομάδα δεν απογοητεύεται και προωθείται με τα αυτοκίνητα μέχρι τις σπηλιές στο ρέμα Ναούμ. Εκεί πλέον πεζοί περνάμε τις σπηλιές και στη δεύτερη αριστερή στροφή του δρόμου μπαίνουμε ευθεία πάνω στην πλαγιά, που γρήγορα γίνεται κόψη με αρκετή κλίση. (Το κανονικό μονοπάτι ξεκινάει 2-3 στροφές παραπάνω, υπάρχει πέτρα με σημάδι). Ευτυχώς η χορταριασμένη πλαγιά δε γλυστράει, η παρέα ξεκινάει γερά και θα ανέβει σχεδόν 450 μέτρα υψομετρικής την πρώτη ώρα. Από ένα σημείο και μετά, υπάρχουν κόκκινα σημάδια πάνω στα δέντρα που δεν επιτρέπουν χασίματα. Απαραίτητες ανάσες και σε άλλα 40 λεπτά θα βρούμε τα χαρακτηριστικά κόκκινα σκαλοπάτια που κάνουν πολύ πιο απλή την ανάβαση του συγκεκριμένου βράχινου περάσματος. Στο εν λόγω σημείο υπάρχει και εναέριο συρματόσκοινο (!) (προφανώς για ασφάλιση χειμερινών συνθηκών).
Η κόψη συνεχίζει με κλίση, ο άστατος καιρός δε μας επιτρέπει να χορτάσουμε αριστερά και δεξιά μας τα Μεγάλα και Μικρά Καζάνια αντίστοιχα έως ότου βρίσκουμε ευ
θύ κομμάτι με κυρίαρχη βλάστηση τα ρόμπολα, σημάδι ενάρξεως του αλπικού τοπίου και αποχαιρετισμό του δάσους. Θεωρητικά, εδώ είναι και το 1ο μπαλκόνι, όπως αναφέρεται και από τον Βασίλη Μαμούρη, στο σχετικό άρθρο του Ανεβαίνοντας (Νο 40). Δεν έχουμε ιδέα τι πρόκειται να ακολουθήσει. Ασταθής σάρα που δε σου επέτρεπε να κάνεις δυο συνεχόμενα βήματα μπροστά.. Θα χρειαστούμε τουλάχιστον 2 ½ ώρες για λιγότερο από 500 μέτρα υψομετρικής.
Η κατακόρυφη πορεία προς το Σκολιό αναβάλλεται και η ομάδα προτιμά αντίστοιχη τραβερσαριστή προς χαρακτηριστικό κούκο, στο διάσελο που ενώνει Σκολιό – Χρηστάκη, έχοντας δίπλα μας τα εντυπωσιακά Μικρά Καζάνια. Συνεχίζουμε τη τραβέρσα κάτω από το Σκολιό (όντας στο μονοπάτι Ε4) προς τη Σκάλα και στη συνέχεια αποφεύγουμε τον Μύτικα από Ζωνάρια, μιας και δεν υπάρχει διάθεση για ανάβαση στην κορυφή και ολοκληρώνουμε τη σημερινή μας πορεία έξω από το καταφύγιο του Κάκκαλου.
Με μεγάλη χαρά βρίσκουμε τον καλό μας φίλο, εξαιρετικό αναρριχητή, αλλά πάνω από όλα άνθρωπο Δημήτρη Δασκαλάκη (100 πόντοι). Τι, τζάμπα μας κέρασε τόσες τσικουδιές;;
και τον εξυπηρετικότατο – ευγενέστατο διαχειριστή του καταφυγίου Μιχάλη Στύλλα (ή κατά κόσμον Mike).
Η ομάδα είναι κουρασμένη – πεινασμένη, στήνει γρήγορα τις σκηνές και απολαμβάνει σύντομα την θαλπωρή – ζεστασιά του καταφυγίου. Ο γράφων στην λογική του ελαφριού σακιδίου θα ξεχάσει γάντια – fleece – σκούφο και θα τον «δαγκώσει ελαφρώς» με αποτέλεσμα να μην απολαύσει όσο θα ήθελε τη θέα – τελευταίο φώς έξω από το καταφύγιο. Ύπνος σχετικά νωρίς και εγερτήριο στις 07:00. Η ομάδα συνεχίζει να μην έχει όρεξη για κορυφή, και θα μαζέψει τα πράγματα της για επιστροφή από τα ίδια. Στα Ζωνάρια θα χωριστούμε και συνοδεία των δυο ανδινιστριών, Αποστόλη και εμού, θα ανέβουμε από το μονοπάτι δίπλα στο Λούκι του Μύτικα, που βγάζει μεταξύ Κακόσκαλας – Σκάλας. Θα περάσουμε ένα λούκι 20-25 μέτρων σχετικά έυκολα, και θα ξεκουραστούμε στο χαρ
ακτηριστικό χαοτικό σχίσμα που βλέπει κανείς τα Καζάνια. Τα κορίτσια είναι τόσο συνεπαρμένα που ανάβουν τσιγάρο. Θα περάσουν από μπροστά μας τυπικοί Έλληνες περίεργοι «Ορειβάτες» με αθλητικά παπούτσια χωρίς κράνος, άλλοι πάλι ουρλιάζουν κατεβαίνοντας την Κακόσκαλα, γενικά αποκαρδιωτικά πράγματα.
Οι υπόλοιποι τρεις της παρέας κάνουν το κύκλο από Ζωνάρια και μας περιμένουν δίπλα στην κορυφή της Σκάλας. Ξεκινάμε την από κοινού πορεία για Σκολιό και η συνάντηση με άλλους ορειβάτες θα αποβεί καθοριστική αφού μας καθοδηγούν στο μονοπάτι Ε4 για Μεγαλή Γούρνα – Κατ. Χρηστάκη και όχι προς Αγ. Αντώνη – ΚΕΟΑΧ – Ολυμπιάδα που πρότεινε ο υπογράφων (-100 πόντοι). Βρίσκουμε το καταφύγιο ανάγκης κάτω από το Χρηστάκη και στη συνέχεια τη ξεραμένη ρεματιά που θα μας οδηγήσει μετά από 2 ½ ώρες σε χωματόδρομο με φράκτη και στη συνέχεια στον αντίστοιχο κεντρικό που συνδέει Κοκκινοπλό με Πέτρα. Είμαστε πια στα αυτοκίνητα μας, αλλάζουμε και αναζητούμε μέρος αναπλήρωσης της χαμένης ενέργειας του ΣΚ. Παράξενο ή όχι, παίρνοντας διαφορετικό δρόμο από αυτό του Σαββάτου θα πέσουμε στην μοναδική ταβέρνα του χωριού όπου θα τιμήσουμε σχεδόν όλο το μενού και παραλίγο να πνίξουμε και την Αντιπρόεδρο του ΕΠΟΣ Φυλής (Χριστίνα) με τα αστεία μας. Τελος καλό, όλα κα
λά.
Ευχαριστούμε όλους τους συμμετέχοντες για την διάθεση - εμπιστοσύνη και ειδικότερα την Χριστίνα για την παρθενική της εμφάνιση.
Κλείνοντας θα θέλαμε να ευχηθούμε στον Μάκη (ο οποίος επρόκειτο να ακολουθήσει τους Αλλού Γιαλλού στον Όλυμπο, αλλά δε τα κατάφερε) ταχεία ανάρρωση, μετά το τροχαίο που είχε το απόγευμα του Σαββάτου, γιατί ως γνωστόν έχουμε αφήσει εκκρεμότητες στον Κρυάκουρα (και όχι μόνο).
Μετά απο συνομιλίες με γνώστες του Ολύμπου, ξεκαθαρίσαμε και το τελικό πρόγραμμα, θέλοντας να επιστρέψουμε εκεί που θα αφήναμε τα αυτοκίνητα. Οπότε το πρόγραμμα κατάβασης άλλαξε και θα γυρνάγαμε από Χρηστάκη–Μεγάλη Γούρνα κα
ι ρέμα Ξερολακκίου. Διανυκτέρευση για την Παρασκευή το βράδυ ορίστηκε γενικά το χωριό Πέτρα. Αφού βρήκαμε οδηγούς, αυτοκίνητα και συμμετέχοντες χωριστήκαμε σε δυο ομάδες και μετά τις απαραίτητες μα συνάμα δύσκολες συννενοήσεις, πήραμε την Εθνική για Λαμία – Λάρισα – Κατερίνη. Ο υπογράφων συνόδευε την Αλέκα και την Χριστίνα, γνωστές Ανδινίστριες με τουλάχιστον 2 επιτυχημένες ανάβάσεις σε βουνά της Λατινικής Αμερικής πάνω από τα 5000μ. Το δέος ήταν αρκετό αλλά ξεπεράστηκε νομίζω αρκετά γρήγορα. Πρώτη καθυστέρηση στην Υλίκη και στάση στον Καραβόμυλο για γρήγορο δείπνο. Νυχτερινή οδήγηση για Κατερίνη, πληροφορίες από τον γραφικό περιπτερά που έχει βαρεθεί να σχεδιάζει τον τρόπο εξόδου από τους δαιδαλώδεις δρόμους της πόλης του σε περίεργους ανθρώπους που ψάχνουν τον Όλυμπο.Φτάνουμε στην Πέτρα γύρω στη 01:15, τα παιδιά με το άλλο αυτοκίνητο (Πάνος, Αποστόλης και Μαρουσάκια) μας προλαβαίνουν πριν κοιμηθούμε στο κιόσκι ακριβώς έξω από το χωριό.
Ξύπνημα κατά τις 06:30, ο καιρός είναι βαριά συννεφιασμένος αλλά η
ομάδα δεν απογοητεύεται και προωθείται με τα αυτοκίνητα μέχρι τις σπηλιές στο ρέμα Ναούμ. Εκεί πλέον πεζοί περνάμε τις σπηλιές και στη δεύτερη αριστερή στροφή του δρόμου μπαίνουμε ευθεία πάνω στην πλαγιά, που γρήγορα γίνεται κόψη με αρκετή κλίση. (Το κανονικό μονοπάτι ξεκινάει 2-3 στροφές παραπάνω, υπάρχει πέτρα με σημάδι). Ευτυχώς η χορταριασμένη πλαγιά δε γλυστράει, η παρέα ξεκινάει γερά και θα ανέβει σχεδόν 450 μέτρα υψομετρικής την πρώτη ώρα. Από ένα σημείο και μετά, υπάρχουν κόκκινα σημάδια πάνω στα δέντρα που δεν επιτρέπουν χασίματα. Απαραίτητες ανάσες και σε άλλα 40 λεπτά θα βρούμε τα χαρακτηριστικά κόκκινα σκαλοπάτια που κάνουν πολύ πιο απλή την ανάβαση του συγκεκριμένου βράχινου περάσματος. Στο εν λόγω σημείο υπάρχει και εναέριο συρματόσκοινο (!) (προφανώς για ασφάλιση χειμερινών συνθηκών).Η κόψη συνεχίζει με κλίση, ο άστατος καιρός δε μας επιτρέπει να χορτάσουμε αριστερά και δεξιά μας τα Μεγάλα και Μικρά Καζάνια αντίστοιχα έως ότου βρίσκουμε ευ
θύ κομμάτι με κυρίαρχη βλάστηση τα ρόμπολα, σημάδι ενάρξεως του αλπικού τοπίου και αποχαιρετισμό του δάσους. Θεωρητικά, εδώ είναι και το 1ο μπαλκόνι, όπως αναφέρεται και από τον Βασίλη Μαμούρη, στο σχετικό άρθρο του Ανεβαίνοντας (Νο 40). Δεν έχουμε ιδέα τι πρόκειται να ακολουθήσει. Ασταθής σάρα που δε σου επέτρεπε να κάνεις δυο συνεχόμενα βήματα μπροστά.. Θα χρειαστούμε τουλάχιστον 2 ½ ώρες για λιγότερο από 500 μέτρα υψομετρικής.Η κατακόρυφη πορεία προς το Σκολιό αναβάλλεται και η ομάδα προτιμά αντίστοιχη τραβερσαριστή προς χαρακτηριστικό κούκο, στο διάσελο που ενώνει Σκολιό – Χρηστάκη, έχοντας δίπλα μας τα εντυπωσιακά Μικρά Καζάνια. Συνεχίζουμε τη τραβέρσα κάτω από το Σκολιό (όντας στο μονοπάτι Ε4) προς τη Σκάλα και στη συνέχεια αποφεύγουμε τον Μύτικα από Ζωνάρια, μιας και δεν υπάρχει διάθεση για ανάβαση στην κορυφή και ολοκληρώνουμε τη σημερινή μας πορεία έξω από το καταφύγιο του Κάκκαλου.
Με μεγάλη χαρά βρίσκουμε τον καλό μας φίλο, εξαιρετικό αναρριχητή, αλλά πάνω από όλα άνθρωπο Δημήτρη Δασκαλάκη (100 πόντοι). Τι, τζάμπα μας κέρασε τόσες τσικουδιές;;
και τον εξυπηρετικότατο – ευγενέστατο διαχειριστή του καταφυγίου Μιχάλη Στύλλα (ή κατά κόσμον Mike).
Η ομάδα είναι κουρασμένη – πεινασμένη, στήνει γρήγορα τις σκηνές και απολαμβάνει σύντομα την θαλπωρή – ζεστασιά του καταφυγίου. Ο γράφων στην λογική του ελαφριού σακιδίου θα ξεχάσει γάντια – fleece – σκούφο και θα τον «δαγκώσει ελαφρώς» με αποτέλεσμα να μην απολαύσει όσο θα ήθελε τη θέα – τελευταίο φώς έξω από το καταφύγιο. Ύπνος σχετικά νωρίς και εγερτήριο στις 07:00. Η ομάδα συνεχίζει να μην έχει όρεξη για κορυφή, και θα μαζέψει τα πράγματα της για επιστροφή από τα ίδια. Στα Ζωνάρια θα χωριστούμε και συνοδεία των δυο ανδινιστριών, Αποστόλη και εμού, θα ανέβουμε από το μονοπάτι δίπλα στο Λούκι του Μύτικα, που βγάζει μεταξύ Κακόσκαλας – Σκάλας. Θα περάσουμε ένα λούκι 20-25 μέτρων σχετικά έυκολα, και θα ξεκουραστούμε στο χαρ
ακτηριστικό χαοτικό σχίσμα που βλέπει κανείς τα Καζάνια. Τα κορίτσια είναι τόσο συνεπαρμένα που ανάβουν τσιγάρο. Θα περάσουν από μπροστά μας τυπικοί Έλληνες περίεργοι «Ορειβάτες» με αθλητικά παπούτσια χωρίς κράνος, άλλοι πάλι ουρλιάζουν κατεβαίνοντας την Κακόσκαλα, γενικά αποκαρδιωτικά πράγματα.Οι υπόλοιποι τρεις της παρέας κάνουν το κύκλο από Ζωνάρια και μας περιμένουν δίπλα στην κορυφή της Σκάλας. Ξεκινάμε την από κοινού πορεία για Σκολιό και η συνάντηση με άλλους ορειβάτες θα αποβεί καθοριστική αφού μας καθοδηγούν στο μονοπάτι Ε4 για Μεγαλή Γούρνα – Κατ. Χρηστάκη και όχι προς Αγ. Αντώνη – ΚΕΟΑΧ – Ολυμπιάδα που πρότεινε ο υπογράφων (-100 πόντοι). Βρίσκουμε το καταφύγιο ανάγκης κάτω από το Χρηστάκη και στη συνέχεια τη ξεραμένη ρεματιά που θα μας οδηγήσει μετά από 2 ½ ώρες σε χωματόδρομο με φράκτη και στη συνέχεια στον αντίστοιχο κεντρικό που συνδέει Κοκκινοπλό με Πέτρα. Είμαστε πια στα αυτοκίνητα μας, αλλάζουμε και αναζητούμε μέρος αναπλήρωσης της χαμένης ενέργειας του ΣΚ. Παράξενο ή όχι, παίρνοντας διαφορετικό δρόμο από αυτό του Σαββάτου θα πέσουμε στην μοναδική ταβέρνα του χωριού όπου θα τιμήσουμε σχεδόν όλο το μενού και παραλίγο να πνίξουμε και την Αντιπρόεδρο του ΕΠΟΣ Φυλής (Χριστίνα) με τα αστεία μας. Τελος καλό, όλα κα
λά.Ευχαριστούμε όλους τους συμμετέχοντες για την διάθεση - εμπιστοσύνη και ειδικότερα την Χριστίνα για την παρθενική της εμφάνιση.
Κλείνοντας θα θέλαμε να ευχηθούμε στον Μάκη (ο οποίος επρόκειτο να ακολουθήσει τους Αλλού Γιαλλού στον Όλυμπο, αλλά δε τα κατάφερε) ταχεία ανάρρωση, μετά το τροχαίο που είχε το απόγευμα του Σαββάτου, γιατί ως γνωστόν έχουμε αφήσει εκκρεμότητες στον Κρυάκουρα (και όχι μόνο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου