Ερύμανθος 2012

ΧΑΜΕΝΟΙ (ΚΑΙ) ΣΤΟΝ ΕΡΥΜΑΝΘΟ

   

Εδώ και σχεδόν ένα χρόνο μου είχε καρφωθεί η ιδέα για μια καλή διάσχιση

στο πιο άγριο βουνό του Μωριά, τον Ερύμανθο. Μετά από αρκετές ακυρώσεις, και αφού περιμέναμε να λιώσουν τα περισσότερα χιόνια, επιλέξαμε το Σ/Κ (19-20/05) για μια κυκλική διαδρομή που θα ξεκινούσε από Αλεποχώρι και μέσω Καλεντζίου, κορυφογραμμής Προφήτη Ηλία και Ωλενού, θα κατέληγε ξανά στο Αλεποχώρι. Ο καιρός άστατος τις τελευταίες δυο μέρες με μεγάλα ύψη βροχής σε όλη την Αχαΐα αλλά από την Παρασκευή το μεσημέρι έρχεται βελτίωση την οποία και διαπιστώνουμε, κινούμενοι στην υπερσύγχρονη (ακόμα) Ε.Ο. Κορίνθου Πατρών!!!

Φτάνουμε νωρίς στο ήσυχο χωριό και αφού παρκάρουμε το αμάξι στον δρόμο μεταξύ Αλεποχωρίου και Σπαρτιά, πιάνουμε χωματόδρομο που 6 χλμ μετά φτάνει στο Καλέντζι. Έχει ψύχρα, οι ψηλές κορφές είναι ακόμα καλυμμένες από την συννεφιά και η Γεωργία και εγώ απολαμβάνουμε μια χαλαρή βόλτα σε χωματόδρομο που ουσιαστικά τραβερσάρει στα 850μ. υψομ. τον Πρ. Ηλία. Περίπου μία ώρα μετά θα φτάσουμε σε μικρό οικισμό κτηνοτρόφων, ονόματι Γελαδινό, όπου και θα διανυκτερεύσουμε, αφού πρώτα απολαύσουμε τον απαραίτητο τραχανά με φόντο το ηλιοβασίλεμα πλάι στην χαμηλή μα απότομη κορυφογραμμή του Σκόλις!!

            Το πρωινό είναι απλά τέλειο, έχει βέβαια κρύο, μόλις 8 βαθμούς, αλλά ο ουρανός είναι πεντακάθαρος επιτέλους. Καφεδάκι και αναχώρηση στις 8.30 και 20 λεπτά αργότερα κινούμαστε στην `περιμετρική` οδό του Καλεντζίου και στη κεραία ακριβώς πάνω από το χωριό, προσπαθούμε να βρούμε το μονοπάτι για πάνω. Αποτυχημένη η πρώτη απόπειρα, και βγαίνουμε 50 μέτρα ψηλότερα από χωματόδρομο. Κόκκινο βελάκι προς τα πάνω μας βάζει σε πολύ καλό μονοπάτι, χωρίς όμως άλλα σημάδια με αποτέλεσμα να το χάσουμε στο σημείο που δεν ήταν πια ευκρινές. Με λίγο ψάξιμο, λίγη τύχη, και μερικά βρισίδια, θα ξαναβγούμε σε δρόμο, με σημάδια, σε υψόμετρο 1.200μ. Εδώ τα πράγματα κάπως ξεκαθαρίζουν. Αραιώνει το δάσος, η πορεία, λίγο δρόμο λίγο μονοπάτι, αφού μας περάσει από πηγή με παγωμένο νερό, μας οδηγεί σε ώμο στα 1.500μ. όπου και η αρχή της ράχης που μια ώρα μετά, κάτω από έντονη πλέον συννεφιά, θα μας βγάλει στην πρώτη κορυφή στα 1.926μ. 

Η διάθεση μας πέφτει γιατί ο καιρός κλείνει, όπως και η τρεις κορυφές του Πρ. Ηλία που είναι ο επόμενος στόχος μας. Σε πυκνή, μερικές φορές, ομίχλη θα καταφέρουμε να φτάσουμε στο διασελάκι των δύο πρώτων με το παλιό εικονοστάσι, και αμέσως ο καιρός θα ανοίξει, η ανάβαση στην κυρίως κορυφή (2.124μ) θα γίνει πιο εύκολη υπόθεση και η στενή κορυφογραμμή θα ανοιχτεί μπροστά μας, δίνοντας μας μια ξεχωριστή εικόνα, από αριστερά (Δυτ.) πυκνή ομίχλη αναδυόμενη από την κοιλάδα του Αλεποχωρίου και δεξιά (Ανατ.) όλο το εύρος των άγριων, άγνωστων και απότομων κορφών του Ερύμανθου, Μαχαιράς, Λεπίδα, Σκουτέλι, Καλλιφώνι, Τρεις Γυναίκες, όλες κάτω από 2.000μ. Η χαρά θα κρατήσει για λίγο, η ομίχλη πυκνώνει και πλέον ελπίζουμε σε θαύμα...ή έστω σε λίγο αέρα!! Δίχως GPS τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα. 

Η κορυφογραμμή περπατιέται αλλά σε κάποιο σημείο πρέπει, σύμφωνα με τον χάρτη, να την αφήσουμε, πιάνοντας μονοπάτι από αριστερά. Νομίζουμε ότι κάποια στιγμή βρίσκουμε κάτι σαν γιδόστρατο, οδηγεί όμως σε πολύ εκτεθειμένο ζωνάρι, που με την βοήθεια της ομίχλης, φαίνεται αδιαπέραστο. Λίγο μετά τις τρεις, αποφασίζουμε να στήσουμε  το αντίσκηνο με την αναμονή του Αίολου να κάνει την δουλειά του. Μάταια όμως. Μετά από καφέ και λίγο ύπνο, η ομίχλη κάπως σπάει, αλλά είναι αργά για μετακίνηση. Βγαίνουμε για αναζήτηση της αυριανής μας πορείας, αρχικά στην κορυφογραμμή που με λίγο ψάξιμο θα διαπιστώσουμε ότι πρέπει να ακολουθήσουμε το αρχικό γιδόστρατο μόλις λίγα μέτρα πάνω από την σκηνή μας, να βγούμε ξανά στην κορυφογραμμή και στην συνέχεια να χάσουμε τα περίπου 100μ υψομετρικής σύμφωνα πάντα με τον χάρτη. Η ομίχλη που απομακρύνεται θα μας χαρίσει μερικές απίστευτες εικόνες με τις δύο κύριες κορυφές, Ωλενό και Μουγγίλα να αποκαλύπτονται αργά και σταθερά, χωρίς όμως να τις αποθανατίσουμε γιατί η μηχανή `ξεχάστηκε` στην σκηνή!!! Ώρα για το βραδινό μας και την απαραίτητη ξεκούραση με την θερμοκρασία να αγγίζει τους 0 C^o!!

            Η αλήθεια είναι ότι είχαμε ήδη προαποφασίσει ότι δεν είχαμε λόγο να φτάσουμε ως το διάσελο των δύο κορυφών, και λόγω χρόνου αλλά και επειδή η μεγάλη τραβέρσα της Μουγγίλα μας τρόμαζε ελαφρώς. Οπότε ακολουθήσαμε την πεπατημένη μέχρι το σημείο που ξανά βγαίνουμε στην ράχη, αλλά θέλοντας να κόψουμε δρόμο, φύγαμε ίσα κάτω σε πλαγιά και μετά σε απότομο ρεματάκι, βρίσκοντας όμως φανερό μονοπάτι που θα μας φέρει εύκολα ακριβώς πάνω στο κεντρικό μονοπάτι που κατεβαίνει από το διάσελο και καταλήγει στο Αλεποχώρι. Απαραίτητη στάση για νερό και παγωμένο τσάι και αρχίζουμε την κατάβαση. Το μονοπάτι το χάνουμε σε πολλές περιπτώσεις αλλά η πορεία μας είναι σαφής, από μακριά φαίνεται το ξεκάθαρο μονοπάτι που οδηγεί στην στάνη με την τεράστια βελανιδιά στο χείλος του γκρεμού, στα 1230μ. υψομ. στην περιοχή Ξαρχίτικα. Πολύ πιο εύκολα απ`ότι περιμέναμε θα φτάσουμε στην κοίτη του φαραγγιού και θα περάσουμε απέναντι στο καλό μονοπάτι για το χωριό. Μια σειρά από λανθασμένες επιλογές, θα μας ταλαιπωρήσουν κάμποσο αφού σε δύο περιπτώσεις θα επιλέξουμε το πάνω μονοπάτι χωρίς όμως ιδιαίτερα προβλήματα. Μια ενδιαφέρουσα κυκλική πορεία, πολύ μικρότερη απ`ότι είχαμε σχεδιάσει, λόγω κυρίως της ομίχλης, αλλά άκρως εντυπωσιακή γιατί μας έδειξε ότι ο Ερύμανθος είναι απλά ένα σοβαρό και άγριο βουνό. Επόμενος στόχος η βορινή του κυκλική διάσχιση από Λακκώματα και Τσαπουρνιά.