Ζήτω το Όχη

Στα γιδόστρατα της Όχης

Όταν πριν δυο μήνες πρωτοάνοιξα τον καινούριο μου χάρτη Καρυστία-Όχη, ένα πράγμα μου κίνησε την περιέργεια για την επικείμενη εξόρμηση μας στην Νότια Εύβοια : Η παρουσία ενός μονοπατιού που κινείται πάνω σε μια κορυφογραμμή που φεύγει από την κορφή του Προφήτη Ηλία, πηγαίνει παράλληλα με το φαράγγι του Δημοσάρη στην αρχή αλλά απομακρύνεται προς τα Βορειοανατολικά και `πέφτει` απότομα από τα 1000μ. στα 300μ. του οικισμού Σχίζαλη, πολύ κοντά στο Κάβο Ντόρο!!! Πολύ καλό, αλλά πώς παίρνεις το αμάξι από τους Καλλιανούς που θα έχεις λογικά ξεκινήσει;;;

Την λύση στον προβληματισμό, έδωσε μια περιγραφή του 2006 από τον Μίλτο Ζέρβα σε ένα `Ανεβαίνοντας` που βρήκα τυχαία. Ευδιάκριτο μονοπάτι προς το Μαυροβούνι και δυτικά ένα `βολικό` γιδόστρατο προς Καλλιανούς;;; Θα δούμε!!!

Μετά από μια δύσκολή εβδομάδα στην δουλειά, κατευθυνόμαστε με την Γεωργία προς το λιμανάκι της Αγ. Μαρίνας κοντά στον Σχοινιά για να πάρουμε το ferry boat για τα Νέα Στύρα Ευβοίας. Όλα πάνε κατ` ευχήν και κάπου μετά τις 9 το βράδυ της Παρασκευής 30/03 φτάνουμε στον οικισμό των Λενοσαίων μετά από αρκετά χλμ. χωματόδρομου. Το μικρό μπαλκονάκι της εκκλησίας φαντάζει ιδανικό μέρος για διανυκτέρευση...μέχρι να εμφανιστεί κάτοικος του χωριού με καραμπίνα ανά χείρας και φακό διαρρήκτη, ίσως μια εικόνα που φοβάμαι ότι σε λίγο καιρό θα μας είναι οικεία. Μας ζητά συγνώμη για την αναστάτωση και το αποδίδει στις πρόσφατες επιδρομές αθίγγανων στα λιγοστά σπίτια του χωριού!!

Μετά το πρωινό μας καφεδάκι και την συνομιλία με μια κάτοικο του χωριού, θα προσπαθήσουμε να επιλέξουμε το κατάλληλο σημείο για να αφήσουμε το αμάξι, που δεν ήταν άλλο από το Αγροτικό Ιατρείο των Καλλιανών. Και αφού δεν βρήκαμε (ευτυχώς) κάποιον τρόπο να ανέβουμε στο ύψωμα πάνω από το χωριό, ξεκινάμε την κατηφόρα των 200μ. προς την αρχή του φαραγγιού του Δημοσάρη περνώντας από τους μικροοικισμούς των Γρίσφηδων και των Μαστρογιανναίων, αν και ταλαιπωρηθήκαμε να βρούμε το σωστό καλντερίμι για κάτω. Μισή ώρα χαμένη αλλά η μέρα είναι μπροστά μας. Αρχίζουμε την ομαλή ανάβαση του φαραγγιού κινούμενοι στο πολύ καλό μονοπάτι πλάι στο φουσκωμένο ρέμα, αγνοούμε την ταμπέλα για το εκκλησάκι του Αγ. Δημητρίου, και μετά από δυόμιση ώρες περνάμε στην δεξιά μεριά του ρέματος από τσιμεντένια γέφυρα. 

Το μονοπάτι ανεβαίνει απότομα την πλαγιά αλλά μας δυσκολεύει στο διάβα του λόγω των δύο τεράστιων δέντρων που έχουν σπάσει και κλείσει τελείως τον δρόμο. Λίγο αργότερα θα συναντήσουμε καμιά εξηνταριά πεζοπόρους από τον ΕΟΣ Κυριακίου που κάνουν την αντίθετη πορεία και οι οποίοι θα μας εμψυχώσουν και συνάμα θα παρηγορήσουν την Γεωργία λέγοντας ατάκες όπως `κουράγιο κοπέλα μου!`, `που το τραβάς το κορίτσι!`, `ποιος θα σας πάρει απ` την κορυφή` κ.α.!! Λίγο ακόμα και κατά τις 14.30 κάνουμε μια μικρή στάση στην Κρύα Βρύση για ανεφοδιασμό. 

Η μέρα είναι μεγάλη και ο στόχος μας που είναι η κορφή είναι πλέον πολύ κοντά. Στα 950μ. υψ. είναι το διάσελο Πετροκάναλο και εκεί αρχίζει μια νέα ανηφόρα προς τον Πρ. Ηλία. Κάπου στα 1200μ. υψομ. περίπου, ακολουθώντας ως εκεί κόκκινα σημάδια και κούκους, υπάρχει πηγή αλλά και παρακλάδι του μονοπατιού που από εκεί έχει μόνο κούκους και βγάζει στο καταφύγιο στην νότια πλευρά του βουνού. Και τα δύο ΔΕΝ αναγράφονται στο χάρτη της Ανάβασης. Στην κορυφή της Όχης (1398μ) φτάνουμε λίγο πριν τις 5 όπου έχουμε άπειρο χρόνο για να πιούμε καφεδάκι, να αράξουμε, να μαγειρέψουμε αλλά δυστυχώς με την συνοδεία έντονου αέρα που θα μας στείλει γρήγορα μέσα στο αντίσκηνο.

Λίγο πριν τις δέκα το πρωί και μετά από ζεστό καφεδάκι θα αναχωρήσουμε από την κορφή με πρώτο στόχο το διάσελο με την δεύτερη κορφή της Όχης, τον Γιούδα (1385μ.). Εύκολη κατάβαση 100 μέτρων και σύμφωνα με την περιγραφή πρέπει να τραβερσάρουμε τον Γιούδα για να φτάσουμε στο βόρειο διάσελο της. Θα το πετύχουμε κρατώντας ένα μέσω υψόμετρο γύρω στα 1130μ. και με λίγη προσοχή στα τελευταία μέτρα για να βρούμε το καλύτερο πέρασμα δύο ρεματιών, φτάνουμε στο διάσελο με στάνη. Ανάβαση από την ράχη στην 1169μ. κατά κόσμον Μηλιά, κατάβαση σε ρεματάκι για νερό και διάσελο στα 1000μ. και με ανατολική κατεύθυνση μετά από πέρασμα τριών μικρών κορφών, πέφτουμε σε δρόμο που πάλι δεν έχει ο χάρτης, απ` όπου αρχίζει, λίγα μέτρα πιο αριστερά ακολουθώντας τον δρόμο, πολύ καλό μονοπάτι που τραβερσάρει την κορυφή Κερασιά (1226μ.) από αριστερά σε σταθερό ύψος 950μ. 
Μισή ώρα μετά και συνολικά γύρω στις 4+ ώρες, ξανά πιάνουμε δρόμο, τον περπατάμε δεξιά για 200μ. ως νέο διάσελο και περνάμε από δεξιά την κορφή Μύτικας που ακολουθεί (αν και η Γεωργία πρότεινε να την ανέβουμε και μάλλον θα είχε δίκιο). Στο τρίτο κατά σειρά διάσελο με δρόμο που συναντάμε, πρέπει να αφήσουμε την κορυφογραμμή για να ανέβουμε την ράχη αριστερά μας που οδηγεί στην κορυφή Μαυροβούνι 809μ. Κατηφορίζοντας λίγο τον δρόμο και περνώντας το πρώτο παρακλάδι του δεξιά θα φτάσουμε στην ράχη όπου από καλό μονοπάτι που αγνοεί ο χάρτης θα πιάσουμε σε 35 λεπτά το κολωνάκι. Τι μας μένει πια ;; Ένα `βολικό` γιδόστρατο προς τους Καλλιανούς, σύμφωνα με την περιγραφή, και το τέλος!!! Τα πράγματα ήταν λίγο πιο δύσκολα. 

Στα 700μ. αφήνουμε την ράχη που κινείται βόρεια και κινούμαστε δυτικά χωρίς μονοπάτι, ανάμεσα σε ασφάκες και κάτι άλλα αγκαθωτά που για 150μ. μας ταλαιπωρούν αφάνταστα μέχρι να πέσουμε σε καλό μονοπάτι που 45 λεπτά μετά και πολλούς συνδυασμούς γιδόστρατων αργότερα, ανάμεσα από φράχτες, κοτέτσια, στάνες, ταράτσες σπιτιών κ.α. τέτοια θα τερματίσουμε στην άσφαλτο από κατά τα άλλα πολύ καλό καλντερίμι (τυχαία), μόλις 300μ από το αμάξι. Ανακούφιση. 7.30 ώρες γεμάτες για την δεύτερη μέρα και άλλες 6.30 πιο χαλαρές την πρώτη, ήταν το αποτέλεσμα μιας καλής διάσχισης, η πρώτη της χρονιάς. Ελπίζουμε σε καλύτερα…