Αλογόραχη - Σούφλες (Βαρδούσια)

Και πάλι Βαρδούσια!!! Είναι όμως τόσες οι κορυφές, που χρειάζεσαι χρόνια για να πεις ότι έχεις γυρίσει το βουνό από όλες τις πλευρές (διακαής πόθος – στόχος του γράφοντα). Με σύλλογο αυτή τη φορά (ορειβατικό της ΕΥΔΑΠ), χαλαρό πρόγραμμα την πρώτη ημέρα με ανθρώπινη αναχώρηση από την Αθήνα (10:00), ελαφρύ μεσημεριανό στη Μουσουνίτσα και οριακά με φως στήσιμο κατασκήνωσης στον Πρ. Ηλία.

Με θέα την Νότια Κορυφογραμμή

Τσιμπούσι μετά μεγάλης φωτιάς και χορταστικός ύπνος στον ζεστό μου πουπουλένιο υπνόσακο. Το βράδυ είχαμε επισκέπτες (δεν καταλήξαμε τελικά στο είδος του ζώου) με μικρές ζημιές (μετακίνηση πραγμάτων, μικροζημιές σε 2 σκηνές) χωρίς περαιτέρω προβλήματα. Αναχώρηση πρωί - πρωί για Αλογόραχη, από χωματόδρομο και μονοπάτι μέχρι την διασταύρωση πάνω από τον Σταυρό για τα καταφύγια και από εκεί μέσω του χωματόδρομου. Τα χιόνια των προηγούμενων ημερών έχουν λιώσει και μάλλον δε θα μας χρειαστούν τα σιδερικά (τα οποία εννοείται και κουβαλάμε). Θερμοκρασία σχεδόν στο μηδέν και όλοι γλυκοβλέπουμε την πλαγιά της Αλογόραχης που την «βλέπει» ήδη ο ήλιος. Στα "ζερβά" σημεία υπάρχει πάγος. 

Θέα προς Πελοπόνησο

Για πρώτη φορά επισκέπτομαι τα λιβάδια της Ραιλής και του Κόκκινου Λιθαριού. Έχουμε τώρα την ανηφόρα για να βγούμε ψηλά στην Αλογόραχη. Ο αρχηγός μας (ο αεικίνητος Τάσος Μήτσιος) μας οδηγεί στην κορυφή (ανατολικά) με το σπασμένο κολωνάκι (2264) αλλά είναι εμφανές ότι υπάρχει ψηλότερο σημείο στα βορειοδυτικά. Λόγω όμως ότι έχουμε να κάνουμε και την Σούφλα, πρέπει να βιαστούμε. Σε αυτό το σημείο η ομάδα θα διασπαστεί λόγω της ξεροκεφαλιάς, του ηλίθιου εγωισμού και την ύπαρξη μηδενικής ομαδικότητας από μερίδα συμμετεχόντων που θεωρούνται και έμπειροι ορειβάτες! Οι υπόλοιποι θα πάρουμε ξανά τον ίδιο δρόμο προς τα πίσω και στο πιο εύκολο σημείο θα περάσουμε το ρέμα που ενώνει την Αλογόραχη με τις Σούφλες. Πολύ σαθρό μέρος και η ανάβαση είναι κοπιαστική. Το λίγο χιόνι δεν βοηθάει την κατάσταση. Στο τέλος θα χρειαστεί να βγάλουμε και τα piolet για να περάσουμε το τελευταίο ζωνάρι για την κορυφογραμμή. Τελικώς συγκεντρωνόμαστε όλοι, αφού και η αποσχισθείσα ομάδα, τραβερσάροντας ένα παγωμένο σημείο, ενώνεται μαζί μας, από διαφορετικό μονοπάτι. Λίγο προσοχή σε ένα λουκάκι  και είμαστε στην ψηλότερη Σούφλα (την Κεντρική)

Σκόρδα Πιτιμάλικου

Η θέα είναι συγκλονιστική. Απεριόριστη θέα με τα βουνά της Πελοπονήσου, το ίδιο και προς το Βορρά, ο Όλυμπος φαίνεται ξεκάθαρα, και όμως το Πήλιο και η Οθρυς έχουν περισσότερα χιόνια. Στην επιστροφή ο Τάσος βάζει σκοινί που κάνει τα πράγματα να φαίνονται πραγματικά εύκολα. Όλοι με ασφάλεια περνάμε το δύσκολο σημείο και από τα ίδια επιστρέφουμε στα μαντριά της Αλογόραχης και από τον χωματόδρομο  στον Πρ. Ηλία και στη συνέχεια στο χωριό.

Ένα ευχαριστώ για ακόμα μια φορά στην συγκινητική ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ προσφορά του Τάσου και την υπομονή του με όλους αυτούς τους ορειβαταράδες.