Στα Ψηλά (των Βαρδουσίων)

Με συνοπτικές διαδικασίες – πλύση εγκεφάλου του φίλου Μάκη, βρεθήκαμε στην Αρτοτίνα το απόγευμα του προηγούμενου Σαββάτου και αφού συναντηθήκαμε με τον αδερφό Κώστα και την παρέα του (που πριν είχαν περάσει από το συγκρότημα της Οξυάς), πήραμε τον χωματόδρομο για τον Πρ. Ηλία, έξω από το χωριό. Λίγο το σκοτάδι, λίγο η βαρεμάρα να ανοίξουμε τον χάρτη, βρεθήκαμε στα Αρτοτινά Λειβάδια, με το Corsa του Κώστα, να βγαίνει σχεδόν ανέπαφο από τη μάχη με τις κοτρώνες.

Εγκατάσταση κατασκήνωσης, το αεράκι το βράδυ δυνάμωσε, αλλά δε μας δημιούργησε περισσότερα προβλήματα, κάποιοι προτίμησαν να κοιμηθούν με θέα τα αστέρια. Το πρωινό ξύπνημα το κάτι άλλο. Το θέαμα για αυτούς που δε το έχουν ζήσει μοναδικό. Οι Σούφλες να χάσκουν ακριβώς από πάνω σου, και να είσαι περικυκλωμένος από άγριους ασβεστολιθικούς όγκους.

Στα της πορείας: Από τα Αρτοτινά λειβάδια, φεύγει δρόμος, ο οποίος σταδιακά μετετρέπεται σε φαρδύ μονοπάτι, που τραβερσάρει κάτω από τους όγκους της Αλογόραχης και της Πλάκας (χαρακτηριστική ρεματιά, με καταρρακτάκια). Στη συνέχεια αρκετά γιδόστρατα φεύγουν στην πλαγιά. Εμείς αγνοούμε αυτό που φεύγει απότομα πάνω προς τη Μουσουνιτσιώτικη Διασέλα, αλλά προτιμούμε αυτό που χάνει ύψος, περνά από αυτοσχέδιο μέρος σταλίσματος των προβάτων και βγαίνοντας στην πρώτη ράχη, αρχίζει η κοπιαστική ανηφόρα.

Όλες οι ράχες βγαίνουν στο διάσελο Πλάκας – Κάτω Ψηλού. Διαλέγετε και παίρνετε.

Για πρώτη φορά αντικρύζουμε το Πάνω Ψηλό. Ως τώρα τις εντυπώσεις κερδίζει το ακόμα πιο απότομο Κάτω Ψηλό. Ακριβώς από κάτω μας η λεκάνη που δημιουργείται μεταξύ Πάνω – Κάτω Ψηλού και Πλάκας που τροφοδοτεί με νερό τον περίφημο Ανεμιστό στην Κουφόλακκα. Από το διάσελο, κολλάμε δίπλα στο ντουβάρι της Πλάκας και σε 10 λεπτά είμαστε στο διάσελο Πυραμίδας – Πάνω Ψηλού. Εκεί διαλέγουμε είτε το κοκκινόχωμα για να βγούμε στην κορυφογραμμή ή τα βράχια της κόψης. Η θέα είναι συγκλονιστική, αξίζει να φύγετε ευθεία μπροστά (όσο μπορείτε) για να απολαύσετε τη θέα 700μ χαμηλότερα στη Κουφόλακκα. Η θέα της Πυραμίδας με τα πολλά χορτιαριασμένα διαζώματα, προκαλεί τον φίλο Μάκη για μια χωρίς αύριο ανάβαση. Ευτυχώς θα πρυτανεύσει η λογική και θα επιστρέψει πίσω σύντομα.

Επιστρέφουμε στο διάσελο Πλάκας – Κάτω Ψηλού και ακολουθώ το Μάκη και τον Λεωνίδα στην επόμενη πρόκληση.

Κάτω Ψηλό: Τι και αν έχουμε μαζί μας τις έγχρωμες φωτοτυπίες του Ανεβαίνοντας (τεύχος 51), τι και αν έχουμε διαβάσει την περιγραφή του Γιώργου Σιδηρά από το Hellaspath, τα καμάρια μας με το που φτάσαμε στα ριζά του Κάτω Ψηλού (από την ομολογουμένως περίεργη και σπασμένη κορυφογραμμή), το κυκλώνουν δεξιόστροφα, και στο πρώτο «σπάσιμο» του βράχου, δοκιμάζουν να ανέβουν με αποτέλεσμα ένα μικρό βράχωμα του ενός. Ο τρίτος έξυπνος, εγώ, συνεχίζω πιο πέρα, ψάχνοντας ένα σαφές λούκι που να οδηγεί προς την κορυφή. Τους το υποδεικνύω (χωρίς να ξέρω αν είναι το σωστό) και τους χαιρετώ, επιστρέφοντας στο διάσελο, και κακήν κακώς από σάρες - ράχες και ρεματιές στα Αρτοτινά Λειβάδια.

Για την ιστορία τα παιδιά έφτασαν αρκετά ψηλά (ίσως και 50 μέτρα από την κορυφή) χωρίς τη χρήση σκοινιού ή άλλων αναρριχητικών υλικών αλλά επέστρεψαν αφού δεν ήταν σίγουροι για το τελικό δρόμο προς την κορυφή.

Αξίζει και με το παραπάνω ένα ΣΚ στα Αρτοτινά λειβάδια με αναβάσεις στα Ψηλά ή τις Σούφλες ή ακόμα και την Κωστάριτσα. Για το Πάνω Ψηλό, υπολογίστε περίπου 2 ώρες μέχρι το πρώτο διάσελο και άλλα 15 λεπτά για την κορυφή.

Για περισσότερες πληροφορίες για την περιοχή και τις υπόλοιπες κορυφές των Βαρδουσίων, Ανεβαίνοντας Τεύχος 51.