San Marco Pass

Το πρόγραμμα για αυτό το ΣΚ έλεγε διανυκτέρευση στο βουνό (στο αυτοκίνητο) για αποφυγή  άσκοπων μετακινήσεων κάπου στα σύνορα του Sondrio και του Bergamo. Φόρτωμα όλων των απαραίτητων (υπνόσακος, fleece, τρόφιμα, νερά) και πορεία για το τόσο προσφιλές – αγαπημένο Lecco και τα αναρίθμητα τουνελ του. Στην έξοδο μετά το Sorico παίρνουμε το δρόμο για Sondrio και στο ύψος του Morbegno ακολουθούμε τις ενδεικτικές πινακίδες για το San Marco Pass. Ατελείωτες στροφές σε στενό ασφαλτόδρομο για να βρεθώ κάπου στα 1900 μέτρα, σε ένα διάσελο που το χαρακτηριστικό του είναι οι πυλώνες του ηλεκτρικού ρεύματος. Για σήμερα δεν υπάρχει πολύς χρόνος οπότε θα προτιμηθεί μια μικρή διαδρομή. Αφού παρκάρω, διαλέγω το βουνό δεξιά (δυτικά) του πάσου, 150 μέτρα ψηλότερα, μόνο και μόνο για να αγναντεύσω την περιοχή. Ο καιρός είναι συνννεφιασμένος, σίγουρα ξεχωρίζουν οι όγκοι στα βόρεια με το συγκρότημα του Bernina, ενώ στα νοτιοανατολικά παρελαύνουν οι Άλπεις του Bergamo (Orobie).

Επιστρέφω στο διάσελο και αποφασίζω να πάρω τη Via Priula (η οποία δεν είναι τίποτα αλλο από το παλιό δρόμο που συνέδεε τις εκατέρωθεν περιοχές του διάσελου. Σε 15 λεπτά βρίσκομαι στο καταφύγιο San Marco, όπου θα πάρω χρήσιμες πληροφορίες για τα μονοπάτια της περιοχής. Το πιο κοντινό μονοπάτι είναι αυτό που σε ανεβάζει στο διάσελο του Verrobbio (Passo verrobbio).  Ο καιρός δείχνει να κλείνει αλλά και τι με αυτό;; Καιρό έχω να περπατήσω με βροχή.

Οι περισσότεροι γυρνάνε τέτοια ώρα (16:00) από τις εξορμήσεις τους, αλλά αυτό καθόλου δε με αποθαρρύνει. Το μονοπάτι τραβερσάρει σταθερά στα 1800-1850 μέτρα, και στο τέλος έχει μια ανηφορική 200 μέτρων για το διάσελο. Όσο πλησιάζω, ο ήλιος κάνει πιο έντονη την παρουσία του και απολαμβάνω το τοπίο. Μπροστά μου κυριαρχεί το Monte Ponteranica με τη μικρή και χαριτωμένη αλπική λίμνη του Pescegallo. Ακριβώς στο διάσελο υπάρχουν οχυρώσεις από τη πολύ γνωστή Linea Cadorna που είχε κατασκευαστεί κατά το πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.

Η πινακίδα για την κορυφή Vernobbio με τη δυσκολία ΕΕ (Esperti Escursionisti) και τη δεύτερη πινακίδα θα προσδώσουν ενδιαφέρον στην ως τότε ψιλοαδιάφορη βόλτα. Αρχίζω την ανάβαση σε πολύ στενή κόψη που κατά τόπους χρειάζεται να βάλεις χέρια. Στη συνέχεια θα έχω τρυφερό τετ α τετ με ένα βράχο, αφού για να συνεχίσω θα πρέπει να τον σφιχταγκαλιάσω, και για τα υπόλοιπα 20 λεπτά θα κινούμαι πότε πάνω στην κόψη και πότε αριστερά ή/και δεξιά, ανάλογα με το ποια πλευρά προσέφερε την ασφαλέστερη κίνηση. Φτάνω στην ομώνυμη κορυφή, πίσω μου η ομίχλη έχει πλημμυρίσει το διάσελο και απολαμβάνω τη θέα των άγριων κορυφών του Badile και του Bernina. Η ομίχλη πλησιάζει και ανησυχώ. Αν η κορυφογραμμή έχει πάνω από 2 κατευθύνσεις, θα πρέπει να είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός για να μην χαθώ. Όλα θα πάνε καλά και με απόλυτη ομίχλη θα ανεβοκατέβω άλλες 10-12 μικρές εξάρσεις της κορυφογραμμής, και πλέον σε πιο βατό μονοπάτι θα περάσω ακριβώς κάτω από την κορυφή που επισκέφτηκα νωρίτερα. Ο ήχος των αυτοκινήτων από το διάσελο με καθυσυχάζει και σε λίγο φτάνω στο διασελο. Κατεβαίνω στο καταφύγιο, πλέον με το αυτοκίνητο για να τσιμπήσω κάτι για κακή μου τύχη το εστιατόριο έχει σταματήσει να σερβίρει  και «αναγκάζομαι» να κινηθώ προς το επόμενο στόχο, το Valbondione για την ανάβαση της επόμενης ημέρας στην περιοχή της Pizzo di Coca. 

Και η κατάβαση από το διάσελο προς το Bergamo είναι μια απίστευτη οδηγική απόλαυση, Από τις οδηγίες του Google Maps στο ύψος του San Giovanni Bianco (απίστευτα όμορφο χωριό) έπρεπε να ακολουθήσω τις πινακίδες για Dossena. Κάπου εκεί, στους απίστευτα στενούς και επικίνδυνους δρόμους της περιοχής, και ενός μεγαλοπρεπούς - άσκοπου κύκλου με επιστροφή στο San Giovanni Bianco (δεν βρήκα ποτέ τις πινακίδες για τον τελικό προορισμό μου) πήρα την απόφαση να γυρίσω στο Bergamo και από εκεί επιστροφή μέσω Μιλάνου στην έδρα μου.

Συνολικός χρόνος οδήγησης: 5:30

Συνολικός χρόνος Περπατήματος: 4:00

Αν άξιζε;; Μη το συζητάτε... Τυπικό κρυακουριώτικο χτένι έκανα + πάνω από 300 κλειστές στροφές σε στενούς ασφαλτόδρομους.