Όταν περνάει κάποιος καιρός είναι δύσκολο να γράψεις για μέρη που επισκέφτηκες. Η μνήμη και οι σχετικές φωτογραφίες βοήθησαν λίγο...
Monte Generoso (1704μ.)
Μετά από ένα δεκαήμερο σπαστικής βροχής, ήρθε η άνοιξη και στα μέρη μας. Ο καιρός ηλιόλουστος και η γνωστή παρέα (Νίκος, Σταύρος και Yvette) παίρνουμε το δρόμο για Como – Argegno και στη συνέχεια για Intelve San Fedele με κατάληξη το τελευταίο χωριό πριν την Ελβετία, το γραφικότατο Erbonne. Έχουμε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες, χάρτη, περιγραφή διαδρομής και ξεκινάμε. Κατηφορίζουμε προς το νεκροταφείο του χωριού και στη συνέχεια σε μια μεγάλη γέφυρα, όπου αλλάζουμε χώρα (!). Τραβερσάρουμε σε πυκνό δάσος χωρίς πολλά σημάδια, αποφεύγοντας να μπούμε στο επόμενο χωριό, και συμβουλευόμενοι τον χάρτη, παίρνουμε την ράχη, από αχνό στην αρχή μονοπάτι που στη συνέχεια θα γίνει ευδιάκριτο, όντας πάνω στην συνοριακή γραμμή ( τα γνωστά αριθμημένα τσιμεντένια κολωνάκια που έχουμε και εμείς στα βόρεια σύνορα μας).
Η ανηφόρα είναι έντονη, το μονοπάτι σε μια στιγμή γίνεται μια απότομη βράχινη σκάλα, να σου και ένα αγριοκάτσικο που φαίνεται να μην ενοχλείται τόσο πολύ από την παρουσία μας. Έχω καιρό να περπατήσω αλλά η επιθυμία μου να αντικρύσω την ευρύτερη περιοχή είναι μεγαλύτερη και θα αφήσω πίσω τους συνοδοιπόρους μου. Βγαίνω στην τελική κόντρα σε ένα λιβάδι με χορτάρι που χρυσαφίζει. Πρώτη κορυφή και αντικρύζω απέναντι την κύρια καθώς και τον σταθμό τρένου απέναντι (που έρχεται από την πλευρά της Ελβετίας (Mondrisio) που ανεβαίνει μέχρι τα 1600 μέτρα. Γυρίζω το πέταλο της κορυφογραμμής και είμαι στην κορυφή (περισσότερο μοιάζει με πλατεία) με τα παγκάκια του και τις πανοραμικές φωτογραφίες για να αναγνωρίσεις τις γύρω κορυφές που είναι πράγματι πολλές.
Μπροστά μας (στα πόδια μας θα έλεγα) η λίμνη του Lugano και όλες οι Άλπεις με προεξέχον, το στοιβαρό όγκο του Monte Rosa. Δυτικά, οι Άλπεις του Sondrio με το Bernina και το Monte Disgrazia, πιο νότια η λίμνη του Como και στο βάθος το Μιλάνο (!). Συμβουλεύομενος το χάρτη, βρίσκω νέα πορεία για την επιστροφή, πρώτα όμως στάση στο εστιατόριο του σιδηροδρομικού σταθμού με τρελή θέα για μια σούπα και γρήγορο φαγητό. Η επιστροφή θα μας φανεί ατελειώτη αφού τραβερσαραμε ουκ ολίγες πλαγιές μέχρι το καταφύγιο του Alpe d’Orimento (εμένα περισσότερο για χωριό μου φάνηκε) και πήραμε την κατηφόρα για το Erbonne, μέσα από πυκνό δάσος για το αυτοκίνητο μας.
Μια κυκλική βόλτα 6 ωρών σε 2 χώρες.
Monte Resegone (1875μ)
Παρασκευή απόγευμα και ακόμα δεν έχω εντοπίσει το στόχο του επερχόμενου ΣΚ. Επικεντρώνομαι στη Grigna και ανοίγω το χάρτη. Για κάποιο λόγο θα μου κάνει κλικ ο όγκος ανατολικά της Grigna, το Resegone.
Οι πρώτες πληροφορίες από το internet εντυπωσιακές. Σάββατο πρωί στο δρόμο για το Lecco, βρίσκουμε τις πινακίδες για Piano D’Erna. Σύντομα βρισκόμαστε σε ένα τεράστιο parking με τελεφερικ αλλά και με βροντές στο βάθος. Ομίχλη πολύ και μετά βίας βλέπουμε την κατάληξη του τελεφερίκ στην άγρια ράχη, 600 μέτρα ψηλότερα. Παίρνουμε και έναν μικρό οδηγό της περιοχής, και χωρίς πολύ μελέτη αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε τη διασρομή 10 προς την κορυφή (που λανθασμένα θεώρησα την ευκολότερη για την κορυφή. Στην πραγματικότητα ήταν η δυσκολότερη).
Στενό μονοπάτι που τραβερσάρει την πλαγιά, κάποιες αλυσίδες για τα εκτεθειμένα σημεία και κάποια στιγμή βγαίνουμε σε ένα λούκι. Ο καιρός ανοίγει λίγο και από παντού ξεπηδούν μυτίκια και άγριες κορυφές. Ο δρόμος είναι ευθεία πάνω. Θα περάσουμε από 3 σημεία που απαιτούν στοιχειώδεις γνώσεις αντιστήριξης και η εξαντλητική ανηφόρα θα σταματήσει μετά από 400 μέτρα υψομετρικής. Τραβέρσα στην κορυγραμμή και σε λίγο εμφανίζεται η κορυφή με το χαρακτηριστικό σταυρό. Θα βρούμε και την έξοδο του μονοπατιού Νο.9 που μοιάζει με το λούκι του Μύτικα και θα το απορρίψουμε σαν επιλογή επιστροφής, λόγω της σαθρότητας του. Σε ένα τέταρτο είμαι στην κορυφή, αλλά δε φαίνεται πλέον τίποτα προς τη μεριά της λίμνης. Μόνο προς βόρεια ο ορίζοντας είναι ανοικτός.Αρκετός κόσμος στην κορυφή, δυστυχώς και πολλές αναμνηστικές πλακέτες για νέους που έχασαν τη ζωή τους στο συγκεκριμένο βουνό. Στάση για τσάι στο συμπαθητικό καταφύγιο, θα μας κεράσουν και ένα λικερ από ενδημικό λιυλούδι και θα πάρουμε το μονοπάτι Νο1 (ίσως το πιο εύκολο μονοπάτι προσβασης της κορυφής). Το βουνό θυμίζει Αστράκα – Γκαμήλα με δολομιτικά μυτίκια. Θα πάμε λίγο γρήγορα για να πετύχουμε το τελευταίο δρομολόγιο του τελεφερίκ στις 17:30. Διασταύρωση με το μονοπάτι Νο5 μέσα από πυκνό δάσος και ένα παγωτό στο σταθμό του τελεφερικ μεχρι το επόμενο δρομολόγιο.
Άρχισε και η βροχή. Τώρα πια δε μας νοιάζει...
Σιγά – σιγά τελειώνουν τα βουνά της κάτω λίμνης και σε συνδυασμό με την ανάγκη για ανάβαση πάνω από τα 2000 μέτρα, μελετώ το Sasso Canale την τελευταία 2000αρη κορυφή στο μονοπάτι του Alta Via de Lago. Θα πρέπει να οδηγήσουμε όλο το παραλίμνιο δυτικό κομμάτι της λίμνης 1:30 + ένα 20λεπτο σε πολύ στενό δρόμο που θα μας οδηγήσει στο εκκλησάκι του San Bartolomeo πάνω από το Sorico.
Και πιο συγκεκριμένα στην προηγούμενη στροφή όπου και εστιατόριο – αγροτουριστικό κτήμα με θέα στη λίμνη. Διάθεση δεν υπάρχει, αρκετή ατονία + οκνηρία. Ο καιρός συνηγορεί για τη διάθεση μας. Κλειστός και έτοιμος να ρίξει καρέκλες. Η ταμπέλα για το Berlinghera, θα με ξυπνήσει. Ξέροντας ότι το πρώτο κομμάτι είναι δασωμένο, αξίζει τον κόπο να το ρισκάρουμε. Παίρνουμε τον τρακτερόδρομο που μετά χάνεται και σε 20 λεπτά είμαστε σε ένα πολύ πυκνό δάσος με αρκετούς υλοτομικούς χωματόδρομους. Σήματα υπάρχουν μόνο για κάποιο προηγούμενο αγωνα MTB. Από τα 10 λεπτά της πορείας έχω διαγράψει την πιθανότητα ανάβασης στο Sasso Canale.
Φοβόμαστε μην χάσουμε τον δρόμο της επιστροφής αλλά οι χάρτες που διαθέτουμε μας βοηθούν. Μετά το δάσος υπάρχει αλπικό λιβάδι, στο οποίο περνάει το μονοπάτι που κατεβάζει στο San Bartolomeo. Πολλά νερά στη διαδρομή, κάποια από τα οποία στάσιμα. Τα τσιμπήματα των εκατοντάδων κουνουπιών επίμονα. Όπως και η ανηφόρα του κακοτράχηλου χωματόδρομου. Σε 1,5 ώρα από την έναρξη είμαστε στο αλπικό λιβάδι Alpe di Mezzo. Πολλά σπίτια πέτρινα και αρκετά κοπάδια προβάτων βόσκουν από πλαγιά σε πλαγιά. Δεν έχουμε αποφασίσει τι θα κάνουμε. Πίσω μας έρχονται σαφώς γρηγορότερα δυο πεζοπόροι που θα αποδειχθεί, ότι είναι Ελβετοί. Σταματάμε και έχουμε μικρή κουβεντούλα. Σύντομα καταλαβαίνουν ότι δεν είμαστε τίποτα χαμένοι τουρίστες. Οι χάρτες που κουβαλάμε έιναι αδιάψευστος μάρτυρας. Εκείνοι έχουν τον αντίστοιχο της Ελβετικής πλευράς (Rovereto).
Τους δείχνω το εντελώς «κλειστό» Sasso Canale και όλοι συμφωνούμε ότι είναι αργά για άλλα 800 μέτρα υψομετρικής. Στιγμιαία ανοίγει ο καιρός στην κορυφή του Berlinghera. Η απόφαση είναι κοινή. Φαίνεται κοντά. Αξίζει μια προσπάθεια. Οι Ελβετοί θα συνεχίσουν στο μονοπάτι, εμείς θα το κόψουμε ευθεία για να βγούμε στο διάσελο μεταξύ Sasso Canale και Berlinghera. Ευδιάκριτο μονοπάτι θα μας βγάλει σε χαρακτηριστικό ώμο με σταυρό και θα απολαύσω για πρώτη φορά την όψη του Sasso Canale. Αρκετές χιονούρες, άγρια όψη, μυτίκια, Θυμίζει λίγο Σκόρδα Μουσουνίτσας.
Λίγες ανάσες, και βουρ για τα τελευταία μέτρα της διαδρομής. Δυο ακόμα Ελβετίδες έχουν ήδη φτάσει κορυφή. Ο καιρός κλείνει και δε μας επιτρέπει να απολαύσουμε το τέλος της λίμνης του Como. Βέβαια χαζεύουμε από μακριά τις κορυφές πάνω από το Sondrio και την κοιλάδα που οδηγεί στη Chiavenna. Υπάρχει και άλλο μονοπάτι για επιστροφή, αλλά η ομίχλη είναι αποτρεπτική. Επιστροφή από τα ίδια, αφού πρώτα βγάλουμε μερικές φωτογραφίες της λίμνης. Ο καιρός συνεχίζει να παίζει, ανοιγο-κλείνοντας. Θα κατέβουμε παρέα με τους 2 Ελβετούς και θα μιλήσουμε για την κρίση στην Ελλάδα για την ανάπτυξη των απομονωμένων χωριών στη χώρα τους για την επιστροφή των ανθρώπων στα χωριά τους. Θα κάνουμε μια μικρή στάση για να βρει ο συνοδοιπόρος μου το χαμένο του μπατον και θα συνεχίσουμε για να βγούμε στο parking του San Bartolomeo. Η ενδεικτική πινακίδα για το Sasso Canale θα μας εκνευρίσει και απογοητεύσει ταυτόχρονα. 3 ώρες!! Για 1200 υψομετρική, και με τα τελευταία 400 σίγουρα σε εκτεθειμένη κόψη.
Οκ. Μια άλλη φορά ίσως...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου