Η εναλλακτική μιας βόλτας στο Βόλο με επίσκεψη στα πασίγνωστα τσιπουράδικα, στριφογύριζε στο μυαλό μου, όπως και το αυτοκίνητο του Μάκη στις στροφές πάνω από το Λιτόχωρο για τον τελικό προορισμό της ημέρας τα Πριόνια. Χαιρετούρες με τα άλλα παιδιά και ύπνος στα ελάχιστα ομολογουμένως καλυμμένα μέρη του αναψυκτηρίου και των βοηθητικών του χώρων (χωρίς να εξαιρεθεί και η εξωτερική τουαλέτα) αναμένοντας τον καιρό της επομένης.
Η πρόταση του Μάκη για έγερση στις 04:00 για την αποφυγή της προβλεπόμενης καταιγίδας, κρίθηκε μη υλοποίησιμη και ανεδαφική. Παρόλα αυτά, η ομάδα θα κάνει μια υποχώρηση και θα θυσιάσει τουλάχιστον 1 ώρα ύπνο και κατά τις 0700 θα πάρει το δρόμο για τα ψηλά. Ατελείωτη ανηφόρα, αλλά σε πολύ καλή σήμανση στο μονοπάτι του Γομαρόσταλου. Στην πρώτη ώρα, στάζω ολόκληρος. Μικρές στάσεις, στα 1650 βρίσκουμε το μονοπάτι που έρχεται από το Στράγκο, και με μια μεγάλη τραβέρσα στο μοναδικό ίσιο κομμάτι της διαδρομής, βρισκόμαστε σε ένα λιβάδι, έναρξη της ράχης. Τα σύννεφα πληθαίνουν, και παρακαλάμε όλοι μας να κρατήσει για λίγο ο καιρός. Η ράχη στην αρχή είναι πολύ ανοικτή, θα περάσουμε από λιβάδια, παρέα με τα ρόμπολα και θα κάνουμε την πρώτη μεγάλη στάση σας στα 2100, πάλι σε χαρακτηριστικό ώμο-λιβάδι. Τα σημάδια σταματούν, τραβερσάρουμε μια πλαγιά – σάρα, βλέπουμε οτι δεν κάνουμε μεγάλη πρόοδο και αποφασίζουμε να πάμε όλο ευθεία για να βρούμε την αρχή του λουκιού για την έξοδο μας στο Οροπέδιο.
Η ομίχλη κάνει αισθητή την παρουσία της και επηρεάζει κάποιους από τους συμμετέχοντες .Το τελευταίο κομμάτι, άχαρο, μας θυμίζει (dejavu) την σάρα του Σκολιού, που είχαμε περπατήσει, περίπου ένα χρόνο πριν. Η Μάρθρα θα ταλαιπωρηθεί λίγο, αλλά θα τα καταφέρει και όλοι μαζί, μπαίνουμε στο λούκι για τα τελευταία 150 μέτρα υψομετρικής. Το πρώτο βήμα θα με προβληματίσει καθώς γλυστράει, αλλά μετά όλα γίνονται πιο εύκολα.
Ομοιάζει με αυτό του Μύτικα, αλλά είναι σαφώς μικρότερο. Η σήμανση συνεπής σε βοηθάει να ακολουθήσεις την ασφαλή πορεία. Από τη στιγμή που μπήκαμε στο λούκι, η ομίχλη δεν μας άφησε να δούμε τίποτα, μόνο φωνές από την πλευρά της Σκούρτας και του Λαιμού.
Με αποφασιστικά βήματα, περνάμε και τις τελευταίες δυσκολίες και είμαστε στο οροπέδιο. Πλέον , σκεφτόμαστε ένα πράγμα. Τη θαλπωρή του καταφυγίου και την κουβέντα με το διαχειριστή του, καλό φίλο και επίτιμο μέλος των Αλλού Γιαλλού, Mike. Είναι μεσημέρι και δε θα μπορέσουμε να πούμε όχι σε ένα πλούσιο γεύμα, περιμένοντας και τον Κώστα με την Ελισάβετ, που διάλεξαν τα κλασσικά από Πετρόστρουγκα. Τα λέμε με τον Mike, ξεκινάει και η βροχούλα, αλλά δε μας νοιάζει πια. Μεσημεριανός ύπνος με background ήχο τις σταγόνες που μουσκεύουν τη σκηνή μας, αλλά και με την αξεπέραστη παρέα του θρόνου του Δία. Το απογευματάκι, χαλαρή βόλτα στις γύρω κορυφές, φωτογραφίες, αστεία και πάνω από όλα χαλαρή διάθεση. Συνεχίζουμε με δείπνο και συζητήσεις για την επόμενη ημέρα. Δεν νοιώθω την ανάγκη να κάνω κάτι περισσότερο. Είμαι ήδη πλήρης. Τελικά, την επομένη οι περισσότεροι θα απολαύσουμε τις πολυθρόνες του καταφυγίου και μόνο ο Μάκης θα σώσει το γόητρο των Αλλού Γιαλλού με την μοναχική του ανάβαση στο Στεφάνι.Αποχαιρετισμοί και σχέδια για επόμενες εξορμήσεις....
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
Περισσότερες φωτογραφίες στο
http://picasaweb.google.com/nmonezis/Olympos_Gomarostalo#
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου