Μικρή Ζήρεια

Χριστούγεννα προ των πυλών αλλά o καιρός που επικρατούσε τις τελευταίες μέρες, μας δυσκόλευε λίγο στην επιλογή προορισμού. Κάτι το σκηνικό που είχαν φανταστεί οι κοπέλες της παρέας (καταφύγιο, τζάκι με το χιόνι να πέφτει αδιάκοπο και άλλα ωραία), οι επιλογές μας ήταν περιορισμένες, μιας και το αποφασίσαμε τελευταία στιγμή. Είχαμε βέβαια και πρόσκληση από την παρέα του Βουλκανιζατέρ 2009 για Βουτσικάκι, αλλά το είχαμε πολύ πρόσφατο και για ΣΚ μας έπεφτε λίγο μακριά + το γεγονός ότι ένα από τα ιδρυτικά μας μέλη είχε ατύχημα με ποδήλατο στις 01:00 το πρωί (που πας ρε Καραμήτρο??) Δοκιμάσαμε την τύχη μας για το καταφύγιο της Ζήρειας, και αφού πήραμε άκυρο, επιλέξαμε μια από τις γνωστές «καβάτζες» των Αλλού Γιαλλού. Κεφαλάρι Κορινθίας και στόχος η Μικρή Ζήρεια. Είχαμε μια αποτυχημένη προσπάθεια μες το 2009 και δεν ήταν άσχημος ως προορισμός και με σεβαστή υψομετρική διαφορά.

Με τα πολλά ξεκινάμε από την Αθήνα και αφού η Αλέκα είχε ξεμπερδέψει με τις μπουγάδες της, ξεχνώντας τις προμήθειες του ΣΚ, και με καθυστέρηση μόλις 45 λεπτών κατευθυνθήκαμε στο ηλιόλουστο Ξυλόκαστρο για καφεδάκι, όπου τελικώς συγκεντρωθήκαμε 9 άτομα (ζωή να έχουμε). Είχαμε μάλιστα τη χαρά να μας τιμήσει με την παρουσία της, η ταμίας του ΕΠΟΣ Φυλής, η Όλγα Μουρίκη. Παίρνουμε τις τελικές μας αποφάσεις (πάντα με το γνωστό δημοκρατικό τρόπο) και κατευθυνόμαστε στο Κεφαλάρι, από ένα πολύ γραφικό και όμορφο στενό ασφαλτόδρομο από τα Στύλια, βγαίνοντας αρχικά στη Βελίνα, στο Κλημέντι και από κει στο Κεφαλάρι αγνοώντας επιδεικτικά τα Τρίκαλα Κορινθίας. Εντοπίζουμε το σημείο διανυκτέρευσης και πλέον πεινασμένοι από το ταξίδι, οδηγούμαστε σε ταβέρνα της Στυμφαλίας, όπου θα κρεπαλιάσουμε και θα περάσουμε ευχάριστα την ώρα μας, συνοδεία γνωστού επιτραπέζιου (Taboo).

Επιστροφή για ύπνο, περιμένοντας τον τελευταίο της παρέας, τον Μάκη, όπου θα αριβάρει λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Καποιοι από τους συμμετέχοντες θα ξαγρυπνήσουν από τον ομολογουμένως έντονο αέρα και οι υπόλοιποι απλά θα απολαύσουν ένα ακόμα βαθύ ύπνο στην τιμημένη Ελληνική Ύπαιθρο.

Χαλαρό ξύπνημα, μετά συνοδείας πρωινού στο μοναδικό ανοικτό καφενεδάκι του χωριού (Κεφαλάρι), η ώρα 09:30 και ακόμα είμαστε στα 860μ. Θα επιλεχθεί τελικώς η προώθηση με τα αυτοκίνητα μέχρι τα Ισιώματα για εξικονόμηση χρόνου (Ευτυχώς γιατί γλυτώσαμε το χάσιμο στο κεδρόδασος πάνω από το Κεφαλάρι). Ξεκινάμε από τσιμεντένιο τοιχίο (Τρίτη διασταύρωση του κεντρικού χωματόδρομου) σε δασικό δρόμο και ακολουθούμε τα πηγάδια (συνολικά 5) μέχρι σημείο με σημάδια και κορδέλες. Από δω το μονοπάτι ανηφορίζει μέσα στο δάσος με πολύ καλή σήμανση (μικρά κόκκινα μεταλλικά ταμπελάκια, θέλει μια στοιχειώδη προσοχή), βγαίνει για λίγο σε χαρακτηριστικό ξέφωτο, και παίρνει την τελική ανηφόρα σε χαρακτηριστική ρεματιά (επι το πλείστον στα δεξιά της), μέχρι να βγούμε σε μπαλκόνι – εξώστη – ώμο στα 1600 μέτρα. Μπροστά μας χαρακτηριστικός βράχος που το μονοπάτι τον τραβερσάρει από δεξιά. Περιττό να πω ότι το βουνό δεν είχε καθόλου χιόνι. Επιλέξαμε τραβερσάρισμα από χαμηλά, χωρίς να βγούμε στην κορυφογραμμή με στόχο το διάσελο και στη συνέχεια συνεχίσαμε για Ντουσιά (έχοντας θέα σε Στυμφαλία και Κεφαλάρι), παρέα με τα 6 μποφώρ του αέρα που δεν σταμάτησε να λυσσομανά. Θα επιλέξουμε να επισκεφτούμε και την ψηλότερη κορυφή (ανώνυμη 2117), θα απολαύσουμε τη θέα της Μεγ. Ζήρειας (ελάχιστο χιόνι) και θα πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Στα Ισιώματα θα συναντήσουμε και τους φίλους μας τα ζώα ή τζιπάδες που διασκέδαζαν λασπώνοντας τα πολυτελή αυτοκίνητα τους για να μπορούν να περηφανευτούν αργότερα για τις περιπέτειες τους, Τι να πει κανείς... Φινάλε του ΣΚ σε ταβέρνα στην είσοδο του χωριού (Κεφαλάρι), και συνοδεία ψιλόβροχου μέχρι το Κιάτο.

Ευχαριστούμε όλους τους συμμετέχοντες και ιδιαίτερα την Δέσποινα και τον Κώστα για την παρθενική τους συμμετοχή στους Αλλού Γιαλλού.