Ερύμανθος (Καλλιφώνι)

Μας έτρωγε καιρό η επιθυμία για μια ανάβαση στον Ερύμανθο. Τελικά αυτό που χρειάστηκε ήταν ένα μήνυμα του Φίλου και προέδρου του Ορειβατικού Άργους Κώστα για ανάβαση στο Καλλιφώνι. Για το συγκεκριμένο ΣΚ θέλαμε κάτι χαλαρό, κάτι πιο κοντινό αλλά το Καλλιφώνι ήχησε σαγηνευτικά στα αυτιά μας.

Αφού κανονίσαμε τα στοιχειώση (σκηνή, αυτοκίνητο, γκαζάκια, φαγητά, κτλ), αναχωρήσαμε Σάββατο μεσημέρι από τη βροχερή Αθήνα με προορισμό την Άνω Βλασία Αχαΐας. Κυριολεκτικά στο δρόμο θα αποκτήσουμε μια νέα συμμετοχή, αφού ο Μάκης που έπαιρνε τα μπάνια του στο Λουτράκι αποφάσισε να έρθει μαζί μας. Αφού κάναμε έναν αχρείαστο κύκλο γύρω από τη Ι.Μ Λαύρας, και μια λάθος πορεία προς Κέρτεζη μετά τα Καλάβρυτα, καταλήξαμε στο Μετόχι Βλασίας όπου και ξεκινάει η ανάβαση για το Καλλιφώνι. Περιμένοντας τον Πρόεδρο, κάναμε μια διευρεύνηση του μονοπατιού και διαπιστώσαμε ότι είναι πολύ καλά σηματοδοτημένο. Επιτέλους συνάντηση με τον Πρόεδρο, με παρέα την Σταυρούλα (την είχαμε συναντήσει στην Καρυά Αργολίδος, όταν ανεβήκαμε το Αρτεμήσιο), αποφασίζουμε να ανηφορίσουμε για Ανω Βλασία και να ερευνήσουμε και το μέρος της διανυκτέρευσής μας.

Οι ΑΛΛΟΥ ΓΙΑΛΛΟΥ λόγω της βολικότητας στον ύπνο, προτιμήσαμε να ξαποστάσουμε πρώτα στην ταβέρνα του χωριού και να δοκιμάσουμε το τοπικό τσίπουρο μαζί με τον Μάκη αναμένοντας τα παιδιά που θα έστηναν τριγύρω. Δείπνο στην εν λόγω ταβέρνα, (δε τρελαθήκαμε από το φαγητό και ήταν λίγο τσιμπημένες οι τιμές), κουβεντούλα και ώρα για ύπνο. Το σημείο που επέλεξαν τα παιδιά ήταν όντως πολύ καλό, μεγάλο αλώνι, σχετικά καθαρό και με τρελή θέα προς το κύριο όγκο του Ερυμάνθου (Μουγγίλα) αλλά και το νεκροταφείο του χωριού. Εγερτήριο στις 06:30, πρωινός καφές, τιμήσαμε και το μπουφέ, στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο της εταζιέρας του αυτοκινήτου του Προέδρου, και αφού πήραμε επιπρόσθετες πληροφορίες από κάτοικο της περιοχής αναχωρήσαμε για το Μετόχι Βλασίας, όπου και ξεκινήσαμε την πορεία μας, περίπου στις 08:20.

Το μονοπάτι ξεκινά 200 μέτρα από το ταβερνάκι πάνω στο δρόμο, σε υψόμετρο περίπου 800μ., μέσα σε πυκνό ελατόδασος, με ήπια κλίση, βρίσκει χωματόδρομο τον οποίο και τέμνει, συνεχίζει παράλληλα με ρεματιά, για λίγο γίνεται πιο απότομο, όπου βγαίνει για δεύτερη φορά (και τελευταία) σε τέλος χωματόδρομου. Το μονοπάτι κάνει μια μεγάλη καμπή για να βγει από το δάσος σε χαρακτηριστικό λιβάδι με ποτίστρα και στάνη στην κορυφή του λόφου. Ευθεία μπροστά, ανοίγεται μεγάλο βράχινο λούκι που οδηγεί στο διάσελο της κορυφής. Εμείς προτιμούμε στο ύψος της ποτίστρας και του μικρού μποστανιού να φύγουμε ανηφορικά δεξιά προς την καλύβα, από όπου έχει κανείς άπλετη θέα προς τον Ερύμανθο. Στη συνέχεια, και χωρίς σημάδια, τραβερσάροντας ελαφρώς κατηφορικά, συναντάμε βράχινο ζωνάρι και χαρακτηριστικό ξύλινο γεφυράκι που οδηγεί σε λούκι (τα σημάδια επανεμφανίζονται) το οποίο και ανεβάζει μέχρι το διάσελο της κορυφής. Εκεί που τελειώνει το βράχινο λούκι (περίπου στα 1830μ.) τα σημάδια φεύγουν αριστερά προς το τελευταίο κομμάτι (κώνο της κορυφής).

Η θέα είναι εντυπωσιακή, λύνονται εν πολλοίς οι απορίες μας για το πέρασμα στις 3 Γυναίκες (δε περνάει), ο άγριος όγκος του Ερυμάνθου με τις πολλές κορυφές, οι μικρές πεδιάδες στα πόδια μας, το Παναχαικό, τα βουνά της Ορεινής Ηλείας. Ανάβαση σε 3 ½ ώρες. Κατάβαση από τα ίδια, τα σύννεφα που εδώ και ώρα στέκονταν απειλητικά γύρω μας, αρχίζουν και φέρνουν τις πρώτες σταγόνες. Με το που βγαίνουμε στο τέλος του λουκιού πάνω από τις ποτίστρες, ρίχνει αρκετά και αρχίζουν και τα πρώτα μπουμπουνητά. Αποφασίζουμε να φύγουμε ευθεία κάτω στο δάσος και να μην επισκεφτούμε τη στάνη (παρόλο που είχαμε επίσημη πρόσκληση από τον τσοπάνο της περιοχής). Στην αρχή του δάσους περιμένουμε τη Σταυρούλα και τον Αποστόλη που κατεβαίνουν πιο αργά, και όλοι μαζί παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.

Το θέαμα στην είσοδο του μονοπατιού είναι αποκαρδιωτικό. Σκουπίδια παντού. Αλλάζουμε ρούχα και κάνουμε μια μικρή στάση για φαγητό στην μοναχική ταβέρνα πάνω στο δρόμο. Γελάσαμε με τη ψυχή μας με τα ανέκδοτα των παιδιών και αφού αποχαιρετιστήκαμε, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Αποφασίσαμε να αλλάξουμε το δρομολόγιο επιστροφής και να περάσουμε από τον ορεινό όγκο του Κλωκού μέσω Αιγίου. Στενός απολαυστικός φιδώτος ασφαλτόδρομος αλλά το θέαμα των καμένων μας αποκαρδιώνει. Η έκταση των καμένων πάνω από το Αίγιο είναι απελπιστικά μεγάλη. Όπου και να κοιτάξεις, θα βρεις έναν μαυρισμένο λόφο.

Κρίμα...