Με το ποδήλατο στα Βαρδούσια

18:30 απόγευμα Σαββάτου. Παρκάρω το ποδήλατο στο μπροστινό πεζούλι της εκκλησίας στη πλατεία της Α. Μουσουνίτσας. Στο τραπέζι υπάρχουν 3 ποτήρια μπύρα. Από απλή περιέργεια, ρωτώ τα στατιστικά της διαδρομής. 43,5 χλμ, 5 ώρες καθαρής πορείας. Μικρή σημασία έχουν.

Το συναίσθημα να κατηφορίζεις με σχεδόν 50 χλμ την ώρα, αγναντεύοντας μια όχι τόσο γνώριμη όψη των Βαρδουσίων από τη ράχη Γερακάρη, με δεσπόζουσα μορφή του Γκιώνη το πλάι, τις ατελείωτες ελατοσκέπαστες ράχες, τις ρεματιές, είναι απερίγραπτο. Οι φίλοι μου με υπομονή να με περιμένουν στις ανηφόρες, αφού ως πιο νεος, δεν έχω τις ανάσες τους, ούτε τη φυσική τους κατάσταση.

Στα της διαδρομής:

Η Διασταύρωση για Πύργο

Αναχώρηση από το parking έξω από το ξενοδοχείο Μετερίζι. Νέος ασφαλτόδρομος, ο οποίος για τους πρισσότερους ήταν αχρείαστος, ο οποίος με ήπιες κλίσεις μας φέρνει στη ράχη Γερακάρη, όπου ανηφορίζει υπερβολικά απότομα και αφού στην αρχή της αγνοούμε μια διασταύρωση ανεβαίνουμε (εγώ τουλάχιστον καταϊδρωμένος και κατεβαίνοντας από το ποδήλατο, στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής, 1310μ). Μικρή κατηφόρα και ακολουθούμε την πινακίδα για Δάφνη. Ευθεία ο δρόμος συνεχίζει για Καστριώτισσα (η πινακίδα λανθασμένα αναφέρει 4χλμ. Υπολογίστε τουλάχιστον τα διπλάσια. Κατηφόρα, νέα διασταύρωση για Πύργο αυτή τη φορά και η συνειδητοποίηση ότι αλλάξαμε νομό (Δήμος Υπάτης), σε 200 μέτρα, αριστερός μικρός χωματόδρομος με άμμο, θα μας οδηγήσει στη Βρύση Αμαλίας ή Κάρδωμα, όπου και η πρώτη καλή ξεκούραση με παγωμένο νερό των Βαρδουσίων.

Βρύση Αμαλίας

Απότομη κατηφόρα μεχρι το κύριο ρέμα της Δάφνης, και αφού πριν ενημερωνόμαστε για το δρόμο για την Παναγιά, και τελευταία ανηφόρα για το χωριό . Στάση για μπύρα – καφέ – τσίπουρο. Αποφασίζουμε να συνεχίσουμε μέχρι το δίπλα χωριό, τη Πέρα Χωμήριανη ή Ανατολή. 

Σκληρή ανηφόρα στην αρχή, ταμπέλες μας ενημερώνουν για τοπωνύμια (Χριάνια) και ξωκκλήσια (Πρ. Ηλίας), ανεβοκατεβάσματα σε ρέματα, και τελική ανηφόρα για Ανατολή. Δυστυχώς το καφενεδάκι του σχεδόν εγκατελειμένου χωριού είναι κλειστό και αρκούμαστε σε ολιγόλεπτη ξεκούραση (σχεδόν ύπνο) κάτω από το δέντρο της πλατείας.

Επιστροφή από τα ίδια, με στάσεις για νερό και δοκιμή των αγριοφράουλων, με τροποποίηση της διαδρομής, παίρνοντας το δρόμο αμέσως μετά τη Δάφνη και τη γέφυρα, ο οποίος είναι πλεόν εγκατελειμένος (έχουν φυτρώσει πρασινάδες και ένα   βαθύ αυλάκι βρίσκεται στην άκρη του) με κατολίσθηση που τον κάνει αδιάβατο από οποιοδήποτε όχημα, λίγο πριν την διασταύρωση του με τον άλλο χωματόδρομο, από την άλλη πλευρά του ρέματος.

Ο δρόμος που συνεχίζει, έχει πολύ ανηφόρα και αποφασίζω να πάρω το ποδήλατο στα χέρια, σχεδόν μέχρι την διασταύρωση με την άσφαλτο. Πολύ καλή συντόμευση αλλά μόνο για πολύ έμπειρους ποδηλάτες. Το τελευταίο κομμάτι σκέτη απόλαυση, με τρελή θέα, αεράκι και υψηλές ταχύτητες.

 Η συνέχεια γνωστή στη ταβέρνα του Μαστροκωστόπουλου.

Ευχαριστώ τους φίλους μου για την υπομονή τους και για την παρέα σε αυτή τη μαγική διαδρομή.