Σκύρος 2010

Τον Αύγουστο που μας πέρασε, αφιέρωσα σχεδόν μια βδομάδα στην Σκύρο, το νησί στο κεντρικό Αιγαίο. Χαλαρές διακοπές, με έδρα την φιλόξενη παραλία του Αγ. Πέτρου και με την προσφιλή συνήθεια για λίγο περπάτημα.

Πραγματοποίησα τρεις από τις πιο δημοφιλείς διαδρομές στο νησί (Κόχυλας από Αχίλλι, Παναγιά Λυμπιανή – Χώρα και Ρένες – Ακρ.Λιθάρι) αλλά αυτή που με εντυπωσίασε περισσότερο και θα παραθέσω στη συνέχεια ήταν η τελευταία.

Περιγραφή διαδρομής:

Από τη Χώρα παίρνουμε το δρόμο για Ασπούς – Καλαμίτσα – Νύφι, κάποια στιγμή πινακίδα μας ενημερώνει ότι μπαίνουμε σε στρατιωτική περιοχή και ότι απαγορεύεται η λήψη φωτογραφιών. (οκ, καλά). Το τοπίο είναι σχεδόν σεληνιακό, μόνο η θάλασσα σπάει τη μονοτονία της πέτρας. Παρόλο ότι έχω χάρτη του νησιού, δεν πολυκαταλαβαίνω που είμαι και μόνο όταν συναντώ ένα ζευγάρι στο ύψος μιας διασταύρωσης αρχίζει το μυαλό να δουλεύει. Πινακίδα ενημερώνει για τον ναύσταθμο, αλλά οι Σκυριανοί για κάποιο λόγο δεν έχουν προβλέψει να βάλουν και μια πινακίδα για το τάφο του Brooke (φιλέλληνα ποιητή).

Συνεχίζω ευθεία, μπαίνω σε επόμενο χωματόδρομο (όπου υπάρχει πακακίδα για την παραλία (Ρένες) αλλά και για τον φάρο) και στο ύψος του ξωκκλησιού του Αγ. Γεωργίου, αφήνω τη Fabia και παίρνω τον κατήφορο για την παραλία.

Διακρίνω ήδη απέναντι τα γιδόστρατα που φεύγουν προς το ακρωτήρι και λίγο αργότερα βρίσκω και το μονοπάτι που αφήνει τον κακοτράχαλο δρόμο, διασχίζει δυο μικρά ρέματα και τσουπ είμαι στην απέναντι πλαγιά. Μ ικρή ανηφόρα και βγαίνω σε τεράστιο πλάτωμα (Αραγάδες) με κατευθυντικές πινακίδες για το μονοπάτι οι οποίες επαναλαμβάνονται ανά τακτά διαστήματα (250-300 μέτρα). Λίγο μετά το τελευταίο μοναχικό δέντρο με τα λυγισμένα κλαδιά, φτάνω σε χείλος γκρεμού, που αποφεύγει κανείς αριστερόστροφα, η σήμανση συνοδεύεται και από κούκους και είναι συνεπέστατη. Πρώτη στάση χαζεύοντας το γκρεμό κάτω μου με τα απίστευτα γαλαζοπράσινα νερά και βλέπω για πρώτη φορά τον φάρο.

Συνεχίζω ανηφορικά, χάνω για λίγο το μονοπάτι που κερδίζει απότομα ύψος, αλλά τα σημάδια και ένας στύλος με βοηθούν να το ξαναβρώ άμεσα. Και φτάνουμε στο τελευταίο και συναρπαστικό κομμάτι του μονοπατιού που κινείται κολλητά σε άγρια βράχια, κάνοντας σαφώς πιο «ενδιαφέρουσα» την τελική κατάβαση στο φάρο.

Λίγο πριν (το φάρο) υπάρχει διασταύρωση που σε οδηγεί στην προβλήτα, φαντάζομαι το μέρος που έφτανε ο εκάστοτε φύλακας του φάρου (εκ θαλάσσης). Μπροστά μου αποκαλύπτεται μια κρυφή παραλία, που από πάνω της χάσκει μια γκρεμίλα τουλάχιστον 200 μέτρων. Δε χάνω την ευκαιρία για λίγες στιγμές δροσιάς και χαλάρωσης από το λιοπύρι των 35 βαθμών. Δεν κάθομαι πολύ γιατί οι κάτοικοι της περιοχής (ίσως μαυροπετρίτες) αναστατώθηκαν με την παρουσία μου και δε θέλω να «κατεβάσουν» καμιά αδέσποτη πέτρα από ψηλά. Τα εντελώς μουσκεμένα ρούχα από τον ιδρώτα, έχουν στεγνώσει. Αρχίζω την επίπονη ανηφόρα για το φάρο, μικρή ξεκούραση στο προαύλιο του, και επιστροφή από τα ίδια.

Χωρίς στάσεις υπολογίστε περίπου 4 ώρες. Νερό δε θα βρείτε, μη το επιχειρήσετε καλοκαίρι τις μεσημεριανές ώρες.

Επίσης φιλική συμβουλή. Χρησιμοποιήστε μακρύ παντελόνι και trekking μποτάκι. Μην προσπαθείτε να αποφύγετε τα εκατομύρια αγκάθια και τα λοιπά αφιλόξενα είδη της Σκυριανής χλωρίδας. Απλά, ποδοπατήστε τα.