Παρόλο το μικρό χρονικό διάστημα επιστροφής μου, το είχα βάλει σκοπό να κάνω Πάσχα σε νησί και όχι σε κάποιο ψιλό-χιονισμένο διάσελο της Ρούμελης (ή έστω της Πίνδου).
Η σύνθεση της παρέας πολύ καλή, και το ραντεβού δόθηκε για το λιμάνι της Ραφήνας. Με συνοπτικές διαδικασίες μπήκαμε στο καράβι και ανοιχτήκαμε στο πέλαγος. Οι περισσότεροι της παρέας αναρριχητές. Τα περισσότερα παιδιά τα γνώριζα (πολλά από αυτά, και μέλη του forum), αλλά όλοι θέλουμε το χρόνο μας σε τέτοιες συναντήσεις. Δεν είχα ποτέ πολλά πάρε-δώσε με αναρριχητές, τους θεωρώ μάλιστα πιο «κολλημένους-πορωμένους» από τους πεζοπόρους. Θα φροντίσουν να μου το επιβεβαιώσουν, όταν οι αθεόφοβοι άρχισαν να παίζουν παντομίμα με γνωστές trad και sport διαδρομές. Ήμαρτον...
Φορτωθήκαμε στα αυτοκίνητα, σχεδόν μεσάνυκτα και μετά από λίγα χασίματα έξω από τη Χώρα (παρ’όλες τις σημειώσεις από τη Vrahomania και το post στο oreibasia.gr), βρήκαμε το στενό και ανηφορικό χωματόδρομο για το κάστρο του Ξώμβουργου και στήσαμε στο χαριτωμένο “parking” δίπλα στην εκκλησία. Ο υπογράφων, θέλοντας να δείξει πόσο hardcore ορειβάτης είναι (τρομάρα του) θα στρώσει μόνο το καριματ μπροστά στο προαύλιο της εκκλησίας, αλλά σε 15 λεπτά θα αλλάξει ριζικά άποψη, μιας και ο πουπουλένιος του υπνόσακος άρχισε να στάζει από την υγρασία. Καλός ύπνος, ο αέρας γίνεται λίγο ενοχλητικός νωρίς το πρωί και θα με αναγκάσει να μετακινήσω τη σκηνή μου πίσω από τη μάνδρα.
Ξύπνημα αρκετά νωρίς για τα standard μου (γύρω στις 9). Λιτό πρωινό, συνοδεία αέρα και συννεφιάς. Οι πεζοπόροι είμαστε μετά βίας 3, ενώ οι αναρριχητικές σκοινοσυντροφιές είναι τουλάχιστον 4! Για την επόμενη ώρα, το μόνο που θα ακούω είναι το κουδούνισμα των αναρριχητικών εργαλείων-βοηθημάτων. Οι σημειώσεις των αναρριχητικών πεδίων, η ανάγνωση-μελέτη των διαδρομών έχουν πάρει φωτιά. Ψυγείο, Τάμα, Οχυρό, Γλύπτης, τα άκουγα όλα με απορία.
Η δική μας ιστορία λίγο πιο απλή.
Σακίδια ημέρας με τα άκρως απαραίτητα ξεκινώντας από την κατασκήνωση τραβερσάροντας νοτιοδυτικά τις πλαγιές πάνω από τη Ξινάρα (τα πρώτα μέτρα θα μας προβλημάτισουν, μιας και η βλάστηση οργίαζε σχεδόν ένα μέτρο από το επίπεδο του εδάφους) Περνάμε από 2 μύλους, η σήμανση αλλάζει αρίθμηση (πονεμένη η ιστορία της σήμανσης των μονοπατιών της Τηνου, όπως και ο καθαρισμός τους)
Στη συνέχεια βγαίνουμε στην άσφαλτο στο ύψος του Τυροκομείου και της βιοτεχνίας γλυκών «Χάλαρη» και παίρνουμε το μονοπάτι νότια για την Χώρα της Τήνου. Μικρή στάση στο εκκλησάκι της κυρά Ξένης και λίγες φωτογραφίες της Χώρας από ψηλά. Αλλάζουμε πορεία μιας και θέλουμε να κυκλώσουμε το Ξώμβουργο, προς τον Κτικάδο. Δε μας γεμίζει το μάτι αρχικώς, αλλά η ολιγόλεπτη μελέτη της λίστας της Νίκης (φίλης της Αλεξάνδρας) απέδωσε καρπούς. Ψάχνουμε για ένα καφενείο-ταβέρνα ονόματι Αγνάντι. Το βρίσκουμε κινούμενοι προς το αντίθετο άκρο του χωριού και κανουμε την πρώτη στάση για καφέ και μια ομελέτα, μιας και ο Μάκης δεν είχε φάει καλό πρωινό. Εντυπωσιακές και οι δυο εκκλησίες του χωριού (καθολική και ορθόδοξη)
Επόμενος στόχος (θεωρητικά) ο Χατζιράδος. Λίγο η εξευρενητική μας διάθεση να δούμε καλύτερα τον Κτικάδο, λίγο ένα ωραίο μονοπάτι που έφευγε νότια προς Κιόνια, μας έβγαλαν από την αρχική πορεία, σε μια λίγο πιο μακρινή. Μια μεγάλη τραβέρσα ανάμεσα σε ατελείωτες ξερολιθιές και εγκατελειμένες στάνες. Κάποια στιγμή θα αγνοήσουμε το μονοπάτι και θα κινηθούμε direct προς την κορυφή του λόφου και στη συνέχεια βόρεια προς τον Κάμπο ερχόμενοι πιο κοντά στο Ξώμβουργο που προς στιγμήν είχε απομακρυνθεί επικύνδυνα. Από το χάρτη αναγνωρίζουμε τις 2 γειτονικές εκκλησίες και επανερχόμαστε στην πορεία μας. Μικρή σύσκεψη και αποφασίζουμε να κινηθούμε προς Ταραμπάδο (προς χάρη των Περιστερώνων) και Σμαρδάκιτο. Άλλωστε οι τεράστιες πινακίδες δε μας άφηναν και πολλά περιθώρια.
Περισσότερο μας γοήτευσε το χωριό με τα σοκάκια του και τα χαριτωμένα σκίτσα που σου υποδείκνυαν την κατεύθυνση-πορεία προς τους περιστερώνες. Η πορεία προς Σμαρδάκιτο εγκαταλείπεται και επιστρέφουμε στον Κάμπο. Δεν βρίσκουμε το μονοπάτι μέσα από το χωριό και θα κάνουμε έναν άσκοπο κύκλο, παίρνοντας τον χωματόδρομο και στη συνέχεια το μονοπάτι για τα Λουτρά. Κατηφορικό μονοπάτι που κάποια στιγμή εξαφανίζεται και θα χρειαστεί να αυτοσχεδιάσουμε κουτρουβαλώντας τις αναβαθμίδες. Η βλάστηση κουραστική, το πρώτο φίδι στην πορεία μας, θα μας θυμίσει ότι δεν είμαστε μόνοι μας στη ζούγκλα της Τήνου. Η τυχαία συνάντηση με ντόπιους θα μας γλυτώσει από επόμενες περιπέτειες μιας και είχαμε πάρει λάθος δρόμο. Έχουμε ίσως την πιο άγρια όψη του Ξώμβουργου απέναντι μας. Παίρνουμε τον ανήφορο και περνάμε από την Μονή των Ιησουιτών και την αντίστοιχη των Ουρσουλίνων. Χωματόδρομος για τη συνέχεια, και το πιο ανηφορικό κομμάτι για Κουμάρο με ανατολική κατεύθυνση. Μια βρύση με δροσερό νερό θα είναι η επόμενη στάση μας. Συνεχίζουμε σε μονοπάτι σκαμμένο στο βράχο για την μονή της Ιεράς Καρδιάς. Από κει η κορυφή του Ξώμβουργου είναι πια μια ανάσα. Περνάμε ανάμεσα στις οχυρώσεις του παλιού κάστρου –πόλης και ατενίζουμε την Τήνο από τα 560 μέτρα. Χαιρετιόμαστε αφ’υψηλού με τους πρώτους φίλους μας αναρριχητές που έχουν τελειώσει το σκαρφάλωμα και έχουν επιστρέψει στο camp.
Κατηφορίζουμε κυκλώνοντας αριστερόστροφα το βράχο του Ξώμβουργου και βρισκόμαστε πλέον όλοι μαζί στην κατασκήνωση.
Μια κυκλική πορεία περίπου 5 ½ ωρών (χωρίς τις στάσεις και τις ομελέτες)
Περάσαμε πολύ ωραία, to magic van έγινε το στέκι μας, όπου ο Κώστας παρασκεύαζε φρέσκο ρακόμελο από παραδοσιακό Τηνιακό τσίπουρο, η Δέσποινα επιμελήθηκε τις μουσικές, γιορτάσαμε τα γενέθλια της Εμμανουέλας (ή Μανού).
Γελάσαμε με τα επιτυχημένα ανέκδοτα και ιστορίες comics του Θωμά, θυμήθηκα την 2η καταγωγή μου για να πειράξω την γκυκύτατη Κερκυραία Ιωαννέτα.
Το Σάββατο έκανα και μια μικρή βόλτα στα πεδία έτσι για να ζήσω για λίγο (σαν θεατής) την διαδικασία του σκαρφαλώνειν. Επίσης μετά από συζητήσεις με τα παιδιά, φαίνεται πως το όνειρο μου για πραγματοποίηση μιας και μόνης βουνίσιας διαδρομής (Alpina) μάλλον απομακρύνεται. Η επιστροφή μου μάλλον μου φάνηκε σαν διακτινισμός, μιας και από το καράβι που πλησίαζε στην Ραφήνα, “έπιασα» τον εαυτό μου να οδηγάει στην Autostrada προς το Como με θέα τις Άλπεις.
Περισσότερες φωτογραφίες στο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου