Οξυά - Κοκκάλια

Το πρόγραμμα για το ΣΚ έλεγε Διάσχιση Οξυάς – κορυφογραμμής Κοκκαλίων με τον ΕΠΟΣ Φυλής με τελικό προορισμό το μνημείο της Μάχης των Κοκκαλίων.

Σάββατο πρωί, κατευθύνομαι προς το μετρό της Αττικής. Δύσκολη βδομάδα και βαριεστημένο φτιάξιμο του σακιδίου μου το προηγούμενο βράδυ (ευτυχώς δε θα μου κοστίσει). Πήραμε την Εθνική για Λαμία – Μακρακώμη και μετά από μια κουραστική, στενή και όλο στροφές άσφαλτο φτάσαμε στο Γαρδίκι Ομιλαίων γύρω στις 12:30.

Η ομάδα σπάει στα δυο. Οι περισσότεροι θα επιλέξουν να ανέβουν στο καταφύγιο της Γραμμένης Οξυάς από χωματόδρομο που διασχίζει ένα υπέροχο δάσος οξιάς, ένα από τα τελευταία και νοτιότερα της Ευρώπης. Η μειοψηφία (9 τον αριθμό) μαζί με τον αρχηγό, θα πάρουμε NA κατεύθυνση και από το χωριό θα κατευθυνθούμε προς την κορυφογραμμή της Οξυάς - Κοκκαλίων βορειότερα της κορυφής Σαράνταινα.

Το μονοπάτι είναι σηματοδοτημένο και περνάει από το ξωκκλήσι της Αγ.Παρασκευής σε δασωμένη πλαγιά προτού βγούμε στο γυμνό. Εντυπωσιάζομαι αλλά ανησυχώ ταυτόχρονα από το πλάτος του χωματόδρομου που συναντάμε και οδηγεί στην Άμπλιανη. Εκ των υστέρων θα μάθω πως υπάρχουν σχέδια για κατασκευή Αιολικού Πάρκου στην κορυφογραμμή της Οξυάς.

Ο καιρός κλειστός και δε θα αργήσουν οι πρώτες ψιχάλες. Χωρίς να το πολυκαταλάβουμε και έχοντας βγει από το δάσος, διαπιστώνω πως είμαι μούσκεμα, παρόλο που κουβάλαγα στο σακίδιο μου αδιάβροχο παντελόνι και μπέρτα. Η ομίχλη κάνει αισθητή την παρουσία της και θα μας ακολολουθήσει μέχρι το τέλος της πορείας μας στο καταφύγιο, 4 ½ ώρες μετά την αναχώρησή μας απο το Γαρδίκι. Περιττό να πω πως δεν βλέπαμε πάνω από 2-3 μέτρα μπροστά μας. Στην μοναδική φορά που βρέθηκα τελευταίος, μια σαλαμάνδρα απέσπασε την προσοχή μου, με αποτέλεσμα να βρεθώ μόνος μου χωρίς να βλέπω τους συνοδοιπόρους μου. Πολύ άσχημο συναίσθημα...

Η ανακούφιση θα έρθει με την είσοδο μας στο καταφύγιο, με τη σόμπα και το τζάκι να καίνε και τον συμφερτό των βρεγμένων ρούχων να συνωστίζονται γύρω από τις εστίες ζέστης.

Θα ακολουθήσει δείπνο και γλέντι μέχρι τις 22:00 και σιγά – σιγά θα αποσυρθούμε στις τριόροφες κουκέτες μας. Το δωμάτιο είναι πολύ ζεστό και θα χρειαστεί λίγη ώρα για να το συνηθίσω.

Εγερτήριο στις 06:00, πίσσα σκοτάδι και μια από τα ίδια. Πυκνή ομίχλη παντού. Αφήνουμε τα μη απαραίτητα για το αγροτικό και ξεκινάμε τη διάσχιση για τα Κοκκάλια.

Πάλι θα χωριστούμε σε δυο ομάδες αφού 16 συνοδοιπόροι μας θα προτιμήσουν την ευκολία του χωματόδρομου για Γαρδίκι. Για τους υπόλοιπους 24, ανηφορική πορεία τραβερσάροντας τις γυμνές πλαγιές της Οξυάς, μια από αριστερά και μια από δεξιά, ο δυνατός βορειοανατολικός άνεμος θα μας ταλαιπωρήσει όντας εκτεθειμένοι στην κορυφογραμμή, μετά από 1 ½ ώρα είμαστε στη Σαράνταινα (1923μ), ψηλότερη κορυφή του Συγκροτήματος της Οξυάς. Τώρα αρχίζει η κατηφόρα, και αφού κόψουμε αρκετές φορές τον χωματόδρομο που οδηγεί στην Άμπλιανη, είμαστε πλέον στην κορυφογραμμή των Κοκκαλίων. Το αλάνθαστο GPS του αρχηγού (ευχαριστούμε Στέλιο) θα μας οδηγεί με ασφάλεια για το σύνολο της πορείας μας.
Θα περπατήσουμε για περίπου 1 ώρα σε χωματόδρομο και στη συνέχεια θα περάσουμε κάτω από τις ομαλότατες κορφές του Αλογοβουνίου (όπου θα κάνουμε και την μοναδική μεγάλη στάση) , του Καραβιού, της ανώνυμης 1716, του Καστριού, για να καταλήξουμε στην κορυφή 1643. Μιας και ο καιρός δεν ανοίγει, η προσοχή μας αποσπάται μόνο από τα τεράστια μανιτάρια, που άλλοτε μοναχικά, είτε σε μικρές παροικίες σπάνε την μονοτονία της ομίχλης. Από ένα σημείο και μετά αρχίζει η βροχή. Στο κατέβασμα από την τελευταία κορυφή, θα έχουμε και μια απρόσμενη συνάντηση με «ανήσυχους» τζιπάδες που ακολουθούν το μονοπάτι – τρακτερόδρομο για την κορυφή. Φαντάζομαι πως ανυπομονούν να φτάσουν στον τελικό προορισμό τους και να διασκεδάσουν το νέο κατόρθωμα τους, με τα ενεργοβόρα θηρία τους. Φυσιολάτρες σου λέει μετά...

Πλέον η βροχή έχει σταματήσει και είμαστε σε χωματόδρομο που θα μας οδηγήσει στο μνημείο των Κοκκαλίων (προς τιμή της μάχης μεταξύ των Αιτωλών και των Γαλατών το 279 π.Χ.) και στη συνέχεια στο λεωφορείο που μας περιμένει υπομονετικά. Στάση στο χάνι Πλατανιά για φαγητό (μετά τον Τυμφρηστό) και επιστροφή στην Αθήνα.

Το σκηνικό του καιρού και της περιοχής που βρεθήκαμε το ΣΚ με βύθισε σε διάφορες σκέψεις.
Μου ήρθαν εικόνες και αναμνήσεις από την σχολή Ορειβασίας που παρακολούθησα το 2005-06, με τις παρατηρήσεις και παραινέσεις του Δασκάλου μας (Βαγγέλης Βρούτσης) για την αναγκαιότητα του σωστού και επαρκούς εξοπλισμόύ, την αναγκη αδιαβροχοποίησης αυτού.

Επόμενη εικόνα το μάθημα νυκτερινού προσανατολισμού, εκεί, ανάμεσα στις οξιές, να προσπαθούμε να πάρουμε αζιμούθια, κρυώνοντας για να βρούμε το τελικό σημείο κατασκήνωσης.
Τα πόδια μου, να πλέουν μέσα στις μπότες μου από το νερό.
Τον μουσκεμένο μου υπνόσακο, και τη βέστα που μου έδωσε ο Δάσκαλος για να βγάλω τη νύχτα.
Το μικρό εκκλησάκι που μας φιλοξένησε εκείνο το βράδυ
Εμάς τους μαθητές γύρω από τη φωτιά να ακούμε τον Βαγγέλη, προσπαθώντας ταυτόχρονα να στεγνώσουμε τα ρούχα μας.

Α, ρε Δάσκαλε...