Trekking στην Πίνδο

γράφει ο αδερφός Αποστόλης

Ο ερχομός του νέου έτους σε κάνει να αναλογιστείς όλες τις στιγμές της χρονιάς που πέρασε,καλές και κακές. Βρίσκοντας λοιπόν, μετά από 6 μήνες,λίγο χρόνο και όρεξη, μπροστά από τον υπολογιστή, αποφάσισα να καταγράψω μερικές στιγμές από το καλοκαιρινό trekking στην Πίνδο, που πραγματοποιήσαμε με την Γεωργία, τον προηγούμενο Ιούλιο.

Η Ιδέα  

Κάπου στις αρχές του 2011, κάνοντας τα κοινά μας σχέδια για το καλοκαίρι, έπεσαν πολλές ιδέες. Ταξίδι στην Ευρώπη με αυτοκίνητο και ποδήλατα; αναβάσεις σε κορφές των Βαλκανίων; ή ένα πολυήμερο trekking στην Ελλάδα; Λίγες μέρες μελέτης χαρτών και διαφόρων πληροφοριών, ήταν αρκετές για να βγάλουμε, χοντρικά μια 9ήμερη διαδρομή στα βουνά της Πίνδου.

Η Διαδρομή

            Η εκκίνηση θα ήταν από την Μηλιά Μετσόβου, και αφού θα διασχίζαμε με την σειρά την Βάλια Κάλντα, την Βασιλίτσα, την Γομάρα, τον Σμόλικα, την Γκαμήλα και το Μιτσικέλι, περνώντας και από 5-6 χωριά, θα καταλήγαμε στην Αμφιθέα, προάστιο των Ιωαννίνων, μόλις 4 χλμ από το κέντρο της πόλης.

Η Προετοιμασία

            Όταν ξεκινάς να κάνεις μια τέτοια διαδρομή, πρέπει σίγουρα να αφιερώσεις πάρα πολύ χρόνο στην προετοιμασία ειδικά του σακιδίου. Με την πολύτιμη βοήθεια μια ζυγαριάς ακριβείας, καταφέραμε να στριμώξουμε ότι πιο ελαφρύ εξοπλισμό είχαμε, σε σακίδια 12 και 10 κιλών αντίστοιχα. Και δεν μας έλειψε τίποτα.

Τα Υλικά

            Μία σκηνή τριών εποχών, υπνόσακους, κάρυματ, ένα γκαζάκι, φαγητά-καφέδες για πέντε μέρες,(τις υπόλοιπες θα τρώγαμε σε χωριά), σνακς για κάθε σχεδόν μέρα, ελάχιστος ρουχισμός γιατί καλοκαίρι είναι εξάλλου, αλλά με απαραίτητο το φλις σε πολλές περιπτώσεις, μαγιό για τα μπάνια που ΔΕΝ κάναμε, αλλά και mp3 με extra ηχειάκι για τις χαλαρές στιγμές στην κατασκήνωση.

Το Ταξίδι

            Το Σάββατο 16 Ιουλίου, μετά από μια ποδηλατική διαδρομή στον Ασπροπόταμο με καλή παρέα (βλ. Σχετικό άρθρο), μας βρίσκει, κατά τις 12 το βράδυ, να φτάνουμε στα Γιάννενα, όπου είχαμε κάποια πράγματα να κάνουμε. Παρκάρουμε τα ποδήλατα σε ιδιωτικό πάρκινγκ στο κέντρο, με ευγενέστατους υπαλλήλους, και κατευθυνόμαστε στο έρημο, λόγω ώρας, κάμπινγκ, πλάι στην λίμνη. Την Κυριακή, μετά από ένα απολαυστικό καφεδάκι στο ρολόι, και αφού τσεκάρουμε για τελευταία φορά τα σακίδια μας, μπαίνουμε στο ΚΤΕΛ για Μέτσοβο. Μικρή βόλτα και αμέσως ταξί για Μηλιά. Χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε, βρισκόμαστε στο καφενείο του χωριού να μας κερνάει τσιπουράκι, ένας ευγενικότατος ηλικιωμένος που λίγο πριν σχεδόν μας έβγαλε από το ταξί!! Ακολούθησε η αναζήτηση της αρχής του μονοπατιού μας και φυσικά η κατανάλωση πρωτεινών και ηλεκτρολυτών.

1^η Μέρα 18/07/11                 Καλή αρχή, μισό παιχνίδι!

            Μετά από ύπνο λίγων ωρών στην αυλή παλιού ξενοδοχείου, ξεκινάμε την πορεία της 1^ης μέρας αρκετά νωρίς, σε χωματόδρομο που οδηγεί στην Σαλατούρα της Μηλιάς στα 1700μ. Σύμφωνα με την περιγραφή, κινούμαστε πάνω στο Ε6 είτε σε δρόμο είτε σε μονοπάτι, άλλωτε φανερό και άλλωτε δυσδιάκριτο. Μετά από αρκετό ψάξιμο σε υπέροχο δάσος μαυρόπευκων θα προσεγγίσουμε το διάσελο όπου είναι η ώρα για ένα καφεδάκι. Μια καλή στάση και στην συνέχεια ανεβαίνουμε στην περίφημη ράχη με τα καμένα, από τις ναπάλμ, τεράστια ρόμπολα με υπέροχη θέα προς την τεχν. Λίμνη του Αωού αλλά και όλα σχεδόν τα βουνά της Ηπείρου. Σειρά έχει η κορφή της Φλέγγας στα 2.157μ., η πρώτη του trekking, με τις ομώνυμες λίμνες, 200μ. χαμηλότερα. Ως εδώ έχουμε κάνει 7 ώρες, πράγμα που μας χαροποιεί ιδιαίτερα. Χαλαροί πλέον, κατηφορίζουμε το γνώριμο μονοπάτι για το Αρκουδόρεμα. Έχουμε ανάγκη μετά από τόση ζέστη στα ψηλά, για ένα χαλαρωτικά δροσερό ποδόλουτρο στο ποτάμι που αποτελεί παραπόταμο του Αωού. Αν και είναι νωρίς (17.30) αποφασίζουμε να μην συνεχείσουμε για τον αρχικό μας στόχο, την Σαλατούρα του Αυγού, γιατί μας περίμενε μια γερή ανηφόρα 5 χλμ σε χωματόδρομο! Η πρώτη κατασκήνωση είναι πια γεγονός, στα 1300μ. στην βάση ακριβώς του Αρκουδορέματος, ανάμεσα σε πανύψηλα πεύκα.

Ω.Π. : 10         Υ.Δ. : 1.000μ. ↑, 800μ. ↓

2^η Μέρα 19/07/11                 Η μεγάλη πορεία

            Ήταν τόσο ωραία η βραδυά που δεν μας έκανε αίσθηση να σηκωθούμε, γι`αυτό και η αναχώρηση μας από το ρέμα έγινε στις 8.30. Μία ώρα και κάτι ανηφόρας μας φέρνει στην Σαλατούρα Αυγού, στα 1650μ. όπου θα συναντήσουμε δύο δασοπυροσβέστες εν ώρα εργασίας. Θα ανεφοδιαστούμε νερό από την ποτίστρα, και θα αρχίσουμε την κοπιαστική ανάβαση προς το Αυγό, αφού πρώτα διασχίσουμε την ομαλή ράχη της Παντελούκας. Στην ψηλότερη κορφή (2.177μ.) θα φτάσουμε αρκετά αργά, και οι πιθανότητες διανυκτέρευσης στην βάση της Βασιλίτσας όλο και μειώνονται. Είμαστε ελαφρώς κουρασμένοι και η πρώτη στάση της μέρας είναι απαραίτητη. Η θέα από το παλιό πυροφυλάκιο της κορφής είναι απεριόριστη, βλέπουμε πλέον το μεγαλύτερο κομμάτι του trekking, από τον Σμόλικα ως το Μιτσικέλι. Επανερχόμαστε στην πραγματικότητα και ξεκινάμε την απότομη κατάβαση από το Αυγό όπου με την βοήθεια των κούκων δεν θα αργήσουμε να πιάσουμε τον χωματόδρομο που λίγο αργότερα θα μας βγάλει στην Στάνη της Τίζα στα 1.550μ. ουσιαστικά στο τελευταίο διάσελο του καινούργιου δρόμου που οδηγεί στην Βωβούσα από το Περιβόλι. Θέλουμε τουλάχιστον 4 ώρες ως την Βασιλίτσα αλλά θα το παλέψουμε!! 

Αρχίζει μια ομαλή κορυφογραμμή, κάτι σαν Γραμμένη Οξυά, με μικρά ξέφωτα και συστάδες Οξυών, το μονοπάτι χάνεται συχνά αλλά αν είσαι προσεκτικός δεν χάνεις την πορεία σου. Με μια απαραίτητη, όπως αποδείχτηκε, στάση για καφέ στην κορφή Τσιουκάντα, με παράκαμψη της 1.868 από υπέροχο δρόμο και με μια πανέμορφη ράχη πάνω από την Αβδέλλα, θα καταλήξουμε στον ώμο της Μπότσα, στα 1.950μ., στην ανατολική βάση της Βασιλίτσας ακριβώς με το τελευταίο φως. Λίγα μέτρα μετά, στο Ε6 που οδηγεί στο Χ.Κ. Βασιλίτσας, θα γεμίσουμε τα παγούρια μας από ρέμα που κατεβαίνει σχεδόν από την κορφή, και θα μαγειρέψουμε σχεδόν στα σκοτεινά.

Ω.Π. : 12.5     Υ.Δ. : 1.200μ. ↑, 980μ. ↓

3^η Μέρα 20/07/11                 Άγιο είχαμε στην Γομάρα

            Το επόμενο πρωινό,θα μας βρει πριν καλά καλά πάει 8, στα 2.248μ. της Βασιλίτσας. Μια σύντομη, ομαλή και χωρίς φοβερό ενδιαφέρον ανάβαση. Πλέον με την συνοδεία δροσερού αέρα θα περάσουμε στην δυτική πλευρά του βουνού όπου θα συναντήσουμε λίγο αργότερα το καλό Ε6 που θα μας οδηγήσει στο παλιό Χ.Κ. Η πορεία από δω και στο εξής είναι λίγο ασαφής. Μέχρι την Σαμαρίνα, όπου και ο σημερινός μας στόχος, μεσολαβούν δύο `διαδρομές`. Η εύκολη ανάβαση της Γομάρας με την δύσκολη και (ο,τι να`ναι) κατάβαση της προς το Μοναστήρι της Αγ. Παρασκευής πριν το χωριό, και τα 8 ασφάλτινα χλμ προς Δίστρατο συν το άγνωστο Ε6 που οδηγεί στην Μονή. Αντικρύζοντας από ψηλά, την δυτική ράχη της Γομάρας, επιλέξαμε ομόφωνα την δεύτερη και δεν πέσαμε έξω. 8,5 καυτά χλμ από τα 1.800μ. ως τα 1.250μ., έδωσαν την θέση τους σε ένα εντυπωσιακό τραβερσαριστό μονοπάτι, με καλή χάραξη και σήμανση που μετά από 3+ ώρες μας κατέβασε στο ποτάμι πριν το Μοναστήρι. Απολαύσαμε ένα δροσιστικό μπανάκι-πλύσιμο και κατευθυνθήκαμε προς την Σαμαρίνα και τα 1.500μ. Μια γρήγορη αναζήτηση καταλύματος έξω από το χωριό δεν είχε αποτέλεσμα και έτσι κατεβήκαμε στην πλατεία για το πρώτο φραπέ. Είχαμε κάνει ήδη το πιο άγνωστο κομμάτι του trekking και από δω και πέρα θα κινούμασταν σε μονοπάτια γνωστά από παλιότερες αναβάσεις ατομικές ή ομαδικές. 

Τα ευχάριστα νέα όμως είχαν και συνέχεια. Η απογευματινή ψύχρα στο χωριό με τους 15 ^ΟC σε αντίθεση με τους 39 ^ΟC της Αθήνας μας έκανε ακόμα πιο χαρούμενους, ενώ συγχρόνως, συμπαθής γεράκος στο καφενείο μας πρότεινε χωρίς καν να τον ρωτήσουμε, σαν σημείο διανυκτέρευσης, το προαύλιο της εκκλησίας στην κεντρική πλατεία, ότι ιδανικότερο δηλαδή για να κλείσει και η τρίτη μέρα. Φαγητό σε ταβέρνα, βόλτα στο χωριό, παρακολούθηση αγώνα ποδοσφαίρου στην αλάνα της εκκλησίας και έτοιμοι για έναν γλυκήτατο και δροσερό ύπνο.

Ω.Π. : 9           Υ.Δ. : 950μ. ↑, 1.350μ. ↓

4^η Μέρα 21/07/11                 Η ομορφότερη μέρα

            Και ήρθε η ώρα του Σμόλικα. Πρωινό καφεδάκι στην πλατεία, ότι καλύτερο, και μετά επιδρομή σε παντοπωλείο για ελίτσες και ψωμοτύρι και χαλαροί κατα τις 11 ξεκινάμε την ανάβαση μας για τα 2631μ. του Γέρου, όπως τον αποκαλούν οι ντόπιοι. Υπέροχη διαδρομή, στην αρχή σε δάσος πεύκων και τεράστιων ρόμπολων, και μετά τα 2.200μ. σε γυμνό τοπίο που σε μερικά σημεία θυμίζει Μαρόκο λόγω των μαύρων πετρωμάτων που κυριαρχούν στο τοπίο. Ακολουθεί ανάβαση μέχρι τα 2.550μ. κάτω ακριβώς από την Μοσιά και το μονοπάτι σάρας που θέλει προσοχή και σε κατεβάζει στα υπέροχα λιβάδια, την αλπική εποχιακή λιμνούλα και τις τελευταίες χιονούρες, κάπου στα 2.350μ. Η μέρα είναι απλά τέλεια, το μέρος θαυμάσιο και η διάθεση μας στα καλύτερα. Γεμίζουμε τα παγούρια μας και αρχίζουμε την τελική ανάβαση για την κορυφή. Από τα 2.500μ. και μετά ακολουθούμε μια κορυφογραμμή που ενώνει την Μοσιά με την κυρίως κορυφή και θέλει αρκετή προσοχή γιατί από τα δεξιά (βόρεια) παραμονεύει γκρεμός δεκάδων μέτρων. 

Κατά τις 17.10 φτάνουμε στην ομορφότερη κορυφή του trekking με απεριόριστη, για ακόμη μια φορά, θέα προς όλες της κατευθύνσεις αλλά και με αρκετό κρύο. Δεν θα κάτσουμε πολύ γιατι ονειρευόμαστε καφεδάκι και άραγμα, 500μ. πιο κάτω, στην Δρακόλιμνη που θα ήταν το ιδανικό τελείωμα την μέρας μας. Όντως μία ώρα και κάτι αργότερα στήνουμε την σκηνή μας πλάι στην λίμνη αλλά το `καλοκαιρινό` κρύο δεν θα μας αφήσει όχι μόνο να βουτήξουμε αλλά ούτε καν να πλυθούμε. Με απαραίτητο αξεσουάρ το φλις θα πιούμε τον καφέ μας και θα τιμήσουμε δεώντος όλα τα εδέσματα που κουβαλούσαμε τόσες ώρες.

Ω.Π. : 8.5        Υ.Δ. : 1.130μ. ↑, 520μ. ↓

 5^η Μέρα 22/07/11                Το βασανιστήριο της ασφάλτου

            Το πρωινό με τους 0.8 ^ΟC θα μας μείνει αξέχαστο καθ`ότι αναρωτιόμασταν αν όντως ήρθαμε για `καλοκαιρινό` βουνό ή κάτι σε χειμωνιάτικη έκδοση!! Η ζέστη δεν άργησε να κάνει την εμφάνιση της και έτσι πήραμε το καλογραμμένο μονοπάτι για το Παλιοσέλι, αφού πρώτα κάνουμε στάση στο παλιό ξύλινο καταφύγιο με την καινούργια βρύση, όλη ξύλινη, όπου θα μας δροσίσει (σχεδόν παγώσει) όσο πλενόμασταν. 

Έντονη κατηφοριά ως τον χωματόδρομο και μικρή έκπληξη η ανακάλυψη παλιού μονοπατιού, όχι σημαδεμένου, που οδηγεί στα πρώτα σπίτια του χωριού. Είχαμε μπροστά μας αρκετές ώρες, αλλά και 13χλμ ασφάλτου ως τον τελικό μας στόχο, το Βρυσοχώρι. Λίγο η μεσημεριανή ηρεμία του χωριού, λίγο η επιθυμία μας να μην χρησιμοποιήσουμε κανένα μέσο μεταφοράς παρα μόνο τα πόδια μας,και αφού δεν πήραμε το ρίσκο να ακολουθήσουμε την ταμπέλα "Παλιοσέλι – Αωός 1.30ω'' γιατί είχαμε την υποψία ότι μονοπάτι δεν υπάρχει, το `κόψαμε` με τα πόδια! Η ζέστη αφόρητη, η άσφαλτος μου έκαιγε τις γάμπες και η κατηφόρα δεν είχε τελειωμό. Έπρεπε να πέσουμε από τα 1.100μ., ως την γέφυρα του Αωού στα 500μ., και να ξανανέβουμε στα 1.000μ. του Βρυσοχωρίου. Κάτι παραπάνω από 3 ώρες μετά, προσπαθούσαμε να σβήσουμε την φωτιά από τα κεφάλια μας, στην πρώτη βρύση που βρήκαμε στην είσοδο του χωριού. Μία ώρα αναμονή μέχρι να ανοίξει το συμπαθέστατο ταβερνάκι-καφενείο με το υπέροχο μπαλκόνι προς την Τσούκα Ρόσσα αλλά και σε όλο το βόρειο τείχος της Γκαμήλας, για να απολαύσουμε τσίπουρο με τέλειους μεζέδες, καλή παρέα από ιδιοκτήτη ξενώνα από το Μικρό Πάπιγκο που γνωρίσαμε τυχαία και μας κέρναγε συνεχώς, αλλά και διάφορα άλλα γραφικά που γίνονται στα χωριά. Μετά από άγνωστο αριθμό τσίπουρων και μπυρών κατευθυνθήκαμε στο εκκλησάκι της Αγ. Παρασκευής στην άκρη του χωριού στο μονοπάτι για Κάτσανο προς κατάκλιση.

Ω.Π. : 8           Υ.Δ. : 350μ. ↑, 1.560μ. ↓

 6^η Μέρα 23/07/11                Τα Τσίπουρα και το λάθος

            Ίσως η δυσκολότερη μέρα του trekking, όχι τόσο επειδή είχαμε προγραμματίσει να ανέβουμε από Κάτσανο και Καρτερό στην Γκαμήλα 1 και μετά για ύπνο στην Ξερολούτσα ή ακόμα καλύτερα στην Δρακόλιμνη!!, αλλά επειδή σερνόμασταν κυριολεκτικά από το πρωί ένεκα της ζαλάδας από το βραδυνό μεθύσι. Παρ`ότι ξεκινήσαμε αρκετά νωρίς, δεν είχαμε το κουράγιο να κάνουμε μεγάλη πορεία. Το μονοπάτι στην αρχή δεν παίρνει σχεδόν καθόλου ύψος ενώ μετά την Νεραιδόβρυση ανεβαίνει πολύ απότομα μέχρι την λάκκα του Κάτσανου με αποτέλεσμα να μας κόψει τα πόδια από τα 1.650μ. Μια μεγάλη στάση στην λάκκα για να μαζέψουμε τσάι και με τον ουρανό αρκετά συννεφιασμένο συνεχίσαμε την πορεία μας. Το μονοπάτι εδώ κάπως μας μπέρδεψε. Ενώ κινούμαστε νοτιοδυτικά σε ρηχή ρεματιά, πρέπει κάποια στιγμή να στρίψουμε δεξιά (ανατολικά) και μέσα από ζωνάρια στα Λημέρια των Κλεφτών, να βγούμε στην λάκκα δυτικά της Κοπάνας και εν συνεχεία στο πέρασμα του Καρτερού. Κάτι το οποίο δεν έγινε ποτέ. Αντιθέτως ακολουθήσαμε την σήμανση που μας ανέβασε στο διάσελο Τσούκα Ρόσσα Μεγάλα Λιθάρια και καταλήξαμε σχεδόν από ανάγκη στην πηγή της Γκούρας, γνωστή και από παλιότερη ανάβαση και κατασκήνωση στην περιοχή. 

Αλήθεια είναι ότι καταλάβαμε νωρίς το λάθος μας αλλά μάλλον δεν είχαμε το κουράγιο στα 2.000μ. να κατέβουμε 200μ+ και να ανέβουμε άλλα 500μ+ ως την Γκαμήλα. Το είδαμε σαν μια απλή αλλαγή στο πρόγραμμα μας που δεν μας επηρρέασε ευτυχώς. Μάθαμε την επόμενη μέρα, ότι η σήμανση που πήραμε καταλάθος, ήταν καινούρια και ότι ξεκινά από το Τσεπέλοβο (και συγκεκριμμένα από τον χωματόδρομο πάνω από το χωριό σε δεξιά φουρκέτα) και αφού περάσει από τον Λάκκο των Μεγάλων Λιθαριών και ανέβει στο διάσελο με την Τσούκα Ρόσσα, καταλήγει στον Κάτσανο. Όπως και να`χει είχαμε αρκετό χρόνο στην Γκούρα για ξεκούραση και ανασυγκρότηση δυνάμεων.

Ω.Π. : 9.5        Υ.Δ. : 1.400μ. ↑, 350μ. ↓

7^η Μέρα 24/07/11                 Η αλλαγή

            Η επόμενη μέρα θα ήταν λίγο διαφορετική, καθ`ότι έπρεπε να βρούμε έναν ασφαλή τρόπο να βγούμε στον δρόμο για Τσεπέλοβο και από εκεί να ανέβουμε στο μονοπάτι που έρχεται από Λούτσα Ρομπόζη και πέφτει στο Βραδέτο που ήταν ο προγραμματισμένος στόχος της 7^ης μέρας. Πήραμε το μονοπάτι προς Σκαμνέλλι και στις στάνες στα 1.800μ. φύγαμε προς τα δεξιά (δυτικά) με σκοπό να βρούμε τον χωματόδρομο που έρχεται από Τσεπέλοβο. Εύκολα και με λίγο ψάξιμο, κόβοντας με γιδόστρατα τις φουρκέτες του δρόμου, κατευθυνόμασταν προς το χωριό, αποφύγαμε όμως να ανέβουμε προς τα πάνω γιατί μεσολαβούσαν 500μ. υψομετρικής ως την Λούτσα Τζάνοβα και έτσι φτάσαμε στο τουριστικό Τσεπέλοβο για καφεδάκι στην πλατεία. 

Αφού πήραμε χρήσιμες πληροφορίες από συμπαθέστατο και περιγραφικότατο νέο του χωριού, ακολουθήσαμε αρχικά το πολύ καλό και όμορφο μονοπάτι στην απέναντι πλαγιά του χωριού και 250μ. ψηλότερα στρίψαμε δεξιά (βορειοδυτικά) σε ομαλή πλαγιά που λίγη ώρα αργότερα μας έβγαλε στις νότιες υπώρειες του Αυγερινού, ακριβώς στο μονοπάτι για Βραδέτο. Εκεί συναντήσαμε και τους τελευταίους αθλητές του 1^ου ορεινού αγώνα Ζαγορίου που τερμάτιζαν στο Καπέσοβο. Περίπου μία ώρα χαλαρής κατηφόρας μας έφερε στην πλατεία του αγαπημένου μας Βραδέτου και στο συμπαθητικό καφενείο που παλιότερα έχουμε τιμήσει δεόντως μετά από επικές διασχίσεις της Τύμφης. Σταθήκαμε όμως λίγο άτυχοι γιατί οι ιδιοκτήτες του καφενείου ήθελαν να κλείσουν για να κατέβουν στα Γιάννενα, οπότε αρκεστήκαμε σε μερικούς γρήγορους μα νόστιμους μεζέδες. Άλλο ένα απόγευμα χαλαρό, με βόλτες έξω από το χωριό, απολαμβάνοντας για ακόμη μια φορά τις ομορφιές αυτής της περιοχής.

Ω.Π. : 8           Υ.Δ. : 550μ. ↑, 1.250μ. ↓

8^η  Μέρα 25/07/11                 Τα ζώα του δάσους και το τέλος...

            Ίσως η ευκολότερη μέρα, με καλντερίμια, με γεφύρια, με υπέροχη φύση ανάμεσα σε πανέμορφα χωριά, στάσεις για καφέδες και τσίπουρα και κατάληξη στο άγνωστο αλλά με καταπληκτική θέα Δίκορφο, γνωστό από παλιότερη διάσχιση με το γίδι γιακ Κώστα. Μια καλή ευκαιρία για `ξεκούραση` πριν την ομολογουμένως βαρετή και σίγουρα ζεστή κορυφογραμμή του Μιτσικελίου της τελευταίας μέρας. Τίποτα όμως δεν προμήνυε την εξέλιξη της μέρας. Αρχίζουμε με την πασίγνωστη Σκάλα του Βραδέτου και καθόμαστε για καφέ στο Καπέσοβο που μας εξέπληξε με την ομορφιά του. Λίγη άσφαλτος προς Κουκούλι και ξανά σε μονοπάτι που μία ώρα μετά μας βγάζει στην είσοδο των Κήπων. Απομένουν τρεις ώρες ως το Δίκορφο και λέμε να το εκμεταλλευτούμε κάνοντας μια στάση σε ταβέρνα του χωριού για μεσημεριανό. Αισοίως στις 15.30 είμαστε στην άσφαλτο προς Φραγκάδες αλλά λίγα μέτρα έξω από τους Κήπους δοκιμάζουμε να πάρουμε προς τα δεξιά χωματόδρομο και μετέπειτα μονοπάτι, που υποτείθετε είναι το 03, για να βγούμε απευθείας στο ρέμα της Ντόβρης. Περνάμε από δύο γεφύρια και αντίστοιχα εκκλησάκια αλλά η παραποτάμια βλάστηση μας εμποδίζει να συνεχίσουμε. Καταφέρνουμε όμως να βγούμε στον χωματόδρομο που σε λίγο μας βγάζει μέσα στο ρέμα της Ντόβρης. Το μονοπάτι κινείται στην αρχή αριστερά και μετά δεξιά από το ρέμα. 

Η βλάστηση πυκνή αλλά η πορεία μας εμφανής. Κάποια στιγμή, λίγο πριν βγούμε στον χωματόδρομο που θα μας οδηγούσε σε λιγότερο από μία ώρα στο Δίκορφο, ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι που μας άλλαξε τα σχέδια άρδην. Ένα ζευγάρι αγριογούρουνα με τα τρία μικρά τους, σαν βγαλμένα από παραμύθι, να έχουν ήδη νευριάσει με την παρουσία μας και να είναι πανέτοιμα (νομίζω) να μας δείξουν ποιος έχει το πάνω χέρι στην περιοχή. Δεν ήθελα να πιστέψω τι παράκαμψη έπρεπε να κάνουμε για να βγούμε στο χωριό. Με παρότρυνση της Γεωργίας (εγώ μάλλον δεν είχα αντιληφθεί τον κίνδυνο), οπισθοχωρήσαμε. Τι κάναμε εν τέλει; Σχεδόν 10χλμ χωματόδρομο και 5-6χλμ άσφαλτο σε χρόνο ρεκόρ αφού πηγαίναμε με γρήγορο βάδην γιατί απλά θέλαμε να τελειώσει το βασανιστήριο. Κατάκοποι, πεινασμένοι φτάνουμε στην πλατεία σχεδόν στις 10 το βράδυ. Κάνει κρύο και το μόνο που θέλουμε είναι λίγο φαγητό και λίγο αλκοόλ! Η συμπαθέστατη κοπέλα στο ταβερνάκι εκπλήρωσε τις ευχές μας και λίγο μετά ξαπλώνουμε στο χαγιάτι της εκκλησίας για έναν πράγματι ξεκουραστικό ύπνο. Μόνος μας προβληματισμός η αυριανή και τελευταία πορεία των 8-9 ωρών ως τα Γιάννενα.                   

Ω.Π. : 10         Υ.Δ. : 350μ. ↑, 660μ. ↓

 9^η Μέρα 26/07/11                Όταν απεργούν τα ταξί...ο Barry White...ΖΕΙ !!!

            Εγερτήριο στις 6. Πρέπει να ξεκινήσουμε νωρίς γιατί έχουμε δρόμο μπροστά μας και είμαστε και κουρασμένοι. Τα πόδια μας έχουν άλλη άποψη όμως. Μήπως να το ακυρώσουμε και αν δεν βρούμε κάποιον να μας κατεβάσει στην πόλη, να τηλεφωνήσουμε σε ταξί να μας μαζέψει; Κάπως έτσι πήγε να γίνει. Χαλαρό πρωινό, βόλτα στο χωριό μέχρι ν`ανοίξει το καφενείο και αναζήτηση τηλεφώνου για ταξί. Συμπαθής και εξυπηρετικότατος κύριος μας ενημερώνει ότι όλοι οι ταξιτζήδες της χώρας έχουν κατέβει με όλα τα μέσα στην Αθήνα για διαμαρτυρία, αλλά καταφέρνει να μας βρεί φορτηγάκι από μάντρα οικοδομών που θα μας κατεβάσει ως την Ασφάκα, περίπου 20χλμ πριν τα Γιάννενα, πάνω όμως στην Εθνική από Κόνιτσα. 

Και πριν καλά καλά τινάξουμε τα σακίδια από την μαρμαρόσκονη της καρότσας, βρισκόμαστε στα πίσω δερμάτινα καθίσματα ενός πολυτελέστατου και τεραστίου SUV VOLVO XC90, με δύο απίστευτους τύπους βγαλμένοι από τους `Σκληρούς του Μαιάμι`, να ακούνε Barry White και να πιάνουν την τελική του τζιπ στην είσοδο της πόλης. Παρόλα αυτά μας άφησαν σώους δίπλα στο αμάξι και το μόνο που θέλαμε, ικανοποιημένοι από τον άθλο που τελείωσε με τον πιο παράδοξο τρόπο, είναι να απολαύσουμε ένα καφεδάκι στο κέντρο των Ιωαννίνων. Και επειδή η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, ξέσπασε και μια βροχή που κράτησε αρκετές ώρες και αποτέλεσε το κερασάκι σ`αυτήν την υπέροχη τούρτα των τελευταίων ημερών. Παρεμπιπτόντως το Μιτσικέλι παρέμεινε μέσα στα σύννεφα όλη σχεδόν την μέρα, οπότε μάλλον είχαμε Άγιο για ακόμη μια φορά.

 Τα Στατιστικά

            8           Ημέρες

            76        Ώρες

            200       Χλμ. Περίπου (32χλμ σε άσφαλτο, 36χλμ σε χωματόδρομο)

            7.000μ. Υψομ. Ανάβ.

            7.500μ. Υψομ. Κατάβ.

            4            Κορφές >2.000μ.  (Φλέγγα 2.157μ – Αυγό 2.177μ – Βασιλίτσα          

                                                            2.248μ – Σμόλικας 2.631μ)

            9             Χωριά (Μηλιά, Σαμαρίνα, Παλιοσέλι, Βρυσοχώρι, Τσεπέλοβο, 

                                    Βραδέτο, Καπέσοβο, Κήποι, Δίκορφο)

            508       Φωτογραφίες

Ο Επίλογος

            Χαρακτηρίστηκε ως η καλύτερη διαδρομή που έχουμε κάνει ποτέ. 8 ημέρες ελευθερίας στα αγαπημένα μας βουνά, με απίστευτα όμορφες εικόνες, με δύσκολες στιγμές, κρύο, ζέστη, ευτυχώς χωρίς βροχή, κουβαλώντας το σπίτι μας και όλα μας τα πράγματα, συναντώντας φοβερούς ανθρώπους και διαπιστώνοντας για ακόμη μια φορά το πόσο φιλόξενοι είναι οι Ηπειρώτες. Κουραστήκαμε, πονέσαμε μα πάνω απ`όλα το ευχαριστηθήκαμε με την ψυχή μας. Και όσοι από εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο, δεν έχετε κάνει κάτι παρόμοιο, ήρθε η ώρα να το δοκιμάσετε...!!! Τα μόνα που χρειάζεστε είναι : καλή γνώση Χαρτών, δυο γερά πόδια, μια ζυγαριά ακριβείας για να υπολογίσετε το μικρότερο δυνατό βάρος, πολύ καλή παρέα και πολύ πολύ όρεξη για ψάξιμο και περιπέτεια