Ένα χαλαρό ΣΚ στο Βελούχι

Το γεγονός ότι δεν ήμουν εκ των διοργανωτών αυτής της εξόρμησης συν το γεγονός ότι έπηζα τρελά στο γραφείο όλη την εβδομάδα, μου έδωσαν την ευκαιρία να απέχω από τις σχετικές υποχρεώσεις ενημέρωσης των συμμετεχόντων. Παρασκευή βράδυ μάζευα τα πράγματα μου και θα συνταξίδευα με τον αδερφό μου, που σημειωτέον δεν τον είχα δει καθόλου μες στη βδομάδα (ευτυχώς που υπάρχουν και οι εκδηλώσεις των Αλλού Γιαλλού).

Το ραντεβού δόθηκε για την Μάνδρα, θα πηγαίναμε από την παλιά Εθνική μέσω Κάζας, λόγω των αυξημένων νέων διοδίων, των έργων και των σχετικών καθυστερήσεων, και θα συναντούσαμε τον Κώστα με τον αδερφό του στο Καρπενήσι (οικογενειακή υπόθεση το ΣΚ).
Την ομάδα την αποτελούσαν η Γεωργία με τον Γιώργο και τον Αποστόλη, η Στέλλα, ο Μιχάλης, ο Γιώργος ο Ζπανός και η Σοφία. Στάση στα Παλιοκούνδουρα για τυρόπιτα και καφεδάκι λίγο πριν τη Θήβα. Οι δρόμοι σχετικά άδειοι, αλλά η συγκομιδή του βαμβακιού θα έχει σαν επακόλουθο, την ύπαρξη των τεράστιων πράσινων τρακτέρ, που καταλαμβάνουν περισσότερο από μια λωρίδα, καθυστερώντας ελαφρά την άνοδο μας στο Καρπενήσι. Τελικό μάζεμα στον Μπράλο, για να μη χαθούμε. Σε 3-4 χιλιόμετρα κάποιοι προσπάθησαν να μιμηθούν το τίτλο της παρέας και έφυγαν προσωρινά Αλλού Γιαλλού.

Τελικώς φτάσαμε στο καταφύγιο του χιονοδρομικού πάνω από το Καρπενήσι λίγο μετά τις 14:30. Ο Κώστας και ο αδερφός του αφού είδαν και αποείδαν περιμένοντας μας, ξεκίνησαν μόνοι τους την ομολογουμένως εύκολη και σύντομη ανάβαση στο Βελούχι (Σειντάνι). Το πρόγραμμα έλεγε διάσχιση μέχρι το Κουμπί και κάθοδος στο δρόμο από τους Αγ.Αποστόλους. Δεν υπήρχε πολύ όρεξη, οπότε αρκεστήκαμε, αφού βρεθήκαμε όλοι μαζί λίγο πριν τη κορυφή, να αναγνωρίζουμε τις ατελείωτες οροσειρές σε όλο το φάσμα του ορίζοντα. Επιστροφή στο καταφύγιο, όπου μας περίμενε ο φιλικότατος Αλέκος (που μόλις 15 μέρες πριν μας φιλοξένησε στο καταφύγιο της Γρ.Οξυάς), βολευτήκαμε στο μικρό, αλλά ζεστό χώρο με το τζάκι και αρχίσαμε τις συζητήσεις, τις πλάκες, (είχαμε και καιρό να βρεθούμε με τους περισσότερους).

Γελάσαμε με τη ψυχή μας, μάθαμε για τα προβλήματα του φοίνικα στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Κρήτη για το σκουλήκι που τρώει την καρδιά του, για το μαύρο σκαθάρι με τι κόκκινες βούλες που τριγυρνάει στα φύλλα του. (Καλά τα λέω Κώστα;;;)
Λίγο πριν το φαγητό, πετάγομαι μέχρι την δυτική προκορφή του Ανέμου για να προλάβω τα τελαυταία πορφυρά χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Μαγεία με θέα την Λίμνη των Κρεμαστών και τα όρη του Βάλτου. Επιστροφή για το φαγητό. Απόλυτη σιγή και μόνο τα ποτήρια που τσουγκρίζουν σπάνε τη σιωπή του δείπνου. Τα αστεία συνεχίζονται, και έρχονται και οι τελευταίοι μας καλεσμένοι. Ο Μάκης και η φίλη του η Νατάσσα. Η βραδιά είναι πολύ ευχάριστη, Θα κοιμηθούμε σχετικά γρήγορα, χωρίς να υπάρχει σχέδιο για την επομένη ημέρα (περίεργο, ε;;).

Ξύπνημα στις 08:00, πρωινό με χαρακτηριστική άνεση και σιγά σιγά ετοιμαζόμαστε για να φύγουμε μαις και δεν υπάρχει όρεξη για κάτι κοντινό. Η σημερινή επιλογή διαδρομής περιελάμβανε το μονοπάτι που συνδέει το Καρπενήσι με το χωριό Καλλιθέα. Αφού θα μπερδευτούμε λίγο με τα αυτοκίνητα για να βρούμε την εκκίνηση της διαδρομής, θα ξεκινήσουμε από γεφυράκι δίπλα στον Καρπενησιώτη με ελαφριά ανηφορική πορεία, μέσα σε δάσος μέχρι να βγούμε σε χωματόδρομο. Στη συνέχεια και παρότι έχουμε αναλυτική περιγραφή της διαδρομής, θα φύγουμε όχι περισσότερο από 10 μέτρα δεξιότερα του μονοπατιού και θα πάρουμε ράχη που θα μας βγάλει σε ξέφωτο ψηλότερα του χωριού Καλλιθέα. Με σιγουριά 100 καρδιναλίων ο Αποστόλης και εγώ θα παροτρύνουμε και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας να μας ακολουθήσουν και για καλή μας τύχη θα «πέσουμε» σε βοσκό που θα μας δείξει το «χαμένο» μονοπάτι 10 μέτρα πιο κάτω.
Συνολικά από τα αυτοκίνητα θα κάνουμε 1 ώρα, χαζεύοντας συνέχεια πίσω μας το επιβλητικό Βελούχι και θα ικανοποιηθούμε βλέποντας στο τέλος του μονοπατιού και στη είσοδο του χωριού, συμπαθητικό καφέ με πολύ καλή μουσική. Η μέρα φωτεινή και σχετικά ζεστή, οπότε τι καλύτερο για την επιστροφή μας μέσα από το πυκνό δάσος και τα φύλλα που κατακλύζουν το μονοπάτι με τα περίφημα φθινοπωρινά χρώματα τους.

Ο Μάκης και η Νατάσσα που δεν ακολούθησαν σε αυτό το μονοπάτι θα ανέβουν και αυτοί με τη σειρά τους στην κορυφή του Βελουχίου και μας συναντήσουν αργότερα στο Χάνι Πλατανιά που θα γραφτεί και ο επίλογος του ΣΚ. Πόλεμος στο τραπέζι με τα άπειρα πιάτα, που διαχειριστήκαμε νομίζω περίφημα.

Τελικά η Ρούμελη προσφέρει ατελέιωτες συγκινήσεις ακόμα και σε ένα απλό έως τουριστικό διήμερο.

Ένα μεγάλο μπράβο στον Μάκη που μόλις 3 μήνες μετά το ατύχημα του, έκανε με σχετική ευκολία την πρώτη του κορυφή, άνω των 2000μ.